Fortanete – Cedrillas
Vandaag staan er drie bergpassen op het menu del dia. De Puerto de Villarroya van 1701 mtr. De Puerto de Sollavientos van 1507 mtr en een bergpas die geen naam mag hebben maar wel 1600 mtr. hoog is. Het verval tussen de passen ligt tussen de 200 en 300 mtr. We kunnen dus aan de bak! We zitten behoorlijk op hoogte en dat is aan de temperatuur goed te merken. Om weer wat op te warmen, eten we in een bar bocadillos met warme tortilla. De mevrouw die dit voor ons verzorgd is heel aardig en vertoond ons deels een voorkomen die in dit berglandschap absoluut niet misstaat. Vol goede moed gaan we verder. Rond drie uur in de middag arriveren we aardig uitgewoond in Cedrillas. In Hostal Ramiro kunnen we gelijk aanschuiven voor een menu del dia. De jonge dame die ons ontvangt spreekt goed Engels en geeft deskundig uitleg bij het keuzemenu. Later vertrouwd ze ons toe dat ze het prettig vind als er gasten komen die Engels spreken omdat ze dan, wat ze op school geleerd heeft, in de praktijk kan toetsen. Vanaf ons balkon zien we een man richting camping fietsen die al sinds 2003 gesloten is. Vanuit de hoogte krijgt hij van ons de nodige informatie en besluit hij onze buurman te worden voor de komende nacht. De vaders hebben beide wat last van darmkrampjes. De veroorzakers zijn mogelijk de kuipjes roomboter bij het ontbijt. Achteraf gezien bleken die een jaar over de datum te zijn. Met een tabletje Imodium hopen we spoorloos de nacht door te komen.
Leuk om dit te lezen. Ik was “Vanaf ons balkon zien we een man richting camping fietsen die al sinds 2003 gesloten is. Vanuit de hoogte krijgt hij van ons de nodige informatie en besluit hij onze buurman te worden voor de komende nacht.”
De volgende dag ben ik via Teruel naar Albarracin gefietst. Tot aan Teruel was het heel koud, vooral de afdalingen. Heb zelfs mijn regencap over mijn helm gedaan. De weg naar Albarracin en Albarracin zelf vond ik één van de hoogtepunten van de tocht.