Categorie archieven: Santiago 2011

Hier lees je de avonturen van Wim en Joost op hun pelgrimstocht naar het Spaanse Santiago de Compostela in 2011.

Het pelgrimspaspoort

Wanneer je de bedevaartstocht naar Santiago de Compostela gaat afleggen en je wil in Santiago een officieel Compostelaat ontvangen, dan dien je een pelgrimspaspoort aan te vragen. Dit “Credencial del Peregrino” wordt uitgegeven door de Europese Jacobusgenootschappen, waaronder dus ook het Nederlands Genootschap van Sint Jacob.

Op de pas staat in verschillende talen aangegeven dat de houder van de pas de traditionele pelgrimstocht naar Santiago aflegt en dat men wordt verzocht om hulp en steun te verlenen aan de pelgrim wanneer dat nodig is. Daarnaast bevat dit paspoort vele vakjes waarin de stempels gezet kunnen worden. Wanneer je wil overnachten in een auberge, dien je ook deze pas te tonen, anders moet je elders een slaapplaats vinden.

Om in Santiago het Compostelaat in ontvangst te mogen nemen, dien je met de gezette stempels te laten zien dat je minimaal de laatste 100 kilometer te voet, 200 kilometer per fiets of 300 kilometer te paard in één aaneengesloten periode hebt afgelegd. Een besliste voorwaarde voor het krijgen van je ‘pelgrimsdiploma’ is dat je in het laatste deel van de tocht iedere dag minimaal twee stempels in je pas laat zetten. Het Compostelaat is daarna te vragen in Santiago bij het pelgrimsbureau Oficina de Peregrinos.

Van het volle pelgrimspaspoort van Wim staan de foto’s hieronder. Klik op de foto’s om een grotere versie te zien.

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 3

Geplaatst in Terug in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Het Compostelaat

Eenmaal in Santiago aangekomen, ontvangen de pelgrims op vertoon van hun pelgrimspaspoort het Compostelaat. Dit is een verklaring van het pelgrimsbureau ‘Oficina de peregrinos’ dat de pelgrims aangetoond hebben dat ze de laatste kilometers volgens de regels hebben afgelegd.

Klik op de afbeelding om een grotere versie ervan te zien.

Het compostelaat

Het compostelaat

Een vertaling: Het kapittel van de Zegenrijke Apostolische en Aartsbischoppelijke Kerk van Compostela, als bewaarder van het zegel van het Altaar van de Zalige Apostel Jacobus belast met de taak een bewijsstuk te overhandigen aan alle Gelovigen en Pelgrims uit alle landen van de wereld, die uit devotie of omwille van een gelofte de Bedevaartsplaats van de Heilige Jacobus, onze Apostel, Patroon van de Spanjaarden en Titelheilige, bezoeken, maakt bekend aan allen, te zamen en afzonderlijk, die dit zullen nagaan, dat de heer Zoannem Villelmum Van Der Male dit allerheiligste Godshuis uit godsvrucht toegewijd heeft bezocht. Ter waarmerking hiervan overhandig ik hem/haar het voorliggend schrijven, bekrachtigd met de zegel van dezelfde Heilige Kerk. Gegeven te Compostela op de 29 Mei in het jaar des Heren 2011. De Secretaris van het Kapittel.
(Vertaling via deze site.)

In Finisterre krijgen de pelgrims nog een certificaat uitgereikt.

Klik op de afbeelding om een grotere versie ervan te zien.

De verklaring van Finisterre

De verklaring van Finisterre

Vrij vertaald: De gemeenteraad van Finisterre verklaart hierbij dat Willem van der Male op 31 mei 2011 de Costa da Morte heeft betreden en het einde van het pad van Jacobus heeft bereikt.

Geplaatst in Terug in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Vila Chã – Nijkerk

Dinsdag 7 juni. Gisteren had Wim zijn telefoonalarm ingeschakeld en had verwacht dat deze om half zeven af zou gaan. Zodra de wekker piept, staat Wim naast zijn matje en begint de tent op te breken. Na enige tijd ligt de tent inmiddels plat en Wim vraagt zich af waarom broeder Joop nog niet wakker is. Dan kijkt hij eens op zijn horloge en beseft dat hij geen rekening heeft gehouden met het uur tijdsverschil; de telefoon staat nog op de Spaanse tijd ingesteld. In het extra uur dat Wim op deze manier gewonnen heeft, ruimt hij zijn tent en bijbehorende spullen op en is klaar terwijl Joost, Izaak en Riet langzaamaan wakker worden.

De familie vertrekt mooi op tijd en nuttigen onderweg een kop koffie en een broodje. Als ze tegen de avond de snelweg verlaten om een camping te zoeken waar ze kunnen overnachten, komt het dorpje Joost en Wim bekend voor. Niet alleen de huizen en gebouwen, maar vooral de herdershond die ze zien rondlopen op een erf.

De hond en de broers hebben al eerder met elkaar kennisgemaakt. Op de dag dat de broers van Burgos naar Carrión de Los Condes fietsten, zijn ze in Castrojeriz gestopt om daar hun brood te eten. Joost en Wim zaten op een bankje naast een erf, waar achter het hek een herdershond met daarbij een klein hondje rondliep. De bazin nam het kleine hondje mee om uit te laten, maar dat ging niet zonder het kleine monster luid keffend langs het hek te laten lopen. De herdershond werd fel en ging door het lint en al gauw happen de beide honden naar elkaar door het hek.

Wim en Joost hadden dit schouwspel aangezien en herinnert hen aan de Dazer die Wim heeft gekocht ter voorbereiding op zjin reis. Dit is een “ultrasone hondenafschrikker voor iedereen die bang is voor honden”, en geeft een (voor de mens onhoorbaar) piepsignaal af waar de honden geen brood van lusten. De broers lopen naderbij en worden onvriendelijk begroet door de grommende en happende herder. Wim haalt de Dazer tevoorschijn, drukt op het knopje en zoef! De hond stuift weg en laat niets meer van zich horen. Wat een toeval dat Izaak en Riet juist dit plaatsje hadden gekozen voor het tentenkamp van deze dag.

Het is woensdag en Wim, Joost, Izaak en Riet rijden met de auto uit het dorpje en nemen gepast afscheid van de herder. Eén piepje nog. De familie rijdt verder en arriveert na ruim 600 kilometer in het stadje Pons. Het tentenkamp wordt weer opgezet en de elektrische bakplaat van Izaak wordt aangesloten. Ze mikken alle eetbare restjes op de plaat en smikkelen van het ontstane gerecht, wat ze wegspoelen met rode en witte wijn. Na het opstellen van een reisplan voor de komende dagen kruipt de familie van der Male in hun tenten, waarop de regen zachtjes begint te tikken.

Donderdag 9 juni. Mooi op tijd vertrekt de familie van der Male verder huiswaarts. Ze zoeven door Frankrijk met een gemiddelde snelheid van 94 kilometer per uur. De overnachting vindt plaats in Berck, de camping die Izaak en Riet als eerste bezochten toen ze op 5 mei richting Portugal vertrokken. Ze kennen de weg zó goed dat ze onbedoeld een toeristische route kiezen, waardoor de broers de hele omgeving van het plaatsje te zien krijgen. Gelukkig gaat het boodschappen doen ze beter af, want ze komen terug met de heerlijkste spijzen van de traiteur. Na een douche en een consumptie praat de familie nog even na en duikt het campingbed in.

Het is vrijdag 10 juni. Het laatste ritje naar huis. Het regent nog volop als de Van der Males de tenten opbreken. Het ontbijt wordt snel naar binnen geschoven en ze vertrekken zonder koffie, wat voor Joost betekent dat hij onder het rijden direct in slaap dommelt. Onderweg drinken Joost, Wim, Izaak en Riet koffie op de vuilste parkeerplaats van Frankrijk.

Wim en Joost zitten in de auto bij Izaak en Riet. Wim is aan het filmen, Joost is zijn notitieboekje aan het bijwerken, Riet heeft de wegenkaart op schoot en Izaak houdt zijn ogen op de weg. Niet altijd makkelijk met een ondeugende broer op de achterbank.

Op verzoek van zijn broers rijdt Izaak nog over Galder, waar Wim en Joost op de heenreis tijdens Koninginnedag veel moeite hebben gedaan om een stempel te bemachtigen. In het pelgrimspaspoort hebben ze speciaal een vakje open gehouden en willen die nu graag bestempeld hebben. Het telefoonnummer dat ze op de heenreis bij de kapel hadden genoteerd, wordt ingetoetst en aan de andere kant van de lijn horen ze dat ze het stempel kunnen krijgen. Na een vriendelijke ontvangst krijgen ze het stempel en schrijven ze een stukje in het gastenboek. Een geanimeerd gesprek volgt en de goedgevulde pelgrimspaspoorten maken indruk.

Eenmaal in Rhenen aangekomen laden de broers alle spullen uit en binden alles weer op de fietsen. Na een heerlijk bakje koffie nemen Joost en Wim afscheid van Izaak en Riet. Eenmaal op de fiets hebben ze er al snel de sokken in en met een gangetje van zo’n 26 kilometer per uur snellen ze huiswaarts. Om niet verrast te worden door de hongerklop kopen ze onderweg nog een paar lekkere koeken. Hoe dichter bij Nijkerk, hoe donkerder het wordt. De regen komt eraan en het staat op uitbarsten, nog even een tandje bijschakelen dus. De pelgrims draaien de Valkenhof in en komen daar als eerste Jade en Juul tegen, de kleinkinderen van Joost. Ze hebben een groot spandoek en staan met medailles klaar om die bij de broers om te hangen.

Wytske, Erwin en Kristel, Patricia en Dick, Koos en Loes, Henk en Hanna, Joop en Ina en hun dochter Gertrud zorgen voor een zeer hartelijke ontvangst. Een gezellig weerzien na de 43 dagen waarin de broers 3280 kilometer hebben afgelegd. En het was nog uren onrustig in Huize Van der Male te Nijkerk.

Welkom thuis pelgrims!

Welkom thuis pelgrims!

Het ontvangstcomité staat buiten klaar om de helden te verwelkomen

Het ontvangstcomité staat buiten klaar om de helden te verwelkomen

De broers stappen van de trappers en zetten voet op Nijkerkse grond

De broers stappen van de trappers en zetten voet op Nijkerkse grond

Wil je een reactie achterlaten voor Joost en Wim? Klik dan hier om je reactie te plaatsen.

Geplaatst in Portugal 2011, Terug in Nederland 2011 | 3 reacties

De klimmers in actie

Wim, Joost en Bas fietsen hier omhoog. Cameraman Wim heeft het gebrek aan een professionele cameraploeg creatief opgelost.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

De buff in tweeën

De pelgrims hadden een multifunctionele buff meegenomen: te gebruiken als sjaal, muts of als bandana. Het was echter zo warm onderweg, dat deze functies eigenlijk overbodig waren. De buff werd doorgeknipt. In de filmpjes hieronder is te zien welke nieuwe functie de buff heeft gekregen.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Twee gedichten van Rob

Enige dagen terug waren Joost en Wim de Belgische Rob tegengekomen, die een aantal gedichten declameerde. Hier twee van de gedichten die deze Belgrim had meegebracht.

Hoog in de bergen
– Vrij naar Bert Decat (http://blog.seniorennet.be/stelvio/)

Hoog in de bergen op de trappers
je grenzen verleggen
je beperkingen vaststellen
en toegeven
karakter tonen

Nieuwsgierig kijken achter elke bocht
sterven en toch genieten
je eigen ademhaling horen in een immense stilte
hoog in de bergen
hier zou ik eeuwig willen rusten

Het tweede gedicht dat Rob voordroeg klinkt als volgt:

Fietsen om te vergeten
om nooit meer te weten
fietsen om te weten
om nooit meer te vergeten

Geplaatst in Tussendoor 2011 | Een reactie plaatsen

Vila Chã – Porto – Vila Chã

Het is maandag 6 juni, en vandaag doen de broers een dagje Porto. Izaak en Riet brengen de pelgrims met de auto naar Mindelo, waar ze in de metro stappen die hen in zo’n 35 minuten in het centrum van Porto brengt. Op de camping hebben Joost en Wim een stadsplattegrond gekregen die goed van pas komt. Bij de tourist info krijgen ze een stempel. Lopend door het mooie centrum gaan de broers richting kathedraal om daar een andere stempel te krijgen, maar die is helaas gesloten tot 14:30. Er is wel een informatiepunt open, maar die heeft dezelfde stempel als de tourist info en de dame achter de balie weet niet zeker of ze in de kathedraal een andere hebben. De broers besluiten om later terug te keren.

De pelgrims lopen verder naar en over de Ponte Dom Luis 1, die over de Rio Douro gaat. Deze brug is ontworpen door het architectenbureau van Ferdinand Eiffel. De overeenkomsten met de Eiffeltoren in Parijs zijn in de constructie goed te zien. Het is een prachtig gezicht. Lopend over de brug heb je een schitterend uitzicht op het lager gelegen stadsdeel.

De Ponte Dom Luis 1 in Porto

De Ponte Dom Luis 1 in Porto

De broers lopen wat verder door en nemen een kijkje bij het station van een kabelbaan en bekijken uitvoerig de techniek die gebruikt is. Daarna keren ze terug naar de kathedraal, die inmiddels geopend is. Evenals de vele andere kerken in Spanje en Portugal heeft deze kathedraal een hoog bling-bling gehalte. Het is niet de stijl waar de broers van houden. Te protserig. Maar smaken verschillen en vele bezoekers zijn er verrukt van. In de kathedraal is een klein infobureau. Op de vraag naar een specifieke stempel van de kathedraal wordt bevestigend geantwoord. Deze laatste stempel in het pelgrimspaspoort is voor de broers een mooie afronding van hun caminotour.

Eenmaal uit de kerk is het tijd om een broodje eten. De lunchroom heeft een terras, maar Wim en Joost besluiten om binnen plaats te nemen aan het enige tafeltje, wat half achter de toonbank staat. Ze bestellen een broodje en wat te drinken. Het ziet er smakelijk uit en dat is het ook. Ondertussen bekijken ze het reilen en zeilen in de zaak. Opvallend is de man achter de kassa. Hij is zo te zien de enige die afrekent met de klanten. Het meisje in de bediening geeft aan de man door wat er door de gasten besteld is. Hij slaat het aan op de kassa waar een bonnetje uitkomt. Dit legt hij op een schaaltje, samen met een Fruitella toffee. Soms twee toffees. Het frappante is dat de man totaal niets zegt. Alles doet hij met gebaren. Als er een klant komt afrekenen knikt hij en zoekt het bijbehorende schoteltje met bon en toffee, rekent af en knikt nogmaals. Het eerste dat in Joost opkomt is dat de man (net als Joost) een stembandoperatie heeft ondergaan. De broers observeren de man wat beter en zien achter zijn zonnebril een flink blauw/geel oog en een gehechte wenkbrauw. Deze kwetsuren horen niet bij een stembandoperatie!

Een bekende van de man bestelt een kopje koffie aan de toonbank. De kassaman gebaart dat hij niet hoeft te betalen. Dan vraagt de man kennelijk wat er aan de hand is. De kassaman schrijft nu een en ander op een briefje, laat dat zien en doet als aanvulling zijn lippen, die tot nu toe gesloten waren, iets uit elkaar. Het gezicht van de klant spreekt boekdelen. De broers kunnen slechts gissen en zullen het nooit te weten komen. Als pleister op de wond krijgen ze bij het afrekenen twee toffees en een knikje. De lippen blijven helaas op elkaar. Toch voelen ze veel verwantschap met deze man. De gebarentaal, het werken met een briefje: het is de pelgrims niet vreemd.

Na dit intermezzo gaan Joost en Wim op zoek naar een opstapplaats voor de Yellow Bus. Ze gaan namelijk een rondrit maken door historisch Porto. De kaartjes voor deze rondrit kregen ze van de campingburen die kaartjes hadden voor twee dagen. Omdat zij vertrokken mochten de broers de kaartjes met bijbehorende oordopjes hebben. Al snel vinden ze een Yellow opstapplaats en na ruim 10 minuten arriveert de bus. Ze stappen in de dubbeldekker en vinden een plaatsje bovenin, pal achter de voorruit. Zodoende hebben ze een prachtig uitzicht.

De broers pluggen hun oordopjes in en stemmen af op de Nederlandse taal. De bijna twee uur durende rondrit is heel mooi en voert langs veel monumenten uit het verleden. Opvallend was het “Casa de Musica”, een modern pand in de vorm van een kristal. Het ontwerp is van de Nederlandse Rem Koolhaas. De broers vinden het prachtig! De tour gaat ook nog een stukje langs de kust. De schuimkoppen op de golven laten zien dat de wind fors in kracht is toegenomen. Na de rondrit lopen ze een stukje door de stad en duiken dan de metro in. Daar waarderen ze de metrotickets op tot Mindelo waar ze een half uurtje later arriveren. Taxi Izaak staat al gereed en levert zijn broers daarna keurig voor de tent af.

De wind is inmiddels aangewakkerd tot windkracht 6. Dit komt de familie niet zo goed uit, want Izaak en Riet hebben alles voorbereid voor een barbecue. Met behulp van een windscherm en een parasol wordt het kampeerterrein in stelling gebracht en het feest kan beginnen. De kant- en klare barbecues produceren meer rook dan vuur. Het vuur komt van een Nederlandse campinggast die ’s middags gearriveerd is. Briesend deelt hij de hongerige familie mee: “Uit die rotzooi!”. Izak antwoordt stoïcijns dat hij dat zo net nog niet weet. Ze volgen de goede raad niet op en even later stijgen de heerlijke geuren op van de barbecue. Het bij de dorpsslager gekochte vlees is van prima kwaliteit en ze genieten er met volle teugen van.

Het reisplan voor morgen wordt nog even doorgenomen, want dan gaat de terugreis echt beginnen. Het was voor de broers weer een mooie dag vandaag, Porto heeft veel indruk op ze gemaakt!

Geplaatst in Portugal 2011 | Een reactie plaatsen

Barcelos – Vila Chã

Het is zondag 5 juni, en al tijdens het ontbijt krijgen de broers een telefoontje van de thuisbrengers Izaak en Riet, dat ze vandaag Braga verlaten. Ze hebben daar een nare ervaring gehad met een local die zich over hun kostbare spullen wilde ontfermen, zonder dat ze daar toestemming voor gaven. Ze voelen zich niet meer op hun gemak op die camping en gaan vandaag verkassen. In de loop van de dag zullen ze de broers inlichten over waar ze heengaan. Joost en Wim schrappen de uitgezette route naar Braga en nemen de gele 306 richting Modivas. Het zal vandaag niet zo’n heel lange fietsdag worden, want Izaak en Riet zoeken een camping in de buurt van Porto.

De broers nemen uitgebreid de tijd voor de koffie en als ze in een dorpje komen waar een concert gaande is, zetten ze de fietsen opzij om zich onder de toehoorders te begeven. Het concert wordt verzorgd door twee orkesten die tegenover elkaar hun eigen podium hebben. Het publiek staat ertussen. Zodra het ene orkest is uitgespeeld en het applaus in ontvangst is genomen, wordt hen de rug toegekeerd om het andere orkest te zien spelen. Voor zover de broers als leken het kunnen beoordelen wordt hier op een behoorlijk niveau gemusiceerd!

Eén van de twee orkesten

Eén van de twee orkesten

Wim en Joost luisteren en fotograferen en krijgen van een aardige meneer de adressen voor e-mail en website. Die is hier te bekijken: http://www.bandanovafermentelos.com/index.php. De broers beloven de gemaakte foto’s op te sturen. Dat het hier feest is blijkt ook uit het prachtige tableau wat ze gemaakt hebben. Het heeft een afmeting van circa 4 meter breed en 20 meter lang, met als basis coniferentakjes. Hierin zijn fraaie motieven verwerkt van andere natuurlijke materialen. Om het fris te houden wordt het regelmatig met water beneveld. Het ruikt ook erg lekker!

Deze vogel is onderdeel van het tableau

Deze vogel is onderdeel van het tableau

Na afloop van het concert worden er vuurpijlen afgeschoten vanaf een nabijgelegen terrein. Na van al die moois genoten te hebben gaan de fietsers verder richting Porto. In de buurt van het vliegveld eten ze iets van de grill met Franse frietjes erbij. Inmiddels hebben ze van Izaak en Riet vernomen dat ze in het kustplaatsje Vila Chã zijn neergestreken en dat er voldoende ruimte is voor de twee fietstentjes. Na wat speurwerk en twee keer vragen, belanden de broers op de kustweg naar Vila Chã. Deze keer leidt de route noordwaarts, omdat de broers al ver richting Porto waren gefietst. Geen probleem om even terug te fietsen.

Nog 15 kilometer te gaan. Ze hebben het al vaker gezegd tijdens de fietstocht: “Het venijn zit in de staart”. Dat is ook nu weer het geval. De broers wanen zich tussen Parijs en Roubaix, en dan met name op de kasseien. Het is werkelijk bar en boos. In deze kustweg zit één letter teveel. Om het echt gezellig te maken doet de koude noordenwind er nog een schepje bovenop!

Wim en Joost hebben zo langzamerhand geleerd om met tegenslag om te gaan en hanteren het motto van Joost zijn ex-collega Ton Vissers: “Het is vervelend, maar niet meer dan dat.” Daarmee is de kous af en bereiken de door elkaar gehusselde broers het dorpje Vila Chã, waar ze bij de ingang van de camping worden opgewacht door Izaak en Riet. Iedereen is blij om elkaar weer in goede gezondheid te zien.

Van de campingbaas krijgen de pelgrims een plekje naast Izaak en Riet, op een mooi grasstrookje. Izaak en Riet verwennen de broers met een heerlijk avondmaal en een lekker toetje. Dit was de laatste fietsdag op de camino Português. Morgen waarschijnlijk naar Porto voor een laatste stempel in de kathedraal. Dat zal een mooie afsluiting zijn.

Geplaatst in Portugal 2011 | Een reactie plaatsen

Tui – Barcelos

Om half drie in de nacht wordt de nachtrust van de broers verstoord. Door een enorme gil zitten alle pelgrimsgasten verschrikt rechtop in bed. Op één na, die ligt namelijk op de grond! Deze Engelse meneer is van het ruim 2 meter hoge stapelbed naar beneden gevallen. De consternatie is groot, hulp wordt snel geboden en wonder boven wonder blijkt de man niets te mankeren. Ook de gillende vrouw, waar de man naast was geland, is weer tot bedaren gebracht. Na zo’n 10 minuten is de man weer bij zijn positieven en klimt eigenhandig twee meter omhoog om zich op de plek des onheils neer te vleien alsof er niets gebeurd is.

Het kost enige tijd voordat Joost de slaap weer kan vatten, op zijn hoge stapelbed zonder opstaande randen. Wim, die op een benedenbed ligt, is druk bezig aan een oplossing voor het voorval. Zo te horen worden de poten onder het stapelbed afgezaagd!

Om half zeven staan de broers op en voor achten zitten ze alweer op de fiets richting Portugal. Op gepaste afstand worden ze met saluutschoten verwelkomd door het Portugese leger als ze de brug over de Rio Minho overfietsen en voor het eerst in hun leven de Portugese grond betreden. In het plaatsje Valenca de Minho zetten de broers eerst de horloges een uur terug. Vanaf nu zal het ’s morgens bij het ontwaken licht zijn. In Spanje was het rond zes uur ’s morgens nog behoorlijk schemerig. Vandaag hebben Joost en Wim dus een uurtje extra, dus passen ze zich aan: ze drinken een keer extra koffie. Met kleine cocosmacroontjes! Lekker.

Portugal!

Portugal!

Zo ver als mogelijk volgen Wim en Joost de camino Português. Waar hij voor fietsers niet begaanbaar is, passen ze de route aan, bij voorkeur over de witte en gele wegen die ze op hun kaart zien. In Ponte de Lima fietsen ze de gele 306 op. Een mooie fietsweg, redelijk bochtig en afwisselend stijgen en dalen. Op deze weg worden de broers ongevraagd betrokken bij een schadeongeval.

Wim en Joost rijden tijdens een klim met geruime tussenafstand achter elkaar. Achter hen rijdt een auto die gaat passeren, en voor hen komt er een tegenligger aan. De achteropkomende auto passeert Joost, maar in plaats van tussen Joost en Wim in te voegen zet deze toekomstige klant van Hanso Anderso zijn passeerbeweging door. Om een ongeluk te voorkomen, rest de tegenligger niets anders dan sterk afremmend zijn auto met de zijkant tegen de vangrail te zetten.

De broers schrikken zich wezenloos van het angstaanjagende geluid van vervormend blik. De auto die hen gepasseerd is stopt iets verderop. De chauffeur van de zwaar beschadigde auto stapt uit. Op dat moment rijdt de andere chauffeur, die alles veroorzaakt heeft, door! Voordat Wim en Joost van de schrik bekomen zijn, zien ze de auto verdwijnen achter de bocht, de broers in verbijstering achterlatend.

De chauffeur van de beschadigde auto stapt snel weer in. Het kost hem de nodige moeite om zijn auto los te wrikken van de vangrail. Als een speer rijdt hij door, tot hij verderop kan keren. De broers zien hem daarna als een dolleman met gillende banden door de bochten gaan en ze houden hun hart vast. Naderhand zien ze hem nog eenmaal terug, als hij hen tegemoet rijdt. Zijn achtervolging is zinloos geweest. Hopelijk bestaat er in Portugal ook zoiets als een garantiefonds, anders is het wel erg sneu. Je voorkomt een ongeluk en blijft vervolgens met een enorme schadepost zitten. Schandelijk!

Tijdens de lunch in een mooi parkje begint de lucht steeds meer te betrekken en horen de broers gerommel in de verte. Als ze weer onderweg zijn begint het iets te regenen en te onweren. Om niet in de onweersbui verzeild te raken bivakkeren de broeders 20 minuten in een bushokje. Vanuit de schuilplaats zien ze dat er ook Portugezen zijn die zeer kerst-minded zijn. De complete kerstversiering hangt nog voor de ramen en aan de gevel.

Als ze in Barcelos, de stad van de kippen, aankomen, is het grote plein bij het centrum feestelijk versierd. Ook is er een mooi en lang downhillcircuit aangelegd voor fietscrossers, waar de een na de ander naar beneden komt zeilen. Vele vrijwilligers leiden alles in goede banen, zodoende kunnen Wim en Joost tussen de rijders door het circuit oversteken. Op naar de tourist info!

Bij de tourist info krijgen ze het adres van een niet-officiële auberge. Het is een gebouw van een folkloristische dansgroep met een slaapzaal voor 22 personen. Ook de overige voorzieningen zijn hier oké. Er is helaas geen keuken om een maaltijd te bereiden. De broers schrijven zich in en mogen een bed uitzoeken. Ze hoeven niet lang na te denken en kiezen, gezien de ervaring van de afgelopen nacht, voor de laatste twee bedden beneden.

Nadat de broers het stof van de dag van zich hebben afgespoeld gaan ze de stad in en drinken een kopje koffie. Daarna op zoek naar een eetgelegenheid, maar het valt tegen om voor half negen een warme maaltijd te krijgen. Wim en Joost vinden een restaurant waar ze op de eerste verdieping op een overdekt terras kunnen zitten. De temperatuur is daar nog aangenaam. De tafel wordt keurig gedekt door een zwijgzame maar vriendelijke ober. Buiten het gebruikelijke mandje met brood, krijgen ze ook nog een schaaltje boter, een schaaltje olijven en een soort kikkererwtensalade. Naderhand wordt er nog een schaaltje geserveerd met daarop voor ieder drie warme hapjes. Voor de nodige vitaminen bestellen de broers een salade als voorafje. Voor het hoofdgerecht zijn twee vissen uitverkoren om op de borden van de Van der Males te mogen liggen. De droge witte wijn van het huis is prima.

Wanneer ze een flesje wijn bij de maaltijd nemen, moet Joost vaak denken aan de woorden van Adinda en Hans toen ze onlangs een vispotje zijn komen eten: “Een wijntje bij een visje maakt het tienmaal lekkerder”. Joost begint zo langzamerhand te denken dat ze gelijk hebben! Ook nu is de vis weer voortreffelijk. Wat kunnen de Spanjaarden en Portugezen toch voortreffelijk vis bereiden!

Rond half tien zijn de broers weer terug in de auberge, waar de medepelgrims al in diepe rust zijn. Enigszins vermoeid, voldaan en met een gerust gevoel leggen de broers zich neer op de benedenbedden voor een ongestoorde nachtrust.

Geplaatst in Portugal 2011, Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Cardalda – Tui

Rond half negen in de ochtend vertrekken Joost en Wim richting Tui, het einddoel voor vandaag. Ze vervolgen de kustweg nog tot Cambados, daarna gaan ze landinwaarts via Barrantes naar Mosteiro. Omdat één van Wim zijn voortassen schade heeft opgelopen en nu met een touwtje aan zijn lowrider vastgebonden zit, gaan de broers naar de plaatselijke Ford garage voor een betere oplossing. De twee monteurs van Van der Male BV (voor al uw garagedeuren en kleine fietsreparaties) hebben zelf wel een idee hoe ze het graag opgelost willen zien, maar zijn overgeleverd aan de deskundigheid van hun Spaanse gastheer.

De monteur rommelt wat in verschillende laatjes en komt terug met een forse parker en een schroevendraaier. De broers kijken enigszins bezorgd toe als de man met forse slagen de parker op zijn plaats manouvreert. De boel zit weer vast, alleen steekt de parker een centimeter de tas in. Geen gezonde toestand voor de slaapzak en het matras. De Spanjaard rommelt nog eens in zijn laatjes en komt terug met een plastic kapje dat over de parker wordt gedraaid. “Protection”, zegt hij, en de broers beamen dat. “Si, protection, quanta costa?” De man antwoordt: “Nada.”

De broers vervolgen de tocht richting Pontevedra waar ze dwars door de stad moeten. Dit lijkt goed te gaan, totdat de weg waarop ze rijden overgaat in een vierbaansweg. Ze moeten terug, lopend wel te verstaan, tegen het verkeer in. Terug in de stad komen ze met behulp van een chauffeur op de goede kleine uitvalsweg richting Bertola. In de grotere plaatsen valt het vaak niet mee om de kleine uitvalswegen te vinden, er is namelijk geen enkele verwijzing naar.

Via kleine weggetjes rijden Wim en Joost naar Redondela, waar ze ingrediënten kopen voor de lunch en een kaars kopen. Al sinds de broers in Santiago arriveerden wil Wim zijn belofte nakomen om een kaarsje op te steken voor Carla. De kerken die de broers in Santiago bezochten hadden allemaal elektrische kaarsjes. Dat vinden de Van der Males maar niks. Het is een beetje kermisachtig, je gooit een euro in een sleuf en er flikkeren wat lichtjes op. Daar kun je geen goed gevoel aan overhouden. Na Santiago zijn Wim en Joost nog bij vele kerken geweest. Veelal gesloten, maar de enkeling die open was had ook elektrische kaarsjes. Vlak voor Tui, in het plaatsje Virxe do Camino, zien ze een mooi kerkje. Een mevrouw is bezig bloemen te schikken en de broers vragen of ze de meegebrachte kaars hier aan mogen steken. Ondanks dat hier ook elektrische kaarsjes staan, mag het. Wim is opgelucht dat er nu eindelijk een kaarsje voor Carla brandt. Weliswaar niet in Santiago, maar in het kerkje van Virxe do Camino, waar een weldadige rust heerst.

In Tui rijden de broers rechtstreeks naar de tourist information die zowaar geopend is. De informatrice spreekt goed Duits en dat is prettig. Ze krijgen informatie over enkele pensions (duur!) en ook over de auberge voor pelgrims (goedkoop!). Wim en Joost kijken eerst bij de auberge of er plaats is. Dat is er nog volop. Ze schrijven zich in en krijgen voor vijf euro per persoon een bed toegewezen. Op de zaal kunnen maximaal 18 personen overnachten.

Een schoon overtrek voor het matras en een hoofdkussen worden aan de broers meegegeven. De fietsen worden op een binnenplaats gestald. Alle benodigde voorzieningen zijn aanwezig. Er is echter geen keuken. Dat wordt vanavond weer een menu del dia!

In het centrum van de stad pikken de broers eerst een terrasje voor een drankje en een schaaltje olijven. Het zoutgehalte moet op peil blijven bij zulk warm weer! Rond half negen ’s avonds kijken ze rond of er ergens een eetgelegenheid is waar ze kunnen dineren. Na een kleine speurtocht valt hun oog op een Chinees restaurant. Van de menukaart die buiten hangt worden ze niet veel wijzer. Ze zien wel dat een menu del dia op de kaart staat en besluiten zich te laten verrassen.

De bedienden heten de broers vriendelijk welkom en loodsen hen naar een tafeltje voor twee. Ze zijn de enige klanten. Ze bestellen wat te drinken en kiezen het dagmenu. Vervolgens krijgen ze een groene salade, een loempia, een schaaltje nasi, een licht gepaneerde kippenschnitzel, een schaaltje aangeklede mie, een ijsje en een koffie en thee. Inclusief de consumptie betalen ze in totaal €16,95.

Als de broers rond half tien naar de auberge lopen, zitten alle terrassen nog stampvol en worden de tafels in gereedheid gebracht om te gaan eten. Lopend door een kakafonie van geluid bereiken ze de auberge aan de zijkant van de kathedraal. In deze beschutting moet het vannacht goed toeven zijn!

Geplaatst in Spanje 2011 | 2 reacties

Noia – Cardalda

Het is donderdagochtend 2 juni en de broers ontbijten in het hotel, waar ze geroosterd brood met gebakken eieren en een kop koffie voorgeschoteld krijgen. Vanuit Noia volgen ze de pelgrimsroute richting Portugal. Ze rijden daar de camino in tegenovergestelde richting. Het routeboekje wijst ze naar het plaatsje Padron, een afstand van 28 kilometer. Ruim meer dan de helft is klimmen, de rest is een afdaling over een niet al te beste weg, oppassen geblazen dus!

Na die rit wordt er koffie gedronken op een zonovergoten terras en ongevraagd krijgen ze elk een plakje cake, een wafeltje en een koekje erbij. Lekker snoepen dus. De kosten? In totaal twee euro. Dat is wel even wat anders dan een stukje tarte de Santiago voor 3,80!

In Padron verlaten de broers definitief het routeboekje en oriënteren zich verder op de kaart van Portugal. Dat is even wennen, omdat heel veel kleine plaatsjes niet op deze kaart voorkomen. Verder kijken dan je neus lang is, is hier het devies.

Van Izaak en Riet hebben de broers gehoord dat er een camping is in Vilagarcia de Arousa. Dit ligt op zo’n 54 kilometer van Noia. Een kort traject vandaag en dat komt goed uit, want Joost en Wim willen de was doen en hebben nog een aardig deel van de verslaglegging in te halen. In Vilagarcia de Arousa lunchen ze op een bankje aan de Mauen.

Het is één en al bedrijvigheid. De kokkelvissers komen binnen en brengen hun vangst naar een soort visafslag. De kokkels die in netjes zitten worden hier gewogen. De visser krijgt hier een bewijs van en stort de kokkels vervolgens in een plastic bak, en doet het bewijsje erbij. Tegen de tijd dat de broers verder gaan, staat de hal al behoorlijk vol met bakken van allerlei groottes. De inhoud varieert van 1 tot 10 kilo. Kopers zijn er ook, voornamelijk eigenaren van viswinkels en restaurants.

Eenmaal weer onderweg kijken de broers goed uit naar bordjes met campings erop, maar zien niets. Een mevrouw helpt hen op weg door te zeggen dat ze de kustweg moeten blijven volgen. Inmiddels zijn ze Vilagarcia alweer uit en hebben zo’n drie kilometer langs een industrieterrein gereden. De twijfel slaat toe dus gaan ze het nog maar eens vragen. Ditmaal in een cultureel centrum.

Joost en Wim krijgen te horen dat ze op de goede weg zitten, maar dat het zeker nog 15 kilometer verder is. Voor alle zekerheid raadplegen ze een collega die ervan overtuigd is dat ze slechts de helft van die afstand hoeven te fietsen. Dat klopt vrij aardig, want na 8 kilometer rijden ze de door Izaak en Riet geselecteerde camping op. Ze mogen zelfs een plaats uitzoeken en later komen om in te schrijven en te betalen.

Bij het zoeken naar een geschikte plaats valt op dat er onder een bepaald soort bomen veel zaadbolletjes liggen in de vorm van elzenproppen, zoals we die in Nederland kennen. De broers pakken de spullen van de fietsen en spreiden het grondzeil van de tenten op de grond. Joost kijkt naar zijn sandalen en denkt: “Getverderrie, hondenstront! Wie laat zijn hond nou op de camping poepen?”

Als ze nog eens goed kijken blijkt het geen hondenpoep te zijn, maar zijn het de zogenaamde elzenproppen. Deze bevatten net als een vijg een kleverige substantie met zaadjes. Snel verkassen ze naar een minder mooi maar proploos plaatsje onder een plataan. De kleverige substantie krijgen ze met veel moeite vanonder het schoeisel vandaan. Als de was in de wind wappert en de broers zich gedouchet hebben, gaat Joost nog even met het tekeningetje langs de receptie.

Zo, de tafel en de stoeltjes zijn ook weer geregeld en ze krijgen er nog een gulle lach van de campingmevrouw bij. Als Joost zijn secretariële werk weer oppakt gaat Wim boodschappen doen in het nabijgelegen Eroski-center. Na een uitgebreide maaltijd buiken ze nog even uit bij een kopje koffie en gaan daarna naar bed. Ze doezelen weg op het gekwetter van hun Spaanse medekampeerders die, zo hebben de broers ervaren, vaak tot middernacht hun spreekvaardigheid op peil houden.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Finisterre – Noia

Als de broers na het ontbijt de fietsen uit de garage willen halen, blijkt de afstandsbediening verdwenen te zijn. Die moet gisteravond door de man meegenomen zijn. Technisch als ze zijn, rukken ze de garagedeur uit zijn aandrijving en kunnen ze hem handmatig openen. De fietsen naar buiten, deur weer dicht, aandrijving opnieuw aansluiten en klaar is Kees! De vaders zijn niet voor één gat te vangen.

Al vóór acht uur draaien de trappers alweer lustig in de rondte en genieten ze van de prachtige uitzichten die langs de kustweg opdoemen. Na zo’n 40 kilometer, bij het plaatsje Lira, hebben ze voor de laatste keer zicht op de Gabo Finisterre.

De kustweg die de pelgrims volgen is verre van vlak en wijkt regelmatig af van de kustlijn. Ze vullen hun brandstof aan met een royaal bepoedersuikerde koek. Dat wordt vanavond weer kleren wassen! Tijdens het eten stoot Wim per ongeluk zijn fietscomputer van zijn fiets, die pardoes twee meter naar beneden valt in een tuin tussen de rozenstruiken.

Wim loopt een stukje terug waar de hoogte wat minder is en springt naar beneden om daar te zoeken naar het apparaatje. Als Wim gehurkt onder de rozenstruiken aan het zoeken is, komt er een man de tuin in lopen. Zijn ogen schieten vuur. De broers verstaan hem niet maar zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Ongevraagd zijn tuin betreden is een doodzonde! En wat deed Wim daar op zijn hurken?

De man maakt zich steeds drukker en gebaart dat Wim de tuin moet verlaten. Rapido por favor! Joost pakt snel zijn fietscomputer. Hij toont die aan de man, wijst naar de rozenstruik en zegt: “Componenta bicycletta la!” Joost moet het zeker drie keer herhalen voordat het tot de man doordringt dat Wim zijn computertje zoekt en niet van plan is om de tuin te gaan bemesten.

De man wordt op slag vriendelijker en Wim mag blijven zoeken. Terwijl hij zich omdraait en een paar passen van de broers verwijderd is, vindt Wim zijn componenta en roept een bevrijdend “YES!”. Hij steekt hem omhoog om aan de man te tonen waar ze naar op zoek waren. Hij kijkt, lacht vriendelijk en maakt een gebaar naar Wim dat hij goeie ogen heeft. Brigadier Dog had gelijk toen hij laatst zei dat Wim een verkenner was!

De broers fietsen verder langs de kust tot Noia, waar ze willen overnachten in een pension. Campings zijn hier niet. Ze proberen de tourist info te vinden, maar worden bij navraag van het kastje naar de muur gestuurd. Na zo’n drie kwartier zijn ze het spuugzat en strijken neer op een terras voor een ijsje. Aan de mevrouw die hen bedient stellen ze ook de vraag. Ze wijst naar een soort kiosk op het plein en zegt “Closed”. De broers weten genoeg, eten hun ijsje op en volgen de bordjes naar Hotel Noia. Daar krijgen ze een mooie schone kamer voor 35 euro.

Op advies van de hoteleigenaresse gaan ze eten in een visrestaurant. Een prima advies, blijkt achteraf. Vooraf krijgen de broers Langoustines en als hoofdgerecht ieder twee grote moten tarbot die perfect gebakken is. Dit alles moet wel besprenkeld worden met een flesje droge witte wijn!

Terug op de hotelkamer hebben de broers nog contact met Izaak en Riet. Ze willen verder fietsen naar Portugal, en Izaak en Riet zullen kijken wat de mogelijkheden zijn voor de broers om onderweg te kamperen.

Tot slot nog een raadsel: Twee broers rijden een helling met 3% naar beneden, en moeten toch bijtrappen om beneden te komen. Ra, ra, hoe kan dat?

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Santiago – Finisterre

Na een winderige en buiige nacht en een staand ontbijt, worden de pelgrims Van der Male uitbundig uitgezwaaid door Klaas en Bas. Het is tijd om richting het einde van de wereld te fietsen.

Ondanks de plattegrond van de stad kost het enige moeite om de juiste uitvalsweg te vinden. Dat de broers niet op de fiets door een bepaalde tunnel mogen rijden, wordt hen luid toeterend kenbaar gemaakt door de andere weggebruikers. Gelukkig vinden ze al snel een alternatief. Met behulp van een wegwerker en een vriendelijke meneer van een garage vinden ze uiteindelijk de goede weg uit Santiago.

De broers hebben een alternatieve route uitgestippeld naar Cabo Finisterre. Ook deze route is aan de pittige kant, het is en blijft tenslotte een bergachtig land. Via Bertamirans, Nesreira, Apareira, Bainas en Bustelo komen ze in Cee. De camping is hier nog gesloten, dus rijden de pelgrims verder. Regelmatig komen ze bordjes tegen van de tourist info, maar alles is gesloten. In Sardinero de Aibaxo komen ze langs een camping waar het hek open staat en ze bezig zijn om de campingwinkel te bevoorraden. Op de vraag of er overnacht kan worden, krijgen Los Vandermalos nul op rekest. Morgen kunnen ze wel terecht, want dan gaat hij officieel open voor het seizoen.

De broers besluiten door te fietsen tot het einde van de camino, namelijk Gabo Finisterre. Na een laatste klim van ruim twee kilometer zijn ze aangekomen bij het caminopaaltje waarop staat “0,000 km”. Het doel is bereikt!

Wim en Joost zijn officieel bij het eind van de wereld

Wim en Joost zijn officieel bij het eind van de wereld

Een aardige Taiwanese dame maakt wat foto’s van de trotse broers op dit moment supreme. Ze hadden gehoopt dat de vuurtoren open zou zijn voor een mooie stempel, maar helaas kan dat alleen maar op zaterdag en zondag.

Ze stappen weer op de fiets en rijden terug naar het plaatsje Fisterra, om iets te vinden voor de nacht. In een winkel onder een pension vragen ze naar een kamer. Helaas, het pension is complet. Een aardige mevrouw die ook in de winkel aanwezig is, heeft wel een oplossing. Op een briefje schrijft ze: “Hotel €40,-“. De broers knikken en besluiten met haar mee te gaan in de veronderstelling dat ze hier in de buurt moeten zijn, in het centrum. Niets blijkt echter minder waar.

De fietsen voortduwend lopen de broers achter de vrouw aan door smalle straatjes, steeds verder omhoog. Ze wijst naar een groot huis met vele balkons, daar zal het wel zijn! Niet dus. Wim en Joost lopen inmiddels aan de rand van het dorp. Ze kijken elkaar eens aan en denken hetzelfde: “Waar komen we nou weer terecht?” Ze zien in de verste verte niets wat op een hotel zou kunnen lijken.

Dan wijst de vrouw hen op een groot nieuw huis, iets verderop in een doodlopend weggetje. Een jonge vrouw staat bij de woning te wachten. De broers vermoeden dat dat de dochter is van de vrouw die hen de weg wijst. De garagedeur van een grote inpandige garage staat uitnodigend open. Plenty ruimte voor de fietsen, want er staat verder niets in. Vanuit de garage gaan ze twee trappen omhoog, naar de begane grond. Daar kunnen ze kiezen uit twee kamers, waarvan één met uitzicht op zee (daarvoor moet je wel in de hoek van de kamer gaan staan, maar toch). De overige zes kamers hebben allemaal een tweepersoonsbed. Wim en Joost krijgen naast de kamersleutel ook een sleutel van de terrasdeur en de elektronische afstandsbediening van de garagedeur. De jonge vrouw verzoekt hen om de volgende morgen bij vertrek dit alles op een kastje in de hal te leggen. Ze krijgen de mededeling dat de warmwatervoorziening over een kwartier op temperatuur zal zijn. De dames verdwijnen zonder adres of telefoonnummer achter te laten.

De broers hebben het hele huis voor zich alleen, er is verder niemand en voor zover ze het kunnen inschatten heeft er niemand hier ooit eerder overnacht. Alles is spiksplinternieuw en pas ingericht. Hier en daar zijn zelfs nog wat prijskaartjes aanwezig.

Op de begane grond hebben ze de beschikking over een grote zitkeuken. Deze is nog niet helemaal ingericht, maar het is goed genoeg voor de mannen die gewend zijn geraakt aan stenen tennistafels en plastic tuinstoelen. Omdat de warmwatertemperatuur maar mondjesmaat oploopt, hebben ze zelf de thermostaat van de oliegestookte ketel wat hoger gezet en zijn ze eerst het dorp ingelopen om wat te gaan eten en de nodige boodschappen voor morgenochtend te halen. Tevens gaan ze langs de auberge Peregrinos voor een stempel en krijgen ze hier een tweede apostolaat. Vanaf Nijkerk tot Cabo Finisterre hebben ze in totaal 2840 kilometer gefietst.

Weer in het huis aangekomen, loopt er een jonge man rond. Hij hoort ook bij de familie. Hij heeft, zo blijkt achteraf, alle overige kamers afgesloten. Hij groet de broers vriendelijk en verdwijnt weer. In de grote keuken eten de pelgrims nog een lekker toetje, knabbelen wat nootjes weg en concluderen dat het water inmiddels warm genoeg is om te douchen. Als goede huisbewaarders controleren ze of alles afgesloten is en leggen zich ter ruste op de nog nooit beslapen matrassen van Ikea.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Santiago – Santiago

Het is maandag 30 mei en de gevierde pelgrimsbroers gunnen zich wat extra nachtrust. Ze slapen vandaag uit: om 7:00 staan ze op. Het ontbijt is vandaag een staande receptie onder het afdak van een toiletgebouw dat nog niet in gebruik is. Vanaf nu kunnen de broers Klaas ook weer van warm water voorzien voor een kopje thee. Klaas was een dag eerder dan Wim en Joost in Santiago. Hij toont zich een goede gastheer, want toen de pelgrims gisteren aankwamen in Santiago had hij de koffie klaar staan!

Vandaag gaan Wim en Joost de stad in om nog wat inkopen te doen. Ze drinken koffie in een café-restaurant waar het hele interieur uit omstreeks 1900 stamt. De broers hebben het idee dat dat ook voor de ober geldt. Die is namelijk nogal vergeetachtig. De prijzen zijn echter niet blijven steken in 1900, die zijn behoorlijk bij de tijd. Een kopje koffie was nog redelijk geprijsd, maar het stukje Tarte de Santiago was met 3,70 euro aardig aan de prijs. Zo’n 8 gulden voor een stukje taart, alsof Sint Jakobus het zelf nog had staan bereiden in de keuken.

Na de koffie spoeden de broers zich naar de kathedraal om de dagelijkse pelgrimsmis bij te wonen. De hele dienst was in het Spaans, dus veel verstonden ze er niet van. Op een gegeven moment werd gevraagd om als teken van broederschap degene die naast je stond de hand te schudden. Een mooi moment. De mis werd besloten met het slingeren van het grote wierookvat. De broers hebben geluk dat ze dit mee mogen maken, want dit is geen dagelijks gebeuren in de kathedraal van Santiago.

Het wierookvat slingert in de zijbeuken van de kathedraal. Wim en Joost staan helaas niet op een plaats waar ze het spektakel goed kunnen zien. Brigadier Dog heeft, hoe kan het ook anders, wel een strategische positie ingenomen en heeft een fraai kort filmpje gemaakt.

Bij een plaatselijke boekhandel en bij het bureau voor toerisme halen de broeders informatie voor het vervolg van de fietstocht, richting Finisterre. Na Finisterre willen de broers nog doorrijden over de camino die door Portugal loopt, ze hebben namelijk nog wat dagen over en nu ze toch in de buurt zijn willen ze wel wat van Portugal zien. Bovendien fietsen ze Izaak en Riet tegemoet, waar Joost en Wim in de auto mee terug zullen rijden naar Nederland. Op het plein voor de kathedraal van Santiago maken Joost en Wim nog wat foto’s, en zien ze Bas uitbundig naar boven zwaaien. Bas heeft met het thuisfront afgesproken zich op de webcam van Santiago te laten zien en zwaait dus naar Nederland.

Wim en Joost voor de kathedraal in Santiago

Wim en Joost voor de kathedraal in Santiago

Samen met Bas, Koen.nl en Klaas gaan de broers een hapje eten. Morgen gaan ze afscheid nemen van deze mannen waar ze de afgelopen weken met zoveel plezier mee zijn opgetrokken. Koen en Klaas gaan naar huis en Bas gaat verder naar Sevilla.

In de loop van de middag keren de broers terug naar de camping, om daar aan het verslag te werken. Dan komt Rob uit België binnen en verrast de broers met heel veel mooie verhalen en een paar mooie gedichten. Als gevolg daarvan lopen de broers de achterstand van het reisverslag niet in… ze genieten van de anekdotes en belevenissen van een medepelgrim.

Geplaatst in Spanje 2011 | 1 reactie

Foto’s van Brigadier Dog!

Klaas, bij een ieder bekend onder de codenaam Brigadier Dog, is alweer in Nederland gearriveerd. Zijn camera heeft de afgelopen tijd wat beeldmateriaal verzameld van de broeders Van der Male, die plaatjes wilde hij jullie niet onthouden.

13 mei 2011: De treintunnel naar la Sauve

13 mei 2011: De treintunnel naar la Sauve

15 mei 2011: Koken met koksmuts in Berceau de St. Vincent de Paul

15 mei 2011: Koken met koksmuts in Berceau de St. Vincent de Paul

15 mei 2011: De fietsen van de broers van der Male in Labouheyre

15 mei 2011: De fietsen van de broers van der Male in Labouheyre

15 mei 2011: Kayakcamping Mexico bij Commensacq

15 mei 2011: Kayakcamping Mexico bij Commensacq

22 mei 2011: Joost en Wim gearriveerd op camping in Burgos

22 mei 2011: Joost en Wim gearriveerd op camping in Burgos

22 mei 2011: Joost en Wim gearriveerd op camping in Burgos

22 mei 2011: Joost en Wim gearriveerd op camping in Burgos

31 mei 2011: Joost en Wim aan het opbreken

31 mei 2011: Joost en Wim aan het opbreken

31 mei 2011: Joost en Wim van der Male klaar voor vertrek

31 mei 2011: Joost en Wim van der Male klaar voor vertrek

31 mei 2011: Daar gaan ze

31 mei 2011: Daar gaan ze

De volgorde van de foto’s is bepaald aan de hand van de baardgroei van Joost. Gelukkig bleek dit ook met de data te kloppen.

Geplaatst in Terug in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Gedicht: Fiets

Wim en Joost waren onder de indruk van een gedicht dat een medepelgrim had uitgeprint en meegenomen op zijn bedevaartstocht. Hier de tekst:

Fiets

Wat zou het leven me zwaar vallen
Als er niet zoiets als een fiets bestond
De wind, strakke koele of warme zwoele
Door mijn hoofd en haar voelen woelen
En intussen almaar onbekommerd
Almaar verder pedaleren, kilometreren

Wat zou het leven stuurloos zijn
Als er niet zoiets als een fiets bestond
Om de drukte achter me te laten
En mezelf een weg te banen
Op zoek naar dat doel dat
Inzicht en harmonie heet

Hoe zal ik de wereld nog liefhebben
Als die fiets niet meer fietst
Als het virtuele het echte leven inhaalt
En ook de eenzame echt alleen zal staan
Zonder (f)iets
In het niets

-Kurt Titeca

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Portos – Santiago

Zondag 29 mei 2011. Bij het opstaan deze ochtend moest alles zo stil mogelijk, om de overige pelgrimsgangers niet te storen in hun slaap. Alhoewel, de meesten stonden ook vroeg op en rond 7:00 ligt er niemand meer op bed.

Bas, Joost en Wim ontbijten met z’n drieën in het keukentje. Bas toont zich een heer en stelt zijn stoel beschikbaar aan een Franse mevrouw die dit zeer op prijs stelt. Om 7:45 zitten de drie op de fiets en hoha’en richting Santiago. Om dat vandaag te halen besluiten ze het laatste deel van de route iets anders te doen, door de hoofdweg N547 te volgen. Ook hier is het niet anders dan elders op de route: Heuvel op, heuvel af. De Spaanse bushokjes zijn door de broers inmiddels omgedoopt tot lunchroom. Vandaag vormt geen uitzondering en de lunch wordt genuttigd in een bushokje. Eerst even een schoonmaakbeurt, want ze willen er wel netjes bijzitten. Bovendien willen ze niet opnieuw gestraft worden door Sint Jakob.

Vandaag hebben ze een groot plat brood gekocht. Het heeft wel wat weg van een koeienvlaai. Met beleg van Bas en een restje chocopasta van de broers beleggen ze de reuzeboterhammen. Bij het naderen van Santiago betrekt de lucht en voelen ze af en toe een drupje. De Franse vrienden uit Rennes, die ze vanochtend nog even gesproken hadden, zeiden het al: Het weer gaat veranderen, er komt regen. De pelgrims fietsen regelrecht naar de camping en zetten snel de tenten op. Deze staan nog maar net als de eerste bui uit de hemel stort.

Na een heerlijke warme douche lopen Bas, Joost en Wim richting de stad, met de regenjas binnen handbereik. Eerst gaan ze naar het pelgrimsbureau. Daar worden de passen gecontroleerd en krijgen ze hun compostelaat uitgereikt. Ze kopen er meteen een kartonnen kokertje bij zodat de oorkonde op de rest van de fietstocht niet beschadigd raakt. Daarna gaan ze met z’n drieën lekker uitgebreid uit eten. Dat hebben ze wel verdiend! Voldaan lopen ze terug naar de camping, waar ze tot een uur of twaalf wakker worden gehouden door een groepje jongelui dat tegenover de pelgrims staat. Ook ’s nachts is het nog regenachtig en de druppels op het tentdoek verdringen de stemmen naar de achtergrond.

Om de pelgrimsreis compleet te maken, zullen Joost en Wim na Santiago nog verder rijden naar het westen van Spanje. De legende verhaalt over de heilige Jacobus die Jezus’ opmerking “ga naar het einde van de aarde” zo letterlijk nam, dat hij is doorgelopen tot het meest westelijke punt van Spanje: Finisterra. De broeders Van der Male doen dit per fiets.

Geplaatst in Spanje 2011 | 6 reacties

Samos – Portos

Zaterdag 28 mei. Als de broeders opstaan is het buiten behoorlijk mistig, dus koud. De sandalen blijven even in de tas en de schoenen met sokken nemen voorlopig hun plaats in. De voeten van de Van der Males worden goed verzorgd. De broers gaan naar het bejaardentehuis om te ontbijten op de bank waar ze gisteren het kopje koffie gedronken hebben. Comfortabel, want het is daar ook nog overdekt. Voor de broers staan zeker acht verschillende fitnessapparaten opgesteld. Bas heeft ze gisteren een demonstratie gegeven, zo sierlijk en gracieus dat Epke Zonderland van kleur zou verschieten! Bas verbaast de broeders telkens weer, ze zullen hem missen als hun wegen scheiden in Santiago.

Na zo’n 12 kilometer gefietst te hebben zijn ze enigszins verkleumd en moeten ze nodig aan het koffie-infuus. In een hele mooie bakkerswinkel vinden ze het zwarte goud, met daarbij nog een groot rond rozijnen-notenbrood met een heerlijke krokante korst. De broeders kunnen haast niet wachten!

In de buurtsuper proberen ze hun Spaans bij te spijkeren. In het plaatsje Airexe hebben ze een dorpsfeest. De mannen horen al van verre dat het feest is, en nemen een kijkje. Er staat een groot mobiel podium, met daarop drie zangeressen die hun best doen het publiek te amuseren. Het publiek heeft echter meer interesse in de grote vierkante bar waar drank en hapjes verkrijgbaar zijn. De zangeressen mengen zich nu in het publiek om de mensen te verleiden tot een soort vogeltjesdans. Er is maar weinig animo.

De leading lady van de zangeressen ontdekt Wim en Joost, “de cyclista”, en houdt een praatje over hen tegen het aanwezige publiek. Hierop volgt een hartelijk applaus. Nu kunnen ze er echt niet meer onderuit, en moeten meedoen met de dans. Noodgedwongen doen de broers een poging om de Spaanse vogeltjesdans onder de knie te krijgen. Dat lukt vrij aardig, maar ze liggen wel steeds een paar maten achter!

Joost ontkomt niet aan de Spaanse vogeltjesdans

Joost ontkomt niet aan de Spaanse vogeltjesdans

De zangeressen vervolgen hun optreden op het podium. Wim oppert het idee om op de fietsen een afscheidsrondje voor het podium langs te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Statig zwaaiend, als twee echte Sinterklazen (ze zijn tenslotte in Spanje), rijden ze voor het podium langs. Uitbundig wordt er teruggezwaaid door de zangeressen en de overige bandleden. Klaas zou zeggen: “’t kan minder”.

Vandaag gaan de pelgrims kamperen op een veldje naast een café. Volgens het routeboek is dat mogelijk. Eerst rijden ze er voorbij. Bij terugkomst blijkt de boel gesloten en moeten ze tot 16:00 wachten. Als de baas arriveert, blijkt dat er geen tenten op het veldje mogen. Wel is er een kleine plaats voor de broeders in zijn kleine 10-persoons pelgrims-auberge. Omdat er verderop geen overnachtingsmogelijkheden zijn, slapen de broers vannacht in een zaal met vijf Fransen, een Engelsman en een Spanjaard.

’s Avonds eten ze gezamenlijk aan een lange tafel een eenvoudige maaltijd. Soep, omelet met rauwe ham, groene salade en brood. Een en ander wordt besprenkeld met water en wijn. Tot slot krijgen ze een stukje tarte á Santiago voorgeschoteld. Kost een paar centen, maar dan krijg je ook wat. Acht euro per persoon. Het was weer een goede dag!

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Zien is geloven

Natuurlijk geloven we de broers Van der Male als ze zeggen naar Santiago te gaan fietsen. De gedetailleerde verhalen klinken realistisch in de oren, ze hebben zich maanden hierop voorbereid en het klinkt allemaal heel geloofwaardig. Maar soms is enkel geloven niet genoeg. Wie zegt dat ze niet in een vliegtuig zijn gestapt en vanaf een strandstoel aan de Costa del Sol elke dag de wonderlijkste verhalen verzinnen? Dat er geen koffie, maar witbier gedronken wordt? En dat Brigadier Dog, Bas, de Amerikanen, Elly en Gerard en Paul en Liliane verzonnen personages zijn in een hersenspinsel van de twee broers?

Gelukkig is er beeldmateriaal opgedoken dat definitief bewijs levert dat Wim en Joost echt een hoop kilometers aan het wegtrappen zijn daar in Spanje. Hopen dat er snel beeldmateriaal uit Santiago komt.

Wim op de fiets

Wim op de fiets

Joost op de fiets

Joost op de fiets

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Ponferrada – Samos

Vrijdag 27 mei 2011.

Het tentenkamp in Ponferrada

Het tentenkamp in Ponferrada

Vandaag staat de broeders weer een berg te wachten die beklommen moet worden, namelijk de Cebreiro. Vanaf Ponferrada tot Villafranca del Bierzo is het goed te doen. Een 3-kilometer lange klim van 6% is het enige obstakel. Vanaf Villafranca tot Ruitelán is het ongeveer 18 kilometer vals plat, tot 2%. Dan begint de echte klim met eerst 6-7%, dan een stuk van 8-9% en de laatste 2,5 kilometer zelfs 9-10%! Die laatste klim wordt gelukkig gevolgd door een kleine afdaling, waarna de broers weer aan de bak mogen met twee klimmetjes van 7-8%. De broers zijn dan in Hospital. Dan volgt er een afdaling van 12 kilometer met een stijgingspercentage van -7%.

Halverwege de klim, op zo’n 400 meter hoogte, eten de broeders een broodje en ondertussen laten ze de tenten drogen. Die waren vanmorgen namelijk kleddernat ingepakt. Op deze plek ontmoeten ze een Frans echtpaar uit Rennes, die ze gisteren ook zijn tegengekomen. Toen hebben ze de man geholpen met het oppompen van zijn achterband, die veel te zacht was. Hij was bang dat als er veel lucht ingepompt werd, de buitenband van de velg zou springen. De broeders konden hem niet overtuigen dat 4 bar een heel normale druk is voor zijn band. Nu, de dag erna, zien ze hem op een fiets met nieuwe banden en 4 bar druk! Het kan verkeren.

Eenmaal bovenop de Cebreiro zien de pelgrims kans om een filmpje te schieten.

Na de afdaling rijden de broers door tot Samos. Hier moet een vrij kampeerveldje zijn. De pelgrims vinden inderdaad een grasveldje met een mooi snelstromend riviertje achter een bejaardentehuis. Er is een gebouwtje met een douche, toilet en wastafel. De elektriciteit is echter afgesloten in het raamloze gebouwtje, en warm water is er ook niet. Dat wordt dus een beetje behelpen. Brigadier Dog (Klaas) had de broers al via sms laten weten daar een en ander verkend te hebben en dat ze er in ieder geval konden staan. Goed werk van de brigadier!

In het dorp gaan de broers het pelgrimsmenu uitproberen. Meestal is dat een eenvoudige maaltijd van goede kwaliteit. Ook nu is dat het geval. Terug op het grasveldje drinken ze nog een koffie/thee op een mooie bank van het bejaardentehuis en doen zich tegoed aan koek en snoep. Ja, ze verzorgen het lichaam goed! Na al dit lekkers zoeken ze de tentjes op aan de oever van het riviertje. Het ruisen van het water zal ze een goede nachtrust bezorgen.

Geplaatst in Spanje 2011 | 1 reactie

De winkels in Spanje zijn stiekem geopend

De kranten tegen het raam doen vermoeden dat deze winkel gesloten is, hij is echter geopend!

De kranten tegen het raam doen vermoeden dat deze winkel gesloten is, hij is echter geopend!

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Astorga – Ponferrada

Na een erg warme nacht kopen Wim en Joost een ontbijt in de hotellobby. Een glas versgeperst sinaasappelsap ernaast. Heel wat anders dan pingpongtafels met reepjes muesli. Vandaag zal het een pittige dag worden, want de Cruz de Ferro staat op het programma. Een hoogteverschil van 770 meter moet overbrugd worden. Goeiemorgen!

De broers hebben vanuit Holland een kleine steen meegenomen op deze reis, die al wekenlang hun fietsbagage met een aantal gram heeft verzwaard. Deze dag zullen ze zich op de Cruz de Ferro ontdoen van deze kei.

De stenen die uit Nederland zijn meegenomen

De stenen die uit Nederland zijn meegenomen

Op weg naar de eerste klim rijden ze achter Gerard en Elly, het stel uit Aarle-Rixtel. Zij worden door de broers ook wel het Klokkenstel genoemd, vanwege de klokkengieterij-geschiedenis van hun woonplaats. Al keuvelend rijden ze met zijn allen gezellig verkeerd. Zij rijden omhoog een dorpje in en komen er te laat achter dat ze fout zitten. Boven in het dorpje worden de kaarten en boekjes erbij gepakt en komen ze tot de ontdekking dat er maar één goede weg is: terug.

De weg waarop ze rijden is gemaakt van grote bonkige keien. Volledig door elkaar gehusseld komen ze beneden aan. Het ontbijt en sinaasappelsap zullen nu wel gemengd zijn. Na wat kleine klimmetjes worden er boodschappen gedaan en koffie gedronken in Rabanal. Als ze het dorpje uitdraaien, de route op, zien ze een paar honder meter verderop het onmiskenbare Ramro-wielershirt van Bas. Hij kijkt niet op of om totdat een aanmoedigend “Hup Bas, zet hem op!” van Wim hem uit zijn klimtrance haalt.

Gezamenlijk voltooien ze de klim naar de top en komen aan bij een grote houten paal met een ijzeren kruis erop. De meegebrachte steentjes worden uit de fietstas gehaald en bij de paal neergelegd. Het verhaal gaat dat als je hier een steen achterlaat, je symbolisch een last van je schouders werpt. Een reden te meer om Santiago te halen.

De Cruz de Ferro

De Cruz de Ferro

Wim laat nog even zien waarom hij jaren geleden de titel “Sterkste man van Nieuwerkerk” in de wacht heeft gesleept.

De sterkste man van Nieuwerkerk gaat internationaal!

De sterkste man van Nieuwerkerk gaat internationaal!

Vanaf dit punt wacht de pelgrims een spectaculaire daling. Uiterst geconcentreerd en in fases remmen de mannen zich een weg naar beneden. Ze proberen de snelheid niet hoog op te laten lopen, maar dat is nog een hele onderneming. Je zou er bijna kramp van in je vingers krijgen.

Ondanks het geconcentreerde afdalen vergeten de broers niet te genieten van het uitzicht op de vallei van El Bierzo. Verderop in de afdaling komen de haarspeldbochten en gaan ze als een serpentine naar beneden. Het is voor Joost een prachtig gezicht om Wim, die een paar bochten voor hem rijdt, naar beneden te zien gaan. Na de afdaling fietsen ze nog door tot Ponferrada.

Het is de bedoeling dat de pelgrims op een grasveldje bij een pelgrimsauberge overnachten. Nog maar net aan de rand van de stad aangekomen, zien ze een fraai gebouw met een Jakobsschelp erop. De broers zitten meteen op het goede adres en schuiven aan in de lange rij pelgrims om zich in te schrijven. De man die ze inschrijft, bekijkt uitvoerig de pelgrimspassen en is zeer enthousiast over de mooie stempels uit België en Frankrijk. Die krijgt hij niet dagelijks te zien!

De broers krijgen een plekje buiten het terrein van de auberge aangewezen, met de mededeling dat ’s avonds om 22:30 het hek op slot gaat en de volgende morgen om 6:30 weer open gaat, stipt op tijd. Of nee, zelfs nog iets eerder, zegt de man. Dat heeft een geschiedenis. Gisteren kwamen Klaas (Brigadier Dog) en nog iemand hier aan en het hek werd op slot gedaan, maar de volgende ochtend waren de mensen van de auberge vergeten om het hek te openen.

Klaas had zijn politiefluitje bij zich. Na ongeveer 15 minuten bij het hek gewacht te hebben was voor hem de maat vol. Hij haalt diep adem en laat heel Ponferrada horen dat zijn opleiding niet voor niets is geweest. Er breekt bijna paniek uit aan de andere kant van het hek, maar Brigadier Dog bezweert dit tactisch door duidelijk te maken dat het hem enkel om de sleutel van het hek gaat. De vrede in Ponferrada keert weder.

Brigadier Dog naast het hek

Brigadier Dog naast het hek

De kampeerpelgrims mogen gebruik maken van alle faciliteiten die de auberge biedt. Hierbij hoort ook een compleet ingerichte keuken, waar niets ontbreekt. Er is voldoende ruimte om je maaltijd op te eten. Als Wim en Joost na het douchen weer bij de tent komen, heeft Bas voor ieder twee stoelen geregeld, zo deelt hij de twee mede. Ze kunnen erin zitten en ze ook als tafel gebruiken. Dat kon overigens ook zo’n 10 meter verderop binnen het hek. Ja, Bas is een enthousiast baasje.

Terwijl Joost het reisverslag aan het bijwerken is, zijn Wim en Bas boodschappen aan het doen in de stad. Dit ging echter niet van een leien dakje: de kidneybonen waren nergens te vinden. Drie verschillende winkels afgezocht, maar geen succes. Change of plans: terug naar de winkel om pasta te kopen om een pastasalade te maken.

Terwijl Joost de pasta aan het koken is, staat naast hem een italiaan, ook pasta te koken. Hij penne, Joost tagliatella. Beide hetzelfde merk, made in italy. Hij was er trots op dat de broers Italiaanse pasta hadden gekocht en geen Spaanse pasta. Het was leuk om te zien hoe deze Italiaan zijn pasta bereidde. De penne werd al dente gekookt. Op het fornuis had de Italiaan ook nog een koekenpan staan. Ingrediënten: een flinke scheut olijfolie, een stuk of vijftien tenen knoflook (drie voeten), en wat grof gesneden rode pepers. Dit alles werd vermengd met de penne en klaar is Keso. Tip voor thuis!

Voordat de pelgrims aan het avondmaal beginnen, krijgen ze nog een kleine opleving van de tachtigjarige oorlog voor hun kiezen. Het door Bas geregelde ameublement blijkt illegaal. Eén van de medewerkers gaat volledig uit zijn dak tegen Bas en vliegt hem bijna aan. De stoelen, waar nog wat wasgoed op lag te drogen, vliegen in de rondte. Wim, die op dat moment in zijn tent was, komt rap naar buiten en maakt sussende gebaren, onderwijl roepend “Pardone, pardone, pardone!”

De verhitte gemoederen werden zo enigszins gesust, de stoelen bij elkaar gezocht en teruggebracht. De vrede keerde wederom terug in Ponferrada en de pelgrims hebben er weer een vriend bij… die Bas de hele avond nauwlettend in de gaten houdt.

De koude pastasalade is gereed en de broers hebben Bas uitgenodigd als gast aan tafel. Hij wil met alle geweld in de kosten bijdragen, maar de broers willen daar niets van weten. Pas als ze dreigen zijn bijdrage aan hun nieuwe Spaanse vriend te schenken, accepteert Bas zijn rol als gast. De salade ziet er niet alleen mooi uit, maar hij smaakt ook prima in deze prettige ambiance. Ze hebben toetjes gekocht die per vier verpakt zijn. Als iedere pelgrim zijn portie gehad heeft, wordt ook de vierde soldaat gemaakt en broederlijk rondgedeeld. Om de beurt neemt ieder een hapje.

De drie-sterren-chefkoks en hun heerlijke maaltijd

De drie-sterren-chefkoks en hun heerlijke maaltijd

De dag wordt afgesloten met koffie en cake. Het lijkt wel een uitvaart in plaats van een bedevaart! De koffie en cake smaken echter goed en de broers kruipen na deze enerverende dag de tent weer in.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Mansilla de las Mulas – Astorga

Voor de verandering hoeven de broers deze woensdagochtend geen tent af te breken. Ditmaal geen ontbijt op een picknick- of pingpongtafel, maar op een bord in de auberge voor pelgrims naast het hotel. Voor 2 euro 50 krijgen ze twee grote dikke stukken geroosterd brood met boter en jam, met een goede kop koffie erbij. Ontbijten doen ze samen met Koen, die overnacht heeft in een zaal van de auberge. Gisterenavond, na het eten hebben de broers een poosje met Koen zitten praten en hebben ze reiservaringen uitgewisseld.

Wim en Joost vertrekken vandaag op tijd en zijn al vroeg in León. Ze bekijken de imposante kathedraal en krijgen daar een mooie stempel in hun pelgrimspaspoort. Bij de kathedraal zien ze twee vrouwelijke wandelaars die vanmorgen gelijktijdig met de broers aan het ontbijten waren. Ra, ra, hoe kan dat? Uitgaande van het goede in de mens, zullen ze die ochtend ontzettend hard gewandeld hebben met een gangetje van 20 kilometer per uur.

Joost en Wim bij de kathedraal van León

Joost en Wim bij de kathedraal van León

Als de broers de route weer vervolgen lopen ze toevallig langs een Deutsche Backerei. Een mooi volkoren zonnebloempittenbrood, snijden gaat niet. Het brood is nog warm! Lekker. De broers bestellen nog twee koffiekoeken en kijken rond in de kleine bakkerij. Alles is echt Duits. Zelfs de mevrouw achter de toonbank spreekt Duits. Wunderbar, en ook wel lekker om even Duits te spreken.

León uitrijden kost wat moeite. De broers bestuderen het routeboek, vragen voor alle zekerheid nog even aan een voorbijganger waar ze precies zijn en passen de route aan. De broers hebben inmiddels geleerd dat verkeerd rijden doorgaans gepaard met extra klimwerk. Ook deze keer geen uitzondering op die regel!

In de namiddag begint het wat te rommelen in de verte, de eerste spikkels vallen en de broers stoppen even bij een bushokje en wachten de bui af. De bui komt tergend langzaam en dreigend naderbij. De broers krijgen een flinke portie bliksem, donder, regen, hagel en harde wind voor de kiezen. Voor ieder wat wils en in ruime mate beschikbaar.

Na dit familiepakket aan vervelende weersomstandigheden stappen ze op de fiets en leggen ze de laatste 13 kilometer naar Astorga vrijwel droog af. Via het bureau voor toerisme krijgen ze een lijstje met pensions en kleine twee-sterren-hotels. Het eerste hotelletje dat de broers bezoeken biedt een mooie kamer, dus de keuze is snel gemaakt. De eerste, de beste.

’s Avonds kiezen de broers in een restaurant voor het menu de dia en het smaakt ze voortreffelijk. Voldaan lopen ze naar de warme hotelkamer voor een hopelijk goede nachtrust. ’s Nachts vallen er nog regelmatig wat regenbuitjes, maar de twee zijn dan allang vertrokken.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Stijltips voor pelgrims

Dé nieuwe rage op pelgrimgebied, gedemonstreerd door Joost en stiekem gefotografeerd door Wim. Het gerucht gaat dat Wytske dit verre van stijlvol vindt, maar als we allemaal onze mond houden komt ze er vast niet achter!

Met sokken in sandalen: de mode-hit van 2011

Met sokken in sandalen: de mode-hit van 2011

Geplaatst in Tussendoor 2011 | Een reactie plaatsen

Carrion de Los Condes – Mansilla de las Mulas

Het is dinsdagmorgen 24 mei en Wim en Joost ontbijten op de veranda van de camping. Als ze de camping overzien lijkt het alsof het manna geregend heeft. Er ligt ontzettend veel witte pluis, afkomstig van de populieren die rondom de camping staan. Op het laatste restje campinggas hebben de broers nog net een kopje koffie weten te maken.

De pelgrims verlaten de camping en rijden een kilometer of acht over de echte camino die de wandelaars volgen. Het pad bestaat uit grove gravel en rijdt daardoor niet al te best. Daar komt nog eens bij dat dit het domein van de wandelaars is (althans, dat vinden de broers) en dat Joost en Wim zich daarnaar schikken: Ze oefenen zich in de kunst van de slalom. Ze houden zich ook aan de traditie om elke wandelaar die ze voorbij komen te groeten met ‘bon camino!’. Aan het einde van dit stukje originele pelgrimsroute hebben ze meer dan 200 keer deze groet uitgesproken en hebben de broers een droge mond van het groeten.

Omdat ze de wind in de rug hebben overbruggen ze de 40 kilometer lange route naar Sahagun in iets meer dan twee uur. In dit plaatsje gaan ze op jacht naar een tankje campinggas en twee reserveschakels voor de fietsketting van Wim. Wonderwel is dat snel voor elkaar. Tijdens het zoeken letten ze goed op of er ergens een kapsalon te zien is, want de broers verlangen naar een knipbeurt. Het is namelijk geen gezicht als ze de helmen afzetten, het profiel van de fietshelm staat diep in het haar geplant. Zelfs na het douchen blijven de groeven nog goed zichtbaar. Als de moed min of meer hebben opgegeven zien ze in een zijstraatje een salon waarvan ze eerst denken dat het een pedicure is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt het toch een kapsalon te zijn. De pantomime-voorstelling kan beginnen, want een buitenlandse taal zijn de kapsters niet machtig. Wellicht zijn ze vroeg gekapt met het leren van Engels.

De broers maken met twee vingers een knipbeweging, doen alsof ze met een tondeuse door hun haar gaan en zeggen ’tres milimetra’. Het Spaanse kwartje valt en Joost kan plaatsnemen in de stoel. De tondeuse bromt en even later verwijst de kapster Joost naar een volgende stoel, waar een andere kapster met masserende bewegingen het overgebleven haar wast. Al deze handelingen worden uitgebreid door Wim vastgelegd. De hele ceremonie vindt nogmaals plaats, maar dan met het hoofd van Wim in de hoofdrol. Zelden is het haar van de Van der Males voor zo weinig geld geknipt en gewassen. Acht euro en een kilo haar lichter lopen ze weg.

Wim en Joost houden het kort

Wim en Joost houden het kort

Na het bezoek aan de kapsalon drinken de broers een kop koffie op een terras en lopen daar Koen.nl uit Winsum tegen het lijf. Als hij de korte koppies ziet verzucht hij: “Ik wil al dagen naar de kapper maar ik kan niets vinden…”. “Kom maar mee” zegt Wim en begeleidt Koen tot op de stoel in de kapsalon. De kapsters zijn zichtbaar blij met deze extra klandizie. “Gracias, gracias”.

Terug bij de koffie ontmoeten ze wederom Elly en Gerard uit Aarle-Rixtel. Er worden gegevens uitgewisseld en ze halen met z’n vieren een stempel op het gemeentehuis. Voordat ze verder gaan, bewonderen ze nog even de coupe van Koen.nl. Het had zo een broer van Wim en Joost kunnen zijn.

Het middageten wordt gegeten op een bankje naast de kerk met uitzicht op drie ooievaarsnesten bovenop de torenkrans. Zo te zien hebben de ooievaars ook nogal eens last van een buikkrampje. Zij hebben echter het voordeel dat ze geen wielerbroek dragen.

Een kleine air naturelle camping in Reliegos is niet te vinden, ook bij navraag niet. De broers bellen met ijlbode Bas en motor-ordonnans Klaas hoe de situatie elders is. De broers worden er niet vrolijk van. Ze rijden daarom door tot Mansilla de las Mulas en kloppen aan bij een pension. Ze krijgen een mooie kamer en zijn voor 40 euro vannacht onder de pannen.

Geplaatst in Spanje 2011 | 2 reacties

Vermelding op www.santiago.nl

Voor het leesplezier van toekomstige pelgrims is deze website opgenomen in de officiële site van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob. Bij dit genootschap zijn de broers ook aangesloten en tijdens de voorbereiding is deze site een handige plek alles te vinden over Santiago en de pelgrimstocht.

Klik hier voor het korte berichtje met de link naar onzevaders.nl.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 1 reactie

Burgos – Carrión de Los Condes

Het is maandag 23 mei en als de broers opstaan hangt er een dikke mist en is het behoorlijk koud. Er zit maar weinig ontbijt in de tassen, dus het blijft bij een kop koffie, een mueslireep en droge worst. Deze laatste werkt bij Wim nogal laxerend. Als we in Burgos zijn krijgt hij buikkrampen die zijn darmen in de hoogste staat van paraatheid brengen. Iets te paraat blijkbaar. De eerste stempel van vandaag is gezet!

Wim snelt een bouwterrein op en maakt dankbaar gebruik van de Dixie annex doucheruimte. Een kwartiertje later komt hij spic en span in een schone wieleroutfit weer naar buiten.

Gelijktijdig met een Nederlands echtpaar staan onze broeders in een bakkerswinkel om brood en een paar koeken in te slaan. Een aantal kilometer verder, als Wim en Joost onderweg een kopje koffie willen drinken, zien ze de mooie Santosfietsen van het echtpaar al van verre staan. Samen wordt er koffie gedronken en een praatje gemaakt. Het echtpaar, afkomstig uit Aarle-Rixtel, fietst de camino voor de tweede keer. De eerste keer hebben ze als aanloop door Frankrijk de fietsroute over “Oude Wegen” genomen. Dit is een andere, bekende fietsroute door Europa. Dit keer volgen ze de Sint Jacobsroute.

Aan het begin van de dag hebben de broers nog een paar venijnige klimmen voor de kiezen gehad, maar daarna is het landschap meer glooiend. De broers rijden dan veel vals plat, maar met die klimmen in het achterhoofd is dat prima te doen!

De bedevaartstocht brengt je op mooie plaatsen

De bedevaartstocht brengt je op mooie plaatsen

In de enorme graanvelden zien ze veel steenhopen, die veelal met prachtig bloeiende planten zijn bedekt. Het lijken net rotstuinen. Ook zijn er veel planten en struiken te zien die in Nederland allang zijn uitgebloeid, onder andere de kastanjeboom, meidoorn, brem en fluitekruid. Vooral de brem bloeit uitbundig en ruikt heerlijk. Het fluitekruid zien ze meerdere keren manshoog staan. De broers verwonderen zich over de bloemenpracht in de bermen, een afwisselend palet aan kleuren vliegt aan ze voorbij als ze meters maken op de fiets. Genieten.

De bermplantjes leveren mooie plaatjes op

De bermplantjes leveren mooie plaatjes op

In de loop van de dag drinken ze een lekker koud colaatje op een schaduwrijk terras, want het is erg warm. De Brabanders uit Aarle-Rixtel zijn er ook en houden de eer van het zuiden hoog door een koud biertje te drinken. Ook zij doen verslag via internet, en zijn via http://elgeradvies.waarbenjij.nu/ te volgen. Van het echtpaar krijgen de broers de tip om de etappes zo in te delen dat ze vanuit Astorga aan de klim naar de Cruz de Ferro beginnen. Dit gratis advies zullen de broers niet in de wind slaan!

Eerst maar eens op weg naar de camping in Carrión de Los Condes. Bij aankomst zien ze dat Bas en Brigadier Dog (Klaas) zich al geïnstalleerd hebben. Bas is al bezig met de voorbereiding van zijn warme maaltijd. Als een echte Cas Spijkers maakt hij er weer een culinair hoogstandje van. Vooral zijn rauwkostsalade is een plaatje om te zien. En Bas let ook nog eens goed op de vitamientjes!

De broers zijn nog niet zo ver en moeten eerst nog even de boel opruimen en wat kleding wassen. Daarna gaan ze een koude pastasalade maken. Omdat Klaas zit te dubben wat hij gaat doen, wordt hij uitgenodigd om later een vorkje mee te prikken. Dat doet hij graag, want de Brigadier houdt van gezelligheid. In het dorp moeten de broers vier winkels af voordat ze alle ingrediënten voor de salade in de fietstas hebben. Vooral de crème fraîche laat zich niet zomaar vangen. Als echte survivors lossen de broers dit op door Griekse yoghurt te kopen, vier tenen knoflook erin te stoppen met een mespuntje suiker en een snufje zout. Voila, crème fraîche à la van-der-Male. Ex-politieman Klaas regelt een grote houten tafel bij de knorrige campingbaas die volgens de broers bij de Guardia Civil gewerkt heeft. Maar zoals je ziet, met politiemannen onder elkaar valt er wel wat te regelen.

Terwijl de broers bezig zijn om alle ingrediënten voor de pastasalade tot kleine stukjes te hakken, worden ze overvallen door hordes kleine zwarte vliegjes. Die vliegjes maken de pelgrims helemaal gek. Met veel kunst-, vlieg- en mepwerk komt alles toch nog voor elkaar. De broers genieten met volle teugen van de heerlijke pastasalade. Klaas vindt het ook heerlijk en geeft het grootste compliment wat je in Groningen kan krijgen: “’t kon minder”.

Aan het einde van het diner wordt Bas nog verrast door een heerlijk toetje en met z’n vieren genieten ze na van al het culinaire vuurwerk.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Wind mee

Wind mee

Wind mee

Met de wind in de rug
Maak je kilometers snel en vlug
Maar met de wind van bruine bonen
Zijn we extra ver gekomen

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Post uit Frankrijk!

Post uit Oloron Sainte-Marie
Alles gaat goed

Post uit Oloron Sainte-Marie

Na het geweldige diner bij Map van der Ploeg vanavond zelf weer gekookt. We hadden een blik vlees in jus maar wat het precies was weten we niet. “Tripes et pieds déossés de boeuf”. ‘T waren zeker geen frikandellen. Liefs en groeten, Joop en Wim

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 1 reactie

Belgisch uitstapje: Paul en Liliane

Wim en Joost mochten een aantal dagen Paul en Liliane als buren hebben, zij zijn over de Roelantpas gefietst in plaats van de Col de Somport. Op 22 mei hebben zij, net als de broers, een mooie rit gehad. Bekijk hun weblog hier. Erg leuk om te lezen wat deze medepelgrims meemaken op hun tocht naar Santiago.

Te lezen op hun blog: “De […] rit verliep ongeveer zoals gisteren: weeral heel mooi, ook golvend en weeral een plezier om op de fiets te zitten. Rond 1 h tijdens onze lunch-stop kreeg ik een SMS. Onze nederlandse buren, de twee broers vroegen waar we zaten. Zij zitten blijkbaar 2 dagen achter ons. We hebben mekaars nummer en kunnen nu dus contact houden.”

Geplaatst in Spanje 2011 | 1 reactie

Nájera – Burgos

Zondag 22 mei. Het is zwaarbewolkt en er staat een behoorlijk sterke noordwestenwind. Wind tegen dus. Als de broers het routeboek willen volgen, dan moeten ze vandaag ruim 120 kilometer afleggen. Dat is een beetje te veel van het goede in dit bergachtige landschap. De broers passen de route enigszins aan om op een ruime 80 kilometer uit te komen. Het is belangrijk dat ze op tijd een camping vinden, want daar zijn er maar weinig van in dit gebied.

In Santo Domingo de la Calzada nemen de broers de tijd voor het maken van een foto.

Joost van der Male in pelgrimstenue

Joost van der Male in pelgrimstenue

Wim van der Male in pelgrimstenue

Wim van der Male in pelgrimstenue

Aan het einde van de morgen hebben ze het geluk dat de wind draait naar het noordoosten en dat ook de zon regelmatig zijn gezicht laat zien. De gebarentaal wordt weer bijgespijkerd in de kleine winkeltjes en de gekochte waren worden opgegeten in één van de smerigste bushokjes die de broers ooit hebben gezien. Je moet er iets voor over hebben om uit die koude wind te zitten.

Na de maaltijd hebben de broers uit balorigheid een kleine bijdrage aan de hoop met vuil gedaan. Jacobus heeft ze hier onmiddellijk voor bestraft. Bij de start van een drie kilometer lange klim met een stijgingspercentage van 6% breekt er een verbindingsschakel van Wim zijn fietsketting. Wim heeft een reservesluiting bij zich en binnen een kwartier is het karwei geklaard. Nederig laten de broeders hun zwarte smeerhanden aan Jacobus zien.

De lange klim verloopt voorspoedig en de afdaling die erop volgt is geweldig. Aan het einde van de middag arriveren de broers op de camping in Burgos. Als ze een plaats zoeken voor de tentjes, zien ze er nog drie staan. Twee van de tentjes herkennen ze als die van Bas en Klaas (Brigadier Dog). Als de broers bezig zijn de spullen van de fiets te halen, komen Bas en Klaas eraan fietsen met nog een Nederlandse pelgrim, Chris uit Gorinchem. Het weerzien is allerhartelijkst en ze hebben elkaar veel te vertellen.

De drie pelgrims zijn vandaag de hele dag in Burgos geweest en hebben daar ook een hapje gegeten. De broers eten die avond een menu de dias in het campingrestaurant. Eerder dan 20:15 eten is geen optie. Voordat het zover is, drinken ze een cola’tje en werken ze aan het verslag. Het menu dat ze voorgeschoteld krijgen was werkelijk voortreffelijk. Voor elke gang kon je een keus maken uit drie gerechten. Vooraf hebben de broers beide de vissoep genomen. Wim’s hoofdgerecht bestond uit 2 gebakken koteletten met frites, Joost’s maaltje bestaat uit gepocheerde heek in visbouillon, met frites erbij. Als dessert kiezen ze voor flan met caramelsaus. De broers hebben een mooie fles rijoa tinto uitgezocht die de heerlijke maaltijd in de maag komt vergezellen.

De mevrouw die de broers bediende was Nederlandse (handig!), en bij de koffie kregen ze een lekker likeurtje. Quanta costa? 33 euro. “Als we nou niet lekker kunnen slapen…”

Geplaatst in Spanje 2011 | 1 reactie

Estella – Nájera

Het inmiddels afgekoelde brood wordt op het terras van het campingrestaurant genuttigd, waar voldoende tafels en stoelen aanwezig zijn. De broers nemen afscheid van de man met de gebroken tentstok en om 8:00 zitten ze alweer op de fiets. Joost en Wim willen boodschappen doen in Estella, maar helaas zijn de winkels niet eerder open dan 10:00 en daar kunnen ze niet op wachten. Na een klim van twee kilometer zijn ze in Monasterio de Irache, maar ook daar zijn ze veel te vroeg. Een prachtige stempel van de abdij moeten ze helaas voorbij laten gaan, Santiago wacht!

Bij een nabijgelegen casa del vino is er voor de pelgrims een extraatje. Hier kun je namelijk gratis water en een bidonnetje wijn tappen. Omdat de broers vandaag nog ver moeten fietsen, laten ze de wijn aan zich voorbij gaan.

Onderweg doen de broers boodschappen in kleine lokale winkeltjes, dat vinden ze erg leuk om te doen. Brood en melk vormen geen enkel probleem. Willen ze worst of ham, dan wijzen ze dat aan en maken de beweging van de snijmachine en naargelang het aantal plakken dat ze willen hebben steken ze een aantal vingers omhoog. “Inmiddels kunnen we al aardig tot tien tellen.”

Onderweg zien Joost en Wim steeds meer lopende pelgrimsgangers. Ook zij hebben het niet altijd even makkelijk met het noodzakelijke klimkwaad. Er zijn er bij die het nu al zichtbaar erg moeilijk hebben. Vandaag kamperen de broers in een kleine oude arena. Het is nog heel goed te zien waar de tribunes van de notabelen waren en de staanplaatsen voor het gewone volk. Ook de deur waardoor de stier naar binnen kwam was nog helemaal intact.

De camping in Nájera is gebouwd in een oude arena

De camping in Nájera is gebouwd in een oude arena

Naast de broers staat op de camping een Engels echtpaar waar ze leuk contact mee hebben. Ze waren stomverbaasd dat de broers van tevoren niets regelden voor een slaapplaats. Al met al vonden ze het een great adventure. Op de camping hebben de Brüder Von der Mahler contact met vier Duitse mannen, met wie ze onderweg regelmatig stuivertje wisselden. Ze zijn goed herkenbaar door hun gele veiligheidshesjes. De mannen worden begeleid door een vijfde persoon die een camper bestuurt en om de 20 kilometer een stop maakt. Er is voor alle vijf personen een slaapplaats in de camper en eten doen ze buiten de deur.

Ook op deze camping wordt de tekening ingezet om een tafel en stoelen te versieren. De reactie is haast voorspelbaar: een brede glimlach en “Si!” is het antwoord. In de tijd dat Joost aan een deel van het verslag werkt, is Wim bezig zich in het Spaans te bekwamen. Hij doet voor het eerst alleen boodschappen in de stad. Gelukkig lopos es allemalos lossos.

Aan het einde van de dag verzamelen wat donkere wolken, maar het blijft gelukkig droog. Het is de hele dag prachtig weer geweest en met een voldaan gevoel sluiten Wim en Joost de dag af.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Voor Jade en Juul

Opa en oom Wim die fietsen door de bergen.
Sneeuwwitje zagen wij en ook de zeven dwergen.
Nu fietsen wij in Spanje, het land van Sint en Piet.
We hebben goed gekeken, maar zagen hen nog niet.
Wel zien we Spaanse kinderen, die roepen luid “Olé!
Neem straks voor Jade en voor Juul een mooi kadootje mee.”

Vinden jullie dat goed?

Geplaatst in Spanje 2011 | 2 reacties

Het potje van Bas: Stichting Ramro

De vaste bezoekers van deze site hebben al uitgebreid kennisgemaakt met Bas uit Vlissingen. Hij fietst via Santiago naar Sevilla en haalt ondertussen geld op voor een goed doel: Stichting Ramro.

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Inmiddels heeft Bas al 2000 euro opgehaald voor dit goede doel. Stichting Ramro verbetert de leefomstandigheden in Nepal door het opzetten van lokale projecten, zoals het verbeteren van de watervoorziening en riolering, het tegengaan van gezondheidsproblemen door biogasinstallaties in keukens te installeren en het stichten van scholen. Het zijn vele kleinschalige projecten die een groot effect hebben op de lokale bevolking.

Als echte pelgrims hebben Joost en Wim ook een duit in het zakje gedaan en mochten jullie Stichting Ramro ook een hart onder de riem willen steken, dan is een (kleine) donatie welkom op rekening 3315458 t.n.v. stichting Ramro te Vlissingen, onder vermelding van ‘Het potje van Bas’.

Op de site van Stichting Ramro is ook een update van de reis van Bas verschenen en worden Wim en Joost ook genoemd! Klik hier om het bericht te lezen.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 2 reacties

Lumbier – Estella

Het is vrijdag 20 mei en Wim en Joost worden bij vertrek uitgezwaaid door de Zwitsers. Aardige gemütliche Leute. Ze spreken een mooi zangerig soort Duits. Heel leuk om aan te horen. Het is vandaag weer een echte hoha-dag en Los Vandermalos hebben het vermoeden dat dat niet zal veranderen voordat ze op de eindbestemming zijn.

De broers gunnen zichzelf een Spaanse lunch in Puente la Reina. Twee heerlijke broodjes met een lekkere koude cola erbij. Totaalbedrag €8,40. Het is een warme zonnige dag, genieten dus. Er zijn steeds meer wandelaars te zien. Dat komt omdat de route over de Roelantpas en de route over de Col de Somport hier, iets ten zuiden van Pamplona, weer samenkomen. De Belgische fietsers Paul en Liliane zijn over de Roelantpas gegaan en hebben daardoor een voorsprong op Joost en Wim.

De pelgrimsbrug in Puente La Reina

De pelgrimsbrug in Puente La Reina

Bij de tourist info krijgen ze een mooie stempel met een afbeelding van de oude pelgrimsbrug. De broers ontmoeten daar twee Nederlandse wandelaars en maken een praatje. Ze zijn beide in St. Jean-Pied-de-Port gestart en dus nog maar enkele dagen onderweg. Weer onderweg ontmoeten de broers een Duits meisje. Ze is met haar fietstocht gestart in Lissabon en is op weg naar huis. Dat wekt ontzag bij de broers. In haar uppie en ook nog kamperen! Stoer hoor!

In Estella wordt het tentenkamp opgeslagen en ontmoeten Joost en Wim een Nederlandse man die vrijwel gelijk met hen de camping op komt. Hij is gestart in Sevilla, is in Santiago de Compostella geweest en is nu op weg naar huis. Tijdens het opzetten van zijn tent breekt hij een van zijn tentboogstokken. Gelukkig heeft hij zelf een reparatiehuls bij zich zodat die van de broeders in de tas kan blijven.

Het avondeten wordt genuttigd op de camping. Dit kan echter niet eerder dan 20:30. Voor het zover is, drinken ze een cola’tje en werken aan het verslag. De broers ontdekken dat ze alweer flink achter lopen. Als je zoveel leuke dingen meemaakt, gebeurt zoiets zomaar. Een grote rauwkostsalade, een halve kip met friet en een glaasje vino tinto worden verorberd. De salade is prima, de friet wat slapjes en de kip “zo droog als de kont van Sinterklaas”. Het kost de broers nogal wat moeite om deze weg te werken.

Het was niet allemaal kommer en kwel, want de jongeman die de broers hielp, ging speciaal voor de broers een brood afbakken zodat ze de volgende morgen in ieder geval iets te eten hadden. Het brood was nog warm toen ze hem meekregen. Het brood gaat mee de tent in. Joost en Wim gaan op tijd slapen om zo deze dag en de droge kip te verwerken.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Berdún – Lumbier

De broers ontwaken in een gewoon bed in plaats van in een tent. Dat was lang geleden! Wim heeft prima geslapen, maar voor Joost was deze omslag wat groot en de nachtrust wat minder. Na een stevig ontbijt gaan de broers weer op pad, maar niet eerder dan dat ze genoten hebben van de werkelijk prachtige uitzichten over de vallei Rio Aragon.

De Van der Males zoeven door de smalle straatjes en slingeren door de vele S-bochten het dal in. De route loopt over de N240 met aan de linkerkant een groot stuwmeer. Aan de rechterkant zijn ze op diverse plaatsen bezig met de aanleg van een nieuwe vierbaansweg. Vlak voor Yesa zijn ze bezig een gigantische dalbrug te bouwen. De enorme pijlers van zeker 50 meter hoog staan al klaar. De Spaanse bruggenbouwers zijn bezig om de liggers op de pijlers te plaatsen met twee enorme mobiele kranen. De mannen bovenop de pijlers lijken net Playmobil-poppetjes, zo klein. Joost en Wim staan zeker een half uur te kijken hoe de ligger goed op de pijler komt te liggen en de Playmobil-mannetjes deze verankerd hadden. Fascinerend allemaal.

De Spaanse werkers, door Wim en Joost omschreven

De Spaanse werkers, door Wim en Joost omschreven

De koek is nog niet op, want een kilometer verderop zijn de Spanjaarden bezig voorbereidingen te treffen voor het bouwen van een andere stuwdam, een stuk hoger dan degene die er nu ligt. Interessant om het allemaal te zien gebeuren, al hebben de broers er wel een eind voor moeten fietsen!

Even verder, in Sangüesa, eten de broers brood op een pleintje middenin het stadje. Een jongetje rijdt rondjes voor ze langs en zijn broertje probeert het skeeleren onder de knie te krijgen. Joost en Wim bieden de kinderen een mooie sticker van Sint Jacob aan. Verlegen pakken ze het aan. “Zo te zien zijn ze er wel blij mee. Wat zouden ze thuis vertellen?” vragen Joost en Wim zich af.

Vijf kilometer buiten Sangüesa bij het plaatsje Liédena gaat de weg over van asfalt naar gravel. Dit pad voert de fietsers langs de rand van een smalle, diepe kloof. Hoge bergwanden omringen de broers. In de lucht zien ze een stuk of zeven grote gieren zwevend langs de rotswanden op de thermiek die uit het dal opstijgt. Het is een prachtig gezicht. De route voert verder door een tunneltje waar een bocht in zit. Verlichting is niet aanwezig.

Het eerste stukje is nog wel te doen, maar daarna moet de fietsverlichting toch echt aan. Zelfs voor verlichte pelgrims blijft het erg moeilijk je te oriënteren in het donker. Als ze door de bocht van de tunnel zijn, zien ze in de verte de door de zon verlichte uitgang. Duidelijk zien ze de silhouetten van twee fietsers met bepakking. Als ze dichterbij komen zien ze dat het de Amerikanen zijn die ze enkele dagen geleden hebben ontmoet. De verrassing is van beide kanten even groot. Hoe is het mogelijk dat je zonder iets af te spreken elkaar op deze plaats weer weet te treffen?

De vriendelijke Amerikanen Tei en Cecil

De vriendelijke Amerikanen Tei en Cecil

De Amerikanen (Tei en Cecil) hadden iemand van de lokale bevolking gesproken, die hen op dit schitterende traject gewezen had. Er wordt wat bijgepraat en e-mailadressen worden uitgewisseld om later foto’s te versturen. Ook vertellen Joost en Wim over de website, die ze ongetwijfeld gaan bezoeken.

Bij de eerste ontmoeting hadden Joost en Wim een en ander verteld over Sint Jacob en dat de Jacobsschelp daar het symbool van was. Cecil zei dat ze, nu ze dit wist, ineens zag op hoeveel plaatsen dit was afgebeeld en hoeveel mensen zo’n schelp bij zich droegen. Ze vindt het geweldig dat zoveel mensen met de pelgrimsgedachte zich naar Santiago de Compostella begeven. Joost en Wim geven de Amerikanen het advies om door de tunnel te lopen en nemen afscheid voor altijd. Of zou er nog een derde ontmoeting komen?

De campingbaas in Lumbier voorziet de broers bij aankomst meteen van een stempel in het pelgrimspaspoort. Op de camping maken ze kennis met twee echtparen, een uit Duitsland en een uit Zwitserland. Beide koppels zijn zeer geïnteresseerd in de trektocht van de broeders. Vooral de Duitse mevrouw wil graag het naadje van de kous weten en vraagt dan ook naar veel details. Ze vertelt dat ze 68 jaar oud is, maar dat ze graag op de hoogte blijft hoe alles reilt en zeilt. Als ware pelgrims dragen de broers met plezier hun steentje bij.

Als Wim en Joost op een camping staan, genieten ze graag van het comfort van stoel en tafel. Op één camping na (die in Tours), is dat altijd nog gelukt. In Frankrijk konden ze daar heel goed in het Frans om vragen, maar nu in Spanje is het een heel ander verhaal. Los Vandermalos spreken geen Spaans en de gebarentaal beheersen ze ook niet. Wim krijgt een goed idee. Hij pakt een blaadje uit het notitieboekje, tekent daarop twee tentjes naast elkaar, daaronder een tafel en twee stoelen. Met deze schets gaan ze op zoek naar de campingbaas.

Twee stoelos en los tafelos, por favor

Twee stoelos en los tafelos, por favor

Ze laten de tekening zien aan de campingbaas, wijzen eerst op de tentjes en vervolgens op zichzelf. Daarna wijzen ze op de tafel en stoelen en dan wijzen ze naar hem. Nogmaals wijzen ze op de stoelen en daarna wijzen ze op zichzelf. De campingbaas kan er wel om lachen en zegt “Si, si” en nog iets wat de broers niet verstaan. De broers willen duidelijk maken dat ze de tafels en stoelen morgen terug zullen brengen, maar nog voordat ze “mañana” hebben gezegd is het al in kannen en kruiken. Bij deze campingbaas kunnen de broers niet meer stuk, en dat is wederzijds.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Urdos – Berdún

Joost en Wim hebben vannacht weer heerlijk geslapen, vlak naast het ruisende riviertje dat langs de camping loopt. De tenten zijn weer kleddernat van de condens; het is weer een koude nacht geweest. Ze zitten op een hoogte van 760 meter. Deze dag zullen ze over de Col du Somport gaan en het vooruitzicht stemt niet zo vrolijk. De broers weten namelijk dat er vanaf hier tot de Col du Somport geen enkele meter vlak zal zijn. Vanaf de camping naar het dorp alleen al krijgen ze 12% voor de kiezen. Goeiemorgen!

De winkel voor brood is nog gesloten, maar de aardige mevrouw doet hem voor onze pelgrims een kwartier eerder open. Gewapend met twee broden en een doos muesli-repen gaan Wim en Joost het gevecht met de berg aan. Vanuit Urdos moeten ze 880 hoogtemeters overwinnen.

De eerste zes kilometer hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Daarna wisselt het tussen de 8% en 10%. Na iedere 120 hoogtemeters die de broers overwinnen, wordt er kort gepauzeerd. Ze dronken een glas, deden een plas, maar het hellingspercentage bleef wat het was.

Tijdens één van deze pauzes passeren een stuk of acht trikes, deze motoren rijden bergopwaarts met aan hun trike complete travelsleepers gekoppeld. Een uitbundig gezelschap dat de broers vrolijk toezwaait. Joost en Wim denken dat dit misschien ook iets is voor Izaak en Riet; dan kunnen ze de vouwfietsen met pensioen sturen.

Na iedere stop wordt het zwaarder. De krachten nemen langzamerhand af. Rond 12:00 staan de broers met een voldaan gevoel op de top van de Col du Somport. Die overwinning moet gevierd worden! Na een uitgebreide fotosessie (met dank aan een Spaanse meneer) trakteren de broers zich op een lekker kopje Spaanse koffie met een stukje Spaanse home-made cake. Hier krijgen ze ook nog eens de eerste Spaanse stempel, een hele mooie!

Broeders aan de top!

Broeders aan de top!

Na alle inspanningen gaat het feest nu echt beginnen. De broers staan nu op 1640 meter hoogte en zullen over een lengte van 7 kilometer afdalen naar 1200 meter. Met het extra gewicht van de koffie en cake hoeven ze niet bang te zijn dat ze stil komen te staan. Joost en Wim schrijven: “Het is maar goed dat we tijdens de afdaling stevig afremden, anders waren we ’s avonds al in Santiago aangekomen.” Dat moet een fijne afdaling geweest zijn.

Op het traject Canfranc-Jaca was er opvallend veel politie op de been. De auto’s van de Guardia Civil reden overal. Op een gegeven moment dachten de broers dat iedere personenwagen begeleid werd door een een politieauto. Na Jaca werden de auto’s bijna niet meer gespot. Misschien wil de Guardia Civil indruk op je maken zodra je Spanje binnenkomt.

In Jaca willen de broers twee kerken bezoeken, maar die bleken allebei gesloten te zijn. Aan de rand van Jaca is een camping, maar die ziet er zo onverzorgd uit dat de doorgewinterde kampeerders besluiten om verder te rijden naar Santa Cilia de Jaca. Volgens het boekje is de grote camping daar het hele jaar geopend. Bij aankomst blijkt echter dat het hek gesloten is en een groot vel papier vermeldt in keurig Engels “Closed”.

Aan twee mannen, die door het hek de camping verlaten, wordt gevraagd wat er aan de hand is. Het enige dat Wim en Joost te horen krijgen is “Camping closed”. Het routeboek wordt geraadpleegd om te kijken wat nu de mogelijkheden zijn. In Berdún, zo’n 12 kilometer verderop, moet een auberge voor pelgrims zijn. De broeders gaan daarheen, want ze hebben geen zin om 16 kilometer terug te fietsen naar Jaca. Dagelijks merken de broers dat het venijn hem in de staart zit. Het prachtige dorpje ligt hoog op een heuvel. Dat is geweldig als je van het uitzicht wil genieten, maar minder prettig aan het einde van een pittige fietsdag.

De kamer in de auberge wordt geregeld. Er is een redelijk schone badkamer die met andere gasten gedeeld moet worden. De kamer van de broers is ook netjes en het beddegoed is fris en schoon. De slaapzakken kunnen dus ingepakt blijven. Het keukentje is niet veel soeps, Wim trekt een extra handdoek uit de linnenkast en legt deze over het tafeltje zodat ze daaraan kunnen eten. De fietsen mogen ook binnen staan, en wel in de voorraadruimte van het hotel waarvan de auberge een onderdeel is. Ze staan daar goed tussen de dozen frisdrank, een baal uien, paprika’s, een vriezer vol vlees en vis en aan de balken hangen gedroogde worsten.

In de loop van de avond komen er nog twee Franse gasten bij. Zij krijgen de kamer met het tweepersoonsbed. We eten ’s avonds pasta met lekkere verse groentes en verse worstjes (uit eigen voorraad!). Een mooi einde van een warme, zonnige dag.

Geplaatst in Frankrijk 2011, Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Navarrenx – Urdos

Dinsdag 17 mei. De mannen hebben een goede nachtrust gehad: “Een koude nacht en rode wijn maakt het slapen een festijn”. Omdat het dinsdag is en de broers niet verrast willen worden door bordjes “fermé” op de winkeldeuren wordt er groot ingeslagen bij de supermarkt in Navarrenx.

Na 20 kilometer pellen Joost en Wim een laagje kleren eraf en gaan de sandalen aan, want het is al behoorlijk warm. Tegenover het gerechtshof van Oloron Sainte-Marie wordt op het terras een bakje koffie gedronken en de gedachte komt al snel op om hier een stempel te gaan halen. Joost gaat met beide pelgrimspaspoorten naar het gerechtshof.

Het gebouw lijkt uitgestorven. Achter de eerste deur die Joost opent is een ruimte waar je beter niet kunt komen: de rechtszaal. Een klopje op de volgende deur veroorzaakt een duidelijk “oui!”. Joost gaat de kamer binnen en vier dames kijken hem verbaasd aan. Joost doet zijn verhaal, dat hij inmiddels vloeiend uit kan spreken, en kijkt verwachtingsvol. Dat helpt niet. Eén van de vrouwen zegt dat ze een stempel van het gerechtshof niet zomaar ergens in of op mag zetten. Joost vouwt het pelgrimspaspoort open en toont de stempels van de police municipal en de gendarmerie, en zegt “aussi justice”.

Ze aarzelt nog een moment maar pakt dan toch een stempel, en plant deze als een klap met de hamer in het pelgrimspaspoort. Het recht heeft gezegevierd!

Terwijl Joost en Wim koffie drinken zien ze twee fraai in het zwart geklede geestelijken op het plein uit een auto stappen. Op hun hoofd hebben ze gebreide mutsjes, onder hun hoofd hangen lange baarden. Ze waren duidelijk op zoek naar iets en verdwijnen op een gegeven moment uit het zicht. Even later, tijdens het pinnen, zagen Joost en Wim de mannen drie rondjes over de rotonde rijden. Nog steeds ergens naar op zoek, schijnbaar.

Van de pin-automaat fietsen Joost en Wim naar de kathedraal (“Je moet toch ergens heen met je geld!”) en treffen bij de ingang de twee geestelijken. Ze zijn druk bezig de beeltenissen in het voorportaal te fotograferen. Wim en Joost lopen erlangs en treden de kerk binnen.

Als de geestige broeders de kerk in zijn, volgen de geestelijke broeders niet lang daarna. De kathedraalvoorportaalfotografen lopen tot voor het altaar en beginnen tweestemmig een gebed te zingen. De ambiance van de indrukwekkende kathedraal en het gezang van de geestelijken maakt dit tot een prachtig moment.

Een stempel van de kathedraal krijgen lukt helaas niet, maar gelukkig biedt het office du tourisme uitkomst en is er weer een mooie stempel binnen. De pelgrimspassen raken al aardig gevuld.

De broers verlaten Oloron Sainte-Marie, interpreteren het boekje verkeerd en krijgen een klim van maar liefst 18% voor de kiezen. Al snel hebben ze in de gaten dat ze niet goed zitten en lossen dit op door een alternatieve route te kiezen. Na ongeveer 4 kilometer zitten ze weer terug op de route die nu langs de rivier loopt. Als Joost en Wim in l’Urbe Saint Christeau komen zien ze een jong stel met fiets en bepakking staan. Joost vraagt, in het Engels, waar ze vandaan komen.

Het zijn Amerikanen, afkomstig uit New England, die bezig zijn met een trektocht van twee maanden door Spanje en Portugal, met een uitstapje naar Frankrijk. Ze zijn gestart in Madrid en eindigen daar ook weer. Ze vertellen dat ze al heel veel slecht weer hebben gehad in Spanje en om die reden nog maar weinig hebben gekampeerd. Ze zijn helemaal weg van de routeboekjes die Wim en Joost bij zich hebben. Wat een leuke ontmoeting met deze aardige Amerikanen.

Vanwege het warme weer en de stralende zon, eten de broeders vandaag hun brood in een schaduwrijk bushokje. Vandaag is het plan om tot Urdos te fietsen, een Frans plaatsje aan de Frans-Spaanse grens, waar ze op een camping willen overnachten. Voordat ze daar zijn wachten nog een aantal flinke klimmen in de aanloop naar de Pyreneeën. Gelukkig weten ze die te trotseren en is het tijd om te gaan slapen.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

De gevolgen van rode wijn

Joop na rode wijn kan goede fiets niet vinden.

Joop na rode wijn kan goede fiets niet vinden.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

St. Vincent-de-Paul – Navarrenx

Het is alweer een koude nacht geweest, maar dat belette de koekoek echter niet om zich deze ochtend uitbundig te manifesteren! Op een gegeven moment lijkt het of hij zich verslikt want een keer of vijf komt hij niet verder dan ‘koek’. Joost weet hoe vervelend het is als je stem je in de steek laat.

De broers schrijven een briefje met de naam en het adres van de KNO-arts die onlangs de stembanden van Joost opereerde, en laten dat briefje achter voor de koekoek. Ze voelen zich steeds meer pelgrim!

Klaas komt evenals gistermorgen ontbijten bij de Van der Males. Hij krijgt heet water voor de thee, de rest moet hij zelf meenemen. Klaas neemt vandaag de route naar St. Jean-Pied-de-Port over de Roelantpas en de broers gaan richting Oloron-Ste.-Marie, over de Col de Somport. De broers hopen Klaas onderweg nog eens te ontmoeten, “Onze Brigadier Dog is een aardige man”.

In Dax worden er nog wat inkopen gedaan en de route wordt weer vervolgd. Het is echter andere koek dan gisteren! Is dat wat de koekoek ze wilde vertellen?

Een echte hoha-dag met hellingen zoals ze niet eerder gezien waren, langer en met stijgingspercentages van 6%, 8% en 10% met korte uitschieters van 16%. Eén keer moesten ze zelfs een stukje lopen, geheel buiten adem.

De stempel van de dag halen ze dit keer bij de gendarmerie. De chef komt ze persoonlijk ondertekenen en de broers krijgen een stevige hand en ‘bon courage’ toegewenst. Met de zeldzame stempel op zak waren Joost en Wim zo in de wolken dat ze prompt langs de verkeerde kant van een vluchtheuvel reden…

De lunch van vandaag bestaat uit pain cereales met een heerlijk blauw geaderd kaasje van de Franse Aldi. In een schaduwrijk bushokje in de middle of nowhere doen de broers hun middagmaal.

De drie-sterrencamping Beau Rivage in Navarrenx is de eindstop. De zeer aardige mevrouw bij de receptie spreekt perfect accentloos Engels. Joost zegt dat hij zich niet kan voorstellen dat ze Francaise is. Dat klopt. Ze is Engels en runt samen met haar man al jaren deze werkelijk schitterende camping met brandschoon sanitair en alle nodige voorzieningen. Tafels en stoelen werden ook hier probleemloos beschikbaar gesteld. Als de broers ’s avonds uit eten willen gaan, adviseert mevrouw het restaurantje Auberge du Bois. “Rustiek ingericht, een goede maaltijd en redelijk geprijsd” zegt ze in het Engels.

De broers besluiten uit eten te gaan bij de Auberge en arriveren na enig zoekwerk rond 19:30. Op de veranda zijn lange tafels gedekt, waar drie Fransen zitten te eten. Joost en Wim kijken binnen maar zien niemand. Na enige minuten wachten kwam er een mevrouw het restaurant binnen. Ze veroverde meteen de harten van de broers. Ze zag eruit als Map van der Ploeg, de voeten gestoken in hoge pantoffels met een bontrandje, een lange blauw-wit gestreepte rok die net tot boven haar pantoffels viel, daarboven een zwart t-shirt en over dit alles heen een blauw-wit gestreept jas-schort tot over haar knieen. Op haar enigszins spits neus een Harry Potter brilletje. Ze had een vriendelijk, enigszins verlegen gezicht.

Map van der Ploeg

Map van der Ploeg

Een vrouw om nooit meer te vergeten. De broers vragen of er nog gegeten kon worden. Dat kon en de broers kiezen een plek uit op de veranda. Servies en bestek werden van een andere tafel weggehaald en bij de Wim en Joost neergezet. Neergezet is niet het juiste woord, want de vrouw had de diepe borden, de platte borden, de kleine lepeltjes, de lepels, de vorken, de messen, de waterglazen (die leken op een sherry-glas van de Xenos) en servetten allemaal opgestapeld, en zo op tafel gezet. Een interessante combinatie van self-service en service.

Mevrouw ging weg en de broers dekten zelf de tafel. Terwijl ze nog bezig waren kwam ze terug met een literfles rode wijn, een liter fles rosé en een kan water. Ze zette het op tafel en ging weer. Wim en Joost keken elkaar aan en dachten hetzelfde: “Wat gaat hier gebeuren?” Ze laten het over zich heen komen, “we zien wel”.

De Map-van-der-Ploeg lookalike komt er weer aan, met ditmaal een grote schaal dampende soep in haar handen. Ze zette de schaal op tafel, zei “Bon appetit” en ging weer. Het was een lichtgebonden aardappelsoep met blokjes aardappel en diverse andere groentes. De soep was werkelijk heerlijk van smaak. De jongens nemen allebei nog een tweede bordje en ontkurkten de fles rode wijn.

Na de soep kwam een koude risottosalade, gegarneerd met wortelsliertjes, gehakte rode bietjes en een plak rauwe ham. Het smaakte allemaal heel erg lekker en de schaal ging schoon terug. Nog maar net bekomen van dit lekkers kwam de volgende ronde op tafel. Op de schaal lagen twee gebakken hamlappen; een soort schnitzel maar dan ongepaneerd. Deze lapjes waren overdekt met een hoeveelheid frites waar je u tegen zegt. Mevrouw bleef zeer vriendelijk knikken en glimlachen en was duidelijk iemand van weinig woorden. Ook dit gerecht is tot en met het laatste frietje opgegeten.


Voor wie haar niet kent, een impressie van Map van der Ploeg.

De fles rode wijn raakte steeds verder leeg. Mevrouw nam de schaal mee en kwam terug met twee schoteltjes, waarop voor elke Van der Male twee plakjes kaas lagen (waarschijnlijk Tomme de Savoie). Verrukkelijk. Daarna kwam ze voor het dessert: ze had een groot plastic krat bij zich waar allerlei soorten ijsjes in zaten, rechtstreeks uit de vriezer. Van een raketje tot een Magnum, het aanbod was reuze. Vervolgens werd er nog vriendelijk een potje koffie op tafel gezet. Een kopje thee voor Joost was ‘pas de probleme’ en ze haalde het nog hete water bij de andere gasten van tafel, ging naar achteren en kwam terug met een behoorlijk groot plastic mandje vol met theezakjes. Uitzoeken maar!

Het was inderdaad zoals de mevrouw van de camping had gezegd, een rustieke eetgelegenheid. Joost en Wim kunnen dit beamen, want de kerstversiering zat nog steeds op de buitenramen!

Het werd tijd om af te rekenen. De broers hadden geen idee wat ze moesten betalen, maar al zou het 30 euro de man zijn, dan zouden ze dat nog met plezier betalen. Mevrouw kwam aan tafel zonder de gevraagde rekening, ze zei alleen “Vingt euro”. Voor alle zekerheid vroeg Joost “Combien?”, niet gelovende dat ze 20 euro kwijt waren voor al het culinair spektakel. Weer noemde de vrouw het bedrag. “Hoe is het mogelijk”, zeggen de broers, “€20,- voor zo’n topavond.”

Die dag had Map van der Ploeg een hele mooie fooi ontvangen van twee Hollandse pelgrims.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Commensacq – St. Vincent-de-Paul

De afgelopen nacht is het flink koud geweest. Bij het ontwaken was het slechts 5 graden. Gelukkig staat er geen wind, zodat het voor de broers nog wel draaglijk is. De binnenkanten van de tenten zijn zeiknat van de condens: dat wordt nat inpakken dus.

De gebruikte picknicktafel wordt weer teruggezet en de fietsers verlaten de camping. Het begint een beetje te regenen, in ieder geval voldoende om de regenjas aan te trekken. Via de D626 rijden ze terug richting Labouheyre om daar weer op de Sint Jacobsroute te komen.

In de Eglise St. Jacob wordt er door een aardige mevrouw een mooie stempel in de pelgrimspassen gezet, waarna de broers een euro offeren en een kaarsje branden voor allen die hen dierbaar zijn.

Niet veel later kopen ze brood bij een prachtige boulangerie waar de oven in de winkel staat en de boulanger in zijn korte broek. Op zijn Crocs werkt hij zich in het zweet. Daarna worden bij een Frans equivalent van de Aldi boodschappen gehaald en worden er twee bakjes koffie besteld bij een café aan het plein, waar op dat moment de markt in volle gang is. Dat alles gebeurt onder prachtig afgeknotte dakplatanen, typisch Frans.

De route wordt snel weer opgepikt (daar worden de Van der Males steeds handiger in) en ze rijden verder door Les Landes, waar ze vooral hout, hout en nog eens hout voorbijfietsen. Zowel gezaagd, als nog groeiend. Gelukkig komen ze gaandeweg steeds vaker gecultiveerde grond tegen, waar dan meestal maïs op wordt verbouwd. Eén keer was er een perceel zonnebloem en er zijn zelfs aardappels gespot. Ieder perceel heeft zijn eigen beregeningsinstallatie, omdat er anders waarschijnlijk niets wil groeien op deze zandgronden. De wind is de jongens gunstig gezind en is west-noord-west, dat betekent dat ze schuin voor de wind fietsen en aardig tempo kunnen maken.

Omdat er door tijdgebrek de afgelopen dagen nogal wat zaken zijn blijven liggen, willen de broers uiterlijk om 16:00 op een camping zijn. Al rijdend door het eenzame en desolate Les Landes krijgen de broers steeds meer respect voor de pelgrims die dit stuk al wandelend afleggen. Van dit soort exemplaren zijn er een aantal gespot vandaag.

Zelf doden de broers de tijd door het geheugen te testen op de tekst van psalm 23. Het blijven tenslotte pelgrims. Waarom Psalm 23? Dat zit zo: Bij tegenwind rijdt Joost vaak achter Wim uit de wind. Als Wim dan te hard rijdt, roept Joost “23!” Dat is het maximum aantal km/u wat tegen de wind in te fietsen is. De broers komen een heel eind, met zowel de psalm als de tekst. “Het gaat te ver om dat in het verslag op te nemen, maar we gaan ervan uit dat vele van onze websitebezoekers wel een naslagwerk in huis hebben om te lezen hoe het ook weer precies was.”

Voor 16:00 hebben Wim en Joost hun doel bereikt en slaan ze de tenten op in St. Vincent-de-Paul, anderhalve kilometer voor Dax. Wanneer ze naar het toiletgebouw lopen, zien ze het grijze kopje van Klaas boven de heg uitkomen. Leuk om hem weer te zien! Klaas was in zijn werkzame leven motoragent bij de Rijkspolitie. Vanwege zijn kordate optreden op de boerderij en de agressieve hond noemen Wim en Joost hem onderling ‘Brigadier Dog’, een geuzennaam.

Tot tien uur ’s avonds zijn de broers druk met het doen van een grote was, de fietsen schoonmaken, de fietsen smeren, eten koken, het tentenkamp inrichten, een tafel en drie stoelen regelen en een stuk verslag voor de website schrijven. Gelukkig was er ook even tijd om samen met Klaas een kopje thee te drinken en een kokosmacroontje te eten. Met een goed gevoel gaan de broers de slaapzak in en ze hebben zin om er morgen weer tegenaan te gaan.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Créon – Commensacq

Zaterdag 14 mei 2011. Het weer is volledig omgeslagen: afgelopen nacht was er veel regen, harde wind en onweer in de lucht. Het lukt nog net om regenvrij te ontbijten, maar daarna worden de broeders gezegend met een mals buitje. De omgeving was wel aan wat water toe, maar van Joost en Wim had het wel droog mogen blijven.

Klaas vertelde gisteravond dat hij in Lourdes is geweest, dat was samen met zijn vrouw. Hij zei: “Veel mensen kunnen hun krukken weggooien in Lourdes. Mijn vrouw brak daar haar been en kwam op krukken terug”. Joost en Wim bekijken het positief: “Nou ja, als er zoveel krukken weggegooid werden kun je wellicht voor een prikje een paar mooie uitzoeken.”

Nadat de stoelen zijn schoongemaakt en netjes teruggebracht, vervolgen de pelgrims hun tocht. Via de D13 van Créon naar Cadillac, waar ze de pelgrimsroute weer oppakken. Nadat ze de drukke markt in Londiras doorgemanouvreerd zijn, eten ze een boterhammetje en zien ze Klaas op een bankje zitten bij de kerk.

Tot die tijd hebben ze de hele tijd in hun regenpak moeten rijden. Tot het middaguur was het bewolkt en regenachtig, maar gelukkig klaart het ’s middags op en is er veel zon. Er staat een lichte westenwind.

Klaas is een klein beetje doof, maar aan zijn gezichtsvermogen mankeert niets. Gisteravond op de camping dacht hij het licht van de vuurtoren van Bordeaux te zien, circa 30 kilometer verderop. Of was het het laserlicht van de disco?

Na de lunch gaan de broers weer fietsen, Klaas is dan alweer even onderweg. De route loopt door de dennebossen van Les Landes: Als je van hout houdt kun je hier je hart ophalen. Langs de kant van de weg liggen enorme stapels gezaagd hout, tot 5 meter hoog opgestapeld en dan tot zo’n 500 meter lengte. Het is wel een beetje saai daar, want het ‘hout’ niet op, er is totaal geen afwisseling. Het is er niet echt heuvelachtig, maar er is wel veel vals plat, tot 2%. Deze dag werd dan ook gedoopt tot de Dag van het Vals Plat.

Hout Moet!

Hout Moet!

Wim en Joost hebben besloten om in Pisos op een camping te overnachten bij een kayakcentrum. Volgens het routeboekje kunnen ze daar terecht, en anders is er nog een air naturelle. Eerst rijden de broers beide plaatsen voorbij om in het dorp naar de boulangerie en de epicerie te gaan.

Klaas is ook in het dorp en is bij het kayakcentrum geweest, waar een vrouw bezig was om de boel af te sluiten. “Fermé” zei ze, en ging weg. Gedrieën rijden de fietsers terug om te kijken of er toch een mogelijkheid is om daar te overnachten. Helaas was dat niet het geval, zelfs het water was afgesloten. Op naar de air naturelle, maar die was niet te vinden. Uiteindelijk besluiten de drie om de route nog een stukje te volgen en dan, van de route af, naar Commensacq te fietsen, waar ook een kayakcentrum is: Base Nautic Mexico. In het dorp zien ze inderdaad een bord die de weg wijst naar Mexico. Na ongeveer 2 kilometer gereden te hebben, slaat de twijfel toe. Hoever zou het nog zijn? Nog 2, 5 of 10 kilometer? De pelgrims weten het niet.

Klaas gaat naar een boerderij om een en ander te vragen, maar hij moet alle zeilen bijzetten om zich een woedende hond van het lijf te houden. Geen info dus. Dan maar terugfietsen richting het dorp totdat daar iemand ze meer kan vertellen over de camping. Vlak voor ze het dorp binnenrijden vertelt een man aan Klaas dat het kayakcentrum nog circa 3 kilometer is. Blijkbaar zijn ze net te vroeg omgekeerd. De hond waar ze weer voorbijfietsen is nog even agressief maar komt niet van het erf af.

Het kayakcentrum is nu wel bereikt, maar bij de receptie is niemand aanwezig. Wel is er een groep Franse jongemannen die zich nogal luidruchtig laven aan een jerrycan gevuld met wijn. Als ze een en ander vragen kunnen ze uit het gelal wel opmaken dat de eigenaar net naar huis is gegaan. Er is warm en koud stromend water en er zijn toiletten en douches. Snel worden de tenten opgezet en wordt de picknicktafel geregeld. De mannen hebben trek, maar door alle onvoorziene gebeurtenissen staat het eten pas om 20:00 op tafel. Na de korte nacht van gisteren willen de mannen koste wat het kost rond 22:00 op bed liggen, en gelukkig liggen ze voor die tijd in de slaapzak, bij te komen van deze dag.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 3 reacties

Nog geen kilo’s kwijt…

Ondanks het bezoek aan Montignac, zijn de broers nog maar weinig kilo's verloren

Ondanks het bezoek aan Montignac, zijn de broers nog maar weinig kilo's verloren

Pelgrims gaande naar Santiago
Verliezen gewicht, dat zie je zo
Maar twee broers van Zeeuwse gronde
hroeie deze reize vele poonden

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Aubeterre-sur-Dronne – Créon

Op vrijdag 13 mei rijden de mannen van Aubeterre naar Créon. De dag begint goed. “Staande aan de pingpongtafel zagen we Bas zowaar 4 boterhammen eten, nooit eerder vertoond. We hadden dus een primeur!”

Nadat Bas de broers uitvoerig gefilmd en bedankt heeft, gaat hij Wim en Joost verlaten. Althans, dat denken ze. Bas gaat de ondergrondse kerk in Aubeterre bekijken en hij is van plan om te gaan overnachten in St. Emilion, bij de broeders in een klooster. Hij zal overnachten in een cel, in afzondering. Bas houdt van gezelligheid dus dat zal niet meevallen!

De broers stappen weer op de trappers en wisselen regelmatig stuivertje met, naar later blijkt, Klaas uit Drenthe.

Joost en Wim moeten vandaag weer wat moeite doen om brood en beleg te versieren, maar dat komt gelukkig goed. Op een terras drinken ze koffie en zoals gebruikelijk laten ze de kopjes staan, niet wetende dat die kopjes later nog voor een verrassing zouden zorgen…

Het middagbroodje wordt op een mooie picknickplaats genuttigd, samen met Klaas die zich aan de broers voorstelt en vertelt wie hij zoal heeft ontmoet onderweg. Met z’n drieën plunderen ze een enorme kersenboom met heerlijke rijpe kersen. Iets later, als de drie stilstaan om een bladzijde van het routeboek om te slaan en iets te drinken, fietst Bas ineens langs!

Hij rijdt mee tot St. Emilion waar hij een slaapplaats bij de broeders in het klooster zal zoeken. Bas vertelt dat hij koffie ging drinken onderweg, en op een terras twee lege kopjes zag staan. Hij wist zeker dat die van de broers waren geweest en heeft ze op de foto gezet. Allerlei details over de plek, het tafeltje, het personeel en het cafeetje kwamen precies overeen met wat de broers zich herinnerden van het bewuste kopje. Wonderlijk.

St. Emilion is vergeven van winkeltjes waar de betere wijnen worden gepromoot en verkocht. Een bakker is lastiger te vinden, maar van een aardige mevrouw krijgen Wim en Joost een plattegrond waarop ze aangeeft waar de bakker te vinden is. De bakker is vrij snel gevonden, maar helaas is hij op dat moment gesloten. De broers willen geen half uur wachten en fietsen verder.

Een paar kilometer na Branne gaan Joost en Wim van de route af naar La Sauve. Het fietspad waar ze rijden is aangelegd op een oude spoorbaan en heeft een stijgingspercentage tot 2 graden. Eenmaal boven blijkt er geen camping te zijn en moeten ze nog zo’n 8 kilometer verder rijden richting Créon en Lorient. Daar vinden ze een mooie camping met geweldig sanitair. In overleg met de campingmevrouw regelen ze een tafel en drie stoelen: très comfortable.

Op de dinerkaart staan vanavond weer lekkere kidneybonen. Wim en Joost schrijven een stukje verslag, gaan douchen en zien dan dat het al 23:00 is geweest voordat ze liggen. Veel te laat!

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Brie – Aubeterre-sur-Dronne

Donderdag 12 mei, de route is Brie – Aubeterre sur Dronne. Afgelopen nacht dreven er wat onweersbuiten langs: donder en veel bliksem. Gelukkig viel er vrijwel geen regen en kon de tent droog ingepakt worden. Geen campingbeheerder te zien, dus het was weer gratis. Onder een zwaarbewolkte hemel vertrekken de broers en Bas rijdt ook weer mee. De temperatuur ligt een stuk lager dan gistermorgen, dus kleden de drie pelgrims zich warm aan. Later kon de warme kleding weer uit, want na half 11 trekt het open en wordt het vandaag zelfs 28 graden.

In Torsac is het tijd voor koffie, maar eerst een stempel halen bij de burgemeester (maire). Eén van haar medewerkers zet voor ons de stempels. Als Bas aan de beurt is om zijn stempel te ontvangen, kan hij zijn pelgrimspas niet vinden. De stuurtas en alle andere tassen worden overhoop gehaald, maar niets te vinden… De mannen bedanken de beambte en gaan koffie drinken.

Gelukkig vindt Bas zijn pas na lang zoeken in één van zijn tassen en gaat naar de mairie om zijn stempel te laten zetten. Bas komt terug met het bericht dat madame la maire graag hun routeboek wil zien. Met z’n allen gaan ze terug naar de burgemeester, die zeer geïnteresseerd is in de drie pelgrims. Ze vraagt veel over de route, kopieert zelf enkele bladzijden uit het routeboekje, gaat meermalen met het trio op de foto en bekijkt de website. Zo maak je weer wat mee, met dank aan Bas die zijn pas niet kon vinden.

Bas met zijn pelgrimspas en de burgemeester van Torsac

Bas met zijn pelgrimspas en de burgemeester van Torsac

De mannen zijn aan het rijden, maar onderweg schakelt Bas verkeerd en zijn achterderailleur komt in de spaken van het achterwiel terecht. Met wat kunst- en vliegwerk wordt de fiets gerepareerd en kunnen de drie fietsbroeders weer verder.

Na een korte supermarktstop bij de Super U zijn de mannen weer on route. Bas zijn schoen komt vast te zitten aan zijn klikpedaal en wil er niet meer af. Uiteindelijk krijgen ze het voor elkaar om de schoen van de fiets te ontdoen, met veel geweld van Bas en beleid van Joost, die er nog een gewonde vinger aan overhoudt.

Bas z'n schoen wil niet meer van de trapper af

Bas z'n schoen wil niet meer van de trapper af

In Aubeterre-sur-Dronne fietsen de drie naar de Jakobskerk, waar een gids de mannen naar het Tourist Office verwijst voor een très beau stempel. Naast het Tourist Office is een internetcafé waar twee dagen verslag voor de website worden getikt en naar het thuisfront opgestuurd. De broers mogen wat langer daar blijven en de deur sluiten. De baas is een biertje gaan drinken.

Eenmaal buiten treffen de jongens een Nederlander die daar al 11 jaar woont. Hij zegt dat het warme weer en de droogte uitzonderlijk zijn voor de tijd van het jaar. Hij informeert voor de pelgrims of de plaatselijke camping open is en gelukkig is die geopend. Op één caravan na is de camping leeg. Het toiletgebouw is goed en schoon, maar in plaats van op het toilet zitten de jongens liever aan een picknicktafel, of op een paar stoelen. Helaas lijken die in geen velden of wegen te bekennen en de mannen besluiten om de pingpongtafel aan te wijzen als surrogaatpicknicktafel. Daar houden de drie een staande receptie met lekkere fussili en heerlijke fromage bleu bresse als toetje. ’s Avonds bij de koffie en thee trakteert Bas de broers op een Snickers, en laten de Van der Males de marsepein rondgaan. Met dat lekkere eten én een mooie dag achter de kiezen, duiken de fietsers de slaapzakken in.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Meer uitleg over de route

Wim en Joost zijn al maanden bezig met het plannen van de fietstocht naar Santiago de Compostella. Door die grondige voorbereiding is hun directe omgeving doodgegooid met kaartjes, verhalen en boekjes. Voor wie nog eens na wil lezen hoe de route precies verloopt, is er een aparte pagina gewijd aan de tocht die de broers maken. Klik daarom in de menubalk op ‘De route’ of klik hier.

Meer updates komen de komende dagen weer op de site. De mannen zijn nu voorbij de Puerto de Somport (een hele flinke klim) en zijn nu officieel de Pyreneeën in. Hun avonturen van de afgelopen week verschijnen binnenkort op de site.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 1 reactie

KRO: De Wandeling

Christine tipte me over een uitzending van De Wandeling (KRO), waarin bekende Nederlanders een deel van de Santiagoroute lopen en openhartig praten over het leven, familie en de pelgrimstocht. Heel mooi!

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 3 reacties

Kersen eten

Joost eet verse Franse kersen

Joost eet verse Franse kersen

Wim eet verse Franse kersen

Wim eet verse Franse kersen

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Château-Garnier – Brie

Het opschrijfboekje van Joost is erbij gepakt en de broers hebben de volgende update getikt voor de website:

Woensdag 11 mei 2011 Traject: Chateau-Garnier – Brie

Geen brood vanmorgen dus en ook geen manna! We doen het met een reepje muesli en vinden toch nog twee verloren boterhammetjes, een kop koffie en een vitaminepil ronden het petit dejeuner af. Om 8.00 zitten we op de fiets en rijden in het dorpje eerst naar de epicerie voor koffiekoeken en een pak sap om door ons drinkwater te mengen. In Charroux doen we de overige boodschappen en drinken koffie waarvan we het idee krijgen dat de bonen nog geplukt moesten worden, jonge, jonge wat duurde dat. Ter compensatie zat er een koekje en een snoepje bij.

Als we de winkel uitkomen heeft het tot onze verrassing iets geregend. De lucht was de hele tijd al een beetje dreigend. Eenmaal onderweg vallen er regelmatig enkele spikkels en stoppen we even onder een afdakje bij een kerk, we zijn tenslotte pelgrims! Het is een poosje regenjas aan / regenjas uit. Het rommelt wat in de lucht en af en toe is er een lichtflits.

Het is vandaag een echte hohadag en aardig wat zwaarder dan gisteren. Aan het eind van de dag hebben we aardig de pijp leeg, mede door de hoge temperatuur van circa 30 graden. We kunnen eerst de camping niet vinden en rijden er prompt voorbij. Terugrijdend zien we het bordje wel. Typisch Frans, om de aanwijsborden maar aan één kant van de weg te zetten zodat ze van de andere kant niet zichtbaar zijn…

De camping stelt niet veel voor en de boel is aardig vervuild. Maar hier is ook weer een positief punt, de camping wordt uitstekend bewaakt door een compleet tankbataljon dat naast de camping staat opgesteld en op oefening is. De camping ligt naast een klein vliegveld. Hier gaan we naar toe om een stempel voor ons paspoort. Vanavond eten we een koude salade (recept volgt!).

Het lijkt wel alsof we een abonnement hebben, alweer een gratis overnachting!

Het weer voor vandaag: Het is al snel warm vandaag maar blijft bewolkt tot rond het middaguur. Daarna is er volop zon en stijgt de temp. tot 30 gr.

Zo, dat was het voor vandaag. Het internetkantoortje is eigenlijk al gesloten maar van de eigenaar mochten we dit nog even afmaken. Hij is ondertussen een biertje gaan drinken en wij doen zo de deur dicht.

Groetjes van de vaders.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Châtellerault – Château-Garnier: deel 2

Joost en Wim hebben een internetcafé gevonden en omdat het doorbellen van de avonturen veel tijd en geld kost, hebben ze zelf het een en ander op papier gezet. Hier het tweede deel van de reis op dinsdag 10 mei:

In Vernon eten we een broodje op mooie bankjes onder prachtige platanen lekker in de schaduw. Er zitten al vier Franse fietsers die ook onderweg zijn. We weten niet waarheen. Ook arriveren er nog 2 Nederlandse mannen. Het zijn Ad en Piet uit Dongen, ook onderweg naar Santiago de Compostella. Zij fietsen voor het KWF. Wij hadden hen niet eerder ontmoet, maar Bas wel, namelijk in de jeugdherberg van Compiègne. Uit bittere noodzaak had hij daar een nacht het bed gedeeld met Piet. Piet en Ad zijn echte Brabanders, gek op een glaasje en op de nonnen.

Op de route bij het plaatsje Auget missen we een afslag, voordat we dat in de gaten hebben zitten we al in St. Laurant-de-Jourdes. We hebben geen zin om terug te rijden en stippelen zelf een route uit die ons zuidwaarts rijdend geleidelijk weer naar de Sint Jacobsroute voert.Via het dorpje Plan, het iets grotere dorpje St. Secondin en het gehucht Vitre komen we bij Château-Garnier weer op de route. Hier gaan we overnachten op een air-naturelle. Het weer werkt goed mee vandaag, het is een warme droge dag en ongeveer 23 graden. Bovendien staat er vrijwel geen wind.

De accommodatie is nogal belegen maar wel schoon. Het camping-gedeelte is afgeschermd van het overige recreatieterrein. Met een kruiwagen halen we daarvandaan een picknicktafel, altijd prettig om bij de hand te hebben. In de dorpjes waar we vandaag doorheen kwamen waren de winkels gesloten. Dus geen avondeten en morgenochtend geen brood. Gelukkig is er een restaurantje in het dorp dat geopend is. We bestellen alle drie het dagmenu. Als voorafje een bordje met diverse soorten worst, paté en vleeswaren plus een mandje stokbrood. Dan een entrecote met frietjes, een paar blaadjes sla en een kommetje mayonaise. De volgende ronde is fromage: een stukje camembert en een stukje geitenkaas. Als laatste een stukje kersentaart a la maison. Dit alles afgerond met een geurig kopje koffie. We smullen er heerlijk van.

We zitten aan een tafeltje bij het raam. Witte vitrage van boven naar beneden, keurig geplooid. Bas wil ook wel zien wat er buiten gebeurt en geeft een ruk aan het gordijn waarop dit met het nodige lawaai naar beneden dondert. Wim en ik komen niet meer bij van het lachen. Bas probeert nog e.e.a. te redden maar dat lukt niet erg. Als de Patron binnenkomt kijkt hij wel even vreemd op, maar hij blijkt handiger dan Bas en heeft het gordijn snel weer op zijn plaats.

Nadat we betaald hebben krijgen we een mooie stempel in ons pelgrimspaspoort. Al fietsend terug naar de camping krijgt Bas de geest (dat hebben pelgrims soms) en rijdt als een speer voor ons uit om als eerste op de camping te zijn, hij zou Wim en Joost wel even een poepie laten ruiken! Helaas voor Bas, hij neemt de verkeerde afslag! We komen niet meer bij.

’s Middags kwam de beheerder van het recreatieterrein langs met zijn geldtasje op zijn enorme buik bungelend. We dachten dat we moesten dokken, hij keek naar onze routeboekjes, zei e.ea. hierover en verdween weer. De volgende morgen zagen we hem weer het terrein oprijden maar hij kwam niet meer langs. Het gevolg? Een gratis nachtje kamperen!

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Versje van Joost

Voor Bertus.

Zie ik een Kangoo van Renault
Dan denk ik zus en dan weer zo
In ‘t Frans denk ik comme ci, comme ca
Daar rijdt hij, mon ami du bois

Geplaatst in Tussendoor 2011 | Een reactie plaatsen

Châtellerault – Château-Garnier: deel 1

Dinsdagochtend, de zon komt op in Châtellerault. Joost heeft niet zo goed geslapen; de treinen denderden langs de camping. Een TGV maakt niet zoveel lawaai, maar de zware goederentreinen die ’s nachts rijden maken een hoop kabaal. Bovendien was ’s morgens vroeg om een uur of 5 er een koekoek op tilt geslagen. “Verschrikkelijk.” Om 06:00 stond Joost op, Wim volgde een kwartiertje later. Om 08:00 zaten ze op de fiets, Bas fietste weer gezellig mee. Het opwarmertje voor de dag: in de eerste 15 km zitten er twee klimmen van 1,5 km, eentje met 8% en eentje 10%. Goede morgen!

Bij Saint-Georges-lès-Baillargeaux zien de drie het Futuroscope liggen vanaf de weg, indrukwekkend.
Het Futuroscope

Een paar kilometer verderop in Poitiers is het erg druk met autoverkeer. De broers moeten goed opletten om de juiste route te volgen. Zowel kijken in het boekje als op de weg valt niet mee, maar de drie fietsers weten uiteindelijk hun weg te vinden. Er zijn twee kerken hier: de Église Ste-Radegonde (daar geeft niemand thuis, helaas) en de Eglise Saint-Pierre. Daar afgestapt en gezocht naar een stempel. Eenmaal in de kerk zien de fietsers een man die grote passen maakt, waarschijnlijk is hij iets aan het opmeten door zijn stappen te tellen. De fietsers maken duidelijk wat ze komen doen: We zijn onderweg naar Santiago en willen graag een stempel in onze pelgrimspassen.” De man begrijpt wat ze bedoelen en gaat het bij de curie proberen te regelen. Het duurt even voor hij terug is. Hij komt terug met 2 stempels, zowel van deze kerk als van de kerk waar ze eerder voor een gesloten deur stonden. Er is wel een probleempje: de hand van de beste man schudt behoorlijk heen en weer, een combinatie van ouderdom en de zenuwen. Maar als doorgewinterde stempelvangers sturen de broers per stempel een beetje bij en helpen hem de stempel op het papiertje te drukken, binnen het daarvoor bestemde vakje.

De broers waren niet de enigen die een stempel wilden. Naast Bas, Joost en Wim stonden ook de Belgen in de rij voor een stempel. Maar omdat hij 2 verschillende stempels had, moest hij 10 keer stempelen. Eigenlijk was het iets teveel van het goede, de man was niet gewend om op één dag 10 stempels te moeten zetten. Gelukkig kwamen ze er samen wel uit.

De man vertelt veel over de twee kerken en het is wat lastig om te volgen. Gelukkig vertaalt Paul het een en ander, zodat voor iedereen duidelijk is wat de man wil overbrengen. Na het relaas over de églises gaat iedereen weer op pad.

Het middagmaal werd genuttigd in ‘Le Clerc’, een mega-supermarkt in een mega-shoppingcentrum. Het was er zo groot dat je er kon verdwalen. De broers konden moeilijk de kassa vinden. Eindelijk gevonden. Joost had bananen gekocht en gezocht naar een weegschaal, maar die leek afwezig. Misschien wegen ze het bij de kassa. Dat bleek niet het geval. De cassière begint in het Frans te ratelen, maar Joost heeft niet zoveel trek om weer een kilometer door de winkel te moeten lopen en houdt zich van de domme. “Je ne parle pas français” zegt hij met een sterk Nederlands toeristenaccent. Dan maar geen bananen.

Bas had ook bananen gekocht, ook niet afgewogen, maar daar werd meteen actie ondernomen door de cassière: Iemand van de winkel ging de bananen wegen. Zo kan het dus ook!

De mannen eten snel een pain au raisin, maar zijn lang in Poitiers geweest en willen nog wel een paar kilometers afleggen, dus stappen ze weer op de fiets. Het gaat echter veel op en neer en het is weer een echte hoha dag. Niet zo heftig als de eerdere hohadag, maar toch een hohadag. Met heel veel vals plat. De pain au raisin is snel verteerd.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Tours – Châtellerault

De broers hebben uitstekend geslapen, ondanks het kermiskabaal. Geen brood bij het ontbijt, want bijna alle proviand was op. Het ontbijt bestond daarom uit koffie, twee mueslireepjes, anderhalf koekje en een vitaminepil. De mannen zijn daarom direct naar de Carrefour gereden en hebben daar inkopen gedaan. En voor 1,50 euro een pain au raisin (soort koffiebrood) en een bak koffie gedronken. Uitzonderlijk, voor die prijs zul je dat in Frankrijk niet snel meemaken.

Vlak voor Veigné zien de broers Bas weer. Bas rijdt voor een goed doel naar Santiago, hij rijdt voor de Stichting Ramro. Stichting Ramro steunt kleinschalige projecten in Nepal. Na Santiago rijdt Bas door op een andere pelgrimscamino richting Sevilla.

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Bas haakt aan en de 3 rijden verder. Een korte lunchstop in Sorigny, waar alles was: een toilet, water, bankjes, een prachtige vlindertuin… “het was gewoon een plaatje om te zitten”. Het weer helpt ook mee. Het is een prachtige zonnige dag: 23 graden met een lichte bries. Snel weer op de fiets.

Na anderhalve kilometer komt Joost er achter dat hij zijn handschoenen kwijt is. Wim fietst terug naar het bankje bij de vlindertuin om te zoeken, maar kan niets vinden. Ook in de berm en op de weg komt Wim niets tegen wat op de handschoenen van Joost lijkt. “Dan ben ik ze verloren”, zegt Joost. Helaas. Joost rolt zijn jasje uit en wat valt er op de grond? De handschoenen.

En ze ruiken nog fris ook. De handschoentjes zijn een paar dagen geleden gewassen. Ze zijn Joost erg dierbaar, ongeveer vanaf Joost z’n eerste Roparun heeft hij ze al. Na de wasbeurt is de originele grijze kleur weer teruggekomen, na jarenlang bruin te zijn geweest. “Bij het uitwassen van de handschoenen stond de milieupolitie bij de camping in verband met de watervervuiling”, zegt Joost over de telefoon.

Aankomst in Châtellerault bij de Jacobskerk met daarin een prachtig houten beeld van Sint Jakob. Toen de broers binnen stonden viel het licht van buiten samen met het lamplicht zo, dat het net was of Rembrandt het zelf geschilderd had, zo mooi. Als kers op de taart was er op dat moment ook nog eens iemand aan het oefenen op het orgel, mooier konden de broers het niet treffen.

Aan de overkant van de kerk stond een gebouw in de steigers, maar op een deur stond dat daar de curie van de kerk was. De pelgrimspassen werden gepakt en de mannen liepen erheen en het bleek inderdaad het kantoor van de kerk te zijn. De stempel is weer binnen!

De camping was erg mooi met goede voorzieningen. De broers staan er wederom niet alleen: De Belgen zijn er weer, Koen.nl (Koen uit Nederland, er is ook een Koen uit België), Bas uit Vlissingen, Harold aus Deutschland, de van der Males zelf en later op de avond kwamen Ad en Piet (afkomstig uit Dongen) ook nog aangefietst. Zij rijden voor het KWF, nog meer goededoelenrijders dus. Er zijn een hoop mooie mensen onderweg naar Santiago.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Fréteval – Tours

Het is zondag 8 mei en Joost en Wim worden wakker. Ze merken dat het ’s nachts steeds warmer wordt omdat ze soms wakker worden van de warmte. De lange thermo-onderbroeken zijn niet meer nodig en de mutsjes zitten diep opgeborgen in de tassen. Een heel verschil met een week geleden.

De pedalen gaan rond. In Vendôme is iets bijzonders aan de hand. Het blijkt dat vandaag de doden herdacht worden van de Tweede Wereldoorlog. De broers zien veel oud-strijders met hele ritsen medailles opgespeld. Ze lopen met vlaggen naar de herdenkingsmis in de kerk. Een stempel halen is daardoor niet mogelijk.

De optocht

De optocht

Ze komen in gesprek met een man en een vrouw en de mannen vertellen dat ze hier eigenlijk een stempel kwamen halen. De man zegt: “Als je over 1.5 uur terugkomt bij de curie (kerkadministratie) dan kan je een stempel krijgen”, maar zo lang wilden de broers eigenlijk niet wachten. De man en vrouw hadden jaren geleden een stuk van de Santiago-route in Spanje gelopen dus er was gespreksvoer genoeg. De man loopt weg van het gesprek, komt later terug en wenkt de van der Males. In zijn hand had hij een stempel en een stempeldoos. Hij was zelf naar de curie gegaan om voor ons een stempel te regelen.

In Vendôme hebben de broers nog even op het terras gezeten en updates doorgebeld voor deze site. Al met al hebben ze er aardig lang gezeten, de herdenkingsmis was afgelopen en dat was een indrukwekkend gezicht: Eerst liepen zo’n 30 veteranen met al hun medailles de kerk uit, daarachter kwamen hoogwaardigheidsbekleders waaronder de burgemeester, een hoge militair en het hoofd van de politie. De hoogwaardigheidsbekleders liepen naar het monument, legden een krans, draaiden om, en liepen al saluerend langs het muziekkorps, de oudstrijders, de jeugdbrandweer, mensen van de EHBO en een schoolklas. Het muziekkorps speelde tijdens het défilé. Indrukwekkend om te zien.

De hoogwaardigheidsbekleders

De hoogwaardigheidsbekleders

In de buurt stond een agent alles te dirigeren. De agent riep zo hard, dat onze fietsers er stil van werden. Het deed Joost denken aan het incident op de dam. Ineens begon het en daarna was het stil, de man had een stem als een kanon. Daarna vertrok iedereen achter elkaar met als laatste de hoogwaardigheidsbekleders die de rijen sloten.

Dat is maar goed ook, want de fietsers moeten verder. En er is een pittige tegenwind dus dat maakt de reis er niet makkelijker op. Gelukkig is het wel droog.

Vandaag is het opvallend stil in alle dorpjes. Overal dodenherdenking. In ieder dorp liggen er veel bloemen en kransen bij de monumenten.

In Tours hebben Joost en Wim de kathedraal bezocht en is er een mooie stempel in het pelgrimspaspoort gezet. Hier ontmoetten ze wederom Bas uit Vlissingen, die met nog 2 fietsers op pad was. Op het plein voor de kathedraal werd er kennis gemaakt met een Taiwanese familie. “We stonden nog maar net stil en die vrouw had al een foto van ons gemaakt. Na even in de kathedraal geweest te zijn hebben we de familie toch maar aangesproken en gegevens uitgewisseld. Ze konden er niet genoeg van krijgen om foto’s te maken met allerlei camera’s.” De Taiwanezen waren ook op vakantie in Nederland geweest. Onder andere in Amsterdam, maar ook in Giethoorn. “Ze konden eerst niet op de naam Giethoorn komen, maar vertelden over een plaats met veel bootjes en lage bruggetjes. Toen wij Giethoorn zeiden, waren ze blij verrast dat we dat wisten”, zegt Wim. Hele aardige mensen en weer een leuke ontmoeting erbij.

Een leuke ontmoeting met een Taiwanese familie

Een leuke ontmoeting met een Taiwanese familie

Aan de andere kant van het water, ten zuiden van Tours, komen de broers aan op de camping in Saint Avertin. Ontzettend veel populierenpluis op het veld. Wim dacht dat het manna was (want het brood was op), maar dat bleek helaas niet het geval. Bij de receptie van de camping zeiden ze dat de Carrefour tot 20:00 geopend was, dus daar konden ze mooi terecht voor boodschappen. Samen met Paul naar de supermarkt gefietst, maar die bleek toch gesloten te zijn.

Deze zondag was de eerste dag dat de broers geen picknicktafel ter beschikking hadden. Het diner bestond uit kidneybonen met droge worst, ui, chili con carne en als toetje een half reepje mars. Het laatste beetje van de Mars-proviand van de buurvrouw uit Burgh-Haamstede was nu echt opgegeten. Tijd om te slapen. Op bed hoorden de broers aardig wat geluid van de kermis die aan de andere kant van de rivier was opgezet, maar toch waren ze zo vertrokken.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Een kort bericht van Wim en Joost

De fietsende broers willen iedereen bedanken die ze de afgelopen tijd heeft gesteund. Alle mensen die een kaartje hebben gestuurd, die een berichtje achterlaten op de site, die een smsje hebben gestuurd: heel veel dank daarvoor. Ze vinden het heel leuk om te lezen en willen dat jullie dat weten.

Kaartjes en steunbetuigingen

Kaartjes en steunbetuigingen

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 2 reacties

Chartres – Fréteval

Zaterdag 7 mei, tijd om van Chartres naar Fréteval te fietsen. De afgelopen nacht was er wat regen gevallen en waren er enkele donderslagen te horen. De tenten zijn in ieder geval flink nat geworden. Na het afbouwen even koffie drinken met Izaak en Riet, met een lekkere plak gemberkoek erbij.

Izaak en Riet weten dat pelgrims het niet breed hebben en overladen de broeders met vier uien, een bol knoflook, 4 hardgekookte eieren (die waren over van Pasen) en elk een pakje zakdoeken om de tranen mee weg te deppen. Joost en Wim kunnen weer even vooruit.

Vanaf de camping zitten ze snel weer op de Sint-Jakobsroute. De heuvels zijn hier gelukkig wat minder hoog en steil. Onderweg komen ze een Zeeuwse Santiagoganger tegen, Bas uit Vlissingen. Hij is alleen op pad, maar rijdt vandaag samen met Koen uit Groningen, die de Van der Males eerder al waren tegengekomen.

Het is een aangename dag met veel zon en warmte. Er staat een forse tegenwind, windkracht 4 uit het zuiden, dus rijden ze met z’n vieren in een treintje verder. Omroep Zeeland heeft ooit een interessante uitzending gemaakt over waaierrijden en dat item kun je hier zien:

In Bonneval moeten er wat inkopen gedaan worden en moet de officiële Sint-Jakobsroute even worden gelaten voor wat het is. Met z’n vieren rijden Joost, Wim, Koen en Bas richting de supermarkt. Tijdens het afremmen voor de supermarkt gaat het mis: één van de jongere jongens kan niet snel genoeg zijn schoenen uit de klikpedalen krijgen en slaat tegen het asfalt. De schade blijft gelukkig beperkt tot schaafwonden, maar de schrik is groot. “Je zal maar iets breken, dan is het einde pelgrimstocht”, zegt Joost.

Het middagbroodje wordt gegeten in Châteaudun, op een bankje met prachtig uitzicht op het Franse heuvelland. Wielerteam Van der Male wil geen stempel bij de kathedraal of het gemeentehuis halen: ter afwisseling gaan ze een stempel halen bij het politiebureau. In hun beste Frans leggen ze aan de diender uit dat ze bezig zijn om naar Santiago te fietsen en dat ze vinden dat een stempel van de ‘police municipale’ niet mag ontbreken. De agent aan de andere kant van de toonbank hoort eerst bedenkelijk de broers aan, maar aan het eind van het betoog begon hij helemaal te glimmen. De stempel werd in de pelgrimspas gezet en waarachtig: hij is nog mooi ook!

Onderweg ontvangen de fietsers vaak leuke reacties van mensen die ze passeren of tegemoetrijden. Vanmiddag was er een hele rits 2CV’s, zeker 20 stuks. Tijdens de tocht zijn ze nog nooit zo uitbundig uitgezwaaid, bejubeld en beclaxonneerd als door deze groep mensen. Onderweg reden ze een vrouw voorbij die direct een kruisje sloeg en vroeg of ze haar in Santiago willen herdenken. En zo gebeurt er iedere dag iets bijzonders.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Versje: Taalstrijd

Paul vertelde dat Vlaamse vogeltjes hoorbaar anders fluiten dan Waalse. Het inspireerde Wim en Joost om een versje daarover te schrijven.

TAALSTRIJD
“Hoor, een vinkje” zei de Belg
“Dat is nu een Waalse telg
Want hij zingt geen ‘suske wiet’
want zo fluit een Vlaming niet”

Mochten jullie het je afvragen, ‘suske wiet’ is niet per sé iets Waals, maar stelt gewoon vogelgezang voor.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | Een reactie plaatsen

Bezoek van Izaak en Riet in Chartres!

Izaak (broer van Joost en Wim) en Riet hadden het al aangekondigd op deze site, in één van de comments:
“Aangezien wij de laatste 3 dagen niets van de broers vernomen hebben, lijkt het ons raadzaam om morgen maar eens richting het zuiden te rijden om polshoogte te gaan nemen .We zijn zeer benieuwd of men morgen voor ons ook de vlaggen uithangt zoals bij Joost en Wim het geval was.Wanneer alles volgens schema verloopt zullen we hen in Chartres treffen.”

Op 6 mei kreeg ik een smsje van Wim:
“Nu in Chatres. Izak en Riet stonden ons op te wachten. Na kledingwas, douche en tentenkamp bouwen gezellig met zn 4en getafeld en bijgekletst. Lig nu in de tent te luisteren naar onweer en lichte regen. Izak heeft foto voor web via Chris10. Moet nu gaan pitten ben al 1 1/2 te laat. Morgen 85 km. Liefs voor jullie. paps.”

Via Christine (dochter van Izaak en Riet) kregen we nog wat foto’s uit Frankrijk ‘van het hulpconvooi’:

Bonte handwas

Bonte handwas

Wim op de fiets in Chartres!

Wim op de fiets in Chartres!

Christine heeft op 7 mei laten weten: Joost had dus kloven in zijn hiel van het fietsen en ze zijn met spierpijn maar met goede zin weer op pad …

De mobiele pedicurestudio van Riet

De mobiele pedicurestudio van Riet

Kwik, Kwek en Kwak aan tafel

Kwik, Kwek en Kwak aan tafel

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Mézières-sur-Seine – Chartres

Op de avond van 5 mei hebben Joost en Wim het zo druk gehad met allerlei zaken zoals eten, koken en wassen dat ze tot 23:00 bezig waren. “Vanuit de douche gelijk de zak in” vat Wim de avond samen. Hierdoor hebben de twee ook iets te kort geslapen en bovendien zijn ze allebei ’s nachts vaak wakker geweest. Niet echt een goed begin van de dag als je weer op tijd op de fiets wil zitten.

Toch weten de broers gelijktijdig met Paul en Liliane zichzelf op het zadel te hijsen begint de reis richting Chartres, waar ze Izaak en Riet zullen ontmoeten. Izaak is een broer van Wim en Joost en is samen met Riet op doorreis naar Spanje en Portugal. Zij zullen als alles volgens plan verloopt de broeders vanuit Spanje weer met de auto terugbrengen naar Nederland.

De dag begint met een afdaling dus dat is een lekker begin. Dan was de klim die ze de dag ervoor hebben gehad naar de camping toch niet helemaal voor niets geweest. Toch staat ze nog wat moois te wachten: vrij vroeg worden ze geconfronteerd met een klim van 7%. “Als we al niet wakker waren, dan werden we het nu wel. Goedemorgen!” vertelt Joost.

In de heuvels is het elke morgen een strijd tussen de geest en het lichaam. De geest roept: “Kom op, doorgaan!” maar het lichaam wil terug de slaapzak in: “Niks geen inspanning vandaag, maar rust.”. De geest jubelt maar de spieren gillen. Na een klein uurtje is meestal het compromis gesloten en gaan lichaam en geest weer samen onderweg.

Tijdens de lunch zijn de jongens erop voorbereid dat de Belgen langskomen en dit keer staan ze gereed om een foto en een filmpje te maken van Paul en Liliane. Dit keer rijden ze niet zo snel voorbij waardoor ze er mooi op staan.

Joost en Wim zijn de hele dag al in de waan dat het zaterdag is, terwijl het eigenlijk pas vrijdag is. Ze vonden het al opmerkelijk dat de kinderen deze dag naar school gingen. En ze dachten geluk te hebben dat ze precies op tijd bij het gemeentehuis in Adainville waren om een stempel te halen, want die zijn op zaterdag slechts van 10 tot 12 uur open. Vlak voor Chartres gaan Joost en Wim naar de supermarché om eens goed in te slaan, zodat ze zondag en maandag genoeg te eten bij zich hebben. ’s Avonds komen ze er door Izaak en Riet pas achter dat het eigenlijk vrijdag is. Als je hele dagen aan het fietsen bent, telt het niet meer wat voor dag het eigenlijk is. Op dit soort momenten worden ze eraan herinnerd dat het toch wel handig kan zijn om daar even bij stil te staan.

Izaak en Riet zijn het ontvangstcomité bij de camping. Eerst maar eens de was doen, want daar is de afgelopen paar dagen weinig van terecht gekomen. Met vier paar handen gaan al die dingen toch een stuk sneller. Daarna heerlijke nasi gegeten en een lekker toetje. En gezellig natuurlijk om Izaak en Riet op de camping te zien.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Paul en Liliane: De buren uit België

De Belgische buren Paul en Liliane hebben ook een website en schrijven om de dag een stukje over hun pelgrimstocht naar Santiago op de tandem. Stukjes over wat ze allemaal meemaken onderweg en over ‘Wim en Joop’ en dat is heel erg leuk om te lezen.

Op hun eerste reisdag (1 mei) kwamen ze de broers al tegen:
Om 15.30h reeds aangekomen op camping “de Gavers” in Geeraardsbergen. Na 35 km kwamen we reeds de eerste collega’s tegen. 2 Nederlanders en ook nog broers: Joop en Wim.

In het volgende bericht op de site, geplaatst op de derde dag van de tocht van Paul en Liliane worden onze broeders ook genoemd: Het was deze morgen koud. Volgens Joop 4 graden. […] Het is nooit afgesproken maar we hebben weeral dezelfde vriendelijke buren. Joop en Wim en ook Koen uit Wezemaal zijn hier ook geland. Misschien zijn pelgrims wel telepatisch?

De Belgische broer en zus hebben ongeveer hetzelfde fietstempo als Joost en Wim en komen daardoor vaak op dezelfde camping terecht. Joop en Wim zijn inmiddels officieel tot buren verklaard!
Aangezien Joop en Wim al voor de vijfde dag op rij samen met ons op dezelfde camping staan heb ik voorgesteld om vanaf nu onszelf tot buren te verklaren. Zij leren ons koken en wij lenen hen ons hamertje en zorgen voor water aan de picnic tafel. Echte buren dus.

Op http://twintravellers.blogspot.com/ kun je de tocht van de Belgische avonturiers volgen. Ze gaan Joost en Wim zeker en vast nog vaak tegenkomen op hun pad naar Santiago.

Geplaatst in Tussendoor 2011 | 1 reactie

Liancourt – Mézières-sur-Seine: deel 2

Het was een prachtige zonnige dag, met een zuid-oosten wind. Vooral aan het einde van de dag werd het erg warm. De broers hebben onderweg nog 3 liter water en een liter sap gekocht en gedronken.

Richting Gargenville is er een mooie afdaling richting de Seine. Met een gangetje van 50 km/u razen de broeders naar beneden. Goed opletten, want als ze door het stadje heenrijden komen ze veel ander verkeer tegen.

Over de Seine naar Mézières-sur-Seine: even boodschappen doen. Vanaf hier is het nog vier kilometer naar de camping dus is het een mooie plek om wat eten en drinken in te slaan. Die laatste kilometers zullen wel meevallen, toch? Nou, nee. Vandaag zat het venijn in de staart: van de laatste vier kilometer waren er drie met een stijgingspercentage van 7%. Gelukkig konden de broeders boven uitrusten op camping Canada (“Geopend het hele jaar rond”) waar een grote Indiaan ze stond op te wachten. Het veldje was een knollenveld, maar er was ook een mooie overdekte ruimte waar de Van der Males lekker konden zitten.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Liancourt – Mézières-sur-Seine: deel 1

Wim en Joost zijn vanochtend uitgezwaaid door hun Italiaanse buren. Hele aardige mensen, erg belangstellend en ze zijn vorig jaar ook naar Santiago gefietst. Eén van de buren had een badjas aan met koeienprint, dus de broertjes stapten met een lach op de fiets. De eerste de beste supermarkt die ze tegenkwamen: fors inslaan. De proviandproblemen van de eerste dagen willen ze nooit meer meemaken. Verse paté en een flinke portie melk gekocht en weer op de fiets gestapt.

In Mouy was er een nieuwe stempel te verkrijgen op het gemeentehuis. Alvorens naar binnen te gaan hebben de broertjes op een affiche buiten eerst een kort onderzoek gedaan: Is deze stempel wel zo mooi dat wij hem in ons boekje willen? De stempel was mooi dus het stempelen kon beginnen, maar niet voordat de mevrouw achter de balie aan een collega had gevraagd of het wel mocht. Blijkbaar komen er niet dagelijks Santiago-gangers in Mouy en is zo’n stempel een officieel ding.

Hoge heuvels tot 200 meter maakten het de gebroeders Van der Male niet gemakkelijk. Stijgingspercentages van 3 tot 7%, met soms een uitschieter naar 10%. Hele lange klimmen zaten er tussen, met als hoogtepunt een klim van 3 kilometer. Joost zegt: “Het is een echte hoha-dag. Heuvel op, heuvel af.”

Tijdens de lunch komen de Belgen Paul en Lilian langsgevlogen. Hun tandem met daarachter het bob-wagentje raast met zeker 60 kilometer per uur de berg af. Tijd om een foto te maken hadden Joost en Wim niet. Heuvelop ging het de dag ervoor niet zo lekker met de Belgen; zij hadden dat hele stuk gefietst met met de sleeprem erop. Paul zijn benen waren nu al aardig in omvang toegenomen.

Een echtpaar uit Sittard kwamen ze ook tegen op de fiets. Een heel aardig stel van ongeveer 70 jaar oud en ze hebben alle tijd voor een praatje. Na gezellig met ze gesproken te hebben, fietst het gebroederte voort.

Tijdens het fietsen richting Gargenville, worden de jongens toegeroepen door een zeer bejaard echtpaar die willen weten waar de fietsers heen moeten. Ze staan op het erf langs de kant van de weg. “Gargenville”, klinkt het vanaf de zadels. Ze wijzen de weg richting Gargenville aan. Toch blijven de broertjes even staan en zijn lichtelijk verbouwereerd door het schouwspel. De twee oudjes zijn haveloos gekleed en nodig aan een wasbeurt toe. Groezelig. Alsof ze regelrecht uit een sprookje van de gebroeders Grimm zijn gelopen. De vrouw heeft een bijltje in de hand, en de man tuingereedschap wat nog het meeste lijkt op een kruising tussen een hak en een hark. Een ha(r)k zou je kunnen zeggen. De donkere vlek in zijn broek wekte de suggestie dat hij net naar het toilet was geweest. “We dachten dat de wasbeurt al was begonnen” lacht Joost over de telefoon.

Joost en Wim hebben hun eigen opschrijfboekjes nog niet helemaal bijgewerkt dus blijft het even hierbij. In de volgende update lees je hoe het ze verder is vergaan op deze zevende fietsdag.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Happencourt – Liancourt

Van Happencourt naar Liancourt, dat staat er op het programma. Het is 4 mei en na alweer een koude nacht wrijven de broertjes de slapers uit hun ogen. Gelukkig staat er deze ochtend geen wind en voelt het minder koud dan de vorige dag. In het zonnetje zitten de twee aan -alweer- een picknicktafel en eten daar hun ontbijtje.

Netjes op tijd, 8:20, hebben ze hun stalen ros opgezadeld en worden de trappers weer in gang gezet.

Koffie en lunch in Noyon, en uiteraard de lokale kathedraal met en bezoekje vereerd. Het lijkt erop alsof geen enkele kathedraal wordt overgeslagen op de bedevaartstocht van de broertjes. In het kader van de Dodenherdenking hebben Wim en Joost een kaarsje aangestoken in de kathedraal. En een minuut stilte gehouden. Ik vraag waarom ze geen twee minuten stilte hebben gehouden aangezien dat de traditie is. Enigszins overdonderd door deze kritische vraag hoor ik aan de andere kant van de lijn “we waren druk!”

In de kathedraal liepen ze toevallig een vrouwelijke suppoost tegen het lijf die een stempel kon zetten in het stempelboekje. Daarna weer op de fiets. Compiègne lag op de route, maar omdat er deze weken wel gefietst moet worden, hebben ze dit plaatsje maar overgeslagen. “De campings liggen hier niet om de 10 kilometer!” Zo’n 35 kilometer verderop worden in Liancourt de haringen weer in de grond gestoken en de tentjes opgezet. Genoeg gefietst voor vandaag.

Tijdens de rit hebben ze veel fietsers ontmoet. Een kort overzicht:

  • Een Groninger die ook op weg is naar Santiago de Compostella
  • Een gezinnetje bestaande uit een vader, moeder en twee dochters van ongeveer 10 en 12 jaar oud. Ieder jaar rijden ze een stuk van de Sint Jakobsroute. Vorig jaar reden ze vanuit Nederland naar Kortrijk. Dit jaar doen ze het stuk Kortrijk-Parijs. Petje af voor de jonge dames die zo’n hele fietstocht achter hun ouders aanrijden. Wim en Joost waren erg onder de indruk.
  • Drie Belgische 65-plussers die op pad zijn van Kalmthout (België) naar Marbella.

Het stacaravanpark in Liancourt heeft ‘zeer povere voorzieningen’, vertelt Joost me door de telefoon. De toiletten zijn het absolute dieptepunt. Joost en Wim hebben erover gedacht om de toiletten aan te bieden aan het lokale museum.

De Belgen en het Nederlandse gezin staan ook op de camping. Het is passen en meten om iedere vierkante centimeter die ter beschikking is optimaal te benutten. Vanuit een internationaal oogpunt was het een interessant gezicht: Op het gras van Liancourt zijn België en Nederland al samengevoegd op kleine schaal. De grens ligt bij Italië, want die stonden met hun tentje er ook bovenop. Iedereen maakt zich op om de koude nacht tegemoet te gaan.

Dat de broertjes naar Santiago reizen, weet iedereen al lang. Om ook eens te zien waar een ander naar onderweg is, is hier een sfeerimpressie van het Spaanse Marbella. De drie Belgische 65-plussers gaan het daar vast naar hun zin hebben.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Marchiennes – Happencourt

Ik heb Joost aan de telefoon die me bijpraat over de afgelopen dagen. De vijfde dag: Dinsdag. Fietsen van Marchiennes naar Happencourt, een plaatsje met 200 inwoners.

De bevolkingsaantallen van Happencourt

De bevolkingsaantallen van Happencourt

Het was een goede koude nacht. ’s Morgens was het 5 graden, maar met een windkracht van 4 Bft lag de gevoelstemperatuur onder 0. Het heeft Wim en Joost geïnspireerd tot het schrijven van een versje:

Na alweer zo’n koude lentenacht
zijn onze wallen vol en zacht
Maar eenmaal door de zon beschenen
is deze schoonheid rap verdwenen

Ondanks dat de twee dik aangekleed waren was het “bar en bar koud”. Rillend zaten de twee te ontbijten aan de picknicktafel en door het hevige klappertanden “hoefden we het brood er alleen maar in te schuiven”.

De broertjes zijn om 08:15 vertrokken met mutsjes onder de helmen, dikke winterhandschoenen aan en dichte schoenen. Vandaag geen sandalen! Ondanks de kou was er wel een mooi zonnetje en hielp de oostenwind de jongens goed op weg.

In Cambrai werd er weer een stempel gescoord bij het secretariaat van de kathedraal. Een hele mooie stempel! Ook was er lekkere koffie op het grote plein in de stad. Voor Joost was dit een feest van herkenning, want tijdens een eerdere fietstocht met Wytske heeft hij hier ook vertoefd. Toen reden ze de route Nieuwerkerk – Boulogne-sur-Mer – Strassbourg.

De lunch vond plaats op een bankje naast een tennisveld. Omdat ze op maandag voor veel gesloten supermarktdeuren stonden, was de lunch karig: Twee-en-een-halve plak kaas en marmelade. De broers nemen zich voor om de voorraad beter op peil te houden en beter te plannen. Onderweg dus beter opletten waar de supermarkten staan en meteen kopen.

Deze dag stonden er veel heuvels op het programma en was het zwaarder dan maandag. Een stijgingspercentage van 6% met af en toe klimmetjes van 10%. Deze klimmetjes zijn dan meestal 50/60 meter, maar met zoveel kilo’s bepakking op je fiets hakken ze er aardig in.

Vlak voor Saint Quentin, waar het Van der Male-tentenkamp moest worden opgezet, fietsten ze langs een kanaal met sluisjes. Een mooi gezicht om te zien en ook goed fietsbaar, want net als het water moest ook het land daar vlak zijn. Om de kilometer heb je dan een klimmetje, en daarna is het weer lange tijd vlak.

Zoals gezegd was er van tevoren gekozen voor de camping bij Saint Quentin, maar deze is vanaf 1 juni pas open. Dat stond niet in het boekje. Toch even daar boodschappen gedaan en de volgende camping uitgekozen. Na een rit van 13 kilometer met een Kwalitatief Uitermate Teleurstellende klim (“dat mag je er best bijzetten hoor!”) denken ze er te zijn. Na die pittige klim ging het lekker bergafwaarts en zoefden de heren van de berg af. Eenmaal beneden ontdekken ze dat ze het bordje ‘CAMPING -’ bovenop de heuvel hebben gemist en moeten ze het hele eind weer omhoog rijden. Niet alles zit mee als je van Nijkerk naar Santiago fietst.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Geraardsbergen – Marchiennes

Maandag 2 mei staat in het teken van de reis van Geraardsbergen naar Marchiennes. “We vliegen door Frankrijk!” zegt Wim over de telefoon, terugblikkend op de rit. “We zijn al op de helft! …van het aantal landen.” komt er vrolijk achteraan. Deze dag is er bijna 100 kilometer gefietst, met de wind in de rug.

Ondanks dat het ze voorspoedig gaat, is er wel een probleem: Geen enkele winkel die op maandag open is! Los van het supermarktje waar ze ’s ochtends wat brood konden scoren, lijken alle andere winkeliers niet open te staan voor bezoek van de Hollandse broertjes. Voor vanavond zijn ze aangewezen op Cup-a-Soup met wat sneeën brood, kaas en salami.

Met het stempeltjesklassement wil het al wat beter lukken: In Tournai/Doornik moesten ze 2 uur wachten tot ze een stempel konden krijgen dus zijn Joost en Wim maar naar de lokale VVV gegaan en hebben daar een stempel weten te bemachtigen. Ook de bisschop in Lessines was de broeders goed gezind, daar werd een stempel in de boekjes gezet.

Het eerste echte klimmetje van de rit is ook een feit. Een stijgingspercentage van wel 10%, de jongens waren beide buiten adem, maar ze leven nog. Er zitten nog een aantal gemene klimmetjes aan te komen deze reis maar na het overwinnen van deze klim met volle bepakking is de ontgroening achter de rug. De heren zijn ook alweer schoon (wees gerust, ze hebben iedere dag gedoucht) en staan op het moment van bellen in de wasruimte van de camping. Er staat wind en die is koud, dus zoeken ze de warmte op bij de wasmachines en schrijven ze daar hun memoires. Wim zegt: “zet er maar bij dat Joost vloeiend Frans spreekt en dat ik les van hem krijg.” In hoeverre dit waar is kan ik niet beoordelen, maar het klinkt in ieder geval gezellig.

Een leuk weetje om dit bericht mee af te sluiten: Op de camping in Marchiennes kun je nog ambachtelijk poepen, op de aanwezige hurktoiletten. Artisanal, heet dat met een mooi Frans woord. We hopen dat zowel de toiletten als onze bedevaartsgangers het allemaal overleven.

Geplaatst in België 2011, Frankrijk 2011 | 2 reacties

Viersel – Geraardsbergen

Zondag 1 mei: Joost en Wim fietsen Van Viersel naar Geraardsbergen. Netjes op tijd vertrokken vanuit het pittoreske Viersel en onderweg veel meegemaakt. Zo hebben ze geprobeerd om in de kathedraal van Ninove een stempel te halen. Echter werd op die dag ook het 175-jarige bestaan van de nonnenschool gevierd met een grootse en indrukwekkende dienst en een optocht door de straten. Heel mooi om te zien, maar door alle activiteiten was er niemand te bekennen die de broertjes van die felbegeerde stempel kon voorzien. Ze hebben in de deuropening van de kathedraal staan kijken naar de imposante dienst, maar omdat het erg tochtte moest de deur dicht en zijn de jongens weer op de fiets gesprongen. Onderweg zijn ze nog gestopt in Zandbergen, maar ook daar kregen ze nul op rekest. Geen stempel!

Op de camping De Gavers in Geraardsbergen hadden ze in het campingwinkeltje van alles te koop. De broers waren onder de indruk van het feit dat alles per stuk kon worden afgerekend: één ui, één ei, één tomaat… alles in een pannetje gooien en smullen maar.

Verder zijn de eerste pelgrimsgenoten gevonden! De Belgische broer en zus Paul en Lilian uit Schriek (omgeving Mechelen). Zij rijden de route op een tandem met een karretje erachter. De vier kwamen elkaar onderweg al een paar keer tegen en hebben deze avond op de camping in Geraardsbergen officieel kennisgemaakt.

Hoe het verder gaat met de fietstocht, de stempels en de andere rijders uit het peloton, lees je binnenkort weer op onzevaders.nl!

Geplaatst in België 2011 | 1 reactie

Geen nieuws is goed nieuws

Gisteravond had ik geen update ontvangen van onze fietsers, dus heb vandaag Wim gesmst hoe het gaat. Het korte antwoord was: “Gaat goed. Vanavond meer.” Spannend dus.

Geplaatst in België 2011 | 7 reacties

Leuke weetjes over Viersel

Irina heeft nog wat leuke weetjes over Viersel verzameld.


Grotere kaart weergeven

Viersel bestaat uit drie gehuchten: Voorschoten, Bergen (met centrum Lammerenberg) en Vierseldijk.

De bevolking van Viersel leefde in het verleden in hoofdzaak van landbouw. Er ontwikkelde zich echter een plaatselijke nijverheid met een brouwerij (1836), een kaarsenfabriek (1834), een linnenweverij (1834), een spinnerij (1880), houtverwerkende bedrijven (19de eeuw) en diamantslijperijen (tussen de twee wereldoorlogen). Tot op de dag van vandaag blijft de belangrijkste bedrijvigheid de landbouw en veeteelt, meer bepaald de hoenderkweek. Daarnaast is er enige diamantindustrie. De jongste jaren evolueeerde de gemeente tot een woonforensengemeente.

Op dit moment zitten de broers alweer een paar uur op de fiets, op naar de volgende Belgische stop.

Geplaatst in België 2011 | Een reactie plaatsen

Woudrichem – Viersel

Vandaag (Koninginnedag 2011) zijn de broers aangekomen in het Belgische Viersel, een aantal kilometers onder Zoersel.

SMS: Nu in Viersel. Eerste stempel in Pulderbos gekregen. Gaat voor de wind. Afgelopen nacht harde wind, regen en onweer gehad. We werden uitbundig uitgevlagd vandaag in alle dorpen. Ergens stond een muziekkorps ons op te wachten. Dat zoveel mensen het wisten van onze tocht is een wonder. Gr de vaders.

Geplaatst in België 2011 | 3 reacties

Nijkerk – Woudrichem

Om 08:30 zijn Joost en Wim vertrokken vanuit Nijkerk, waar zij werden uitgezwaaid door de buren Koetse, Nel, Koos en natuurlijk Wytske. De reis verliep voorspoedig, maar doordat een aantal veerpontjes pas vanaf 1 mei in bedrijf gaan, moesten de broertjes Van der Male een aantal kilometer omfietsen. Normaal is de rit 75 kilometer, nu kostte het 91,5 kilometer om aan te komen in Woudrichem. Slechts 5 kilometer moesten ze met tegenwind fietsen, de rest van de tijd hadden de jongens de wind in de rug (en die waaide aardig hard).

De aankomst in Woudrichem was een lichte deceptie. De camping stelt niet zoveel voor; zelfs voor doorgewinterde kampeerders stelde het toiletgebouwtje erg teleur. Het betalen van 50 eurocent per douchemuntje leidde tot onbegrip en het is ook onbekend of de heren van de douchevoorzieningen gebruik hebben gemaakt.

Morgen dag 2: Fietsen richting Breda, waar de broers de officiële Sint-Jacobsroute oppikken. Het plan is om te stoppen bij het plaatsje Zoersel, ter hoogte van Antwerpen. Mochten ze weer zoveel wind mee hebben, dan trappen ze misschien nog wat verder door. In Zoersel is geen camping maar wel een jeugdherberg; het is de vraag of Joost daar wordt toegelaten met zijn 65+ pas…

Geplaatst in Nederland 2011 | 1 reactie

De avond voor vertrek

Een paar foto’s van onze vaders op de avond voor vertrek, geschoten door mijn neef Erwin en ik.


De laatste maaltijd op een ‘groot’ fornuis.


Het laatste avondmaal voor Joost in Nijkerk: Bruinebonensoep, voor die extra steun in de rug.


Wim’s laatste avondmaal.


Wytske en Joost checken de eerste post op onzevaders.nl.


De checklist wordt nog even nagelopen.


Joost is er klaar voor. Achterop de helm zitten twee lampjes, waarmee Joost richting aan kan geven.


Wim met zijn helm inclusief achteruitkijkspiegel.


Wim en Joost hebben er zin in!


Wim en Joost. Nu lachen ze nog, maar ze moeten nog zeker 2000 kilometer fietsen.

Geplaatst in Voorbereiding 2011 | Een reactie plaatsen

De eerste meters

Over Santiago de Compostela is een boel informatie te vinden op het web. Dat het een beroemde pelgrimstocht is weet vrijwel iedereen. Wim en Joost hebben vorig jaar het plan gevat om samen deze reis per fiets te maken en vandaag zijn ze uit Nijkerk vertrokken naar hun eerste tussenstop; het pittoreske Woudrichem (NB, coördinaten 51°48’N  5°0’E), waarvan het centrum is geklasseerd als beschermd stadsgezicht. Deze rit beslaat zo ongeveer 80 kilometer.

Woudrichem is onder andere bekend van Tafeltennisvereniging Wopipo en Muziekvereniging Kunst Na Strijd. Vanaf camping de Mosterdpot hopen wij dan ook de eerste update te ontvangen!


Grotere kaart weergeven


Geplaatst in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Santiago 2011 – De route

Alle wegen leiden naar Rome, dus in Santiago kom je niet zomaar terecht. Maanden van tevoren hebben Wim en Joost zich verdiept in de verschillende routes die leiden naar Santiago de Compostela. Het begint voor de broers allemaal in Nijkerk, waar Joost woont.

De route die de broers uiteindelijk hebben afgelegd is Nijkerk – Woudrichem – Viersel – Geraardsbergen – Marchiennes – Happencourt – Liancourt – Mézières-sur-Seine – Chartres – Fréteval – Tours – Châtellerault – Château-Garnier – Brie. Aubeterre-sur-Dronne – Créon – Commensacq – St. Vincent-de-Paul – Navarrenx – Urdos – Berdún – Lumbier – Estella – Nájera – Burgos – Carrión de Los Condes – Mansilla de las Mulas – Astorga – Ponferrada – Samos – Portos – Santiago – Finisterre – Noia – Cardalda – Tui – Barcelos – Vila Chã – Porto. Hierna zijn ze met de auto naar Nederland gereden, om daar het laatste stukje Rhenen – Nijkerk nog per fiets af te leggen. Een benadering van hun route naar Santiago is te vinden in het kaartje hieronder. Joost en Wim fietsten de dikgedrukte route.

De route van Nederland naar Santiago

De route van Nederland naar Santiago

Dit kaartje is overgenomen van Santiago.nl

Geplaatst in Voorbereiding 2011 | Een reactie plaatsen

Het gaat beginnen!

Na maanden van voorbereidende fietstochten, het bestuderen van routekaartjes, raadplegen van allerlei encyclopedieën, lezen van boeken, bekijken van films en het praten met andere fietsers gaat het nu dan eindelijk gebeuren: De broers Joost en Wim van der Male gaan fietsen naar Santiago de Compostella!

Deze website is tot stand gekomen na een gesprek tussen de kinderen van de vaders. We willen de familie en vrienden graag op de hoogte houden van de reis en we willen van deze site een document maken waar Wim en Joost na afloop hun reis kunnen herbeleven.

Omdat het onze vaders zijn die op fietstocht gaan, heet de site Onzevaders.nl. De naam heeft ook een bijbels tintje, omdat Santiago de Compostella een bedevaartsoord is waar ieder jaar vele christenen naartoe gaan.

Op deze site rollen de updates, weetjes en ontwikkelingen op onregelmatige basis over je beeldscherm. Zet www.onzevaders.nl dus in je favorieten als je op de hoogte wil blijven van de fietstocht naar Santiago. We vinden het leuk als jullie op de site wat achterlaten onder de verschillende berichten, Wim en Joost kunnen onderweg misschien de site bekijken en jullie reacties lezen.

Geplaatst in Voorbereiding 2011 | 3 reacties