Categorie archieven: Bosnië 2012

Bihac – Josipdol

Vrijdag 25 mei 2012. Voor het eerst ontbijt op bed (bij gebrek aan stoelen op de kamer en ontbijtservice), maar het smaakt er niet minder om. Eerst bezoeken Wim en Joost de alimentari voor water dat ze vandaag weer hard nodig zullen hebben. Vanuit de stad loopt de weg meteen weer flink omhoog. Dit gaat zo door tot aan de grens met Kroatië. Daarna verleggen ze hun route om langs de Plitvic-meren te rijden.

Laatste stukje Bosnië

Laatste stukje Bosnië

De broers rijden nu door Nationaal park ‘Plitvicka Jezera’. Helaas hebben ze vanaf Bihac nog geen enkele gelegenheid aangetroffen om koffie te drinken. De cafés die ze wel zagen waren gesloten. Bij het naderen van de Plitvic-meren komt daar verandering in. Ze kunnen geen woning voorbij rijden of er worden kamers aangeboden. Bij een enkele kun je ook koffie drinken.

Bij de eerste de beste die ze tegenkomen rijden ze het erf op. Een groepje mannen staat bij het huis te praten en één van de mannen komt naar de broers toe gelopen. Ze vragen of ze een kopje koffie kunnen drinken. Hij verontschuldigt zich en zegt dat dit normaal gesproken wel kan, maar vandaag niet omdat zijn moeder is overleden. Wim en Joost condoleren de man met dit verlies en wensen hem een zijn familie veel sterkte toe. Hij vertelt hen hun nog dat ze er vrede mee hebben. Zijn moeder is 93 jaar oud geworden en heeft een goed leven gehad.

Iets verderop treffen ze klein sportcentrum aan, waar ’s winters ook geskied kan worden. Hier is eindelijk de fel begeerde koffie. Omdat ze graag een klein weggetje willen volgen dat parallel loopt aan de hoofdweg, vragen ze de barman of ze goed zitten. Hij verzekert hen dat dat het geval is.

Als ze 100 meter verderop zijn, loopt de weg echter dood. Gelukkig staat er een ambtenaar met een mooi pak aan en een stropdas om. Hij beaamt dat hij Engels spreekt, maar daar horen ze niet veel van want daar is hij zuinig mee.

Ze laten hem de kaart zien en wijzen op het weggetje. Ondanks dat dit deel van de kaart een duidelijk overzicht geeft, wil hij het groots aanpakken en de hele kaart uitvouwen (die 120 bij 120 cm meet). Daar steken ze een stokje voor en als hij de broers ook nog eens richting Bihac wil sturen, hebben ze het wel zo’n beetje gehad met deze man. Ze zoeken niet langer en keren terug naar de hoofdweg.

Ze fietsen langs de Plitvic-meren zonder het te zien. Ze dalen nog een stukje af en pakken weg nummer 42 richting Ogulin. Hun klimspieren worden weer op de proef gesteld. Ze moeten naar ruim 800 meter hoogte. Bij het naderen van Josipdol betrekt het weer erg snel. In combinatie met de afstand op de kilometerteller besluiten ze om hier te overnachten.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Kljuc – Bihac

Donderdag 24 mei 2012. Na een lekker ontbijt kunnen de broers er weer tegenaan. Niet alleen de hoofdstraat is opgebroken, ook de te volgen weg is gefreesd door de wegwerkers en wordt gevreesd door de broers. Ze weten zo langzamerhand wel wat een gefreesde weg inhoudt.

Over een lengte van ruim 8 kilometer genieten ze van dit wegdek. Ze stijgen van 260 meter naar 770 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 procent. Eenmaal op deze hoogte aangekomen rijden ze over een afstand van wel 20 kilometer op een redelijk vlakke weg. Het landschap waar ze op neer kijken heeft veel weg van een enorme golfbaan.

De broeders fietsen weer eens door een eenzaam gebied en zijn blij als ze eindelijk een bordje met een bar zien staan. Eindelijk koffie, hopen ze. Bij binnenkomst treffen ze twee bier drinkende, stug rokende mannen aan. Inmiddels ook voor de broers een vertrouwd verschijnsel, maar geen espresso.

Wel kunnen ze een kopje koffie ‘Classico’ krijgen. Ze denken dat het Nescafé is, maar het blijkt Turkse koffie te zijn. Inschenken, wachten, nog langer wachten en dan voorzichtig drinken, zodat de prut onder in het kopje blijft. In Bosanski Petrovac verdrijven ze de smaak van de Turkse koffie door een kopje echte Espresso.

Ze doen wat boodschappen en zoeken een postkantoor om een extra kaartje te posten naar Jade, Juul en Belle, de kleinkinderen van Joost. De kaarten zijn al gefrankeerd als Joost ze afgeeft aan de luie, achterover in zijn stoel liggende beambte. Gewichtig legt de man de kaarten één voor één ter controle op de weegschaal en constateert dat er dat er een zegeltje bij moet. Bijlappen dus. Een echte grammenjager.

Ze dalen af naar Bihac en gaan op zoek naar een rustplaats voor de nacht.

Het afgelegde parcours vanaf 7u45 tot Bihac

Het afgelegde parcours vanaf 7:45 tot Bihac

In het centrum aangekomen zien ze donkere wolken zich samenpakken en kort daarop breekt er onweer los. Gelukkig staan ze net op tijd onder de overkapping van een hotel/restaurant en informeren ze daar naar de prijs van een kamer die (als ze de Bosnische normen hanteren) ver boven hun budget ligt. Als ze dit kenbaar maken aan de receptionist, is hij zo vriendelijk om naar een goedkoper verblijfadres te bellen voor een kamer. Met dit belletje verdient hij 35 euro voor de broers. Voila.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Turbe – Kljuc

Woensdag 23 mei 2012. Wim en Joost hebben vannacht boven de pekara/bar geslapen, dus het ontbijt en de koffie zijn snel geregeld. Tijdens het verorberen van een koud broodje hamburger hebben ze uitzicht op een pleintje met bushalte. De scholen beginnen hier waarschijnlijk vroeg, want rond 7:00 stopt er al een schoolbusje, een verlengde Ford Transit. Één voor één stappen de tieners in en ze zijn allemaal voorzien van een rugtas. Het blijft maar doorgaan en uiteindelijk tellen de broers er 27. Ze zijn stom verbaasd dat dat allemaal in dat busje paste.

Als het busje weer weg rijdt, lezen ze op de achterkant: ‘Transportska Sarfat’. Dit verklaart wel het een en ander. Eenmaal onderweg stoppen ze bij een internetcafé waar ze koffie kunnen drinken en gebruik kunnen maken van wifi. Als ze verder gaan begint het te betrekken en houden ze het niet droog. Voor de tweede keer tijdens hun fietstocht moet het regenpak aan. Onophoudelijk daalt de regen neer. Dan weer hard, dan weer zacht.

Zo rond enen kijken ze uit naar een warm en droog plekje om iets warms te eten. De broers denken iets gevonden te hebben en pellen zich uit de regenpakken om enigszins toonbaar naar binnen te gaan. Helaas, drank is er genoeg maar geen warme hap… daarvoor moeten ze twee kilometer verderop zijn. Wim en Joost hijsen zich weer in de regenpakken om ze even later weer uit te doen.

En niet voor niets! Ze worden gastvrij ontvangen door de Duits sprekende eigenaar van het schitterende hotel/restaurant. Hij komt erbij zitten en neemt uitgebreid de tijd om de menukaart te vertalen en de nodige aanbevelingen te doen. Vrijwel alle producten komen uit eigen tuin of veestapel. De salade die ze geserveerd krijgen is dus kakelvers, evenals de door Joost bestelde kipfilet. Wim houdt het bij licht gerookt warm varkensvlees en hij is helemaal verrukt over de verfijnde smaak. Het lekkerste vlees tot nu toe! En daar heeft hij gelijk in, vindt Joost, die ook even mag proeven.

Dit is het begin...

Dit is het begin...

Bijna klaar!

Bijna klaar!

Als ze klaar zijn met eten en gaan betalen, overhandigen ze de eigenaar een klein geschenkje in de vorm van twee Delfts blauwe klompjes aan een rood wit blauw lintje. Hoe komen de broers hier aan? Carla en Dirk deden de suggestie om wat van deze klompjes uit hun voorraad mee te nemen en bij leuke ontmoetingen de mensen ermee te verrassen. Volgens Carla zijn de mensen in Bosnië er dol op, net als op onze Hollandse stroopwafels.

De man is er zeer mee in zijn nopjes en biedt de broers nog van alles aan om mee te nemen voor onderweg. Als de broers bij een alimentari stoppen voor water en cola, zien ze bij het naastgelegen restaurant Wouter en Florian onder het overdekte terras staan.

Als ze weer hoger klimmen rijden ze de laaghangende bewolking in, in de vorm van mist. Het zicht is beperkt tot 100 meter. Door extra reflectie en verlichting zorgen de broers dat ze goed zichtbaar zijn. Ze arriveren in Kljuc, waar ze een plek zoeken om te overnachten. Als ze door de opgebroken hoofdstraat rijden, zien ze Florian en Wouter voor de derde keer. Staande voor de supermarkt lunchen de heren voor de tweede keer en wijzen Wim en Joost op een sobe die ze net gepasseerd zijn.

Ze rijden echter door, richting het centrum, in de verwachting nog wel iets tegen te komen. Niets blijkt minder waar, de door Wouter en Florian aangewezen sobe is het enige overnachtingsadres in Kljuc. De broers worden warm ontvangen. Letterlijk en figuurlijk, het doet hun verkleumde lijven goed. De natte spullen leggen ze op de verwarming en stappen onder een heerlijk warme douche. Als ze dan ’s avonds rijst met goulash eten, ziet de wereld er weer heel anders uit.

Geplaatst in Bosnië 2012 | 2 reacties

Sarajevo – Turbe

Dinsdag 22 mei 2012. Voor de laatste keer worden Wim en Joost verwend door Carla met een heerlijk ontbijt, terwijl buiten de regen gestaag naar beneden valt. Ze hebben alle tijd om de tafel alle eer aan te doen. Doordat het zo regent stellen ze hun vertrek uit. Rond 10:00 uur, als het droog is, nemen ze afscheid van Carla en stappen ze op de fiets.

De geplande route kunnen ze vrij makkelijk vinden en al snel rijden ze op de weg naar Travnik. Ondanks dat de route over een gele weg op de kaart liep, blijkt er toch ontzettend veel verkeer te rijden. Dat hadden de broers niet verwacht. Met uitzondering van één klim, rijden ze vandaag de hele dag door een breed glooiend dal. Een beetje saai.

De weergoden zijn hun echter goed gezind, het blijft droog en ’s middags laat de zon zich regelmatig even zien. Terwijl Joost in de supermarkt hun kostje bijeen scharrelt en Wim de fietsen bewaakt, komen er nog twee fietsers aan om inkopen te doen. Ze stellen zich voor als Florian en Wouter en zijn onderweg van Istanbul naar Amsterdam.

Ze laten Travnik voor wat het is en rijden nog zo’n 10 kilometer door naar Turbe. De broers kijken rond voor een kamer (sobe) en vinden er één boven een bar, pekara en een minimarket. Alles bij de hand. De fietsen stallen ze in een container tussen zakken meel en een noodaggregaat. Kunnen ze lekker opladen voor morgen.

Als de aardige eigenaar ons naar de kamer brengt, knipt hij niet alleen het licht aan maar ook de elektrische boiler schakelt hij in. Dat wordt dus even wachten met douchen. Die tijd benutten de broers met zoeken naar een eetgelegenheid. Het valt niet mee om iets te vinden voor een fatsoenlijke maaltijd. Het zal wel Bosnische fastfood worden. Dit blijkt inderdaad de enige mogelijkheid te zijn. Vanavond geen slaapmutsjes. Dat is vervelend, maar niet meer dan dat.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Sarajevo

Maandag 21 mei 2012. Vandaag ontbijten Wim en Joost in de woonkamer. Het kan ook op het balkon, mits ze een regenpak aantrekken. Het water valt met bakken uit de lucht. Ze eten weer heerlijk vers brood, wat Dirk nog speciaal voor hen bij de bakker heeft gehaald voordat hij naar zijn werk ging.

Rond 10:00 is het vrijwel droog. Gewapend met een paraplu lopen Wim en Joost samen met Carla naar de oude binnenstad en kopen daar wat souvenirs voor het thuisfront. Als de magen beginnen te knorren, brengt Carla de broers naar een pekara (bakker). Ze proeven daar verschillende soorten burek, gevuld met onder andere spinazie, kaas, vlees of aardappel. Ze zijn allemaal even lekker.

Daarna bezoeken ze de expositie van de World Press Photo, waar ze gruwelijke maar ook imponerende afbeeldingen voorbij zien komen. Het is een indrukwekkende tentoonstelling, zeker in een stad als Sarajevo, waar je op vele plaatsen nog aan de oorlog herinnerd wordt.

Aan het einde van de middag voegt Dirk zich bij de groep en brengt de broers met de auto naar het Tunnelmuseum. Deze 800 meter lange tunnel, die onder het vliegveld doorloopt, was de enige mogelijkheid om van het belegerde Sarajevo naar een vrije corridor te komen zonder onder vijandelijk vuur te komen liggen. De tunnel is geheel met mankracht in vier maanden en vier dagen uitgegraven. Het is voorzien van een soort rail voor transport met een lorry. De afmetingen van de tunnel zijn bescheiden; één meter breed en één meter zestig hoog.

Ze drinken een drankje bij een forellenkwekerij aan de rand van Sarajevo, waar het heerlijk rustig en schaduwrijk is. Het is namelijk behoorlijk warm. Op de terugweg zijn ze blij dat – dankzij een tip van Wim – de arko van Dirk zijn auto sinds lange tijd weer functioneert (arko = alle ramen kunnen open).

Ze besluiten de dag zoals ze intussen gewend zijn, lekker eten in de stad. Het slaapmutsje komt weer uit dezelfde fles als gister, voor elk been één. Welterusten Sarajevo, het waren twee geweldige dagen.

Vrienden in Sarajevo

Vrienden in Sarajevo

Bekeerd? (Imam op de achtergrond)

Bekeerd? (Imam op de achtergrond)

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Sarajevo

Zondag 20 mei 2012. Wim en Joost ontbijten deze morgen op het zonnige terras waar ze een geweldig uitzicht hebben over de stad. Het Bed & Breakfast-verleden van Carla uit zich door een tot in de puntjes verzorgde ontbijttafel. De broers genieten er met volle teugen van. Het is zo gezellig dat de tijd voorbij vliegt. Nadat de ontbijttafel afgeruimd is, brengen Dirk en Carla de broers met de auto naar één van de mooiste uitzichtpunten over Sarajevo.

Uitzicht op Sarajevo

Uitzicht op Sarajevo

Opvallend zijn de vele grote begraafplaatsen van de moslims die tijdens de laatste oorlog zijn omgekomen. Elk graf is voorzien van een witte zuil. Door de grote oppervlakte van deze begraafplaatsen (er zijn meer dan 11.000 slachtoffers gevallen) zie je ze als witte vlekken tegen de berghellingen liggen. Het is een indrukwekkend gezicht. Waar je ook uitkijkt over Sarajevo, overal zie je minaretten van de meer dan 100 moskeeën.

Ze lunchen in de oude binnenstad en eten Cevapi. Dit gerecht bestaat uit kleine gebakken runderworstjes (naar keuze 5, 10, 15 of 20 stuks). Het is een soort pitabrood met een stukje verse kaas. Ze krijgen er een groot glas klonterige yoghurt bij. Lekker fris.

Na een wandeling door de oude binnenstad bezoeken ze het Plaza Hotel. Verwoest door de oorlog, maar geheel herbouwd. Op de bovenste verdieping is een bar-restaurant, dat in een tijdspanne van 2,5 uur eenmaal ronddraait.

Omdat ze over hun biertje geen 2,5 uur doen, besluiten ze een gedeelte van de stad te bekijken. Ze sluiten de dag af bij restaurant Picolo Mondo, waar ze op het terras ter afwisseling een heerlijk bordje spaghetti nuttigen. Als voorafje nemen ze een heerlijk soepje van het huis.

Het toeval wil dat de eigenaar (een fervent motorrijder) de broers tijdens een rit heeft zien fietsen in de buurt van Konic. Hij waardeert het zeer wat de broers doen en laat dat mede blijken door ze te verrassen met een liter zelf gestookte rakija. De fles wordt geopend en ze proeven een glaasje. Volgens de kenner in ons midden is hij van uitzonderlijke kwaliteit en bij uitstek geschikt als slaapmutsje.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Prozor – Sarajevo

Zaterdag 19 mei 2012. Wim en Joost hebben geen goede nachtrust gehad, dankzij de jongelui. Ze hadden het anders gehoopt, omdat ze vandaag in Sarajevo aan willen komen. Dat is een afstand van ruim 100 kilometer. Het is alsof de kok dat wist, hij brengt ze namelijk twee grote omeletten met knapperig vers gebakken brood.

Eenmaal op de fiets maken ze ze een lange, snelle afdaling, die ook nog bitter koud blijkt te zijn. Wat verlangen ze naar hun winterhandschoenen! Die zitten echter onderin de tas. Na de afdaling wordt de kou weer snel verdreven door een pittige lange beklimming van 9%.

Tussen de middag moeten de broers altijd improviseren om ergens te kunnen zitten en een boterham te eten. Vandaag doen ze dat in een kraakpand, in gezelschap van twee zwerfhonden. Vijftien kilometer voor Sarajevo, net op het moment dat Wim en Joost hun dorst staan te lessen, worden ze verrast door Dirk en Carla. Zij volgen vanaf de Kroatische kust deels dezelfde route als de broers.

Wim en Joost bestuderen de routekaart met Dirk

Wim en Joost bestuderen de routekaart met Dirk

Op weg naar Sarajevo

Op weg naar Sarajevo

Dirk is door zijn werkgever voor een aantal jaren gestationeerd in Sarajevo samen met Carla, zijn vrouw. Totdat ze terug komen woont Wim zolang in hun huis en verzorgt hij onder andere twee katten, twee ganzen, een toom kippen, een kraaiende haan en twee tuinen. Behendig loodsen Dirk en Carla de broers (alsof het hun dagelijks werk is) naar hun fraaie woning met een schitterend uitzicht over de stad.

Daar fietsen de broers

De straten van Sarajevo

De straten van Sarajevo

De fietsen gaan voor twee dagen in de garage en de broers mogen een mooie kamer uitzoeken.

Aankomst Sarajevo

Aankomst Sarajevo

Nadat Wim en Joost zich opgefrist hebben, gaan ze met z’n vieren lekker eten en drinken in de stad.

Dirk en Carla hebben zo hun adresjes

Dirk en Carla hebben zo hun adresjes

Nom nom nom van der Male

Nom nom nom van der Male

Nadat ze terug zijn gekeerd uit de stad, kijken ze nog naar de finale van de Champions League. De pittige fietsdag en het afzakkertje eisen hun tol. De oogjes van de broers vallen, ondanks de spannende finale, regelmatig dicht. Snel zoeken ze hun bed op, want morgen wordt het een drukke dag.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Tijarica – Prozor

Vrijdag 18 mei 2012. Na een stevig ontbijt stappen Wim en Joost weer op, uitgezwaaid door hun gastheer en gastvrouw.

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Na 9 kilometer passeren ze de grens van Bosnië-Herzegovina en niet veel later rijden ze bovenlangs het Busko, een meer waar ze genieten van een prachtig uitzicht. Rond het middaguur arriveren ze in Tomislavgrad, een iets grotere plaats waar opvallend veel jeugd rondloopt. De meesten dragen een t-shirt met daarop de naam van hun school.

Op weg naar Tomislavgrad

Op weg naar Tomislavgrad

Omdat ze nog geen Bosnisch geld hebben, zoeken de broers een bankomat. Deze vinden ze al snel en hiermee voorzien ze zichzelf van de nodige marka’s. Omrekenen van euro’s naar marka’s is simpel: de marka-prijzen delen door twee is de prijs in euro’s. Omdat het nogal koud en winderig is, besluiten ze in één van de vele eettentjes iets warms te nuttigen.

De keus valt op Grill Winnie Pooh. Binnen bekijken ze de plaatjes met daarop de verschillende menu’s. Ze hebben het er over wat al die vreemde namen op ons bordje kunnen brengen. Als de broers aan de beurt zijn vragen ze aan de mevrouw of ze Engels spreekt. Ze antwoordt met: “Nee, maar ik spreek wel een beetje Nederlands”. Ze stelt zich voor als Nikoliha Jude. Ze heeft gedurende 3 jaar in Helmond gewoond, nadat ze uit Bosnie voor het oorloggeweld gevlucht was. Bij terugkeer is ze deze grill begonnen. Ze beveelt de broers aan om ‘Cevapi’ te nemen (een typisch Bosnisch gerecht). Weer een verrassende ontmoeting rijker verlaten Wim en Joost Tomislavga, zich afvragend of toeval nu wel of niet bestaat.

Langzaam maar gestaag klimmen ze vele kilometers tot een hoogte van 1270 meter en komen dan op een hoogvlakte. Hun vrienden uit Sarajevo die gisteren deze weg in tegengestelde richting reden, berichtten hen dat er een flink pak sneeuw lag en vroegen zich af of de broers wel sneeuwkettingen bij hun hadden.

Een videoboodschap voor Wim en Joost

Maar na een dag met veel zon, in combinatie met de ‘bora bora’, had er voor gezorgd dat de sneeuw grotendeels was weggesmolten.

Winterbanden verplicht

Winterbanden verplicht

Er ligt echter nog voldoende sneeuw om even te sneeuwballen.

De ballenjongens

De ballenjongens

De hoogvlakte die zich over een lengte van ruim 20 kilometer uitstrekt, maakt een verlaten en desolate indruk op de broers. De enige activiteit die ze waarnemen is een kudde schapen, met op afstand een herder. De vier honden die deze kudde normaal in het gareel houden, zien waarschijnlijk zelden fietsers. Ze komen blaffend en grommend op de broers afrennen. Omdat de herder niet ingrijpt zijn Wim en Joost zelf genoodzaakt om in te grijpen en ze grijpen naar hun Dazzer.

Het effect is elke keer weer verbluffend en voor de broers uiterst amusant! Zodra de honden het hoogfrequente signaal ontvangen, staan ze direct stil, zakken iets door de achterpoten, de staart gaat naar beneden en ze maken meteen rechtsomkeert tot ze buiten het bereik van het signaal zijn. Een tweede poging wordt zelden ondernomen.

De broers fietsen door.

Mooi Bosnië

Mooi Bosnië

Bosnische Sandeman

Bosnische Sandeman

Na 90 kilometer vinden Wim en Joost het welletjes en besluiten ze om in Prozor te overnachten. Aangezien hier geen camping is, melden ze zich aan bij motel Rama (vernoemd naar de nabijgelegen rivier). Bij het binnenrijden van deze plaats horen ze de kerkklokken luiden en zien ze vele zeer chic geklede jongelui naar de kerk gaan. De broers houden het maar op een trouwpartij. Motel Rama heeft voor hun een mooie en nette grote kamer op de derde verdieping. De fietsen mogen de nacht doorbrengen in de garage.

Als ze vanaf daar hun bagage naar boven brengen komen ze langs een feestzaal met lange rijen keurig gedekte tafels. Zelfs de stoelen zijn voorzien van een wit overtrek met op de rugleuning een mooie witte strik. Hier kunnen de broers vanavond waarschijnlijk niet eten, maar de eigenaresse stelt ze gerust. Er is namelijk nog een kleine zaal, weliswaar minder chic aangekleed, waar ze vanavond kunnen eten.

De vriendelijke, Duits sprekende ober die de maaltijd serveert vertelt dat er geen bruiloft is, maar dat er een feest gehouden wordt door scholieren die hun eindexamen van de middelbare school hebben gehaald. Het is een Bosnische traditie. Ze gaan eerst naar de kerk en daarna hebben ze een uitbundige feestavond. En ja, uitbundig was het, tot 4 uur in de morgen.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | 1 reactie

Ancona – Split – Tijarica

Donderdag 17 mei 2012. “Nou dat was me het nachtje wel!” Vanwege de bora bora ging de ferry aardig tekeer en werden de broers nogal eens wakker geschud door het rollen en stampen van het schip. Omdat ze de afvaart niet wilden missen, zijn ze opgebleven tot 12 uur. Ook toen stond er nog een stormachtige wind.

Zodra het schip los was van de kade werd het door een klein loodsbootje begeleid door de havenhoofden. Het was ongelofelijk hoe dat bootje tekeer ging, het danste op de wilde golven en het verbaasde de broers dat het niet omsloeg. Eenmaal buiten de havenhoofden spoedden ze zich naar de hut om snel plat te gaan liggen. Hiermee voorkom je zeeziekte, wist Joost uit ervaring.

De broers ontbijten in hun hut met een brood dat al twee dagen met hen mee reist. Hun Belgische vrienden zeggen: “Er is brood, of geen brood”. Met andere woorden: oud brood bestaat niet. Het vertrouwen in de voedselvoorziening aan boord is sinds de warme hap van gisteravond tot het dieptepunt gedaald. Vandaar de eigen catering. Ze wagen zich nog wel aan een cappuccino, maar helaas. Het is de slechtste en de duurste tot nu toe.

In overleg met hun vrienden en de Nederlandse ambassade in Bosnië wijzigen de broers hun voorgenomen route. Het bezoek aan Mostar komt hiermee te vervallen, evenals de voorgenomen treinreis naar Sarajevo. Ze doen dus alles per fiets. In Split zoeken ze een printshop die van hun wegenkaart de nieuwe route op een handzaam formaat afdrukt zodat ze goed in het kaartenvak van de stuurtas passen.

Al snel boeken ze resultaat. Vanaf Split gaat het enkel bergop, bijna altijd 8% met soms een stukje van 5% (om bij te komen). Als ze naar een hoogte van 730 meter klimmen zien ze rondom zich besneeuwde bergtoppen. Negen kilometer voor de grens met Bosnië zien ze pension Mali Berlin.

Bij alle voorzieningen staat ook een bedje getekend. Dat komt goed uit, want de pijp is aardig leeg. De broers twijfelen geen moment en vragen of ze kunnen blijven slapen. Eén van de zonen van de eigenaar is toevallig thuis en denkt dat we voor 30 euro een tweepersoons kamer kunnen krijgen en dat zijn vader, die nog met zijn middagdutje bezig is, het hiermee wel eens zal zijn.

De fietsen gaan de garage in en Wim en Joost installeren zich in hun kamer. De badkamer delen ze met de hele familie. Als er geklopt wordt, staat de uitgeslapen eigenaar voor de deur met een paar slippers in de hand. Het is de bedoeling dat de broers, zodra ze op de woonetage zijn, hun schoenen uit doen en verder slipperen. Met de zoon spreken ze in het Engels en met de vader in het Duits. De vader heeft twintig jaar in Duitsland gewerkt, vijf jaar als ober en vijftien jaar als eigenaar van een restaurant.

De hele familie is erg aardig en gastvrij en de zoon wil alles weten van de fietstocht. Hij is niet enkel geïnteresseerd in de fietstocht, maar vraagt ook of het waar was dat in Amsterdam vrouwen van goede wil voor de ramen zitten en of er een prijslijst bij hangt. Ook is hij op de hoogte van coffeeshops en spacecake.

Amsterdam, here i come!

Amsterdam, here i come!

Voorafgaand aan het eten krijgen de broers een glas wijn aangeboden, door de eigenaar zelf vervaardigd. Ze hebben voortreffelijk gegeten met het huiswijntje erbij. Na het eten laat de eigenaar de jerrycan nog eens rondgaan. Een lekker slaapmutsje voor een goede nachtrust.

Geplaatst in Bosnië 2012 | 1 reactie