Als Wim en Joost ’s morgens het hotel verlaten, regent het alweer! Het grijze gesloten wolkendek bekijkend komt daar voorlopig geen verandering in. De broers komen erg veel fietsers tegen met hetzelfde stuurtasje van Eurobike. Het zijn mensen die een cruise maken over de Donau en ook gedeeltes per fiets afleggen.
Als de broers op een van de weinige pleisterplaatsen pauzeren zijn ze niet alleen. Tientallen cruisegangers staan te schuilen voor de regen. Op het moment dat hun cruiseschip passeert, rennen er vele naar de oever en trachten al zwaaiend de kapitein te overreden om aan te leggen, zodat ze weer aan boord kunnen waar het ongetwijfeld beter toeven is dan op de Donau Radweg. De kapitein zal wel gedacht hebben: varen ist gleich am fahren.
Rond een uur of één verlaten ze Oostenrijk en rijden Duitsland binnen, waar ze nat en verkleumd bij de eerste de beste eetgelegenheid stoppen om iets warms te nuttigen. Nadat Wim en Joost Passau gepasseerd zijn, zoeken ze een warm onderdak voor de nacht. Als ze een Gasthof gevonden hebben, heeft deze helaas vandaag een Ruhetag. Ze rijden een stukje terug omdat ze daar een bordje gezien hebben van een pension, vijfhonderd meter van de weg af. Duitse meters waarschijnlijk, de werkelijke afstand is twaalfhonderd meter en dan ook nog pittig bergop.
Op het hek staat een bord met het opschrift: Zimmer frei. Hun inspanning is dus niet voor niets geweest. Als ze zich melden worden ze via de intercom te woord gestaan door een mevrouw die hun verzoek voor een kamer afwimpelt met de woorden: ‘Alles reserviert’. De broers snappen er niets van, een gebouw zo groot als een weeshuis en dan geen kamer meer. Gefrustreerd keren ze om. Bij het hek aangekomen krijgen ze bijna ruzie wie het bordje doormidden mag breken. Ze beheersen zich en draaien het om zodat de tekst “belegt” bij aankomst goed zichtbaar is. Zo wordt voorkomen dat de mevrouw niet weer een vervelende boodschap af hoeft te geven.
Ze vervolgen hun weg en zien een bord van een camping op tweehonderd meter vanaf de weg. Ze gaan er op af om te kijken of ze ook een hut verhuren, een verwarmde wel te verstaan. Helaas wel een hut maar niet verwarmd! Gelukkig verhuurt de campingbaas ook kamers. Als ze akkoord gaan voor een kamer draait de chef snel de verwarming omhoog. Ondertussen spuiten de broers hun fietsen inclusief tassen schoon. Ze komen erachter dat het toiletgebouw is voorzien van een wasserette, wat hen goed uitkomt want ze hebben de laatste dagen niet kunnen wassen vanwege het slechte weer. Bij gebrek aan zeeppoeder maken ze een sopje in de douchebak. De gewassen kleding laten ze door de wasmachine uitspoelen en centrifugeren, de droger doet de rest.
Om kwart over negen Skypen ze nog even met Rhenen en staan versteld hoe licht het daar nog is terwijl het bij de broers al donker is. Terug op de kamer zoeken ze het wasgoed uit en houden een sok over die ze netjes terug in de droger leggen. Nu alles schoon en droog is zoeken ze met een tevreden gevoel hun lits jumeaux op.
