Tijarica – Prozor

Vrijdag 18 mei 2012. Na een stevig ontbijt stappen Wim en Joost weer op, uitgezwaaid door hun gastheer en gastvrouw.

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Na 9 kilometer passeren ze de grens van Bosnië-Herzegovina en niet veel later rijden ze bovenlangs het Busko, een meer waar ze genieten van een prachtig uitzicht. Rond het middaguur arriveren ze in Tomislavgrad, een iets grotere plaats waar opvallend veel jeugd rondloopt. De meesten dragen een t-shirt met daarop de naam van hun school.

Op weg naar Tomislavgrad

Omdat ze nog geen Bosnisch geld hebben, zoeken de broers een bankomat. Deze vinden ze al snel en hiermee voorzien ze zichzelf van de nodige marka’s. Omrekenen van euro’s naar marka’s is simpel: de marka-prijzen delen door twee is de prijs in euro’s. Omdat het nogal koud en winderig is, besluiten ze in één van de vele eettentjes iets warms te nuttigen.

De keus valt op Grill Winnie Pooh. Binnen bekijken ze de plaatjes met daarop de verschillende menu’s. Ze hebben het er over wat al die vreemde namen op ons bordje kunnen brengen. Als de broers aan de beurt zijn vragen ze aan de mevrouw of ze Engels spreekt. Ze antwoordt met: “Nee, maar ik spreek wel een beetje Nederlands”. Ze stelt zich voor als Nikoliha Jude. Ze heeft gedurende 3 jaar in Helmond gewoond, nadat ze uit Bosnie voor het oorloggeweld gevlucht was. Bij terugkeer is ze deze grill begonnen. Ze beveelt de broers aan om ‘Cevapi’ te nemen (een typisch Bosnisch gerecht). Weer een verrassende ontmoeting rijker verlaten Wim en Joost Tomislavga, zich afvragend of toeval nu wel of niet bestaat.

Langzaam maar gestaag klimmen ze vele kilometers tot een hoogte van 1270 meter en komen dan op een hoogvlakte. Hun vrienden uit Sarajevo die gisteren deze weg in tegengestelde richting reden, berichtten hen dat er een flink pak sneeuw lag en vroegen zich af of de broers wel sneeuwkettingen bij hun hadden.

Maar na een dag met veel zon, in combinatie met de ‘bora bora’, had er voor gezorgd dat de sneeuw grotendeels was weggesmolten.

Winterbanden verplicht

Er ligt echter nog voldoende sneeuw om even te sneeuwballen.

De ballenjongens

De hoogvlakte die zich over een lengte van ruim 20 kilometer uitstrekt, maakt een verlaten en desolate indruk op de broers. De enige activiteit die ze waarnemen is een kudde schapen, met op afstand een herder. De vier honden die deze kudde normaal in het gareel houden, zien waarschijnlijk zelden fietsers. Ze komen blaffend en grommend op de broers afrennen. Omdat de herder niet ingrijpt zijn Wim en Joost zelf genoodzaakt om in te grijpen en ze grijpen naar hun Dazzer.

Het effect is elke keer weer verbluffend en voor de broers uiterst amusant! Zodra de honden het hoogfrequente signaal ontvangen, staan ze direct stil, zakken iets door de achterpoten, de staart gaat naar beneden en ze maken meteen rechtsomkeert tot ze buiten het bereik van het signaal zijn. Een tweede poging wordt zelden ondernomen.

De broers fietsen door.

Mooi Bosnië

Bosnische Sandeman

Na 90 kilometer vinden Wim en Joost het welletjes en besluiten ze om in Prozor te overnachten. Aangezien hier geen camping is, melden ze zich aan bij motel Rama (vernoemd naar de nabijgelegen rivier). Bij het binnenrijden van deze plaats horen ze de kerkklokken luiden en zien ze vele zeer chic geklede jongelui naar de kerk gaan. De broers houden het maar op een trouwpartij. Motel Rama heeft voor hun een mooie en nette grote kamer op de derde verdieping. De fietsen mogen de nacht doorbrengen in de garage.

Als ze vanaf daar hun bagage naar boven brengen komen ze langs een feestzaal met lange rijen keurig gedekte tafels. Zelfs de stoelen zijn voorzien van een wit overtrek met op de rugleuning een mooie witte strik. Hier kunnen de broers vanavond waarschijnlijk niet eten, maar de eigenaresse stelt ze gerust. Er is namelijk nog een kleine zaal, weliswaar minder chic aangekleed, waar ze vanavond kunnen eten.

De vriendelijke, Duits sprekende ober die de maaltijd serveert vertelt dat er geen bruiloft is, maar dat er een feest gehouden wordt door scholieren die hun eindexamen van de middelbare school hebben gehaald. Het is een Bosnische traditie. Ze gaan eerst naar de kerk en daarna hebben ze een uitbundige feestavond. En ja, uitbundig was het, tot 4 uur in de morgen.