Auteursarchieven: Wim

Lestans – Pontebba
Alweer een traditioneel Italiaans ontbijt. Omdat zo’n ontbijt niet veel tijd kost zitten we alweer vroeg op het zadel. Fietsten we de vorige dagen vrij vlak en aan de voet van de Dolomieten, vanaf vandaag gaan we echt de bergen in. Opvallend zijn de enorm brede rivierbeddingen die nu op een klein stroompje na helemaal droog staan. Tussen Pinzano en Cornico komen we langs een gierenkolonie. We zien er enkele tientallen die majestueus langs de rotswanden zweven waarschijnlijk op zoek naar een kadaver. We bezoeken het mooie dorp Venzone. Het gebied waarin dit dorp ligt is in Mei 1976 door een zware aardbeving getroffen. De naschokken in September van dat jaar hebben ervoor gezorgd dat het dorp volledig verwoest werd. In het getroffen gebied hebben circa duizend mensen de catastrofe niet overleefd. Het dorp is volledig en in authentieke stijl herbouwd. Als we na de lunch Moggio Udinese verlaten ontmoeten we Franz uit Brno in Tsjechië. Franz is sportief, opgeruimd en goedlachs van aard. Een vrolijke Franz dus. Vol trots haalt hij uit een van zijn tassen een enorme medaille. Het is een aandenken aan een prestatieloop in Italië tussen Cortina en Dobbiaco. Op een post-it papiertje schrijft hij wat getallen waarvan we vermoeden dat het met de prestatieloop te maken heeft, het blijkt echter om zijn geboortedatum te gaan waarmee hij wil aangeven dat hij al negenenzestig jaar is. Franz was bezig met de voorbereiding van een uitgebreide lunch gezien de vele ingrediënten die hij uitgestald heeft. Het enige wat we missen is de menukaart. Als we aanstalten maken om onze weg te vervolgen maakt Franz ons duidelijk nog even te wachten. Omdat hij vind dat wij ook een grote prestatie leveren zijn we vrienden in de sport en met vrienden hef je het glas. Hij vist uit zijn tas een halve literfles die nog voor de helft gevuld is met sterke drank. We bedanken voor de eer en vertellen Franz dat we geen alcohol nuttigen als we nog moeten fietsen. Als Bob en Bob stappen we weer op. In de namiddag betrekt het weer en ziet het er nogal dreigend uit. Als het begint te regenen kunnen we net op tijd schuilen in een bushokje. Als tijd verdrijf nuttigen we wat fruit en als dat op is doen we een dutje. Als regen en onweer zijn verdreven leggen we droog de laatste kilometers af naar Albergo Caffè Vecchio aan de Via Roma 13 in Pontebba.

Conegliano – Lestans
We zijn mooi op tijd voor het ontbijtbuffet en vullen onze bordjes alsof we door de Euro Spin lopen. Het ontbijt zit in de kamerprijs evenals de huur van garagebox 3 waar onze fietsen de nacht hebben doorgebracht. De receptioniste die ons gistermiddag heeft ontvangen is ook vanmorgen weer aanwezig. Ze is heel belangstellend en zeer enthousiast over de fietstoer die we aan het maken zijn. Als we op pad zijn en de spieren nog wat laten wennen aan de nieuwe dag worden we voorbij gereden door een echtpaar waarvan de man iets roept over de Benjaminse Express. Naderhand als we koffie zitten te drinken maken we kennis hen. Het blijkt een Belgisch echtpaar uit Leuven die al vele fietstochten op hun palmares hebben geschreven onder andere naar Cuba. Later bij een super mercado ontmoeten we ze nogmaals en worden er over en weer mooie verhalen verteld. Als we langs een grasveldje met een bankje komen stoppen we om een boterhammetje te eten en meteen de tenten op het gras uit te spreiden. We hebben ze behoorlijk nat meegenomen vanaf de camping in Oriago en ze kunnen nu mooi drogen in zon en wind. Als we bezig zijn de boel op te ruimen komen er vier jongetjes langs. We schatten ze op een jaar of tien. Ze vragen wat en wij zeggen geen Italiaans te spreken. Deutsch vraagt een van de gastjes. In het Duits beantwoorden we hun vragen en vertellen we wat we tot nu toe gefietst hebben.

De woordvoerder kijkt ons vol ongeloof aan en maakt dan het typische handgebaar alsof je water van je hand af wil slaan. Ons is ondertussen wel duidelijk geworden dat dit een gebaar is wat Italianen maken als ze uit willen drukken dat het geen kattenpis is. We eten een ijsje in Maniago en kijken naar de lucht die steeds donkerder wordt en besluiten, om zeker te zijn van een overnachtingsadres, de kortere route te nemen via Colle naar Lestans. Eenmaal op weg begint het met een spikkelbuitje wat langzaam overgaat in een behoorlijk bui regen. We laten de regenjassen voor wat ze zijn en kachelen flink door en volgen de SS464 een beetje te ver zodat we vier kilometer om moeten rijden, om behoorlijk doorweekt, een Albergo in Lestans te bereiken om te overnachten.

Oriago – Conegliano
Vandaag stoppen we met het routeboekje van Reitsma, fietsen op de navigatie van Wim naar het station in Mestre en openen daar het routeboekje van Paul Benjaminse dat ons tot Salzburg zal begeleiden. Omdat het vrij stil in de stad is zijn we er snel doorheen. We rijden richting Airoporto Marco Polo en worden net buiten de stad staande gehouden door enkele suppoosten en een politieagent. De weg is afgezet en we mogen niet verder in verband met een triatlonwedstrijd. We moeten een alternatief vinden, raadplegen i-pad en smartphone en overleggen met de politie met als resultaat dat we nog enkele minuten moesten wachten dan wordt de weg weer vrijgegeven. We rijden het parcours op en wuiven naar de vrijwilligers en agenten die nog steeds op hun post staan en wensen ze Bon Giorno. Er wordt ons geen strobreed in de weg gelegd, sterker nog als we een verversingspost naderen mogen we zelfs een keuze maken uit water of wijn. Maar dan, in het plaatsje San Liberale ontmoeten we de Italiaanse dappere dodo die van geen wijken wil weten. We mogen zelfs niet op het fietspad naast de weg rijden en hij sommeert ons terug te gaan naar waar we vandaan gekomen zijn. Gefrustreerd zoeken we in het dorp naar een bar en bestellen koffie. Ondertussen bestuderen we op de smartphone de plattegrond van het dorp en zien slechts één alternatief om dappere dodo te ontlopen. We voeren plan B uit en zien bij het naderen van het parcours opnieuw een agente. We mogen de weg niet op maar moeten op het naastgelegen fietspad verder rijden. Ze wist waarschijnlijk niet dat het fietspad na honderd meter weer uitkwam op het parcours! Circa acht kilometer verder buigt het parcours van de triatlon af naar rechts en gaan wij recht door. Het is inmiddels behoorlijk warm en we hebben het geluk dat we in Casier zowat een ijssalon in rijden. Het is moeilijk kiezen tussen al die vreemde namen, maar het ijs is van topkwaliteit. De route loopt hier over een onverhard fiets- en wandelpad door een merengebied. We lopen voor de zoveelste keer tegen een barricade op. Jammer genoeg hebben we geen waterfietsen zodat we rechtsomkeert moeten maken terug naar Casier. Voorwaar dat is geen straf! Via een alternatieve weg fietsen we door Trevisio naar de eindbestemming voor vandaag Conegliano. Omdat er in deze streek geen campings zijn, zijn we aangewezen op een hotel of pension. We hebben de laatste weken regelmatig boodschappen gedaan bij de Euro Spin vanwege het aantrekkelijke prijspeil. We staan nu voor het Euro Hotel en gaan er gemakshalve maar vanuit dat dit hotel tot dezelfde groep behoort. We zijn benieuwd!

Adria – Oriago
We nuttigen een traditioneel Italiaans ontbijt, een kop koffie en een croissant naar keuze, staande aan de bar. Het is zwaar bewolkt en als we vertrekken valt er een spikkelbuitje wat weldra overgaat in dikke druppels. Alleen de regenjas aan is nog afdoende op dat moment, maar als we eenmaal in de wereld of no where rijden barst de bui echt los. Er is niets leukers dan in de stromende regen snel je regenbroek over je schoenen aan te trekken zonder lelijke woorden te zeggen! Omdat het nogal slecht weer is hadden we al besloten tussen de middag iets warms te nuttigen. Maar rond het middaguur is het al een tijdje droog en schijnt de zon. We komen langs de achterkant van een groot hoog gebouw waar onder een overkapping wat tafels en stoelen staan. De ideale entourage om een lunch te verorberen. Joost denkt dat het bij een bejaardenhuis hoort en die zullen ons heus niet wegjagen! Het toeval wil dat er iets verderop een mercado is met voldoende keus voor het middagmaal. We zetten de warme hap uit ons hoofd en Joost gaat inkopen doen. Ondertussen gaat Wim nog even op verkenning. Uiteindelijk gebruiken we de lunch zittend op een betonnen muurtje naast de mercado. We zijn nog niet zo brutaal dat we ongevraagd gebruik maken van de faciliteiten van het hotel aan de overkant. 

Het blijft de hele middag zonnig en drukkend warm. Rond vijf uur arriveren we bij Agriturismo Cà Marcello ons welbekend van een bezoek in 2012. We hoeven dan ook niet te zoeken naar de kersen, frambozen en zwarte bessen. We vinden ze blindelings. Terwijl de was draait gaan we op de fiets naar het ons bekende supermarktje niet alleen om boodschappen te doen maar ook om te kijken of toevallig onze repen chocolade ( 2012 ) nog bij kassa liggen.

Rimini – Adria
Vóór halfacht zitten we al aan het ontbijt en is de bagage al op de fietsen geladen. Vandaag willen we een stuk met de trein reizen en moeten we op tijd op het station zijn om de trein van twintig over acht te halen. Als we op het station aankomen hebben we nog krap tien minuten tijd. Snel in de rij voor een kaartje naar Ravenna. Als de kaartjes in ons bezit zijn hebben we nog vier minuten. We moeten op perron vijf zijn, er is een lift maar die gaat alleen naar perron twee en drie. Tijd om de bagage er af te halen en alles afzonderlijk naar perron vijf te brengen is er niet. Dan zien we dat aan het eind van perron één een overgang is. Als een speer fietsen we het ellenlange perron af om tot de conclusie te komen dat de laatste wagon van een goederentrein op de overgang staat. Als we terug fietsen naar de looptunnel zien we dat aan het andere eind van het perron nog een overgang is waar een paar mensen vandaan komen. We racen het perron over naar het andere eind en zien met afgrijzen dat hier een locomotief de doorgang belemmerd. Er blijft niets over dan de trap. Als we met de eerste fiets inclusief bepakking perron vijf betreden is de trein verdwenen. Op ons gemak halen we de tweede fiets op en wachten tot negen uur op de volgende trein. In Ravenna aangekomen verlaat iedereen de trein. We zetten de fietsen op het perron en Joost gaat naar de kaartverkoop, ditmaal voor een kaartje naar Ferrara als hij terug komt op het perron staat Wim de fietsen in te laden in dezelfde trein waar we net uitgestapt zijn. Na zeven stops zijn we een uur en tien minuten later in Ferrara. We doen wat inkopen voor het middagmaal en pikken de route weer op. Iets buiten Ferrara treffen we een fietser die op een bankje zit te lunchen. Hij is afkomstig uit Meppel en alleen op pad naar Rome. Hij zit vol verhalen en wij luisteren er graag naar. Om tien over vier rijden we het dorpje Papozze binnen om hier te overnachten op een camping. We zijn mooi op tijd want de lucht kleurt steeds donkerder. Als we de camping naderen en zien dat het gras bijna even hoog is als het hek weten we al hoe laat het is! We raadplegen ons routeboekje en zoeken een grotere plaats in de buurt waar we meer zekerheid hebben om onderdak te vinden. We zetten een tandje erbij en rijden in een straf tempo naar Adria. Een Duitse mevrouw die hier woont wijst ons de weg naar een B&B even buiten het stadje. We bellen daar tevergeefs aan en we bellen tevergeefs op. Teruggekomen in de stad worden we aangesproken door een Italiaanse man die we helaas niet verstaan, een jongedame die bij hem hoort brengt uitkomst en fungeert als tolk. Aan het eind van het gesprek vragen we aan hen of zij een adres weten waar we voor een redelijke prijs kunnen overnachten. Ze rijden met de auto voor ons uit en brengen ons naar Ostello Amolara. We nemen afscheid van onze begeleiders en hebben nog nooit iemand gezien die zo blij was met een paar klompjes. Het is inmiddels tien over zes! Al hebben we al dagenlang voor de wind nu zat het even tegen!

Cita di Castello -Rimini
We moeten zelf ons ontbijt samenstellen van alle ingrediënten die gereed staan in de keuken. Er zijn meerdere gasten dus we houden het netjes en laten nog voldoende over voor de uitslapers. Als we op het punt staan om te vertrekken arriveert een van de eigenaren. Hij is heel enthousiast over onze fietsroute en biedt ons wat appels en bananen aan voor onderweg. We volgen het routeboekje nog circa twintig kilometer en gaan bij Sansepolcro het dal uit. Het is meteen heisteren en dat blijft de eerstvolgende achttien kilometer zo! Het stijgingspercentage is vijf á zes procent met af en toe een stukje van acht. Alle inspanning is niet voor niets. We worden beloond met fantastische uitzichten, prachtige natuur en regelmatig een duimpje van de Italiaanse wielrenners en voorbijrijdende automobilisten. In de lange afdaling naar Rimini veranderd het weer en rijden we een uur of drie in de regen met af en toe een paar slagen onweer. Als we San Marino naderen is het langzamerhand weer droog geworden. We gaan een onderkomen zoeken in Rimini want na honderdvijftien kilometer hebben we weinig puf meer over om er nog vijftien bij te doen om op een camping te overnachten. Na wat omzwervingen komen we uiteindelijk terecht in Hotel Marcelli gelegen aan de kust. We worden zeer vriendelijk ontvangen en krijgen een kamer met balkon op de vierde verdieping. De fietsen krijgen een plaatsje in de kelder evenals de natte regenkleding. Inmiddels schijnt de zon en is het vierentwintig graden. Alle reden om buiten op het balkon te eten. Van de twee aanwezige nachtkastjes maken we een eettafel en nuttigen in de zwoele avondlucht een kostelijke maaltijd.

Bevagna – Citta di Castello
Na het ontbijt starten we de werkdag met een bouwinspectie. De appartementen zien er goed uit en we hebben begrepen dat de zonnepanelen de totale energiebehoefte van het hele bedrijf dekken. We zijn onder de indruk van de technische installatie die de opgewekte energie omzet in bruikbare stroom. We nemen afscheid van Louisa en Mama di Spinuzza en vertrekken zoals we gekomen zijn namelijk lopend! Zo we nog niet helemaal wakker waren zijn we dat nu wel! De route voert ons langs Asissi wat we boven ons op de heuvel zien liggen, na de inspanning van vanmorgen houden we dat graag zo. De verwachting is dat we bij gebrek aan campings vanavond elders moeten overnachten en besluiten daarom tussen de middag een warme maaltijd tot ons te nemen. We komen door veel kleine plaatsjes waar geen eetgelegenheid is maar in Resina is een cafetaria. Het reclamebord met gefotografeerde gerechten wat buiten staat belooft veel goeds. We gaan voor een soort schnitzel met frietjes. Bij de bestelling nemen we de eigenaar mee naar buiten en wijzen op het bord aan wat we willen eten. Terwijl wij naar onze tafel teruglopen loopt hij naar de vriezer, trekt een lade open en gaat op zoek naar onze bestelling. Helaas er is nog maar één schnitzel. Joost zoekt even mee en gaat dan voor de tortellini. Er komt eerst een mandje brood op tafel en een bakje geraspte kaas voor de tortellini. De tafel wordt gecompleteerd met een papieren place-mats, een servetje en plastic bestek. Er wordt zelfs een tafeltje bijgeschoven, dat schept verwachtingen! Nu alles gereed is wordt de maaltijd opgediend. Mevrouw brengt twee volledig dichte plastic bakjes van circa 15 x 15 x 4 centimeter en zet die voor ons op de place-mats. Als we zelf de gesealde bovenkant lostrekken blijkt de complete maaltijd in het bakje te zitten! De schnitzel van Wim is niet bedekt met patat maar met blokjes wegzuig aardappel. Joost is nog goed af met zijn tortellini die nog wat extra smaak krijgt door de Italiaanse kaas. Wim sluit zijn maaltijd af met een boterham die hij voor de smaak bestrooid met de geraspte kaas. Nu bewijst de camera die in de ruimte hangt zijn dienst want binnen enkele seconden verdwijnt de kaas van het bijzettafeltje. Het broodmandje met nog een half sneetje mag blijven staan in gezelschap van de lege plastic bakjes, het plastic bestek en twee gebruikte servetjes. Als we de zaak uitlopen kijken we in het voorbijgaan nog even naar het reclamebord en komen tot de conclusie dat sommige zaken mooier worden voorgesteld dan ze in werkelijkheid zijn. Vlak voor Citta di Castello zien we een aankondiging van een B&B. Omdat er gezien de donkere lucht slecht weer op komst is bedenken we ons geen moment en besluiten daar te overnachten mits ze een kamer hebben. De B&B is onbemand en we bellen het vermelde nummer. Er is een kamer en de sleutel wordt binnen tien minuten gebracht. Als we door de B&B rondgeleid worden is het, zonder dat we het in de gaten hebben, stevig gaan regenen en zitten we alsnog met natte tassen.

Borgaria – Bevagna
We verlaten de schoonste camping waar we tot nu toe de nacht hebben doorgebracht. Zo comfortabel als we de camping in Borgaria hebben verlaten, zo moeizaam is de aankomst in Bevagna op camping Pian di Boccio. Tegen een helling met een stijgingspercentage van zestien tot negentien procent valt echt niet op te fietsen! De laatste tweehonderd meter leggen we dan ook lopend en duwend af. De hartelijke ontvangst van Louisa doet de vermoeidheid van het loop- en duwwerk snel vergeten. Als ze onze namen registreert in de computer gaat er bij haar een belletje rinkelen. Ze zijn ook hier de vaders blijkbaar nog niet vergeten. Louisa laat ons op haar smartphone een filmpje zien van de inmiddels vijfjarige Max. Liet hij in 2012 als éénjarige zijn muzikaal talent op de piano zien, nu zien we hem een mooie dansact uitvoeren waarbij op het laatst zijn zusje als danspartner instapte. We zullen ze deze keer niet ontmoeten want ze verblijven samen met hun moeder momenteel in Nederland. Als Louisa ons wat informatie over de camping overhandigd zien we tot onze schrik dat het restaurant vanavond gesloten is. Van het vorige bezoek weten we hoe lekker je daar kunt eten. Na overleg met haar moeder is het toch mogelijk om vanavond een bescheiden maaltijd te nuttigen. Dit grootse gebaar honoreren we op gepaste wijze met Delfts blauw.

Er zijn veel Nederlandse gasten op de camping. Vanwege onze strategische opstelling dicht bij het toiletgebouw hebben we zodoende nogal eens een praatje. We treffen het met de aardige buren die naast ons komen staan. Nu we dit jaar voor het eerst geen alcohol nuttigen worden we door hen uitgenodigd voor een glaasje witte wijn! Hoewel ze nu met hun camper op vakantie zijn, zijn het ook fervente fietskampeerders, je kunt wel raden waar de gesprekken dan hoofdzakelijk over gaan. Door alle bezoekjes en gesprekken zijn we er vandaag niet meer aan toe gekomen om de vakantiehuisjes te bekijken die in 2012 in de afbouwfase waren. Dat gaan we morgenochtend nog doen.

Prima Porta – Borgaria
Na de enerverende dag van gisteren hadden we gisteravond besloten om een half uurtje later op te staan, de spanningen en emoties moeten tenslotte ook verwerkt worden! 

Er komt niets van terecht want de vogels houden zich niet aan onze afspraak en fluiten ons al voor zessen het nest uit.

We delen de route wat anders in dan in 2012 om zodoende in één ruk naar Camping Monti del Sole in Borgaria te rijden.

Het is vandaag een doodvermoeiende dag. Waar ligt dat nu aan vragen we ons af. 

Het vroege opstaan? Het vele klimwerk? De lange hellingen? Het stijgingspercentage?

Het slechte wegdek? De vele bochten? De temperatuur? De wind die we mee hebben? 

Het lauwe drinkwater? Of de harde korsten van het brood? Wij weten het niet!!

Doodversleten komen we op de camping aan en worden hartelijk ontvangen door de op zijn i-pad spelende drieëntachtig jarige oude baas. We zijn stomverbaasd als hij details aanhaalt van ons bezoek in 2012. Met zijn geheugen is niets mis en zijn conditie is ook nog prima. Op zijn mountainbike rijd hij ons voor naar het veld waar we een plaats uit kunnen zoeken. s’Avonds hebben we nog een leuk gesprek met de dochter van de oude baas die inmiddels de camping runt. We krijgen een goede tip van haar om morgenochtend via een alternatieve route regelrecht naar Narni Scalo te rijden, geen klimwerk, alleen maar bergaf. Een droomstart! 

Lido dei Pini – Prima Porta
We fietsen nog een klein eindje langs de kust en slaan dan af het binnenland in en rijden dan in een vrijwel rechte lijn schuin omhoog naar Rome. Als de stad in zicht komt starten we de gps track die we thuis op de computer geprogrammeerd hebben. Op hetzelfde moment breekt er een hevige regenbui los. We kunnen schuilen onder het dichte bladerdak van twee enorme platanen. Dank zij de gps track rijden we in no time naar het Sint Pietersplein. We zijn net te laat op het plein om de paus tijdens zijn rondgang langs het volk een paar klompjes aan te bieden en hem zo op te nemen in onze eregalerij. Jammer voor de paus! 

Via een fietspad langs de Tiber rijden we naar Prima Porta naar een aldaar gelegen camping aan de Tiber , genaamd camping Tiber.

Op het naast ons gelegen veld staat een grote delegatie Nederlandse Campers en caravanners die onder begeleiding van de ANWB een Italië rondreis maken. Het is alsof we live naar een aflevering van omroep Max zitten te kijken. Het is heel spannend want we verwachten ieder moment dat Martine van Os ons komt interviewen.

Sperlonga – Lido dei Pini
Als we na het opstaan het toiletgebouw bezoeken en de deur van een wc openen zien we dat er in ieder geval één campinggast de dag hoopvol is begonnen. Je zal het als schoonmaker maar op moet ruimen. Bah.

Vóór het plaatsje Terracina mogen we de weg niet verder volgen omdat de tunnel verboden is voor fietsers. Keurig volgen we de borden, merken dat we oostwaarts rijden terwijl we naar het westen moeten! Via een opening in de middenberm kunnen we omkeren en komen langs een andere weg voor dezelfde tunnel uit. We kunnen niet meer terug, doen onze fietsverlichting aan en duiken de verlichte tunnel in die vijfentwintighonderd meter lang is. We zijn er vrij snel doorheen omdat het vals plat naar beneden is. Nog een voordeel, we hebben een flink stuk af kunnen snijden.

We rijden nu door een groot landbouwgebied en zien heel veel reclame voor de echte mozzarella van buffelmelk. De buffels zelf hebben we ook nog gezien,drie kuddes in totaal. Aan het eind van de middag komen we aan op de giga camping Lido delle Ginestre. Op zulke campings zelf een plaats uitzoeken is er niet meer bij. We moeten nog stevig doortrappen om de man met de golfkar bij te houden die ons naar onze plaats begeleid. In de onmiddellijke omgeving van toiletgebouw nummer negen zetten we voor één nacht onze tentjes op.

Pozzuoli – Sperlonga
De dag begint met wat klimwerk, we moeten tenslotte uit de krater komen. Al snel fietsen we langs de kust over lange rechte wegen. Aan bebouwing geen gebrek, enorm veel kleine winkels waar werkelijk alles te koop wordt aangeboden, veel hotels die bijna allemaal nog gesloten zijn en enorme grote resorts die ook nog allemaal dicht zijn. Je kunt aan alles merken dat het seizoen nog moet beginnen. We zien opvallend veel overdreven opgemaakte en schaars geklede dames langs de kantvan de weg. Ze zijn wel aardig want ze zwaaien naar iedere voorbijganger. Zou dit een teken zijn dat de zomer eraan komt!

We rijden door een stuk duingebied en zien treffende overeenkomsten met de strandweg bij Haamstede, duinovergangen, consumptietenten, parkeerplaatsen en last bur not least parkeermeters.

Aan het eind van de middag is het weer klimmen en dalen tot we op camping Nord – Sud belanden in Sperlonga. We krijgen een mooi plekje toegewezen, vlak, schaduwrijk

en royaal voorzien van scherpe steentjes. Als pleister op de wond nodigen we onszelf uit om in het restaurant op de camping te eten. Er is geen menukaart. Op advies van de bediening bestellen we één antipasta en we geven aan dat we ook spaghetti willen eten. De bediende zegt: Spaghetti vingole! We knikken beiden maar hebben geen idee wat we zullen krijgen. De antipasta wordt opgediend. In plaats van de verwachte diverse soorten vleeswaren krijgen we twee schaaltjes met vijf verschillende koude visgerechtjes en een mandje brood. Als we de overheerlijke gerechtjes opgesmuld hebben volgt er weer een schaaltje, ditmaal met twee warme visgerechten. We weten niet of dit bij de antipasta hoort of bij het hoofdgerecht. Even gluren bij de buren brengt de oplossing, het is nog steeds antipasta.

Daarna krijgen we elk een dampend bord spaghetti gemengd met schelpdiertjes, ( die wij in zeeland kokkels noemen) en een heel licht gebonden visbouillon met verse peterselie. Wat een geweldig gerecht om de dag mee te besluiten.

Vico Equense – Pozzuoli
De rust tussen de citroenbomen heeft ons niet verzuurd want we fietsen in één ruk naar boven. Weldra rijden we weer langs een mooie kustweg en zien Napels aan de overkant van het water. Hoog boven Napels uit torent de Vesuvius. Deze vulkaan zou een voorbeeld moeten zijn voor vele Italianen, hij is namelijk gestopt met roken!

We verlaten de kustweg en bezoeken Pompeï. Vervolgens storten we ons in het verkeer, en op de bijzondere slechte wegen van Napels. Als volleerde trialrijders manoeuvreren we om de grote gaten in het wegdek, waarbij we ook nog het zeer drukke verkeer in de gaten moeten houden. We leren snel, hier geldt het recht van de brutaalste en fietsers aanrijden is in Italië not done. Van dit gegeven maken we dankbaar gebruik en valt het rijden door deze stad best wel mee, op de slechte wegen na. In de buurt van Pozzuoli gaan we naar camping Vulcano Solfatara. Deze camping is gelegen op de bodem van een uitgedoofde vulkaan. In het aan de camping grenzende vulkaanpark zit nog wel enige actie in de bodem gezien de stoompluimen die op verscheidene plaatsen de grond uitkomen. Je krijgt er ook lekkere warme voeten want de temperatuur van de bodem voelt gewoon warm aan. Als het bedtijd is en we ons op onze slaapmatten vleien laten we uit voorzorg de rits van de slaapzak half open, dit om oververhitting te voorkomen!

Salerno – Vico Equense
Als we opstaan is de wind gaan liggen. ( de taken zijn hopelijk goed verdeeld vandaag )

Eenmaal op weg is het spitsroeden rijden door Salerno. Een voorproefje voor Napels?

Boven Salerno buigen we af naar links en volgen de Amalfische kust richting Sorrento. In de literatuur is deze kustweg omschreven als een der mooiste ter wereld. Nou hebben we niet alle kustwegen ter wereld gefietst maar wat we tot nu toe gezien hebben is deze wat ons betreft een echte topper. Het is zeer afwisselend en het ene moment is nog fotogenieker dan het andere. We zijn niet de enigen die vandaag deze route afleggen. Regelmatig komen we in een verkeersopstopping terecht. Deze opstoppingen worden niet alleen veroorzaakt door de soms erg smalle wegen maar hoofdzakelijk door taxichauffeurs die midden op de rijbaan stoppen zodat hun klant even wat foto’s kan maken. Bij St. Pietro slaan we af landinwaarts en snijden zo het uiterste puntje van de landtong af. In Vico Equense gaan we naar camping Antonio. Hiervoor moeten we over een slechte weg steil afdalen tot zeeniveau. Dat wordt morgenochtend een mooi begin van de dag. Eerst maar eens wat uitrusten tussen de bomen die vol gele citroenen hangen.

Eboli – Salerno
Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Omdat we gisteren verder dan gepland moesten rijden om te kunnen overnachten hebben we vandaag een zeer korte etappe.

Binnen twintig kilometer zijn we op plaats van bestemming. We gaan naar camping Lido Salerno waar we onze fantasie moeten aanspreken om hetzelfde beeld te krijgen wat we op de website hebben gezien. De camping ligt pal aan de kust en er staat een krachtige westenwind van zes Beaufort die de golven van flinke schuimkoppen voorziet. Gelukkig kunnen we onze tenten in de luwte opzetten. We hebben beiden een grote hoeveelheid was en hadden gehoopt op een wasmachine, helaas het moet deze keer toch weer met de hand gebeuren. Weldra hangt de was te wapperen in de straffe wind.

In een klein winkeltje zoeken we wat ingrediënten bij elkaar voor de avondmaaltijd.

Het is goed te merken dat het nog geen seizoen is want het assortiment is minimaal.

Met de nodige improvisatie maken we s’avonds een bonenschotel en krijgen bij het nuttigen de indruk dat de bonen ontsmet zijn met chloor. Bah!

Potenza – Eboli
Nadat we ons tegoed hebben gedaan aan het Italiaanse ontbijtbuffet verlaten we hotel Vittoria. Het weer is ons goed gezind want het is al lekker zonnig en aangenaam van temperatuur. We zitten nog steeds in het hooggebergte dus er moet ook vandaag weer afwisselend flink geklommen en afgedaald worden.

In de namiddag zijn we in Zuppino. We kijken rond of we eventueel kunnen overnachten, maar die mogelijkheid ontbreekt in dit kleine plaatsje. Na een verkwikkend ijsje kunnen we er weer tegenaan ditmaal niet fietsend maar lopend. Twaalf procent over een lengte van zo’n honderdvijftig meter is iets teveel van het goede. En als klap op de vuurpijl zien we,als we de eerste bocht lopend ronden,nog zo’n portie voor ons liggen. Als we ook deze kwelling overwonnen hebben is de pijp aardig leeg. We passeren Serre waar we ook niet kunnen overnachten, dat kan er ook nog wel bij!

Doorkachelen dan maar naar het stadje Embolie waar we als pleister op de wond van negentig bergkilometers, een prachtige kamer krijgen in hotel Cristal. We zijn van plan een flink bord pasta te gaan eten in de stad en lopen straat na straat door om een restaurantje te vinden. Pizzatenten zat maar geen pasta voor ons. Op het laatst zijn we het zo zat dat we afspreken dat we de eerste de beste zaak binnen zullen gaan ongeacht wat het ook is!

Daar zitten we dan s’avonds om negen uur in zuid Italië met op het bord patat en een mozzarella kroket!

Grassano – Potenza
Een man, een man – een woord, een woord.

Stipt acht uur arriveert onze Italiaanse gastheer en kunnen we onze fietsen uit appartement twee halen. Gisteravond in het restaurant liet hij ons zijn Facebookpagina zien met daarop een foto van de Delfts blauwe klompjes. Bellisimo!! We nemen hartelijk afscheid en moeten nog éénmaal op zijn smartphone kijken, via een vertaalprogramma lezen we: You are very nice pupil..

We klimmen via een slingerweg naar hogere sferen en overschrijden weldra de duizendmeter grens. Het is goed merkbaar dat het vandaag zondag is gezien het grote aantal wielrenners en motorrijders. Uit de laatste categorie komt ons iemand tegemoet gescheurd die volgens ons solliciteert naar een monumentje langs de kant van de weg!

Met een temperatuur die oploopt tot zevenentwintig graden en een prachtige mooie route kan de dag bijna niet meer stuk. We besluiten om in Potenza in een pension te overnachten. Door enkele grote wijzigingen in het wegennet ter plaatse duurt het drie kwartier voordat we voor het juiste adres staan. Aan niets is merkbaar dat dit een pension is. Bij navraag blijkt dat het niet meer bestaat en krijgen we het advies te overnachten in hotel Vittoria. Door al het gedoe hebben we geen zin meer om erop uit te gaan dus keren we de tassen om en stellen een koud buffet op, het is tenslotte een warme zondag!

Castellaneta – Grassano 
Als we opstaan ziet het er buiten enigszins bewolkt uit. Echter binnen een half uur is het dicht en grijs en valt er een mild voorjaarsregentje maar door de harde wind ziet het er buiten herfstig uit.

De kamer in hotel Rudy is met ontbijt waar we erg benieuwd naar zijn. Gisteren bij aankomst hoorden we iets van koffie met een brioche. 

Onze al op leeftijd zijnde gastheer voorziet onze formicatafel van enkele kartonnen dozen, twee servetten en één mes. Terwijl onze gastheer in de keuken rommelt om twee cappuccino te bereiden inspecteren we de dozen en stellen een ontbijt samen. Gebroederlijk delen we het mes.

Als we vertrekken is het inmiddels droog maar de wind heeft er inmiddels een schepje bovenop gedaan.

Na circa dertig kilometer door vrij vlak landbouwgebied zonder enige beschutting tegen de harde wind klimmen we omhoog tot het plaatsje Miglionico. Vanaf hier rijden we als het ware over de bergkam tot Grottole. Alsof het zo moet zijn stuiten we ook hier weer op een wegversperring. Gezien de goede ervaring van gisteren fietsen we gewoon door. De weg wordt op den duur steeds smaller omdat de natuur hier zijn beloop krijgt. We passeren een bord verboden voor wandelaars, maar een vers spoor ven een lichte motor versterkt ons vermoeden dat we verder kunnen. We verhogen onze snelheid en passeren het euvel. De weg is over een lengte van vier meter deels verdwenen. Na dit intermezzo is het klimmen en dalen tot aan Grassano. 

Joost informeert in een bar wat de mogelijkheden zijn om te overnachten in deze plaats. Binnen tien minuten arriveert de eigenaar van een appartement. Als wij even koffie gaan drinken maakt hij ondertussen het appartement in orde. We komen in een prachtig appartement waar werkelijk niets aan ontbreekt. ( www.bandbcasavacanze.it )

De fietsen mogen een nachtje logeren in appartement nummer twee. De service van onze aardige gastheer gaat zo ver dat hij voor ons een tafel reserveert in restaurant op 

slechts twee minuten lopen vanaf ons slaapadres.

Alberobello – Castellaneta
Gisteren was een prachtige zonnige dag, maar vanmorgen rond een uur of vijf hoorden we weer getik op de tenten. Pluvius stond voor de deur en adviseerde ons de regenpakken maar bij de hand te houden. In de stromende regen verlaten we camping Bosco Selva en rijden richting Locorotondo. We rijden nu in de regio waar veel trulli staan met hun typische ronde puntdaken. Voor zover ons bekend staan er vele op de werelderfgoedlijst van de Unesco. Bij Locorotondo wordt het weer wat aangenamer. Dat komt goed uit want Wim heeft een lekke voorband. We hebben ervaring, dus de binnenband wordt snel verwisseld nadat we uit de buitenband kleine glassplinters hebben verwijderd.

Ondanks dat we precies de borden richting Martina Franca volgen komen we op de P134 terecht. We rijden drie kilometer terug om ons ervan te vergewissen wat we fout gedaan hebben. Op de rotonde aangekomen volgen we dit keer niet de aanwijsborden maar nemen de afslag die volgens ons de juiste is. We volgen de S172 tot de afslag naar Martina Franca en daar komt de aap uit de mouw. Er is een inrij verbod in verband met wegwerkzaamheden. Wij zijn van mening dat het wel heel gecompliceerd moet zijn wil je er met de fiets niet langs kunnen, dus rijden we door! Als we halverwege zijn is de weg geblokkeerd met een vangrail die zo is aangebracht dat er werkelijk niets langs kan. Zo’n honderdvijftig meter verderop is het van hetzelfde laken een pak maar dan voor het verkeer van de andere kant. Er moet een oplossing komen want terug fietsen is geen optie. Wat kan, is de bepakking van de fietsen halen, fiets over de vangrail, bepakking er weer op en dan na honderdvijftig meter hetzelfde kunstje herhalen. Voordat we aan dit vervelende klusje beginnen kijken we nog eens goed rond of er geen andere mogelijkheid is. Dan zien we dat vanuit de tuin van een nabij gelegen huis een soort pad door het bouwterrein loopt dat vermoedelijk uitkomt achter de verderop geplaatste vangrail. Het toeval wil dat de bewoner net naar buiten komt. Met handen-en voetenwerk maken we duidelijk dat we graag gebruik willen maken van het provisorisch aangelegde pad. In rad Italiaans krijgen we een heel verhaal te horen waarvan we alleen het laatste woord verstaan: Momento. Hij loopt terug naar de woning en opent van daaruit het elektrisch bedienbare hek. De omleidingsroute ligt open en als tol overhandigen we een paar klompjes. Probleem opgelost!

Rond etenstijd komen we voorbij een uitspanning waar het mogelijk is om onze natte tenten op te hangen om te drogen. Terwijl we hier mee bezig zijn komt er een jong stel met twee kinderen aangelopen. We menen enkele woorden Nederlands te horen en dat blijkt te kloppen. Afkomstig uit Heerhugowaard zijn ze op vakantie in Zuid Italië. Hun eerste vraag is of we soms water willen. Achteraf geen gekke vraag als we er al pratende achter komen dat ze zelf ook menig trappertje hebben rondgedraaid. Beeldend en boeiend vertellen ze over hun fietsavonturen voordat de kinderen geboren waren en ze popelen om over enkele jaren, als de kinderen oud genoeg zijn, de draad weer op te pakken. Gezelligheid kent geen tijd maar we moeten verder en nemen afscheid van onze medelanders.

Nog geen vijfhonderd meter verder staan we alweer stil en vergapen ons aan een overweldigend uitzicht van de fraaie kustlijn langs Middellandse Zee en zien dat het stadje Tarranto prachtig door de zon wordt uitgelicht. 

Bari – Alberobello
Stipt om acht uur legt de Dubrovnik aan in de haven van Bari. We zijn na tien dagen fietsen weer terug in Italië. We komen niet zonder slag of stoot Italië binnen want we moeten bij de douane met onze volgepakte fietsen door de detectiepoortjes heen. Kwart over acht rijden we Bari uit om langs de kust zuidwaarts naar Monopoli te rijden.

We zijn er al snel achter dat de kwaliteit van de gekozen weg van abominabel is. Als dat in de rest van Italië ook zo is staat ons nog wat te wachten. Van betere kwaliteit is de verse vis die in de vele viswinkels onderweg wordt aangeboden en op fraaie wijze wordt uitgestald. 

Bij Monopoli verlaten we de kust en draaien het binnenland in. Het is meteen gestaag klimmen geblazen door een gebied wat vol staat met olijfbomen en bomen vol lekkere rijpe kersen. Omdat er overal geplukt wordt proeven we op slinkse wijze. 

In Alberobello aangekomen volgen we de bordjes naar de camping. Na bordje zevenentwintig vragen we ons af of er ooit een eind aan komt! Het eind komt wel echter pas na één kilometer steil bergop. De winkel op de camping vertoond alleen lege schappen, om terug naar Alberobello te fietsen voor boodschappen is net wat te veel gevraagd aan het eind van deze dag. We eten vanavond uit de tas!

Grgurici – Dubrovnik
Vandaag doe we het rustig aan want het is nog slechts vijfenveertig kilometer naar Dubrovnik. We hangen de tenten te drogen in de ochtendzon zodat ze het land droog kunnen verlaten. We genieten vandaag voor het laatst van de mooie zonnige kust van Kroatië en zijn rond het middaguur in Dubrovnik. 

Als eerste schaffen we tickets aan bij Jadrolinija line en gaan daarna de oude stad bezoeken. Erg ver komen we niet want vanaf het punt waar wij de oude stad in willen loopt een smal straatje geheel geplaveid met traptreden zeker zo’n vijftig meter naar beneden. We keren terug op onze schreden en lopen een leuk jong stel uit Azië tegen het lijf. Het meisje kan er niet genoeg van krijgen om met de broers op de foto te gaan, zelfs een omstander wordt ingeschakeld om hand en spandiensten te verlenen. We verlaten de oude stad waar we weinig van hebben gezien en rijden terug naar de haven. Voor het laatst genieten we van de Kroatische keuken voordat we vanavond aan boord gaan van de “Dubrovnik”.

Voordat het zover is brengen we de resterende tijd door in een schaduwrijk parkje.

We werken ijverig aan het verslag voor de website totdat we om kwart over acht aan boord mogen. Rond tien uur gaan de trossen los en nemen we afscheid van een prachtig verlicht Dubrovnik.

Zoastrog – Grgurici
Om acht uur staan we bij de receptie om onze schulden te voldoen. De computer wordt opgestart maar heeft er vandaag geen zin in. Na een kwartier, en een hernieuwde start van de computer, zijn we het aardig zat en vragen om te betalen zonder rekening. Dat kan, het ANWB tarief wordt nog verhoogd met administratiekosten en plaatselijke belastingen tot een mooi rond bedrag.

We drinken koffie in Ploce, het meest troosteloze stadje waar we tot nu toe in Kroatië langs kwamen. Grijs en grauw voeren de boventoon. Het doet ons denken aan het vroegere Oostblok. Na Ploce verlaten we de D8 om de kustlijn meer te volgen. Het eerste stuk is een vlak land- en tuinbouw gebied doorsneden door irrigatiekanalen. Bij Blace klimmen we fors omhoog en krijgen zodoende een prachtig gezicht over de enorme komvallei.

Uiteindelijk komen we weer uit op de D8 die ons twaalf kilometer lang door Bosnië voert. 

Van de zes campings die aardig bij elkaar in de buurt liggen pikken we er één uit. We moeten flink naar beneden, de laatste honderd meter is het meer dan tien procent.

Deze tien procent weerhoudt ons er niet van om linea recta om te keren bij het aanschouwen van hoe een camping absoluut niet moet zijn, inclusief het gelal en gebral uit een barretje. Lopend en duwend leggen we de eerste honderd meter af, sneller dan zo kunnen we niet wegkomen!

De tweede camping die we aandoen ziet er een stuk beter uit. We installeren ons op terras drie in de onmiddellijke nabijheid van het toiletgebouw. ( altijd makkelijk! )

Nadat we ons hebben opgefrist fietsen we naar het dorp om een hapje te eten. Al na vijfhonderd meter komen we langs een uitspanning die zo op het eerste gezicht gesloten lijkt. Als er een jonge dame naar buiten komt vragen we of we hier iets kunnen eten.

Ze beaamt dit en nodigt ons uit om binnen te komen. Eenmaal binnen blijkt dat de zaak eigenlijk wel gesloten is omdat er een feestelijke bijeenkomst is ter herdenking van een vijfentwintigjarig huwelijk van de eigenaar. Dit alles wordt ons toevertrouwd door de vriendelijke en enigszins nerveuze jongeman die ons bedient. Door de festiviteiten was er een beperkte menukeuze die hij van een handgeschreven briefje opleest en hij verteld er meteen bij dat na afloop de rekening ook handgeschreven zal zijn, of we hier mee akkoord gaan? Ons maakt het niet uit als we maar iets te eten krijgen!

Nadat ons een drankje is geserveerd en we het menubriefje bestuderen komt de jubilaris naar onze tafel met een plankje lekkers van het huis tevens geeft hij opdracht aan de aanwezige muzikanten om voor ons en en de overige vier gasten enige nummers ten gehore te brengen. De balkanmuzikanten passen zich razendsnel aan en toveren met verve een aantal Engelse evergreens uit de muzikale hoed. We bedanken de mannen met een luid applaus.

De kelner adviseert ons voor vers gevangen vis te gaan. Vijfhonderd gram per persoon, goedkoop en vrijwel geen graat. Hij vertrouwd ons toe er zelf dagelijks minstens vier te consumeren. 

Nadat we onze vriend de kelner hebben ingeschakeld voor de verassing van de avond staat binnen no time de jubilaresse aan onze tafel om te bedanken voor de delfts blauwe klompjes. Ze vindt ze erg mooi en biedt ons iets te drinken aan.

Na de voortreffelijke maaltijd en een genoeglijke avond verlaten wij onder luid applaus van de aanwezige feestgangers het etablissement. 

Het is inmiddels aardedonker buiten dus de fietsverlichting moet aan. Het achterlicht van Joost, dat vóór Zadar ons beveiligde in de tunnels, weigert nu alle diensten. Uiteindelijk komen we er achter dat één van de batterijen er verkeerd in zit! 

Ra, ra hoe kan dat? ( Onder de goede oplossers verloten we een paar Delfts blauwe klompjes)

Stanici – Zoastrog
Voor de verandering vertrekken we vandaag eens niet in het regenpak. Pluvius is verdreven maar nu regeert de wind die hard is en pal tegen. Ach er is altijd wel wat zullen we maar zeggen.

Omdat het droog en zonnig is besluiten we om vandaag een beperkt aantal kilometers te fietsen. We zijn door onze verschoning heen dus er moet gewassen worden. Je kunt tenslotte niet eeuwig blijven luchten!

Rond de klok van twee arriveren we op camping Vitel in Zoastrog. De receptioniste slooft zich uit om voor ons als ANWB lid het voordeligste tarief te berekenen. Uiteindelijk komt ze uit op een klompwaardig bedrag! 

We moeten de waslijnen verlengen met scheerlijnen om de hoeveelheid was op te kunnen hangen. Uiteindelijk is alles weer schoon en droog in de tassen opgeborgen.

Na het eten lopen we nog een stukje over het wandelpad langs de ruisende zee.

Het is wel opvallend dat hoe verder we naar het zuiden afzakken hoe eerder het s’avonds donker wordt. Hier is dat zo’n beetje rond half negen! Het voordeel is dat het s’morgens rond half vijf alweer licht. Zo heb je toch een lange dag!

Razanac – Stanici
Vannacht om drie uur wordt Pluvius weer actief. Eerst nog bescheiden maar weldra weer als vanouds. We maken driftig gebruik van de ruime overstek van het toiletgebouw om te ontbijten en onze spullen in te pakken. Bij de receptie is evenals gisteren niemand aanwezig om af te rekenen. Wij kunnen ook niet langer wachten want we moeten op tijd op het busstation zijn in Zadar om een stuk van de route per bus af te leggen. In eerste instantie willen we naar Markaska, maar de chauffeur heeft geen ruimte meer voor twee fietsen. We krijgen ook geen zekerheid dat we met de volgende bus over tweeëneenhalf uur wel mee kunnen. Gelukkig kunnen we wel over twintig minuten vertrekken naar Split. Wat we dan nog niet weten is dat we na drie kwartier moeten overstappen op een andere bus die van Zagreb naar Dubrovnik rijdt. Bagage en fietsen worden door de chauffeurs overgeladen. De reis verloopt verder voorspoedig, hoewel op een gegeven moment het wel lijkt of de bus door een wasstraat rijdt, zo klapt de regen naar beneden! 

We hebben geen hoge verwachting meer van het weer, maar als we in Split arriveren is het droog en de temperatuur aangenaam.

Minder aangenaam is dat het voorwiel van Joost zijn fiets amper nog is rond te draaien. Nadat dit euvel is verholpen besluiten we om vanuit Split verder te gaan fietsen in plaats van met de bus naar Markaska te reizen. Amper op weg ontdekt Joost dat zijn spiegeltje van zijn fiets is verdwenen. Jammer, dan maar verder zonder.

Rond vijf uur vinden we na vele afwijzingen uiteindelijk een echtpaar bereidt om binnen tien minuten een appartement gebruiksklaar voor ons te maken. De klompjes kriebelden in de tas om van eigenaar te verwisselen. Op onze vraag om in de buurt iets te kunnen eten kregen we gelijk vervoer aangeboden naar het nabij gelegen Omis. 

De heer des huizes zet ons af bij een uitstekend visrestaurant en haalt ons twee uur later weer op.

Wat een geweldig gebaar van deze mensen en dat op eerste Pinksterdag.

Azic Lokva – Razanac
Ontbijt is niet bij de kamerprijs inbegrepen. We doen een beroep op onze noodvoorraad ontbijtkoek. De regenpakken aan en gaan!

Vanuit het plaatsje Prizna varen we over met de pont naar Zigljen op het eiland Pag.

Als we op het eiland zijn klaart het weer zienderogen op. Het wordt zelfs zonnig. Het stijgen van de temperatuur en de wat vlakkere wegen komen onze prestatie zeer ten goede. Het weer blijft zo goed dat we eindelijk weer eens kunnen kamperen. De beoogde camping heeft volgens Wim een goede recensie op internet, maar de eerste aanblik is even schrikken. Een nadere inspectie van het toiletgebouw doet ons snel van gedachten veranderen. Dit zijn prima faciliteiten. Na het douchen koken we een lekker hapje en genieten na van een heerlijke warme zomeravond.

Zastenice – Azic Lokva
Hoewel de overvloedige maaltijd van de vorige dag nog niet geheel verteerd is hebben Vladimira en haar moeder een uitgebreid ontbijt voor ons gemaakt. We leggen een flink bodempje voor de nodige kilometers die voor ons liggen. We nemen hartelijk afscheid van Vladimira en haar moeder en hebben daar echt ervaren wat het betekend om gast te zijn in Kroatië. 

De regenkleding hebben we al direct aangetrokken en het ziet er naar uit dat die voorlopig ook aan blijft. Het is grijs waardoor we weinig uitzicht hebben. Er is behoorlijk veel verkeer en de kustweg is verre van vlak. Aan het eind van de middag, na zesentachtig kilometer kan het regenpak uit en nemen we intrek in een sobere sobe bij een ouder echtpaar. We zijn de eerste gasten van het seizoen dus alles loopt nog niet op rolletjes. Naast de lichtschakelaar van de badkamer zit de schakelaar van de boiler die we zelf maar activeren, althans dat denken we. Als het water na een uur nog niet in temperatuur gestegen is schakelen we ditmaal de hospita in die weet waar de hoofdschakelaar zit.

Een verwarming om iets op te drogen is er niet, ter vervanging hiervan gebruiken we de vijf verlichtingsbollen in onze kamer. Lang leve de gloeilamp!!

Postojna – Zastenice
Als we opstaan en naar buiten kijken zien we dat er sinds gisteravond weinig is veranderd. De regen valt nog steeds gestaag naar beneden. Hierdoor ondergaan we deze morgen een vreemde stofwisseling, van zijden pyama naar oliegoed. 

Met het wijzigen van de valuta veranderd ook het weer. In Kroatië is het droog maar 

wel fris. Dit blijft zo tot één kilometer voor ons vertrouwde logeeradres met het gevolg dat we toch nog nat aankomen. We krijgen een warm welkom, zowel van Vladimira en haar moeder alsmede van de in onze kamer staande brandende houtkachel. 

Als we opgewarmd en opgefrist zijn worden we uitgenodigd om te komen eten.

We worden verwend met een heerlijke maaltijd waaraan veel tijd en aandacht is besteed. We sluiten de maaltijd af met koffie en gebak uit eigen keuken. 

Alsof dit alles nog niet genoeg is verrast Vladimira ons op een rondrit en een wandeling door Rijeka en Opatija. 

De prachtige nieuwbouw van de Universiteit van Rijeka maakt de nodige indruk op ons. 

Later op de avond zien we vanaf een terrasje in Opatija de fraai verlichte kustlijn van de stad Rijeka. Wat een prachtig gezicht! 

Bij terugkomst in Zastenice keuvelen we nog wat na in de huiskamer en wordt de af en toe opduikende taalbarriére geslecht met Google translate.

Enigszins vermoeid maar uiterst voldaan zoeken we onze bedden op voor een welverdiende nachtrust.

Postojna – Zastenice
Als we opstaan en naar buiten kijken zien we dat er sinds gisteravond weinig is veranderd. De regen valt nog steeds gestaag naar beneden. Hierdoor ondergaan we deze morgen een vreemde stofwisseling, van zijden pyama naar oliegoed. 

Met het wijzigen van de valuta veranderd ook het weer. In Kroatië is het droog maar 

wel fris. Dit blijft zo tot één kilometer voor ons vertrouwde logeeradres met het gevolg dat we toch nog nat aankomen. We krijgen een warm welkom, zowel van Vladimira en haar moeder alsmede van de in onze kamer staande brandende houtkachel. 

Als we opgewarmd en opgefrist zijn worden we uitgenodigd om te komen eten.

We worden verwend met een heerlijke maaltijd waaraan veel tijd en aandacht is besteed. We sluiten de maaltijd af met koffie en gebak uit eigen keuken. 

Alsof dit alles nog niet genoeg is verrast Vladimira ons op een rondrit en een wandeling door Rijeka en Opatija. 

De prachtige nieuwbouw van de Universiteit van Rijeka maakt de nodige indruk op ons. 

Later op de avond zien we vanaf een terrasje in Opatija de fraai verlichte kustlijn van de stad Rijeka. Wat een prachtig gezicht! 

Bij terugkomst in Zastenice keuvelen we nog wat na in de huiskamer en wordt de af en toe opduikende taalbarriére geslecht met Google translate.

Enigszins vermoeid maar uiterst voldaan zoeken we onze bedden op voor een welverdiende nachtrust.

Ziri – Postojna
Het vereren van het vorstenhuis gisteravond is ons duur komen te staan. De ons gepresenteerde rekening voor de overnachting valt namelijk nogal vorstelijk uit. Hij is vijfendertig euro hoger dan verwacht. Nu blijkt dat de gisteren genoemde prijs voor een tweepersoons kamer, de prijs per persoon blijkt te zijn. Nadat we ons leergeld betaald hebben zoeken we, een illusie armer en een ervaring rijker, onze fietsen weer op.

Vanuit Ziri krijgen we een lange gelijkmatige klim van twaalf kilometer tot aan het plaatsje Rovte. In de afdaling passeren we een houtzagerij die volop in bedrijf is. Geïnteresseerd stoppen we en maken met gebaren kenbaar dat we graag binnen willen kijken. We zijn welkom. Het valt niet mee om een plaatsje voor de fietsen te vinden want niets is hier vlak. Wim plaatst zijn fiets tegen een stapel hout en wil middels zijn slot het achterwiel blokkeren. Het gaat nogal zwaar en hij zet iets meer kracht, het resultaat mag er zijn, binnen twee seconden staat zijn achterband leeg op het asfalt naast het afgebroken ventiel van de binnenband. Werk aan de winkel! Alle bagage eraf, fiets op z’n kop, achterwiel eruit, binnenband vervangen, pompen, wiel herplaatsen, handen wassen en klaar zijn we evenals het personeel van de zagerij dat in een busje stapt om in een naburig café te gaan schaften. Door de lekke band van Wim is onze excursie afgeblazen.

In Logatec drinken we een kopje koffie en vragen of er een fietsenwinkel is. Dat blijkt zo te zijn. Even later staan we voor een mooie fietsenzaak waarvan de eigenaar direct naar buiten komt en vraagt of er problemen zijn. No Problems maar wel graag een nieuwe binnenband en een beetje lucht. Alles wordt snel geregeld en als we vertrekken zegt de baas in onvervalst Nederlands: Dank u wel. 

Vanwege de omweg naar de fietsenwinkel passen we de route enigszins aan en rijden via Kalce richting Postajna.

Het begint wat te miezeren en als dat overgaat in lichte regen passen we onze kleding aan om niet doorweekt in Postajna te arriveren. 

We melden ons aan bij een pension en informeren eerst uitvoerig naar de kamerprijs voordat we de kamer betrekken. Het was een leerzame dag!

Bled – Ziri
Als we opstaan is het in tegenstelling tot de vorige dagen niet zonnig maar zwaar bewolkt en behoorlijk fris. Als eerste kijken we of de camper van onze Duitse buurman nog wel op dezelfde plaats staat. Deze goede man presteerde het om samen met zijn instructies gevende vrouw om de tien minuten zijn camper te verplaatsen. Na zo’n tweeënhalf uur gemarteld te hebben bracht de invallende duisternis uitkomst voor het echtpaar en de overige campinggasten. Je zou er een sik van krijgen! Nou die had hij dan ook.

Niets menselijks is ons vreemd, wij krijgen lichte baardgroei van het feit dat we nog wel eens een stukje verkeerd- of omrijden doorgaans bergafwaarts!

Vandaag is het weer zover. Amper vijfhonderd meter vanaf de camping zijn we overtuigd de juiste afslag te nemen, om na anderhalve kilometer bergafwaarts er achter te komen dat het er één te vroeg is.

In Skofja Loka nemen we afscheid van het routeboekje van Paul Benjaminse en navigeren op eigen kracht via Gorenja-vas naar Ziri. We overnachten in een hotel. Als de eigenaar hoort dat we uit Nederland komen mogen we in de Oranje kamer overnachten! Voordat we gaan slapen zingen we het Wilhelmus.

Arnoldstein – Bled                                                                                                                              
We rechten de ruggen en begeven ons nach frühstückzimmer waar een vorstelijk ontbijtbuffet voor ons staat opgesteld. Alsof dit nog niet genoeg is verrast de eigenaresse ons ook nog met een half frühstück-ei. Ook in Oostenrijk gaat het gezegde op: Een ei is geen ei, twee ei is een half ei en drie ei is een paasei!

Een paar kilometer voor het Italiaanse Travisio slaan we links af richting Slovenië. De route loopt hier over een oude spoorwegbedding. Dit houdt voor ons in dat we continu vals plat omhoog hebben. Na zo’n twintig kilometer fietsen zijn we in Slovenië, alweer het derde land vandaag. Omdat het prijspeil hier wat lager ligt kunnen we hier mooi koffie drinken. Na het inrijden op de spoorweg bedding komt het meer serieuze werk aan bod. Op de eerste de beste lange helling met percentages van tien procent en soms iets meer komen we een man met de hamer tegen, die ons verordonneerd om te gaan lopen. Onder protest en zeer tegen onze zin in geven we hier gehoor aan. 

 Enigszins vermoeid bereiken we de camping aan het prachtige meer van Bled. Amper geïnstalleerd roept een oude bekende ons iets toe, bliksems horen we het goed, ja hoor, het is de koekoek. Alle jaren trok hij vanaf de eerste dag met ons mee, maar we vermoeden dat hij nu hetzelfde navigatie-apparaat heeft aangeschaft als Joost!

Het was weer even wennen om buiten op de grond te slapen. Bij het opstaan was onze gemoedstoestand dusdanig dat we het idee hadden dat een hele dag fietsen een te grote opgave zal worden. We willen nou ook weer niet direct opgeven, dus besluiten we om vandaag gebruik te maken van de Oostenrijkse spoorwegen, hierna te noemen OBB. We haasten ons, om rond tienen uit Salzburg te kunnen vertrekken. Helaas verspilde energie want er was geen plaats voor de fietsen in de trein rond dit tijdstip. We boeken voor de volgende trein naar Villach en hebben zodoende ruimschoots de tijd om nog wat rond te kijken. Buiten op het stationsplein strijken we neer op een bankje in de zon met links van ons een groep actieve roma’s en rechts een groep innemende dak- en thuislozen. We vervelen ons geen moment met dit gezelschap zodat de tijd omvliegt. We haasten ons naar perron 0 (ook toevallig) waar een behulpzame OBB-er zich ontfermd over onze fietsen en bagage. We zoeken een plaats in een lege coupé en krijgen al snel gezelschap van twee oudere dames met elk een poedel, een kleine witte en een grote zwarte. Het was een aangenaam gezelschap op de geur na. Halverwege de reis stapten ze uit, wat waren we opgelucht. De reis op zich was landschappelijk zeer de moeite waard en regelmatig hadden we een Marklin moment. Tussen Villach en Arnoldstein kunnen we ondanks veelvuldig vragen geen camping vinden die er volgens het routeboekje wel zou zijn, dus overnachten we na het voelen van één druppel regen in Pension Grum.In de loop van de avond scoort Wim veel punten door de volledige tekst voor de website per abuis te verwijderen van zijn I-pad. Dat wordt met de rug naar elkaar toe slapen vannacht !!

7 Mei 2016
Nijkerk -Piding.
Piding? Zelfs de TomTom weet er geen raad mee! Salzburg dan, een plaats die in de buurt ligt, ook hier heeft de TomTom geen trek in. München, dat lijkt hem wel wat en hij doet nu uitstekend zijn opgedragen taak. Zo goed zelfs dat we zowat in het centrum van München belanden wat nou ook weer niet de bedoeling is. Na enige correctie komen we weer op het rechte pad naar Piding. Hadden we dit kunnen voorkomen? Ja, achteraf hadden we beter kunnen corrigeren vóór München. Ach een mens vergeet wel eens iets!

Wat we niet gauw vergeten zijn het transport en de maaltijden van onze vakantie-ouders Izak en Riet. Het kwam nu allemaal op ons eigen bordje. Maar ondanks dat hebben we traditiegetrouw toch nasi met saté en pindasaus gegeten op de camping in Piding. We liggen al vroeg in de slaapzak want we willen morgen uitgerust aan onze fietstocht beginnen.