Villamartin – Olvera
We doen het royale ontbijtbuffet alle eer aan zodat we voorlopig even voorruit kunnen, laten het Aeroporto voor wat het is en rijden terug naar Villamartin. Eerst naar de Mercadona waar we flink inslaan want onderweg zullen we niet veel aan winkel tegenkomen. Het is de bedoeling dat we vandaag weer naar de route van Benjaminse teruggaan. Verlieten we de route zes dagen geleden in Ronda nu pikken we hem, dertig kilometer noordwaarts weer op in Olvera. Dat heeft zo zijn reden. We willen namelijk nog graag de mooiste Via Verde van Spanje fietsen, de Via Verde de la Sierra. Deze loopt van Olvera via Coripe naar het eindpunt in Puerto Serrano. Het traject is zesendertig kilometer lang en voorzien van éénentwintig tunnels waarvan de grootste bijna een kilometer lang is. Als we de plaats Algodonales naderen is er een mogelijkheid de drukke A-384 te verlaten en via kleinere en minder drukke wegen eveneens Olvera te bereiken. Als we bij de afslag zijn en de weg fors omhoog zien kronkelen in de richting van nogal wat onheilspellende bewolking besluiten we om de A384 maar verder te volgen. Voordat we in Olvera zijn moeten we ook op deze route regelmatig lang en pittig klimmen. Rond drie uur arriveren we in het stadje en is het de hoogste tijd om iets te eten. Een Spaanse schone verwijst ons naar Taberna Juanito Gomez. Een druk bezochte zaak waar we met enig geluk een nog niet afgeruimd tafeltje bemachtigen. Vandaag gaan we volledig voor vis. Volgens de Spaanse schone een specialiteit van deze taveerne. Ze heeft niets te veel gezegd en we genieten van een uitstekende maaltijd. We dalen af uit het centrum van de stad en komen weer op de A-384. Deze volgen we enkele kilometers tot de afslag naar camping Pueblo Blanco. De lange oprit naar de camping mag er zijn en kan zo dienst doen als finishplaats bij de Vuelta a España. Wij moeten hem helaas lopend afleggen! De tweede verassing is de bodemgesteldheid van de staanplaatsen. Ondanks het gebruik van rots pennen is er geen haring de steengrond in te rammen. Als we er al een aantal krom hebben geslagen stoppen we ermee. We hebben het geluk dat onze koepeltenten zelfdragend zijn en in principe vrijwel zonder haringen opgezet kunnen worden. De twee scheerlijnen die wel nodig zijn fixeren we met een flinke zware kei. Al met al is deze camping nou niet bepaald de uitgelezen plaats voor tentkampeerders, tenzij un emplado even langs komt met een boorhamer!
