Auteursarchieven: Wim

St-Germain-les-Belles – Bénévent- l’Abbaye.   Het is alweer de zoveelste koude nacht geweest, het mutsje is dus niet voor niets over de oren getrokken. De nevel ligt nog als een deken over het aan de camping gelegen meertje. De eerste nog zwakke zonnestralen doen verwoede pogingen hier doorheen te breken, vooralsnog zonder resultaat.Na het ontbijt nemen we hartelijk afscheid van onze Alkmaarse buren die ook al bijna gereed zijn om weer verder te trekken. We wensen ze een Bon Camino vica versa en hopen ooit nog eens te horen hoe het hen verder op hun fietstocht is vergaan.Het gaat vandaag weer de hele dag op en neer door bos- en weidegebied. Een gebied met voornamelijk veeteelt. Waarschijnlijk allemaal slachtvee. We zien namelijk grote aantallen koeien met kalveren die nog gezoogd worden door de moeder, de imposante vader is ook van de partij en houdt de omgeving en zijn harem goed in de gaten.De boeren zijn zeer actief met het maaien en keren van het gras. In tegenstelling tot hun Nederlandse collega’s laten ze hier het gras minstens tot een een halve meter hoog groeien voordat er gemaaid wordt. Verder wordt het gras hier ook gehakseld en ingekuild of in rollen opgeslagen.Ons routeboekje heeft de titel: Langs oude wegen. Het is ook wel toepasselijk op het wegdek. Dit is over het algemeen oud en opgelapt en het is dan ook voortdurend Gemseren. Een beetje gevoelig zitvlak heeft hier nogal wat te verduren. Maar alles went en als er dan eens een mooi stukje asfalt ligt ziet Joost nog kans om naast de weg te gaan rijden!Volgens het routeboekje gaat het vandaag niet lukken om te kamperen zodat we genoodzaakt zijn om een ander onderkomen te vinden. We informeren bij de plaatselijke Office de tourisme. Er is een onderkomen voor pelgrims, maar je moet dan wel een pelgrimspas kunnen overleggen en die hebben we niet. Met onze Salvoconducto zal het waarschijnlijk niet gaan. Dan is er nog de Chambres d’Hôtes van Ms. Dobson met keuze uit diverse kamers. We worden hartelijk ontvangen door deze Engelse mevrouw en kiezen voor de kamer met een eigen douche en toilet. Een lakenpakket en/of een badhanddoek zijn options die extra betaald moeten worden. De badhanddoek is welkom á raison één euro per stuk en slapen doen we wel in onze slaapzakken.Er is een compleet ingerichte keuken die tot onze beschikking staat. Na een bezoek aan de supermarché bereiden we hier een heerlijke bonenschotel en sluiten de maaltijd af met ons favoriete dessert, riz au lait à la vanille. (versie: xl)Tijdens de maaltijd komt Ms. Dobson opgetogen melden dat er nog twee Nederlandse fietsers zijn gearriveerd en merkt daarbij op: They are very tall. Ms. Dobson heeft niets teveel gezegd. Bukkend onder de deurpost door, komen twee bomen van kerels de keuken in op weg naar hun kamer. Twee broers uit het Brabantse op weg naar Santiago. De jongste is de langste en overschrijdt de twee meter ruimschoots. Als we de volgende ochtend voordat we vertrekken zijn fiets van dichtbij bekijken zegt de oudste van de broers: Het lijkt wel een kameel met dat hoge zadel!! Maar dan wel een kameel met een mooi leren Brooks zadel, Rholoff naaf, snaaraandrijving en uit de dierentuin van Santos. Wie wil daar nou niet op naar Santiago rijden?      

Donzenac –  St-Germain-les-Belles.Na een enigzins karig ontbijt verlaten we camping la Rivière. We rijden nog even langs de Intermarchè waar onze verwachting wordt bevestigd, hij is gesloten.We fietsen de eerste paar kilometers over bekend terrein maar klimmen nu door naar het centrum van Donzenac waar we het karige ontbijt van vanmorgen eerst aanvullen.Na tweeëntwintig kilometer arriveren we in La graulière en hebben trek in koffie. Het is hier marktdag vandaag, (vier kraampjes) maar waar we op hoopten vinden we niet.Het is zoeken voor een bak koffie maar met behulp van de aardige mevrouw uit de kapsalon belanden we , derrière Mairie, in bar-restaurant Le Bouligou. Kleurig en modern ingericht en voor Franse begrippen opvallend schoon. Je kunt er bij wijze van spreken van de vloer eten.Tijdens de koffie gaat de bezem er nog eens door, worden de tafelkleedjes gladgestreken, een boeketje bloemen herschikt enz, enz. Mevrouw heeft onrust in haar derrière. Wim denkt dat het een nichtje is van bakker kruimeltje, en om haar te plezieren morst hij nogal wat suikerkorrels over de tafel en de smetteloze vloer.We bezoeken het plaatselijke Casino supermarktje en kopen voor de hele dag in.We hebben weer niet de hoofdprijs, maar hebben wel twee mensen blij gemaakt.Mevrouw kruimeltje die nu echt aan de slag kan en mevrouw casino die van de extra dagopbrengst vanavond bij mevrouw kruimeltje gaat eten.Eenmaal weer op pad ontmoeten we een Nederlands echtpaar wat onderweg is naar Santiago. Vorig jaar moesten ze noodgedwongen stoppen maar dit jaar hebben ze de route weer opgepakt en zijn nu sinds eergisteren weer onderweg. Ook nu is er wat ongemak in de vorm van lichte darmkrampjes. Het is te overzien en mevrouw wordt goed gesteund, niet alleen  door haar echtgenoot maar ook door haar kousjes.In Uzerche eten we hoog boven de rivier onze boterhammetjes. Beneden langs de rivier zien we nog verscheidene keren pelgrims fietsen. We hadden ze tegen kunnen komen als we het routeboekje gevolgd hadden in plaats van de navigatie. Het leverde ons nu drie extra klimmetjes op waarvan er één oploopt naar dertien procent.Via een stukje alternatief belanden we aan het eind van de middag op camping Montreal in St-Germain-les-Belles. De eigenaar spreekt goed zijn talen, ook het Nederlands want het is zijn moedertaal. Omdat we fietsers zijn krijgen we een speciaal tarief wat aangenaam is voor onze portemonnee.We installeren ons naast een echtpaar uit Alkmaar die onderweg zijn naar Santiago, maar in tegenstelling tot vele anderen daar ook weer naar huis toe fietsen. Het is hun eerste fietstocht die ze met volle bepakking fietsen. Voorheen hebben ze veel met hun kinderen gefietst en maakten dan gebruik van bagagevervoer, dat is ook wel lekker als je veel mee moet nemen.Als de avond valt wordt het al snel kouder, de harde wind is daar ook wel debet aan.De lucht is kraakhelder dus vermoedelijk komt er weer een koude nacht aan. Lekker de donzen slaapzak in en voor Joost nog extra een warm mutsje over de oren!

Hospitalet – Donzenac.We verlaten Hospitalet met een mooie afdaling. Onderweg ontmoeten we een Belgisch echtpaar op weg naar Santiago. Je zult je afvragen welke onderwerpen er tijdens zo’n gesprek zoal passeren. Bijvoorbeeld: Hydraulische remmen, waterdichte stuurtassen, dagafstanden, waar we vandaan komen, kamperen en campings, diverse tips voor de bips en andere kleine lichamelijke ongemakken.We komen nog twee koppels tegen die hun afdaling niet willen onderbreken en groeten met een knikje of een handgebaar.Als laatste pelgrims ontmoeten we een Nederlandse. Ze had alle tijd voor zichzelf maar ook voor ons. Als alleen reizende is contact heel belangrijk zei ze. Voor ons geldt hetzelfde vinden wij. Het klimwerk en ook vaak tegenwind hebben een flinke aanslag gepleegd op haar conditie. Ze fietste nu voornamelijk in de kleinste versnelling, dan fiets je ongeveer vijf kilometer per uur en heb je nog net geen zijwieltjes nodig om niet om te vallen!Het kan even duren maar: Santiago here she come!!Martel is een zeer toeristisch plaatsje en het terras van de plaatselijke bar is dan ook behoorlijk bezet. Iets verder is een supermarkt van Casino open. Voor ons is het, op tweede pinksterdag, een lot uit de loterij. We kopen in voor de hele dag want we verwachten niet nog zo’n kans te krijgen. Als we bij de kassa afrekenen doet Casino zijn naam eer aan. Zij innen de hoofdprijs!!In Turenne zien we een mooi bushokje waar we beschut voor de koude wind ons casinobrood gaan eten. We hebben een mooi uitzicht op het oude vestingstadje.Tijdens de maaltijd horen we het doordringende geluid van een bosmaaier. Volgens Wim draagt in deze heuvelachtige omgeving het geluid enorm ver. Hij vermoed dan ook dat de  goeie man al lang en breed thuis zit te eten.We gaan overnachten op een camping in Donzenac en rijden deze ongemerkt voorbij. Onbedoeld verkennen we dus alvast, in de vorm van een klim, de eerste paar kilometers voor morgen.

Vers – le Hospitalet.Vers doet zijn naam eer aan, er is namelijk vers brood op eerste pinksterdag. Weliswaar geen pain complet of cereal maar pain de campagne. Beter brood dan geen brood!De bedoeling is een kop koffie te drinken in Labastide-Murat. Als we het mooie dorpsplein oprijden zie we inderdaad een terras maar we ruiken ook de heerlijke geuren van een in vol bedrijf zijnde grill. Onze belangstelling is gewekt want we zijn liefhebbers. Als we de grill van dichtbij bekijken zien we kippen en kippetjes, een eend met de kop er nog aan, en jawel één door ons zo begeerd knoesje. De koffie moet even wachten, want stel je voor dat iemand anders ons net voor is. De etappe voor vandaag is niet al te lang en na de koffie rijden we in een ruk door naar de camping, dat wil zeggen: we klimmen elfhonderd meter van tien procent, twaalfhonderd meter van vijf tot acht procent, elfhonderd meter van zes procent en de laatste duizend meter stukjes van tien tot twaalf procent. ( Rocamadour ) Na het bedwingen van al deze hellingen treft ons nog één schone taak, het knoesje overwinnen. Samen met het brood uit Vers is het een heerlijk middagmaal. Uitbuiken is er niet bij want de was moet gedaan worden. ( met de hand! ) Het tweede kopje koffie van deze zondag verzorgen we zelf en het traditionele stukje over de snelweg was deze keer kort, namelijk over een viaduct!

Moissac – Vers. We verlaten Moissac en het Canal du Midi. We trekken door een glooiend gebied met veel fruitteelt, voornamelijk peren. Enorme boomgaarden die volledig afgeschermd zijn met op plastic lijkend, heel fijnmazig vliesdoek. Ook zijn er veel akkers met nog kleine zonnebloemen in de groei.In Cahors eten we een boterhammetje in een bushokje een van onze favoriete stekjes!Als we door het centrum van Cahors lopen worden we door landgenoten aangesproken die belangstellend informeren wat we hier op de fiets komen doen. Het is altijd leuk als mensen belangstelling tonen voor hetgeen waar we mee bezig zijn. We nemen er dan ook altijd ruimschoots de tijd voor om een praatje met ze te maken. Vanuit Cahors rijden we nog vijftien kilometer door tot het plaatsje Vers. Ondanks de naam een zeer oud plaatsje. We mogen zelf een placement uitzoeken op de camping Municipal en betalen daar een bescheiden bedrag voor. De camping ligt langs een rivier en is toegankelijk voor iedereen. Voor het eerst tijdens deze fietstocht gaat het electronisch alarm vannacht op de fietsen. Spannend!

Deyne – Moissac.We merkten het gisteren al, het rijden langs het Canal du Midi is een eentonige bezigheid en niet aan de vaders besteed. Lange rechte stukken Canal omzoomd door enorme platanen die allemaal met een plaatje genummerd zijn. Het enige leuke aan het Canal zijn de sluisjes, met name als er geschut wordt. De schippers, allemaal amateurs, moeten alles zelf regelen wat soms tot panische toestanden lijdt. Als beste stuurlui staan wij dan aan de kant toe te kijken en genieten van het spektakel.De wind blijft hoofdzakelijk uit het noordwesten waaien en is ons dus weer eens niet gunstig gezind. We zijn opgelucht als we Moissac naderen waar we gaan overnachten op een camping die op een eilandje ligt in de rivier de Tarn. Het Canal du Midi en de Tarn kruisen hier wat een bijzonder gezicht is. Het Canal du Midi gaat als een aquaduct hoog boven de Tarn naar de andere zijde van de oever. Nadat we ons geïnstalleerd hebben rijden we het stadje in om wat boodschappen te doen. Het is te zien dat Moissac op een pelgrimsroute ligt gezien de vele wandelaars die we tegenkomen op weg naar Santiago.

Mérens les Vals – Deyne.Het is weer een koude nacht geweest. Als we opstaan is het vijf graden Celcius. Het is inmiddels wel droog. Pluvius heeft vannacht goed zijn best gedaan maar is tegen een geduchte tegenstander opgelopen die zijn doorzichtige waterdruppels veranderde in witte vlokken sneeuw. Als we onze tenten uitkomen worden we verrast. De beboste hellingen die gisteren bij aankomst nog helemaal groen waren zijn nu tot op een bepaalde hoogte bedekt met sneeuw. Het is een prachtig gezicht! De verwarmde afwasruimte wordt omgetoverd tot ontbijtzaal voor het nuttigen van een pak toast met roomboter en zoet beleg. Eric en zijn vrouw vertrekken al vroeg naar Andorra, we zwaaien ze uit en vertrekken (dik aangekleed) zelf ook, de andere kant op naar Ax les Thermes. Als we een kop koffie consumeren bij de bakker zien we een fietskampeerder luchtig gekleed en in korte broek richting Andorra rijden. Alleen het zien al bezorgt ons koude rillingen. Omdat we tot nu toe zestienhonderd kilometer gefietst hebben vinden dat we nu wel recht hebben op een treinreisje. We kopen een kaartje van Ax les Thermes naar Auterive, een ritje van nog geen anderhalf uur. De fietsen inclusief bepakking kunnen zo de trein in en mogen gratis mee. We genieten van de mooie uitzichten en van de heerlijk warme coupé.We zijn nog niet ingesteld op de openingstijden van de Franse middenstand en stoten in Auterive onze neus bij de bakker en de supermarkt. Onverwacht stoten we op een Chinees restaurant met een menu de jour voor twaalf euro en vijftig cent. Het restaurant wordt ons warm aanbevolen door een paar vertrekkende gasten. Na de maaltijd zetten we koers via de D-622 naar Gardouch waar we de route oppikken langs het Canal di Midi en knallen richting Toulouse. Na twintig kilometer langs het Canal gaan we overnachten op een camping in Deyne.

Montferrer – Mérens les Vals.Als we om zes uur opstaan is het droog, dat is al heel wat. Nog mooier is dat het helder is en achter de bergen de zon al schijnt. Gisteravond laat hebben we besloten om toch via Andorra naar Frankrijk te gaan. Kwart over acht verlaten we de camping en ons geliefde kinderparadijs. We starten vandaag op een hoogte van zevenhonderd meter. Na twaalf kilometer fietsen passeren we de grens van Andorra. We zien hier niet veel anders dan mega supermarkten waar werkelijk alles te koop is en tankstations. De dieselolie kost hier één euro en twee cent, benzine kost één euro en vijftien cent. Nadat we een kop koffie gedronken hebben starten we met het echte werk. Om Frankrijk te bereiken moeten we over de Port d’Envalira een bergpas met een hoogte van vierentwintighonderdenacht meter. Dat is een hele kluif! Zeg maar gerust een heel varken wat gewassen moet worden. We lassen regelmatig korte pauzes in om wat te drinken en wat te ontspannen en rust te nemen. We eten er ook telkens wat bij, het is beter om tijdens zo’n lange klim wat vaker kleine beetjes te eten dan één keer een flinke maaltijd. En niet te vergeten een energiereepje wat Wim ook wel een psychologisch reepje noemt.  Het klimpercentage is in het begin wisselend tussen twee en zes procent maar dat veranderd al snel naar zes tot acht procent met af en toe een uitschieter naar boven. Hoe hoger we klimmen hoe kouder het wordt. Vanaf tweeduizend meter rijden we echt tussen de besneeuwde bergen in haarspeldbochten omhoog. Bocht na bocht veranderd ook de wind, dan weer voor dan weer tegen. Als we op de top zijn aangekomen trekken we snel warme kleding aan want we koelen snel af en als we straks gaan afdalen moeten we goed ingepakt zijn. Maar eerst gaan we naar het tankstation waar het binnen heerlijk warm is en ze zelfs warme chocolademelk hebben. Als we weer wat opgewarmd zijn moeten we aan de afdaling beginnen. Voorwaar geen pretje onder deze omstandigheden. Over het slechte wegdek stuiteren we klappertandend naar beneden. Als we dertienhonderd meter zijn afgedaald zien we een bord wat verwijst naar de camping Municipal in Mérens-les-Vals. Totaal verkleumd staan we bij de receptie waar de mevrouw de totaal overbodige vraag stelt of we het koud hebben. Mevrouw bedoeld het goed want ze stelt voor dat we ook een vier persoons hut kunnen krijgen voor het luttele bedrag van zeventig euro per nacht! Als we dat horen krijgen we het er gelijk warm van! We houden het maar bij onze tentjes die we snel opzetten want er is regen op komst. Ze staan amper als de eerste druppels vallen. Koken en eten doen we in de verwarmde afwasruimte. We eten ratjetoe uit de tas: cup a soep, chips a naturel, rijst met chilisaus en cocosmacroontjes toe. In de afwasruimte maken we ook kennis met Eric van de Kasteele uit het Belgische Kortrijk. Gepensioneerd wijkagent met een afgebroken priesteropleiding die hem goed van pas kwam bij het uitvoeren van zijn functie en zijn specialiteit: zedenzaken. Jaarlijks komt hij samen met zijn vrouw op deze camping terug om onder andere te shoppen in Andorra. Het is al donker als we door de gestaag vallende regen naar onze tentjes vluchten. Na Eric met zijn mooie verhalen valt er ongetwijfeld wat te dromen!

Montferrer. Vannacht om drie uur wakker van getik op de tent. Nee het zijn niet de buren die vragen of we koffie komen drinken. Het is wel een oude bekende die aantikt, namelijk onze (vriend) Pluvius die we voor het laatst in Bourgos hebben ontmoet. Eerst tikt hij nog zachtjes maar naderhand nemen zijn driftbuien toe en stort hij zijn doorzichtige lading over onze tentjes uit. Gelukkig liggen we warm en droog en draaien we ons nog maar eens om, om lekker verder te slapen. Gisteravond hebben besloten om een dag hier te blijven staan omdat het vandaag een en al regen zal zijn. Die voorspelling klopt wel aardig. Pluvius is zeer royaal vandaag. De ons omringende bergen verdwijnen regelmatig in de laaghangende bewolking. We hoeven niet constant in onze tentjes te verblijven want op de camping is een soort activiteitenruimte annex kinderparadijs.         ( local social mini club) Hier staat ook een tafel en twee stoelen waar we ongevraagd gebruik van mogen maken. Als de mevrouw van de camping voorbij loopt lacht ze ons vriendelijk toe dus we denken dat het wel goed zit. Alhoewel, we moeten de tweede overnachting nog betalen!In onze regenpakken lopen we naar de supermercado en doen inkopen voor een eenvoudige lunch. We fietsen vandaag niet dus we verteren ook niet veel. Of juist wel?Het slechte weer van vandaag stemt ons tot nadenken. We hebben begrepen dat het aan de andere kant van de Pyreneeën de komende tijd ook kommer en kwel is. Als alternatief kunnen we aan de Spaanse kant blijven en dan verder naar het oosten fietsen en daar over de uitlopers van de Pyreneeën Frankrijk in gaan. We zijn er nog niet helemaal uit maar een ding is zeker, morgen vertrekken we uit Montferrer.

Sort – Montferrer.Het is een frisse nacht geweest. Als we om half zeven opstaan is het circa evenveel graden Celcius. De camping ligt vlak tegen een hoge bergrug aan en deze houdt de zon voorlopig nog wel even tegen. Om half negen verlaten we de camping en rijden Sort in om proviand en water in te slaan voor vandaag. Op de route die we gaan fietsen is er, met uitzondering van een kop koffie, vrijwel niets te koop.We treffen het niet want de winkels gaan niet eerder open dan om half tien, zelfs de bakker niet. We proberen het nog bij een tankstation waar meestal ook water en en iets eetbaars te koop is. Bij dit tankstation is er uitsluitend keuze uit diverse soorten smeerolie. Om de wachttijd te doden strijken we neer bij een bar voor koffie plus en laten, zittend op het terras, onze lichamen koesteren in de warme ochtendzon.Het is tien uur als we Sort verlaten en we meteen beginnen aan een lange klim van éénentwintig kilometer naar de top van de Coll del Canto op een hoogte van zeventienhonderdentwintig meter. We stoppen regelmatig om bij te tanken en te genieten van de prachtige vergezichten. Kwart voor twee zijn we op de top en trekken een jasje aan voordat we aan de afdaling beginnen. Behoudens enkele kleine klimmetjes in deze afdaling kunnen we de beentjes stil houden. De handen echter maken overuren door het veelvuldig moeten afremmen om de snelheid niet te hoog op te laten lopen. Na duizend hoogtemeters afdalen komen we in het plaatsje Adrall op de N 260 uit. In Montferrer zien we van verre al een groot bord van camping Gran Sol. Hier strijken we neer tussen de campers en caravans om de nacht door te brengen. Voor het eerst ervaren we de luxe van een supermercado op loopafstand en kopen het nodige in om onze energiebalans weer in evenwicht te brengen.

Talarn – Sort.Vandaag maken we er een kort fietsdagje van omdat we dan weer op een camping kunnen overnachten. Het is zondag vandaag en we houden ons aan de traditie, allen een stukje over de snelweg gaat in dit gebied niet lukken. Wel moeten we vandaag door twee lange tunnels. Als we bij eerste voor de ingang staan zien we een groot verbodsbord. Verboden voor paard met ruiter, paard en wagen, voetgangers en jawel ook voor fietsers. We worden omgeleid over een oude weg die vroeger de hoofdweg was. De weg is smal en eenrichtingverkeer. Hij voert ons langs de rivier door een heel smal dal met steile rotswanden. We zien dat het hier een eldorado is om survival tochten te maken en de steile wanden trekken veel sportklimmers en bergsporters. Het ommetje rond de tunnel is niet zo heel erg lang en weldra zijn we weer op de weg terug. Even later herhaald de procedure zich nogmaals en is het weer spectaculair. Rond een uur of twaalf zijn we op de camping in Sort en zoals gezegd het ritje was kort. Alles wat ook maar  enigszins in aanmerking komt om uitgewassen te worden wordt de wasmachine ingestouwd en voor drie euro gaat hij negenentwintig minuten alles door elkaar husselen op een lage temperatuur. Of het schoon wordt daar hebben we onze bedenkingen zo over, als het ieder geval maar fris ruikt! Zon en wind zorgen ervoor dat de was in een recordtempo droog is. De winkels zijn vandaag gesloten evenals het restaurant op de camping. Als we s’avonds een hapje buiten de tent eten zijn we, temidden van de fanatieke aanhang, getuige dat Barcelona landskampioen wordt. Één fan druipt snel af, die was vast voor Real Madrid! Als we terug komen op de camping is het er pikkedonker, nergens brandt er een lichtje. Bij het licht van een zaklampje moeten we onze tanden poetsen en plassen! De camping presenteert zich als drie sterren camping. Als we goed zoeken zien we ze inderdaad, boven ons in de lucht.

Albatàrec – Talarn.Als wij opstaan merken we dat de wind is gaan liggen, nog niet helemaal want af en toe komt hij een beetje overeind en draait voor ons in de goede richting. Dank zij de app Osmand die Wim op zijn smartphone heeft geïnstalleerd rijden we zonder één foutje van ons overnachtingsadres dwars door Lleida naar de C-12 richting Balaguer.In Balaguer is het tijd voor koffie en boodschappen. Koffie is meestal wel te verkrijgen maar boodschappen kan vandaag een probleem zijn want er is weer eens een Spaanse feestdag. We hebben geluk en treffen een allimentation met een Indische eigenaar die alle zeven dagen van de week open is, ook op feestdagen!  Vrijwel alles wat we nodig hebben is voorradig. Als we alweer buiten staan komt hij weer naar ons toe en ziet dat we sap mengen met water. Hij gaat de winkel weer in en komt terug met een zakje oplospoeder goed voor één liter sap. Deze zakjes hebben we ooit een keer eerder gekocht in Frankrijk maar konden ze daarna nooit meer vinden. Prijs per zakje vijfenzestig eurocent. Als echte Hollanders proberen we er vijf voor de prijs van vier te krijgen maar dan moet je niet bij een Indiër zijn, die zegt ja-ja en rekent er gewoon vijf af.In het centrum van Balaguer moeten we zoeken naar de juiste uitvalsweg. We vragen advies aan twee politieagenten en wijzen ze op ons kaartje aan waar we naar toe willen. Ze adviseren ons een andere weg te nemen die wel tien kilometer langer is. In de weg die wij voor ogen hebben zit volgens hun nogal wat klimwerk. We slaan hun advies in de aanwezige wind en trekken ons eigen plan en komen zo via de C-147b op de C-13 richting Tremp. We hebben geen idee hoe zwaar het alternatief wat de agenten voorstelden was, maar wat we voor onze kiezen kregen was niet gering. We fietsten van waterkrachtcentrale naar waterkrachtcentrale tussen geweldig imposante rotsformaties door. In Tremp aangekomen verkoelen we de oververhitte lichamen met een verfrissend superijsje van Cote Dór. In Talarn gaan we naar camping Gaset, waar het oppervlakteprofiel van de veldjes ons meteen doet denken aan de Via Verde.Omdat we vanmiddag lekker warm gegeten hebben eten we nu een broodje bij de tent.We beginnen hiermee pas om negen uur want dat zijn we zo gewend!

Gendesa – Albatàrec.Als we opstaan is het buiten koud en waait er een harde wind. Het komt niet geheel onverwacht want we hebben gisteravond de weerberichten gezien op tv. s’ Nachts enkele keren wakker geweest van het lawaai van de stormachtige wind en het denderen van de zware vrachtwagens door de straat. Bij de overburen klapperde een defect rolluik alsof ze er elke keer met een voetbal tegenaan schoten. Het was een onrustig nachtje.Dikker gekleed dan we de laatste tijd gewend waren gaan we op pad. De wind is hard en vlagerig, we hebben er behoorlijk last van en moeten er zeer attent op zijn.In het stadje Asco drinken we koffie. Vanuit de verte zagen we bij het stadje een grote koeltoren die een onderdeel is van een kerncentrale. Het grappige was dat de koffiekopjes van de bakker dezelfde vorm hadden als de koeltoren. Het stadje Flix doen we ook nog aan omdat we graag een volkorenstokbrood willen hebben. We moeten er veel moeite voor doen maar uiteindelijk scoren we er een bij de ploes. Voor de rest van de dag is eentonigheid troef. Wind, wind en nog eens wind van hard tot stormachtig uit het noordwesten en wij fietsen naar het noorden. Nou dan weet je het wel! Een paar keer is het kantje boord of we worden de weg afgeblazen. Het landschap wordt minder bergachtig en meer glooiender, goed voor enorme akkers met graan en voor de wind die hier helemaal vrij spel heeft. We zijn dan ook blij dat we aan het eind van de middag zonder kleerscheuren in het plaatsje Albatàrec arriveren. In de plaatselijke Hostal krijgen we een mooie ruime kamer voor een zacht prijsje. Eindigt de dag toch nog positief!

Morella – Gendesa.Om acht uur kunnen we al ontbijten. We zorgen dat we er op tijd zijn zodat we vroeg op de fiets kunnen zitten.Er komen vier stukjes geroosterd brood op tafel, een klein kommetje met een soort tomatenpuree, plakjes kaas en ham op een schoteltje en een glas sinaasappelsap. Zouden we hierop moeten fietsen? Er wordt nog een schaaltje met vers fruit op tafel gezet. Zou dit het nou wezen? Er komt nog een ronde, ditmaal cake met ananas, toast, boter en kuipjes jam. Als ook dit verorbert is, is er nog een americano en een cortado.Dit ontbijtje was ook wel nodig want vanuit Morella moesten we ruim vierhonderd hoogtemeters klimmen. Daarna ging het de hele dag op en neer met grote stappen. In Monroyo drinken we een kop koffie en proberen ons middagmaal bij elkaar te krijgen in een soort delicatessenspar. Dat lukt vrij aardig maar brood verkopen ze niet. Waarschijnlijk kijken we nogal teleurgesteld, want vervolgens loopt de mevrouw naar achteren en komt terug met een brood uit haar eigen broodtrommel. Het is weer voor de bakker! Het was vandaag weer een bloedhete dag. De thermometer wees ruim vijfendertig graden aan. We waren blij dat we na een lange dag Gendesa inreden en een kamer konden krijgen boven een Chinese bazar. We hebben wel een ijsje verdient vandaag!

Villafranca del Cid – Morella.Als we vanmorgen de eerste negen kilometers hebben afgelegd zijn we in het stadje La Iglesuela del Cid. Alles ademt hier del Cid uit tot de vuilnisbakken aan toe. Van dit stadje willen we beslist een stempel in onze Salvoconducto. De Officina de Turismo is nog gesloten en we hebben geen zin om een uur te wachten tot het om elf uur opent. Wim gaat naar het secretariaat van de gemeente en vraagt aan de gemeentesecretaris of hij een stempel wil zetten in de Salvoconducto. Hij is van goede wil, pleegt eerst enkele telefoontjes, duikt vervolgens in een bak vol reservesleutels maar kan helaas de goede sleutel niet vinden. Weer bellen met als resultaat, de toezegging dat er binnen tien minuten iemand op het buro aanwezig zal zijn. Nu we toch moeten wachten maken we in de tussentijd de kettingen van de fietsen schoon en voorzien ze van een vleugje olie. De Spaanse tien minuten zijn inmiddels uitgelopen tot bijna een half uur. Als we aan de deur luisteren van het buro horen we wel volop schoonmaakgeluiden, er is dus iemand aanwezig. Wim gaat opnieuw naar de secretaris en maakt middels een pantomime de beste man duidelijk dat er wel iemand in het buro is. Het verkrijgen van het begeerde stempel is nu zo gepiept.

Als we onderweg zijn naar een bar om eindelijk een kop koffie te drinken worden we aangesproken door een mevrouw. Ze heeft een informatieburo over de Camino El Cid en wil graag een foto van ons maken die ze naar de organisatie gaat sturen. Als dank voor onze bereidwilligheid krijgen we elk een prachtig fotoboekje over de Camino. Het is inmiddels half twaalf als we het stadje verlaten met nog steeds niet meer dan negen kilometer op de teller maar wel weer een ervaring rijker!

Vanuit het stadje maken we een lange klim tot een hoogte van ruim dertienhonderd meter. We hebben daar uitzicht over een enorm groot dal. We genieten van het geweldige uitzicht en meer nog van de stilte die slechts af en toe verstoord wordt door een vogeltje wat zich niet langer in kan houden.Een snelle afdaling en weer een lange klim volgen. Op het hoogste punt rusten we even uit en drinken warm water uit de bidons. Als we een theezakje hadden gehad !!!

Iets bij ons vandaan zitten twee Franse echtparen te lunchen in de schaduw. Een van de dames vraagt in het Engels of we wat water willen drinken. Dit slaan we niet af en krijgen een beker lekker koel water en zodra de beker leeg is wordt hij weer bijgevuld. Een glas wijn slaan we af maar in plaats daarvan krijgen we chocolade en gedroogde pruimen aangeboden. We hebben een leuk en geanimeerd gesprek met deze gastvrije Franse vakantiegangers.

Onze Franse weldoeners

Aan het eind van de middag naderen we het mooie stadje Morella waar we gaan overnachten in het door de Zwitser aanbevolen hotel El Cid. Heel toepasselijk omdat voor ons de route El Cid hier eindigt.

Joost bezoekt de bakker voor een paar lekkere koeken en Wim bezoekt het toeristenbureau voor het laatste stempel in de Salvoconducto. Op de balie ziet Wim het door hem felbegeerde tegeltje staan wat bij alle stempelposten muurvast bevestigd is. Hij pakt het tegeltje op en vraagt aan de mevrouw of ze het maar even in wil pakken. Helaas de tegel is niet te koop maar als  souvenir krijgt Wim voor beiden een leren armbandje met de opdruk van El Cid.Het was vandaag weer klompjesdag!

Alzeneta del Maestrat – Villafranca del Cid.We kopen een vers stokbrood bij de bakker en ontbijten op één van onze kamers met mantequila, sinaasappelmarmelade en pastachoca van Ed en Fred. We ronden ons ontbijt af beneden in de bar met een flinke kop koffie en een stuk cake wat we bij de bakker gekocht hebben. De supermercado is aan de overkant dus alles wat we vandaag nodig denken te hebben slaan we meteen in. Als we op het punt staan om te vertrekken worden we aangesproken door een Nederlander. Hij fietst met een stel Franse vrienden eveneens de El Cid route. Ook zoveel mogelijk kamperen, maar de Fransen houden niet zo van bagage op de fiets dus daar is een chauffeur met een auto voor! Ook zij zijn teleurgesteld over het aantal campings waar je wel terecht kunt. Het is vandaag weer eens een echte coca dag. Bij alle bruggen die we passeren zien we geen druppel water meer maar allen gortdroge rivierbeddingen. We zien veel olijfgaarden en sinaasappelplantages, maar ook abrikoos, kers en hazelnoot.Vlak voor Culla mogen we officieel niet verder in verband met wegwerkzaamheden. Maar zoals gebruikelijk trekken we ons er niets van aan. Vele kilometers verder zijn ze bezig om de weg te verbeteren. De wegwerkers stoppen even zodat we kunnen passeren,  gracias y bon dias. De weg moet nog van een nieuwe asfaltlaag worden voorzien dus rijden we een behoorlijke afstand over mooi platgewalste gravel.In Villafranca del Cid aangekomen zijn we verbaasd hoe goed en veelvuldig de weg naar het toeristenbureau is aangegeven en ook hoe stevig de deur op slot zit. Voor de zoveelste keer vissen we achter het net. Om onze frustratie weg te werken eten we eerst een pondje kersen en stappen we op voor de laatste kilometers naar Camping Municipal. Er zal weer een pond kersen aan te pas moeten komen want ook deze camping is gesloten! Terug naar Villafranca del Cid waar we in hotel Primark één kamer krijgen met twee aparte bedden!

Navajas – Alzeneta del Maestrat.Het is nog vroeg als we al ontbeten hebben en onze tenten opbreken. Onze vriendelijke Britse overbuurman en zijn vrouw moeten dan nog met het ontbijt beginnen en nodigen ons uit voor een kopje koffie of thee. De Zwitserse buurman is ook al vroeg in touw en schat onze rit voor vandaag op waarde in. Hij biedt ons elk een typisch Zwitsers product aan, een in Spanje gekochte mueslireep. We nemen afscheid van onze vriendelijke buren en van de kattenkolonie en rijden met geknepen remmen naar de uitgang van de camping.Na een omtrekkende bewegingen rond Segorbe lukt het ons net niet om op de juiste uitvalsweg te belanden maar op de CV-215 in plaats van de CV-200. We rijden nu parallel aan de route door het nationaal park La Sierra de Espadán. Na een lange pittige klim worden we beloond met een schitterend uitzicht! Een kersenboomgaard met rijpe kersen. We helpen de eigenaar een handje door alvast de rijpste kersen te plukken voordat de vogels erin pikken. We belanden in de regio van de keramiek met het stadje Ribesalbes als middelpunt. Wie uit de enorme voorraden rond de fabrieken een tegeltje uit wil zoeken zit hier wel gebakken!Het vinden van een slaapplaats is vandaag een vermoeiende bezigheid. Uiteindelijk moeten we een kleine twintig kilometer verder fietsen dan onze bedoeling was en vinden onderdak in Fonda – Bar – Gilbert in Alzeneta del Maestrat. De jonge uitbater spreekt behoorlijk Engels. Hij vraagt ons een uurtje te wachten totdat de kamer gereed is. Ondertussen lessen we onze dorst en stillen onze honger. Gelukkig is dat mogelijk ondanks dat het nog lang geen negen uur is. Als onze kamer gereed is blijkt er toch een klein misverstand. We krijgen namelijk beiden een grote tweepersoonskamer terwijl we gevraagd hadden om een kamer met twee aparte bedden. We laten het maar zo!

Valencia – Navajas. Gisteren hebben we een plezierige dag in Valencia doorgebracht samen met Wytske en Patricia. Vandaag gaan we weer op pad. Gisteravond hebben we met behulp van de ipad en een stadsplattegrond een route uitgestippeld die ons via fietspaden dwars door de stad weer op de Camino brengt. We passeren hierbij enige futuristische gebouwen en een imposante brug aan de zuidkant van de stad. Buiten de stad aangekomen neemt een wielrenner ons op sleeptouw om ons op het goede spoor te zetten op de Via Verde naar Pucol. Bij ons eerste kopje koffie van vandaag krijgen we een heerlijk stuk huisgemaakte natte cake. Zondag is een dag van traditie, twee maal koffie drinken en een stukje over de snelweg fietsen. Dat laatste maken we ook nu weer waar op de A-23 voor de stad Sagunto. Niet iedere Spanjaard kan onze traditie waarderen. Even voorbij Torres Torres komen we weer op de Via Verde de Negro. Op dit baanvak is het wegdek zo slecht dat volgens ons hier alleen de rails en de bielzen zijn weggehaald. Vlak bij Segorbe kruist de hoofdroute zich met een alternatief. Op dit punt staan we in dubio wat te doen. Kiezen we voor de hooggelegen camping westelijk van Segorbe of rijden we door naar Altura naar camping Municipal. We kiezen voor Altura mede omdat we dan morgen nog een brood kunnen kopen bij bakkertje Kruimel. ( Nu is Wim aan de beurt!! )  De campingbeheerder heeft er vandaag geen zin in en beweerd dat er geen plaats meer beschikbaar is. We druipen af en doen er vandaag nog vijf kilometer bij en zijn dan weer op ons vertrouwde stekje, camping Altomira in Navajas. Dat wordt morgen dus geen bezoek aan bakkertje Kruimel, dus bergen we het recept voor de appelkruimeltaart weer op in de stuurtas. We zien er blijkbaar nogal vermoeid en dorstig uit want onze Zwitserse buurman brengt voor elk een lekker koud alcoholvrij biertje. Hij is zelf ook een verfent fietser en organiseert voor vrienden tochten per mountainbike onder andere in Spanje. We hebben weer grote problemen om de haringen in de rotsige grond te krijgen. Hoewel het gele plastic hamertje onze krachtige slagen doorgeeft aan de haringen wil het niet echt lukken. Onze Britse overbuurman heeft dat schijnbaar ook in de gaten en beveelt ons zijn Engelse stalen vuistje aan. Een bevrijding!!!Ondanks het late uur koken we zelf een eenvoudig maal. Primero: Kerry of aspergesoep. Secundo: Rijst, hardgekookte eitjes, en voor de smeuïgheid en smaak een pittig kerrysausje. Postre: Koekjes met chocolade. De zwerfkatten zijn ook weer ruimschoots aanwezig. Van de vaste campinggasten krijgen ze paella toegeschoven, wij gooien af en toe een harinkje naar ze toe.

Er is voor iedereen nog een hapje !

6b

Navajas – Valencia. We zijn vandaag al vroeg op. De zon houdt zich nog op achter de bergen en het is fris.Wim heeft last van een kater gehad. Het is niet dat hij teveel gedronken had gisteravond maar zijn eerste slaap werd ruw verstoord doordat een zwerfkat zonodig kennis met hem wilde maken door met zijn voorpoten op zijn rug te gaan staan. Gelukkig zat het tentzeil er nog tussen anders was het slecht afgelopen voor de nieuwsgierige kater. We nemen afscheid van onze Limburgse buren en duwen onze fietsen tegen de steile helling omhoog naar de Via Verde om deze verder te volgen richting Segorbe. Ondanks dat we op een oude spoorlijn rijden wil de trein maar niet op gang komen. Er moet weer van alles gebeuren, fotomomenten, souveniertje losschroeven (Wim), levensmiddelen inslaan, koffie drinken, en dan is er nog Kruimeltje.Kruimeltje is een bakker in Altura waar we brood en cake kopen. Waarschijnlijk heeft zijn vader hem vroeger ingepeperd: Zorg dat de toonbank altijd netjes is! Met een driftig zwaai veegt hij bij elke kruimel de toonbank weer schoon. Vermoeiend!We verlaten de Via Verde ter hoogte van Segorbe en moeten vierhonderd meter hoogteverschil overwinnen om Puerto de Chirivillate te passeren. Vanaf hier is het vrijwel voortdurend afdalen. Hoe verder we afdalen hoe meer de temperatuur stijgt.Iets voorbij Borboto, als we in de schaduw iets staan te drinken, passeert er een jonge man op een echte, degelijke, oud-Hollandse damesfiets. Wim maakte hier een opmerking over wat de man spontaan om doet keren. Hij was net zo Hollands als zijn fiets. Hij was goed op de hoogte van de groente- en fruitteelt in dit gebied en wist antwoord op de vele vragen die we op hem afvuurden. We zijn zoveel wijzer geworden over sinaasappelen, mandarijnen,uien,artisjokken en diverse kroppen sla dat we wel een groente- en fruitwinkel kunnen beginnen.We fietsen door de drukke stad naar het centrum tot bijna in de cathedraal om hier het laatste officiële stempel in onze Salvoconducto te laten zetten. De ceremonie krijgt nog en religieus tintje, het stempel wordt namelijk gezet door een non!Als we nog even voor de ingang van de cathedraal staan worden we in het Vlaams aangesproken. We maken kennis met Bernard de Vos en Ann Vandenberghe. We hebben een geanimeerd gesprek met deze plezante zuiderburen. Bernard trekt nog een fotootje waar wij samen met Ann opstaan en zal hem aan ons doormailen.

De getrokken foto

Hij verteld ons dat hij behoorlijk met zijn gezondheid heeft gekwakkeld maar met behulp van een  bottenkraker ( die de fijne kneepjes van het vak verstond ) weer aardig ter been was. Ons voorstel aan hem was dat hij hiervoor wel een kaarsje op mocht steken in de cathedraal. Dat ga ik zeker doen en ik steek er ook een voor jullie op antwoordde hij.We stellen het zeer op prijs dat zij dit voor ons doen en hopen er goesting van te bekomen.We verlaten de stad en maken gebruik van het fietspad langs het strand dat ons tot vlak bij camping Colvert brengt waar we voor de komende twee nachten onze tenten opslaan.

Montanejos – Navajas.Gelukkig heeft de aarde ter plaatse  geen last van bevingen gehad vannacht. We staan niet allen op de kleinste camping maar ook pal naast een hoge loodrechte rotswand.Gisteravond hebben we de maaltijd afgesloten met een typisch nagerecht (postre) uit de streek. Lekker romig en met walnoten. Vandaag bij het ontbijt worden we opnieuw verrast door onze gastheer met een Spaans gerecht. Een soort gebakken deegstaafjes die naar oliebol smaken daarbij hoort een dikke romige chocolademelk waar je de staafjes in moet dopen om ze vervolgens op te eten. Eerlijk gezegd vinden wij ze naturel lekkerder en de chocomel gaat er zo ook wel in. We verlaten de minicamping en beginnen aan een klim met een lengte van twaalf kilometer. Volgens het boekje is de helling tot maximaal acht procent, maar stukjes van tien en zelfs dertien procent hebben we ook geregistreerd! Zoals altijd zat het venijn weer in de staart. Het deed ons denken aan het spotje over het Zwitserleven gevoel waarin een echtpaar op zoek is naar goede betaalbare wijnen in Slovenië. Aan het eind van het spotje zegt de mevrouw nadrukkelijk: De beste bewaren we voor later. Zo ook hier op de helling!!!We maken er vandaag een korte etappe van en zijn al om twee uur op camping Altomira in Navajas. Het is dan zo rond de dertig graden. Een lekkere temperatuur om de was te laten drogen, dus gaan we snel aan de slag want de wasmand is behoorlijk vol. Naderhand krijgen we een complimentje van onze Limburgse buurvrouw omdat we het allemaal met de hand gewassen hebben. De aardige buren komen ook nog vragen of ze boodschappen voor ons mee moeten nemen uit de supermarkt. Het overvalt ons een beetje en zodoende komen we niet verder dan twee liter aqua sin gaz die we vervolgens gesponsord krijgen.Het opzetten van de tenten gaat niet helemaal probleemloos. De grond is zo rotsig dat de haringen maximaal vijf centimeter in moeder (aarde) gaan en er zodoende tien centimeter bovenuit steken. Een struikelblok voor Joost die op de grond liggend de boel nog eens van dichtbij kan bekijken. Vanavond koken we voor het eerst zelf ons avondmaal en beginnen eenvoudig met pasta aglioli.

Teruel – Montanejos.Om acht uur verlaten we onze kamer en bepakken onze fietsen die op de begane grond in een leegstaande winkel geparkeerd staan. Omdat we een kale kamer hadden rijden we linea recta naar een Panderia voor een simpel ontbijt met een kopje koffie. Gisteren hebben we op aanraden van de politie een rondweg om de stad genomen om bij de jeugdherberg te komen. Dat ging ons gemakkelijk af omdat we weinig hoefden te trappen en toch snel voorruit gingen. Vandaag de andere kant van de medaille, acht procent en een beetje. Het simpele ontbijt was snel verteerd! Vanaf Teruel volgen we de route over een slechte gravelweg door een dennenbos. We worden opgeschrikt door meerdere salvo van geweerschoten. In eerste instantie denken we aan een filmopname voor een Western, want die worden veel in Spanje opgenomen. Uiteindelijk rijden we langs een opleidingsinstituut van de politie waar ze schijnbaar bezig zijn het budget te verknallen. Na een kort steil klimmetje bereiken we een Via Verde. Een fiets- en wandelpad aangelegd op een oude spoorwegbedding. We volgen de Via Verde tot La Puebla de Valverde om een kop koffie te drinken en te beslissen hoe verder te gaan. Korter en makkelijker over de Via Verde of langer en pittiger over de col Puerto de Arenillas. We gaan voor de hoofdprijs. We zitten nog niet op de fiets of we worden gespot door de Gardia Civil. Dit herhaald zich zo vaak dat we het idee krijgen dat ze ons schaduwen. Er is volop zon dus een beetje schaduw kan geen kwaad! Rond twee is het de hoogste tijd voor een boterham en om de Gardia Civil tegemoet te komen doen we dat op een schaduwrijk plekje voor de ingang van hun districtsbureau in Rubils de Mora. Aan het eind van de middag willen we ons kampement opslaan in Puebla de Arenoso, maar dit blijkt niet mogelijk te zijn. We moeten er nog twaalf kilometer aan vast knopen om te kunnen kamperen in Montaneos. De meeste kilometers zijn gelukkig bergafwaarts en schaduwrijk. Deze lange fietsdag wordt beloond met een plaats op het kleinste camping waar we ooit gestaan hebben. Drie plaatsen in totaal. (Dus Bas!)

Bronchales – Teruel.Gisteren bij aankomst kregen we in hotel Suiza op vertoon van onze Salvo Conducto een arrangement aangeboden. Een ruime kamer, een diner en een ontbijt. Dit alles voor de somma van zevenenzeventig euro. We stemmen toe en zijn benieuwd wat we hiervoor kunnen verwachten. De ons toegewezen kamer is royaal bemeten en comfortabel. Voor het diner (ná negen uur) mochten we zelf een keus maken uit de zeer uitgebreide menukaart. Na een heerlijke soep, een specialiteit van de regio, is er voor Wim een stoofpot van hertenvlees en voor Joost gegrilde lamskoteletjes. We krijgen er schijfjes gekookte aardappelen bij, een mandje vers stokbrood en een fles vino tinto, en ook een kan water ontbreekt niet op de tafel. Het is echt smullen geblazen. Voor beiden is er nog een lekker nagerecht en voor Wim nog een café solo americano. Hier komen we de nacht wel mee door! We hebben gisteren afgesproken dat we om acht uur kunnen ontbijten. De vriendelijke hotel baas verzorgt dit op een voortreffelijke wijze. Alles voor een goed en royaal ontbijt is aanwezig. Zo maakten we het niet eerder mee in Spanje! Wat ons betreft is hotel Suiza een aanrader.De eerste klim (start bij het hotel) is geen probleem na zo’n ontbijt dus we kachelen meteen door tot een hoogte van zeventienhonderdenvijf meter. Het hoogste punt van de El Cid route. Over een lengte van vier kilometer dalen we driehonderdentwintig meter af. Een steile afdaling, die vanwege het slechte wegdek de nodige concentratie vergt. De snelheid blijft beperkt tot zo’n vijfenvijftig kilometer per uur.  We rijden door een bochtig smal dal met steile rotspartijen en via een korte tunnel zijn we in het prachtige stadje Albarracin. Het stadje is over de tunnel heen gebouwd. Vanuit Albarracin klimmen we over een mooie landelijke weg door bossen en langs imposante rotspartijen afgewisseld door schitterende landschappanorama’s. Vanaf Bezas rijden we op een plateau waar we Aeolus weer tegen komen. Wanneer worden we ooit eens vrienden? We besluiten te overnachten in Teruel in een jeugdherberg. We komen na veel omzwervingen voor een gesloten deur en uiteindelijk in Habitaciones Norte terecht.

Molina de Aragón – Bronchales.Gisteravond hebben we erg laat gegeten. Het was al rond de klok van tienen voordat er iets op tafel stond. Maar dan stond er ook wat! Voor beiden een flinke tentakel van een inktvis. Vijfentwintig centimeter lang, zeker vier centimeter rond en uitlopend op een puntje. Het aantal zuignappen hebben we maar niet geteld, maar het waren er erg veel. Voor alle zekerheid hebben we aan de bediening gevraagd of we echt alles op konden eten. Dat bleek het geval en we vonden het allebei heerlijk.We waren al op de hoogte dat er een Nederlands stel in het hotel verbleef en vanmorgen troffen we ze bij het ontbijt. Het waren ook fervente fietsers want tien jaar geleden hadden ze ook de El Cid route gefietst. Nu waren ze onderweg vanuit Málaga naar Pau en hier in Molina de Aragón kruisten ze de El Cid route. Tien jaar terug sliepen ze in hetzelfde hotel vertelden ze ons.Eerst boodschappen in het stadje gedaan omdat de plaatsjes op de route ver uit elkaar liggen. Half tien rijden we het stadje uit en krijgen meteen de eerste helling van vandaag voor de kiezen, twee kilometer lang met een percentage van zeven procent. Daarna blijft het golven, na elke golf krijgen we steeds meer zin in koffie. Na vijftien kilometer is het zover en staan we tot ons verdriet voor een gesloten deur. Vandaag is het een coca dag. Het is niet zo dat we regelmatig een snuifje nemen maar wel een colletje op en af, tot op een hoogte van zestienhonderd meter. Ook geestverruimend!!!Aeolus de bewaarder van de winden is ons vandaag weer niet gunstig gezind. Hoe hoger we stijgen hoe feller hij naar ons blaast. Schuin tegen, van opzij en pal op de kop. Soms is er heel even geen wind, dan moet Aeolus zelf zeker op adem komen denken wij. Het landschap op de route van vandaag is heel afwisselend. Brede dalen worden afgewisseld door nauwe kloven met steile wanden. Liggend op de rotsen kijken we de diepte in. Op deze hoogte zit er nog vrijwel geen blad aan de bomen alleen de brem staat in volle bloei te geuren. Wat we niet verwacht hadden is dat de temperatuur op deze hoogte momenteel ruim twintig graden is. Vannacht overnachten we in een van de hoogst gelegen dorpen van Spanje, maar eerst gaan we nog op hoogte eten. 

Medinaceli Nuevo – Molina de Aragón.Wim is al vroeg op. De problemen die we hebben om de teksten op de website te krijgen zitten hem niet lekker. Bij het oefenen thuis (onder begeleiding) verliep het wel goed maar hier in Spanje wil het niet lukken.Als Joost wakker wordt is het Wim toch gelukt de verhalen op de site te krijgen. Het is nog niet zoals ons voor ogen staat maar wij kunnen er wel mee leven en jullie zullen er het mee moeten doen.De inrichting van de Casa is royaal voorzien van oude spulletjes. Daar hoort waarschijnlijk ook een doos met boterkuipjes bij want bij het ontbijt ontdekt Wim dat de houdbaarheidsdatum met honderdnegentig dagen was overschreden. We vragen aan mevrouw Casa of ze naar onze volgende overnachtinglaats wil bellen want er is daar maar één Hostal. We krijgen te horen dat deze op dit moment gesloten is. Door het ontbreken van deze mogelijkheid moeten we tweeëntachtig zeer zware kilometers maken als we de route willen blijven volgen. Onze zwager zou in dit geval zeggen: Dat wordt niet wat!  Dat vinden wij ook en is het tijd voor plan B.  De eerste dertig kilometer volgen we de route uit het boekje en daarna  rijden we achtendertig kilometer parallel aan de route over een wat grotere weg met zondagsverkeer. Het is nog even zoeken naar een slaapplaats maar uiteindelijk belanden we in Hotel San Francisco in Molina de Aragón.

Berlanga de Duero – Medinaceli NuevoNa een goede nachtrust in de supergrote bedden van de Albergue worden we aan het gezamenlijke ontbijt verwacht. Het geroosterde brood wordt aangevuld met Maria kaakjes. Deze worden ook met boter en huisgemaakte confiture besmeerd en daarna in de koffie gedoopt. Zonder ze in de koffie te dopen smaken ze ons ook prima!Vlak voor vertrek breekt Joost een deel van zijn fietsstandaard af. Het is niet de eerste keer dat hem dit overkomt, het lijkt wel of het een standaardprocedure wordt. In het plaatsje Caltojar eert men Picasso op een bijzondere wijze. Op de grote witte tuinmuren zijn prachtige replica’s geschilderd. Het is een fraai gezicht.Om een kop koffie te bemachtigen moeten we in Rello zijn. Om door de stadspoort binnen te komen moeten we een korte steile helling van 15 procent overwinnen.Barahona staat gepland voor de boodschappen, volgens het routeboekje de laatste mogelijkheid. De winkel is er wel maar staat vol met lege dozen. Een oudere man wijst ons voor de boodschappen naar Medinaceli en voor een belegd broodje naar de plaatselijke bar. Nu we er toch zijn drinken we nog een kopje koffie en laten twee broodjes inpakken. De barkeeper doet zichzelf niets tekort want de tien euro die Joost op de toonbank legt is volgens hem precies gepast. We hebben vandaag goede wegen  maar windkracht vijf, schuin tegen! Na een vermoeiende dag krijgen we als toetje een steile afdaling van tweeëneenhalve kilometer lang en trekken de remmen pas fors aan als we voor Casa Rural Antiqua Fonda staan.

Langa de Duero – Berlanga de Duero. Gisteravond laat kwamen we erachter dat er geen ontbijt bij de overnachting zat. Mochten we in het Hostal willen ontbijten dan kon dat niet eerder dan om negen uur.We zien daar van af en vertrekken, na inname van een vitaminepil, met de smaak van tandpasta in onze mond naar een nieuwe bestemming. We fietsen vlak langs de Rio Duero dus het is vrij vlak. Na ruim twintig kilometer zijn we in San Esteban de Gormaz. Hoogste tijd voor de koffie en iets van de bakker. Joost gaat nu in praktijk brengen wat hij gisteravond van een attente Spanjaard leerde, namelijk om in één woord een kopje koffie met weinig melk te bestellen. Hij besteld een cordato voor hemzelf en in zijn enthousiasme voor Wim, in plaats van zijn geliefde americano, een koffie solo. ( een éénteugs kopje! ) We krijgen er een plakje cake bij, waarschijnlijk omdat het de dag van de arbeid is. ( 1 mei alle Spanjolen vrij!! ) Bij de bakker vullen we aan wat we vanmorgen tekort gekomen zijn. Ter elfde ure is het verzoeten of verzuren zegt het spreekwoord. Het is vandaag de beurt aan verzuren in de vorm van wind en lichte regenbuitjes. We rijden naar het schitterende stadje El Burgo de Osma waar Joost een herkansing krijgt in het bestellen. Hij is geslaagd met vlag en wimpel. We rijden door naar Berlanga de Duero en laten ons de weg wijzen naar de Albergue Municipal waar we allerhartelijkst worden ontvangen en een plaatsje uitzoeken op de slaapzaal waar nog twaalf mensen kunnen overnachten. De behulpzaamheid kent ook hier geen grenzen. Mevrouw belt speciaal naar een adres in het stadje als ze van Wim hoort dat we graag een stempel in onze Salvoconducto willen hebben. Een en ander is snel geregeld. Joost werkt stug door aan het verslag voor de website en Wim spoed zich per rijwiel naar het opgegeven adres. Nog even wachten dan is het negen uur en schuiven we met de andere aanwezigen aan tafel voor de avondmaaltijd.We krijgen een eenvoudig maal voorgeschoteld bestaande uit een groene salade, stokbrood, gebakken lapjes vlees en patat. Voor de liefhebbers ( en dat zijn de meesten ) is er een flesje vino tinto. De conversatie wordt hoofdzakelijk in het Duits en Engels gevoerd. Gezelligheid kent geen tijd, het was dan ook aan de late kant voordat we ons op de enorme bedden in de slaapzaal uit kunnen strekken.

Covarrubias – Langa de Duero. We nuttigen ons ontbijt op het terras van de camping bij een temperatuur van vier graden Celsius. Het op- en inpakken van de natte buitententen is bij deze temperatuur ook geen prettige bezigheid. Als de zonnestralen de camping bereiken nemen we de stokstaartjeshouding aan en laten we ons eerst op temperatuur brengen voordat we vertrekken. Na de koffie in Sto. Domingo de Silos passeren we de Yecla kloof en klimmen we over een lengte van vier kilometer naar een hoogte van ruim duizend meter. We zijn nu op een hoogvlakte aangekomen voorzien van imposante rotsformaties. We komen er achter dat hier een grote populatie gieren is gehuisvest. Waarschijnlijk ligt er in het bos, niet zo ver van de weg af, een kadaver want in no time komen uit alle windstreken de gieren aangegierd en hoorden we aan het krijsen dat de buit waarschijnlijk niet vreedzaam gedeeld wordt. We besluiten om te gaan overnachten in het plaatsje Coruńa del Conde. Er is hier slechts één gelegenheid om te overnachten en waar we al bang voor waren wordt bewaarheid, er is geen plaats meer Casa rural El Castillo. Het is niet anders, we moeten er voor vandaag ruim twintig kilometer aan vast knopen met totaal bijna vijf kilometer klimwerk tot acht procent! We zien er wel een beetje tegenop zo aan het eind van de dag, maar achteraf viel het toch wel mee. In Langa de Duero nemen we onze intrek in Hostal El Carascal. De communicatie loopt niet helemaal op rolletjes omdat er niemand een woord over de grens spreekt en wij in het Spaans niet verder komen dan de vraag om een kop koffie! Maar met behulp van de kinderen en wat handen en voetenwerk komt alles op zijn pootjes terecht. Om wat te eten moesten we, zoals in Spanje gebruikelijk, tot negen uur wachten. Het was de moeite meer dan waard want we hebben heerlijk gegeten mede dank zij de inzet van vader, moeder en de twee kinderen. De traditionele klompjes zijn voor deze lieve mensen zeker op hun plaats

Burgos-Covarrubias. Gezamenlijk breken we ons kampement op. Izak en Riet vertrekken met de auto naar Palencia en wij hoeven slechts vijftig meter te fietsen om op de route te komen die vlak achter de camping langs loopt. Het landschap is bergachtig met prachtige rotsformaties die steil omhoog torenen. Dit soort terrein brengt met zich mee dat we de nodige klimmetjes te verwerken krijgen, met zoals altijd als beloning een mooi uitzicht op de top en een welkome afdaling. Rond het middaguur zijn we in Hortigüela en is het tijd voor een menu del dia zodat we vanavond op de camping niet meer hoeven te koken. Als we na 65 km aankomen op de camping in Covarrubias schijnt het zonnetje weldadig. We zetten snel onze tenten op. Tijd om een wasje te doen, maar helaas de loodgieter die er voor moet zorgen dat we vandaag nog kunnen douchen heeft de hoofdkraan afgesloten. De Nederlandse receptioniste verzekert ons dat het allemaal goed komt en dat blijkt ook zo te zijn. Een uurtje later wappert de was aan de lijn. Covarrubias is een verrassend mooi stadje met in ieder straatje historische gebouwen.Terug op de camping genieten we zo lang mogelijk van het zonnetje, maar als hij achter de bergen verdwijnt verjaagt de kou ons de tentjes in.

Burgos. Om de conditie te testen fietsen we vandaag een stukje van de St. Jacobsroute richting Santiago de Compostela. Het was voor ons een ritje waar veel herinneringen van onze eerste fietstocht in 2011 boven kwamen drijven. Bij het zien van een ons bekende bakkerswinkel dachten we onmiddellijk aan onze eerste ontmoeting met Gerard en Elly uit Aarle-Rixtel, onder ons gezegd, het klokkenstel! Op het keerpunt na circa 35Km. hadden we nog een leuk gesprek met een Nederlands stel op weg naar Santiago. Op de terugweg hadden we een prachtig uitzicht op de stad Burgos met als parel de cathedraal. Deze bezoeken we de volgende dag evenals het geboortehuis van El Cid in Vivar del Cid circa 15 Km. ten noorden van de stad.Bij het Buro de Turismo in Burgos halen we beide een Salvoconducto een soort pelgrimspaspoort die onderweg voorzien kan worden van hopelijk fraaie stempels.Op het plein voor de cathedraal worden we aangesproken door een echtpaar uit Strassbourg, lopend op weg naar Santiago maar ook geïnteresseerd in fietsen. Ze waren zeer gecharmeerd van Nederland en hadden zelfs in Haamstede een vakantie doorgebracht. De meneer was goed op de hoogte van de nieuwste fietstechnieken en de betere fietswinkels in Nederland. Stof te over om te praten dus! s’Avonds eten we een laatste gezamenlijke maaltijd met Izak en Riet. Vanaf morgen worden we niet meer gepamperd en moeten we er aan geloven!!!

Rhenen – Burgos.

De reis naar ons startpunt Burgos is goed verlopen. Wel was er veel druk verkeer rond Parijs wat ons ruim een uur extra reistijd opleverde. De eerste uren hebben we nog regelmatig de ruitenwissers moeten gebruiken, maar hoe zuidelijker we kwamen hoe zonniger het werd. Op de camping in het plaatsje Pons konden we tot laat in de avond genieten van een aangename temperatuur en van de catering van Izak en Riet.Zo mooi als de dag eindigde zo onaangenaam begon de tweede reisdag, vanaf zes uur tikte de regen ritmisch op onze tentjes. Nat inpakken en wegwezen. Rond half vier arriveren we op de camping in Burgos, nadat we dankzij een actie van Acsi, alle windstreken van de stad gezien gezien hadden.Nadat we getrakteerd waren op een fikse hagelbui waren we het buiten zitten zat en zochten we rond half tien onze matjes op.

Lunchen net over de Spaanse grens.

Ook dit jaar hebben we weer vijf weken de tijd om de symptomen van het fietsvirus enigszins te beteugelen. Dit jaar doen we dat wederom, evenals verleden jaar, in Spanje en Frankrijk.

Zaterdag 25 april aanstaande vertrekken we uit Rhenen. Onze broer en schoonzus Izak en Riet verzorgen ook dit jaar weer de heenreis naar Burgos in het noorden van Spanje. In Burgos blijven we drie dagen om te acclimatiseren en nog wat in te fietsen, want daar is door omstandigheden bar weinig van terecht gekomen. Vanuit Burgos gaan we de Camino Cid naar Valencia fietsen. Als gids gebruiken we het routeboekje van Clemens Sweerman ,,In het spoor van El Cid”.

Vanaf Valencia volgen we noordwaarts een alternatief deel van de Camino Cid tot Morella. Van hieruit hebben we een route uitgestippeld via Andorra en Toulouse naar Moissac. Vanuit Moissac volgen we de pelgrimsroute ,,Langs oude wegen”. Deze route volgen we totdat het klokje van gehoorzaamheid ons maant om huiswaarts te keren. We verwachten dan in de buurt van Nevers te zijn. Voor de terugreis naar huis worden we daar met de auto opgehaald.

We hopen weer op mooie ontmoetingen als we onderweg zijn en willen jullie daar graag deelgenoot van maken. We vinden het ook leuk (zeker als we onderweg zijn) als jullie een berichtje voor ons achterlaten op de website!

Met een vriendelijke groet van de vaders,
Joost en Wim

Zondag 8 juni 2014.

Omdat het vanmorgen vroeg nog pijpenstelen regende verlengen we onze nachtrust tot kwart voor zeven, dan is het droog genoeg om op te staan.
Er was nogal reuring afgelopen nacht. Rond een uur of één vond er een ploegwissel plaats bij één van de roparunteams. De afgeloste lopers en fietsers hadden blijkbaar geen besef van dat er nog meer mensen op de camping stonden. Ze klepten er bij aankomst in ieder geval lustig op los.
Zo rond half vier werd het hele roparunkamp opgebroken en vertrok de hele verzorgingskaravaan naar elders om de boel weer op te bouwen. Ze waren daar net op tijd mee, want de onweers- en regenbuien dienden zich in rap tempo aan.
Ons ontbijt is vanmorgen wat aan de karige kant. De sinaasappelmarmelade van de intermarché en de tubes chocoladepasta van Ed en Fred zijn op. We hebben nog een stokbrood van gisteren ( o, o, wat taai! ) en wat roomboter. We doen het er mee en schuiven de situatie onder het hoofdstuk: Vervelend maar niet meer dan dat.
Rond negen uur verlaten we de camping en rijden in Noyon voorbij een mooie boulangerie, we gaan toch maar even terug en kunnen zo ons petit dejeuner alsnog aanvullen met een pain aux raisins.
Na een stukje binnendoor zitten we al snel op de autoweg A1 richting Lille. Onze chauffeur zet er flink de sokken in maar neemt wel de voorschriften en de reglementen in acht. Desondanks lukt het hem een Porsche Panamera voorbij te rijden. Het vreemde aan deze auto is dat hij een Frans kenteken heeft maar het stuur aan de rechterkant zit. Het stuur rechts is toch een typisch Engels verschijnsel. We zien het wat verderop nog een keer, maar nu bij negen Engelse motorrijders.
We rijden achter een personenbusje aan met een Belgisch kenteken. Achterop het busje de wervende tekst: ,,Actieve vakantie’s voor levensgenieters”. Als we er naast rijden en nieuwsgierig opzij kijken, barsten we in lachen uit. In tegenstelling tot de tekst zien we drie onderuitgezakte mensen die de pensioengerechtigde leeftijd al bereikt hebben maar aan hun gezichten te zien het Zwitserleven gevoel nog bij lange na niet.
De reis verloopt voorspoedig en om kwart voor twee draaien we de Valkenhof in Nijkerk op waar de familie al buiten staat om ons te verwelkomen. Ook de kleinkinderen van Joost zijn erbij, zij hebben vol ongeduld de laatste dagen afgeteld en zijn blij dat opa en oom Wim weer thuis zijn, dan kan opa binnenkort weer zijn befaamde pannenkoeken voor ze bakken!
Weer thuis na vijf mooie weken. We hebben genoten van de diversiteit in het landschap in zowel Spanje als Frankrijk . Wat hebben we genoten van de zonnige dagen met aangename temperaturen. Wat hebben we af en toe gemopperd op de regen, de kou en de veelvuldige tegenwind. Wat hebben we genoten van de Spaanse cultuur, de architectuur en niet te vergeten, het menu del dia. Wat hebben we genoten van de gastvrijheid en behulpzaamheid van de plaatselijke bevolking die we mochten ondervinden in beide landen.
En last but not least wat hebben we genoten van onze fietsende medelanders die we onderweg hebben ontmoet.
Dank je wel, Teun & Gonnie, Ria & Martin, Marjo, Jos & Eric, Dees & Balt en Tineke & Johan voor jullie aangenaam gezelschap en mooie verhalen. Dank je wel Izaäk & Riet voor de lift naar Spanje en de catering onderweg. Muchas Gracias Carlos Calzada Recio por las hermosas foto’s de Trujillo. Dank je wel chauffeur voor het snel transport van Noyon naar huis, het aanpassen en corrigeren van de website en je optreden als buitenlandcorrespondent. Dank je wel Pelgrimsvriend Bas uit Vlissingen dat je de moeite hebt genomen om helemaal naar Spanje te komen om te kijken of het wel goed ging met Basje. En bedankt jullie trouwe volgers voor jullie commentaren, aanmoedigingen en warme woorden die we vooraf en tijdens onze fietstocht mochten ontvangen.
Nu we toch aan het bedanken zijn mogen we de belangrijkste personen niet vergeten, onze naaste familie. Zonder hun steun en support zou het niet mogelijk zijn geweest deze geweldige fietstocht te realiseren . Muchas, Muchas Gracias!

Zaterdag 7 juni 2014.

We nemen afscheid van de buren en wensen ze een Bon Camino. Zelf moeten we terug naar Liancourt om weer op de St. Jacobsroute te komen. Lekker afdalen dus. Maar we weten ondertussen drommels goed dat de afdaalmedaille twee kanten heeft. Als we uitkomen in het centrum en de medaille omdraaien staat er in grote cijfers 10%. We weten genoeg, we moeten vol aan de bak. Het komt in de annalen als een van de zwaarste stukjes van deze fietstocht.
Rond het middaguur zijn we in Compiegne, steken de brug over de Oise over en fietsen een stuk over de boulevard met zijn prachtige platanen. In een buitenwijk stuurt Basje ons de bosjes in over een zeer slecht pad waaraan een soort Roma nederzetting is van vele caravan’s. Het laatste twintig meter moeten we ons lopend via een smal paadje door de bosjes wurmen om weer op de openbare weg te komen. Adieu, Allee des Nomade.
Na Compiegne fietsen we via de D130 het Foret de Laigue in, een lange rechte weg.
We rijden een zijweg voorbij en Joost die voorop fietst ziet op Basje dat we hierin hadden gemoeten. Hij roept: we zitten niet goed,en remt onmiddellijk fors af.
De gevolgen zijn desastreus. Wim kan Joost niet meer ontwijken, raakt zijn achterwiel, smakt half op het asfalt en schuift de berm in. Als we van de schrik bekomen zijn en de schade opnemen blijkt de knie van Wim behoorlijk beschadigd door het ruwe asfalt.

De knie

We maken de wond zo goed mogelijk schoon, ontsmetten de boel en leggen een noodverband aan. Gezien de aard van de verwonding lijkt het ons beter om een dokter te bezoeken. In de kleine dorpjes is niets te vinden. Bij het toeristenbureau in Shiry Ourscamp krijgen we het advies naar het hospitaal in Noyon te gaan. De stad ligt op onze route en de weg naar het hospitaal is goed aangegeven zodat we er linea recta heen rijden. We melden ons bij de afdeling urgence waar we de molen ingaan, de papiermolen wel te verstaan. Voorts moet Wim nog bewijzen dat hij Wim is. Dan moeten we wachten tot we aan de beurt zijn.
Als het zover is worden we door een eerste hulp verpleegkundige naar een behandelkamer geloodst. Ze spreekt redelijk goed Engels wat de conversatie een stuk gemakkelijker maakt. De wond wordt vakkundig schoongemaakt, en met een soort Betadine behandeld. Één en ander gaat, aan Wim te zien, niet geheel zonder pijn gepaard. Als de schoonmaak achter de rug is wordt de eerstehulparts erbij gehaald die de knie ook nog eens goed bekijkt en vervolgens het onderbeen in verschillende standen draait, duwt en trekt. Geen breuken of ander ongemak constateert hij. De knie wordt vervolgens in het verband gezet. Hiermee is de behandeling nog niet achter de rug. Moet er nog een tetanus injectie gezet worden? Omdat er maar moeizaam een druppeltje bloed uit de vingers geperst kan worden zijn twee testen nodig om te bepalen dat Wim zijn afweerniveau voor tetanus te laag is.
Nadat de spuit gezet is overhandigd de verpleegkundige ons nog een lijst waarop nogal wat items zijn aangevinkt. Met de lijst moeten we naar de farmacie die ons gaat voorzien van de nodige verbandmiddelen, pleisters, Betadine gel en pijnstillers. Het advies vanuit het hospitaal is om de wond vier maal per etmaal te behandelen. Met een grote plastic zak vol medische hulpmiddelen verlaten we de farmacie en dan te bedenken dat niet eens alles op voorraad was!
We rijden de stad uit en zetten koers naar het vier kilometer oostelijk gelegen Salency waar we op camping le Etang de Moulin de nacht gaan doorbrengen.

Op de camping hebben zich ook twee teams geïnstalleerd die meedoen aan de Roparun, een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam. We doen er ons voordeel mee en mogen een rol huishoudfolie van hen gebruiken zodat Wim van knie waterdicht kan verpakken voordat hij onder de douche gaat.
We koken zelf ons galgenmaal. Voor de laatste keer in Frankrijk eten we ons lievelingstoetje, Riz au Lait saveur vanille. Slechts vijfhonderd gram per persoon, maar zóóóó lekker!

Vrijdag 6 juni 2014.

Ferme de Damply verhuurt niet alleen kamers maar heeft ook een feestzaal voor bruiloften en partijen.
In deze ruimte wordt het petit dejeuner geserveerd. Omdat we de enigste gasten zijn hebben we de ruimte in lege zaal.
In het midden van de zaal staat een schraag opgesteld met aan de langszijde aan beide kanten een stoel.
In het midden van de schraag staat het petit dejeuner gereed. Stokbrood, koffie, boter, een schaaltje confiture en voor beiden een flesje jus de orange
Zelden hebben we een ontbijt in een zo grote lege ruimte gebruikt. Bizar!
Om acht uur laten we Ferme de Damply achter ons, zoeken de route weer op en zetten Basje aan het werk. De zo’n schijnt volop, het belooft een warme dag te worden! De hellingen zijn pittig vandaag, we worden weer met de neus op de feiten gedrukt hoe een helling van acht á negen procent aanvoelt. Zo hoha’en we naar
Meru waar we bij de Aldi boodschappen doen. Als we verder doorfietsen naar het stadscentrum komen we langs een weekmarkt. Bij een mobiele grill zien we iets liggen waar we het op deze fietstocht regelmatig over hebben gehad. Een zo te zien botermalse gegrilde hips, of zoals ze op Schouwen- Duiveland zeggen een knoesje. We kunnen de verleiding niet weerstaan en in ruil voor ééénige euro’s mag het knoesje mee in de fietstas.
Maar niet voor lang, in Ste-Geneviéve staan mooie bankjes in de schaduw, de hoogste tijd om het nog warme knoesje alle eer aan te doen die het verdient.
Tijdens de maaltijd hebben we uitzicht op de kerktoren waar ze bezig zijn de torenspits te renoveren. De oude torenspits wordt, met gebruik van hedendaagse techniek, in een nieuw jasje gehesen.
De werklui hebben nog enkele uren te gaan tot het weekend begint en wij ook zoiets voordat we in Liancourt op de camping zijn.
Liancourt ligt behoorlijk van de route af maar is de enige mogelijkheid om op dagafstand te kamperen.
Zodoende verlaten we in Mouy de route en rijden via de D137 naar het centrum van Liancourt. Daar staat al een bord richting Caravanpark La Falloise, er volgt nog een lange, stevige klim voordat we het park oprijden.
Bij de acceuil ontwaren we achter het raam een bordje waarop geschreven staat: Complet. We maken ons er niet druk om want hetzelfde bordje stond er in 2011, ook al toen we hier ook de nacht doorbrachten.
Toen met onze Belgische pelgrimsvrienden, nu krijgen we later op de dag drie echtparen uit de kop van Noord-Holland als buren. Mensen van rond de zestig Voor het eerst samen een lange fietstocht en dan, hoppa meteen maar naar Santiago.
Met zes man op pad vereist nogal wat aanpassingsvermogen, maar iedereen doet graag zijn zegje over hoe en waar de tenten komen te staan, wat er gegeten gaat worden en wat daar zoal voor nodig is. Het dagverslag wordt, onder het genot van een kopje koffie met algemene stemmen goedgekeurd. Als deze mensen geestelijk en fysiek heelhuids in Santiago aankomen hebben ze hun compostolaat dubbel en dwars verdiend! Hopelijk willen ze onderweg wel de steun van Jacobus aanvaarden, de ondersteuning van Bosch hebben ze al!

Donderdag 5 juni 2014.

Gisteravond klaarde het weer op naar strak blauw en zakte de temperatuur als een speer naar beneden het werd echt koud en we diepten een lange thermo-onderbroek uit de tas om warm te blijven. Joost die wat kouwelijker is aangelegd dan Wim heeft hem niet eerder uitgedaan dan vanmorgen om zes uur. Het blijft koud deze morgen dus de warme kleding komt weer goed van pas.
Het zit niet mee vandaag we moeten vijfenveertig kilometer fietsen voordat we een vingerhoed koffie kunnen nuttigen.

En dan is er koffie

Of toch niet

Eerder hebben we al wel onze dagelijkse test uitgevoerd bij een artisan boulangerie, we zijn op zoek naar de beste pain au raisin van Frankrijk. Het testexemplaar van vandaag is tot nu toe de lekkerste!
Als we rond een uur of één lunchen is de zon volop aanwezig en ligt de natte boel al snel te drogen op het gazon van de Marie.
Als we weer opstappen moeten we een keus maken, of we gaan naar camping Canada een kilometer of zeven verderop of we rijden verder door naar Oinville waar de mogelijkheid is bij een particulier, madame Pamela Durant, in de tuin te overnachten. Waarschijnlijk hebben Dees en Balt bij Pamela in een kamer overnacht. Dat denken vanwege een pijl in het boekje bij deze plaats. Het wordt na enige discussie optie twee. Wim ziet het wel zitten in Pamela’s tuintje! Als we bij Pamela voor de deur staan wordt er niet opengedaan, zelf na langdurig op de bel gedrukt te hebben blijft de deur gesloten en is er geen teken van leven. We geven niet op en wachten nog twintig minuten. Als we op het punt staan om te vertrekken komt er een jongeman naar ons toe. Hij doet een heel verhaal in het Frans wat we niet helemaal kunnen volgen, maar één ding is duidelijk Pamela haar tuintje is vandaag niet toegankelijk voor deze pelgrimsgangers. De jongeman verwijst ons naar Ferme de Damply om te overnachten, weliswaar niet in de tuin maar op een kamer.
We zijn welkom en krijgen een ruime kamer voor vier personen. Het beddengoed en de handdoeken zijn keurig schoon, de rest nemen we met een korreltje zand!
In het gehucht Damply is niets eetbaars te krijgen zodat Wim op de fiets naar Seraincourt rijdt en de plaatselijke epicerie met een bezoek vereerd. Als hij bij de winkel komt krijgt hij spontaan een déjà vu gevoel, in 2011 kochten we hier water en sap om onze dorst te lessen.
Op onze kamer krijgen we een beetje het vermoeden wat ons morgen te wachten staat. Op het bed van Wim ligt namelijk een HoHa matras en de vloer is voorzien van hoha laminaat dat prettig onder onze voeten golft!
Vol verwachting over de dag van morgen deinen we het bed in. Welterusten kapitein Iglo. Welterusten kapitein Haak.

Woensdag 4 juni 2014.

Als we om zes gewekt worden door de telefoon is pluvius nog steeds druk in de weer en hij heeft vannacht al zo goed zijn best gedaan! We blijven nog een half uurtje liggen maar slapen lukt niet meer. Zoveel mogelijk pakken we de spullen in onder het tentdoek. Als het ophoud met regenen gokken we erop dat het even droog blijft zodat we buiten kunnen ontbijten er is namelijk nergens een overdekte plaats op de camping. We krijgen het brood droog naar binnen, maar verder geen clementie van pluvius de tenten gaan doorweekt de tassen in.
De hele morgen vallen er regelmatig regenbuien maar we hebben wel voor de wind en dat scheelt een slok op een borrel.
Als we door een klein plaatsje rijden horen we achter ons iemand roepen: jullie gaan de verkeerde kant op!
De uitroep is afkomstig van een stel wat in een hokje op het plein zich aangenaam verpoost onder het genot van een kopje thermoskoffie en voor de mevrouw ook nog een sigaretje erbij. We maken een praatje en als we aanstalten maken om aan de overkant in een bar een kopje koffie toegaan drinken, stappen ze ook op en gaan verder op weg naar Santiago met ondersteuning van Bosch en Jacobus!
In de bar ( jaren vijftig ) bestellen we twee koffie. We hadden ook nog keus tussen zeven smaken aanmaaklimonade, maar we houden het op een bakkie.
Madame Odette rommelt wat in het keukentje en zet op de bar twee koffiekopjes gereed die ze vervolgens bij ons op tafel zet. Une moment s.v.p. Enige tijd later komt ze weer naar onze tafel met een steelpan in haar hand. We kijken elkaar even aan en weten bijvoorbaat wat ons te wachten staat! Hadden we nou toch maar aanmaaklimonade besteld!
In Bonneval gaan we tussen de middag iets warms eten bij de Turk. De zaak zit aardig vol wat er meestal op duidt dar er goed gegeten kan worden. De beste man maakt het helemaal waar! Buiten blijven de buien vallen en er is zelfs een slag onweer bij. De eigenaar van de zaak draait het zonnescherm wat uit zodat onze fietsen droog staan. Tijdens het eten zijn we getuige dat gemeentewerken een fraai richtingsbord van de pelgrimsroute naar Santiago plaatst. Hulde!!
De middagpauze is voorbij en we gaan weer verder. Helaas is de wind gedraaid en komt nu uit het noord-westen. We moeten nog hard werken voordat we in Chatres zijn om te overnachten.
We vragen ons af of het gras op de kampeerplaatsen net zolang zal zijn als het in 2011 was. We worden niet teleurgesteld en ervaren dat de norm minstens twintig centimeter is!
We zoeken een plaatsje dicht bij het toiletgebouw en nog dichter bij een stroompaal zodat Wim weer zijn hobby kan uitoefenen, op slinkse wijze illegaal stroom aftappen!

Dinsdag 3 juni 2014.

Als we camping Le Bec de Cisse in Vouvray verlaten valt er bij de receptie nog geen teken van leven te bespeuren.
Om de route weer op te pakken rijden we een stukje alternatief. We volgen de loop van de Loire nog een stukje naar het oosten tot Vernou-sur-Brenne, dan de D46 tot Chancay en de beurt is nu weer aan Basje om ons te begeleiden.
In Château Renault maken we een koffiestop. Het is marktdag vandaag. We lopen even de kraampjes langs om te kijken wat er zoal te koop wordt aangeboden.
Vier washandjes voor vijf euro. Joost is op een camping langs de Atlantische kust zijn favoriete washandje kwijt geraakt en ziet een nieuwe wel zitten. We vragen de mevrouw wat één washandje kost. Ze neemt de tijd om goed na te denken en zegt dan: één euro! Zo komen we er achter dat in Frankrijk op de markt je euro één euro vijfentwintig waard is!
We slaan nog wat lekkers in van het varken bij een mobiele traiteur en doen de rest van de boodschappen bij de intermarché. Voor we verder gaan schuilen we even voor een buitje, het zag er de hele tijd al dreigend uit!
Op het terrein van het ziekenhuis in Vendome staan mooie bankjes om te lunchen, we maken er dankbaar gebruik van en smikkelen van het varkentje. We overwegen nog om even ons cholesterolgehalte te laten meten maar zien daar toch maar vanaf.
Het is vandaag minder druk met pelgrims die ons tegemoet komen. We tellen er in totaal negen stuks.
Aan het eind van de middag melden we ons op camping Municipal la Varenne in Morée. De eerste camping tijdens onze fietstocht waar we met een handdruk worden ontvangen door de beheerster, vervolgens leidt ze ons de camping rond en geeft tekst en uitleg. Mochten we naderhand nog vragen hebben dan kunnen we altijd aanbellen bij haar chalet!
Naast de camping staat een fritterie waar we s’avonds een salade en een entrecote eten van prima kwaliteit op mooi opgemaakte borden.
Buiten heeft pluvius het heft weer in handen genomen en strooit met milde hand zijn buien en zijn buitjes over het Franse land. Welterusten pluuf we gaan lekker slapen!

Maandag 2 juni 2014.

Kwart voor acht zijn we gereed om te vertrekken en staan bij de uitgang voor een gesloten hek. We zien dat het hek te openen is middels cijfercode maar die is ons niet bekend. Het kantoor is gesloten en de graaf zit waarschijnlijk nog aan het petit dejeuner. Even eerder zagen we een Nederlandse meneer het toiletgebouw ingaan en we besluiten om hem naar de code te vragen. Hij moet er even over nadenken want een dergelijke vraag verwacht je niet als je net van het toilet afkomt. Uiteindelijk krijgen we twee getallen waarvan hij vermoed dat één de juiste is.
Hij heeft gelijk, bij het tweede getal is het bingo en kunnen we op pad.
Na enige tijd worden we middels borden erop geattendeerd dat na vijf kilometer er een route barree is. Nou hebben we de ervaring dat je als fietser daar niet al te veel van aan moet trekken. Negenennegentig van de honderd keer kun je er gewoon langs. Dees en Balt hadden ons er al op geattendeerd dat er twee grote viaducten in aanbouw waren en dat je daar zelf een alternatieve route uit moest stippelen. We vragen ons af of achter het bord route barree de bewuste viaducten zijn. We rijden door en met enige moeite (fietsen over een drempel van veertig centimeter tillen) ronden we beide viaducten.
We komen vandaag nogal wat pelgrims tegen. Met enkele van hen maken we een praatje. De meeste wensen we alleen een Bon Camino. Als we in het stadje Château-Renault even wat drinken op een bankje in de hoofdstraat komen er vier Pelgrimsmannen zonder verpakking voorbij. Één van de vier heeft een bagagewagentje achter zijn fiets met niets erin. Een beetje vreemd, zonder bagage naar Santiago. Iets later komt er een camper met een Nederlands kenteken langzaam voorbijrijden, we vermoeden dat die bij de vier mannen hoort. Als we weer onderweg zijn treffen we een Belgisch echtpaar die al enkele keren met deze mannen op dezelfde camping hebben gestaan. De mannen zijn oud-militairen die onder leiding van een aalmoezenier naar Santiago fietsen. De bagage wordt in de camper vervoerd. We zijn toch wel enigzins verbaasd over de gesteldheid van het Nederlandse leger in ruste. Gelijk met de mannen is blijkbaar ook hun persoonlijke uitrusting met pensioen gegaan!
We besluiten om in Vouvray naar een camping te gaan. Dit plaatsje ligt aan de Loire iets ten oosten van Tours en is vergeven van de cave’s waar de streekwijnen worden aangeprezen en verkocht.
De receptioniste op de camping promoot op haar manier het wijngebied, ze heeft duidelijk een wijntje te veel gedronken bij het middagmaal.
Later op de avond maken we nog kennis met twee mannen uit Vught. Zij maken hun eerste grote fietstocht en zijn op weg naar Santiago. Voor dat het zover was dat ze op pad konden hebben ze een flinke donatie gedaan bij Rein Veenendaal te
Veenendaal een bekende zaak in fietsenland. Om de lange weg naar hun aflaat enigzins te bekorten kregen ze beide een mooie idworx.

Zondag 1 Juni 2014.

Het was een wat korter nachtje dan normaal, vooral voor Wim. Hij werd wakker van het irritante gezoem van een mug. Slaapdronken sloeg hij om zich heen, maar het gezoem hield niet op! Toen hij iets meer bij zijn positieven kwam hij tot de ontdekking dat het geen mug was maar de nogal luidruchtige afzuigventilator van het toiletgebouw.
Eenmaal op weg loodst Basje ons voorbeeldig door Poitiers heen. We komen ook weer langs de zeer fraaie boulangerie. De kwaliteit van de pain au rosain is sinds 2011 onveranderd goed gebleven en we laten hem ons goed smaken!
Het is de bedoeling vandaag een korte etappe te rijden en te overnachten in Chatellerault. Met de beste wil van de wereld kunnen we de camping niet vinden. Geen enkele verwijzing in de stad en ook de informatie op de iPad helpt ons niet verder. Wel vinden we informatie over een andere camping in Antran, een kilometer of vijf verderop. We trappen dus nog even door en komen voor een camping te staan die gesloten is!
De volgende camping die in aanmerking komt ligt bij Ingrandes en in totaal zeven kilometer verderop. We komen terecht op een chateau camping van een echte graaf.

De adelijke camping

Prachtige gladgeschoren grasvelden en zeer ruime plaatsen. Een waslijn spannen van boom naar boom behoort niet tot de mogelijkheden. Alle was die we hebben gaat de machine in en aansluitend in de droger op standje normaal+.
Alles komt er droog en lekker warm uit en Joost krijgt de wollen sokken van Wim die een transformatie hebben ondergaan van maat 46 naar 42!

Zaterdag 31 mei 2014.

Voor de tweede keer moeten we de heuvel op richting Super-U om weer op de route te komen. Deze keer met al onze bagage. Brrrrrrrr.
In Lezay gaan we op zoek naar een kop koffie en een supermarché. Voordat we die gevonden hebben ontmoeten we een Nederlandse uit Zeist. Ze is in haar uppie op weg naar Santiago. Weer zien we een prachtige nog nieuwe trekkingfiets, ditmaal een Koga. Ze verteld ons dat haar remblokken van Magura versleten zijn en dat haar man nieuwe opgestuurd heeft naar Saintes. We nemen de zaak in ogenschouw en concluderen dat het een kwestie is van het bijstellen van de remhendels. We geven haar de verzekering dat ze met deze remblokjes niet allen naar Santiago kan fietsen maar ook nog terug naar huis als ze dat zou willen.
In Vivonne lunchen we op het terrein van de pompiers. Het drogen van de tenten is ondertussen een vast ritueel aan het worden. Als toetje na de lunch eten we kersen uit een boom van de buren. ( alleen van de over het hek hangende takken!)
Een stukje voor Poitiers gaan we op aanraden van een Nederlandse fietser naar de camping in het nabijgelegen Saint-Benoît. Hij staat er zelf ook met zijn vrouw.
We maken kennis met Dees en Balt, op weg naar Santiago. Ze hebben drie maanden de tijd dus doen het rustig aan. Omdat wij verder fietsen dan we eerst van plan waren hebben we niet het juiste kaartmateriaal. Wij vragen hen om wat foto’s te mogen maken met de IPad uit hun routeboekjes. Spontaan bieden ze aan om het eerste routeboekje, wat zij al afgewerkt hebben aan ons mee te geven. Dit aanbod nemen we graag aan.

Met dank aan Dees en Balt

We genieten van de mooie verhalen van Balt. (deesenbalt.reismee.nl)
Het is nog laat geworden op de camping van Saint-Benoît.

Vrijdag 30 mei 2014.

Bij het opstaan is het behoorlijk mistig. Als we rond acht uur de camping verlaten is de mist al vrijwel verdwenen maar het blijft frisjes. We zijn nog maar een eindje buiten Saintes als Joost merkt dat zijn voorband behoorlijk zacht is.
Zodra we bij een firma in pneu’s langs komen gaan we even aan voor wat aire pression. Alle fietsbanden worden gecontroleerd en indien nodig bijgevuld.
We komen voor de tweede keer deze tocht door St-Jean d’Angely. Op de heenweg naar Sevilla hebben we hier met Izaäk en Riet overnacht. Nu doen we er boodschappen voor de lunch bij Le Clerc.
Het is weer een pittig dagje vandaag. We HoHa’en wat af en hebben veel Gemser wegen. We komen tot de conclusie dat de D wegen met één of twee cijfers erachter geen enkele prioriteit hebben qua onderhoud, laat staan een nieuw wegdek.
In Aulnay bezoeken we een St.-Jacobs kerk, een Unesco monument. Helaas is er binnen niemand aanwezig want van deze kerk hadden we graag een stempel in ons pelgrimspaspoort gehad. Opvallend is dat er veel Engelsen de kerk komen bezichtigen. Tegenover de kerk is een mooi grasveldje om de tenten te drogen en een picknicktafel voor ons om een broodje te eten.
Vandaag hebben we fromage morbier en paté lapin ( vrij vertaald in het Zeeuws: resjes vleis van ut knien ) Het ziet er goed uit en is smakelijk maar het kan Wim niet erg bekoren maar de morbier maakt veel goed.
De voorband van Joost blijft een zorgenkind, hij loopt steeds langzaam leeg. Als we in Brioux-sur-Boutonne een reparatiewerkplaatkleintuinbouwmateriaal, (Scrabble woord) bromfietsen en motoren zien zijn we er van overtuigd dat ze ook aire pression hebben. Joost maakt de baas duidelijk dat hijzelf de binnenland gaat vervangen en vraagt of hij hem dan op druk wil brengen. Dat is geen probleem dus gaan we snel aan de slag. We controleren de binnenkant van de buitenband en voelen een klein venijnig staalsplintertje. Het kost ons de nodige moeite om hem te verwijderen maar het lukt. We krijgen de beloofde lucht van de baas en kunnen weer verder met onze zwarte handen. We rijden door naar Melle waar we op een camping Municipal terecht komen. Voor de boodschappen moeten we naar de Super-U in de bovenstad, nou dan weet je het wel!
Om kwart voor tien hebben we een paar slagen onweer en aansluitend valt de regen gestaag neer. We gaan lekker naar bed!

Donderdag 29 mei 2014.

Het is vandaag hemelvaartsdag. Ook in Frankrijk een religieuze feestdag wat inhoud dat, volgens een Nederlandse bron, vandaag de winkels zijn gesloten. Bij de eerste de beste boulangerie annex allimentation kopen we meteen wat we voor vandaag nodig hebben. Nog belangrijker, we kunnen hier koffie plus krijgen.
Na de stop zetten we er de spurt in om de veerpont te halen die ons van Le Verdon-sur- Mer naar Royan zal brengen. Precies op tijd arriveren we op de terminal, krijgen voorrang bij het kopen van een ticket en kunnen gelijktijdig met een groepje andere fietsers meteen doorrijden aan boord. In dit groepje zijn nog twee Nederlanders. Zij zijn familie van elkaar ( neef en nicht ) en maken samen hun eerste grote fietstocht langs de Franse westkust.
Hij rijd op een splinternieuwe Santos Lite, waar Wim en ik meer dan verlekkerd naar kijken! We hebben een leuk gesprek met deze enthousiaste mensen.
Als we van boord stappen is het lekker zonnig weer en wagen we het erop om in vol zomertenue te fietsen.
Zagen we in Le Landes niets anders dan bomen, bomen en nog eens bomen, nu rijden we door een prachtig glooiend landschap met voornamelijk landbouwgewassen zoals: tarwe, mais en veel zonnebloemen.
Na de lunch kachelen we met het windje in de rug! aan een stuk door naar Saintes. Op de camping worden we ontvangen een Franse mevrouw die behoorlijk Nederlands spreekt. We bouwen ons kampje op en bereiden een maaltijd bestaande uit: een dubbele cup á curriesoup, fusilli met olijfolie, een heet pepertje en de tenen van een hele bol knoflook. Het nagerecht gebruiken we in de kantine van de camping in de vorm van een kopje koffie. De Franse mevrouw die zo goed haar best doet om Nederlands te spreken krijgt van ons een aanmoedigingsprijs.
Ja juist,een paar klompjes!

Woensdag 28 mei 2014.

Als we om zes uur opstaan ziet het er goed uit. Bewolkt, fris en droog. Na het ontbijt breken we stilletjes op. We willen geen slapende honden wakker maken! Om kwart voor acht rijden we naar de receptie die nog steeds onbemenst is. We willen graag betalen, maar de mogelijkheid wordt ons op dit tijdstip helaas niet geboden. Jammer!
Ook vandaag fietsen we weer door de bossen van Le Landes. Helaas is de kwaliteit van de fietspaden veranderd van prima naar slecht tot zeer slecht.
Zoals Henk Gemser zegt dat je het ijs moet lezen, zo lezen wij het fietspad om ons achterwerk enigszins te ontzien.
Als pleister op de wond zien we o.a. Reeën, eekhoorns, hazen en veel vogels van diverse pluimage. ( ook vreemde vogels! )
Ter afwisseling begint het weer eens te regenen, het is een twijfelbuitje van wel of geen regenjas aan. We trekken geen regenjas aan en hopen hiermee af te dwingen dat het van korte duur is en dat blijkt gelukkig zo te zijn.
We zijn van plan om vandaag bijtijds een camping te zoeken want we hebben, door het slechte weer van de afgelopen dagen, beide een flinke hoeveelheid was en we lopen een aantal dagen achter op site. Er is dus voldoende werk aan de winkel!
In het plaatsje Montalivet les Bains rijden we rond een twee uur een giga camping op. De receptie is gesloten. We maken een inspectierondje en concluderen dat de afdeling voor het wasgoed dik in orde is. Om onszelf te reinigen ziet er het minder goed uit. Het is duidelijk dat het seizoen hier nog niet begonnen is. Alles ziet er vies uit en er is geen warm water! Wegwezen hier!
Wim ziet op zijn i-pad een kleine camping die aan de rand van het dorp ligt,vlak bij de zee.
We kijken bij aankomst eerst wat de voorzieningen zijn. Wel een wasmachine maar geen droger! Zon en wind moeten ons dus een handje helpen.
Eerst de was de machine in en als hij draait zetten we de tenten op.
Het waait hard en de zon is er ook nog bij als we de was ophangen. We ervaren vandaag dat de combinatie van zon en wind sneller is dan een droger.
Onze zijden pyama’s waren bij wijze van spreken al droog voordat de knijpers erop zaten!
Voor het eerst deze vakantie hebben we de beschikking over een picknicktafel. Ideaal als we zelf willen kokkerellen. We eten een lekker maaltje rijst met kerry, kip en ananas.
Voor later op de avond staan er nog kleine cocosmacroontjes op het menu, lekker met een kopje venkelthee of zwarte koffie.

Dinsdag 27 mei 2014.

Vanmorgen rond vijf uur worden we wakker door het getik van regendruppels op de tent. Als we om half zeven opstaan schijnt de zo’n en zien we een mooie regenboog. Tijdens het ontbijt begint het weer zachtjes te regenen en verhuizen we met de ontbijttafel onder een afdak.
Omdat het blijft regenen en we droog staan maken we van de gelegenheid gebruik om Wim zijn remblokken te vervangen want die waren versleten.
Als we klaar zijn met de reparatie en de tenten nat zijn ingepakt is het nagenoeg droog.
We doen vandaag tijdig boodschappen en tijdens het eten van een bammetje drogen de tenten lekker in het zonnetje.
Na het bammetje fietsen we door tot Arachon, gelegen aan het gelijknamige
Bassin d’Arachon. Vanaf hier kunnen we om vier uur overvaren we met een klein pontje naar het, op een landtong gelegen plaatsje Bélisaire.
Als we daar aankomen besluiten we om hier op de camping te overnachten. Volgens de gegevens op internet moet er een zijn op anderhalve kilometer afstand.
Ter plaatse aangekomen kun je nog zien dat er ooit een camping geweest is, maar de boel is opgedoekt. Volgens omwonenden is er vijftien kilometer verderop een camping die wel geopend is.
We fietsen terug het dorp in en doen eerst boodschappen, dan hebben we in ieder geval te eten.
Uiteindelijk belanden we rond zeven uur op camping Municipal in Pirailan. De receptie is niet meer bemenst, morgenochtend om half negen zijn ze er weer.
We hebben extra toetjes gekocht voor het ontbijt van morgenochtend. We dachten yoghurt gekocht te hebben gekocht, maar het is iets met slagroom. We kijken elkaar eens aan, dit blijft nooit goed tot morgenochtend!

Maandag 26 mei 2014.

Vandaag fietsen we door Les Landes, een zeer bosrijke streek in Zuid-West Frankrijk. De route die we volgen is vrij vlak en gaat voornamelijk over prima geasfalteerde fietspaden.
Geheel onverwachts kruisen de drie biggetjes ons pad. Als ze ons in de gaten krijgen gaan ze er als een speer vandoor!
We moeten er nog aan wennen dat ook in Frankrijk de winkels tussen de middag langdurig gesloten zijn. Voor straf moeten we het vandaag doen met een bordje lasagne, dat zal ons morgen niet meer overkomen!
In de middag word het weer steeds mooier en omdat we geen natte spullen hebben gaan we weer kamperen.
Op de camping krijgen we regelmatig huisbezoek van oud-pelgrimsgangers die ook graag hun verhaal aan ons willen vertellen. Door alle verhalen zijn we ternauwernood op tijd in de supermarkt om de avondmaaltijd bij elkaar te harken.
Na het eten komt onze overbuurman nog een praatje maken. Deze Nederlandse Spanjaard raakt opnieuw in vuur en vlam over de camino die hij tweemaal gelopen heeft.
Aan zijn vurig betoog kon je horen dat hij ooit op weg was om pastoor te worden. Het was er niet van gekomen, de liefde kruiste zijn pad!

Zondag 25 mei 2014.

Madame serveert ons een heerlijk en stevig petit dejeuner. Als het zover is om op te stappen trekken we ons pak aan, het is tenslotte zondag! Wim fietst in stemmig tweedelig donkerblauw. Joost is iets frivoler gekleed in driedelig grijs.
Als we door St. Jean Pied de Port rijden zien we dat de rivier, die door het dorp loopt veranderd is in een kolkende watermassa. Het heeft hier vanaf gistermiddag geregend en dat doet momenteel nog.
We rijden vals plat stroomafwaarts en kunnen lekker tempo maken. Na vijfenvijftig kilometer pauzeren we in Bayonne met koffie en een broodje Hamburger. We hebben het geluk dat er WiFi beschikbaar is zodat we weer een bericht kunnen versturen naar de site.
We hebben niet allen de bergen maar ook de regen achter ons gelaten. Rond de klok van twee wagen we het erop en doen ons twee- en driedelig pak uit.
Aan het eind van de middag gaan we op zoek naar een warme kamer. Als we die gevonden hebben is hij in een mum van tijd omgebouwd tot droogdok. Twee volle waslijnen doorkruisen de kamer. De vensterbank en een stoelleuning ondersteunen onze kletsnatte schoenen om ze boven de verwarming te positioneren.

Drooglijn door hotelkamer

Schoenen drogen

We dolen ’s avonds door het plaatsje om een eenvoudige en voedzame maaltijd te scoren. Met de Spaanse prijzen nog in ons hoofd valt het in deze badplaats niet mee om dat te realiseren zonder pijn in de portemonnee!

Zaterdag 24 mei 2014.

Om acht uur vertrekken we uit Pamplona. Na negenhonderd meter staan we alweer stil voor een Bakkerswinkel. Eerst ontbijten want we hebben een pittige dag voor de boeg. Lekker vers en knapperig brood en sterke koffie, de basis is gelegd!
We rijden zonder problemen Pamplona uit en zitten al snel op de route de N135.
De aanloop naar de Pyreneeën is vals plat en regelmatig wat meer. We stoppen nog bij een mercado voor water en sap.
Wat kan er mis zijn met water? De smaak, zoals we merken. Er is dus flessenwater wat niet te drinken is. Gemengd met sap kan het er nog net mee door, maar zo opdrinken? Volgens Wim sterft hij liever van de dorst dan nog één slok er van te nemen. Bij de eerstvolgende winkel halen we één fles ander water en proeven eerst voordat we er een tweede bijhalen.
Na een aantal zeer pittige beklimmingen arriveren we in Roncevalles. Eerst gaan we de inwendige mens versterken en daarna bezoeken we de pelgrimsherberg die volledig gerund wordt door Nederlandse vrijwilligers. Nadat we een vragenformulier hebben ingevuld krijgen we als tegenprestatie een fraai stempel in ons paspoort.
Weer buiten maken we nog een praatje met Nederlandse wandelaarster en fietser. Beide zijn op weg naar Santiago.
Het door ons gevreesde laatste stuk beklimming naar de Roelandpas blijkt mee te vallen. Vanuit Roncevalles is het circa vijftienhonderd meter, we hadden verwacht dat het veel meer zou zijn.
Als we op de pas zijn gearriveerd vallen de eerste regendruppels. De regenjassen gaan aan, niet alleen voor de regen maar ook tegen de kou, want we gaan een lange afdaling maken naar St. Jean Pied de Port. Hoe verder we afdalen hoe harder het begint te regenen.
Als verzopen katten arriveren we op de plaats van bestemming. We vinden onderdak in een Chambre de hotes á la ferme aan de rand van de stad.
Het blijft maar regenen zodat we de deur niet meer uitgaan. We pluizen de tassen uit naar etenswaar en brouwen een viergangendiner in de ons beschikbare keuken.
Roersoep, Pasta met juin, koffie/thee met pennywafels en zoute pinda’s toe.

Vrijdag 23 mei 2014.

We reizen in een luxe touringcar en krijgen tijdens de rit twee keer een verse chauffeur. Tot aan Vitoria Gasteiz zijn er twintig stopplaatsen. Slechts in één plaats blijft de bus een kwartier staan. Er is dan de mogelijkheid om iets te drinken, mits je snel geholpen wordt. Tot Astorga stopt de bus vijftien keer in diverse kleine plaatsjes, daarna gaat het in grote etappes over de snelweg naar Vitoria Gasteiz.
Als we daar aankomen gaat Joost informeren wat de mogelijkheden zijn om in Pamplona te komen. Wim blijft bij de bagage en de fietsen. Er gaat in ieder geval om negen uur een bus en de fietsen kunnen op dezelfde manier mee.

Twee kadootjes

Terwijl we staan te overleggen komt er een chauffeur naar ons toe en vraagt of we naar Pamplona moeten. We beamen dit en hij zegt dat we voort moeten maken omdat hij over zes minuten gaat vertrekken.
Hij gaat met Joost naar het loket en zorgt ervoor dat hij met voorrang kaartjes krijgt. Wim wordt ondertussen door een vriendelijke jongeman geholpen om de juiste bus te vinden. Haastje-repje gaan bagage en fietsen onderin en zijn we op weg naar Pamplona, waar we om kwart over negen arriveren.
We ontdoen de fietsen van hun plastic jasje en monteren het voorwiel. Het enorme, volledig ondergrondse, busstation is uitgerust met een uitstekend cafetaria waar ze heerlijke belegde broodjes en prima koffie serveren. We zijn zo langzamerhand ook wel aan iets toe, want sinds gisteravond acht uur hebben we vrijwel niets meer gegeten. Omdat het nog vroeg is en we nog nergens terecht kunnen hebben we mooi de tijd om onze administratie een flink stuk bij te werken.
Rond een uur of één gaan we op zoek naar onderdak. Uiteindelijk belanden we in een pension in de binnenstad. Het pand is voorzien van een supermoderne glazen lift. Het is een onderdeel van een renovatie die momenteel aan de gang is. De renovatie heeft ons onderkomen nog niet bereikt. Wij moeten het doen met elk een klein kamertje zonder daglicht. Voor de broodnodige ventilatie zit er bovenin de kamer een luik naar de gang. Bij iedere stap die je in de kamer doet maakt de vloer een protesterend geluid en als je op het bed gaat liggen neemt die het over van de vloer.
Het maakt allemaal niet uit, we zitten in ieder geval droog!
Pamplona heeft een prachtige oude binnenstad met mooie smalle straatjes,veel winkeltjes en nog veel meer barretjes en restaurantjes.

Pamplona

Van onze hospita hebben we twee adressen gekregen van een wasserette. Door het slechte weer van de laatste dagen hebben we weinig meer gewassen dan onszelf, we hebben dan ook allebei een grote plastic tas vol wasgoed.
Tijdens het wasprogramma eten we in een barretje wat tapas en drinken er een glaasje bij.
De was is ondertussen schoon en droog, opvouwen moeten we zelf doen! We doen nog wat boodschappen en gaan met volle tassen naar ons tijdelijke onderkomen en werken alweer aan onze administratie.
s’Avonds eten we nog een laatste menu del dia op Spaanse bodem en maken nog een ommetje door de zeer drukke binnenstad, het is vrijdagavond, vandaar.
Bij toeval maken we de laatste vijftien minuten van een kerkdienst mee. Dat zorgt ervoor dat lichaam en geest nu beide gesterkt zijn.
Rond tien uur stappen we elk onze cel in, we slapen vannacht met het luikje open!

Donderdag 22 mei 2014.

We kunnen vandaag pas om acht uur ontbijten en het vertrek wordt nog meer uitgesteld door de neerplenzende regen. Zodra de regenval wat minder wordt gaan we op pad voor de laatste etappe naar Santiago. De extra inspanning van de laatste twee dagen resulteert nu in een etappe van circa vijftig kilometer.
Als we een uurtje op pad zijn komt de zon door. We wagen het erop om de regenkleding uit te doen in de hoop dat het voorlopig droog blijft. We gaan meteen maar koffie drinken in een bar. Bij binnenkomst komen we in goed gezelschap. Inclusief het meisje van de bediening zijn er alleen zeven dames aanwezig. Even later komen er nog twee dames bij. Ons bekruipt langzaamaan het gevoel dat we in een vrouwencafé zijn beland. Het maakt ons niet uit want de koffie is prima en we krijgen er een groot stuk cake bij! Niet veel later komt er toch nog een man bij. Hij maakt veelvuldig gebruik van de gratis pelpinda’s die op de bar staan en laat de doppen steevast op de grond vallen. Dit is niet ongewoon in Spanje. Op de grond voor de bar ligt alles wat de mensen niet mee willen nemen of niet in hun zak willen hebben.
Na een tweede bakje gaan we weer op pad. Niet al te ver voor Santiago let Joost niet goed op Basje en rijden we verkeerd en komen op de N525 uit die erg druk is zo vlak bij de stad. We besluiten er weer af te gaan en via alternatieve wegen de route weer op te zoeken. Dat levert nogal wat steile hellingen op die niet te fietsen zijn, dus af en toe lopen we een stukje. Als we op de route terug zijn besluiten we om eerst naar het station te gaan en daar kaartjes te reserveren voor de trein naar Astorga. Als we de man achter het loket uitgelegd hebben wat de bedoeling is verwijst hij ons door naar het serviceloket. Een niet al te vriendelijk en nogal ongeïnteresseerd meisje leest het briefje met onze wensen, wat in het Spaans is opgesteld.

Wat in Merida zo goed ging en wat in Santiago niet lukte

Het enige wat we van haar krijgen is een briefje waar op staat aan welke maten een fiets moet voldoen wil hij meegenomen worden in de hoge snelheidstrein. 120 cm. lang, 80 cm. hoog en 40 cm. breed. En als je dat voor elkaar hebt, je fiets is dan volledig gesloopt, moet alles in een koffer of in een doos. Wij willen echter met de regionale trein naar Astorga. Volgens het meisje achter het loket rijden er geen regiotreinen naar Astorga. Van uit Santiago rijden er alleen regiotreinen naar Vigo en A Coruna. In de vertrekhal kijkt Joost nog eens goed alle vertrekborden na maar er blijkt geen speld tussen te krijgen! We verlaten het station zonder kaartjes maar met een probleem. We zitten nog maar net op de fiets of we krijgen een telefoontje van de randstadgroep, ze staan op het plein voor de cathedraal en wachten daar tot wij er ook zijn. Tien minuten later zijn we er en zijn allemaal blij elkaar op deze plaats te treffen.

Aankomst in Santiago

Pelgrim zijn verbroedert meer dan je denkt!!! Het feest wordt helemaal compleet als ook Ria en haar vriend Martin het plein op komen rijden. Ook zij hebben onderweg reeds kennis gemaakt met Jos, Marjo en Eric. Nu we toch met zijn allen bij elkaar zijn gooien we ons reisprobleem in de groep. Jos en Marjo komen met de oplossing. Zij zijn een paar jaar geleden al eens met een bus van Santiago naar Sevilla gereisd en de fietsen konden mee zonder al te veel uit elkaar gehaald te worden. Een goed idee!
We spreken af, als het mogelijk is, vanavond samen een galgenmaal te nuttigen.
Wij spoeden ons naar het pelgrimsbureau. Daar moeten we anderhalf uur in de rij staan voordat we aan de beurt zijn om onze compostolaat in ontvangst te nemen.
Met de aflaat en een plattegrond op zak gaan we op zoek naar het busstation wat we vrij snel vinden.
Bij het informatieloket vragen we naar de mogelijkheden om naar Astorga te reizen incl. de fietsen. We krijgen een briefje met vertrek- en aankomsttijden, maar over de fietsen is ze niet erg duidelijk. Ze verwijst voor meer informatie naar het loket van de betreffende busmaatschappij ALSA. Eerst bekijken we de timetable en zien dan dat we s’nachts om drie uur in Astorga zijn. Dat is niet erg aanlokkelijk, want wat moet je daar de rest van de nacht? Wim oppert: Als we dan toch een hele nacht moeten doorhalen, dan maar liever in een bus. Bij ALSA vragen we of het mogelijk is vannacht naar Pamplona te reizen. Dat gaat niet, de maatschappij rijd niet verder dan Vitoria Gasteiz We zijn daar dan s’morgens om kwart voor acht. Van de fiets moet het voorwiel eruit en het geheel moet worden ingepakt in plastic.
We denken er even over na en besluiten onze plannen aan te passen en niet meer van Astorga naar Burgos te fietsen, maar in de tijd die ons nog rest vanuit Vitoria Gasteiz of mogelijk Pamplona richting Nederland te fietsen.
We kopen de tickets naar Vitoria Gasteiz en in een supermercado drie rollen huishoudfolie om de fietsen mee in te pakken. Wim belt Marjo en brengt ze op de hoogte van onze plannen. Ze heeft er alle begrip voor en we spreken af dat als we thuis zijn elkaar nog eens te ontmoeten.

Wachten op transport

Om kwart over elf verlaten we Santiago en rijden vergezeld door vijftien medepassagiers de donkere nacht in.

Woensdag 21 mei 2014.

We krijgen een prima ontbijt en betalen ons inziens voor de kamer en al het overige wat we genoten hebben een klein prijsje. Omdat we op de dag van aankomst wat meer tijd willen spenderen in Santiago hebben we de route enigzins gewijzigd. Vanuit A Merca rijden we naar Ourense en vandaar volgen we een stukje de N525 via Tamallancos naar Gea waar we de route weer oppikken.
Iets buiten Ourense zien we drie bekenden voor een restaurantje hun regenkleding aantrekken. Het zijn Jos, Marjo en Eric. We maken het debuut mee dat Eric voor het eerst in zijn nieuwe regenbroek fietst en het mag gezegd worden het gaat hem prima af, en het staat hem ook zo beeldig! Regelmatig wisselen we nog stuivertje onderweg met het trio.
Vanaf Gea krijgen we een lange en zware klim, want we moeten de pas over. Het is er eentje van de buitencatagorie. Na de klim volgt een geweldige afdaling. Het is wel oppassen geblazen want de weg is nat van de vele regen en de wind is af en toe zeer verraderlijk. We komen allemaal heelhuids beneden, maar daar wacht ons een ander gevaar. Twee agressieve honden belagen Wim niet wetende dat hij een dazer heeft. Als hij die gebruikt vliegen ze als een speer terug het erf op.
Eric heeft het helemaal niet op honden en is van mening dat Wim hem voor het ergste heeft behoed.
In Rodeiro splitsen onze wegen weer. De randstadgroep gaat hier overnachten en probeert ons voor de tweede keer te verleiden om mee te gaan. Wij willen nog een stukje door naar Vila de Cruses, ruim dertig kilometer verderop waar we nog tweeëneenhalf uur overdoen. Ook dit deel van de route brengt ons hoge toppen en diepe dalen, zowel fysiek als geestelijk.
Door en door koud en nat arriveren we bij Hostal Don Din en verlangen naar een warme douche. Helaas geen warm water en de verwarming op de kamer doet het ook niet. Joost gaat naar beneden en spreekt de vier legendarische woorden: Problema, Aqua, doucha en frigo. Het blijkt voldoende om de boel in beweging te krijgen. Het meisje beraadslaagd per telefoon en zegt tegen Joost: Basta. Het moet dus voor elkaar zijn, en inderdaad begint het water aangenaam van temperatuur te worden. Ook de verwarming in de kamer komt op stoom zodat alle natte kleding kan drogen.
We halen nog wat boodschappen in het dorp en belonen onszelf met een pond heerlijke grote sappige dieprode kersen. Die hebben we wel verdiend vandaag!

Dinsdag 20 mei 2014.

We ontbijten in het hostal en eten warm geroosterd brood met roomboter en marmelade. De gastheer en zijn vrouw zijn ontzettend aardige mensen voor wie niets teveel is. Klompjes dus!
Eenmaal op de fiets is het gelijk heisteren, een lange taaie klim die ook nog gedeeltelijk in de regen plaatsvind, een mooi begin van de dag!
Jos, Marjo en Eric zijn iets eerder vertrokken. We zien ze onderweg bij een tankstation om een beetje lucht bij te tanken in de voorband van Eric. Met een speciaal verloopnippeltje is het mogelijk daar een fietsband op te pompen. De band van Eric wordt echter steeds leger en leger en staat op een gegeven moment helemaal plat. Met vijf man sterk lukt het niet om de band weer op spanning te krijgen. Een vrouwelijke pompbediende brengt uitkomst en fikst het binnen no time. Daar staan we dan als techneuten!
Ook onze banden kunnen wel een beetje lucht gebruiken maar dat gaat met dit systeem niet lukken, daarom gaan we in het eerstvolgende plaatsje op zoek naar een fietsenmaker die we al snel gevonden hebben op aanwijzing van twee politieagenten. Helaas gesloten. Uit het huis ernaast komt een mevrouw die zo te zien haar zoontje naar school gaat brengen. Zij maakt ons, zij het met enige moeite, duidelijk dat de zaak pas over een uur open gaat. Als ze al een eindje van ons verwijderd zijn komt het jongetje terug hollen en zegt in perfect Engels: Closed to ten o clock. Hij moest er blijkbaar even over nadenken, maar wij vonden het geweldig!
Jos,Marjo en Eric fietsen veelal voor ons uit en zoeken de koffietentjes uit. Ze hebben een goede smaak en wij sluiten ons graag bij hen aan.
In Xinzo de Limia vinden we een fietsenmaker. Alle banden worden op druk gebracht, maar de oude achterband (reserve) van Wim vertoond een lichte bolling. Zo baasje, zo bandje!
Wim wil hier niet verder mee fietsen en de fietsenmaker laat hem een keus maken uit de drie aanwezige banden. Goed , beter of best!
De jonge monteur heeft de nieuwe band in een mum van tijd gemonteerd. Hij heeft ook veel belangstelling voor de Rholof versnellingsnaaf in het achterwiel. Hij had er wel eens over gelezen maar dit was de eerste in natura.
Wim verhoogd het te betalen bedrag met een paar cervesa’s en de delftsblauwe klompjes contrasteren mooi met zijn zwarte handen.
Als we in Allariz zijn aangekomen besluiten we om er nog vijftien kilometer bij aan te plakken voor vandaag. Hoewel de gezellige ontmoeting met wederom Jos, Marjo en Eric ons danig aan het twijfelen brengt!
Het venijn zit ook vandaag weer ( dankzij Basje ) in de staart. De hevige regen doet daar nog een schepje bovenop.
We worden ook nu weer hartelijk ontvangen in een hostal in A Merca.

Voor…

… en na een bezoek van onze vaders!

De avondmaaltijd was meer dan voortreffelijk. De hostaleigenaar toonde zich een waardig gastheer die aan iedere tafel even aanschuift voor een praatje. Twee buitenlandse pelgrims krijgt hij niet zo vaak in zijn zaak en hij wil graag alles weten over onze fietstocht. Na afloop vindt hij dat we wel iets versterkends kunnen gebruiken en zet hij een fles cognac en twee glazen op tafel.
Proost op een mooie volgende dag!

Zooo gastvrij

Maandag 19 mei 2014.

Het is fris geweest afgelopen nacht. We trekken dan ook meteen warmere kleding aan. De zon laat verstek gaan en het is zwaar bewolkt. Het is gelukkig nog droog als we de boel opbreken.
Als we op pad zijn komen we langs een pelgrimsauberge. Wim gaat naar binnen voor een stempel maar er is niemand aanwezig. De voorzienigheid heeft er voor gezorgd dat het stempel gereed ligt echter zonder gebruiksaanwijzing. Het eerste stempel ziet er niet fraai uit en beland in Joost zijn paspoort, maar de tweede mag er zijn!
Wim is vandaag niet vooruit te branden en wijdt dit aan de laagcalorische maaltijden van de laatste twee dagen. (Vegetarisch) Het menu del dia wat we tussen de middag eten moet alles weer goed maken.
We proberen de laatste dagen regelmatig contact te maken met onze pelgrimsvriend Bas uit Vlissingen. Hij is samen met zijn vrouw en caravan op vakantie in het noorden van Spanje. Het zou erg leuk zijn elkaar hier te ontmoeten. Het communiceren wil niet erg vlotten door slechte verbindingen zodat we in het ongewisse blijven of we elkaar nog zullen zien. Als we in een bushokje staan te schuilen voor een fikse regenbui zien we een Nederlandse caravancombinatie voorbij rijden. Ons gevoel zegt dat dit Bas en zijn vrouw wel eens konden zijn. Meteen bellen dus, ons voorgevoel klopt, hij rijd nog iets door en maakt dan rechtsomkeert. Bas mag aan de overkant op een boerenerf parkeren en draait uiterst behendig een bocht naar rechts. Met een klap zakt de rechterkant van de caravan naar beneden tot op het wegdek. Het wiel is weggezakt in een greppel die onzichtbaar is door het hoge gras wat er in staat.
Met veel affiniteit en boerenverstand krijgen we met vereende krachten de boel weer op de weg.
We drinken samen nog een kopje koffie op de goede afloop en dit bijzondere weerzien.
Met een paar uur vertraging komen we in het hostal aan waar we gaan overnachten.
We worden onder meer verwelkomd door Jos, Marjo en Eric. Bas had ze op de hoogte gesteld van onze komst toen hij een uur had staan te wachten op de parkeerplaats aldaar. Zelfs de eigenaar van het hostal was door Bas ingeschakeld en kwam met briefje naar ons toe.
We genieten samen met onze medepelgrims van een heerlijke maaltijd, waarna de waard ons verrast door een fles kruidenbitter op tafel te zetten waar we onbeperkt van mogen genieten!

Zondag 18 mei 2014.

Mooi Spanje

Als we s’morgens weer op pad zijn valt het meteen weer op. In de omgeving van Benavente is het erg pluis, vandaar dat het zeer populier is!!!
Het klimwerk bestaat vandaag uit lange hellingen tot maximaal 5%. Helaas, we hadden het niet verwacht, de wind is gedraaid en we hebben hem weer tegen!

We zijn op de goede weg

Tijdens een koffiestop in Santa Marta de Tera worden we aangesproken door een mevrouw. Ze vraagt of we peregrinos zijn, als we dit beamen maakt ze ons duidelijk dat we in de kerk, aan de overkant van de weg, een mooi stempel kunnen krijgen.
Ze werkt als vrijwilligster in de kerk en laat ons, volgens haar, de mooiste plekjes in en om de kerk zien en rond dit af met een fraai stempel in ons paspoort.

De vrijwilligster uit de kerk

Onze beschermheilige

Voor zoveel toewijding vinden we een paar klompjes een passend geschenk. De klompjes krijgen een prominente plaats tussen een aantal andere geschenken.

Delftst blauw

Traditioneel drinken we vandaag wat vaker koffie en nemen er wat lekkers bij als dat er is. (Meestal niet!)
We willen vanavond wel hier in het stadje Puebla de Sanabria gaan eten maar kunnen pas om 21.00 uur terecht. Daar hebben we geen zin in en flansen dus zelf maar iets in elkaar!

Zaterdag 17 mei 2014.

Omdat het gisteravond nogal laat geworden is met het schrijven van het verslag staan we vandaag een uurtje later op. Om 7.45 uur is het nog doodstil in de stad. Een heel verschil met gisteravond. We maken koffie en ontbijt op de kamer. Nadat ook de financiële verplichting afgehandeld is rijden we onder leiding van Basje de stad uit. We komen op de C 612 en gaan richting Villapando. De eerste 22 kilometer zijn vrij vlak, desondanks ligt het tempo niet erg hoog vanwege de tegenwind.
Bij Villarin de Campos buigt de route af naar het noordwesten en hebben we de wind niet meer op de kop maar meer van opzij. Dat is een stuk prettiger. Het terrein wordt meer heuvelachtig en we krijgen weer het nodige klimwerk. De omgeving is mooi want er bloeit veel brem en fluitenkruid. We zien zelfs een boom met rijpe kersen, maar die staat helaas op particulier terrein.
Onze route kruist de N 630 en we maken een flinke afdaling om op het laagste punt de Rio Esla over te steken. Vanaf dat punt moeten zoals gewoonlijk ook weer flink omhoog. Ditmaal moet dat over een wel heel slecht weggetje met stijgingspercentages tot 10%. In Bretocino komen we weer op een beter geasfalteerde weg en rijden via Burganes naar Mozar de Valverde. De camping in deze plaats is opgeheven, maar dat wisten we al uit de aanvullingen die op internet staan. Een dorp verderop is ook een camping, maar daar is het seizoen nog niet begonnen. We rijden nog 3 kilometer door en zijn dan in Benavente waar een auberge voor pelgrims is. De gps van Wim wijst ons de kortste weg en we zijn er dan ook snel. De auberge is onbemand en we moeten een sleutel halen bij de Oficina de Turismo op de Plaza Mayor . We kunnen daar pas om 16.30 uur terecht.
In de tussen tijd kunnen we mooi iets gaan drinken. We zien een leuk terrasje bij een druk bevolkte bar. We bestellen twee colaatjes en krijgen er elk een stukje zure bom bij. We schatten in wat het ons gaat kosten, Wim denkt aan € 2,80 en Joost schat dat het niet meer dan € 2,00 gaat kosten, het zijn tenslotte maar kleine flesjes!
Als we afrekenen en de serveerster € 4,00 vraagt krijgen we haast het zuur en dat is niet alleen van de zure bom die erbij geserveerd was.
Als we terug zijn bij het Oficina de Turismo worden we ingeschreven, krijgen een stempel en betalen acht euro voor twee bedden. Voor zo weinig geld onderdak waar vind je dat nog tegenwoordig!
Als we ons geïnstalleerd hebben in de auberge gaan we het stadje in en kopen, brood, sla, vis, tomaat, olijven en paprika en brouwen er een lekkere salade van.
Om 22.00 uur is de houten vloer uitgekraakt en ligt iedereen in zijn of haar mandje.

Vrijdag 16 mei 2014.

Rond 9.00 uur verlaten we camping Regio in Santa Marta de Tormes en rijden richting Salamanca. Basje loodst ons voorbeeldig door de stad naar de SA 605 richting Toro. We rijden door een mooi glooiend landbouwgebied waar diverse graansoorten verbouwd worden. Ook zien we regelmatig percelen met vogeltjeszaad. De vogeltjes zelf zien we ook. Veel veldleeuwerikken, oftewel kuufmossen, die je bij ons in Nederland niet zo vaak meer ziet.
We fietsen veel vals plat en hebben de harde noordoosten wind pal tegen. Dat gaat zo door tot Fuentesaúco, daar buigt de route naar het noordwesten en krijgen we de wind van opzij. Het glooiende landschap veranderd in forse heuvels met venijnige klimmetjes. De heuvelruggen liggen vrijwel allemaal op een hoogte van circa 900 meter, het dal ligt dan tussen de 80 en 100 meter lager. Ook dit is een groot landbouwgebied. Van diverse percelen is de oogst al binnengehaald en de grond opnieuw bewerkt. Dit levert een prachtig kleurenpalet op van vele tinten groen en lichtgeel van de gewassen in combinatie met de okerkleurige grond. Het is werkelijk schitterend.
We volgen nog steeds de SA 605 naar Zamora waar we op de camping gaan overnachten. Tot nu toe hebben we het nog niet meegemaakt dat de weg naar een camping zo goed stond aangegeven, we reden er dan ook zo naar toe. Helaas er hangt een bordje aan het hek met de Spaanse tekst: gesloten. We rijden de voorbeeldig aangegeven route terug en gaan verder naar Zamora. Hier is men druk bezig de finish voor te bereiden van een wielerwedstrijd. Alle verkeer wordt omgeleid maar wij mochten doorrijden de stad in en krijgen zelfs aanmoedigingen uit het publiek wat zich al opgesteld heeft langs de kant van de weg. We melden ons bij een hostal/hotel in het centrum en krijgen een mooie luxe kamer voor een navenant bedrag. s’Avonds lopen we de stad in waar het een drukte van belang is. We moeten een flink stuk lopen naar de Plaza Mayor en vandaar naar de cathedraal.
Een stempel scoren blijkt niet meer mogelijk, maar op het bureau van de Guardia Civil is men uiteraard nog aanwezig en zijn ze ons als pelgrims graag van dienst.

Hoe blij kan je zijn met een salade

Ze rekenen al op Wim in Salamanca

Donderdag 15 mei 2014.

We staan om 6.30 uur op en nadat we ons hebben opgefrist pakken we alvast wat spullen in. Om 7.00 uur is er een gezamenlijk ontbijt voor de pelgrims die nog niet vertrokken zijn. Gezeten aan lange tafels nuttigen we een eenvoudig ontbijt bestaande uit: stokbrood, kaas, worst en marmelade. Ook staat er koffie,thee, melk en sinaasappelsap. Voor de liefhebbers staan er ook nog maria kaakjes en andere koekjes. We nemen afscheid van Ria en Martin, doen een donatie in de pot van de herbergorganisatie en rijden de eerste acht kilometer terug naar Edinal waar we de route weer oppikken. Het is erg koud vanmorgen, zo koud zelfs dat we overwegen om warme kleren uit de tas te halen. We zien het nog even aan met onze steenkoude handen,benen en tenen. Na een uurtje is de ergste kou geleden en hebben we trek in koffie. Maar om er aan te komen valt nog niet mee! In de kleine dorpjes waar we doorheen komen is geen enkele voorziening. We rijden een klein stukje om naar San Pedro de Rozados in de hoop dat daar wel wat is. Helaas, we verlaten het dorpje zonder koffie maar wel met een stempel van de plaatselijke parochie, een pan integral, een pudding- en een chocoladebroodje. Hebben we in ieder geval niet voor niets omgereden. Tussen Béjar en Salamanca fietsen we op niveau. Het hoogste punt ligt op 1054 meter. Op deze bergrug staan ook heel wat windmolens. Ze draaien er lustig op los want er waait een stevige wind uit het noorden. Wij hebben daar helaas geen profijt van!
Vlak voor Salamanca, het is dan rond het middaguur, kunnen we eindelijk het zo begeerde kopje koffie krijgen. Voor de liefhebbers is er zelfs een kripje spek met een sneetje stokbrood te koop.
We besluiten om eerst door te fietsen naar de camping daar de was te doen en wat te eten en daarna de stad te bezoeken.
Bij de receptie van de camping krijgen we de tip om met de bus naar de stad te gaan. De bus gaat om het uur, zowel heen als terug. We krijgen een stadsplattegrond mee zodat we de bushalte in de stad makkelijk terug kunnen vinden. Onze looproute gaat langs diverse mooie gebouwen naar de cathedraal.
Vlak voordat we daar zijn lopen we Ria en Martin tegen het lijf. Gezamenlijk halen we een stempel en bekijken de cathedraal. Hij is echt schitterend, immens groot en absoluut de moeite van het bekijken waard.
Omdat we niet te laat op de camping willen zijn en nog wat boodschappen moeten doen nemen we afscheid van Ria en Martin en kunnen nipt de bus van 19.30 uur naar de camping halen.
Niet ver bij onze staanplaats vandaan kampeert een groep met kleine schoolkinderen. Als Wim rond 23.30 uur naar bed gaat zijn ze nog druk spelletjes aan het doen. Die zullen we morgenochtend vroeg vast niet horen!

Woensdag 14 mei 2014

Joost heeft vannacht stevig verankerd geslapen. Bij het opbreken van zijn tent blijkt een van de tentharingen niet meer los te krijgen. Zelfs Wim (de sterkste man van Nieuwerkerk) krijgt het niet voor elkaar. Waarschijnlijk zit de tentharing vast in een boomwortel. Het gele hamertje (made in België) blijkt bijzondere slagkracht te hebben. Met hetzelfde hamertje rammen we de haring enigszins gefrustreerd helemaal de grond in.
We rijden vanmorgen eerst naar het plaatsje Hervas om water en sap in te slaan. Helaas gaat de winkel pas om 9.00uur open. We benutten de wachttijd om ons cafeïne gehalte op peil te brengen.
We fietsen naar het stadje Bejar wat op ongeveer 950 meter hoogte ligt. Het is dus stevig klimmen geblazen vooral het laatste stuk.

Gezicht op Bejar

Tijdens een rust pauze, bij een mooi uitzichtpunt, ontmoeten we een mevrouw uit Vaals met haar Duitse reisgenoot. Zij heeft een Batavusfiets met trapondersteuning en gaat als een speer. Ze werkt ook als vrijwilliger in de pelgrimsherberg van o.a Navarra en Roncevalles. Haar reisgenoot doet het zonder trapondersteuning en rijd op een mountainbike.
Als we in Bejar zijn aangekomen halen we eerst een stempel bij de Spaanse VVV. Omdat het nog vrij vroeg is (rond de klok van twaalf) veranderen we ons dagplan. We gaan niet meer naar Candelario om te overnachten maar beginnen in Bejar aan een stuk van de route van morgen naar Salamanca.
We eten in een klein cafeetje tortilla pattatas onder toeziend ook van een beschermheilige. Als extra krijgen we er een schaaltje bij met diverse soorten worst en een stempel in ons paspoort met een afbeelding van de beschermheilige. De barhouder is een goede stempelaar!

De stempelaar

Rond 16.00 uur zijn we in het plaatsje Edinal. Middels de IPad zoeken we een overnachtingsadres. Dat valt nog niet mee, we moeten circa acht kilometer van de route afwijken om in een herberg voor pelgrims te kunnen overnachten.

De herberg

Hoe toevallig, we komen gelijktijdig aan met de mevrouw uit Vaals en haar reisgenoot. Zij hebben een andere route gereden dan wij. Nadat we ingeschreven zijn krijgen we met zijn vieren een zaaltje met stapelbedden toegewezen.

De slaapzaal

We maken kennis met Ria Bindels en haar reisgenoot Martin Lange. Ria (geboren in Vaals) is een streekgenoot van Joost want zij woont in Leusden, Martin komt uit Duitsland en woont in het gebied waar de Donau ontspringt.
De pelgrimsherberg wordt gerund door de plaatselijke kerk, derhalve worden we uitgenodigd om straks om 19.30 uur een pelgrimsmis bij te wonen in de eenvoudige dorpskerk.

De kapel

De mis gaat in het Spaans, we verstaan er dus het meeste niet van en dat is wel jammer. Aan het eind van de mis staan alle pelgrimsgangers in een gesloten kring rond de pastor. Na opnieuw een stukje tekst van de pastor, wat door een vrijwilligster die werkzaam is in de pelgrimsherberg wordt vertaald in het Frans en in het Engels, wens je degene in je directe omgeving staat een goed leven en een Bon Camino. De pastor wenst dit ieder persoonlijk toe en bevestigd dit nog eens extra door ons te besprenkelen met gewijd water.
Als gezegende pelgrims gaan we met Ria en Martin een pelgrimsmenu nuttigen in het plaatselijke restaurant en drinken er een lekker flesje Rioja wijn erbij.

Dinsdag 13 mei 2014.

Het familiediner is prima verlopen. Buiten dat Izaäk en Riet een lekkere maaltijd voor ons hadden bereid namen ze ook nog boodschappen voor ons mee vanuit Placencia. We zijn dus weer behoorlijk in de watten gelegd door de familie!
Afgelopen nacht is de wind behoorlijk toegenomen en is het ook een stuk kouder geworden, daarom ontbijten we in de wasruimte en gebruiken de wasmachine als tafel.

Ontbijt op de camping

Als alles ingepakt is drinken we nog een kop koffie bij Izaäk en Riet en vertrekken we richting Placencia waar we de N630 opgaan.
Hiermee wijken we af van de beschreven route maar dat heeft zo zijn reden!
Wim kampt al enkele dagen met fysiek ongemak. Zijn aggregatie toestand
(vast, vloeibaar en gasvormig) is niet helemaal, of helemaal niet in balans. Hij probeert de balans terug te vinden door het slikken van Norit en Loperamida. Het gekozen alternatief dat we vandaag fietsen is wat korter en de hellingen wat minder steil. Hopelijk komt dit ten goede aan het genezingsproces.
In de loop van de ochtend begint Joost last te krijgen van de zevende dag!!!!
Hierdoor komt het krachtsverschil weer aardig in evenwicht.
Op een gegeven moment horen we salvo’s geweerschoten die, zover wij kunnen beoordelen, niets met kleiduiven schieten te maken hebben. Als we doorrijden en langs het PD (plaats delict) komen zien we zes personen doorboord met kogelgaten! De Guardia Civil is al aanwezig en blijkt zelf de dader te zijn. Ze houden een schietoefening in het open veld en de slachtoffers zijn van bordkarton.
Om weer enigszins op krachten te komen besluiten we een menu del dias te gaan nuttigen in Casa Sebas. We nemen er ruim de tijd voor en krijgen een gezonde en zeer voedzame maaltijd voorgeschoteld. Tweeëneenhalf uur later stappen we weer op voor de laatste drie kilometer. We gaan overnachten op camping Elpinjarro, circa twee kilometer voor Hervas wat weer aan de officiële route ligt.

Maandag 12 mei 2014.

We ontbijten in het hostal met een geroosterd broodje inclusief roomboter en marmelade. We krijgen er een koffie americano bij. We zijn aardig op tijd en gaan eerst wat boodschappen doen, want we kunnen pas om 9.00 uur bij de fietsenmaker terecht. De fietsen maker is keurig op tijd en heeft gelukkig de bewuste boutjes. Twee nieuwe en twee gebruikte, maar toch!
Rond 9.30 uur verlaten we het mooie stadje Trujillo en rijden richting Plasennica. Volgens de routebeschrijving zijn er de eerste 40 kilometer geen voorzieningen, dus brood mee voor onderweg.
We fietsen door het Parque Natural de Monfraqüe en genieten van de fraaie uitzichten. De begroeiing in het park bestaat veelal uit steen- en kurkeiken en grassen. Regelmatig zien we koppels koeien en zwarte varkens.
De route golft behoorlijk op en neer. We moeten een aantal rivieren over en dalen daarvoor behoorlijk af, daarna weer klimmen over de volgende bergrug en hoppa weer naar beneden. Het park waar we doorheen fietsen is bij de vogelaars bekend om zijn gieren-kolonie. Er is een speciaal uitzichtpunt waar je de gieren goed kunt zien tegen de rotswand aan. Ook hoog in de lucht zie je er soms talloze zweven op de thermiek. Het is een prachtig gezicht. Plots zien we twee bekenden in een auto aankomen. Het zijn Izaäk en Riet die hier toevallig ook een kijkje komen nemen. Ze staan op de zelfde camping waar wij ook de nacht door willen brengen. Het laatste stuk naar de camping is nog vrij pittig en we zijn blij dat we er zijn. We zoeken een schaduwrijk plekje en moeten daarvoor onder een soort carport staan.
Vanavond zijn we uitgenodigd voor het familiediner. Izaäk komt ons met de Limo halen!!

Zondag 11 mei 2014.

Gisteravond nog genoten van een prachtige zonsondergang. Vannacht goed geslapen ondanks dat de camping aan een autoweg ligt. Na het ontbijt nemen we afscheid van Teun en Connie. Met dit stel hadden we graag nog een avondje op een camping willen staan. Teun en Connie fietsen al slingerend (niet van het bier want dat mengen ze met 7up) van Farao in Portugal naar Madrid en trekken vandaag meer naar het oosten.
We fietsen weer over de vluchtstrook richting Miajadas en rijden dan nog wat verder door en nemen afslag 298 richting Iberharnando.
We mijden de stad omdat we een waarschuwing gekregen hebben van een van onze trouwe volgers dat we uit moeten kijken omdat we de kans lopen met tomaten bekogeld te worden. Ze wist alleen niet de exacte datum van dit befaamde gebeuren!
Omdat er aan de route voorlopig geen voorzieningen zijn zitten we al vroeg aan de koffie. We bestellen er een uit de kluiten gewassen cup-cake bij. Na de eerste hap weten we het al, dit komt uit de Bob-Spong fabriek!
In het naastgelegen tankstation slaan we voldoende water in, en ter aanvulling van het ontbijt een stokbrood en een blikje ongeregeld. (we weten niet wat er in zit)
De route die we volgen is schitterend en het wegdek bedroevend slecht. We moeten een bergrug over dus het is weer klimmen geblazen.
Als het even kan moet het geen traditie worden maar we moeten weer een stukje lopen. Een stijgingspercentage van 15% is echt te gortig.

Hellingmeter op 15 procent dus lopen

Als we de bergrug over zijn zien we in de verte Trujillo al liggen, onze eindbestemming voor vandaag. Voor dat we er zijn krijgen we nog pech. Er zijn drie boutjes uit het kleine voortandwiel van Joost zijn fiets verdwenen en de vierde zit los! Ter plaatse repareren zonder de benodigde boutjes gaat niet dus zit er niets anders op dan in een wat zwaarder verzet verder te fietsen en morgen even langs een fietsenmaker te gaan.
In Trujillo aangekomen is het etenstijd. We rijden naar de Plaza Mayor waar het gezellig druk is. Grote terrassen vol met etende en vooral pratende mensen. Het plein doet ons denken het prachtige plein in Siena maar dan veel kleiner.

Plaza Mayor Trujillo

We bestellen een colaatje en krijgen en krijgen er een heerlijk stukje gefrituurde vis bij. Om de ober niet werkeloos te maken bestellen we nog een ensalada mixta en een bocadillos tortilla francesa. Dat klinkt toch anders dan gemende sla met brood en omelet. Het was heerlijk en ruim voldoende. Na nog een drankje zijn we in totaal
€ 14,00 kwijt.
Een op ons terras zittende Spaanse toerist heeft nogal belangstelling voor onze
fietsen en de bepakking. Hij neemt er diverse foto’s van en we maken een praatje met hem. Met een onze vader visitekaartje op zak zagen we hem de bus instappen naar elders. Hij heeft ons de belofte gedaan een foto van ons beiden op internet te zetten. We zijn benieuwd of dat gaat lukken!
We verlaten het plein om op zoek te gaan naar een hostal. Als we langs een kerk komen waarvan de deur open staat gaan we naar binnen en steken een kaarsje op voor onze tante Alie die afgelopen zaterdag overleden is.
Omdat de koster in de kerk aanwezig is maken we van de gelegenheid gebruik om een stempel voor het pelgrimspaspoort te vragen.
Wim moet de koster volgen naar de consistorie. Het stempelkussen lag voor de hand, maar het stempel moest achter een grote stapel papier vandaan komen. De koster hield er een eigen procedure op na. Eerst blies hij zijn asem over het stempelkussen en vervolgens over het stempel. Daarna het stempel stevig op het kussen gedrukt en toen op het pelgrimspaspoort. De koster vond het resultaat niet helemaal bevredigend en herhaalde de procedure met kracht voor het tweede stempel. Het resultaat mag er zijn en wij zijn er blij mee.
Al snel vinden we een hostal waar we kunnen overnachten voor een schappelijke prijs. Er wordt zelfs geregeld dat we morgenochtend om 9.00 uur bij een plaatselijke fietsenmaker terecht kunnen voor inspectie van Joost zijn fiets. Voor de jongedame die dit allemaal geregeld heeft zijn een paar klompjes wel op zijn plaats.

Zaterdag 10 mei 2014.

Gisteravond troffen we nog een bekende op de camping. Deze man troffen we al eerder in Sevilla op de camping waar hij toen naast ons stond.
Het uiltje liet in de loop van de avond al snel weer iets van zich horen, op een gegeven moment hoorden we er zelfs twee fluittonen. Er zat wat verschil in de toonhoogte, dus waarschijnlijk een mannetje en een vrouwtje. Ze zullen wel Joop en Liesbeth heten!
Als we om 7.30 uur opstaan is het nog niet helemaal licht. De ander fietskampeerders die op het veld staan zijn ook al in de weer omdat iedereen op tijd wil vertrekken in verband met warmte.
Vandaag fietsen we weer door een mooi golvend landschap.

Natuurschoon

De wijn en olijfgaarden hebben in deze streek grotendeels plaatsgemaakt voor velden met perzik- en abrikozenbomen. Helaas zijn ze nog lang niet rijp! In Guareña drinken we een kopje koffie en vragen of we gebruik mogen maken van WiFi. Dat mag niet het is alleen bestemd voor hotelgasten, jammer want we hebben nogal wat te versturen.
Het landschap veranderd weer en nu rijden we door de rijstvelden. De akkers zijn niet zo groot van oppervlakte Maar het zijn er wel ontzettend veel. We zien dat de akkers met behulp van een laser worden geëgaliseerd door een tractor met een schuif erachter. Daarna wordt er ingezaaid en vervolgens de hele boel onder water gezet. Hoe lang het duurt voordat de rijst bovenkomt weten we niet, maar we hebben verschillende akkers gezien waar het zeker dertig centimeter hoog staat.
Door dit hele gebied lopen talloze irrigatiekanalen, want zonder water geen rijst! Het benodigde water komt uit de Rio Guadiana.
Met grote regelmaat komen we nu ook velden met tomatenplanten tegen. Dat is geen wonder want de streek rond Miajadas staat hierom bekend. Er staan ook enorme fabrieken om al die tomaten te verwerken.
Aangekomen in Miajadas gaan we eerst iets eten. Eerst een colaatje en we krijgen er een schoteltje met gefrituurde inktvis en wat patatjes erbij. We denken: dat is vast gratis. Omdat twee personen hier geen maaltijd aan hebben bestellen we er twee gerechtjes bij van de kaart. Één met pollo (kip) en één pattatas aoli. We verkeren in de veronderstelling dat het op de befaamde schoteltjes geserveerd gaat worden. Niets blijkt minder waar! Er komt een grote schotel met patat en daar bovenop een royale hoeveelheid kipnuggets. Apart erbij, een zakje ketchup (uit de streek uiteraard), een zakje knoflookmayonaise en twee vorken, Zo dat is handig, twee gerechten op één schotel denken we. Een paar minuten later komt de mevrouw weer naar ons toe, ditmaal met een grote schotel gebakken aardappelen rijkelijk gedecoreerd met knoflookmayonaise. We bestellen er nog een colaatje bij en waar we al bang voor waren gebeurd, er komt weer een schoteltje met patatjes, inktvis en twee gehaktballetjes. Waar we normaal gesproken onze borden altijd leeg eten is dat vandaag niet geval. We buigen deemoedig ons hoofd naar Jacobus.
Vanuit Miajadas is het nog circa 10 kilometer naar de camping. De laatste 5 kilometer moeten we op de vluchtstrook van de autoweg rijden. Op dit punt treffen we een Nederlands echtpaar die we ook op de camping in Merida gezien hebben. Gezamenlijk rijden we naar de camping en nadat we geïnstalleerd zijn drinken we gezellig een biertje op het terras. Teun en Connie zijn ook ervaren fietsers. De leuke verhalen gaan dus over en weer. Het meest frappante was dat zij van iemand gehoord hadden dat verleden jaar onze fietsen gestolen waren in Tsjechië. Wat is de wereld toch klein!

Vrijdag 9 mei 2014.

Vanmorgen zitten we alweer vroeg op het zadel. Een overnachting in een hostal heeft zo zijn voordelen, onder andere geen tent opbreken. Dat scheelt al met al zeker een uur in tijd. Vanuit Fuentes de Cantos fietsen we richting Zafra. Voordat we daar zijn stoppen we in het plaatsje Medina del Torres waar we een stempel op het gemeentehuis halen voor ons pelgrimspaspoort. We bekijken het interieur van de plaatselijke kerk die zo te zien niet op de lijst van monumentenzorg staat!
Op zoek naar een kop koffie komen we terecht in een overdekt marktje voor
groente, fruit, vlees en vis. Aan het assortiment in de viskraam kun je wel zien dat de Spanjaarden echte liefhebbers zijn, maar voor koffie moeten we elders in het plaatsje zijn.
We fietsen door een streek met niets anders dan olijf- en wijngaarden. Onafzienbare vlakte’s. We krijgen haast een beklemmend gevoel bij de gedachte dat al die wijn opgedronken moet worden!
Rond 13.30 uur zijn we in Almendralejo. Tijd om een hapje te eten. We zien een zaakje waar ze een enorme pan paella gereed hebben staan, dat lijkt ons wel wat.
We bestellen voor beide een colaatje en maken duidelijk dat we paella willen eten.
De bediend begrijpt het helemaal en komt even later terug met de cola en een theeschoteltje met paella en twee vorkjes erbij. Wat blijkt, de paella is gratis als je een consumptie besteld. We bestellen er voor beide een pizza bij. Dat blijkt geen goede keus want de bodem lijkt wel van elastiek. Iemand die goed is in origamie had er waarschijnlijk nog iets leuks van kunnen vouwen. Voor ons restte niet veel anders dan hem toch maar op te eten. We bestellen nog een extra colaatje om de boel weg te spoelen en krijgen tot onze verassing weer een schoteltje paella erbij! Eind goed al goed.
Het plan was dat we in deze plaats zouden overnachten, maar omdat het nog vroeg in de middag is besluiten we door te rijden naar Merida. Kunnen we lekker overnachten op de camping bij onze vriend den uil!

Donderdag 8 mei 2014

We ontbijten op de kamer en eten Spong-Bob brood. Bij elke hap moet je een slokje drinken om het brood weg te krijgen! Onze naaste buurman die gisteravond op de muur klopte (hij wilde waarschijnlijk wat aandacht) was al vroeg vertrokken.
Als alle bidons gevuld zijn met sap en water vertrekken we richting El Real de la Jara. Het is best nog fris s’morgens vroeg, zeker bij een afdaling.
Bij de tweede koffiestop (met koekje!) kopen we er meteen 1,5 liter water bij. Als we stoppen voor het middageten in Palares kopen we nog eens 4,5 liter water. We hebben gisteren ons (dorst) lesje wel geleerd!
De route die we fietsen gaat door een nationaal park, het is er behoorlijk ruig en bergachtig. We zien hier ook de befaamde Spaanse zwarte varkens lopen. Als ze ons zien aankomen rennen ze hard weg, ze hebben meteen in de gaten dat we liefhebbers zijn!
Het is vandaag weer eens een echte HoHa dag! En de kers op de taart is een geheel opgebroken weg over een afstand van 21kilometer.

21 kilometer slechte weg

De hoogste passage ligt vandaag op een hoogte van 705 meter. Voordat we daar zijn hebben we al diverse stukken gehad met een stijgingspercentage van 10%.
Er zit zelfs een stuk bij van 13%. Dat trekken we niet helemaal, dus lopen we de laatste 100 meter.
Vanaf Montmolin veranderd het landschap. Het is nu glooiend met weliswaar nog behoorlijke hoogteverschillen maar de stijgingspercentages zijn niet zo extreem meer. De schitterende vergezichten die we hier te zien krijgen maken de dag meer dan goed!
In Fuentes de Cantos gaan we overnachten in Hostal Extramadura.

Woensdag 7 mei 2014.

Om 8.30 uur verlaten we camping Villsom in Dos Hermanas en rijden naar Sevilla. We moeten de hele stad door van zuid naar noord. We rijden hoofdzakelijk op de groen fietspaden zodat we weinig last hebben van het overige verkeer. Waar we wel last van hebben zijn de stoplichten, voordat we stad uit zijn hebben we er 48 gehad!
We rijden express een stukje verkeerd om Basje onze gids te testen, maar die heeft daar geen zin in en laat allen een kaart zien zonder route! Ondanks dat rijden we op de juiste plaats Sevilla uit richting La Rinconada. We geven Basje nog een kans en die benut hij door de route nu wel weer te geven.
In Alcala stoppen we voor een warme hap, een menu del dias voor 8 euro per persoon. Een prima maaltijd waarop we als fietsers goed vooruit kunnen.
En dat is nodig want vanaf Burguillos krijgen we de nodige klimmetjes en klimmen voor onze kiezen. De combinatie van geen klimkilometers in de benen, een temperatuur van 32 graden Celcius en een klein tekort aan drinkwater maakt het tot een behoorlijk pittige dag.
In Almadén de la Plata gaan we overnachten. In het begin van het dorp staat op een groot bord “Casa Concha” aanbevolen, een hostal. Hoe je er moest komen staat er niet bij. We vragen het aan een meneer die er aan komt rijden. Hij is zo vriendelijk dat dat hij ons er heen brengt. We krijgen een prima kamer voorzien van airco, te gebruiken als het echt warm is!
Wim heeft alweer een probleem met zijn fiets. Hij had het gevoel dat er een slag in zijn wiel zit. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn. Wel is zijn buitenband beschadigd waardoor er een plaatselijke verdikking aan de zijkant van de band zit.
We bouwen de patio van het hostal om tot fietswerkplaats en zijn ruim een uur bezig om de boel weer in orde te krijgen.
Deze dag tellen we voor twee zodat we ons verplicht voelen nog een menu del dias te gaan nuttigen!

Dinsdag 6 mei 2014.

Als we om 5.30 uur opstaan is het nog aardedonker. Met een lampje in de tent kunnen we goed alles opruimen en inpakken. Als we er aan toe zijn om de tenten af te breken maken we gebruik van de door Izaäk geïnstalleerde buitenverlichting.
Rond 6.30 uur begint de dag te gloren en worden we getrakteerd op een hanenkraai -concert. Dat is weer wat anders dan het voortdurend gefluit van een klein uiltje wat door middel een fluitje van Izaäk naar de camping is gelokt. We nuttigen staande een paar boterhammen, drinken een kopje koffie en nemen afscheid van onze goede verzorgers.
We zijn mooi op tijd op het station van Merida. De trein die ons naar Sevilla gaat brengen heeft uitstekende voorzieningen zowel voor onszelf alsook voor onze bicicletta’s. Vanaf Merida zie we enorme oppervlakte’s met wijngaarden afgewisseld door olijfgaarden. We stijgen langzaam naar 760 meter. Het landschap wordt ruiger en ruiger en is prachtig om te zien. Als we de bergen achter ons laten zien we de eerste sinaasappel-plantages die zich uitstrekken tot de voorsteden van Sevilla.
Om 11.30 uur arriveren we op het prachtige station van Sevilla. We gaan op zoek naar de kathedraal voor het eerste stempel in ons pelgrimspaspoort. Na tweemaal vragen en eenmaal een ongevraagd advies komen we op de gewenste plaats.
Een lange rij van wachtenden is voor ons, zo te zien geen pelgrimsgangers. Een suppoost vraagt ons of we peregrijno zijn, wat we beamen met: si signor en maken gelijktijdig het gebaar van een stempel zetten. Hij is zo vriendelijk om ons langs de rij wachtenden te loodsen naar een kantoortje in de kerk. Een iets minder vriendelijke mevrouw zorgt voor het begeerde stempeltje. We kijken nog wat rond in de oude binnenstad en halen een plattegrond van de stad bij de Information zodat we kunnen bepalen waar we de stad moeten verlaten om naar het plaatsje Dos Hermanas te rijden waar we op de camping gaan overnachten. Ook de kaarten die Wim op zijn i-pad heeft staan komen nu goed van pas! Op de camping aangekomen zoeken we een schaduwrijk plekje want het zonnetje schijnt volop en de temperatuur is circa 36 graden Celcius . Het kan wel eens een warm nachtje worden!

Maandag 5 mei 2014.

We hebben overnacht op een hoogte van ruim 750 meter. Dat heeft ook invloed op de temperatuur, want als we opstaan is het slechts 2 graden Celcius.
De nacht was niet alleen koud maar ook rumoerig. De camping ligt namelijk op nog geen 200 meter vanaf de snelweg.
Om 9.30 uur vertrekken we vanaf de camping richting Salamanca. We rijden door een mooi glooiend landschap waar hoofdzakelijk landbouw wordt bedreven. Onafzienbare akkers met diverse soorten graan.
In eerste instantie is het vrij druk op de weg, maar na de afslag Madrid wordt het vrij rustig. Voldoende gelegenheid om goed om ons heen te kijken!
Vooral Izaäk had een scherpe blik, hij zag op 50 kilometer afstand de witte appartement-gebouwen van Salamanca liggen! Of waren het nou toch de besneeuwde toppen van de Siërra Gredos?
De reis verloopt zeer voorspoedig, zelfs zo voorspoedig dat Izaäk en Riet ons een toegift geven door niet in Caseres te stoppen maar door te rijden naar Merida zo’n 80 kilometer verderop.
Rond 14.00 uur arriveren we daar op de camping. Nadat we de tenten opgesteld hebben (bij een temperatuur van ruim 30 graden Celcius) gaan we op de fiets naar Merida om daar kaartjes te bemachtigen voor de trein naar Sevilla.
De man achter het loket spreekt helaas geen Engels. Het in het Spaans opgestelde formulier wat we van Ans en Mieke meekregen doet wonderen en binnen no time verlaten we het station met de kaartjes voor morgen op zak.
Vanavond eten we nog een galgenmaal met Izaäk en Riet en morgen zijn we weer helemaal op onszelf aangewezen!

Zondag 4 mei 2014.

Onze eerste nacht in de tentjes was even wennen. Niet alleen het luchtbedje, maar ook de temperatuur van 3 graden Celsius, Brrr.
Omdat we wat voorliggen op het reisschema is het einddoel voor vandaag Burgos.
We rijden door Les Landes wat een beetje saai is. Veel bos, veel hout op stam zowel horizontaal als verticaal.
Zodra we de Spaanse grens over zijn is de saaiheid in het landschap op slag verdwenen en worden we verwend met prachtig berglandschappen met af en toe zelfs een doorkijkje naar de Golfo de Viscaya.
Omdat er in het weekend geen vrachtverkeer mag rijden op de autowegen kunnen we evenals gisteren weer lekker doorkachelen.
Uiteindelijk belanden we op de camping in Cubillas de Santa Marta circa 25 kilometer onder Palencia.
We hebben vandaag behoorlijk doorgereden want de koekoek is er nog niet!

Zaterdag 3 mei 2014.

5.00 uur, de wekker loopt af. We worden geacht op te staan als we met de familie mee willen rijden. Na het ontbijt de laatste spullen in- en opladen en een kleine onvoorziene reparatie aan het neuswiel van de zambezi. Om 6.00 uur rijden we Rhenen uit onder begeleiding van Tommie het broertje van Basje. Vandaag willen we volgens planning rijden tot Poitiers. De verkeersdrukte valt enorm mee zodat we er nog een stukje aan vast plakken en uiteindelijk op de camping in Saint-Jean-D’Angely voor onze eerste overnachting.

https://www.youtube.com/watch?v=PwNPWC5ijHQ

We zijn amper de auto uit of de eerste bekende meldt zich al aan! We worden verrast door onze vriend de Koekoek. Hij gaat ons, evenals jullie volgen!