Categorie archieven: Praag 2013

Epiloog

We kijken met enigszins gemengde gevoelens terug op deze fietstocht, als we nog van een fietstocht kunnen spreken, met meer kilometers in de trein dan op de fiets. Onze fietsen gestolen en wonder boven wonder weer terug gevonden door de Tsjechische Politie.

Het gedeelte van onze fietstocht waar we ons het meest van voorgesteld hadden, namelijk vanaf Praag via Slowakije en Hongarije naar Oostenrijk, hebben we door deze omstandigheden niet gerealiseerd. Het alternatief, de rit van Ceske Velenice naar Krems aan de Donau was wel weer de moeite waard, evenals de bezoeken aan een zonnig Praag en Wenen.

Het weer zat ook niet altijd mee, veel wind die we meestal tegen hadden, de temperatuur die wekenlang op een te laag pitje stond en de regen die uitermate royaal over ons uitgestort werd en als laatste de hoge waterstand in de rivieren waar we de laatste week nogal last van hadden (we voelden ons af en toe net ramptoeristen).

Tegenslag maakt vindingrijk en overal is een mouw aan te passen, dat hebben we dan ook veelvuldig gedaan. Wat we wel jammer vonden was het stuk met de trein van Pappenheim naar Frankfurt, dat hadden we graag gefietst om dan verderop, bijvoorbeeld door het Ruhrgebied, een stuk met de trein te gaan.

De laatste vier dagen hebben we echt mooi weer gehad waardoor we toch nog iets van het echte fiets/kampeer vakantiegevoel konden proeven. Al met al, een echte vakantie? Nou nee, meer een avontuurlijke werkvakantie!

Met dank aan iedereen die ons middels een berichtje en/of telefoontje een hart onder de riem heeft gestoken.

Met vriendelijke groet,

Joost en Wim van der Male

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Oosterhout – Nijkerk

Het water is de afgelopen nacht toch nog vijf centimeter gestegen, dus Wim en Joost hebben het wel droog gehouden. Op een bankje vlak bij de tenten nuttigen ze het ontbijt, de laatste van deze fietstocht. Rond een uur of negen verlaten we De Grote/Kleine Altena met zijn prima faciliteiten. Ze komen er graag nog een keer terug, maar dan wel om op het echte tentenveldje te staan!

De broers volgen de Waaldijk weer tot Ochten om van daar via Kesteren naar Rhenen te rijden. Ze gaan op de koffie bij Izaäk en Riet en omdat ze er dan toch zijn eten ze tussen de middag ook maar een boterham mee!

Als verassing is ook Christine aanwezig. Ze hebben het erg gezellig met elkaar en krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld. Voldoende aangesterkt starten ze voor de laatste veertig kilometer naar Nijkerk. Ter afwisseling hebben ze de wind weer eens tegen, maar de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam en dat maakt veel goed. In Barneveld maken ze nog een stop bij een Italiaanse ijssalon. Na alles wat ze meegemaakt hebben de afgelopen weken vinden ze dat ze wel een bolletje extra verdiend hebben.

Op de Valkenhof aangekomen hangt de vlag uit, niet de nationale driekleur maar een echte feestvlag want Nijkerk heeft dit jaar zeshonderd stadsrechten. Maar het is ook feest dat ze weer heelhuids thuis zijn, nou ja, zij het dat Joost nog enigszins gehavend is.

Wytske is blij dat ze er weer zijn en al gauw zitten ze aan de koffie. Ook Erwin, Kristel, Juul en Belle komen aan om de broers te verwelkomen. Wim en Joost kijken terug op weer een enerverende fietstocht!

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Xanten – Oosterhout

Als Wim en Joost opstaan is de zon ook alweer present. Volgens de weerberichten wordt het vandaag weer een warme zonnige dag. De warme beenstukken kunnen in de tas blijven en de sandalen kunnen meteen aan. Ze fietsen vandaag het laatste restje Duitsland. Over landelijke weggetjes via Kalkar naar Kleve, waar ze in een Mac Café hun laatste updates via gratis wifi versturen.

In Millingen aan de Rijn verlaten ze de Limesroute en varen met de pont naar de overkant. Ook hier is het water veel hoger dan normaal het geval is. Voordat de broers overvaren, vragen ze aan de pontbaas of de veerpont bij Pannerden ook nog in de vaart is. Dat blijkt zo te zijn, zodat ze daar ook overvaren en via de Waaldijk naar Bemmel fietsen voor een onaangekondigd familiebezoek bij Ruud en Marleen.

Tommy is jarig en zijn opa en oma (Teun en Rian) die ook aanwezig zijn gaan morgen met de camper op vakantie, alle reden om ze te verrassen. Het is een erg kort bezoekje want er is niemand thuis! Via het mobieltje horen ze dat Teun en Rian met Teuntje aan het fietsen zijn en dat Ruud en Marleen met Tommy een ijsje eten in het dorp. De broers besluiten om niet te wachten tot ze weer thuis zijn en vervolgen hun weg over de Waaldijk richting Nijmegen.

Iets voorbij Oosterhout, bij Slijk – Ewijk willen ze overnachten op camping De Grote Altena. Hopelijk kan dat, want de camping ligt wel aan de rivier! Bij aankomst blijkt dat ook hier het water heeft toegeslagen. Zeker driekwart van de oppervlakte staat onder water. In deze situatie is er meer sprake van De Kleine Altena.

De eigenaar van de camping heeft wel een plaatsje voor de broers op een stukje gras voor een caravan, drie meter van hen af staat het water vrijwel tegen het pad aan. Als het water niet meer dan twintig centimeter stijgt, houden ze het wel droog vannacht. De campingbaas stelt hen gerust, het water staat volgens hem op het hoogste punt en zal niet, of vrijwel niet meer stijgen. Voor de camping is de hoge waterstand in dit jaargetijde een behoorlijke strop van zeker enkele tienduizenden euro’s, ondernemingsrisico heet dat!

Vanaf hun plaats genieten de broers van het drukke scheepvaartverkeer op de Waal en later op de avond van een mooie zonsondergang. Met een gerust hart gaan ze slapen, ze hebben geen angst voor stijgend water want ze slapen allebei op een luchtmatras. Ze blijven wel drijven!

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Neukirchen – Xanten

Het is 5 juni 2013 en Wim heeft vannacht bezoek gehad in zijn slaapzak. Als hij opstaat, merkt hij dat een teek zich op zijn rechterknie vastgeklampt heeft. Als BHV-er heeft hij uiteraard een tekentang in zijn EHBO-tasje. Vakkundig wordt het kleine vampiertje verwijderd en als kadaver aan de natuur teruggegeven.

Wim en Joost hebben besloten om via Kamplintfort naar Rheinberg te fietsen en daar de Limesroute weer op te pakken. Vanaf daar zullen ze geen last meer hebben van hoog water, omdat de route wat verder landinwaarts loopt. Het is evenals gisteren zonnig weer en de temperatuur is aangenaam. Ook de wind is de broers gunstig gezind en laat zich met mate van zijn goede kant zien (de achterkant!)

Het einddoel vandaag is het stadje Xanten, bekend vanwege het feit dat de Romeinen hier vroeger een behoorlijk grote stad gebouwd hebben. Delen hiervan zijn middels opgravingen blootgelegd en op gepaste afstand toegankelijk voor het publiek. Rond het middaguur arriveren ze in het toeristische en pittoreske stadje.

De broers kijken wat rond, doen een paar boodschappen voor de lunch en zoeken de juiste uitvalsweg weg naar Waldcamping Speetenkath in Labbeck-Ursel, dat circa vier kilometer westwaarts ligt. Het kost enige moeite, maar uiteindelijk zitten ze op de juiste weg naar de camping. Net voor de Mittagruhe melden ze zich aan en verwijst men de broers naar het tentenveld, inschrijven komt later wel.

Ze eten eerst een boterhammetje en zetten daarna de tenten op. Warm douchen gaat alleen met gebruik van een muntje, de automaten hiervoor zitten op een rij buiten de doucheruimte, genummerd 1, 2 en 3. Als je je muntje in 1 doet en je neemt de daar tegenover liggende douche, dan sta je in douche 3 en kun je wachten tot je een ons weegt maar er komt geen warm water. Is het de warmte die Joost parten speelt of kan hij beter zijn bril ophouden tot in de douche?

Aan het eind van de middag doen ze nog wat boodschappen in Xanten. Omdat het nog steeds lekker warm is bereiden ze een koude salade met o.a. kidneybonen en tzatziki (ja, ja, Bas). Niet alleen deze heerlijke salade, maar ook de lekker warme en zonnige fietsdag geeft de broers weer het echte vakantiegevoel.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Rhein Kassel – Neukirchen

Als Joost om half zeven nog geen teken van leven heeft gegeven, wordt Wim enigszins ongerust. Zouden zijn verwondingen hem alsnog de das hebben omgedaan of zou hij zich verslikt hebben in het vocht van zijn knie? Het blijkt allemaal nogal mee te vallen, hij slaapt nog alsof het geen zes uur geweest is.

Als ze aan het ontbijt zitten belt Izaäk op. Hij heeft een en ander uitgezocht voor de volgende overnachting. Er zijn maar weinig mogelijkheden en hij adviseert de broers een stuk landinwaarts naar Neukirchen te gaan.

Om half negen nemen ze afscheid van Ad en Annie en wensen hen weinig hoog water en veel goed weer toe, wat ze tot nu toe ook gehad hebben. Wim en Joost leveren de sleutel van het toiletgebouw in bij de campingbaas en krijgen hun tien euro borg terug.

Ze drinken koffie bij een Mac Café omdat ze dan gebruik kunnen maken van een internetverbinding. Via Google Maps zoeken ze uit hoe ze het beste kunnen rijden naar Neukirchen (ja, ja Ad en Annie, hadden ze nu maar een GPS!)

Het schiet vandaag niet erg op, de broers rijden van stoplicht naar stoplicht en dan meestal van rood naar rood. Een politieagent ziet Joost bijna door rood licht gaan en zegt “Dat kostte je bijna vijfenveertig euro, Broer!”. “Daar gaan we liever een keer van eten”, antwoord Joost. De agent kan er de humor wel van inzien.

In Neukirchen aangekomen eten ze eerst een ijsje bij een Italiaanse ijssalon. Daarna kunnen ze op een plattegrond van de regio precies zien waar de camping ligt en kost het hen weinig moeite er heen te rijden. Als ze de camping oprijden zien ze een groot bord met de tekst ‘Ruhetag’. Een vaste campinggast wijst de broers een plaats aan en zegt: “Ga daar maar staan, het komt wel goed.”

De campingbaas die later arriveert voorziet Wim en Joost van twee muntjes voor de gasmeter en twee flesjes bier. Ze betalen ook meteen het campinggeld omdat dat morgen niet eerder kan dan negen uur. Daar hebben ze geen zin in, zo lang willen ze niet wachten.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Bad Breisig – Rhein Kassel

Wim en Joost ontbijten vanmorgen aan de grote tafel onder het afdak, weliswaar uit de wind maar de nachten zijn nog steeds erg koud. Ze nemen afscheid van de Romegangers en vragen of zij de groeten willen doen aan de nieuwe Heilige Vader.

Eenmaal weer onderweg merken ze dat er geen enkele mogelijkheid meer is om over de Rijn Radweg te fietsen, alles staat onder water. Op de beperkte kaartjes in het routeboekje stippelen ze voortdurend alternatieven uit. Onderweg maken ze een praatje met een Belg die hen tegemoet komt, ze kunnen hem waardevolle informatie geven over het vervolg van zijn route. Hij is een optimistisch mens, deze Belg, terwijl de broers nog deels in hun winterkleding rijden, fietst hij in een korte broek. Ze zien het hoendervel op zijn benen staan. Dit roept bij Wim visioenen op van de warme, bruine kippenkluifjes die ze regelmatig in de grill zien ronddraaien.

De broers fietsen weer verder op de alternatieve tour, maar het wordt zo langzamerhand een probleem om een camping te vinden die niet onder water staat, zowel aan de linker- als aan de rechterkant van de rivier. Het is een oeverloos verhaal. De laatste hoop voor deze dag is gevestigd op een camping in Rhein Kassel, als het daar niet lukt pakken ze het eerste hotel wat ze tegenkomen, al is het een Hilton!

Ze arriveren gelijktijdig met een stel wat uit de tegenovergestelde richting komt. De mevrouw gaat meteen informeren wat de mogelijkheden zijn. Gelukkig hebben ze nog een stukje camping aan de overkant van de weg wat een stukje hoger ligt dan de rest, hier mogen de broers een plekje zoeken, tussen de daar opgestelde caravans. Bij vrijwel alle caravans zijn de voortenten al uit voorzorg weggehaald. De tenten zijn amper opgezet of de broers worden al uitgenodigd door hun Friese buren voor een kopje vers gefilterde koffie. Heerlijk!

Vanwege de onzekerheid van wel of geen camping hadden ze nog geen inkopen gedaan voor avondeten. Omdat er naast de camping een klein restaurant is, besluiten ze daar te gaan eten. Bij aankomst zagen ze daar nog leven in de brouwerij, maar nu bleek de zaak gesloten. Vanwege de omstandigheden verwachten ze waarschijnlijk geen klanten. Als ze de fietsen halen om naar een eetgelegenheid te zoeken in de omgeving zijn de buren verbaasd dat ze nu al terug zijn. Wim en Joost doen hun verhaal en worden prompt uitgenodigd om gast aan tafel te zijn, want ze hadden toch een ruime hoeveelheid gekookt.

De broers generen zich wel een beetje om van deze uitnodiging gebruik te maken, maar hun eetlust doet het laatste restje gêne verdwijnen en ze schuiven aan voor een lekkere maaltijd. Ad en Annie zijn op de tandem onderweg naar Wenen. Zij fietsen ook al jaren, dus is er aan gespreksstof geen gebrek. Hoewel de klompjes bedoeld zijn voor hulpvaardige buitenlanders, maken ze in dit bijzondere geval graag een uitzondering. Met de vraag of ze nog wat ruimte over hebben om iets mee te nemen overhandigen ze de klompjes. Die gaan dus mee naar Wenen!

De broers hebben Izaäk gevraagd om voor hen uit te zoeken waar ze morgen eventueel kunnen kamperen, iets verder landinwaarts. Met dit vooruitzicht kunnen ze rustig gaan slapen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Trechtlinghausen – Bad Breisig

2 juni 2013. Als de broers ’s morgens opstaan, waait het nog steeds stormachtig. Het is wind, veel wind en heel veel wind wat de klok slaat. Hij komt uit het noorden en dat is vervelend en zelfs iets meer dan dat! Het water van de Rijn is de afgelopen nacht een centimeter of dertig gestegen, maar het staat nog steeds ver van de tenten verwijderd. De harde wind heeft één voordeel, de tenten zijn namelijk kurkdroog bij het inpakken.

In het plaatsje Sankt Goar drinken Wim en Joost koffie bij een bakker die druk bezig is zijn hele winkel leeg te ruimen, en hij niet alleen. Alle winkelpanden in de straat moeten in verband met het stijgende water ontruimd worden. Het is een af en aan rijden van bestelbusjes en tractoren met aanhangers om alle spullen naar hoger gelegen gebied te brengen. Een politieauto voorzien van een megafoon rijdt door de straat en voorziet de inwoners van belangrijke informatie.

In de middag ronden de broers der Deutsche Ecke in Koblenz. Op dit punt komen de Rijn en de Moezel bij elkaar. Nog meer water dus! Eigenlijk tegen beter weten in rijden ze langs de camping in Koblenz. Ook daar is de ontruiming in volle gang. De brandweer is druk bezig om rond de spiksplinternieuwe toiletgebouwen en het restaurant een waterkering te leggen. Overnachten wordt hier niets, dus ze moeten verder.

De eerstvolgende camping die niet aan de oever van de Rijn ligt is in Bad Breisig, circa vijfendertig kilometer verderop. Het wordt weer een pittig dagje want ze hebben er al zeventig kilometer op zitten! Op de camping is een klein kampeerveldje wat alleen voor fietsers bestemd is. Er is een groot afdak om onder te zitten, voorzien van een lange tafel met rondom stoelen. ’s Avonds is er verlichting en er is een aansluiting om de telefoon etc. op te laden. Ook ideaal als het regent!

De broers hebben een Nederlands stel als buren. Zij zijn op weg naar Rome. Wim en Joost koken een noodrantsoen uit de tas, bij gebrek aan beter! Ze blijven op zolang het licht is, en dat is hier na tienen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Kelsterbach – Trechtinghausen

Als Wim en Joost ’s morgens nog geen kilometer op pad zijn, staan ze voor de eerste barricade met het verbodsbord Hoch Wasser. Dat houdt voor de broers in dat ze de route aan moeten passen. Ze doen dit door toch zo dicht mogelijk bij de rivier te blijven, maar dan iets hoger. Ze komen vlak langs het vliegveld van Frankfurt en horen de vliegtuigen opstijgen, maar krijgen ze niet te zien vanwege het grijze laaghangende wolkendek. Er staat een harde, koude, venijnige wind uit het noorden, de winterkleding komt vandaag goed van pas.

Op een enigszins beschutte plaats bij een kerk, eten ze voor het eerst sinds lange tijd een boterhammetje buiten op een bankje. Het is weer even wennen. Weer onderweg was het frustrerend om te zien dat aan beide zijden van het dal de zon schijnt, terwijl de broers voortdurend onder een donkere wolk rijden die van geen wijken weet.

In Trechtlinghausen gaan ze naar een camping om te overnachten. In verband met het stijgende water is men daar al druk bezig om de caravans vanaf het lagere oevergedeelte hogerop te brengen. De broers krijgen ook een plaats op het hogere gedeelte en mogen niet te ruim staan, omdat er nog caravans bij moeten. Door de stormachtige wind zijn ze genoodzaakt de tenten extra te verankeren met wat extra scheerlijnen.

Vanaf de camping kunnen Wim en Joost goed zien hoeveel moeite het scheepvaartverkeer heeft om tegen de stroom in te komen. Het is een rare gewaarwording om te zien hoe een schip op volle kracht vooruit toch achteruit gaat door de sterke stroming. Doordat de stormachtige wind telkens de brander uitblaast zijn de broers genoodzaakt een hapje in het campingrestaurant te eten. De goedlachse kok doet hen denken aan de verhalen die op de lagere school werden voorgelezen uit het boekje In de Soete Suickerbol.

Als de broers naar de tenten gaan, waait het nog steeds stormachtig en klappert het tentzeil af en toe flink heen en weer. De broers zijn benieuwd of het een rustig nachtje wordt en hoeveel het water zal stijgen!

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Pappenheim – Kelsterbach

Als Wim en Joost de verse broodjes halen bij de campingbaas, vertelt hij dat het de hele nacht heeft geregend (de broers vermoedden al zoiets!) en dat er voorlopig geen end aan komt. Een opbeurende boodschap, aan het begin van de dag. Verder vraagt hij of ze vandaag verder gaan, als ze dat beamen vraagt hij: “Mit Rad oder mit der Bahn?” De broers zeggen “Mit Rad” maar hij brengt hen wel op een idee!

Ze ontbijten onder het afdak en hierna zetten ze er zoveel mogelijk bagage onder om het droog te houden. Als ze alles ingepakt hebben, nemen ze contact op met hun weerman Izaäk Krol (de oudere broer van Erwin). Nadat hij de weerkaarten heeft bestudeerd, adviseert hij hen om minimaal naar Frankfurt te reizen, beter nog naar Koblenz. De broers fietsen van Pappenheim door de stromende regen naar Treuchtlingen, omdat ze van daaruit een betere en snellere verbinding hebben naar Frankfurt.

Joost eet reepje in trein naar Frankfurt.

Joost eet reepje in trein naar Frankfurt.

Als ze vertrokken zijn en de trein op het eerstvolgende station stopt, zien ze tot hun grote verbazing Schalke 04 ook instappen (zouden ze dezelfde weerman hebben?). Ze bewonderen de metamorfose die Joost ondergaan heeft en vragen of hij een arts bezocht heeft. Joost beaamt dit en wijst naast hem op Wim en zegt: “Mijn lijfarts.”

Vanuit de trein zien de broers veel ondergelopen land. Hoog water dus, zo hoog dat er zelfs wat vocht in Joost zijn knie zit waarop hij gevallen is. Ze moeten overstappen in Würtsburg. Het station is nog van het oude stempel, wat inhoudt trap op trap af met bepakte fietsen! Ze stappen uit in Offenbach en fietsen van daaruit nog naar Kelsterbach en eten en slapen bij de Griek Arie Stotales.

De broers hebben een mega grote kamer met een éénpersoons en een tweepersoons bed, een zitbank, een eethoek en diverse kasten, om van de badkamer nog maar te zwijgen (een douchekop met een postelastiek erom). Ze creëren een constructie om de schoenen te drogen en Wim adviseert Joost om het extra kussen onder zijn opgezette knie te leggen zodat het vocht naar zijn mond kan lopen, hiermee wordt een droge mond ’s nachts voorkomen. Welterusten!

Schoendrogerij

Schoendrogerij

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Beilngries – Pappenheim

Gisteravond had de waard tegen de broers gezegd dat ze wel iets eerder dan acht uur mochten komen ontbijten. Toen ze om kwart voor acht in de eetzaal kwamen, bleken ze één van de laatsten te zijn. Door het klokgebeier op de christelijke feestdag was iedereen al vroeg uit de veren. Gelukkig hoefden ze het niet met de kruimeltjes te doen, daar zorgde mevrouw wel voor. Zij slaagt cum laude voor een paar klompjes van het grote formaat en belooft zeker de website te bekijken als ze even tijd heeft.

Wim en Joost vertrekken gelijktijdig met de Hell Angels, maar hebben iets minder lawaai en worden niet door de gastheer op de foto gezet. Onderweg eten ze voor het eerst van hun leven rabarbertaart en vinden het beide lekker. Ze wisselen regelmatig stuivertje met het duo van Schalke 04 en genieten van de route die werkelijk prachtig is.

Als de broers op een kilometer of tien van de geplande camping af zijn, schiet er plotseling een kat de weg op. Wim die voorop rijdt moet uitwijken, Joost die schuin achter hem fietst raakt hierdoor nog net met zijn voorwiel het achterwiel van Wim (ja, ja Bas) en belandt vervolgens met een smak op het asfalt. Gelukkig heeft hij niets gebroken en blijft het bij wat flinke schaafwonden op zijn gezicht en knie.

Wim verzorgt ter plaatse het letsel (hij is tenslotte BHV’er). Diverse passanten vragen of de broers hulp nodig hebben, maar ze klaren het wel. Ze fietsen rustig naar de camping in Pappenheim waar ze een mooi kampeerveld hebben waar de tenten kunnen staan. s’ Avonds eten ze een lekker maaltje spaghetti carbonara met een salade mista. Helaas, om acht uur begint het weer te regenen. Gelukkig kunnen ze onder een groot afdak nog droog zitten en nog wat schrijfwerk doen totdat het donker is.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Regensburg – Beilngries

Het kan niet missen, de naam zegt het al… Regensburg. Vannacht weer de nodige buien gehad maar daar heb je geen last van in de warme slaapzak. Als Wim en Joost opstaan regent het nog zachtjes. Ontbijten en koffie zetten doen ze in de wasruimte, waarbij ze de Miele’s als tafel gebruiken. Ze delen de ruimte met de Canadese buren die ook op het veldje staan.

De broers pakken de spullen in en in een druiligere regen verlaten ze de camping. Nog geen twee kilometer verder moet ook de regenbroek aan en schuilen ze in het bos tot het ergste voorbij is. Om twaalf uur zijn ze pas aan de koffie toe. Ze treffen het, want mevrouw kan zeer bekwaam taarten bakken. Ze zien er niet alleen mooi uit maar smaken ook erg lekker.

Ze trekken de regenpakken weer aan en gaan de kou en de nattigheid weer in. Rond half drie zoeken ze iets om een broodje te eten, de keus valt op een kwaliteitsslager (vergelijkbaar met topslager Bert Timmers uit Nieuwerkerk). Ze kiezen een broodje met warm gegrild spek, lekker voedzaam en het warmt beide fietsers weer wat op.

De route voert vandaag veelal over gravelpaden. Door de vele regen staan er overal grote plassen water en spat de leemachtige ondergrond hoog op. Aan het eind van de middag zien de broers en hun fietsen er niet uit. Zo durven ze zich nergens te vertonen. Als ze een Tankstelle passeren komen ze op het idee om gebruik te maken van de autowasserette (de handbediende versie wel te verstaan). Voor twee euro krijgen ze zeven minuten warm water en zien ze er weer spic en span uit.

Wim en Joost melden zich met een gerust hart bij Gasthaus zum Schlosswirt in Beilngries, waar ze allerhartelijkst worden ontvangen. Mevrouw is niets te veel, alle natte tassen die ze niet nodig hebben sjouwt ze naar een opslagruimte annex droogkamer. Ook de regenpakken worden er uitgehangen en de fietshandschoenen worden op de verwarming gedrapeerd. Als ze al op de kamer zijn, komt ze nog een stapeltje doeken en wat schoonmaakmiddel brengen om hun schoenen te reinigen te drogen. De fietsen staan veilig opgeborgen op de binnenplaats.

Wim en Joost delen het Gasthaus met nog meer fietsers, wandelaars en een groep Nederlandse Hell Angels. Alles bij elkaar een uitgelezen gezelschap dus. Tijdens het eten maken ze een praatje met twee Schalke 04 fietsers die ook een stuk van de Limes route fietsen (de Duitse variant). Ze zijn wel bekend met de Nederlanders, o.a. Joerie Mulder, Klaas Jan Huntelaar en Huub Stevens. Als de broers op hun kamer terug zijn sluiten ze de dag met een familiale Skype-sessie.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Irring – Regensburg

Als Wim en Joost vanuit hun kamer naar buiten kijken is het een beetje mistig, er staat dus sowieso geen wind. Als ze vertrekken na het ontbijt schijnt er een mager zonnetje. Ze zijn er blij mee, want de afgelopen dagen hebben ze vanwege het weer veel met het verstand op nul gereden. Ze maken zich er een beetje zorgen om of dit geen blijvende gevolgen zal hebben… maar gelukkig, nu is er de zon!

Buiten koffie drinken op een terras is ook alweer lang geleden, evenals een broodje eten op een bankje aan de oever van de Donau. Campings komen ze te kust en te keur tegen, zodat ze besluiten tot een uur of vier door te rijden. Vanaf dat moment gaat het fout, geen camping meer te vinden.

De broers vragen het diverse malen maar het loopt allemaal op niets uit. Dan maar doorrijden naar Regensburg. Ter hoogte van het centrum stoppen ze en vragen aan een voorbijganger naar een camping ter plaatse. Hij weet er ook niet veel van, maar noemt zo drie adressen waar je goed kunt eten. Ook belangrijk, maar nu even niet!

Wim en Joost halen de boekjes van de Limes-route uit de tassen, omdat ze verwachten daar meer informatie in te vinden. Er blijken hier zelfs twee campings te zijn. Een man stopt en vraagt of hij de broers van dienst kan zijn. Als een gangmaker fietst hij voor hen uit en loodst ze in nó time door de stad, tot aan de oever van de Donau. Ze krijgen van hem een laatste advies en hij krijgt een paar klompjes. “Hiermee ga ik mijn dochter verrassen”, zegt hij.

Drie uur later dan gepland zetten de broers de tentjes op en kunnen ze toch nog kamperen. Dit tot geruststelling van Wim, die afgelopen nacht een paar extra voeten op zijn matras zag liggen. Wat een prachtige zonnige dag met als toetje buiten eten op het terras.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Ottensheim – Irring

Als Wim en Joost ’s morgens het hotel verlaten, regent het alweer! Het grijze gesloten wolkendek bekijkend komt daar voorlopig geen verandering in. De broers komen erg veel fietsers tegen met hetzelfde stuurtasje van Eurobike. Het zijn mensen die een cruise maken over de Donau en ook gedeeltes per fiets afleggen.

Als de broers op een van de weinige pleisterplaatsen pauzeren zijn ze niet alleen. Tientallen cruisegangers staan te schuilen voor de regen. Op het moment dat hun cruiseschip passeert, rennen er vele naar de oever en trachten al zwaaiend de kapitein te overreden om aan te leggen, zodat ze weer aan boord kunnen waar het ongetwijfeld beter toeven is dan op de Donau Radweg. De kapitein zal wel gedacht hebben: varen ist gleich am fahren.

Rond een uur of één verlaten ze Oostenrijk en rijden Duitsland binnen, waar ze nat en verkleumd bij de eerste de beste eetgelegenheid stoppen om iets warms te nuttigen. Nadat Wim en Joost Passau gepasseerd zijn, zoeken ze een warm onderdak voor de nacht. Als ze een Gasthof gevonden hebben, heeft deze helaas vandaag een Ruhetag. Ze rijden een stukje terug omdat ze daar een bordje gezien hebben van een pension, vijfhonderd meter van de weg af. Duitse meters waarschijnlijk, de werkelijke afstand is twaalfhonderd meter en dan ook nog pittig bergop.

Op het hek staat een bord met het opschrift: Zimmer frei. Hun inspanning is dus niet voor niets geweest. Als ze zich melden worden ze via de intercom te woord gestaan door een mevrouw die hun verzoek voor een kamer afwimpelt met de woorden: ‘Alles reserviert’. De broers snappen er niets van, een gebouw zo groot als een weeshuis en dan geen kamer meer. Gefrustreerd keren ze om. Bij het hek aangekomen krijgen ze bijna ruzie wie het bordje doormidden mag breken. Ze beheersen zich en draaien het om zodat de tekst “belegt” bij aankomst goed zichtbaar is. Zo wordt voorkomen dat de mevrouw niet weer een vervelende boodschap af hoeft te geven.

Ze vervolgen hun weg en zien een bord van een camping op tweehonderd meter vanaf de weg. Ze gaan er op af om te kijken of ze ook een hut verhuren, een verwarmde wel te verstaan. Helaas wel een hut maar niet verwarmd! Gelukkig verhuurt de campingbaas ook kamers. Als ze akkoord gaan voor een kamer draait de chef snel de verwarming omhoog. Ondertussen spuiten de broers hun fietsen inclusief tassen schoon. Ze komen erachter dat het toiletgebouw is voorzien van een wasserette, wat hen goed uitkomt want ze hebben de laatste dagen niet kunnen wassen vanwege het slechte weer. Bij gebrek aan zeeppoeder maken ze een sopje in de douchebak. De gewassen kleding laten ze door de wasmachine uitspoelen en centrifugeren, de droger doet de rest.

Om kwart over negen Skypen ze nog even met Rhenen en staan versteld hoe licht het daar nog is terwijl het bij de broers al donker is. Terug op de kamer zoeken ze het wasgoed uit en houden een sok over die ze netjes terug in de droger leggen. Nu alles schoon en droog is zoeken ze met een tevreden gevoel hun lits jumeaux op.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Willersbach – Ottensheim

Het is vandaag 26 mei 2013, zondag. Wim en Joost hopen dat deze dag zijn naam eer aan gaat doen, maar hebben zo hun twijfels. ’s Morgens zien ze vanuit hun kamer dat de zon een verwoede poging doet om door het grijze wolkendek te breken, maar hij bakt er weinig van. Ook zien ze de vlaggen voor het Gasthaus strak naar het oosten wijzen; dat belooft weer wat vandaag.

Buiten gekomen blijkt het alweer behoorlijk koud te zijn zodat de winterhandschoenen weer goed van pas komen. De route gaat vanmorgen wat meer landinwaarts, landbouwakkers en bos wisselen elkaar af. Als ze om zich heen kijken in dit jachtgebied zien ze een veelheid aan kansels, maar is het niet wild van de predikanten! Een eindje verderop snappen ze waarom, er staat een bordje langs de weg met het opschrift ‘Kein winterdienst’. Jammer, een opbeurend woordje was welkom geweest.

Het is een grijze, saaie dag vandaag, vanaf een uur of elf volgen de regenbuien elkaar in rap tempo op en moeten ze regelmatig even schuilen. Bij gebrek aan beter eten ze een broodje Leberkäse bij een benzinestation en spoelen het weg met koffie uit een automaat. In Enns kost het nogal wat moeite om de juiste weg te vinden. Achteraf denken ze dat ze op het industrieterrein een bordje gemist hebben, waardoor ze op een ander deel van de route kwamen. Om uit de impasse te geraken besluiten ze om de Donau over te steken met een veerpontje en verder te gaan via de noordoever.

Op weg naar het pontje krijgen de broers op een splitsing toch nog de mogelijkheid om de route op de zuidoever te volgen. Ze zien nu ook dat het nummer van de route gewijzigd is van 6 naar R1. Inmiddels regent het constant en begint de wind af en toe trekjes van stormachtig aan te nemen. Beschutting langs dit stuk van de Donau is er nauwelijks. Iets voorbij Linz zoeken ze in een dorpje naar een warme kamer, die daar niet te vinden is.

Een hen tegemoet komende mevrouw adviseert de broers om door te rijden naar Ottensheim, waar ze zeker wat zullen vinden. Wim en Joost herpakken zich voor nog eens tien kilometer wind en regen, en komen uiteindelijk als twee verzopen katten terecht in een hotelletje op de markt in Ottensheim. Ze krijgen een lekker verwarmde kamer en voor de fietsen is er een veilig plekje in een echt fietsenhok.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Tulln – Willersbach

25 mei 2013. De verse broodjes zijn een succes, knapperig, volkoren en zelfs nog een beetje warm. Om acht uur voldoen de broers hun schulden bij de receptie en vertrekken. Het is behoorlijk koud met zeven graden Celsius en daarbij komt nog een stevige westenwind die de gevoelstemperatuur aardig laat zakken. Omdat ze door het open veld rijden is er geen beschutting en krijgen ze steeds koudere handen.

Als de broers in een bushokje schuilen voor een regenbuitje, duikt Wim zijn winterhandschoenen op. Joost had zijn handschoenen na terugkomst uit Praag al uit zijn tas gedaan, want hij had andere verwachtingen van het weer in Oostenrijk. Om toch enigszins zijn handen te beschermen plooien ze een buff tot mof en hetzelfde doen ze met een helmmutsje. Dit mutsje vervangen ze even later door een washandje wat Wim normaal gebruikt om het zweet van zijn gezicht te deppen. Dat zal vandaag beslist niet nodig zijn!

Na veertig kilometer komen Wim en Joost bij Krems langs een industrieterrein en gaan op zoek naar een paar fatsoenlijke handschoenen. Je wilt tenslotte niet als een muppet door Oostenrijk blijven rijden! In het centrum van Krems doen ze een bakje en lezen in de krant dat de huidige temperatuur ruim tien graden lager ligt dan de afgelopen kerstdagen. In het weerbericht zien ze ook dat hoe verder naar het westen hoe slechter de weersverwachting. En moesten zij nou niet toevallig die kant op?

In Spitz verwennen ze hun lichaam met een warme hap. Wim wil graag eens Kaiserschmarrn proberen en Joost houdt het op een goulashsoep. Hij vraagt om een sneetje brood erbij, kein Problem. Ze rekenen af en de mevrouw somt op: twee cola, een Kaiserschmarrn, een goulashsoep en twee geback. Ze kijken de mevrouw verbaasd aan en zeggen in koor: “We hebben helemaal geen gebak gehad!” Ze kijkt hen meewarig aan en zegt: “Brot.”

Het is maar goed dat ze hier in 2013 zijn en niet in 2002, want dan hadden ze volgens een in de zaak aangebrachte meter, staande tot hun nek in het water de maaltijd moeten nuttigen!

Wim en Joost besluiten om te gaan overnachten in Pöchlarn, bij een huis van de Oostenrijkse natuurvrienden met een kampeerveldje. Een welbewuste keuze omdat je daar gebruik mag maken van alle faciliteiten van het huis en dus ook binnen mag zitten. Met de huidige temperaturen geen overbodige luxe. Beheerder 1 en 2 die in de omgeving wonen, geven beide niet thuis. Een buurtbewoner, die de broers bezig zag, schiet te hulp en krijgt tenslotte iemand aan de telefoon die weet te vertellen dat het hele spul dit weekend verhuurd is. Wonderlijk, zaterdagmiddag vier uur en geen enkele activiteit!

De buurtbewoner geeft de broers het advies iets terug te rijden (heerlijk voor de wind), naar de roeivereniging waar je ook kan kamperen. Ze treffen daar een vrolijke boel! Het kampeerveldje staat helemaal vol met attributen voor kinderspelen, de nodige kraampjes en een barbecue. Niemand kan Wim en Joost vertellen hoe laat het is afgelopen en de boel opgeruimd is. Hier gaan ze niet op wachten en kijken in het routeboekje. Zes kilometer verderop is er nog een camping. Hij is niet beschreven in het boekje maar ze wagen het erop. Extra alert om maar geen aanwijzing te missen rijden ze richting Ybbs.

Ze zien veel bordjes maar geen enkele die verwijst naar een camping. Er rest niets dan door te rijden. In de nabijheid van Ybbs vragen ze aan een sportvisser of hij een camping in de omgeving weet. Hij weet dat je bij gasthaus Grinn in Willersbach ook kan kamperen, het ligt circa tien kilometer verderop. De vermoeidheid slaat toe en het tempo zakt aanmerkelijk. De broers voelen pap in de benen en moeten iets eten. Ze delen een Ritter gevuld met marsepein en monter stappen ze weer op de fiets, ze maken direct een bochtje naar rechts en rijden zowat het Gasthaus binnen. Waar een Ritter al niet goed voor is!

Het kampeerveldje ziet er goed uit maar voor de rest is het but. De broers gaan voor een kamer, want met deze kou willen ze niet buiten zijn. Ze hebben een goede keus gemaakt, de kamer en het eten zijn prima voor elkaar.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Wenen

Het is 24 mei 2013. De broers nemen de trein en de metro naar Wenen en stappen uit op de Karlsplatz, waar Wytske en Patricia hen op het perron opwachten. Het bezoek aan deze historische stad starten ze met koffie en Sachertorte. De dames loodsen de broers als volleerde gidsen langs de prachtige monumentale panden en rond etenstijd een voortreffelijk Italiaans restaurant in. Met een bezoek aan een van de panden van de kunstenaar Hunderdwasser sluiten ze het culturele gedeelte af.

De vaders gaan weer richting camping en de dames gaan een van de mooie winkelstraten in. Met het vallen van de avond zakt de temperatuur snel naar beneden. Op tijd zoeken de broers hun warme slaapzak op om weg te dromen bij de gedachte aan de verse broodjes die morgenvroeg om half acht op hen liggen te wachten bij de mobiele bakker, als hij komt!

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Ceske Velenice – Tulln

23 mei 2013. Omdat de broers niet in het hotel kunnen ontbijten zitten ze al vroeg op de fiets. Ze vatten het plan op om in Gmünd te kijken voor koffie en een broodje. Bij een Konditorei kiezen ze de middelste van de drie aangeboden Frühstücks, ruim voldoende om de ochtend door te komen. Opvallend is de vriendelijkheid van de Oostenrijkers, alsook de prijzen die ze hanteren!

Buiten Gmünd kunnen ze meteen aan de bak op hun eerste echte helling van dertien procent en er volgen er nog vele. De broers vinden het niet onprettig, want ze fietsen tenminste weer! Ze genieten van het heuvelachtige landschap en de mooie gele koolzaadvelden. Een deel van de route loopt langs een groot stuwmeer waar het redelijk vlak is. Voordat ze in het dorpje Gföhl zijn moeten Wim en Joost nog een flinke pukkel over, klimmend op hun kleinste verzet. Voor de afdaling hoeven ze niets te doen, maar door de snelheid is het wel vreselijk koud.

Vanaf Gföhl is het constant afdalen naar Krems a.d. Donau. Omdat het nog vroeg in de middag is, besluiten de broers om door te rijden naar Tulln, om van daaruit de volgende dag met de trein naar Wenen te gaan. Ze schatten de nog te overbruggen afstand te optimistisch in en zien bij het arriveren op de camping dat de dagteller op honderdzevenendertig kilometer staat.

Ze lichten Wytske en Patricia in dat Wim en Joost morgen naar Wenen komen. Ze nemen nog een dubbele Cup A Soup en een toetje ter aanvulling van het hoofdgerecht, wat vlak voor de camping al genoten in een Imbiss. Sinds lange tijd kunnen ze weer genoeglijk in hun tentjes slapen. Heerlijk!

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Nijkerk – Utrecht – Praag – Sadská – Praag – Ceske Velenice

Als je deze titel leest zul je wel denken “de vaders sporen niet”. De vaders sporen echt wel want ze hebben vrijwel alles per trein afgelegd! Om deze 21e mei op tijd voor de nachttrein van 19.28 uur in Utrecht te zijn, vertrekken de broers om 18.00 uur uit Nijkerk. Ze treffen het! Voor de afwisseling regent het weer eens, Nederland staat in de file en Wim en Joost dus ook. Traag vermindert de afstand op Tom- Tom, daartegenover lijken de horloge’s wel op hol geslagen net als de hartslag. Tergend langzaam schuiven ze voort door Utrecht.

Enkele minuten voor vertrektijd zijn Wim en Joost bij de ingang van het station en hollen zo goed en zo kwaad als dat gaat met elk zes stuks bagage. Volledig uitgewoond komen ze aan op perron 14, de trein staat er nog. Ze rukken de eerste de beste deur open en gooien de bagage naar binnen. De deur sluit, het fluitje klinkt en de trein vertrekt. Wim en Joost zijn uitgeput en gestresst, maar blij dat ze binnen zijn!

Om in de gereserveerde couchette te komen, moet de bagage door zeven treinstellen versleept worden. Hier wacht de volgende verassing: ze hebben vannacht vier logé’s, twee Duitse jongens en een Nederlands koppel. Wim en Joost stouwen hun bagage, met behulp van de aanwezige mensen, zo goed en zo kwaad als het gaat, in de beperkte ruimte, wissen het zweet van het voorhoofd en vragen of het raam een eindje open mag. Al snel wordt de vraag gesteld wat ze met zoveel bagage moeten en besmuikt doen ze hun verhaal.

Wim en Joost tuigen op tijd en in overleg de bedden op en hopen op een ongestoorde nachtrust. Het blijkt dat ze dat wel kunnen vergeten als ze horen dat de ene Duitser er in Berlijn uit moet en de andere niet verder meereist dan Dresden. Rond elf uur ligt iedereen gestrekt en kan het zagen beginnen!

Om vier uur wordt het zaagwerk stilgelegd door de conducteur die de nodige moeite moet doen om de Berliner uit de droom te helpen. Het ritueel herhaalt zich om half zeven als de man uit Dresden aan de beurt is. Wim en Joost wachten netjes totdat ook hun onderliggers opstaan zodat ze van de bedden weer banken kunnen maken. Als ontbijt eten ze meegenomen bruine boterhammen en pellen een hardgekookt eitje. Koffie halen ze bij de pantry, á raison €3,00 per beker. De Nederlandse reisgenote vond dat ze dat maar niet om moesten rekenen naar guldens. Ze heeft gelijk, want het wordt er toch niet goedkoper door.

De broers hebben leuke gesprekken met hun medereizigers die voor een korte vakantie naar Praag gaan. De mevrouw vertelt dat ze tien jaar geleden voor haar studie stage gelopen had in een animatiestudio in Praag. Wim dacht, als fan zijnde, onmiddellijk aan Buurman & Buurman en waarachtig, het was nog waar ook! Uitvoerig en tot in detail wordt uit de doeken gedaan hoe de poppetjes en de filmpjes gemaakt werden en hoe minutieus men te werk ging. Ze genieten enorm van dit kijkje in de Buurman & Buurman-keuken.

Als bewijs dat ze echte fans zijn tonen Wim en Joost de Buurman & Buurman-kaarten die ze bij zich hebben voor Jade, Juul en Belle; de kleinkinderen van Joost. Ook voor de politie van Sadská hebben ze een mooie Buurman & Buurman meegenomen met het opschrift A je to (voor mekaar). Als ze in Praag arriveren nemen ze afscheid van de aardige reisgenoten en gaan op zoek naar een bagagekluis om alle tassen op te bergen.

Wim en Joost kopen een retourtje Sadská en een dagkaart voor de fietsen. Tijdens de twintig minuten wachttijd eten ze ondertussen een broodje. In Sadská aangekomen zijn we al snel op het politiebureau, maar helaas is het lunchtijd en moeten ze drie kwartier wachten. Wim en Joost treffen dezelfde agente die hen de vorige keer ook geholpen heeft en ze vervullen alle plichtplegingen die bij de teruggave van de fietsen horen, waaronder zes keer een formulier tekenen.

Nu alle formaliteiten achter de rug zijn is het tijd om de geschenken uit te ruilen. De broers krijgen twee fietsen, de Tsjechen twee pakjes stroopwafels en een bedankkaart. A Je To.

Wat onwennig rijden Wim en Joost naar het station, waar ze na twintig minuten kunnen vertrekken naar Praag. Daar aangekomen bepakken ze de fietsen, pinnen er nog wat Tsjechische kronen bij en kopen snel een kaartje naar Ceske Velenice, een plaatsje op de grens met Oostenrijk. Alsof de duivel er mee speelt, moeten ze weer op het verste perron zijn en tot overmaat van ramp ook nog de fietsen met bepakking tegen een trap op sjouwen.

Als ze boven zijn, is het perron leeg! Vette pech, ze moeten twee uur wachten. Wim en Joost tellen hun zegeningen en hun Tsjechische kronen, en komen niet verder dan een flesje mineraalwater en vier rozijnenkoeken. Twee uur later dan verwacht melden ze zich bij de vrouwelijke conducteur omdat ze voor de fietsen gereserveerd hebben.

De fietsen moeten in een bagageruim dat gedurende de reis wordt afgesloten. Alle bagage moet eraf en moeten ze meenemen naar de coupé. Met wat zieligheid en charme vermurwen de broers de goedlachse conducteur en laten de bagage bij de fietsen. Na twee uur treinen moeten ze overstappen en werkt de conducteur vlot hun spullen naar buiten (een metertje lager). Wim en Joost krijgen nog een gulle lach van haar en zij krijgt een paar klompjes.

De laatste anderhalf uur reizen ze in een boemeltreintje dat op ieder station van geen betekenis stopte. Het waren er maar vijftien! Het is al donker als ze in Ceske Velenice arriveren. Met behulp van een vriendelijke Oostenrijker vinden ze een hotelletje waar ze een kamer krijgen die zo groot is dat hij tevens dienst kan en mag doen als fietsenstalling.

De broers nemen geen enkel risico meer

De broers nemen geen enkel risico meer

De hotelhoudster is een aardige en behulpzame Vietnamese mevrouw, waar ze ter afsluiting van de dag nog gezellig een biertje drinken. Na het biertje zijn de broers het spoor bijster en gaan lekker slapen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Zonder fiets in Nederland

Dinsdagmorgen 14 mei. De broers zijn weer thuis, terug van even weggeweest. Deze dagen zijn ze behoorlijk druk geweest in de communicatie met o.a. de politie in Sadská, de reisverzekeraar, DHL, UPS en drie internationale verhuisbedrijven. Dit alles om de fietsen weer heelhuids thuis te krijgen. Omdat Wim en Joost van de politie in Sadská geen zekerheid kregen dat ze de fietsen aan iemand anders mee wilden geven, hebben de broers uiteindelijk besloten om ze dan zelf maar te gaan halen en daarna vanuit Oostenrijk naar huis te fietsen.

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Diepe dalen zonder wifi

De broers zijn inmiddels weer op de fiets gestapt en hebben al een hoop avonturen meegemaakt. Door de diepe dalen in het buitenland lukt het nog niet om de verhalen door te sturen, maar binnenkort kun je weer meer lezen over de broers en hun fietstocht.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Sadská

Het is 13 mei 2013.

Als Wim en Joost om half zeven ontwaken, schijnt de zon reeds uitbundig hun hotelkamer binnen. Zo te zien belooft het een mooie dag te worden. Ze hebben gisteren wat broodjes gekocht en ontbijten op de kamer. Na de afwas pakken ze de spullen in en gaan gewapend met de cijfercodes van de sloten naar het hok waar de fietsen gestald staan.

De broers gaan de hoteldeur uit en Wim ziet de deur van de stalling al open staan. Joost kijkt als eerste naar binnen en zegt: De fietsen staan er niet meer! Op de grond ligt nog een doorgeknipt kabelslot en het tweede is nergens meer te zien.

Op het moment dat ze elkaar nog verbouwereerd aankijken komt de werkster eraan fietsen (zij wel!). Met handen en voetenwerk maken ze haar duidelijk wat er gebeurd is en vragen haar om iemand van het hotel te bellen. De werkster maakt de broers duidelijk dat ze dat niet kan, maar dat er rond tien uur iemand iemand aanwezig zal zijn. Wim en Joost gaan terug naar boven en nemen contact op met de ANWB, waar ze beiden een reisverzekering hebben. Zij maken een dossier aan en dragen enkele ideeën aan hoe een en ander af te handelen.

Omdat ze toch moeten wachten, leggen de broers de nog vochtige tenten (die al drie dagen naar wat frisse lucht lagen te snakken) te drogen op de omheining van het hotel. De boel hangt net, als er toevallig een politieauto passeert (“Even wuiven misschien?”). De auto stopt en komt terug rijden. De broers vertellen dat hun fietsen gestolen zijn (ja, ja, Bas). De agente begrijpt de situatie en zegt dat ze over vijf minuten terug is, omdat ze eerst een collega weg moet brengen. Wim en Joost pakken snel de tenten weer in en zorgen dat ze gereed zijn voordat de agente weer terug is.

Ze bekijkt het PD (plaats delict) en de schoenzolen van Wim en Joost. Ze moeten wachten op de technische recherche. De hotelbeheerder is ondertussen ook aangekomen en zit behoorlijk met de situatie in zijn maag. De broers krijgen een kopje koffie aangeboden voor de schrik en daarna komt hij nog zeker om het kwartier vragen of we nog iets willen gebruiken. Hij heeft het goede met ons voor. Als de technische recherche gereed is met het sporenonderzoek, mogen ze al hun tassen in de politieauto laden en gaan mee naar het bureau voor het opstellen van het proces verbaal. Dit wordt heel nauwkeurig gedaan, geen detail blijft onbesproken.

Nadat ze het proces verbaal en nog een aantal verklaringen hebben ondertekend, bedanken Wim en Joost de agente voor haar ondersteuning en de aandacht die ze aan hun probleem heeft besteed. De klompjes zijn hier zeker op zijn plaats! Voordat de agente de broers naar het station van Sadská brengt, doet ze de doeltreffende uitspraak: “De Tsjechen hebben gouden handen, maar ze gebruiken ze soms verkeerd”.

Wim en Joost reizen naar Praag en informeren op het station naar de mogelijkheden om snel en comfortabel naar huis te gaan. Ze nemen de CityNightLine Praag – Amsterdam. Ze moeten nog enkele uren wachten en brengen deze door in een Burger King, want met elk zes tassen rondsjouwen ben je al gauw zat. De trein vertrekt stipt op tijd en onderweg herkennen de broers hele stukken van de route die ze de afgelopen week gefietst hebben. Als het donker wordt gaan ze aan het verslag werken.

Rond tien krijgen de broers Wytske aan de telefoon. Zij is gebeld door de Tsjechische politie, met de verheugende mededeling: “We hebben de fietsen teruggevonden, waar zijn de mannen? Ze kunnen de fietsen weer op komen halen!” Voor de tweede keer vandaag kijken de broers elkaar verbouwereerd aan. Hoe is het mogelijk?

Als ze nu vanavond de slaap maar kunnen vatten in hun couchette… Je maakt wat mee op zo’n dag! En dan zijn andere bijzondere gebeurtenissen van vandaag nog buiten beschouwing gelaten, zoals de hooligans en de M.E in de trein naar Praag en een handgemeen tussen twee mannen bij de Burger King…

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | 2 reacties

Praag

12 mei 2013. Vandaag slapen Wim en Joost uit tot kwart voor zeven, ontbijten sober samen met Euroshopper en Wieger Ketellapper en lopen in twintig minuten naar het station. Voor omgerekend € 8,75 mogen ze samen heen en weer naar Praag. Ze doen er ongeveer één uur over en moeten overstappen in Poricany.

In Praag worden de broers verrast, want er wordt vandaag een marathon gelopen. Voor Wim en Joost is het minder leuk, want vrijwel alle pleinen staan vol met allerlei spul wat bij zo’n marathon komt kijken. Er staat zelfs een mobiel hospitaal! Omdat een gedeelte van het parcours door de binnenstad loopt, zijn er vele dranghekken geplaatst. Waarschijnlijk werd het rechtstreeks op de televisie uitgezonden, gezien de hoeveelheid camera’s en straalzenders.

Wim en Joost vullen hun ontbijt aan bij MacDonalds en maken tevens gebruik van wifi en het toilet (ze mogen geen gebruik maken van de vele Dixi’s langs het parcours). Het toiletgebruik is niet gratis, maar kost tien kronen. Na betaling ga je via een tournette de toiletruimte in. Kinderen mogen gratis, maar moeten wel door een kunstig uitgezaagd figuur kunnen. Het was vermakelijk om te zien hoe sommige volwassenen, zich in allerlei bochten wringend, probeerden weer kind te zijn.

Ze bekijken de meest markante gebouwen, luisteren naar een bandje op de Karlsbrücke en bezoeken een kerk waar de dienst op zijn einde loopt. De kerk op zich heeft prachtige fresco’s. De broers hadden graag wat info opgehaald bij de tourist information, maar deze is vandaag gesloten. Omdat ze de afgelopen dagen onderweg regelmatig gele aanwijzingsbordjes zagen die betrekking hadden op fietsroutes, vroegen ze zich af of hier een boekje of een kaart van zou zijn.

Karlsbrücke

Praag

Praag

Ze hebben er veel moeite voor moeten doen, maar uiteindelijk vinden ze in een enorm grote boekhandel in het palladium wat ze zoeken. Op weg naar het station bezoeken ze nog het monument van Jan Palach, een Tsjechische student die op 16 januari 1969 zichzelf in brand stak uit protest tegen de bezetting van Tsjecho-Slowakije na de Praagse lente.

Zwaar vermoeid, alsof ze zelf de marathon gelopen hebben, treinen Wim en Joost terug naar hun hotelletje in Sadská.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Melnik – Sadská

Het is 11 mei 2013. Om half acht mogen Wim en Joost genieten van een ontbijtbuffet, de fietsen staan dan al bepakt en bezakt gereed. De bedoeling is om te kamperen bij het plaatsje Stará Boleslav dat iets boven Praag ligt. Na achtentwintig kilometer en even voor tienen zijn ze er al!

De camping is niet wat ze ervan verwachten, zelfs verre van dat. Hier willen de broers absoluut geen twee nachten doorbrengen en ze besluiten iets anders te zoeken in de buurt van een station, omdat ze morgen een dagje naar Praag willen met de trein. De keus valt op het nabij gelegen plaatsje Láznê Touseń, maar eerst koffie. Dat valt echter niet mee.

Bij een bakker denken ze raak te schieten, want hij prijst in de etalage diverse soorten koffie aan. Het blijft bij aanprijzen, want koffie wordt niet verkocht. Met een koek in de hand verlaten ze het winkelpand. Na de eerste hap stopt de vriendelijke fietser bij de broers, die ze even daarvoor hebben gesproken toen ze hem naar de weg vroegen. Hoewel Wim en Joost hem niet verstaan, begrijpen ze dat ze hem moeten volgen.

De koeken gaan de tas in en de broers moeten fors op de pedalen om hem bij te houden. Hij gidst hen naar een fietspad langs de Elbe wat Wim en Joost zelf, op zijn eerdere aanwijzingen, nooit gevonden hadden. Onderweg lopen ze twee mountainbikers in, waarmee de gids in conclaaf gaat. Hij regelt het dat deze jongens de broers verder begeleiden naar het verderop gelegen Celákovice.

Wim en Joost bedanken hun gids en bieden hem een paar delftsblauwe klompjes aan, alsmede hun visitekaartje. De mountainbikers zetten de broers af voor het station. Ze bekijken eerst of – en hoe laat – er treinen gaan naar Praag en gaan dan op zoek naar een verblijf voor de nacht. Ze volgen de bordjes naar het enige pension van het plaatsje. Bij elk nieuw bordje blijft het steeds tweehonderd meter. Als ze na één kilometer aankomen, blijkt alles volgeboekt en krijgen ze het advies door te rijden naar Mochov, wat circa vijf kilometer verderop ligt. Ze raadplegen de kaart en zien dat er ook een station is, dus dat zit goed.

Aan onderkomen geen gebrek, maar het station was in verre staat van ontbinding en aan de roestige rails te zien was hier al jaren geen trein meer geweest. Ondertussen begon het weer zachtjes te spikkelen. Bij een tankstation schuilen Wim en Joost even. Eindelijk kunnen ze hun aangesproken koek wegspoelen met een kopje koffie. Ze rijden door naar Sadská en inspecteren voor de derde keer vandaag een station (eigenlijk de vierde, als je het tankstation meetelt). Ook dit station ziet er bouwvallig uit maar de rails zijn in goede staat.

Binnen is een wachtlokaal, met zelfs een loket wat bevrouwd is. Volgens de dienstregeling kunnen ze van hieruit elk uur naar Praag. Nu nog een bed voor twee nachten en dan zijn ze onder de pannen. Een perfect Engels sprekende jonge vrouw wijst de broers op de twee mogelijkheden hier ter plaatse. Ze kiezen voor het eenvoudige hotel met één blauwe ster.

Gelukkig hebben ze een kamer voor de broers. Nadat ze de tassen naar boven gebracht hebben, eten ze eerst een broodje en verzorgen zichzelf en de was. Die hangt nu te drogen aan een geïmproviseerde waslijn die vanaf de gordijnroe (ja, ja Bas) via een kledingskast naar een kapstokhaakje loopt.

De geïmproviseerde waslijn

De geïmproviseerde waslijn

Wim en Joost weten inmiddels ook waar de blauwe ster op slaat, namelijk op de prijs en de uitstekende kwaliteit van de maaltijd. Waar krijg je tegenwoordig nog een voorgerecht, een hoofdgerecht, 0,8 liter bier en een heerlijke espresso voor nog geen tien euro?

Voor de broers als echte Zeeuwen kan de dag niet meer stuk.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Dêcin – Melnik

10 mei 2013. Om vier uur vierenveertig vraagt Joost aan Wim: “Hoe laat is het?” Wel een beetje vreemd als je net die irritant luid tikkende klok naar de badkamer hebt verbannen. Zo vroeg is Joost dus duidelijk van slag!

Als de broers tijdens het ontbijt naar buiten over de Elbe kijken zien ze de regendruppels ronde kringetjes in het water maken. De lucht erboven is grijs en grauw, dat voorspelt niet veel goeds. Ze trekken meteen de regenkleding aan en zetten koers naar Ústi nad Labem. Daar pinnen ze de allereerste kronen en kijken ondertussen uit naar een koffietent. Wim en Joost steken de Elbe over en belanden daar op het station, altijd goed voor koffie plus. Joost maakt nog even gebruik van het toilet terwijl Wim op de fietsen past.

Net toen Joost terug kwam, ziet Wim een oudere mevrouw die van bovenaf van de omhooggaande roltrap af komt stuiteren. De broers schieten te hulp, zien geen noodknop, en zijn genoodzaakt om met de met haar hoofd naar beneden liggende vrouw, haar zo goed mogelijk ondersteunend naar boven te gaan. Boven aangekomen trekken ze de vrouw het perron op. De broers roepen naar twee vrouwen op het perron om 112 te bellen voor een ambulance. Ze zien nu pas dat de mevrouw behoorlijk gewond is. De twee vrouwen vertellen dat ambulance onderweg is en dat zij bij de mevrouw blijven tot hij gearriveerd is.

Wim en Joost reinigen Joost zijn kanariegele regenjas van het bloed en verlaten de plaats des onheils. Als ze weer in hun gewone ritme zijn moet Joost zijn verhaal over het toiletbezoek nog even kwijt. Het systeem werkt als volgt: je komt binnen in een halletje, meldt je bij het loket met twintig cent, waar je van een mevrouw in ruil een muntje krijgt. Die moet in de automaat voor toegang tot de toiletruimte. Voordat je deze betreedt wordt je teruggeroepen, je mag dan een hoeveelheid reeds afgescheurde velletjes toiletpapier (wat je nodig denkt te hebben) uit een bakje meenemen naar een toilet wat niet op slot kan. Erg ontspannen zit je dan niet!

Het is ondertussen nog niet droog geweest als ze Litomêrice binnenrijden. De broers willen zich graag van binnen en van buiten verwarmen en bezoeken daarvoor een pizzeria. Inwendig gloeiden ze van de scherpe spaghetti met knoflook, uitwendig mislukte volledig doordat één van de aanwezige gasten zonodig het raam open moest zetten.

Wim en Joost kachelen aan één stuk door naar Melnik, waar ze hartelijk worden ontvangen door de eigenaresse van pension Hana. Zij zorgt dat ze wat spullen krijgen om de tassen en fietsen te reinigen van allerlei drek. Ze krijgen een mooie grote kamer met twee relaxfauteuils. Om wat te eten lopen de broers omhoog naar het centrum, waar ze met chop sticks een heerlijke maaltijd verorberen. Na het verlaten van het restaurant genieten ze nog van het prachtige uitzicht vanaf het hoogste punt bij het slot.

Een mooie slot van deze natte dag.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Radebeul – Dêcin

Het is 9 mei 2013, Hemelvaartsdag.

De broers hebben niet veel last meer gehad van de kanovaarders. Het zijn wel mensen van ’s avonds een vent en ’s morgens een vent; niet alleen thuis maar ook in de tent. Toen Wim en Joost om zes uur opstonden, stond de eerste al onder de douche en hoorden ze gerommel in de andere tenten. Geholpen door het zonnige weer waren ze snel reisvaardig en reden om twintig voor acht de camping af. Gisteravond laat kregen de broers in de gaten dat het vandaag Hemelvaartsdag was en de winkels niet open zouden zijn. Dat wordt dus improviseren vandaag! Dat moet dan wel door Wim gebeuren want Joost had een beetje last van bordjesblindheid.

Al vroeg doen ze het centrum van Dresden aan en maken een klein tourtje langs de indrukwekkende gebouwen. Helaas is de Frauenkirche nog gesloten, dus missen ze het gezicht op de prachtig geschilderde koepel. Daarna naar een MacDonalds om gebruik te maken van gratis wifi. Jammer, de Mac is nog gesloten. maar met de iPad vlak voor het raam krijgen ze na enige moeite het wachtwoord binnen via een sms en hebben alsnog verbinding.

De temperatuur is inmiddels behoorlijk gestegen zodat ze minimaal gekleed de stad verlaten. Opvallend is dat ze veel groepen jongens en mannen tegenkomen, steevast met een fles bier in de hand en luidkeels liederen zingend. Of de tekst op de hemelvaart slaat kunnen de broers er niet uit opmaken.

Rond het elfde ure is het verzoeten of verzuren; zo luidt een bekend gezegde. Het is maar zelden dat het niet klopt, zo ook vandaag. Het begint te onweren en te regenen als ze het station van Kurort Rathen oprijden om te schuilen. Bij Köningstein gaat de route via een pontje naar de rechter oever, het alternatief laten ze dus links liggen. Er staat een lange rij wachtenden die allemaal aan boord mogen, de laatste twee konden niet mee, dat geluk hadden de broers dus. Bij de volgende vaart mogen Wim en Joost als eerste inschepen, waarbij ze bijna onder de voet gelopen worden door een soort hooligans met opgeknipte koppies en strak gekamde haren.

Het tijdverlies, opgelopen bij het pontje, bleek ook zijn voordeel te hebben. Rond half twee rijden ze het station van Bad Schandau op omdat het weer begint te onweren. Ze stallen de fietsen en besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om een broodje te nuttigen. Vlak achter het station slaat de bliksem in, wat wel even schrikken is. Het onweer wordt gevolgd door een wolkbreuk die grote delen blank zet.

Na een half uur is het droog en stappen ze weer op en fietsen richting de Tsjechische grens. Het weer kent geen grenzen, want ook hier worden ze vergast op een derde portie onweer gevolgd door hevige regen en hagelbuien gedurende ongeveer een uur. Jammergenoeg was er nu geen station in de buurt, maar moesten ze schuilen onder een smal overstek van een tunneltje.

Enigszins verkleumd besluiten ze om niet verder door te fietsen naar een camping. maar om een warme kamer te nemen in Dêcin. Ze krijgen een mooie grote kamer, voorzien van een kitchenette en een zitbarretje. De fietsen nemen ze mee de trap op, waar ze gestald mogen worden in het buitenrestaurant, waar ze later zich laten verwennen door de kock.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Torgau – Radebeul

Als Wim en Joost opstaan is het mistig. Ze bezoeken voor de laatste maal het toiletpaleis! Om tien voor acht rijden ze de camping af en volgen een stukje alternatief naar de Elbe radweg. Ze besluiten de radweg via de andere oever te volgen, want die keus is er.

Bij Mühlberg steken ze de Elbe over en omdat ze trek hebben in een kopje koffie volgen ze de bordjes naar de altstad. Hier raken de broers verzeild op een weekmarkt, waar de plaatselijke frietkraam koffie serveert in plastic bekertjes en de koek komt van het Duitse Stoepje. Ze fietsen nu door een andere deelstaat, wat merkbaar is aan de andere wegwijzers en aan de hoeveelheid bankjes die langs de route staan.

Rond vier uur belanden Wim en Joost op de kanoclub van Radebeul waar zij als fietsers ook mogen overnachten. “Zoek maar een plaatsje uit”, zegt de beheerder, “er is ruimte zat.” Ze zoeken een plaatsje uit en hebben de beschikking over vier waslijnen. Binnen korte tijd hangen deze vol met de schoongewassen spullen en kunnen wind en zon hun werk doen. Ook de slaapzakken hangen lekker uit te dampen.

Niets is wat het lijkt! Binnen luttele uren zijn ze volledig ingebouwd door een achttal tenten, bevolkt door reünie vierende kanoërs. Hoe meer mensen arriveren, hoe meer kratten bier er tevoorschijn komen. De broers vrezen voor hun nachtrust die ze wel verdiend hebben na 92 winderige kilometers.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Wittenberg – Torgau

Het is dinsdag 7 mei 2013. Als Wim en Joost opstaan is het buiig. Ontbijten doen ze in de afwasruimte. Tussen de buien door breken ze de tent op en beladen de fietsen. Eerst op zoek naar een fietsenmaker, die vrij snel gevonden wordt. Helaas moeten ze een half uur wachten voordat de winkel open gaat. Als het zover is zoekt Joost, als een kind in een snoepwinkel, een nieuwe standaard uit. Eentje van staal deze keer, volgens de fietsenmaker is hij onbreekbaar. De baas gaat aan het werk en de broers gaan de stad in voor een kopje koffie plus.

Rond tien uur laten ze Wittenberg met zijn stellingen achter zich. Ondertussen is het droog geworden en verschijnt er af en toe een waterig zonnetje. ’s Middags blijft het zwaar bewolkt en af en toe spikkelt het wat. Ze komen veel Elbefietsers tegen.

Vandaag ontstaat er een verschil van mening. Volgens Joost hebben ze door de dwarrelende wind vaak windje mee gehad. Deze luchtige praat valt niet in goede aarde bij Wim. Volgens hem is Joost windblind geworden door het veelvuldig achter zijn rug te rijden. ’s Avonds gaat de wind liggen en is ook het meningsverschil uit de lucht. Ze overnachten in Torgau op de camping voor een luttel bedrag en frissen zich op in het nieuwe toiletgebouw, wat volgens de campingbeheerder een half miljoen euro gekost heeft. Wat een luxe!

Bij zoveel luxe willen de broers niet achterblijven. En trakteren ze zichzelf op een Sweinenhacxe van de grill (voor de kenners een knoesje). Het leek wel keutjesavond! Weldoorvoed schrijven ze nog een stuk verslag en stoppen hiermee als het zachtjes gaat regenen, lekker slapen dus!

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Prödel – Lutherstad Wittenberg

Vandaag het eerste campingontbijt, brood van het stoepje met sinaasappelmarmelade uit een potje en chocopasta uit een tube, wat een feest! Het geeft de broers een dejá-vu gevoel. Al vanaf het opstaan schijnt er een lekker zonnetje en dat blijft gelukkig zo. Er staat wel, evenals gisteren, een forse wind vanuit het zuiden die ze dus tegen hebben.

De wind is niet het enige wat vandaag tegen zit, want als Wim en Joost na ruim negentig kilometer op de camping in Wittenberg arriveren, parkeert Joost zo enthousiast zijn fiets voor de receptie dat spontaan zijn standaard doormidden knapt! De tweede binnen een jaar. Ja, dat komt ervan als je vijftien jaar lang vindt dat zo’n ding er niet aan hoeft te zitten!

De broers willen langs deze weg hun Belgische vriend Paul nog vergewissen van het feit dat ze de gele hamer uitgeleend hebben aan een Duitser; dit alles in het kader van een verenigd Europa. Na een lekker maaltje kruipen ze vroeg in hun mandje, want na zo’n dagje zijn ze aardig uitgewoond.

Ondergaande zon in Luther zijn stad

Ondergaande zon in Luther zijn stad

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Nijkerk – Magdeburg – Prödel

Het is zondag 5 mei 2013. Na afscheid genomen te hebben van Wytske stappen Wim en Joost om 6:30 uur op hun fietsen en spoeden zich naar station Amersfoort, want ze moeten op tijd zijn voor de trein van 7:30 uur. Op perron 1 aangekomen, wacht hen de eerste verassing van de dag. De trein waarvoor ze gereserveerd hebben heeft een vertraging van 30 minuten. Dat heeft als consequentie dat ze de aansluitende trein in Hannover (waar de broers 18 minuten de tijd hadden) op hun buik kunnen schrijven.

Rond 7.45 uur krijgen ze de verblijdende informatie van de NS dat de storing aan de locomotief dermate complex is, dat de trein uit de dienstregeling wordt genomen. Op advies van NS reizen de broers verder naar Hengelo, want vanaf daar ‘wordt er iets voor ze geregeld’, zegt men. Niets is minder waar, in Hengelo moeten ze gewoon wachten op de volgende internationale trein richting Berlijn. Dat hadden ze dus ook gewoon in Amersfoort kunnen doen! Van de NS krijgen Wim en Joost een consumptiebon en een formulier waarmee ze een deel van onze ticketkosten terug kunnen vorderen. Als de ICE richting Berlijn in Hengelo aankomt heeft ook die trein alweer een vertraging van 30 minuten. De Duitse conducteur vertelt de broers dat er vanuit Hannover ieder uur een ICE vertrekt naar Magdeburg.

Uiteindelijk arriveren Wim en Joost om 16.00 uur op de eindbestemming, drie uur later dan gepland. Ze rangschikken het maar, zij het met enige moeite, onder het motto – Vervelend, maar niet meer dan dat. –

Bepakt en bezakt zoeken de broers de Elbe Radweg op, die ze snel vinden. De frustratie moet eruit en ondanks een stevige tegenwind verwerken ze nog vijftig kilometer voordat ze op het eerste overnachtingsadres arriveren, camping Prödler See in Prödel. Later op de avond roept een bekende hen welkom, KOEKOEK – KOEKOEK – KOEKOEK.

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Op weg naar Magdeburg

Allereerst heel hartelijk dank voor al jullie leuke berichten van de afgelopen dagen via de site, e-mail en telefoon. Beide broers hebben veel zin in de nieuwe tocht!

Op dit moment zitten Wim en Joost in de trein richting Duitsland. Vroeg in de morgen zijn ze naar station Amersfoort gefietst om daar om half acht met de ICE te vertrekken naar het Duitse Magdeburg. Vanaf daar zullen zij de tocht vervolgen richting het zuiden.

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Een nieuwe reis

Beste familie, vrienden en pelgrimsgangers,

Vanaf zondag 5 mei gaan de vaders weer fietsen. We hebben beiden nogal last van het fietsvirus en volgens de huisarts moeten we rekening houden met een therapie van circa vijf weken! Nou, dat moet dan maar plaatsvinden. Met behulp van der Deutschen Bahn gaan we eerst naar Magdeburg, van daar volgen we (per fiets) de Elbe stroomopwaarts naar Praag.

We vervolgen onze fietstocht door het noorden en oosten van Tsjechië, o.a. via Pardubice, Svitavy en Olomouc. Bij Hodonin verlaten we Tsjechië en rijden oostwaarts door Slowakije naar Nove Mesto, vandaar zuidwaarts om bij Velky Meder de Donau over te steken naar Hongarije. In Hongarije fietsen we van Gyor zuidwestwaarts naar Sopron. Daar gaan we de grens over naar Oostenrijk richting Wenen. Hier gaan we de Donau volgen tot Regensburg en vandaar de Limes route die ons via Frankfurt, Koblenz en Keulen huiswaarts voert.

Ook dit jaar zijn we weer te volgen via deze website. We stellen het zeer op prijs als jullie ons onderweg steunen met een berichtje.

We hopen op een prettige en voorspoedige fietstocht met vele leuke en onverwachte ontmoetingen.

Met vriendelijke groet,
De vaders: Joost en Wim van der Male

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 8 reacties