Als Wim en Joost vanuit hun kamer naar buiten kijken is het een beetje mistig, er staat dus sowieso geen wind. Als ze vertrekken na het ontbijt schijnt er een mager zonnetje. Ze zijn er blij mee, want de afgelopen dagen hebben ze vanwege het weer veel met het verstand op nul gereden. Ze maken zich er een beetje zorgen om of dit geen blijvende gevolgen zal hebben… maar gelukkig, nu is er de zon!
Buiten koffie drinken op een terras is ook alweer lang geleden, evenals een broodje eten op een bankje aan de oever van de Donau. Campings komen ze te kust en te keur tegen, zodat ze besluiten tot een uur of vier door te rijden. Vanaf dat moment gaat het fout, geen camping meer te vinden.
De broers vragen het diverse malen maar het loopt allemaal op niets uit. Dan maar doorrijden naar Regensburg. Ter hoogte van het centrum stoppen ze en vragen aan een voorbijganger naar een camping ter plaatse. Hij weet er ook niet veel van, maar noemt zo drie adressen waar je goed kunt eten. Ook belangrijk, maar nu even niet!
Wim en Joost halen de boekjes van de Limes-route uit de tassen, omdat ze verwachten daar meer informatie in te vinden. Er blijken hier zelfs twee campings te zijn. Een man stopt en vraagt of hij de broers van dienst kan zijn. Als een gangmaker fietst hij voor hen uit en loodst ze in nó time door de stad, tot aan de oever van de Donau. Ze krijgen van hem een laatste advies en hij krijgt een paar klompjes. “Hiermee ga ik mijn dochter verrassen”, zegt hij.
Drie uur later dan gepland zetten de broers de tentjes op en kunnen ze toch nog kamperen. Dit tot geruststelling van Wim, die afgelopen nacht een paar extra voeten op zijn matras zag liggen. Wat een prachtige zonnige dag met als toetje buiten eten op het terras.
