Categorie archieven: Kroatië 2012

Sistiana – Caorle

Maandag 28 mei 2012. De broers ontbijten weer op de stoep van het vakantiehuisje. Voordat ze hun tenten kunnen inpakken worden ze nog door Pluvius getrakteerd op een spikkelbuitje. Ze volgen de kustweg weer richting Monfalcone en daarna richting San Giorgio di Nogaro. De route is niet spectaculair. Met een beetje verbeeldingkracht fiets je gewoon in Nederland, zelfs de harde zuidwestenwind ontbreekt niet.

Ze hebben vandaag het geluk om nog net voor de siësta een supermarkt in te kunnen. In Latisana verlaten ze SS 14 en nemen ze de secundaire weg P42 richting Caorle. Daar aangekomen starten ze eerst een vergelijkend warenonderzoek tussen de twee aanwezige ijssalons, waarbij numero twee als beste naar voren komt.

Ze melden zich bij Campeggio S. Margherita en worden daar ontvangen door een lookalike van Edwin de Vries (de partner van Monique van de Ven). Een druk baasje die de broers naar een schaduwrijk plekje brengt. De camping staat vol met Oostenrijkers en iedereen wordt in het Duits aangesproken.

Wim en Joost hebben veel kleding te wassen en hangen twee waslijnen vol. Ze hopen dat het nog droog wordt, want het is al laat. Terwijl ze een bordje spaghetti eten in het restaurant, horen ze iemand zeggen dat het regent. Snel halen ze alles binnen, want natter hoeft het niet te worden. Als de douche ook niet is wat het moet zijn, eindigt de dag in mineur en kruipen ze mopperend de slaapzak in.

Geplaatst in Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Zastenice – Sistiana

Zondag 27 mei 2012. Wim heeft kort geslapen vannacht. Figuurlijk gezien. Zijn bedbank was wat aan de korte kant en zijn voeten staken 25 cm uit. Je zou dus ook kunnen zeggen dat hij uitstekend geslapen heeft.

De broers ontbijten op het terras met uitzicht op de mooie tuin en krijgen elk een grote beker cappuccino van het huis. De koekjes en de snoepjes komen ook weer op tafel. Bij zo’n warm onthaal kunnen de klompjes niet achterwege blijven. De aangeboden fles wijn slaan ze beleefd af. Gezegend door de moeder nemen Wim en Joost afscheid van deze aardige mensen.

Moeder en dochter, de gastvrouwen

Moeder en dochter, de gastvrouwen

Eenmaal op de fiets doemt de eerste berg al snel op. Halverwege worden ze gepasseerd door twee mountainbikers die met een groepje van vier onderweg zijn. De tweede helft van de groep laten ze echter achter zich, tot aan de top. De twee die later aankomen krijgen het nodige commentaar van de fietsvrienden. De broers maken een praatje en moeten met hen op de foto.

Wim en Joost passeren de grens met Slovenië en kijken uit naar een minimarket, maar vinden er geen. In Starigrad stoppen ze bij een restaurant waar een varken aan het spit draait. Deze laatste kans grijpen ze met beide handen aan en smullen van het geroosterde varkensvlees. Het doet hun denken aan keutjesavond.

Wim wil voor zijn C.V. graag in Slovenië kamperen, maar de op de kaart aangegeven camping is onvindbaar. Ze fietsen terug naar de route en beginnen af te dalen, naar Trieste om daar te overnachten op een hoog boven de stad liggende camping. Door de snelle en geconcentreerde afdaling (slecht wegdek) missen ze een zijweg en belanden de broers in het centrum van de stad recht voor een ijssalon. Hoe is het mogelijk!

Ze vieren dat ze het weer voor elkaar hebben om verkeerd te rijden. Om te weten te komen hoe ze op de camping kunnen belanden, vragen ze de weg aan een meneer die ook voor de ijssalon staat te wachten. Ze wijzen op de kaart aan naar welke camping ze willen. En wat ze al vermoeden blijkt te kloppen: “Very steep!”. Dan vraagt hij of ze naar Venetië of Slovenië moeten. Richting Venetië dus. In dit geval adviseert hij de broers om de kustweg te volgen tot Sistiana waar diverse camping zijn. Het is maar 17 km fietsen en dan zijn ze er.

Ze krijgen een plaatsje op het tentenveld en zetten snel de tent op. Voordat ze een boterhammetje kunnen eten, begint het al te regenen en onweren. Ze schuilen onder het overstek van een vakantiehuisje en vullen hun magen. Ze verheugen zich erop dat ze weer heerlijk kunnen kamperen en lekker in hun slaapzak kunnen kruipen. Eerst nog een warme douche en dan heerlijk knorren.

Geplaatst in Kroatië 2012 | 1 reactie

Josipdol – Zastenice

Zaterdag 26 mei 2012. Als de broers ’s morgens om 7:00 de ontbijtzaal betreden en naar buiten kijken, zien ze twee vrouwelijke koks druk in de weer. Er hangen al drie varkens en een schaap aan het spit. De koks zorgen er tevens voor dat het houtvuur in de juiste proportie blijft branden.

Tot op heden hebben ze nog niet de gelegenheid gehad om zo’n varkentje te proeven. Ze nemen zich voor dat, voordat ze de Balkan verlaten, dit wel moet gebeuren. De attente serveerster ziet hun smachtende blikken en voelt aan wat de broers graag willen. Ja, juist. Extra koffie en thee.

Vervolgens belonen ze haar met een paar klompjes. Carla heeft gelijk, ze is er verguld mee. Ze stappen op en dalen via mooi vals plat af naar Ogulin, wat een mooi begin van de dag. Daarna begint het erop te lijken dat het vandaag een echte hoha dag gaat worden. Je kunt wel spreken van een hehoha dag (heftig heuvel op heuvel af). De stijgingspercentages liegen er niet om. Ze noteren regelmatig 10, 12 en 15 procent. Uiteindelijk brengt dit hen op een hoogte van bijna 900 meter.

Makkie!

Makkie!

In Ravna Gora kiezen de broers voor een andere route, waarvan ze hopen die iets minder heftig is. Hun keuze blijkt goed uit te vallen, de route is een stuk milder. Tijdens een klim passeren ze een mountainbiker. Als ze iets verderop even stoppen om wat te drinken, voegt de mountainbiker zich bij Wim en Joost en maken ze een praatje. Hij vraagt of hij het fietspompje mag gebruiken, want zijn achterband is nogal zacht.

Het is even zoeken naar het juiste verloopnippeltje, maar eenmaal aangesloten kan het pompen beginnen. Er komt geen eind aan, want er zit een minuscuul gaatje in de band. Dit zorgt ervoor dat alle energie die de broers erin pompen er heel zachtjes weer uit loopt. Ze adviseren de mountainbiker om terug te rijden naar het dorp voor reparatie.

Om hun eigen energie weer op peil te brengen, tovert Wim twee bananen uit één van zijn voortassen, in de veronderstelling dat dit de bananen waren die ze s’morgens hadden gekocht. Bij het afpellen blijkt: banaan één is snot, banaan twee van binnen rot. Ze kunnen zich niet voorstellen dat ze vanmorgen zo zijn bedot. Apentrots tovert Wim nog twee bananen uit één van zijn tassen.

Omdat ze morgen richting Slovenië gaan willen ze niet helemaal afdalen naar Rijeka en blijven ze liever wat op deze hoogte. De broers besluiten in Cavle een slaapplaats te vinden. Dat valt niet mee, omdat er op het nabijgelegen motorcircuit dit weekend internationale wedstrijden zijn.

Modelbouw van Marklin

Modelbouw van Marklin

Ze vangen vijf keer bot en krijgen het advies om door te fietsen naar Drazice, waar private sobe zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. In de plaatselijke bar informeren ze hiernaar. Alles bezet. De aanwezige mensen trekken zich echter wel het lot van Wim en Joost aan en binnen notime zijn er vier personen aan het bellen geslagen. Na circa een uur komt er een verlossend telefoontje. Over 20 minuten worden ze opgehaald door iemand die een kamer voor ze heeft.

Wim en Joost bedanken hun weldoeners en bieden hen een drankje aan. Een paar echte klompen zou zeker op zijn plaats zijn. De mevrouw die de broers ophaalt spreekt een beetje Duits. Dit zorgt ervoor dat het niet allemaal handen- en voetenwerk wordt.

Ze moeten terug naar Zastenice waar ze letterlijk en figuurlijk een onderkomen krijgen. De nette kamer met badkamer ligt onder het woonhuis, dat wordt bewoond door de mevrouw die hen ophaalde en haar moeder. Alles wat ze nodig hebben is aanwezig. De tassen zijn nog niet uitgepakt of ze worden al uitgenodigd voor de koffie. Ze krijgen daarbij ook nog een glas sap, mini pennywafeltjes en zelfs een blikje snoepjes wordt geopend. Ze drinken de koffie voorzichtig, want het is Turkse.

Omdat ze nog moeten eten, biedt de gastvrouw aan om met de broers naar een supermarkt te rijden. Van dit aanbod maken ze graag gebruik. Nadat ze zich gedoucht hebben, genieten ze van een maaltijdsalade en houden het voor gezien.

Geplaatst in Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Bihac – Josipdol

Vrijdag 25 mei 2012. Voor het eerst ontbijt op bed (bij gebrek aan stoelen op de kamer en ontbijtservice), maar het smaakt er niet minder om. Eerst bezoeken Wim en Joost de alimentari voor water dat ze vandaag weer hard nodig zullen hebben. Vanuit de stad loopt de weg meteen weer flink omhoog. Dit gaat zo door tot aan de grens met Kroatië. Daarna verleggen ze hun route om langs de Plitvic-meren te rijden.

Laatste stukje Bosnië

Laatste stukje Bosnië

De broers rijden nu door Nationaal park ‘Plitvicka Jezera’. Helaas hebben ze vanaf Bihac nog geen enkele gelegenheid aangetroffen om koffie te drinken. De cafés die ze wel zagen waren gesloten. Bij het naderen van de Plitvic-meren komt daar verandering in. Ze kunnen geen woning voorbij rijden of er worden kamers aangeboden. Bij een enkele kun je ook koffie drinken.

Bij de eerste de beste die ze tegenkomen rijden ze het erf op. Een groepje mannen staat bij het huis te praten en één van de mannen komt naar de broers toe gelopen. Ze vragen of ze een kopje koffie kunnen drinken. Hij verontschuldigt zich en zegt dat dit normaal gesproken wel kan, maar vandaag niet omdat zijn moeder is overleden. Wim en Joost condoleren de man met dit verlies en wensen hem een zijn familie veel sterkte toe. Hij vertelt hen hun nog dat ze er vrede mee hebben. Zijn moeder is 93 jaar oud geworden en heeft een goed leven gehad.

Iets verderop treffen ze klein sportcentrum aan, waar ’s winters ook geskied kan worden. Hier is eindelijk de fel begeerde koffie. Omdat ze graag een klein weggetje willen volgen dat parallel loopt aan de hoofdweg, vragen ze de barman of ze goed zitten. Hij verzekert hen dat dat het geval is.

Als ze 100 meter verderop zijn, loopt de weg echter dood. Gelukkig staat er een ambtenaar met een mooi pak aan en een stropdas om. Hij beaamt dat hij Engels spreekt, maar daar horen ze niet veel van want daar is hij zuinig mee.

Ze laten hem de kaart zien en wijzen op het weggetje. Ondanks dat dit deel van de kaart een duidelijk overzicht geeft, wil hij het groots aanpakken en de hele kaart uitvouwen (die 120 bij 120 cm meet). Daar steken ze een stokje voor en als hij de broers ook nog eens richting Bihac wil sturen, hebben ze het wel zo’n beetje gehad met deze man. Ze zoeken niet langer en keren terug naar de hoofdweg.

Ze fietsen langs de Plitvic-meren zonder het te zien. Ze dalen nog een stukje af en pakken weg nummer 42 richting Ogulin. Hun klimspieren worden weer op de proef gesteld. Ze moeten naar ruim 800 meter hoogte. Bij het naderen van Josipdol betrekt het weer erg snel. In combinatie met de afstand op de kilometerteller besluiten ze om hier te overnachten.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Tijarica – Prozor

Vrijdag 18 mei 2012. Na een stevig ontbijt stappen Wim en Joost weer op, uitgezwaaid door hun gastheer en gastvrouw.

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Na 9 kilometer passeren ze de grens van Bosnië-Herzegovina en niet veel later rijden ze bovenlangs het Busko, een meer waar ze genieten van een prachtig uitzicht. Rond het middaguur arriveren ze in Tomislavgrad, een iets grotere plaats waar opvallend veel jeugd rondloopt. De meesten dragen een t-shirt met daarop de naam van hun school.

Op weg naar Tomislavgrad

Op weg naar Tomislavgrad

Omdat ze nog geen Bosnisch geld hebben, zoeken de broers een bankomat. Deze vinden ze al snel en hiermee voorzien ze zichzelf van de nodige marka’s. Omrekenen van euro’s naar marka’s is simpel: de marka-prijzen delen door twee is de prijs in euro’s. Omdat het nogal koud en winderig is, besluiten ze in één van de vele eettentjes iets warms te nuttigen.

De keus valt op Grill Winnie Pooh. Binnen bekijken ze de plaatjes met daarop de verschillende menu’s. Ze hebben het er over wat al die vreemde namen op ons bordje kunnen brengen. Als de broers aan de beurt zijn vragen ze aan de mevrouw of ze Engels spreekt. Ze antwoordt met: “Nee, maar ik spreek wel een beetje Nederlands”. Ze stelt zich voor als Nikoliha Jude. Ze heeft gedurende 3 jaar in Helmond gewoond, nadat ze uit Bosnie voor het oorloggeweld gevlucht was. Bij terugkeer is ze deze grill begonnen. Ze beveelt de broers aan om ‘Cevapi’ te nemen (een typisch Bosnisch gerecht). Weer een verrassende ontmoeting rijker verlaten Wim en Joost Tomislavga, zich afvragend of toeval nu wel of niet bestaat.

Langzaam maar gestaag klimmen ze vele kilometers tot een hoogte van 1270 meter en komen dan op een hoogvlakte. Hun vrienden uit Sarajevo die gisteren deze weg in tegengestelde richting reden, berichtten hen dat er een flink pak sneeuw lag en vroegen zich af of de broers wel sneeuwkettingen bij hun hadden.

Een videoboodschap voor Wim en Joost

Maar na een dag met veel zon, in combinatie met de ‘bora bora’, had er voor gezorgd dat de sneeuw grotendeels was weggesmolten.

Winterbanden verplicht

Winterbanden verplicht

Er ligt echter nog voldoende sneeuw om even te sneeuwballen.

De ballenjongens

De ballenjongens

De hoogvlakte die zich over een lengte van ruim 20 kilometer uitstrekt, maakt een verlaten en desolate indruk op de broers. De enige activiteit die ze waarnemen is een kudde schapen, met op afstand een herder. De vier honden die deze kudde normaal in het gareel houden, zien waarschijnlijk zelden fietsers. Ze komen blaffend en grommend op de broers afrennen. Omdat de herder niet ingrijpt zijn Wim en Joost zelf genoodzaakt om in te grijpen en ze grijpen naar hun Dazzer.

Het effect is elke keer weer verbluffend en voor de broers uiterst amusant! Zodra de honden het hoogfrequente signaal ontvangen, staan ze direct stil, zakken iets door de achterpoten, de staart gaat naar beneden en ze maken meteen rechtsomkeert tot ze buiten het bereik van het signaal zijn. Een tweede poging wordt zelden ondernomen.

De broers fietsen door.

Mooi Bosnië

Mooi Bosnië

Bosnische Sandeman

Bosnische Sandeman

Na 90 kilometer vinden Wim en Joost het welletjes en besluiten ze om in Prozor te overnachten. Aangezien hier geen camping is, melden ze zich aan bij motel Rama (vernoemd naar de nabijgelegen rivier). Bij het binnenrijden van deze plaats horen ze de kerkklokken luiden en zien ze vele zeer chic geklede jongelui naar de kerk gaan. De broers houden het maar op een trouwpartij. Motel Rama heeft voor hun een mooie en nette grote kamer op de derde verdieping. De fietsen mogen de nacht doorbrengen in de garage.

Als ze vanaf daar hun bagage naar boven brengen komen ze langs een feestzaal met lange rijen keurig gedekte tafels. Zelfs de stoelen zijn voorzien van een wit overtrek met op de rugleuning een mooie witte strik. Hier kunnen de broers vanavond waarschijnlijk niet eten, maar de eigenaresse stelt ze gerust. Er is namelijk nog een kleine zaal, weliswaar minder chic aangekleed, waar ze vanavond kunnen eten.

De vriendelijke, Duits sprekende ober die de maaltijd serveert vertelt dat er geen bruiloft is, maar dat er een feest gehouden wordt door scholieren die hun eindexamen van de middelbare school hebben gehaald. Het is een Bosnische traditie. Ze gaan eerst naar de kerk en daarna hebben ze een uitbundige feestavond. En ja, uitbundig was het, tot 4 uur in de morgen.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | 1 reactie