10 mei 2013. Om vier uur vierenveertig vraagt Joost aan Wim: “Hoe laat is het?” Wel een beetje vreemd als je net die irritant luid tikkende klok naar de badkamer hebt verbannen. Zo vroeg is Joost dus duidelijk van slag!
Als de broers tijdens het ontbijt naar buiten over de Elbe kijken zien ze de regendruppels ronde kringetjes in het water maken. De lucht erboven is grijs en grauw, dat voorspelt niet veel goeds. Ze trekken meteen de regenkleding aan en zetten koers naar Ústi nad Labem. Daar pinnen ze de allereerste kronen en kijken ondertussen uit naar een koffietent. Wim en Joost steken de Elbe over en belanden daar op het station, altijd goed voor koffie plus. Joost maakt nog even gebruik van het toilet terwijl Wim op de fietsen past.
Net toen Joost terug kwam, ziet Wim een oudere mevrouw die van bovenaf van de omhooggaande roltrap af komt stuiteren. De broers schieten te hulp, zien geen noodknop, en zijn genoodzaakt om met de met haar hoofd naar beneden liggende vrouw, haar zo goed mogelijk ondersteunend naar boven te gaan. Boven aangekomen trekken ze de vrouw het perron op. De broers roepen naar twee vrouwen op het perron om 112 te bellen voor een ambulance. Ze zien nu pas dat de mevrouw behoorlijk gewond is. De twee vrouwen vertellen dat ambulance onderweg is en dat zij bij de mevrouw blijven tot hij gearriveerd is.
Wim en Joost reinigen Joost zijn kanariegele regenjas van het bloed en verlaten de plaats des onheils. Als ze weer in hun gewone ritme zijn moet Joost zijn verhaal over het toiletbezoek nog even kwijt. Het systeem werkt als volgt: je komt binnen in een halletje, meldt je bij het loket met twintig cent, waar je van een mevrouw in ruil een muntje krijgt. Die moet in de automaat voor toegang tot de toiletruimte. Voordat je deze betreedt wordt je teruggeroepen, je mag dan een hoeveelheid reeds afgescheurde velletjes toiletpapier (wat je nodig denkt te hebben) uit een bakje meenemen naar een toilet wat niet op slot kan. Erg ontspannen zit je dan niet!
Het is ondertussen nog niet droog geweest als ze Litomêrice binnenrijden. De broers willen zich graag van binnen en van buiten verwarmen en bezoeken daarvoor een pizzeria. Inwendig gloeiden ze van de scherpe spaghetti met knoflook, uitwendig mislukte volledig doordat één van de aanwezige gasten zonodig het raam open moest zetten.
Wim en Joost kachelen aan één stuk door naar Melnik, waar ze hartelijk worden ontvangen door de eigenaresse van pension Hana. Zij zorgt dat ze wat spullen krijgen om de tassen en fietsen te reinigen van allerlei drek. Ze krijgen een mooie grote kamer met twee relaxfauteuils. Om wat te eten lopen de broers omhoog naar het centrum, waar ze met chop sticks een heerlijke maaltijd verorberen. Na het verlaten van het restaurant genieten ze nog van het prachtige uitzicht vanaf het hoogste punt bij het slot.
Een mooie slot van deze natte dag.
