Donderdag 17 mei 2012. “Nou dat was me het nachtje wel!” Vanwege de bora bora ging de ferry aardig tekeer en werden de broers nogal eens wakker geschud door het rollen en stampen van het schip. Omdat ze de afvaart niet wilden missen, zijn ze opgebleven tot 12 uur. Ook toen stond er nog een stormachtige wind.
Zodra het schip los was van de kade werd het door een klein loodsbootje begeleid door de havenhoofden. Het was ongelofelijk hoe dat bootje tekeer ging, het danste op de wilde golven en het verbaasde de broers dat het niet omsloeg. Eenmaal buiten de havenhoofden spoedden ze zich naar de hut om snel plat te gaan liggen. Hiermee voorkom je zeeziekte, wist Joost uit ervaring.
De broers ontbijten in hun hut met een brood dat al twee dagen met hen mee reist. Hun Belgische vrienden zeggen: “Er is brood, of geen brood”. Met andere woorden: oud brood bestaat niet. Het vertrouwen in de voedselvoorziening aan boord is sinds de warme hap van gisteravond tot het dieptepunt gedaald. Vandaar de eigen catering. Ze wagen zich nog wel aan een cappuccino, maar helaas. Het is de slechtste en de duurste tot nu toe.
In overleg met hun vrienden en de Nederlandse ambassade in Bosnië wijzigen de broers hun voorgenomen route. Het bezoek aan Mostar komt hiermee te vervallen, evenals de voorgenomen treinreis naar Sarajevo. Ze doen dus alles per fiets. In Split zoeken ze een printshop die van hun wegenkaart de nieuwe route op een handzaam formaat afdrukt zodat ze goed in het kaartenvak van de stuurtas passen.
Al snel boeken ze resultaat. Vanaf Split gaat het enkel bergop, bijna altijd 8% met soms een stukje van 5% (om bij te komen). Als ze naar een hoogte van 730 meter klimmen zien ze rondom zich besneeuwde bergtoppen. Negen kilometer voor de grens met Bosnië zien ze pension Mali Berlin.
Bij alle voorzieningen staat ook een bedje getekend. Dat komt goed uit, want de pijp is aardig leeg. De broers twijfelen geen moment en vragen of ze kunnen blijven slapen. Eén van de zonen van de eigenaar is toevallig thuis en denkt dat we voor 30 euro een tweepersoons kamer kunnen krijgen en dat zijn vader, die nog met zijn middagdutje bezig is, het hiermee wel eens zal zijn.
De fietsen gaan de garage in en Wim en Joost installeren zich in hun kamer. De badkamer delen ze met de hele familie. Als er geklopt wordt, staat de uitgeslapen eigenaar voor de deur met een paar slippers in de hand. Het is de bedoeling dat de broers, zodra ze op de woonetage zijn, hun schoenen uit doen en verder slipperen. Met de zoon spreken ze in het Engels en met de vader in het Duits. De vader heeft twintig jaar in Duitsland gewerkt, vijf jaar als ober en vijftien jaar als eigenaar van een restaurant.
De hele familie is erg aardig en gastvrij en de zoon wil alles weten van de fietstocht. Hij is niet enkel geïnteresseerd in de fietstocht, maar vraagt ook of het waar was dat in Amsterdam vrouwen van goede wil voor de ramen zitten en of er een prijslijst bij hangt. Ook is hij op de hoogte van coffeeshops en spacecake.
Amsterdam, here i come!
Voorafgaand aan het eten krijgen de broers een glas wijn aangeboden, door de eigenaar zelf vervaardigd. Ze hebben voortreffelijk gegeten met het huiswijntje erbij. Na het eten laat de eigenaar de jerrycan nog eens rondgaan. Een lekker slaapmutsje voor een goede nachtrust.
indrukwekkende reis maken jullie zeg. Hartelijke groeten uit Rotterdam! en succes met de volgende kilometers.