Categorie archieven: Italië 2012

Glurns – Kajetansbrücke

Maandag 4 juni 2012. Voordat het tijd is om op te staan, horen de broers de regen op de tenten tikken en besluiten ze om nog maar een poosje te blijven liggen. Als ze rond acht uur ontbijten aan de picknicktafel die onder een afdak staat steekt de campingbaas zijn hoofd om de hoek en vraagt lachend wijzend omhoog: “Alles in ordnung?” Wim en Joost lachen wat besmuikt terug en beamen knikkend zijn vraag.

Kwart over tien stappen ze op en beginnen aan een 9 kilometer lange klim bestaande uit: 2 km vals plat, 2 km 3-5%, 5 km 8-10% en 4 keer even 14-18%. Vooral het laatste stuk is slopend en ze hebben dan ook meermalen een stukje moeten lopen. De broers hebben ook last van het 1500 meter kuchje, veroorzaakt door de korte maar hevige inspanningen. Rond 13:30 rijden ze de top op, een hoogte van 1520 meter, dalen een stuk af en klimmen vervolgens naar de Norbertshöhe op 1445 meter. Via 11 haarspeldbochten dalen ze af en rijden ze bij Martina Zwitserland in.

De route voert langs de rivier de Inn door een zeer nauw, zes kilometer lang dal, met steil omhooggaande rotswanden. Voor de tweede keer tijdens de toer doen ze drie landen op één dag aan. Vandaag zijn dat Italië, Zwitserland en Oostenrijk. Eerder deden ze dit op 27 mei door de landen Kroatië, Slovenië en Italië. Als ze weer in Oostenrijk zijn vinden de broers het welletjes voor vandaag. Via een hobbelig, met grind bestrooid pad rijden ze zachtjes en gedoseerd remmend naar de lagergelegen camping. Een oneffenheid in het pad doet Joost de das om en hij gaat onderuit. De schade blijft beperkt tot een lichte kneuzing van een rib.

Vermoedelijk is er kermis in de hel, want het regent en tegelijkertijd schijnt de zon. Op de camping eten ze een pizza.

Uitzicht vanaf camping te Glurns

Uitzicht vanaf camping te Glurns

Tijdens de maaltijd worden ze getrakteerd op een auto rodeo. Op een klein betonnen platform naast het restaurant wordt geoefend voor een zogenaamde ’tuning day’. Eerst ruiken ze de geur van verbrand rubber en vervolgens die van een verbrande koppeling. Einde demonstratie, als ze het wegslepen van de BMW met geblokkeerde wielen niet meerekenen. Tot laat in de avond werken ze het verslag bij en krijgen van de campingmevrouw een uur gratis wifi. Als laatste bestellen ze verse broodjes voor morgenochtend vroeg en duiken onder de wol.

Geplaatst in Italië 2012, Oostenrijk 2012, Zwitserland 2012 | Een reactie plaatsen

Vilpiano – Glurns

Zondag 3 juni 2012. Wim en Joost staan al vroeg gereed om te vertrekken, maar omdat ze nog niet betaald hebben moeten ze nog ruim een half uur wachten. Daar hebben de broers geen trek in. Ze bellen aan bij de receptie en schakelen de vader van de campingbaas in die het voor elkaar maakt dat ze alsnog snel kunnen vertrekken.

Het gaat de broers weer voor de wind, letterlijk en figuurlijk. Ondanks dat het zondag is rijden ze tegen een bakkerswinkel aan met koffie, koeken, melk en vers gebakken broodjes. De route voert hen weer door een prachtig dal waar het ontzettend druk is met fietsers. De dag van de republiek wordt schijnbaar door velen fietsend gevierd. Als lunch nuttigen ze 5 broodjes en 2 blikjes vis.

Joost heeft wat problemen met zijn versnelling. Hij vond het fietsen al zo zwaar gaan bij een pittige klim. Al rijdend bekijkt Wim op wat voor kransje Joost rijdt ten opzichte van de indexschakelaar. Hij zit er eentje naast. Nadat het euvel verholpen is spoeden ze zich naar de gemeentecamping in Glurns. De campingbaas matst de broers behoorlijk met de prijs voor een overnachting.

Ze beschikken weer over een picknicktafel, maar wederom geen ingrediënten voor een maaltijd. In het prachtig ommuurde stadje hebben ze in het voorbijgaan al een imbiss ontdekt. Ze besluiten hier een warentest uit te voeren die zeer positief uitvalt, evenals het bier dat erbij geserveerd wordt. Joost informeert nog even bij de beheerder naar wat de weersverwachting is voor morgen. Hij zegt dat het alle kanten op kan gaan en dat ze al een week regen voorspellen, maar het nog steeds droog gebleven is. Omdat hij regelmatig het gras moet besproeien kan een buitje regen geen kwaad. De broers leggen zich te ruste in de hoop dat de regen verre van hen blijft.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Valcanòver – Vilpiano

Zaterdag 2 juni 2012. Het ontbijt vindt plaats op het alweer winderige terras. Als de wind uit dezelfde hoek blijft komen, kunnen ze daar vandaag weleens profijt van hebben. Om acht uur rijden ze de camping af en volgen de weg richting Trento. Hier komen ze weer op de hoofdroute en opnieuw is er een prachtig fietspad wat vrij parallel loopt aan de snelweg. Het is een vreemde gewaarwording te weten dat ze hier circa vijf weken geleden ook langsreden, in tegenovergestelde richting zittende in de auto. Hoe snel gaat de tijd…

Vanaf het moment dat de broers vanmorgen op de fiets zitten, zien ze steeds meer fruitboomgaarden. Voornamelijk appelbomen. Veel percelen zijn ook nog eens aan de bovenkant afgeschermd met een fijnmazig kunststof doek. Alle percelen hebben ook nog een beregeningsinstallatie. De broers vermoeden dat de oogst wordt aangeleverd bij een coöperatie, waarvan ze er regelmatig één tegen komen. De gebouwen gaan bijna schuil achter de enorme stapels lege fruitkisten. Ze zijn zo hoog opgestapeld dat ze met tuidraden gefixeerd worden.

De streek waar Wim en Joost doorheen fietsen is Zuid-Tirol. Vanaf het plaatsje Salurn worden ze geacht Duits te spreken, want hier ligt de taalgrens. Dankzij de wind kachelen ze aardig door. Wim en Joost rijden constant met een gangetje van wel 28 kilometer per uur. Een Italiaans echtpaar dat hen langzaam passeert steekt de duimen omhoog en roepen complimento, complimento! Respect voor de wijze waarop de broers zich verplaatsen hebben ze al vaak ondervonden onderweg.

Wim en Joost gaan overnachten op de camping in Vilpiano, waar ze een mooi groen veldje aangewezen krijgen aan de rand van de terrassencamping. Omdat het een nationale feestdag is, nodigen ze zichzelf uit om in het campingrestaurant spaghetti te gaan eten. De kokkin was nogal royaal met de chilipepers omgesprongen. In plaats van een servetje hadden ze beter een klein dweiltje naast het bord kunnen leggen om de transpiratie van het gezicht te deppen.

Na de maaltijd werken ze nog een poosje aan een dagverslag, zittend aan de picknicktafel waar ze gebruik maken van het lichtschijnsel van het toiletgebouw. Als het bedtijd is en ze naar de tenten lopen zien ze rondom zich vuurvliegjes vliegen. Ondanks dat ze goed verzekerd zijn besprenkelen ze uit voorzorg de tenten met water.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Bassano del Grappa – Valcanòver

Vrijdag 1 juni 2012. Joost heeft vannacht gedroomd over mevrouw Hork. Juist ja, die van de chocola. Ze heeft beide repen opgegeten, per stukje wat ze op at werd haar huidskleur steeds donkerder. Toen de repen op waren had ze dezelfde kleur als het koffiemannetje waar ze eerder een foto van maakten. Het voelt als gerechtigheid en de broers kunnen het nu een plekje geven.

Bij gebrek aan iets beters bestaat het ontbijt uit kokosmakroontjes en een kopje koffie uit de automaat. Wat ze gisteren al vermoeden wordt vandaag bewaarheid, de route loopt langs de fabriek van Climaveneta waar ze zo naar gezocht hebben. Ze volgen de rivier de Brenta stroomopwaarts en doen dit over een prachtig aangelegd fietspad.

Ter hoogte van Primolano houdt de politie de broers tegen; de weg is afgesloten. Een aardige Italiaan komt naar ze toe en vertelt hoe ze het beste om kunnen rijden. Kort daarna rijden ze weer op het mooie fietspad. Verder op de route (het is dan al in de middag) valt het op hoeveel Nederlandse echtparen hen tegemoet komen rijden, gemakshalve worden die Henk en Ingrid genoemd. Vele van u zullen het kunnen beamen dat je in het buitenland de Nederlanders er zo uit pikt.

Onderaan het Lago di Caldonazzo biedt een Italiaanse wielrijder de broers zijn diensten aan, als ze hun routeboekje bekijken. Als hij hoort waar ze heen willen stelt hij voor om voor Wim en Joost uit te rijden. Ze starten niet voordat ze de maximumsnelheid hebben afgekaart op 25 km per uur en uitvoerig zijn verwondingen hebben bekeken die hij onlangs had opgelopen toen hij niet tijdig kon uitwijken voor een plotseling remmende auto. Vertrouwend op de Italiaan laten Wim en Joost het routeboekje even voor wat het is en volgen ze hun leider via de smalle weggetjes tussen de boomgaarden door tot aan de oevers van het meer.

Nadat ze hun gids bedankt hebben volgen Wim en Joost de weg langs het meer tot aan Valcanòver waar ze een mooi plaatsje op de camping uitzoeken, strak langs de spoorlijn. Dan kunnen ze alvast een beetje wennen aan de trein voor de terugreis. De aardige mevrouw van de camping kan blijkbaar niet goed thuisbrengen wat ze met een tafeltje en twee stoelen bij hun tent moeten doen. Ze mochten er wel gebruik van maken, maar niet meenemen. Het gevolg hiervan was dat de broers, in de stevige wind die er stond, een maaltijd moesten bereiden.

Vanaf vandaag moet Joost het doen zonder standaard op zijn fiets. Een handige beweging tijdens een plasstop heeft de standaard niet overleefd, hij brak finaal doormidden. Er is geen man overboord, zeker niet als je al 13 jaar ervaring hebt zonder standaard.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Oriago – Bassano del Grappa

Donderdag 31 mei 2012. Om vijf uur worden de broers wakker van naderend onweer en weldra breekt de bui boven hen los en komt ook de regen met bakken uit de lucht. Ze draaien zich nog maar eens om en staan rond 7:30 op. Het is dan eindelijk droog geworden.

Tijdens het ontbijt vertelt Fred dat hij het niet droog heeft gehouden in zijn tent. Hij is er zelf niet door verrast en vertelt dat hij deze tent een paar jaar geleden voor 24 euro bij Karwei heeft gekocht, in de uitverkoop wel te verstaan. Van een beetje vocht maken zowel Fred als Karwei geen punt.

Gezamenlijk vertrekken ze van de camping en fietsen de eerste kilometers samen op. In Oriago, bij de brug over het Brenta kanaal, scheiden de wegen: Fred richting Rome en de broers richting Trento. De lucht vóór Wim en Joost wordt steeds donkerder. Eén ding is zeker: ze krijgen regen, ze weten alleen nog niet wanneer.

De broers hoeven niet lang te wachten en trekken snel de regenpakken aan. Als er dan ook nog onweer bij komt houden ze het snel voor gezien en duiken onder het afdak van een restaurant. Ondanks dat het nog niet geopend is, krijgen ze toch een kopje koffie. Bij het afrekenen maakt de eigenaar duidelijk dat ze van hem nog niet weg hoeven. Maar door een mals buitje laten de broers zich niet tegen houden.

Ze lunchen vandaag in een prachtig park, nadat ze eerst toestemming gevraagd hebben. Er staat een groot landhuis op, genaamd Villa Breda. Het kort geschoren gras is bij uitstek geschikt voor het drogen van de kletsnatte tenten, want inmiddels schijnt de zon weer volop en is het lekker warm. Bij het verlaten van het park, op weg naar de route, zien ze in de verte een stel op een tandem voorbij fietsen. Dat zijn vast Nederlanders! Voordat ze die in kunnen halen, nemen ze een andere weg dan dat het routeboekje aangeeft.

Een eind verderop, inspecteren de broers Wim zijn fiets in verband met een steeds harder klinkend gepiep. Nee, niet het muisje, maar een losgelopen boutje van het kleinste voorblad voor de ketting is de oorzaak. Als ze na de reparatie het gereedschap opbergen, stopt het stel met de tandem bij hen. Het blijkt dat de broers niet de enigen zijn die wel eens verkeerd rijden.

Het vrijwel zeker uit Friesland afkomstige echtpaar is vanaf Seina naar Rome gefietst en zijn nu op weg naar München om vanaf daar met de trein naar huis te gaan. Ook zij gaan, net als de broers, overnachten in het ostello in Bassano del Grappa. Voordat Wim en Joost daar echter naartoe gaan, willen ze een bezoekje brengen aan de fabriek van Climaveneta. Joost werkte voor hij met pensioen ging bij de IBK-groep in Houten. Deze importeert onder andere koelinstallaties van Climaveneta. Toentertijd had Joost nogal eens contacten met Carlo Zen, die hij ook eens persoonlijk ontmoet heeft.

De broers hebben het adres van de fabriek, maar dan ben je er nog niet. De eerste navraag doen ze bij binnenkomst van de stad bij een tankstation. Als je één Italiaan de weg vraagt, dan bemoeien zich er in no time vijf andere mee. Onderling zijn ze er nog niet uit, als de broers alweer op de fiets stappen. Wat ze mee krijgen is: richting centrum en achter de kerk met twee torens over de brug. Dit hebben ze aardig snel gevonden. Op de rotonde vragen ze het nogmaals, waarbij de tweede persoon hen op het juiste spoor zet. Na enkele kilometers gaan ze twijfelen en vragen het nogmaals aan een voorbijganger. Hij zegt dat het niet ver meer is.

Wim en Joost melden zich bij de receptie en leggen uit waar ze voor komen. De attente receptioniste belt onmiddellijk Carlo Zen. Hij begroet de broers en is enthousiast als ze vertellen welke ze gefietst hebben om hem te bezoeken. Hij geeft hen een rondleiding door de fabriek, wat voor de broers heel interessant is. Ze krijgen wat te drinken aangeboden en Carlo maakt nog enkele foto’s van de broers voor de fabriek. Ze nemen afscheid van Carlo en gaan op zoek naar de ostello.

Bezoek fabriek Climaveneta

Bezoek fabriek Climaveneta

Die hebben ze snel gevonden en krijgen een kamer op de derde verdieping. Gelukkig is er een lift, want alle bagage moet naar boven omdat de fietsen niet achter slot en grendel kunnen. Tegen alle regels in heeft Joost de kamersleutels in zijn zak. Hij is wel de schatbewaarder (Joost mag de gezamenlijke portemonnee in zijn stuurtas bewaren), maar het sleutelwerk is Wim zijn afdeling. Het gaat dan ook niet goed, zo kan het gebeuren dat Wim de kamerdeur moet openen met Joost zijn fietssleutels, terwijl de kamersleutel in de buurt van de fietsen op een tafeltje ligt.

Omdat het ostello geen keuken heeft en te laat is om inkopen te doen gaan Wim en Joost de stad in om een hapje te eten. Zittend op het terras genieten ze niet alleen van de goede maaltijd maar ook van een drietal bedienende, al op leeftijd zijnde obers en de garant die zittend achter een geopend raam het terras en de kassa in de gaten houdt. Bij de broers komt het over als een enigszins georganiseerde chaos. Niet altijd komt een bestelling op het juiste tafeltje terecht.

Als de broers al lang en breed hun bord spaghetti op hebben, vragen ze toch maar eens waar de mista salata blijft. Snel wordt de fout hersteld en krijgen ze er zelfs een extra mandje brood bij, altijd welkom bij fietsers. Het toetje kopen ze in de vorm van een ijsje, elders in de stad. Genietend van de zwoele zomeravond lopen de broers terug naar het ostello.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Oriago – Oriago

Woensdag 30 mei 2012. Vandaag nemen Wim en Joost een rustdag. Ze zwaaien Fred uit die met de bus een dagje naar Venetië gaat. Joost leent hem zijn draagriem van de stuurtas, omdat hij de zijne niet zo snel kan vinden. Een dagje Venetië met de stuurtas onder je arm, daar word je niet vrolijk van. Als Fred uit het zicht is verdwenen, spoeden de broers zich naar de redactietafel. Er moet gewerkt worden! Ze lopen namelijk (door allerlei omstandigheden) vele dagen achter met hun verslag voor de website. Ook redactiewerk maakt hongerig, dus zorgen ze dat ze voor 13:00 in hun favoriete winkel zijn. Ze zijn snel klaar. Ze halen wat lekkers voor de lunch bij de klantvriendelijke mevrouw van de versafdeling.

Helaas kunnen ze er niet onder uit, ze moeten ook nu weer langs mevrouw Hork. De broers treffen het, ze is namelijk in een opperbeste stemming, net als gisteren. Omdat stemmingen soms overdrachtelijk zijn, verlaten ze snel de winkel.

Inmiddels heeft de schoonmaakploeg (vier man sterk) de sanitaire ruimtes weer spic en span gereinigd. Voorbeeldig! Na de lunch is het weer werken geblazen. Om even te ontspannen, nemen ze een kijkje in de moestuin van de boer. Daar hebben ze gisteren wat verse selderij voor de spaghetti geleend. De ladder bij de kersenboom nodigt ze uit om het hogerop te zoeken. Voor de laatste maal in Oriago rijden ze naar de supermarkt om nog eenmaal in te slaan voor het avondeten. Jammer, de mevrouw van de versafdeling is niet meer aanwezig. Maar geen nood, mevrouw Hork laat de kassa voor wat het is en helpt de broers op haar manier aan de verse groente die Wim en Joost aanwijzen.

In Italië is het gebruikelijk om een dun plastic handschoentje aan te trekken bij het inpakken van groenten en fruit. Mevrouw had blijkbaar ontheffing. Omdat ze vandaag zo productief zijn geweest op de redactie, zoeken de broers beide een tablet chocolade uit. Op naar de rommelige kassa, waar ze alles afrekenen.

Tijdens de maaltijd arriveert Fred weer na zijn dagje Venetië. Gezamenlijk eten ze aan de grote picknicktafel en Fred doet verslag. Hij vertelt onder ander dat hij op een bankje in zijn routeboekje had zitten lezen en dit naast zich neer gelegd had. Enkele uren later kwam hij er achter dat hij het boekje (voor de route onmisbaar) miste. Hij schrok enorm en zag zichzelf al de hele nacht schrijvend een boekje van de broers overpennen. Gelukkig voor hem lag het boekje er nog, hij pakte het op en werd meteen aangesproken door een omstander met de vraag of het boekje wel van hem was.

Na het eten drinken ze gezamenlijk een kopje thee. Wim vraagt aan Joost: “Haal jij even de chocolade uit je fietstas?” waarop geantwoord wordt met: “Die heb ik niet, die heb jij in je tas.” Geen chocola te vinden dus. Wim heeft er zo de pest in dat hij, gewapend met de kassabon, op de fiets stapt om terug te gaan naar de winkel. De chocolade moet nog bij de kassa liggen. Helaas, de winkel is gesloten.

Balend als een stekker terug naar de camping met dit slechte nieuws. Wat is er fout gegaan? De broers doen een reconstructie en maken daarbij gebruik van de Omroep Max geheugentrainer, met name het boodschappenspel. Dan herinnert Wim zich dat er bij de kassa, tijdens het scannen een bestelformulier op de grond gevallen was. Hij raapte het op, en heeft het vrijwel zeker op de repen gelegd. Ze gunnen iedereen twee repen chocola, maar dit was toch wel erg zuur voor de broers.

Tegoedbon voor twee repen chocola

Tegoedbon voor twee repen chocola

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Caorle – Oriago

Dinsdag 29 mei 2012. Wim en Joost ontbijten op het terras van het restaurant, omdat daar nog niemand aanwezig is. De verse broodjes komen uit de winkel ernaast. Het is wolkenloos en de zon schijnt: het begin van een mooie dag. Bij het verlaten van de camping genieten de broers nog even van theatrale optreden van hun look-a-like.

Na een kilometer fietsen varen ze over met een pontje. Dat bespaart de broers vele kilometers omrijden. De toeristenindustrie tiert er welig, er lijkt geen eind te komen aan de vele appartementenblokken en parken met vakantiehuizen. Als gebruikelijk rijden ze weer een paar kilometer om, waardoor het voordeel van vanmorgen weer teniet wordt gedaan. Op de weg die ze volgen, zien ze aan de linkerkant een prachtig natuurgebied en aan de rechterkant landbouwgebied met o.a. bieten, maïs en gras. Vrijwel alle boerderijen langs de weg zijn onbewoond en vervallen, wat een troosteloze blik oplevert.

Al van verre zien ze de oude stad Venezia liggen. Om de camping te kunnen bereiken moeten de broers dwars door de stad Mestre. Op een wegenkaart met schaal 1:200.000 valt dit niet mee. Als ze voor de zoveelste keer op de kaart staan te kijken als een aap in een glas water, roepen ze de hulp in van een voorbij rijdende mountainbiker. Dat blijkt een schot in de roos. Hij legt het de broers niet alleen tweemaal uit, maar loodst ze behendig en snel door de stad tot de juiste uitvalsweg naar Oriago. Ze zijn hun weldoener zeer dankbaar voor dit mooie gebaar. Het laatste paar klompjes wisselen van stuurtas en hij is er zeer blij mee. Na een ferme handdruk fietst hij weer terug en fietsen de broers naar de camping. Een boerencamping ditmaal, met alle faciliteiten die een fietskampeerder graag ziet.

Op het moment dat ze de camping afrijden om boodschappen te halen, ontmoeten ze Fred uit Haarlem. Hij zoekt ook een plaatsje voor de nacht. De broers doen boodschappen in een minimarket, met in totaal drie mini winkelwagentjes waarvan na aanschaf de handvatten nog nooit waren schoongemaakt. Het winkelpersoneel bestaat uit twee personen: een uiterst vriendelijk en beleefde jonge vrouw die de versafdeling verzorgt en een oudere onvriendelijke onverzorgde hork (waarschijnlijk de eigenaresse) die alle geldzaken afwikkelt. Onder andere voor de loten, andere gokspelen en de kassa van de supermarkt. Het is geen opgeruimd type, vandaar dat de ruimte rond de kassa vol staat met allerhande troep. De enige vrij gebleven plaats is het glasplaatje van de barcodescanner.

De broers zijn niet de enige die het waren opgevallen, ook Fred had dezelfde ervaring. Fred is onderweg naar Rome en wil ook Venetië aandoen.

Na de Italiaanse maaltijd (spaghetti), horen Wim en Joost steeds duidelijker het geluid van naderend onweer. Snel halen ze hun was van de lijn en hangen ze het op een wasrek dat onder de overkapping kan blijven staan. Al snel vallen de eerste regendruppels en rennen ze naar hun tent. Het bleef nog heel lang onrustig en nat in Oriago.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Piana di Potenza – Ancona

Woensdag 16 mei 2012. Wim en Joost zijn benieuwd wat voor ontbijt ze krijgen voorgeschoteld in het hotel. Het Italiaanse ontbijt stelt normaal gesproken niet veel voor. Een kop koffie en een croissant, daar blijft het meestal bij. Als ze de eetzaal binnenkomen zijn ze aangenaam verrast. Er staat zowaar een ontbijtbuffet waar je als fietser je maag goed mee kan vullen.

Als ze van alles willen proeven halen ze de ferry naar Split vandaag zeker niet, dus houden ze zich een beetje in. De portier vertelt de broers vol trots dat enkele ploegen uit de Giro in dit hotel hebben overnacht. De garagebox waar de fietsen van Wim en Joost de nacht doorbrachten was ook gebruikt voor materiaalopslag van de wielerploegen. Wat een eer voor de fietsen om daar te mogen staan.

Welke coureurs de kamer van Wim en Joost deelden mogen ze niet doorvertellen van de portier. Bij vertrek verzoekt de portier één van de dames achter de bar om de bidons te vullen met gekoeld flessenwater. Vier liter in totaal!

Het weer is aangenaam. Rond een uur of tien zien de broers al 20 graden op de thermometer, de jasjes kunnen wel uit. Deze stop benutten ze tevens om een kopje koffie te drinken. De barman heeft al snel in de gaten dat ze geen Italianen zijn, ondanks het feit dat ze intussen vloeiend om twee kopjes koffie kunnen vragen. Hij gaat over op Engels en vraagt honderduit. Iedere vraag en elk antwoord wordt rap vertaald in het Italiaans voor de overige klanten. Mogelijk heeft hij connecties met het Kroatisch verkeersbureau, want hij geeft de ene na de andere tip over dat land.

Elke nieuwe bezoeker die binnen komt wordt meteen op de hoogte gebracht van alle ins en outs. Hij heeft het er maar druk mee. Nadat ze alweer een kilometer of drie gereden hebben, worden ze aangehouden door een man die ze herkennen als één van de bezoekers van de bar. Hij spreekt geen Engels, maar adviseert de broers met behulp van hun kaart een andere route te nemen die minder heuvelachtig is.

Ze nemen zijn advies ter harte en vervolgen hun weg. In het stadje Osimo kost het weer moeite om de juiste uitvalsweg te vinden, maar een vriendelijk echtpaar uit een fruitwinkeltje neemt alle moeite om te helpen waarbij ze een oudere man (die zich er herhaaldelijk mee wil bemoeien) vakkundig de mond snoert. Ondanks het taalprobleem heeft ze het de broers prima uitgelegd. Ze zoeven binnen no time de stad uit op de goede weg.

Het weer verandert ondertussen snel, dreigende wolken pakken samen en de wind trekt fors aan. Voor de broers uit een ongunstige richting, ze hebben hem pal tegen. Wim en Joost hadden de verwachting dat hoe dichter ze bij de kust zouden komen, hoe vlakker het zou worden. Niets is echter minder waar: het blijft heuvelig tot aan de waterkant. De regengoden zijn ons goed gezind, er vallen slechts enkele spikkelbuitjes.

In de ferryterminal waar ze rond één uur arriveren, kopen ze de tickets voor de nachtferry naar Split. Gelukkig is hier een goed werkende wifi-verbinding, waarmee alle opgeslagen berichten en diverse foto’s van de tablet binnen een half uur kunnen worden verzonden. Dat is de laatste dagen wel anders geweest, de broers hebben nogal problemen met Gmail gehad.

Omdat ze moeten wachten tot half zeven voor ze aan boord mogen, hebben ze alle tijd om wat opgelopen achterstand in te halen onder het genoot van een flink bordje spaghetti carbonara. Het is inmiddels al half twaalf en ze liggen nog steeds voor de wal. De afvaart is drie uur vertraagd vanwege storm op de Adriatische zee. De verwachting is dat ze morgenochtend rond tien uur in Split arriveren. Het is vervelend, maar niet meer dan dat.

Ja Bas, wij kunnen er ook wat van!

Ja Bas, wij kunnen er ook wat van!

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Bevagna – Piane di Potenza

Dinsdag 15 mei 2012. Nadat de broers hun warme broodjes (voorzien van roomboter, marmelade en chocopasta) een goed plekje hebben gegeven, verlaten ze de camping en nemen op advies een andere, minder steile weg. Tussen Bevagna en Foligno verlaten ze de Rietsmaroute en gaan gebruik maken van een Michelin wegenkaart, schaal 1 op 200.000.

Het valt niet mee om in Foligno de juiste uitvalsweg naar Nocera Umbra te vinden. Uiteindelijk de juiste weg gevonden, dachten ze. Ze belonen zich met een koffie +. Voor alle zekerheid in de bar maar even navragen aan de baristo. Blijkt dat ze toch nog verkeerd zitten, het scheelt maar één straat, maar toch. De koffie smaakt er niet minder om.

Vanaf Foligno tot Passo Cornello moet het nodige klimwerk verricht worden om het hoogste punt van 818 meter te bereiken. Het bergop fietsen gaat de broers steeds beter af! De snelle afdaling tot 470 meter mondt uit in een smal dal, dat over een lengte van tientallen kilometers vrijwel vlak is. Het rugwindje bepaalt mede dat ze op dit traject gemiddeld 28 kilometer per uur rijden.

Zicht op het einde van het dal

Zicht op het einde van het dal

Tijdens de lunch die ze nuttigen in een parkje met speeltoestellen laten ze de tenten drogen, mede met het oog op de mogelijkheid dat ze een hotelovernachting moeten maken. Dit omdat er aan de gekozen route geen campings zijn. De rust in het parkje wordt weldra wreed verstoord door een flinke schoolklas, begeleid door twee juffen.

Voordat het kroost zich op de toestellen werpt, graaien de broers als een speer al hun attributen bij elkaar. Gelukkig is alles vrijwel droog. Je kunt je afvragen hoe het komt dat ze zo vaak de tent moeten drogen. Door de koude nachten condenseert de waterdamp die ze uitademen tegen de binnenkant van de buitentent en omdat ze vroeg opbreken krijgt de zon geen kans om een en ander te drogen.

Het vinden van een hotel levert nogal wat problemen op. Bordjes met aanduidingen zat, maar nergens staat erbij vermeld wat de afstand is. Op de bonnefooi een bordje volgen doen ze niet meer, dat hebben ze één keer gedaan naar een COOP supermarkt (na de halve stad en ruim twee kilometer verder doemde het pand voor ons op). Hier worden ze niet vrolijk van, zeker als ze ook nog terug moeten rijden naar de route.

De broers hebben zichzelf overtroffen met de 128 kilometer die ze vandaag afgelegd hebben. Ze vieren dit met een flesje cola en een pakje Tuc. Als Wim op de hotelkamer de dop van de fles losdraait sproeit de cola de hele kamer rond. De Trevi-fontein in Rome is er niets bij. Het water van de Trevi-fontein zal zeker niet zo plakken op de vloer als de cola. De dader kuist de boel met een handdoek van het hotel, zo is de vloer ook weer eens gedweild, ze zullen de Van der Males wel dankbaar zijn! Omdat de kamerhuur voor één nacht nogal hoog is, laten ze het restaurant links liggen en gaan rechts naar een nabijgelegen bar voor een broodje en een flesje water zonder prik. Je ziet: ze leren snel.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Borgaria – Bevagna

Maandag 14 mei 2012. Als de broers erop rekenen dat ergens een campingwinkel is en als die gesloten blijkt te zijn, dan hebben ze de volgende morgen accuut een ontbijtprobleem. Ook vandaag dus geen brood. Het noodrantsoen (door Wytske meegenomen) komt nu goed van pas. Ze zien dat er gisteravond laat nog een fietskampeerder bij is gekomen. Opvallend is dat zijn tent bijna identiek is aan die van Joost. Zijn fiets is een Gazelle, dus de eigenaar moet haast een Nederlander zijn. Er is echter nog geen teken van leven.

Als geste naar deze fietser zetten Wim en Joost hun tafel en stoelen bij zijn tent neer. Ze bekijken nu zijn fiets van iets dichterbij en zien op het achterspatbord de sticker van een rijwielhandel uit Vries. Ze hadden al een licht vermoeden maar nu weten ze het bijna zeker: dit moet Klaas zijn, die ze verleden jaar regelmatig op de camping ontmoetten.

Het blijkt inderdaad zo te zijn. Klaas is stomverbaasd en kijkt alsof hij water ziet branden als ze hem middels een luide kreet opmerkzaam maken dat ze ook aanwezig zijn. Het weerzien is allerhartelijkst en Klaas wil onmiddellijk een andere campinggast inschakelen om het weerzien op de gevoelige plaat vast te leggen. De broers stellen voor dat ze eerst wat bijpraten op deze toch wel onverwachte ontmoeting. Zo gezegd, zo gedaan.

Klaas tussen de familie Petje

Klaas tussen de familie Petje

Na de fotosessie nemen ze afscheid van Klaas die binnen enkele dagen Rome zal bereiken, om daar zijn laatste stempel te halen in het Vaticaan. Eenmaal weer onderweg ontmoeten ze twee Nederlandse fietsers en maken uiteraard een praatje. Terwijl ze daarmee bezig zijn, passeren er nog vier Nederlandse mannelijke fietsers die hen groetend voorbij zoeven.

In een klein supermarktje waar Wim en Joost brood en beleg kopen, mogen ze eerst diverse kazen proeven om zo te beoordelen welke een beetje pittig van smaak is, want daar houden ze van. Ze maken de winkelmevrouw duidelijk dat ze zes plakjes willen. Ze pakt het grote kaasmes en voor de broers het in de gaten hebben heeft ze al twee plakken van een centimeter dik afgesneden.

Om te voorkomen dat ze de rest van de reis voldoende kaas hebben grijpen ze in en roepen “Basta!”. Ze vinden het wel sneu voor het aardige meisje, want ze had voor hun bestelling een nieuwe kaas aangesneden. Ze vat het sportief op en laat hen ook nog van de prosciutto (ham) proeven, vers van het mes. Hier kunnen ze geen weerstand aan bieden, ze snijdt vakkundig vier mooie plakken af.

Voordat ze vertrekken eten ze buiten nog een banaantje op. De moeder van het meisje vertelt vol trots dat domani de Giro hun dorp aandoet. Ze maken haar duidelijk dat ze het jammer vinden dat ze een dag te vroeg zijn, maar nu ze het weten zullen ze alvast de route richting Assisi verkennen.

Het venijn zit vandaag weer in de staart. Zwaar hijgend, de fietsen vooruit duwend, bereiken ze de camping. Tegen 20% stijgingspercentage is niet op te fietsen. De hartelijke ontvangst (in het Nederlands) op camping Pian di Boccio maakt alles weer goed. Ze krijgen zelfs een welkomstgeschenk, een fraai vormgegeven flesje olijfolie van eigen bodem.

Nadat ze geïnstalleerd zijn, maken ze een rondje over een deel van de camping. Ze komen onder andere langs een groot zwembad en veertien appartementen die vrijwel gereed zijn voor gebruik. Op de daken wordt een zonnecelsysteem geïnstalleerd dat een vermogen oplevert van 43 kW, vrijwel voldoende om de totale behoefte van de camping te dekken. Het gehele complex (camping en olijfgaard) omvat ruim 70 hectare.

Als ze ’s avonds een vorkje prikken in het campingrestaurant, wordt een en ander muzikaal begeleid door het zoontje Max die ruim één jaar oud is (hij heeft talent). Dat kan ook gezegd worden van de mevrouw die in de keuken de scepter zwaait. De broers smullen van een heerlijke boerensoep waarin o.a. spelt, bonen en vlees is verwerkt.

Pianomuziek bij het diner

Pianomuziek bij het diner

Ook het tweede gerecht, een soort varkensrollade met daarbij een pruimenmoes mag er zijn, een heerlijke combinatie. De service reikt zo ver dat ze de volgende morgen al om half acht vers gebakken broodjes af kunnen halen. Met dit mooie vooruitzicht duiken de broers de slaapzak in.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Fiano Romano – Borgaria

Het is vandaag zondag, een feestdag want op zondag drinken de broers altijd twee keer koffie. Dat is hier in Italië geen straf! Omdat ze nu in tegenovergestelde richting fietsen op de zogenaamde lichtere route, is de kans groot dat ze Romegangers tegenkomen. Vandaag treffen ze de eerste twee. Ze maken een praatje en wisselen wat ervaringen uit en komen zo te weten dat ze hoogstwaarschijnlijk Klaas uit Noord-Drenthe (die we kennen van het pelgrimsavontuur van vorig jaar) in Verona hebben ontmoet. Rond 14:00 zijn Wim en Joost op hun overnachtingsadres: camping Monti del Sole nabij Borgaria.

Plaatje!

Plaatje!

De oude campingbaas die net wegrijdt op zijn tractor komt snel terug om de broers in te schrijven. Ze zien dat ze gebruik kunnen maken van hun ACSI kortingskaart en het oude baasje beaamt dat dit mogelijk is. Als blijkt dat ze met twee kleine tentjes zijn is er een klein probleempje: de ACSI-korting telt maar voor één tent, ongeacht de grootte. Hij zegt dat hij iets gaat regelen, pakt de telefoon en belt de directie.

Tijdens het gesprek steekt hij triomfantelijk zijn duim omhoog en zegt “pas de problème”. Hij spreekt Frans met de broers omdat Engels niet zijn sterkste kant is. Nadat de formaliteiten zijn afgewikkeld begeleidt hij hen naar een groot kampeerveld waar ze een plaatsje mogen uitzoeken. Als ze naderhand bij de receptie informeren of het restaurant vanavond geopend is, maken ze kennis met de directie: een jonge vrouw van circa 35 jaar, het blijkt de dochter van het oude baasje te zijn.

Het restaurant en de winkel zijn gesloten, maar ze biedt aan dat haar vader hen vanavond naar een nabij gelegen pizzeria kan brengen en hen na de maaltijd weer komt ophalen. Wim en Joost gaan graag op haar voorstel in en zeggen toe om om 20:00 bij de receptie gereed te staan. Tijdens de maaltijd hebben ze leuk contact met de pizzabakker, die zijn werkterrein tegenover hun tafeltje heeft.

De goede man is betooid met een bril volgens de laatste mode: groot, zwart en met mooie dikke glazen. Wim vraagt hem of hij een foto van de broers kan nemen met de tablet. Hij neemt er niet één, maar vier. De beste hebben ze uitgezocht. Als dank stoppen ze hem het adres van Hans Anders toe.

Foto genomen door een pizzabakker!

Foto genomen door een pizzabakker!

Voldaan keren ze huiswaarts in de auto van de campingbaas, die hen vanwege de regen en onweersbuien keurig voor de tent afzet. Als dat geen service is!

Geplaatst in Italië 2012 | 3 reacties

Bericht van Mister Sisi But

Zoals de broers beloofd hadden aan meneer Sisi But, hebben ze hem zijn foto toegestuurd. Ze kregen een leuk mailtje terug:

Dear Mr. Wim van der Male,

thank you very much for your picture: it is a good memory of your stay
in the Camping Amiata of Casteldelpiano.

We hope to meet you again. Best regards.

Antonio

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Prima Porta – Fiano Romano

Zaterdag 12 mei 2012. Vandaag starten de broers het tweede deel van de fietstocht, met als eindbestemming Sarajevo. In Italië kunnen ze tot Assisi gebruikmaken van de Reitsmaroute. Omdat de verwachting is dat het vandaag een zeer warme dag wordt, zijn ze al vroeg op pad. De te fietsen afstand vandaag valt mee, ongeveer 43 kilometer. Er is wel een adder onder het gras vandaag: een behoorlijk aantal pittige hellingen. Een makkie zal het dus niet worden.

De combinatie van het stijgingspercentage en de hitte sloopt de broers vakkundig. Ze zijn dan ook erg blij dat ze om 13:00 op de camping arriveren. Ze zoeken een mooi schaduwrijk plekje en zetten snel de tenten op, want er moet ook nog gegeten worden. Voor het eerst tijdens deze fietstocht kunnen ze een tafel en twee stoelen organiseren. Nadat ze die schoongemaakt hebben kunnen ze vorstelijk zitten. Wat een luxe!

Zonnig weer, schone was, tafel en stoelen, wat wil je nog meer!

Zonnig weer, schone was, tafel en stoelen, wat wil je nog meer!

Er blijken nogal wat Nederlandse gasten op de camping aanwezig te zijn, dat houdt in dat Wim en Joost regelmatig aanloop hebben. Op zich heel leuk, maar het plan is om eens flink aan het reisverslag te werken. Dat lukt dus niet helemaal. De broers leggen zich er maar bij neer en trakteren zichzelf op een biertje.

Terwijl ze hun biertje drinken is de Engelse overbuurman druk in de weer. Ze denken dat hij iets in watermanagement doet, omdat hij niet bij de kraan is weg te slaan. Emmers water halen en emmers water terug brengen, zelfs een rollende watercontainer wordt tot de nok toe gevuld. Wim en Joost denken in eerste instantie dat hij hiermee het gras gaat rollen, maar dit is niet het geval. Wat hij met al dat water doet weten ze niet precies, maar ze zien hem later wel samen met zijn vrouw van een waterijsje smikkelen.

’s Avonds eten de broers op Italiaanse wijze bereide spaghetti. Het is een experiment dat bijzonder goed uitpakt. Honger zullen ze niet krijgen vannacht en met hun bescherming is het ook wel in orde, want sinds ze hier staan is de carabinieri (politie) al 3 keer langs gereden.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Prima Porta – Rome – Prima Porta

Vrijdag 11 mei 2012. Gisteravond laat werd er op de camping omgeroepen dat er vandaag een staking zou zijn van het openbaar vervoer. De Randstadrail en metro rijden echter wel, van 7:00 tot 9:00, daarna wordt er gestaakt en vanaf 17:00 uur rijden ze weer.

Om 07:00 staan Wim en Joost bij de shuttlebus die hen naar het station van Prima Porta zal brengen. Vanaf daar gaan ze met de trein en metro richting het centraal station van Rome, waar ze voor achten arriveren. Hier hebben ze afgesproken met Wytske en Patricia (Wytske is de vrouw en Patricia de dochter van Joost). Ze vonden het leuk om de broers onderweg te ontmoeten en maken er een vijfdaagse stedentrip van.

Omdat de Van der Males maar één dag in Rome zijn en geen gebruik van de metro kunnen maken, besluiten ze gebruik te maken van een hop on, hop off bus. Deze bussen rijden langs alle belangrijke bezienswaardigheden. Bij iedere halte kun je in- en uitstappen en zo zelf bepalen wat je wil bezoeken. Op deze manier bezoeken ze vrijwel alle highlights van Rome: van de Sint Pieter tot de Trevi-fontein, het is allemaal zeer indrukwekkend.

Koffie verkeerd

Koffie verkeerd

Na een heerlijke maaltijd met een attente en zeer gezellige gastvrouw nemen de broers afscheid van de familie en spoeden ze zich naar het centraal station, waar ze via talloze roltrappen uiteindelijk op het juiste perron terechtkomen. Het valt hen op dat iedereen veel haast heeft. Na vier haltes stappen ze uit de metro om over te stappen op de bovengrondse Randstadrail. Aan alle kanten worden ze voorbij gerend door hun medepassagiers, alsof er thuis de hoofdprijs wacht.

Als de broers bovengronds zijn en het station binnengaan, zien ze nog net de rode achterlichten van de wegrijdende trein. Een ijverige spoorwegbeambte blokkeert met behulp van een rood lint het perron. Een agent van de politie bekijkt op enige afstand of alles ordentelijk verloopt. Het is iets over achten en de staking is weer begonnen. Die medepassagiers waren blijkbaar beter op de hoogte dan de broers.

Daar staan ze dan, in Rome. Er is maar één oplossing, kijken of ze een taxi te pakken kunnen krijgen. Dat lukt vrij snel. De taxichauffeur (voorzien van een fraai paardenstaartje) zet er onmiddellijk de spurt in. Wim en Joost zitten op de achterbank met samengeknepen billen en wel om de volgende redenen:
a) de chauffeur heeft duidelijk een cursus gevolgd over het recht van de sterkste (c.q. de brutaalste)
b) de snelheid waarmee het saldo van de taximeter oploopt. Daar worden beide Zeeuwen niet vrolijk van.

De taxichauffeur heeft er zo de spurt in, dat hij prompt de camping voorbijrijdt. Ondanks de opmerking van de broers dat hij terug moet rijden, is hij ervan overtuigd dat zijn TomTom gelijk heeft en rijdt hij nog anderhalve kilometer door. Omkeren en terugrijden dus. Ondertussen tikt de meter maar door. Als ze voor de ingang van de camping staan, staat de meter op bijna 40 euro.

De chauffeur vermoedt blijkbaar dat hij met Zeeuwen van doen heeft die dit niet gaan betalen. Hij stelt een bedrag van 30 euro voor. De broers accepteren dit bedrag en besluiten het fooitje maar achterwege te laten, dan had-ie maar moeten luisteren, deze cowboy. Wim en Joost maken zich gereed voor de nacht en hopen op een goede nachtrust zonder nachtmerries van de cowboy.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Lago di Vigo – Prima Porta

Het is donderdag 10 mei 2012. Wim en Joost hebben de avond ervoor eenvoudig doch voedzaam gegeten. Ze moesten tot na achten wachten voordat er iets op tafel kwam. Ze waren dus behoorlijk hongerig. Na elke gang waren de bordjes schoon leeg. Zeer schoon zelfs, waar de korstjes van het brood al niet goed voor zijn!

De vriendelijke ober die hen bediende zag de hele situatie lachend aan. Zulke goede eters trof hij waarschijnlijk niet zo vaak. Hij deed zelf ook nog een duit in het zakje, hij bracht een in acht punten gesneden vers gebakken krokante pizzabodem. Heerlijk, er bleef geen kruimel over. De bordjes waarop de tiramisu geserveerd werd gingen helaas niet zo schoon naar de keuken, want er was geen korstje brood over om de sporen chocoladesaus vakkundig te verwijderen.

Nadat ze bepakt en bezakt zijn – en betaald hebben – nemen de broers afscheid van de campingcrew, waarmee ze vanaf het moment van aankomst leuk contact hebben. Op dat moment vermoeden de broers niet dat ze hen nog twee keer zullen spreken. Omdat Wim en Joost nog niet ontbeten hebben, stoppen ze bij de eerste de beste bar waar ze langs fietsen. Ze worden verwelkomd door de campingcrew, die al aan de koffie zit. Ze weten wat Wim en Joost altijd bestellen en roepen in koor: “Due cappuccino!” Hilariteit alom. Zij vertrekken en zwaaien de broers gedag.

Als Wim en Joost na 10 minuten ook de bar verlaten, zitten ze buiten nog op het terras en bestuderen aandachtig de fietsen. De broers geven hen nog wat uitleg en stappen op. Arrivederci. Na enkele kilometers rijdt de campingcrew luid toeterend voorbij. Ze zijn op weg naar het ziekenhuis, waar één van de jongens een foto van zijn enkel moet laten maken omdat hij gisteravond onderuit gegaan is met zijn motor.

Tegen de middag zoeken de broers in Civita Castellana een alimentari om wat boodschappen te doen. Ze vragen het aan een lokale politieagent, die het een en ander uitlegt in zijn moedertaal. Hij zegt blijkbaar ook dat hij ze erheen zal brengen, want hij geeft aan dat ze hem moeten volgen. Daar lopen ze dan, de vaders, achter een grote rijzige agent, alsof ze opgebracht worden! Ze zijn zo onder de indruk, dat ze de door hem aangewezen winkel straal voorbij lopen. Maar hun redder bracht hen snel weer op het rechte pad. Hij heeft blijkbaar vaker met dat bijltje gehakt!

In de winkel vist Joost de dagelijkse liter melk uit het schap en overhandigt deze aan de winkelmevrouw. Ze laten een stukje kaas en wat vleeswaren afsnijden en zoeken een mooi knapperig broodje uit. Als laatste vragen ze een grote fles water singaz. Als ze op het punt staan te betalen, vraagt Wim “Is dat wel melk?”. Joost vraagt: “Latte biologi?”, waarop de mevrouw antwoordt: “No, no vino blanco”.

Nog voordat ze van de melk gedronken hebben is Joost al in de olie, met als gevolg dat zijn stuurtas in de winkel blijft staan. Op weg naar de deur komt de attente winkelmevrouw Joost al tegemoet en overhandigt al lachend zijn tas.

Terwijl ze iets verderop in een dorpje het zojuist gekochte lekker zitten te verorberen, worden ze opgeschrikt door een snerpend fluitje dat aan een politieman toebehoort. Er staat een auto fout geparkeerd. Op deze manier wordt de overtreder opgetrommeld. Die is rap ter plaatse en na een reprimande mag hij zonder bekeuring vertrekken. Toch makkelijk zo’n fluitje. ’s Middags maken ze bivak op de camping Tiber in het plaatsje Prima Porta. Omdat deze camping ongeveer 20 kilometer van het centrum van Rome afligt, is dit een prima uitvalsbasis om met de trein en metro morgen de stad te bezoeken.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Capodimonte – Lago di Vico

Woensdag 9 mei 2012. De zon verschijnt om zes uur over de kraterrand en zorgt voor een spiegelend meer. Helaas van korte duur, want na een halfuur verdwijnt hij achter de laaghangende bewolking en vallen er zelfs enkele regendruppels. Gelukkig blijft het daar bij.

De broers passen de route een klein beetje aan en laten het dorpje waar ze de vorige avond pizza aten links liggen. Ze kiezen voor een andere, iets drukkere, weg. In Tuscánia drinken ze de dagelijkse cappuccino, dit keer met een croissant gevuld met banketbakkersroom. Heerlijk, evenals de prijs: alles bij elkaar 3 euro en 40 cent.

Door een wegomlegging rijden ze niet een weg te ver, maar een poort te ver. Hierdoor belanden ze via mooie straatjes bij een uitzichtpunt op de vestingmuur. Nadat ze van het uitzicht genoten hebben, doen ze nog wat boodschappen bij de alimentari. Bij navraag naar de Via del Comune komt de aap uit de mouw en blijkt dat ze een poortje gemist hebben.

Onderweg hebben de broers veel bekijks

Onderweg hebben de broers veel bekijks

Het vervolg van de route heeft nog een verrassing in petto: circa 8 kilometer gefreesd wegdek. Beleefd aanbevolen voor wie van trillingen en stof houdt. In Vertralla besluiten ze de hoofdweg aan te houden, die na zes kilometer weer aansluit op de route. Ze doorkruisen het plaatsje Cura. Plots ziet Wim een fietsenwinkel met de bekende naam Vittorio. Hier moeten ze uiteraard even stoppen om een foto te maken met de fiets van Joost op de voorgrond, want die is van het merk Vittorio.

Als ze druk doende zijn met de foto’s komt de eigenaar naar buiten en kijk met bewondering naar de Santos-fiets van Wim (grapje!). Ze spreken hem aan en attenderen hem op de fiets van Joost. “Si si Vittorio, Ollandesi?” “Si si”, antwoorden de broers. De man is blijkbaar goed op de hoogte dat deze fietsen in Nederland gemaakt worden. “Momento” zegt hij, en komt even later terug met twee unieke Vittorio bidons. Eigenlijk hebben de broers te weinig ruimte om de bidons mee te nemen, maar voor dit mooie gebaar maken ze graag een plaatsje vrij.

Het landschap verandert voordurend. Regelmatig zien ze kurkeiken en er is ook een mooie laan, volledig overkoepeld door het groen van de kastanjebomen. In de omgeving van het Lago di Vico zijn er uitgestrekte hazelnootplantages.

Op de camping aangekomen hebben de broers een primeur. De 23 jaar oude toiletgebouwen zijn afgelopen winter gerenoveerd. Het ziet er allemaal spic en span uit, weliswaar met de Italiaanse slag afgewerkt. Maar ieder voordeel heeft zijn nadeel, de campingwinkel en het restaurant zijn vandaag helaas gesloten. Dat wordt dus weer uit eten!

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Casteldelpiano – Capodimonte

Dinsdag 8 mei 2012. Deze morgen ontbijten de broers in de wasruimte op de camping van mr. Sisi But. Het is er lekker warm en er zijn tuinstoelen om op te zitten. De grote strijktafel met daarop een hagelwit laken doet dienst als ontbijttafel. Door een onhandige manoeuvre van een boterham met pastachoca was de maagdelijkheid van het kleed snel verdwenen. Na afloop van het ontbijt halen ze het kleed van de strijktafel, plooien het volledig uit en vouwen het dermate kunstig op dat er weer een schone kant boven ligt.

Het vinden van een kop koffie vormt vandaag ook een probleem. Zelfs na driemaal vragen, onder andere bij het postkantoor, een mobiele groentewinkel en aan een mevrouw die de broers alleen maar verbaasd aanstaart en geen antwoord geeft. Uiteindelijk besluiten ze bij de alimentari (kruidenierswinkel) een broodje met wat te drinken te kopen, want hun ontbijt was vanmorgen ook al niet te royal.

In een ultieme poging om toch koffie te kunnen drinken, stellen ze voor de vierde maal de vraag. De winkelmevrouw loopt met de broers naar buiten en wijst naar het naastgelegen pand. Onbewust zijn ze daar al drie keer langs gereden. Voor een buitenstaander valt niet te zien dat dit een bar is. De koffie smaakt overigens prima.

Wonen zonder hoogtevrees!

Wonen zonder hoogtevrees!

Rond het middaguur merken ze dat ze een medereiziger hebben. Het is een muisje, zo piepklein dat hij bij Wim in een van zijn trappers zit. In het begin houdt hij zich nog aardig gedeisd, maar later laat hij bij iedere trap op het pedaal van zich horen. Hoogst irritant. De broers besluiten hem te drogeren met kettingolie. Het duurt even voordat het ingewerkt is, maar daarna horen ze niets meer.

De streek waar ze nu doorheen rijden is wat meer bebost met loofbomen, sparren en dennen. Aan het eind van deze etappe verandert het landschap weer in weilanden en graanvelden, met hier en daar een veld aardappels.

Dagelijks zulke verrassingen!

Dagelijks zulke verrassingen!

Het vinden van een redelijke camping is een probleempje. De eerste camping, geheel aan het eind van de dagrit, ziet er haveloos uit en heeft geen douche. Twee kilometer terugrijden en daar informeren. De eigenaar moet hen helaas teleurstellen, de toiletgebouwen worden verbouwd: dus geen water, geen stroom en geen plaats voor de broers.

De man is echter wel zo vriendelijk om te informeren bij een 10 kilometer verderop gelegen camping, of deze geopend zijn. Dit blijkt gelukkig het geval. Om deze camping te bereiken moet er nog één horde genomen worden. Het betreft een helling, met over een lengte van 300 meter een stijgingspercentage van 9 tot 20%. Niet te fietsen dus.

Ze belanden hierna niet op de mooiste camping, maar hebben wel een geweldige staanplaats (een zogenaamde A-keuze) aan de rand van het meer met een fantastisch uitzicht.

Kamperen aan het Lago di Bolsena

Kamperen aan het Lago di Bolsena

Er zou ook een kampwinkel zijn, maar deze blijkt gesloten. Er zit niets anders op, gezien het late tijdstip, om een pizzeria te bezoeken. De pizzabakker (dat is een respectabel beroep hier) kwijt zich uitstekend van zijn taak en presenteert twee prachtige pizza’s met een flinterdunne krokante bodem. Een goede voedingsbodem om de nacht mee door te komen.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Casciano – Casteldelpiano

De morgenstond heeft goud in de mond, vandaar dat Wim al vroeg wakker is. Niet om het goud op te rapen, maar om zijn tent uit te dweilen. De stortregens van afgelopen nacht hebben blijikbaar een klein gaatje in de tent gevonden, een doorgehaald lusje kan al de boosdoener zijn. De schade blijft beperkt tot een nat luchtbed en een natte mouw van zijn pyjama.

Joost krijgt niets van dit alles mee. Erger nog, hij slaapt door tot kwart voor zeven (toen kreeg hij last van hoog water). Ondanks de slechte start deze morgen is het landschappelijk gezien de mooiste fietsdag tot nu toe.

Olijfgaard in Italië

Olijfgaard in Italië

De hooggelegen dorpjes zijn schitterend om te zien, om dit van dichtbij beter te bekijken kost het echter nogal wat moeite. Hierdoor wordt het een pittige dag, mede doordat ze het laatste uur voor aankomst op de camping in de stromende regen moeten rijden.

Korte stop bij een klein stationnetje

Korte stop bij een klein stationnetje

Als twee verzopen katten worden de broers hartelijk verwelkomd door de ruim 70-jarige campingbaas. Gelukkig spreekt hij goed Engels en begeleidt hij hen naar een veldje waar ze een plaatsje uit mogen zoeken. Het staanplaatsnummer moet ook geregistreerd worden, waarschijnlijk zodat er geen dubbele boeking kan komen (ze zijn de enige tentkampeerders…).

De broers noemen de campingbaas al gauw Mister Sisi But. Hij zegt na vrijwel iedere vraag van de broers “Si, Si, but…” en dan heeft hij weer iets. Inmiddels schijnt de zon alsof er nooit een regenbui gevallen is.

Op het grote terras met zowaar 6 picknicktafels wordt de natte kleding te drogen gelegd en bereiden de broers een warme maaltijd. Omdat er een droger aanwezig is, kunnen de broers flink wat kleding een sopje geven zodat alles weer schoon en droog de tassen in kan. Mr. Sisi But belooft de broers dat hij de rekening vanavond nog opmaakt, zodat ze morgenochtend kunnen vertrekken wanneer ze willen.

Als ANWB-leden krijgen ze over de totale rekening 5% korting, zijnde een bedrag van 82 eurocent (afgerond naar beneden). Joost vraagt om een paar oude kranten om in zijn natte schoenen te proppen. Ondanks dat er diverse stapels in zijn kantoor staan, moet Mister Sisi But echt even zoeken welke hij weg wil doen. Uiteindelijk krijgen ze de krant van 2 en 3 februari. Tot slot vragen ze of ze een foto van hem mogen maken.

Mister Sisi But (voor de kijkers rechts!)

Mister Sisi But (voor de kijkers rechts!)

Het antwoord kun je raden, maar dan zonder ‘but’. Wim maakt een foto met zijn tablet en laat het resultaat zien. De man vindt het geweldig en is er zeer vereerd mee. Ze beloven hem een exemplaar per e-mail toe te sturen, but, pas als er free wifi was. Bij het verlaten van kantoortje krijgen ze beide een hand en enige schouderklopjes. “Als we hier niet goed van kunnen slapen, dan weten we het niet meer.”

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Siena – Casciano

Als de broers deze zondagmorgen opstaan, ziet het ernaar uit dat het niet droog zal blijven. Terwijl ze richting het centrum van Siena fietsen vallen de eerste druppels. Gelukkig blijft het hierbij. Wim en Joost bezichtigen de binnenstad met onder andere Il Campo, het schelpvormige plein wat tot een van de mooiste pleinen ter wereld behoort.

Ook de Duomo, de uit zwart en wit marmer opgebouwde Dom, is zeer fraai om te zien. Op het Il Campo hebben de broers hun fietsen voor het hoofdgebouw geplaatst. Volgens een – overigens heel aardige – politieman was dit haast een doodzonde en hij vraagt beleefd of ze de fietsen daar weg wilden halen. De broers volgen zijn bevel op, waarna de agent keurig met twee vingers aan zijn pet tikt.

Bij de Dom heeft een Braziliaanse toerist veel belangstelling voor de beide fietsen met bepakking. Hij maakt er zelfs foto’s van! Hij vindt het typisch Europees, “zoiets zou je in Brazilië nooit zien” zegt hij. Als de broers hem vertellen over hun fietsplan, kijkt de man hen ongelovig aan. Van zoiets had hij nog nooit gehoord.

Via een stadsplattegrond stippelen Wim en Joost een route uit die hen terug brengt op juiste weg. In een voorstadje van Siena drinken ze koffie en mogen ze gebruik maken het aanwezige wifi. Ze fietsen weer verder door het prachtige landschap, wat hen iedere dag weer verrast. Vandaag hebben ze een korte etappe en rijden rond lunchtijd de camping op. Een beetje redelijk vlakke plaats vinden valt nog niet mee! Ook deze keer moeten ze genoegen nemen met een hellend vlak.

Tijdens het opzetten van de tenten worden ze getrakteerd op een buitje, waarvan ze op dat moment nog geen vermoeden hebben dat dit nog maar een voorproefje is. Na het buitje maken ze kennis met een medekampeerder uit Goirle. Hij vertelt dat hij vorig jaar met twee vrienden naar Santiago was gefietst. Zij waren begin juni vertrokken, juist op het moment dat het mooie weer (dat de broers toen hadden) was uitverkocht.

Hun eerste fietsdag is het vrijwel niet droog geweest, zodat ze doorweekt arriveerden op hun besproken adres van vrienden op de fiets, bij Hooghalen in de outback. Om toch nog iets te kunnen eten moesten ze ’s avonds terug naar Hooghalen. Het aanbod van de hospita hen met de auto daarheen te brengen werd als echte pelgrim van de hand gewezen. Terwijl de pelgrimgangers genoten van hun broodje shoarma, stal een niet-pelgrim een van de fietsen. Hij had er kijk op, want hij ging voor de Koga Myata die door de eigenaar tot in de puntjes afgesteld was.

Dat bij tegenslag improvisatietalent loskomt bewijst het feit dat er de volgende dag rond het middaguur een nieuwe identieke fiets in Hooghalen gebracht werd. De pelgrimstocht had maar een halve dag vertraging opgeleverd. Ook zij volgden de route over de Somport, maar hadden bij de afdaling zoveel tegenwind dat hun snelheid niet boven de 14 kilometer per uur kwam. Toen Wim en Joost daar afdaalden moesten ze flink remmen om niet boven de 50 kilometer per uur te komen. Dag en nacht verschil dus.

Het begint nu steeds harder en langduriger te regenen. Van eten koken komt deze dag dus niets terecht. Uit nood trakteren de broers zichzelf op het toeristenmenu in het campingrestaurant. Voor 15 euro per persoon kunnen ze voortreffelijk eten. Een poging om droog de tenten te bereiken valt in het water. Onder het getik van de regen vallen ze al snel in slaap.

Na zonneschijn komt regen in Casciano

Na zonneschijn komt regen in Casciano

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Florence – Siena

Het is zaterdag, 5 mei. Waar Wim en Joost voor vreesden is niet gebeurd. In hun directe omgeving staan een groot aantal campingchalets, bevolkt door Engelse jongelui die gisteren in de namiddag al flink aan de wijn waren. Zo van: de fles gaat rond, van mond tot mond. Tegen de avond stapten ze allemaal opgetut (sommige bij het vulgaire af) struikelend over te hoge hakken de bus in. Waarschijnlijk hadden ze nog een excursie!

De broers hebben de feestgangers ’s nachts wel thuis horen komen, maar daar bleef het ook bij. Bij het vertrek komen Wim en Joost langs het stekje van de Canadezen. Echte kampeerders! Een mooi schuin afgespannen tarp met daaronder 2 mummie-slaapzakken, waarvan de inhoud nog in diepe rust was. Het kost de broers weer enige moeite om de hoofdroute weer op te pakken, maar met behulp van alweer een aardige Italiaanse mevrouw blijft de schade tot enkele kilometers beperkt. “We zullen het maar eerlijk bekennen: ’s morgens vroeg zijn we niet op ons best”.

Daarom drinken de broers – indien mogelijk – bijtijds een kop koffie. Zo ook vandaag in Cerbaia. Je kunt wel merken dat het vandaag zaterdag is, want het is gezellig druk op het plein en in de koffiebar. Het is een komen en gaan van aller slag mensen. Jong, oud, strak in het pak of in werkkleding. Voorin de bar kun je iets uitkiezen uit de vitrine, zoals een koffiebroodje, diverse soorten croissants en sandwiches. Verderop aan de bar serveren ze de koffie uit. Er hangt een sfeer die je in Nederland niet kent.

Wim en Joost fietsen vandaag alweer door een mooi Toscaans landschap, gekenmerkt door enorme cypressen. Ook hier veelvuldig wijn- en olijfgaarden. Het valt ze op dat in sommige gevallen de olijfbomen fors teruggesnoeid worden. Ook hier kent men het gezegde “Snoei brengt bloei”. Tijdens het middaguurtje worden de broers op een klein spikkelbuitje getrakteerd. Ondanks dat het zeer dreigend oogt, blijft het tot hun verbazing zelfs de hele avond droog.

Vanaf de camping rijden ze een flink stuk naar beneden om de Coop supermercato te bezoeken. Het is zaterdag, dus extra inslaan! Ze zijn echter niet de enigen die er zo over denken. Honderden Italianen rijden met hun winkelwagentje kriskras als mieren van hut naar her. De broers zijn blij wanneer ze weer buiten zijn en de kakofonie achter zich kunnen laten. Op de camping in Siena hebben ze Nederlandse buren, ook fietsers. Zij hebben de voorgaande jaren tweederde van de route gefietst en doen nu het laatste deel.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Monta de Fo – Florence

Vrijdagochtend 4 mei 2012. Deze morgen beginnen de broers met een afdaling. Wim en Joost hebben zich extra warm aangekleed, want het is flink koud en een klein beetje mistig. Door de kou en de snelheid tranen hun ogen zo hevig dat het zicht dermate belemmerd wordt dat ze de juiste afslag missen. Terugrijden is geen optie, dus kiezen ze ervoor om zelf een alternatieve route uit te stippelen.

Ze krijgen al snel in de gaten waarom Reitsma zijn route hier niet langs laat lopen. Niet alleen de verkeersintensiteit is hier hoger, maar ook het aantal hellingen en het stijgingspercentage. Eénmaal terug op de route drinken de broers eerst maar eens een kop koffie en, vanwege de extra inspanning, nemen ze er een troostkoek bij. De manier om scheve zaken recht te trekken.

De route voert Wim en Joost over een prachtig landelijk weggetje, waar ze diverse malen een schitterend uitzicht hebben op het lager gelegen Florence. Ook zien ze hier de eerste olijfgaarden en een verdwaalde vijgenboom. Rond het middaguur fietsen de broers via de buitenwijken naar de zuidzijde van de stad. Ze moeten goed opletten, want het verkeer is Italiaans druk.

Nadat ze in een parkje hun middagbrood hebben gegeten zijn ze mooi op tijd op de camping. Ze zetten snel de tenten op en gaan de was doen, want het is lekker zonnig weer met een heerlijk zwoel windje. Later in de middag zien ze voor het eerst sinds de start nog twee fietskampeerders. Ze hebben de broers blijkbaar ook gezien, want ze komen later een praatje maken bij de tent.

Beide dames komen uit Canada en zijn hun fietstocht gestart in Rome. Ze zijn van plan om via Noord-Italië naar Zuid-Frankrijk te gaan. Ook ontmoeten Wim en Joost nog een Australisch echtpaar met twee kinderen. Ze maken een rondreis per camper door Frankrijk en Italië. Evenals de Canadese dames vinden ze het geweldig om in Europa te zijn.

Het is op dit moment 21.35 uur en de broers zitten buiten dit verslag maken. Erg warm is het niet meer, maar het is helder en volle maan. Straks nog even tanden poetsen en dan het mandje in. De fris gewassen pyjama’s liggen gereed op de zijden hoofdkussens. Als dat geen goede nachtrust wordt!

Geplaatst in Italië 2012 | 2 reacties

Bologna – Monta de Fo

Donderdag 3 mei 2012. Vlak naast het kampeerveld waar Wim en Joost gisteren neergestreken zijn, staan een aantal huisjes die bij het hostel horen. Gisteravond hadden ze reeds gebruik gemaakt van een buitenzitje. Toen ze wat verder rondkeken bleek ook de voordeur open te zijn. Nieuwsgierig naar hoe de indeling was, namen ze de vrijheid om dat even te bekijken. Omdat het niet verhuurd was en het campingtoilet ongeveer 150 meter verderop was, besloten de broers dit toilet alleen bij hoge nood te gebruiken. Gemak dient de mens.

Het opladen van de batterijen gaat in één moeite door. Prima service voor een schappelijke prijs bij dit hostel. Een aanrader.

De morgenstond heeft goud in de mond. Het goud bestaat deze keer uit: zonnig en fris weer, droge tenten, een stevig ontbijt en bij vertrek een aardige mevrouw die de broers de goede richting wijst.

Onderweg ontdekken ze al snel dat Italië een echt wielerland is met aardige renners, die vrijwel allemaal vriendelijk groeten en regelmatig een opgestoken duimpje geven. In Nederland maken de broers dat niet vaak mee.

Het is geen pittige, maar een zware dag vandaag. Met kilometers lange klimmen van 6 tot 8%, afgewisseld met stukjes van 10%. En dan die verraderlijke haarspeldbochtjes, oplopend tot 15%. Daarbij stelt de met vlagen krachtige tegenwind de krachten van de broers extra op de proef. “Met tegenwind fietsen is te doen, bergopwaarts fietsen is te doen, maar bergopwaarts met tegenwind: dat geven we je te doen!”.

Het Toscaanse landschap

Het Toscaanse landschap

Vanaf de tweede pas naar beneden zijn de broers zo enthousiast dat ze hun overnachtingsadres voorbij rijden. Gelukkig blijft de schade beperkt tot 50 meter terugrijden. Ze zijn blij dat ze er zijn, maar ook erg benieuwd hoe ze de nacht doorkomen, rustend op een grindbed.

Het diner is heerlijk: de broers laten zich goed verwennen in het campingrestaurant. Terwijl Wim en Joost trachten te converseren met mama die de broers bedient, zien ze dat er in de keuken vier personen rondlopen die hun bestelling gereed maken. Ze zijn de enige gasten, echt Italiaans!

Heerlijk gegeten, dus van de honger zullen ze vanavond in ieder geval niet wakker liggen. ‘Ontspanning na inspanning’, luidt het gezegde. Daar hebben ze zich netjes aan gehouden.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Ferrara – Bologna

Woensdag 2 mei. Deze morgen ontbijten Wim en Joost uit hun tasvoorraad. Het blijft bij wat Ligakoeken en een muesli-reepje, wat weggespoeld wordt met een kopje cappuccino uit de campingautomaat. Prima te drinken overigens.

Zittend voor de automaat moeten ze tot 8 uur wachten, want eerder vertrekken is niet mogelijk. Bij aankomst betalen ook niet. Als je bepakt en bezakt gereed staat is het erg frustrerend als de poort gesloten blijft. Ze zijn hier nogal van de regeltjes. Zelfs voor het gebruik van wifi moet een formulier ingevuld worden, voorzien van paspoortnummer. En dat voor 1 euro.

Voordat het karige ontbijt zijn tol eist, bezoeken Wim en Joost een klein winkeltje waar ze voor elk een ciabattabroodje bestellen en laten beleggen. Zowel de broers als de winkelmevrouw zijn behendig in de gebarentaal.

De lunch wordt genuttigd in een mooi parkje in Castenaso, waar ook de tenten weer een luchtje mogen scheppen.

D-day oftewel droogdag

D-day oftewel droogdag

Door het missen van een afslag geeft het vinden van de camping nogal problemen. Een aardige Italiaan zet de broers weer op het goede spoor. Ze waren er dichterbij dan ze dachten, binnen 3 minuten stonden ze voor de receptie.

Hier in Bologna zitten de broers aan de voet van de Appenijnen, waarvan de contouren al van verre te zien waren. De hoogste toppen zijn nog met sneeuw bedekt. Morgen wordt het een echte bergetappe waarin een hoogteverschil van circa 950 meter overwonnen moet worden. Wim en Joost kunnen de borst nat maken!

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Montagnana – Ferrara

Het is dinsdag 1 mei 2012 en de broers hoorden gisteravond laat dat ze deze morgen toch gebruik mochten maken van faciliteiten van de jeugdherberg. Daar waren ze erg blij mee, want je kunt bij hoge nood altijd nog beter op een toilet zitten dan hurken in het struweel.

Na het verorberen van een Aldi ontbijt kunnen ze opgelucht op pad. In het dorp Badio Polesine is de weg afgesloten vanwege de plaatselijk markt. Er is van alles te koop, zelfs haardhout voor slechts 130 euro per kuub. Ze besluiten in het volgende stadje koffie te drinken en wat boodschappen te doen. De broers komen letterlijk en figuurlijk op de koffie. De koffie met wat lekkers is geen probleem, maar boodschappen op deze nationale feestdag van 1 mei is een ander verhaal.

Dat wordt dus improviseren vandaag. Tussen de middag delen Wim en Joost samen het laatste Aldi-broodje, aangevuld met vruchtenbiscuits. Een slokje water erbij en ze kunnen weer vooruit. Tijdens de 1 mei-lunch hebben de broers hun tenten op een veldje uitgespreid om te laten drogen. Deze waren vanmorgen bij vertrek nog kleddernat.

Met het buikje rond en droge tenten gaan ze weer op stap richting Ferrara. Onderweg zien ze op een aantal park-achtige plaatsen vele Italiaanse families enthousiast barbecueën. Zij hadden dus wel tijdig ingekocht.

Even na tweeën rijden de broers de camping bij Ferrara op. Een zeer fraai aangelegde camping met uitstekende voorzieningen. Snel zetten ze de tenten op en omdat het de dag van de arbeid is, doen ze de was. In blind vertrouwen gebruikt Joost de tube die hij van Wim meegekregen heeft. Het valt niet mee om van chocoladepasta een sopje te maken.

Helaas krijgen ze de was niet droog binnen, want het betrekt snel en begint te regenen. Het werd een buitje van krap 2 uur. Als het weer droog is maken ze gebruik van een tafel en stoelen onder een afdak, waar ze alweer improviserend hun avondeten bereiden.

Aan de maaltijd!

Aan de maaltijd!

Tijdens het eten krijgen ze bezoek van een Italiaanse dochter met haar vader. Ze spreekt redelijk Engels en vertaalt de conversatie aan haar vader van zevenenzestig. Haar laatste vraag was: “Are you twin brothers?”. Wim en Joost zeggen yes, en vragen “how do you know that?”. Ze antwoordt: “You have both short cutted hair”. Vanaf nu zijn ze niet meer alleen de vaders, maar ook nog de twin brothers.

Geplaatst in Italië 2012 | 3 reacties

Lazise – Montagnana

Het is maandag 30 april en de broers zijn om 8:00 opgestapt voor de eerste fietsdag. Ze worden uitbundig uitgezwaaid door Izak en Riet. Luchtig gekleed, want het is al 18 graden.

Normaal zit het venijn in de staart maar ditmaal zit het in de kop. Vanaf de camping tot aan de doorgaande weg moeten Wim en Joost flink klimmen. Vanuit het Italiaanse Lazise gaat het steeds verder omhoog richting Bussolengo, waar ze ter hoogte van Pescantina de Reitsma-route oppikken.

Deze route voert de vaders door een mooi landelijk gebied met hoofdzakelijk fruitteelt: veelal druiven, peren en abrikozen. In Verona kunnen ze door vrijwel de gehele stad de rivier de Adige volgen. Hierbij moeten Wim en Joost wel goed de bruggen tellen, want die zijn er veel.

Ook straatnaambordjes zijn belangrijk. De “Via F. Rosa de Morando” geeft de broers enige problemen. Staande schuin aan de overkant van de straat, zien ze dat de straat begint met Via Fillipo, de rest van de naam wordt afgeschermd door een verkeersbord. Doorrijden tot de volgende zijstraat, maar ook deze is niet de juiste. Aan een oud baasje die in zijn tuintje staat vragen ze de weg.

Hij spreekt zelfs een beetje Engels en maakt de broers duidelijk dat ze terug moeten naar de kruising alwaar ze zojuist hebben staan kijken. Hij is wel benieuwd op welk nummer ze moeten zijn. Wim en Joost vertellen dat ze op weg zijn naar Rome, waarna de man hen een heel andere kant op wil sturen.

De aangewezen straat inrijdend zien ze het hele naambord, Fillipo Rosa de Morado. Weer wat geleerd: verder kijken dan je neus lang is. Na Verona voert de route hen door vele dorpjes, die steeds maar enkele kilometers uit elkaar liggen. De fruitteelt wordt hier afgewisseld door landbouw met veel augurkenteelt.

Ook zien ze regelmatig uien, aardappelen en zonnebloemen. Vanaf Verona is de route vlak, maar de zuidoostenwind hebben de broers tegen. Zeker windkracht 4. In Montagnana moeten ze even zoeken naar de jeugdherberg waar ze in de tuin hun tenten vast mogen prikken tegen een tarief van 12 euro p.p.

Morgenvroeg wordt het behelpen, want voor 8:30 uur kunnen ze geen gebruikmaken van de faciliteiten. Gelukkig krijgen ze wel een sleutel van het hek zodat ze wel op tijd kunnen vertrekken.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen