Auteursarchieven: Wim

Uña – Arcas

Als we na het ontbijt Uña verlaten liggen er twee pittige klimmen op ons te wachten. Eenmaal boven genieten we van de prachtige uitzichten. Langs de tegenover liggende bergwand denken we in eerste instantie een weg te zien lopen, maar blij nader inzien blijkt het een groot irrigatiekanaal te zijn. Wat zal dat een werk geweest zijn om aan te leggen! Een paar kilometer verderop stoppen we bij een grote parkeerplaats vanwaar je ongeveer 100 meter over een pad moet lopen om uitzicht te krijgen in een diepe nauwe kloof. Het is beangstigend diep! Op de parkeerplaats zelf hebben we een wijds uitzicht. We krijgen spontaan het marklin gevoel bij het zien van het in de diepte gelegen Villaba de la Sierra. Via het stadje Cuenca belanden we uiteindelijk in Arcas in Hostal Arcas de Agua. s’Avonds ervaren we dat ze hier een uitstekende keuken hebben. Anne-Marie en Ernest met wie we vandaag regelmatig stuivertje hebben gewisseld zijn het daar roerend mee eens.

Albaracín – Una

Om half zeven komt het motor/fietskamp tot leven. We verorberen da laatste acht sneetjes geroosterd brood die we royaal beleggen met roomboter marmelade en de befaamde chocapasta van Ed en Fred. Hier moeten we het voorlopig mee doen tot de koffie. We rijden van Albaracín tot aan Royuela langs een snel stromend riviertje door een prachtig afwisselend dal. In Calomarde drinken we koffie en versterken de inwendige mens met de man een half stokbrood rijkelijk belegd met omelet en kaas wat besprenkeld is met olijfolie. Omdat er de eerste 55 kilometer geen voorzieningen zijn bestellen we er voor elk van ons nog een voor onderweg. We kunnen het niet laten om wat kripjes spek in te laten pakken die als tapas op de toog staan! Na het nodige klimwerk komen we bij de oorspong van de Taag. De beelden erom heen zijn imposanter dan de bron zelf die nu nog een armetierig stroompje is. Vanaf de Puerto de El Cubillo ( 1617 mtr. ) een steile afdaling over een lengte van 5 kilometer naar 1200 mtr. Zó n afdaling vergt de uiterste concentratie van onszelf en overuren voor de remblokken. Na de afdaling eten we de laatste restanten van ons brood op en lessen onze dorst. We zien in de verte nog twee fietsers afdalen wat een prachtig gezicht is. Weldra voegen ze zich bij ons en maken we kennis met Anne-Marie en Ernest. Beide zijn evenals de vaders van Zeeuwse afkomst. Achteraf bekeken hebben we ze al eerder zien rijden over de Plaza del Torino in Teruel en ook stonden zij op de camping in Albaracín waar we vlak voor vertrek nog een praatje maakten met Anne- Marie. We gaan overnachten in Uña en belanden in Hostal Agua-Riscas. Samen met Anne-Marie en Ernest vormen we een kleine Zeeuwse enclave en nuttigen we gezamenlijk het avondmaal. Onze vriendelijke en attente gastheer doet zijn uiterste best om in het Engels uit te leggen wat er zoal op de menukaart staat en dat gaat hem goed af. Gezelligheid kent geen tijd en fietsers hebben altijd leuke verhalen voor elkaar dus is het al laat als we voor een welverdiende nachtrust onze Spaanse bedden opzoeken.

Teruel – Albarracín

Half negen schrikken we wakker, we hebben ons verslapen! Weg gaan naar de bar van het hostal waar we kunnen ontbijten. We bestellen een americano en een café con leche en zeggen er in het Spaans bij desayuno. Oftewel ontbijt. Mevrouw knikt en brengt de koffie. We wachten en wachten en zien wel dat er iemand in de keuken bezig is. Uiteindelijk vragen we nog een keer desayuno en laten daarbij de sleutelhanger met het kamernummer zien. Mevrouw zegt iets in het Spaans wat we niet begrijpen maar een behulpzame jongeman naast ons vertaald dat er geen ontbijt bij de kamerprijzen is inbegrepen. We vragen de jongeman de mevrouw uit te leggen dat we dat extra betalen. De jongeman zegt wat en de mevrouw knikt. Als we inmiddels ruim een half uur verder zijn is er nog steeds niets gebeurt. We geven het op, betalen de kamer en de koffie en verlaten leeg en laat het hostal. Bij de nabijgelegen Dia Mercado stillen we onze honger voordat we weer op de fiets stappen. Onderweg komen we een Nederlands meisje tegen die in haar uppie vanuit Portugal naar huis fietst, dapper hoor! De route naar Albaracín is prachtig en afwisselend qua natuurschoon. Een bepaald gedeelte met enorme rotsblokken herkennen we onmiddellijk van onze vorige tour. Op de camping in Albaracín hebben we drie Nederlandse motorrijders uit de omgeving van Zutphen als buur. Aardige en vrolijke mannen die je om een boodschap kunt sturen. We hebben alleen een paprika nodig en die brengt één van de mannen graag voor ons mee uit het dorp. Hij is van het formaat suukerpee ( de paprika hé ) De buren verzorgen ook nog het toetje voor ons. Ze hebben nogal wat risotto over en anders gooien ze het weg. Nou de vaders weten er wel raad mee en de pan gaat schoon leeg. Omdat we op een strategisch punt staan ( tegenover het kraakheldere toiletgebouw ) hebben we weer gezellig en veel aanloop. Veelal van landgenoten waarvan er veel op deze camping staan.

Cedrillas – Teruel

◦ We beginnen de dag met een klim van 8 kilometer lang naar de top van de Puerto de Cabigordo, die op 1600 meter hoogte ligt. Als we vertrekken is het slechts 4 graden Celsius en we hebben weer eens tegenwind. Eenmaal de top bereikt moeten we een afdaling maken waar we als een berg tegenop zien. Bibberend van de kou stoppen we in Corbalán waar we in een bar een half uur nodig hebben om weer op temperatuur te komen. Halverwege Corbalán en Teruel komen we twee Nederlandse mannen tegen die zowaar in de korte broek fietsen. Dit doet ons vermoeden dat de temperatuur verder naar beneden wel oké is en dat blijkt ook zo te zijn. Teruel bezochten we al eerder tijdens de route El Cid. We drinken nu koffie bij de prachtige bakkerij waar we toentertijd hebben ontbeten. De kwaliteit is nog steeds top en de jongedame die ons bedient ook! We rijden om de oude binnenstad en langs de Spaanse trappen Teruel weer uit. Na zeven kilometer zijn we in San Blas waar we een bushokje als restaurant inrichten voor onze broodmaaltijd. Als we met de maaltijd gereed zijn en weer willen vertrekken ontdekt Joost dat hij een voortas mist. Verloren, nee dat bestaat niet. Gestolen? dat zou kunnen tijdens het koffiedrinken. Vergeten mee te nemen uit het hostal in Cedrillas? Dat kunnen we haast niet geloven. Om het laatste uit te sluiten bellen we met het hostal en vragen naar de jongedame die zo graag Engels spreekt. Ze gaat informeren en komt met het goede bericht dat er een grijze tas gevonden is waarin onder meer slippers en een blauw gastankje zitten. Wat een opluchting! De vraag is nu, hoe krijgen we de tas weer in ons bezit? Ook daarvoor heeft de jongedame een oplossing. Haar tante moet vanavond in Teruel zijn, en als we naderhand ons overnachtingsadres doorgeven, zal ze daar de tas aan ons overhandigen. Eind goed, al goed.

◦

Fortanete – Cedrillas

Vandaag staan er drie bergpassen op het menu del dia. De Puerto de Villarroya van 1701 mtr. De Puerto de Sollavientos van 1507 mtr en een bergpas die geen naam mag hebben maar wel 1600 mtr. hoog is. Het verval tussen de passen ligt tussen de 200 en 300 mtr. We kunnen dus aan de bak! We zitten behoorlijk op hoogte en dat is aan de temperatuur goed te merken. Om weer wat op te warmen, eten we in een bar bocadillos met warme tortilla. De mevrouw die dit voor ons verzorgd is heel aardig en vertoond ons deels een voorkomen die in dit berglandschap absoluut niet misstaat. Vol goede moed gaan we verder. Rond drie uur in de middag arriveren we aardig uitgewoond in Cedrillas. In Hostal Ramiro kunnen we gelijk aanschuiven voor een menu del dia. De jonge dame die ons ontvangt spreekt goed Engels en geeft deskundig uitleg bij het keuzemenu. Later vertrouwd ze ons toe dat ze het prettig vind als er gasten komen die Engels spreken omdat ze dan, wat ze op school geleerd heeft, in de praktijk kan toetsen. Vanaf ons balkon zien we een man richting camping fietsen die al sinds 2003 gesloten is. Vanuit de hoogte krijgt hij van ons de nodige informatie en besluit hij onze buurman te worden voor de komende nacht. De vaders hebben beide wat last van darmkrampjes. De veroorzakers zijn mogelijk de kuipjes roomboter bij het ontbijt. Achteraf gezien bleken die een jaar over de datum te zijn. Met een tabletje Imodium hopen we spoorloos de nacht door te komen.

La Todolella – Fortanete

Na het ontbijt fietsen we terug naar de route en beginnen gestaag aan een beklimming die het grootste deel van dag in beslag zal nemen. Het is behoorlijk fris deze morgen maar op ons koffieadres in Mirabel brandt de kachel en is het lekker warm. We zien enkele bezoekers genieten van knapperig stokbrood met een warme tortilla. Dat lijkt ons ook wel wat en de bestelling is snel geplaatst. Het broodje overtreft al onze verwachtingen en het trauma van gisteren is als sneeuw voor de zon verdwenen. Vanaf Cantavieja worden we echt op de proef gesteld en begint de beklimming naar de top van de Puerto de Cuarto Pelado over een lengte van 12 kilometer tot een hoogte van 1657 meter. Eenmaal op de top maken we nog een kleine afdaling naar Fortanete. We belanden in hotel Mercadales waar de eigenaresse ons zeer behulpzaam is met onze bagage. s’Avonds krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld bestaande uit streekproducten en alles in eigen keuken bereidt. Als we aan het postre toe zijn moeten we een keus maken uit drie even smakelijk uitziende creaties. Die keuze is moeilijk en achteraf hadden we het derde toetje er ook maar bij moeten bestellen, zo lekker! Voldaan zoeken we op tijd onze bedden op want morgen volgt er weer een pittig dagje!

Fuentespalda – La Todolella

De tenten gaan mooi droog de tassen in, daar zijn we altijd blij mee! In het mini – bergdorp Herbés gaan we voor een kopje koffie. We laten onze fietsen in een lager gelegen straatje staan en lopen zelf 116 treden omhoog naar de bar. We bestellen una americano en una cortado. Omdat we voorlopig geen mercado tegenkomen vragen we er een broodje jambon bij. Het droge stof gehalte van van zowel brood als ham is van zo’n hoog gehalte er telkens een slokje koffie bij moet om het weg te krijgen. Na de helft van het broodje is de koffie op. De rest van het broodje gaat mee in een servetje als noodrantsoen. We krijgen een zware klim van zo’n 5 kilometer lengte voor de kiezen met een gemiddeld stijgingspercentage van 9 procent. De klim heeft nogal wat gemene trekjes van 9 tot en met 11 procent. Daar worden de vaders niet zo vrolijk van, zo we dat al waren na dat broodje! Tot overmaat van ramp worden we ook nog getrakteerd op regen, hagel en een paar slagen onweer. Het lukt niet om in Forcall te overnachten. Het hotel is completo en in het hostal is niemand aanwezig. We klampen een Spaanse mevrouw aan en zij weet ons duidelijk te maken dat we door moeten fietsen naar La Todolella een paar kilometer bezijden de route. We zijn van harte welkom in hostal El Guerrer.

Bot – Fuentespalda

Om half negen verlaten we onze romneyhut en kachelen verder over de via verde die we enkele kilometers voor Valderrobres verlaten. Hier ontmoeten we een Vlaming die vanaf 26 maart onderweg was. Gestart in Santiago de Compostela en via Sevilla, Cordoba en Girona weer terug naar Vlaanderen. Hij was nu op de helft en trof volgens zijn zeggen vandaag de mooiste dag tot nu toe wat het weer betreft. In Valderrobres slaan we flink in en Wim gaat naar de Chinees voor een nieuwe bidon! We slaan onze tenten op op camping La Font in Fuentespalda. We doen de was en nuttigen daarna een voedzame maaltijdsoep.

La Bisbal de Faset – Bot

Mevrouw verwend ons met een superontbijt en we krijgen twee appels en een fles water mee voor onderweg. Voor de kamer, het diner en ontbijt tikken we totaal € 68,- en een paar klompjes af. Dit bestaat dus nog in het binnenland van Spanje. Het menu del dia verrast ons met een maaltje varkenspootjes. Menigeen gruwt ervan maar wij Zeeuwen die vroeger een abonnement hadden bij de spekclub van Bant zijn er mee opgegroeid. Smullen dus! Als dessert plukken we clandestien kersen uit een langs de weg gelegen boomgaard. Iets voorbij El Pinell de Brai komen we op de Via Verde de La Terra Alta. Tot 1973 reden hier nog treinen en nu na asfaltering is het een veel gebruikt fietspad. Bij aanleg hiervan hebben ze wel de rail verwijderd maar de bielzen laten liggen wat nu goed merk- en zichtbaar is. Het traject is bezaaid met tunnels waarvan de langste meer dan 700 meter lang is. Vlak naast de via verde bij Bot ligt de camping Terra Alta. Voor een luttel bedrag krijgen we een tweepersoons hut die tot onze verassing van een airco is voorzien. Zeer welkom na een warme dag!

Montblanc – La Bisbal de Faset

We drinken nog een kopje koffie in Montblanc en maken kennis met een nieuwe snack, een spinaziebroodje met rozijnen. Niet lang daarna zijn we Espluga. Ook hier zien we veel gele linten. We fietsen nog steeds in Catalunya waar we deze linten overal zien. Het is een teken van protest in verband met de gewenste onafhankelijkheid. Enkele kilometers verderop bezoeken we het fraaie klooster van Poblet. Aan twee Franse echtparen moeten we veel vertellen over de reis en onze fietsen. We nuttigen een menu del dia waarvan de primo bestaat uit een sopa catalunya, een geweldige soep waar we niet over uitgepraat raken. Vervolgens een runderwang en een schaaltje volle romige yoghurt. Hiervan fietsen we zelfs vrolijk verder. We zoeken onderdak in La Bisbal de Falset. Klop en er wordt opengedaan gaat hier niet op maar de telefoon brengt uitkomst. Cal Trucafort verwend ons met onderdak en een goede maaltijd.

Manresa – Montblanc

Na het ontbijt bij Pro Juventute verlaten we het mooie stadje Manresa en rijden richting Ingualada. Het is vrij zonnig weer en het zal volgens de weersvoorspelling vandaag ruim 20 graden worden. De keuze is reuze tussen de koffietentjes in Ingualada. Bij toeval komen we bij de beste bakker terecht. We worden niet teleurgesteld en nemen ook nog een paar heerlijke belegde broodjes mee voor onderweg. In de nabij gelegen supermercado scoren we ook nog een mooi stevig rozijnenbrood. We kunnen weer even vooruit! Ons einddoel voor vandaag is Camping Montblanc Park een camping met voorzieningen die wij graag zien na een lange dag fietsen. Voor het zover is moeten er nog de nodige heuvels overwonnen worden. Als we om half zeven aardig uitgewoond de camping bereiken blijken het restaurant en de winkel vanwege een kleine verbouwing twee dagen gesloten te zijn. Zodoende blijft het vanavond bij cup a soup en rozijnenbrood en een zakje nootjes. Vermoeid en maar half voldaan kruipen bij de invallende duisternis in onze iglo’s.

Espinelves – Manresa

De eerste nacht in onze nieuwe tentjes is prima bevallen. Wim verleend ongevraagd en per telefoon roomservice aan Joost zodat die ook op tijd uit de veren is. In de loop van de morgen steeds meer zon en een aangename temperatuur. Rond een uur of drie slaat het weer om in fikse regenbuien en onweer. Met de nodige vertraging belanden we, uiteindelijk toch nog doorweekt, in Manresa. We gaan de nacht doorbrengen in de oude binnenstad bij de organisatie Pro Juventute en op vertoon van ons pelgrimspaspoort krijgen we ook nog eens 10% korting.

Zijn de vaders van de aardbodem verdwenen? Zijn ze soms verdwaald? Of maken ze de Spaanse wegen zo onveilig dat de politie ze voorlopig achter slot en grendel heeft gezet? Niets van dat alles. De vaders fietsen nog steeds door het Spaanse bergland maar hebben het een beetje zwaar, soms wel een beetje veel zwaar. De dagelijkse beklimmingen vergen veel van mens en materiaal. Niet alleen de remblokken en de banden slijten, maar ook de vaders zelf zodat we af en toe op ons tandvlees rijden cq. lopen bij een langdurige stijging van hoog gehalte. Factoren als: slecht weer, traject zwaarder dan gedacht, laat aan komen op het overnachtingsadres en de vroeg invallende duisternis zorgen er mede voor dat er van een verslag weinig cq. niets terecht komt. Voorlopig gaan we een kort overzicht per dag geven zodat onze volgers in ieder geval weten waar we tot nu toe zijn geweest. 6 mei 2018 Gerona – Espinelves Een goed begin is het halve werk. Het regent zo hard dat het zwembad op de binnenplaats van het hotel wel een bubbelbad lijkt. De dag door regelmatig buien. Na zestig kilometer kunnen we de tenten droog opzetten! Dat dan weer wel.

Vrijdag 8 juni
Salency – Nijkerk – Burgh Haamstede

Donar en Pluvius hadden afgelopen nacht een pact gesmeed en hebben ons een passend afscheid bezorgt. De donderslagen en bliksem werden vergezeld of afgewisseld door hevige regenbuien. Is dat erg? Nou nee, zolang je het droog houdt in je tent is er weinig aan de hand, maar een miniscuul lekje op een naad van de buitentent waar druppeltje voor druppeltje doorheen sijpelt vormt op den duur toch een plasje. We hebben het dus beide niet helemaal of helemaal niet droog gehouden. Bij Joost bleef de wateroverlast beperkt tot een deels natte onderkant van zijn matras. De brede mannen in tent twee hebben vannacht onbewust het lepeltjes concept gelaten voor wat het was met als resultaat dat aan één kant de binnentent breder werd dan de buitentent. Donar lichtte nog een beetje bij zodat pluvius precies kon zien waar hij moest zijn. Het was nog niet zo erg dat het matras de tent uitdreef, maar toch! Tussen de buien door pakken we de natte boel op en dumpen alles zo snel mogelijk in de auto. De chauffeur nuttigt zijn van huis meegenomen ontbijt, in de vorm van een shake, in de auto. De vaders wijken uit naar het droge toiletgebouw om daar vast en vloeibaar voedsel tot zich te nemen. Eigenlijk een omgekeerde wereld! Nadat we onze financiële verplichting hebben voldaan bij madame kunnen we terugreis aanvaarden. De reis naar huis verloopt met horten en stoten. We zien delen van Frankrijk, België en Nederland in detail aan ons voorbijgaan omdat we er tergend langzaam voorbij rijden. Vergeleken met de afgelopen weken is het een beetje saai, toch nog een hoogtepuntje tijdens de terugreis en wel een bezoek aan Mc. Donald, dat blijkt tevens een uitstekend middel om het trauma van de slavinken uit de gaarkeuken voorgoed te vergeten! Met een fijn weerzien van onze familie eindigt dit mooie fietsavontuur.
Tot besluit willen we alle volgers bedanken voor de leuke reacties en waardevolle informatie die ze ons deden toekomen via mailtjes, apps of anderzins. Het is altijd weer een opsteker als we onderweg zijn. Een extra bedankje voor onze chauffeur, websitebeheerder en redder in nood als het weer zo ver is dat we huiswaarts moeten. En last but not least bedank ik Wytske mijn vrouw die elk jaar weer mij vijf weken toevertrouwd aan mijn jongste broer Wim om mijn grote passie uit te kunnen oefenen. Dank u wel – Alstublieft, namens de vaders Joost en Wim.

Donderdag 8 juni
Compiègne – Salancy
De vrijwilligster heeft de boodschap blijkbaar goed ontvangen want ze is al vroeg aanwezig om de administratie af te wikkelen. Inschrijven, stempelen en het presentiegeld á tien euro per persoon innen voor de overnachting. Er blijkt een klein misverstand in de organisatie want als zij vertrokken is komt de volgende vrijwlliger die de procedure wil herhalen. Hij maakt nog een praatje en als hij ziet dat alles in orde is, is hij snel verdwenen. Op loopafstand van de gite zit een Artisane Boulangerie en dus genieten we van een verse knapperige pain complet bij het ontbijt. We zwaaien de Belg uit die op weg gaat naar de Cevennen en nemen afscheid van de aimabele brabander Sjaak en wensen hem Bon Camino op zijn lange voettocht naar Lissabon. We ruimen de keuken op en vegen de vloer aan in de slaapzaal en laten zo de boel opgeruimd achter voor de volgende pelgrimsgasten. Voordat we vertrekken moet Wim nog iets van het hart. Hij werd afgelopen nacht rond half twaalf wakker en zag bij het schijnsel van de nachtverlichting dat de Belg, die zonodig om tien uur moest gaan slapen, een computer spelletje aan het spelen was en ondertussen luid smakkend en knabbelend een lolly verorberde. Wim kreeg het er Spaans/Frans benauwd van maar gaf uiteindelijk de pelgrimsgedachte voorrang boven het oog om oog, tand om tand, zij het met enige moeite.
Amper op weg naar de benedenstad komen we langs de Eglise Saint Jacques en zien op het plein een aantal oudstrijders met veel vlagvertoon aan komen lopen. We vermoeden dat er een herdenking plaats gaat vinden en dat blijkt ook zo te zijn. De militairen uit de stad Compiègne, die omgekomen zijn tijdens de laatste twee wereldoorlogen en de Algerijnse oorlog, worden hier bij het monument herdacht. De fietsen gaan even aan de kant en de helmen af. We zijn er welliswaar niet op gekleed maar nemen de vrijheid om de Nederlandse staat bij deze plechtigheid te vertegenwoordigen. Er volgen een aantal toespraken en er worden een viertal kransen gelegd. Het is opvallend dat ook hier de jeugd nauw betrokken wordt bij de hele plechtigheid. De ceremonie wordt beëindigd met het zingen van de het Franse volkslied, de Marseillaise. We kennen de tekst niet maar wel de melodie en dus neurieen we op gepaste wijze de plechtigheid naar het einde toe.
We zijn ondertussen hard aan een kop koffie toe en strijken neer op het eerste beste terras. Gelijktijdig met de koffie wordt de rekening gepresenteerd, een record tot nu toe, zeven euro en twintig cent voor twee kale bakjes! Zouden we het als volksvertegenwoordigers nog kunnen declareren bij het kabinet? We fietsen door het centrum naar de oever van de Oise en volgen deze noordwaarts en rijden onder een ereboog van platanen de stad uit. Enkele kilometers buiten de stad, in het bosgebied Foret de Laigue, komen we langs de plaats des onheils. Hier kwam Wim een paar jaar geleden ongelukkig ten val met alle gevolgen van dien. We houden even halt maar houden het kort, we hebben tenslotte al een plechtigheid achter de rug! Wim oppert nog wel om even bij het hospital langs te gaan zodat ze kunnen zien hoe mooi de wond is genezen. Voor de middagmaaltijd is het weer zoeken en als we tot tweemaal iets vinden zijn we net te laat. We spreken wat noodvoorraad aan en kachelen door naar Nyon en doen daar royaal inkopen bij de Intermaché. Vervolgens gaan we om informatie bij het Office de Tourisme want met een kaartje van de omgeving moeten we makkelijk de camping in Salency kunnen vinden. De bijzonder aardige informatrice legt ons haarfijn uit wat we willen weten, voorziet ons van het nodige kaartmateriaal en als kers op de taart heeft ze ook nog een prachtig stempel, die als laatste deze reis, in ons pelgrimspaspoort terecht komt. De camping is snel gevonden maar blijkt helaas op donderdag gesloten. Omdat het terrein voor fietsers vrij toegankelijk is besluiten we om de boel toch maar op te zetten. Al vrij snel komt er iemand op ons af, hij blijkt de beheerder te zijn. We mogen blijven als we ons morgenochtend voor vertrek wel eerst melden bij zijn vrouw voor de financiële afwikkeling. Oui bien sûr monsieur, pas de problem! Wim houdt regelmatig contact met de chauffeur die onderweg is om ons op te halen voor de terugreis die morgen plaats zal vinden. Om kwart over elf arriveert hij op de camping en niet lang daarna zoeken we de slaapzak op. Het is voor vader en zoon een beetje passen en meten maar als ze lepeltje-lepeltje gaan liggen passen ze net in Wim zijn tentje!

woensdag 7 juni 2017
Bondy – Compiegne
 
Na het ontbijt vervolgen we de route verder langs het Canal in oostelijke richting. In het plaatsje Mitry-le-Neuf eindigt eindelijk de bebouwing van de Parijse voorsteden en moeten we over de brug naar de andere oever. Voordat we dat doen gaan we eerst op zoek naar een kop koffie. Het is vandaag marktdag in Mitry-le-Neuf en een drukte van belang. We moeten tussen de marktkramen door laveren om koffie te kunnen drinken bij een Portugese bakker. Het is opvallend dat zowel bevolking als middenstand vrijwel geheel uit import bestaat. Het is een smeltkroes van nationaliteiten en een en al levendigheid in en om de marktkramen en in de winkels.
Weer op pad rijden we met een grote boog om Aéroport de Paris-Charles de Gaulle heen en kruisen zodoende de aanvliegroute. Tussen het grote aantal vliegtuigen op weg naar de landingsbanen treffen we tot tweemaal toe het grootste verkeersvliegtuig van Airbus, de A.380. Nou als die over komt willen we maar wat graag even stoppen! We rijden over het platteland met vrijwel uitsluitend landbouw. De dorpjes zijn klein en hebben geen of minimale voorzieningen. Het is dan ook weer zoeken geblazen om vóór twee uur een restaurantje te vinden voor de middagmaaltijd. Net voor die tijd kunnen we nog ergens aan tafel maar dan wel rapidement! Wat we aanwijzen op het Menu de Jour is er niet meer dus moeten we het doen met wat er nog wel is. Het voorgerecht, een schaaltje rauwkost, kan er nog mee door maar het hoofdgerecht lijkt regelrecht uit de gaarkeuken te komen. We delen samen een literblik met doperwten en wortel en krijgen er elk twee slavinken bij die dobberen in het groentenat. Dobberen was deze slavinken niet vreemd, dat hadden ze waarschijnlijk de hele morgen al in de jus gedaan want er zat werkelijk geen kraak of smaak meer aan. Bah!
Het begint al avond te worden als we in Compiegne op zoek gaan naar een slaapplaats. Na de i-pad geraadpleegd te hebben spoeden we ons naar het nabijgelegen Campanile Hotel. Als we bij een infobord de prijs voor een kamer zien, zitten we rap weer op de fiets. Negenennegentig euro per nacht vinden we toch wel iets teveel van het goede! We rijden richting centrum waar meerdere hotels moeten zijn. Bij toeval passeren we een St. Jacobs kerk. Toch maar even kijken, misschien is er een mogelijkheid om te overnachten. En Jacobus zij dank die is er in de vorm van een Gite des Pélerin, maar….. hij is wel gesloten! Er staat aangeplakt dat als je hier wilt overnachten je rond de klok van zes uur aanwezig moet zijn omdat er dan een vrijwilliger komt die je inschrijft, met je afrekent en je de code van de toegangsdeur toevertrouwd. We bellen enkele malen het vermelde 06- nummer maar krijgen geen gehoor. Als we net staan te overleggen wat nu te doen wordt de deur van binnenuit geopend door een daar aanwezige Belgische fietser. We mogen naar binnen, maken een keus uit acht van de tien bedden, spoelen het stof en de vermoeidheid van ons lichaam terwijl ondertussen de belgische fietser in vloeiend Frans een boodschap op het antwoordapparaat inspreekt van het 06- nummer, zodat de vrijwilliger op de hoogte is dat we er zijn. Later op de avond maken we nog kennis met Sjaak Franken uit Bergen op Zoom. Sjaak is lopend onderweg naar Lissabon en doet dat via Santiago de Compostela. Voor de totaal drieendertighonderd kilometer heeft hij vijf maanden uitgetrokken. De gezellige conversatie met Sjaak wordt om tien uur abrupt afgebroken want de Belgische fietser wil graag onder de wol en conform de regelementen mag om tien uur het licht uit en moet het dan stil zijn op de slaapzaal. Nou, welterusten dan maar!  
 
 

Ousse – Bondy
Het zag er in eerste instantie niet naar uit maar we verlaten Ousse zoals we gekomen zijn namelijk strak in het regenpak! Ruim voordat de TGV naar Parijs vertrekt arriveren we op het station van Pau. Onder begeleiding van de stationschef mogen we samen met drie rolstoelers de rails oversteken naar perron B. Op een informatiebord staat de indeling van de trein zodat je precies kunt zien waar het rijtuig stopt waarin we een plaats gereserveerd hebben. We halen alvast de bagage van de fietsen om straks snel te kunnen handelen want de trein stopt slechts drie minuten. Alles loopt op rolletjes en stipt op tijd vertrekken we uit Pau. Onze verwachtingen van de TGV zijn wat te hoog gespannen geweest. Een groot deel van het traject is het meer een veredelde intercity en is het al heel wat als we af en toe honderdtachtig kilometer per uur rijden. Het laatst deel van Tours tot aan Parijs doet de TGV zijn naam eer aan en raast met een snelheid van ruim driehonderd kilometer per uur door het glooiende Franse landschap. Waren we in eerste instantie enigszins teleurgesteld nu ervaren we een licht gevoel van sensatie! Wat een snelheid! 

In de stromende regen naderen we het eindstation Paris Parnasse en is het even zoeken naar de uitgang. Ondanks dat het inmiddels vijf uur is maken we een kleine citytoer met als hoogtepunten, de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe en de Champs Elysées. Het is te merken dat de avondspits aan de gang is want het is een drukte van belang. Zelfs onze navigator Osmand raakt er af en toe van in de war en laat ons een rondje draaien. We helpen Osmand een handje met onze smartphones en komen zo weer op de geplande route uit zijnde een fietspad langs het Canal de la Vilette dat ons door de buitenwijken van Parijs leidt tot in Bondy. Het is inmiddels half tien en na dik vier uur door een hectisch Parijs fietsen zijn we toe aan rust en een comfortabel bed.

Ousse – Lourdes – Ousse
Na een heerlijk ontbijt stappen we op de fiets voor een ritje van tweeëndertig kilometer naar bedevaartsoord Lourdes. Het is een taai stuk met veel vals plat en de wind tegen. In Lourdes maken we kennis met twee echtparen, zo te zien aan hun uitrusting zijn het sportieve wandelaars. Niets blijkt minder waar, het zijn pelgrimsgangers die een deel van de Camino naar Santiago de Compostela lopen. Ze zijn nu op weg naar het buro van de plaatselijke St. Jacobs vereniging voor een stempel, of op zijn Frans une tampon. We worden uitgenodigd om met ze mee te lopen. De gids die ons naar het buro loodst heeft een belangrijke functie bij de landelijke St. Jacobs organisatie in Frankrijk. Op het buro worden we meer dan hartelijk ontvangen en krijgen zelfs drie fraaie stempels in ons paspoort. We laten ons verleiden om voor drie euro per persoon een zogenaamd passeercertificaat aan te schaffen, dit certificaat is een bewijs dat we als pelgrim Lourdes aangedaan hebben tijdens onze Camino. Als laatste worden we nog ingeschreven in het officiële register met een aantekening over onze Camino Portuguese. De ceremonie wordt onzerzijds besloten met het overhandigen van het typisch Hollands aandenken dat meteen een vooraanstaande plaats in het buro krijgt!

Aan de prijs van een kopje koffie (drie euro zonder koekje) merken we dat we in een barmhartige omgeving verkeren. Desondanks bezoeken we het gebedshuis de Basilique de I’Immaculée Conception, vervolgens de Crypte en het gebedshuis Basilique Notre-Dame-du-Rosaire. Het is een en al pracht en praal met kleurige bijbelse taferelen in mozaïek van enorme afmetingen. Na het bezoek aan de gebedshuizen kijken we even de drukte aan bij de grot van de heilige Bernadette. In defilé schuifelen de mensen langzaam voorwaarts om met hun handen de vochtige rotswand van de grot te betasten. Voor veel gelovigen waarschijnlijk een lang gekoesterde wens. Tot besluit bezoeken we nog de Basilique souterraine Sant-Pie X. De naam zegt het al, een ondergrondse kerk. Voor onze begrippen heeft dit gebedshuis gigantische afmetingen. Er gaan met gemak vijfentwintigduizend gelovigen in voor de dagelijkse eucharistieviering. Inpandig is goed de constructie te zien, deze doet ons denken aan het ijsstadion Viking Skippet in Oslo. Als we weer buiten zijn kruisen we het pad van een Belgisch gezelschap onder leiding van een gids. We luisteren even mee als hij verteld over de overstroming die hier plaatsvond in tweeduizenddertien. Even later als we bij onze fietsen terug zijn spreekt hij ons aan en vraagt of we een bepaalde route fietsen. We vertellen een en ander in kort bestek en het blijkt dat de gids zelf ook een gepassioneerd fietser is. Hij was verleden jaar in een tijdsbestek van vijf maanden naar Iran gefietst, iets waar een vliegtuig circa negen uur over doet zo ervoer hij op de terugweg. Financieel een beetje geplukt maar geestelijk zeer verrijkt aanvaarden we de terugweg naar Ousse. Het windje mee en vals plat naar beneden, wat een zegen!!

Bij het hotel aangekomen krijgen eerst onze fietsen een broodnodige onderhoudsbeurt en zorgen we ervoor dat ze er weer spic en span uitzien. Een goede voorbereiding voor morgen als ze vastgesjord en op hun gemak in de TGV staan en het Franse platteland met hoge snelheid aan zich voorbij zien gaan. 

Niet ver bij ons vandaan horen we dat de kok druk bezig is in zijn domein. We werpen een blik door het openstaande keukenraam en krijgen een verkorte cursus Haute Cusine door een man met liefde voor zijn vak. Als het uitpakt zoals wij denken dat hij verteld dan wordt het straks smullen geblazen!

Laruns – Ousse
Met de nog steeds laaghangende bewolking, we hebben de bergtoppen hier nog niet gezien, verlaten we Laruns. Het is een mooie route door het middelgebergte van de Pyreneeën. Veel op en af maar steeds geleidelijk op één stukje na dat was steil en dan bedoelen we dat het ook echt steil was! 

Wim zijn achterband maakt bij elke omwenteling een gillend geluidje en dat is zeer Irritant. Zijn band schampt ergens tegenaan en vertoont slijtage waar het niet hoort. We verstellen wat aan zijn achterwiel en om te controleren of dit afdoende geweest is moet de fiets even met zijn hele gewicht op de achterstandaard leunen. Dit is iets teveel van het goede voor het dunne aluminium pootje en met een knal breekt hij halverwege af en legt het loodje. Parkeren met het overgebleven stukje wordt moeilijk maar bij een een trottoirband van vijfentwintig centimeter hoog moet het nog net lukken!

Als we tegen tweeën langs een restaurant komen en naar binnen gaan zijn we nog net op tijd want om twee uur gaat de keuken dicht. De Franse gastvrouw spreekt uitstekend Engels en nog beter Nederlands. Ze woont al vijfendertig jaar in Frankrijk maar is nog niet geheel verfranst. Op haar advies nemen we een omelet speciaal met paddestoelen. De omelet wordt op het bord begeleidt door een frisse salade. Een grote schaal Franse frietjes wordt apart opgediend. We moeten het eerlijk toegeven de omelet was inderdaad speciaal, we hebben er zeer van genoten. Om de gaatjes op te vullen lepelen we nog een schaaltje verrukkelijke crème brulee naar binnen. Als we buiten komen blijkt dat het ondertussen is gaan regenen. We hijsen ons in het tweedelig regenpak en rijden de laatste vijfentwintig kilometer door de stromende regen langs de camping in Ousse naar een vijftig meter verderop gelegen hotel. 

Laruns – Laruns
Gisteravond hebben we na rijp beraad besloten er nog een dag in Laruns aan vast te knopen. Daar zijn een aantal goede redenen voor. Het is een leuk toeristisch stadje en vandaag is er markt. Zo’n echt leuk Frans marktje met veel specialiteiten uit de regio. Bij de Office du Tourisme kunnen we en stempel krijgen in ons pelgrimspaspoort. Er is een winkel waar ze van die typische Baskische baretten verkopen waar Wim al lang naar op zoek is! Er is een mooie kerk met prachtige gebrandschilderde ramen waar je voor één euro een kaarsje kunt opsteken. Gisteravond tijdens het diner kozen wij voor een bavette ( lendestuk ) met frietjes. Naast ons zat het evenbeeld van Bennie Jolink die voor hetzelfde geld een confit de canard op zijn bordje had liggen. Tja! Nog een heikel punt is de weersverwachting voor vandaag die is nogal dramatisch, regen, regen en nog eens regen, en een mooie bijkomstigheid is dat we de achterstand van onze administratie tot op de dag van vandaag kunnen bijwerken. Reden te over dus voor een extra dagje in Laruns. 

Sabiñanigo – Laruns
Voordat we het dorp verlaten slaan we voldoende in voor wat vandaag onbetwist een pittige dag gaat worden. Op deze dag is er zeker geen plaats voor hongerklop en/of pap in de benen! We vertrekken met een aangenaam zonnetje en beginnen aan de eerste van de vijftig kilometer tot de Col del Portalet. De eerste zestien kilometer zijn royaal vals plat met een paar uitschieters ertussen en brengen ons in Biescas. Een aangenaam traject om de spieren alvast een beetje te laten wennen aan wat er vandaag nog komen gaat. In Biescas is het aangenaam koffie drinken op een schaduwrijk terras maar het werk wacht dus opstappen maar! Nog maar net buiten Biescas begint de pret, ruim zes kilometer klimmen met een gemiddeld percentage van acht procent, gevolgd door evenzoveel kilometers vals plat om op adem te komen en vier kilometer van zeven procent om in Sallent de Gállego op dertienhonderd te belanden. Het is inmiddels drie uur in de middag, tijd voor de ravitaillering. We nemen uitgebreid de tijd voor een niet al te zware maaltijd, we willen tenslotte zo min mogelijk mee omhoog nemen als we zo meteen verder gaan. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen nadat we rond het middaguur een fikse regenbui hebben gehad. We stappen weer op voor de laatste tien kilometer naar de top. We worden geacht eerst vier kilometer van acht en aansluitend vijf kilometer van zeven procent te overbruggen. Om de kilometer staat er een informatiepaal langs de kant van de weg met daarop het stijgingspercentage voor de eerstvolgende kilometer en de afstand die nog te gaan is tot de top. De laatste informatiepaal geeft aan nog één kilometer van gemiddeld vijf procent. Zoals altijd zit het venijn in de staart. Gemiddeld vijf houdt gewoon in een flink stuk van tien procent waar je U tegen zegt, maar we laten ons er niet door kisten! Eenmaal boven kijken we wat rond, drinken wat en trekken warme winddichte kleding aan voordat we aan de dertig kilometer lange afdaling naar Laruns beginnen. Halverwege de afdaling moeten we nog flink in de remmen omdat er een schaapskudde over moet steken. Zes kilometer voor Laruns begint moeten we weer in de remmen, ditmaal worden we overvallen door regen, hagel en onweer. We hebben geluk dat we kunnen schuilen onder een overstek van een soort boerderijwoning. Althans die conclusie trekken we naar aanleiding van de geur die met vlagen voorbij komt. Na zo’n veertig minuten schuilen wagen we het erop en dalen verder af naar Laruns waar we bij aankomst op de markt door Pluvius worden verwelkomd en gezegend! In het hotel bieden ze ons een arrangement aan wat inhoud: een tweepersoonskamer, een diner en een ontbijt. We maken er graag gebruik van. En als wij het niet verdient hebben dan zeker onze beentjes!

Zaragoza – Sabiñanigo
Gisteravond hebben we besloten om een klein deel van ons budget vandaag te besteden bij de Spaanse spoorwegen. De trein op het beoogde traject van Zaragoza naar Jacca vertrekt om twintig voor negen volgens de timetable op internet. Om voldoende tijd te hebben staan we om zes uur op, slaan het ontbijt even over, trekken met enige moeite de haringen uit het gruis en rijden gepakt en gezakt rond zeven uur de camping af. De ochtendspits is al in volle gang als we invoegen op de vierbaansweg die voert naar het immense spoorwegstation Delicias tegen het centrum van de binnenstad aan. Voor de hogesnelheidstreinen zijn er aparte perrons en afhandeling van de passagiers. Een security check voor het instappen is ook hier een noodzakelijk kwaad. In vergelijk met de hogesnelheidstrein stappen wij in een soort Marklin treintje dat ons naar Ayerbe gaat brengen aan de voet van de Pyreneeën. We rijden door een wat saai landschap met hoofdzakelijk graanvelden. Na tweeëneenhalf uur en vijf tussenstations verder arriveren we in Ayerbe. Voordat we hier verdergaan doen we ons eerst tegoed aan een Spaanse uitsmijter want op een lege maag is het slecht fietsen. We hebben de camping bij het plaatsje Anzánigo uitverkoren om ons voor de komende nacht te mogen ontvangen. Helaas zitten alle hekken dicht en op slot. Er hangt wel een jaarkalender waarop aangegeven op welke data het hek wél open is. We zijn nu genoodzaakt om door te fietsen naar Sabiñánigo achtendertig kilometer verderop en behoorlijk bergopwaarts. Maar eerst zoeken we een bankje in de schaduw om wat brandstof te nuttigen die we nog in de fietstas hebben. Het is al over zevenen als we inboeken in hostal Mi Casa. Nadat de fietsen ook onderdak zijn en wij ons hebben opgefrist bereiden we ons in de eetzaal voor op de dag van morgen. De klimspieren moeten voldoende opgevet worden om ons van achthonderd naar achttienhonderd meter hoogte te brengen oftewel naar de bergpas Frontera del Portalet. 

La Almumia de Doña Godina – Zaragoza 
Na een heerlijk en uitgebreid ontbijt halen we onze fietsen op uit een afgeschermd gedeelte van de grote eetzaal. We zagen het gisteren al toen we hier aankwamen dat het behoorlijk druk was met eters in deze grote zaal ondanks dat het al tegen vieren liep. De keuken van het hotel geniet een bepaalde faam in de regio vandaar de drukte.

In Bárboles drinken we koffie en slaan nog wat extra water in want het eerstvolgende stuk van de route gaat over een onbewoonde hoogvlakte. Zo langzamerhand naderen we de stad Zaragoza gelegen op de vlakte van de Ebro. Voordat we daar arriveren worden man en paard de laatste vijftien kilometer nog gegeseld op een onverhard jaagpad langs het Canal Imperial de Aragón. Op dergelijke paden is alle aandacht nodig op de weg en is er weinig ruimte om eens om je heen te kijken, daar zijn de regelmatige drinkpauzes dan weer goed voor. Maar als er een formatie van acht straaljagers laag overkomt maken we een extra stop om er getuige van te zijn hoe het Spaanse belastinggeld als het ware in het niets verdwijnt! ( ja, ja, Dijselbloem )

Op de camping in Zaragoza aangekomen krijgen we plaatsnummer zestig toebedeeld. Een tentenveldje is er niet dus moeten we tussen de Campers en de caravans staan. Van gras op de staanplaatsen hebben ze op deze camping nog nooit gehoord. Waarschijnlijk is de naam gras verbasterd naar gruis, steengruis wel te verstaan en dan flink aangestampt. We zijn al blij als de haringen vijf centimeter het gruis ingaan zonder ze krom te slaan of nog erger, voor altijd te deformeren. Als alles staat en de was hangt gaan we naar een nabij gelegen woonwijk voor boodschappen, een drankje en wat tapas die toevallig of niet in de aanbieding zijn. Wat treffen we het weer!

Aranda de Moncayo – La Almunia de Doña Godina
Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach. Wie vrolijk kijkt in de morgen, die lacht de hele dag. Voor ons begint de dag niet met een dansje maar met fiets en bagage omhoog te duwen vanaf de Plaza Mayor tot aan de hoofdweg. Daarna begint de dag met een lach, want we dalen circa driehonderd hoogtemeters af over een afstand van twintig kilometer. Doordat we steeds lager komen zijn de condities om fruit te kweken schijnbaar aanwezig want zien we steeds meer fruitbomen in alle soorten en maten. 

We zijn al vroeg in Brea de Aragón. Te vroeg voor koffie bij de bakker dus gaan we eerst wat boodschappen halen bij de Mercado. Het belangrijkste is aqua naturale. Nu het vrijwel dagelijks ruim boven de dertig graden is drinken we per persoon gemiddeld vier á vijf liter water per dag, buiten het andere vocht wat we nog innemen. We zijn nog net geen kamelen!

Bij Morata de Jálon is het opletten geblazen. In verband met de aanleg van een snelweg is er een soort van weg omlegging die ons over onverharde paden, flink stijgend door de bossen uiteindelijk op een deel van de snelweg brengt wat vrijwel gereed is. Hier moeten we een keus maken, of de route volgen over een onverhard pad naast de nieuwe weg, of de verbodsborden en de roadblocks negeren en fietsen op de snelweg als op een autoloze zondag tijdens de oliecrisis. Met de lach van de dag zoeven we over het maagdelijke asfalt naar beneden tot aan La Almunia de Doña Godina. Helaas is er geen camping maar wel een mooi en comfortabel hotelletje. 

Cubo de la Solana – Aranda de Moncayo
We sliepen vannacht onder de torenklok en vreesden het ergste voor onze broodnodige nachtrust. Gelukkig was de klok zo geprogrammeerd dat hij s’avonds om half twaalf nog éénmaal sloeg om de dag af te sluiten en de volgende morgen om half acht met één slag de dag opende. Onze nachtrust heeft er dus niet onder geleden. 

We zijn niet de enigen die het dorp op dit tijdstip verlaten. Met ons gaan honderden biggen de weg op, gehuisvest in een soort van rijdende flat van vier verdiepingen hoog. Knorrend rijdt het flatgebouw tegen de helling van tien procent op, de vaders trakterend op een combinatie van uitlaatgas en varkenslucht.

In Gomara is het hoog tijd voor koffie. Na lang zoeken vinden we uiteindelijk een bar die geopend is. Op het pleintje voor de bar staan pontificaal vier fietsen voorzien van de nodige bagage, zo te zien uit Brabant. We zijn schijnbaar niet zomaar van onze gezellige Brabantse medereizigers af en vinden dat ook niet erg! Als we de bar verlaten komen er net drie mannen aanfietsen. Ze zijn afkomstig uit Ipswich in Engeland en fietsen van Pau naar Madrid. Zij doen dat niet met Benjaminse ,maar met Michelin en dan voornamelijk over de gele wegen. Ze zijn wel heel enthousiast over ons routeboekje. Op ons verzoek zullen ze bij thuiskomst de groeten overbrengen aan Hare Majesteit Koningin Elizabeth, waarvan akte. We rijden door een min of meer verlaten streek. De dorpjes die we passeren hebben dan ook geen voorzieningen die de inwendige mens kunnen plezieren. In het dorpje Ciria hopen we een broodje of iets dergelijks te scoren, maar verder dan cola of koffie komen we niet en we hebben er nog behoorlijk extra voor geklommen om er te komen!

Als we er een kamer kunnen krijgen gaan we in Aranda de Moncayo overnachten. Als we op het punt staan door de smalle steile straatjes af te dalen naar de Plaza Mayor komen de vier Brabanders puffend hun fietsen voortduwend naar boven lopen. Ze hebben heerlijk gegeten bij het Hostal Rural waar wij gaan overnachten en ervaren nu dat elke medaille een keerzijde heeft! Wij hebben nog even tijd om ons geestelijk voor te bereiden voor de start morgenochtend.

Berlanga de Duero – Cubo de la Solana
Na een goede nachtrust in een vertrouwde omgeving en met een prima verzorgd ontbijt achter de kiezen verlaten we Albergue Municipal in Berlanga de Duero. We kiezen ervoor het onverharde pad van de Senda del Duero te volgen waar we bij een uitzichtpunt een prachtig Panorama krijgen voorgeschoteld van de loop van de Duero en het omliggende landbouwgebied. We genieten van een pallet aan kleuren van de gewassen op de akkers en de vers bewerkte terra cotta kleurige grond. We gaan koffie drinken in Matamala en treffen daar de Brabant Four weer aan die over Madrid waren gefietst. We horen van hen dat het verlaten van deze stad geen pretje was geweest. Nadat ze veertig kilometer door de stad gefietst hadden kwamen ze tot ontdekking dat ze nog geen meter waren opgeschoten. Uiteindelijk zijn ze via een gevaarlijk pad langs een spoorbaan en nog een aantal slinkse wegen rond half drie s’middags aan de rand van de stad beland. Door alle tegenslag kwamen ze s’avonds pas om half elf bij hun vooraf geboekte hotel aan! Vanwege het gebrek aan overnachtingsmogelijkheden in het vervolg van de route nemen ze in Almazán de trein naar Zaragoza. Voor ons is dat enigszins een geruststelling dat er vier slapers minder op de route zijn. Wij doen in Almazán nog wat inkopen en genieten door een klein misverstand van een dubbele portie tapas. De buikjes zijn goed gevuld voor de laatste twintig kilometer naar Cubo de la Solana. De route loopt voornamelijk door bosgebied en doet ons aan le Landes in Frankrijk denken. Op dit traject ontmoeten we nog een fietsend stel afkomstig uit Monnikendam. Zij zijn gestart in Pau en hebben als eindbestemming Madrid. 

Als we met ons hele hebben en houwen voor Casa Solana staan en aanbellen krijgen we geen response. We rijden naar een soort gemeenschapshuis c.q. Bar om wat meer informatie in te winnen. We krijgen van de beheerder te horen dat we maar beter door kunnen rijden naar Almazan. We vertellen de goeie man dat we daar vandaan komen en richting Zaragoza fietsen en als we hier niet terecht kunnen we een groot probleem hebben want het eerstvolgende overnachtingsadres is circa zeventig kilometer verderop. Hij pakt zijn smartphone en laat ons lezen: You must wait fore one hour for prepairing the room. We overbruggen die periode met een frisdrankje. Als we een seintje krijgen dat alles gereed is, krijgen we een compleet pakket met o.a. Twee badkamers, een woonkeuken en een mooie slaapkamer. Dat alles voor de prijs van veertig euro! 

s’Avonds eten we bij de beheerder van het gemeenschapshuis. Hij verzekert ons met klem dat het varkensvlees en de eieren die hij ons voorschoteld uitsluitend afkomstig zijn van vrije uitloop dieren. We geven hem een pluimpje en laten de dooiers dan ook flink uitlopen zodat we er lekker met het verse brood in kunnen soppen!

Aranda de Duero – Berlanga de Duero
Om half negen verlaten we camping Costajan en rijden terug naar Aranda de Duero. We ronden de stad in omgekeerde volgorde en hebben daarbij de plattegrond niet meer nodig. We rijden door een ontwakende stad met als voordeel dat we er vlot doorheen zijn. Het landschap is afwisselend evenals de bebouwing. Steeds vaker zien we grote varkensfokkerijen en/of varkensmesterijen gemarkeerd met voersilo’s en op afstand een grote gastank voor de verwarming, hoe raar dat ook klinkt bij de huidige temperaturen. Vermoedelijk kan het hier in de winter ook koud zijn! 

We ontwaren wederom een hert in het veld, in eerste instantie roerloos. Het zal toch niet waar zijn, alweer een Turisimo hert? Nee ditmaal is zeker dat het om een echte gaat. Op veilige afstand begeleid hij ons zeker een kilometer lang tot hij zijn maatje ziet, dan is het afgelopen en duiken ze samen de bosjes in.

Bij het plaatsje Castillejo de Robledo rijden we langs een gigantische perenboomgaard. Alles is overdekt met schaduwdoek. De rijen perenbomen zijn zo te zien oneindig. Als we het plaatsje gepasseerd zijn krijgen we een forse klim, halverwege is een uitzichtpunt en krijgen we een mooi overzicht over de boomgaard. Van bovenaf lijkt het wel een giga veld met zonnepanelen! 

In één van de kleine plaatsjes waar we langs komen kruist een kleine processie ons pad. Eerbiedig stappen we af en blijven langs de kant van de weg staan, zien alles aan en luisteren naar het gezang. Het past niet om een processie voorbij te rijden dus sluiten we achter aan en lopen mee tot vijfhonderd meter buiten het dorp waar de processie afslaat naar het kerkhof en wij onze weg vervolgen.

Aangekomen in Berlanga de Duero lopen we de twee stellen uit Brabant weer tegen het lijf. Het laatst hebben we ze gesproken tijdens een koffiestop in Puerto de San Vincente. Het blijkt dat zij de route over Madrid hebben genomen die uiteindelijk in dit stadje weer aansluit op de hoofdroute. 

We rijden naar de rand van Berlanga om te kijken of we kunnen overnachten in de Albergue Municipal. Tijdens onze fietstocht twee jaar geleden (Routa El Cid) van Burgos naar Valencia hebben we hier ook overnacht en hebben daar hele goede herinneringen aan. Als we de juiste weg zijn ingeslagen komen we een aantal mensen tegen die richting de stad lopen. Één van hen blijft naar ons kijken totdat we ze passeren. Wim zegt: Het zou zo maar kunnen zijn dat hij de beheerder is. Bij de Albergue aangekomen blijkt er niemand aanwezig. Op het hek een briefje waarop een telefoonnummer is geschreven ondertekend met Andrea. We lopen eerst nog even rond het pand en net als we willen gaan bellen komt er iemand aangelopen. Het is inderdaad Andrea die we zojuist tegenkwamen op weg naar de stad. Op onze vraag of hij weet wie wij zijn antwoord hij: Si, dos hermanos. Hij wist alles nog precies van twee jaar geleden en had ook de klompjes nog. Hij is oprecht blij dat we naar hem toegekomen zijn om bij hem te overnachten en niets is voor hem teveel om het de dos hermanos naar de zin te maken.

Peñafiel – Aranda de Duero
We rijden vandaag door het stroomgebied van de Rio Duero en zien steeds meer wijngaarden. Ook worden er nog steeds stukken land ontgonnen en in cultuur gebracht. Om te overleven worden de jonge wijnstekken de eerstkomende jaren met grote regelmaat bevloeid. Hiervoor zijn complete irrigatiesystemen aangelegd.

Tussen Roa en Aranda de Duero is het weer landbouw wat de boventoon voert. Er zit hier blijkbaar ook veel groot wild. Borden langs de weg waarschuwen ons regelmatig voor overstekende herten. De borden zijn geen overbodige luxe want over een afstand van circa twintig kilometer tellen we vier hertenkadavers langs de kant van de weg. Vlak voor Aranda de Duero zien we nog een hert met suïcidale neigingen een poging doen de drukke weg over te steken. Op het allerlaatste moment bedenkt hij zich, om vervolgens een paar seconden later achter een vrachtwagen langs toch de weg over te steken. Zou het gras daar sappiger en groener zijn?

Aranda de Duero is een leuk stadje met behoorlijk veel industrie. In het centrum zoeken we naar het buro Turisimo. We moeten op de Plaza Mayor zijn. Joost gaat het eerste de beste pand in waar Turisimo op de deur staat. Hij kamt het drie verdiepingen hoge pand uit maar er is geen enkele informatie te vinden, alleen veel buro’s met daarachter Spanjaarden die een beetje suf op hun scherm zitten te staren. Weer terug staat Wim al ongerust te wachten en hij loodst Joost de juiste winkel in waar hij zelf al twee keer heeft rondgekeken. We krijgen de begeerde plattegrond waar de aardige meneer de route naar de camping heeft ingetekend en we krijgen, omdat we zulke goede klanten zijn een stempel in ons pelgrimspaspoort. s’Avonds op de camping krijgen we een paar spikkelbuitjes en een paar slagen onweer. Zo wordt een snikhete dag in stijl beëindigt. 

Coca – Peñafiel 
We zijn er achter gekomen dat bepaalde soorten tapas ook heerlijk bij de koffie smaken. De Spanjaarden kijken daar wel een beetje raar van op, zij drinken er liever een wijntje bij. Als we in het plaatsje Cogeces del Monte iets willen eten zijn enkele inwoners zeer behulpzaam om ons de weg te willen wijzen. Op een gegeven moment krijgen we het idee dat de meneer die ons door de uitgestorven straatjes loodst ons mee wil nemen naar zijn eigen huis. Maar uiteindelijk komen we bij een klein restaurantje aan de rand van het dorp. Als we naar binnen gaan worden we verwelkomd door een papegaai met een vrolijk Ola. Na het opnemen van de bestelling verteld de gastvrouw dat er gisteren ook twee fietsers bij haar hadden gegeten. Die waren afkomstig uit België. Ze pakt haar smartphone en laat ons een foto zien. Wat we al vermoeden wordt bewaarheid. Het is het Belgische stel dat we gisteren tegenkwamen op de Via Verde naar Coca. Als we buiten gereed staan voor vertrek maakt de gastvrouw nog een foto van ons. Wie weet heeft ze zo langzamerhand al een leuke collectie opgebouwd met buitenlandse fietsers. 

Na zo’n heerlijke maaltijd zoals we vandaag voorgeschoteld kregen is het weer moeilijk om op gang komen. We zien het landschap veranderen van bossen met harsproductie naar landbouw en later in wijnbouw. We komen langzamerhand in het gebied van de Duero, een streek waar mooie wijnen geproduceerd worden. In Peñafiel is er de mogelijkheid om de tenten weer op zetten en worden we in het begin van de avond getrakteerd op een verkoelend buitje.

Segovia – Coca
We worden in de loop van de nacht regelmatig wakker van harde windvlagen. Dat belooft waarschijnlijk niet veel goeds. Maar gelukkig is de wind weer gaan liggen als wij opstaan. We verlaten de camping die zo’n vier kilometer voor Segovia ligt en rijden even later door de stad met zijn mooie cathedraal, zijn prachtige kasteel en het bijzondere aquaduct. Eenmaal weer buiten de stad gaan we verder op een Camino Natural, een onverhard pad aangelegd op een oude spoorbaan. Deze heeft de mooie naam: Via Verde del Eresma. We fietsen er tweeënveertig kilometer over tot aan Nava de la Asancion. Kaarsrechte stukken van zo’n acht kilometer lengte zijn geen uitzondering. Tegenliggers zie je vaak al van verre aankomen. Zo ook het echtpaar Henk en Riet uit Veenendaal die een rondje Spanje doen. Gestart in Zaragoza zijn ze nu twee weken onderweg en hebben er nog circa tien te gaan. Ook zij genieten van de natuur onderweg en vertellen ons dat ze een paar kilometer terug een groot hert roerloos in het bos zagen staan, alleen zijn kop bewoog en volgde hen. Geweldig! 

Wat schetst onze verbazing als we een eind verderop ook een roerloos hert zien staan dat ons met zijn kop volgt. We vragen ons af of het wel echt is of een stunt van het buro Turismo. We hebben geen zin om het uit te zoeken dus blijft het een raadsel.

Onze kaken zijn nauwelijks bekomen van het gesprek over het hert en de Veenendaalers of de volgende tegenliggers dienen zich aan. Alweer een stel maar ditmaal uit ons zuidelijke buurland. Ze hebben nog tot Segovia gegaan, laten daar hun fietsen ophalen door Soetens en gaan zelf per trein naar Zaragoza waar hun auto geparkeerd staat. Zo zie je maar, er zijn vele mogelijkheden voor een fietsvakantie. Zij geven ons nog een paar tips over het traject dat wij nog moeten fietsen en waar de overnachtingsmogelijkheden zeer beperkt zijn. Het overnachtingsadres in Coca is snel gevonden maar is onbemand. We bellen het aangegeven nummer en binnen tien minuten zorgt José dat we naar binnen kunnen en krijgen we een heerlijke koele kamer. Aan het eind van de middag snuiven we nog een lijntje cultuur, we zijn tenslotte niet voor niets in Coca!

El Escorial – Segovia
Tijdens het opbreken van ons onderkomen worden we verrast met een kopje verse koffie van een paar Nederlandse campinggasten. Na nog een praatje nemen we afscheid van de gulle gevers, laten de Iberico poel voor wat hij is, en koersen via een grote weg richting Guadarama. Het is hier ochtendspits dus behoorlijk druk. Na Guadarama is het een stuk rustiger en rijden we naar het station in Cercedilla. Vanaf hier kunnen we met een treintje over een smalspoor naar Puerto de Navacerrade wat op een hoogte ligt van achttienhonderdenzestig meter. Onze gids omschrijft de klim als een met weinig uitzicht vanwege de bebossing. Maar omdat we altijd zo genieten van mooie uitzichten lijkt het treintje ons een mooi alternatief. Een aardige bijkomstigheid is dat hij voor ons klimt! Meteen na vertrek gaat het hup van Jetje omhoog. Het treintje kreunt en steunt en schokt en snokt dat het een lieve lust is en rijdt praktisch bij de aanwonenden door de achtertuin. Als je even niet oplet en je steekt je hoofd buiten het raam dan maak je kans gegeseld te worden door het gebladerte. Het is een ritje van een half uur dat we niet snel zullen vergeten! Het station ligt nog circa zestig hoogtemeters onder de top, met plezier overbruggen we het hellingspercentage van tien procent al steunen en kreunen we op het laatst net zo hard als het treintje! Door de tijdwinst zijn we nu in de gelegenheid om in het plaatsje La Granja de San Ildefonso het klein Versailles te bezoeken. Een aanrader! De camping El Acueducto in Segovia is vandaag ons einddoel. 

Pelayos de la Presa – El Escorial
We hebben vandaag een niet zo heel erg lange etappe voor de boeg maar wel een met veel klimkilometers. Met het stijgen van de temperatuur en hoogtemeters wisselen we regelmatig van kleding totdat er slechts een hemd, wielerbroek en sandalen overblijven. De klim loopt aardig geleidelijk omhoog maar toch ontbreken er nooit de zogenaamde vuile stukjes. Als we in de loop van de middag de camping naderen is er volgens onze gids Benjaminse een onverhard fietspad naar de achterkant van de camping. Een echt Benjaminse paadje zeggen we tegen elkaar als we een paar honderd meter hebben afgelegd. Maar na enkele kilometers lijkt het alsof we in de jungle terecht zijn gekomen. Over een lengte van ruim honderd meter liggen er grote plassen, modder en dikke gladde boomwortels. Balancerend op de rand van het pad kunnen we zelf nog droge voeten houden maar de fietsen en de tassen moeten het ontgelden en zien er niet uit. We komen tot de conclusie dat dit gedeelte van het pad ons inziens niet te doen is voor fietsers. Wel lijkt het ons uitermate geschikt voor de zwarte Iberico varkens. 

Bij de receptie van de camping aangekomen handelt Joost zoals gebruikelijk de administratie af en probeert Wim ondertussen met een tuinslang de hardnekkige drek van zijn fiets af te spuiten. 

Wanneer we de tenten opzetten voelen we het gemis van het gele hamertje nu we met een steen de haringen de harde grond in moeten rammen. Zo is het leven!

Calera y Chozas – Pelayos de la Presa
Omdat het hotel hierin niet voorziet maken we zelf een ontbijt op onze kamer. Als de tassen zijn ingepakt en we klaar zijn voor vertrek drinken we beneden aan de bar nog een kop koffie en doneren veertig euro voor de genoten gastvrijheid. We krijgen van de baas een sleutelbos mee om onze fietsen uit de garage te halen. Hij geeft aan om welke sleutel het gaat. We krijgen de deur niet open, zoeken naar een passend exemplaar, openen de deur en zien tot onze schrik geen fietsen staan. Bij de volgende vrijwel identieke garagedeur hebben we meer succes en staan de stalen rossen met smart op ons te wachten.

Het is vandaag bewolkt en er staat een stevige wind die we zoals gewoonlijk tegen hebben. Het sterft van de dooie beestjes die her en der op de weg liggen. In korte tijd zien we o.a. een konijn, een duif, een vos, een slang, een mus en zelfs een haasje was het haasje. De stijgingspercentages liegen er vandaag weer niet om, wij constateren vaak wat anders dan wat er in het routeboekje staat. Wim sluit zelfs niet uit dat we wel eens een misdruk in onze handen kunnen hebben! 

Na een pittige klim komen we aan in het plaatsje El Real de San Vincente. Op de Plaza Major is het een drukte van belang. Het blijkt dat de plaatselijke bevolking is uitgenodigd voor een hapje en een drankje in verband met de heropening van het buro de Turisimo. Ook wij worden uitgenodigd om mede het glas te heffen op een mooie toekomst voor de streek als toeristische trekpleister. Als echte Vaders maken we meteen van de gelegenheid gebruik en vragen om een stempel in ons pelgrimspaspoort. Hoewel het buro officieel gesloten is doet een aardige meneer veel moeite voor ons om dit voor elkaar te krijgen. Hulde en klompjes voor deze man! 

Rond etenstijd komen we langs een mooie uitspanning. Buiten op het terras zitten veertien feestelijk uitgedoste Spanjaarden aan een mooi gedekte tafel waar al een aantal heerlijke gerechten opstaan. Dat belooft wat! Helaas, als we kenbaar maken dat we graag een hapje willen eten blijkt dat niet te kunnen want de capaciteit van de keuken wordt volledig benut voor de feestgangers. We drinken een colaatje met een gratis tapas en taaien af op zoek naar een ander restaurantje. Hiervoor moeten we in het volgende dorp zijn en afzakken naar het centrum want aan de doorgaande weg is niets. Er kan gegeten worden en gezamenlijk met de gastvrouw bestuderen we de menukaart. Sepia is dat pescado cq. vis? We krijgen een bevestigend antwoord. Iets hoger op de kaart staat Bacalhau met nog een omschrijving ervoor. In het Portugees wordt het iets anders geschreven maar het is kabeljauw. Joost gaat voor de Sepia en Wim voor de Kabeljauw. Voor de broodnodige vitaminen bestellen we er een mixta salade bij. Eerst komt er een grote schaal met salade op tafel, weldra gevolgd door een mooi opgemaakt bord met de Sepia voor Joost. Er komt ook nog een klein frituurmandje op tafel met daarin tien kleine kunstig gevouwen tasjes van filodeeg. Wat leuk dat we nog van die kleine hapjes erbij krijgen! We proeven van de lekkere origami/tasjes en Joost laat de Sepia niet koud worden en begint alvast, de Kabeljauw zal zo wel komen. Uit de keuken komen heerlijke geuren en bak- en braad geluiden. Diverse gerechten worden geserveerd op de tafels van andere gasten. Wim zijn geduld wordt aardig op de proef gesteld en hij doodt de wachttijd met het eten van salade en stokbrood. Als Joost is uitgegeten komt de gastvrouw en wil alles afruimen. We protesteren en maken duidelijk dat Wim nog geen Bacalhau heeft gehad. De gastvrouw lacht ons vriendelijk toe en wijst op het lege frituurmandje. Bacalhau! Om de gaatjes te vullen bestellen we nog een toetje en een kopje koffie na. Als pleister op de wond krijgen we er van de zaak een likeurtje bij.

Als we aan het eind van de dag, toch wel enigszins versleten, bij de camping aan komen blijkt het echt een gribuszooi te zijn. Een bezoekje aan het toilet heeft een en ander wel duidelijk gemaakt, hier gaan we dus niet overnachten. We nemen wel een hotelletje maar dat is vlugger gezegd dan gevonden. Drie kwartier later staan we nog steeds met lege handen. Er is gewoon niets! Net als we besloten hebben om dan toch maar te gaan kamperen komen we langs een benzinestation van Repsol. Als een godsgeschenk blijkt er boven de shop een klein onbemand hotelletje te zijn. Via de pompbediende checken we in en krijgen een schone kamer waar onder de bedden de stofwolkjes zelfs wit zijn!

Guadalupe – Calera y Chozas
Het is afgelopen nacht een zeer koude nacht geweest. Ook als we om half zeven opstaan is het hooguit een graad of vijf. Als ontbijt hebben we nog een flink stuk koek van gisteren. Hij is nogal droog geworden dus doen we er wat boter en zoet beleg op. Echt veel zoden aan de dijk zet het echter niet. Als we vertrokken zijn hebben we er spijt van dat we niet meer warme kleding hebben aangetrokken want de rijwind brengt de gevoelstemperatuur ver naar beneden. We zijn op weg naar de Via Verde de la Jara. Een oude spoorbaan van vroeger die niet meer voor vervoer gebruikt wordt en geherstructureerd is naar fiets- en wandelpad over een lengte van vijftig kilometer. Panoramische uitzichten worden afgewisseld door tunneltjes en uit de rotsen uitgehouwen doorgangen. We hebben het voordeel van enigszins vals plat naar beneden en houden goed de vaart erin. De rijwind moet ons de nodige verkoeling brengen want het is weer snikheet vandaag.

Gisteren op de camping in Guadalupe heeft er zich een kleine catastrofe voorgedaan. Het vertrouwde gele hamertje ( een relatiegeschenk van onze Belgische vrienden Paul en Lilian ) heeft de geest gegeven. Hij had al wat last van haarscheurtjes, maar je hoorde hem er nooit over zoals een echte Belgische hamer betaamt. Geheel onvoorbereid heeft Wim, in samenwerking met een tentharing, hem de genadeklap uitgedeeld. We hadden gele vriend nog graag wat langer bij ons gehouden maar hebben eervol afscheid van hem genomen bij de container.  

Zo nu eerst een Bavaria!!!

Miajadas – Guadalupe
Als we opstaan is het nog schemerig en zien we dat het ochtendrood de horizon kleurt. We ontbijten in de wasruimte en omdat daar geen licht is gebruiken we onze Waka Waka. Nu ervaren we het zelf eens hoe deze verlichting wordt gewaardeerd in de derde wereld. Tijdens de koffie ontmoeten we een echtpaar uit Engeland. Zij gaan vandaag op vogelsafari onder leiding van een ervaren Spaanse gids. Vorig jaar hadden ze Nederland bezocht. Ze waren zeer over ons land te spreken met name over ons cultureel erfgoed en het feit dat vrijwel iedereen Engels spreekt.

De EX 102 voert ons naar Logrosan, daar houden we halt bij een restaurant. We zijn niet de enige fietsers die hier een Menu del Dia komen nuttigen. In de eetzaal zitten twee stellen uit Nederland die op weg zijn van Lissabon naar Barcelona. 

Als we langzaam hoogte winnen op weg naar Guadalupe blazen we even uit op een parkeerplaats. Een Duits stel spreekt ons aan en heeft zo de nodige vragen over onze fietstocht. In ruil voor ons verhaal krijgen we van hen de nodige adviezen wat we absoluut in de wijde omgeving moeten bezoeken. De Duitsers zijn amper vertrokken of hun plaats wordt ingenomen door een Belgisch echtpaar uit Brugge. We doen nogmaals ons verhaal en vertellen waar we zoal nog langs zullen komen. We oogsten veel bewondering dat we alles op eigen kracht doen zonder elektrische ondersteuning. We worden uitdrukkelijk verzocht als we toch in de buurt van Zaragoza zijn langs een bepaald kasteel te rijden om daar de collectie Vlaamse wandkleden te bewonderen. Beleefd nemen we de goedbedoelde adviezen tot ons met het besef dat we over drie weken wel thuis moeten zijn. De camping in Guadalupe is mooi en lekker schaduwrijk en eveneens voorzien van meer Nederlandse fietskampeerders.

Merida – Miajadas 
Slapen in de buitenlucht doet een mens goed, blijkbaar wel eens een beetje te goed. Een van de vaders is deze morgen maar moeilijk van zijn matje te krijgen. De temperatuur speelt ongetwijfeld ook een rol want het is nog behoorlijk fris zo rond zeven uur en er staat een harde wind. Vanaf de camping stomen we op naar alweer een irrigatiekanaal, ditmaal het Canal de Orellana. Voor het eerst is de wind ons gunstig gezind vandaag en zoeven we over een mooi landweggetje waarvan de bermen volstaan met volop bloeiende geurige mimosa. De irrigatiekanalen van groot naar klein zijn er niet voor niets in deze agrarische streek. Zonder irrigatie zou hier werkelijk niets groeien. Vandaag ook weer enorme landerijen met een diversiteit aan land- en tuinbouwgewassen, o.a. mais, luzerne, druiven, olijven, abrikozen en perziken. We zien hoe ze de irrigatie aanleggen tussen de maisplantjes en hoe ze een boomgaard aanplanten en last but not least we zien eindelijk de hop, nee niet de plant maar de vogel. 

Montijo – Merida
Dankzij de koelte van de airco genieten we van een uitstekende nachtrust. Door de rolluiken komt geen straaltje licht naar binnen vandaar dat we om half acht wakker schrikken!! We brengen onze tassen naar de feestzaal waar de fietsen mochten overnachten en bestellen een ontbijt. Koffie en Jus de Orange gaat nog prima maar daarna raken we het spoor bijster van wat er verder opgesomd wordt. We draaien met de vinger een rondje en zeggen: Completa. Het zal toch niet gebeuren dat de bediening met een pot koffiecreamer aan komt zetten! Het valt mee, we krijgen een grote ronde tosta die met een soort tomatenpasta is besmeurt.

We verlaten Montijo en volgen de loop van het irrigatiekanaal stroomopwaarts tot aan de stuwdam in de Rio Guadiana. We rijden langs de buitenkant van Merida rechtstreeks naar de camping. We halen voor het eerst, sinds de bagage voorruit is gestuurd, de tenten uit de tas en zetten ze op vertrouwde grond! Alles waar ook maar een vleugje onfrissigheid aankleeft gaat kopje onder in de wasbak en hangt even later te wapperen in de wind.

Na al die keren Albergue, Pension, Motel en Hotel is het een verademing om op de camping te staan, het geeft ons toch iets meer het vakantiegevoel. Voor we terugfietsen naar de stad nuttigen we eerst nog een klein hapje in het campingrestaurant. We doen nog wat administratie en voor we erg in hebben is de was droog en de tijd voorbij gevlogen. Het geplande cultuurgedeelte voor deze middag wordt hooguit nog een bezoek aan de Lidl! Bij terugkomst op de camping hebben we vier Nederlandse fietskampeerders als buren gekregen. Zij zijn onderweg van Málaga naar Lissabon. Wij genieten met dit warme weer nog van een vorstelijke maaltijd, brood en zomerkoninkjes van meneer Lidl.

Vila Viscosa – Montijo
Met een prima ontbijt in onze magen zetten we koers richting Elvas. Als we zo’n acht kilometer voor het stadje zijn worden we plots staande gehouden door een echtpaar dat in het Engels vraagt of ze even op onze kaart mogen kijken. Al snel is duidelijk dat het Nederlanders zijn afkomstig uit Eindhoven. Ze maken een wandeling vanuit hun hotel en willen liever niet dezelfde weg teruglopen in verband met wat onvriendelijke loslopende honden. Alles wat met navigatie te maken heeft slepen we uit de tassen en hoewel het spreekwoord luidt dat er vele wegen naar Rome leiden, leidt er slechts één weg rechtstreeks terug naar het hotel. Na deze plezierige ontmoeting zetten we er een tandje bij want het is nu toch wel hoog tijd voor een kopje koffie. Voorzien van een stempel uit de cathedraal van Elvas duwen we onze bepakte ezels door de nauwe steile straatjes naar het hoogste punt van de stad waar we een magnifiek uitzicht hebben over de wijde omgeving. Via de stadspoort en langs een zeer oud en bijzonder aquaduct verlaten we de vestingstad Elvas om in één ruk door te rijden naar Badajoz. Maar voor de Spaanse grens houden we nog even in, we willen namelijk nog één keer lekker Portugees eten en ook deze keer worden we daarin niet teleurgesteld. We volgen een groot deel van de rondweg rond Badajoz, en het prettige hiervan is dat deze ook voorzien is van een fietspad. Als we de stad verlaten komen we uiteindelijk via wat onverharde weggetjes bij het Canal de Montijo. Zoals de naam al zegt loopt dit irrigatiekanaal over een lengte van dertig kilometer naar Montijo. We komen langs rijstvelden, percelen tomaten en zonnebloemen en fruit- en olijfgaarden. In de berm staan veel moerbeibomen met volle rijpe vruchten, heerlijk!!!

Omdat de klok een uur vooruit moet is het toch nog laat als we Montijo bereiken. Om dit te compenseren plannen we voor morgen een kort tripje.

Evora – Vila Vicosa
Het balkon van onze kamer heeft vannacht dienst gedaan als luchtplaats. Onze fietskleding ruikt weer zo fris alsof het net gewassen is. In de ontbijtzaal is het om halfacht al een drukte van belang. Twee busladingen met Japanners en Fransen storten zich op het buffet maar de bediening is alert en vult alles snel weer aan. We rijden naar het centrum van Evora en snuiven daar nog ruim een uur van de aanwezige cultuur op. Omdat op de route van vandaag de dorpen ver uit elkaar liggen nemen we qua koffie drinken geen enkel risico, beter twee keer wel dan geen koffie! Het landschap wordt wat meer heuvelachtig en de velden kurkeiken en olijfbomen worden ook regelmatig afgewisseld, met voor onze begrippen, enorme graanvelden. Rond het middaguur komen we twee Nederlandse dames tegen die een deel van de Ruta Iberica fietsen. Zij rijden van Madrid naar Lissabon. Een paar kilometer voordat we in Vila Vicosa arriveren komen we langs enorme bergen afval uit de marmergroeven. Een gedeelte van deze bergen zijn afgedekt met grond en beplant met druivenranken. Sinds ons vertrek uit Lissabon loopt de buitentemperatuur gestaag op. Vandaag bereikt het kwik van de thermometer vierendertig graden Celcius, dus is een kamer met airco een behoefte en geen luxe! 

Comporta – Evora
We hebben deze morgen ontbijt op het bed, dat wil zeggen we zitten op de rand bij gebrek aan een stoel. Het hotel heeft geen ontbijtservice zodat we hier zelf voor moeten zorgen. We koken water voor de koffie in de badkamer omdat we bang zijn dat anders de rookmelder afgaat, met alle gevolgen vandien. Vanaf Comporta tot Santa Susana passeren we enorm veel rijstvelden. Frappant is dat we in deze omgeving veel ooievaarsnesten zien die allemaal in gebruik zijn. We zien dat de nieuwe generatie ooievaars met hun kopjes over de rand proberen te kijken. Ze zien tenslotte de vaders niet elke dag voorbij komen! De ouders hebben er het maar druk mee. We rijden door de landstreek Alentejo. Zeker in de zomer is dit een droog en dor gebied waar weinig wil groeien. De kurkeik bepaalt hier het aanzicht van het landschap en omdat deze eiken vrij solitair geplant zijn geeft dit een soort coulisselandschap wat in het glooiende terrein prachtig is om te zien. De kurkeik wordt gebruikt voor productie, hiervoor wordt de bast over een lengte van anderhalve meter van de stam af verwijderd. Na deze chirurgische ingreep is de stam zwart en glad en ziet het eruit alsof de eik in zijn korte broek staat. Bij Santa Susana staat een benzinepomp met restaurant, dat komt goed uit want we moeten nodig brandstof laden in vaste en vloeibare vorm. De temperatuur van de lucht en het stijgingspercentage van de weg houden gelijke tred en gaan langzaam maar zeker omhoog. In Evora beginnen onze motortjes een beetje te haperen maar dat is niet verwonderlijk na honderdendrie kilometer. In een hotel met dezelfde naam als de stad gaan we tot rust komen.

Lissabon – Comporta
We gebruiken voor de laatste maal het ontbijt tussen de Franse scholieren in de Pousada van Juventute Lisboa. Van hier uit beginnen we aan de Ruta Iberica. Bij de Ferry die ons van Lissabon naar Montijo gaat brengen hebben we ruim de tijd om koffie te drinken, we moeten namelijk een uur wachten. De snelle catamaran brengt ons in vijfentwintig minuten naar de overkant. Na vertrek genieten we vanaf het water van het uitzicht op de Portugese hoofdstad. Vanaf Montijo pedaleren we tweeënveertig kilometer naar Setubal het vertrekpunt voor de volgende overvaart.

Voor de warme maaltijd stoppen we bij een restaurantje waar ze snel een tafeltje voor ons dekken. Het is er behoorlijk druk en er moet ook nog een U- vormige feestdis gedekt worden voor zo’n veertig gasten. Een menukaart hebben ze niet en Engels wordt er niet of nauwelijks gesproken. We begrijpen dat we kunnen kiezen uit vlees of vis. Als Joost vraagt om wat voor soort vis het gaat komen ze even later terug met een schaal waarop vier soorten verse vis liggen. Wim kiest voor vlees en wordt door de keuken meegesleept naar buiten waar een grote houtskoolgrill staat waarop diverse soorten vlees liggen te roosteren. Het wordt voor Wim vlees van het zwarte varken. Beide gerechten smaken voortreffelijk en de schalen gaan schoon naar de keuken. Alweer geen doggybag nodig! We besluiten de maaltijd met een overheerlijk huisgemaakt toetje. We zijn niet bevoegd om Michelin sterren uit te delen maar wij hebben zo ons eigen manier om onze waardering uit te drukken en dat doen we dan ook. 

In Setubal moeten we twintig minuten wachten voordat de pont vertrekt en hebben dus ruimschoots de tijd om een ijsje te eten. Bij aankomst in Sol Troia starten we met het derde deel van de etappe naar Comporta. Daar aangekomen is de keuze om te overnachten niet moeilijk, er is slechts één hotel!