La Línea de la Concepción – Algeciras
We hebben een balkon voor onze kamer, ideaal om op te ontbijten en dat doen we dan ook. Gistermiddag zagen we vanaf hier de aanloop naar de processie, nu zien we de aanloop naar de verschillende scholen die hier in de buurt gevestigd zijn. Van alle kanten stromen auto’s met ouders en kinderen naar dit punt. Het is op een gegeven moment zo druk op het kruispunt dat twee agenten alles in goede banen moeten leiden. Ze doen het met verve, maar kunnen niet tippen aan de voorstelling die de pastoor er gistermiddag van maakte. Omdat we tot twaalf uur de tijd hebben om uit te checken gaan we eerst op zoek naar een farmacia. Wim wil een brace voor zijn knie en Joost adviseert hem om die te combineren met een kuurtje diclofenac. Normaal gesproken struikel je over de farmacia in Spanje maar nu kost het ons de nodige moeite om er een te vinden. Eerst raken we nog verzeild in een grote overdekte markt waar verse waar zoals: vlees, kip en groenten aan de man gebracht worden. Bij het verlaten van de markthal zien we uiteindelijk toch nog een farmacia. Ze hebben diclofenac, en ja – ook van vijftig milligram. (verkrijgbaar zonder recept!) We krijgen een doosje met veertig stuks overhandigd voor de somma van € 1,60 en het advies: om de twaalf uur één tabletje. Aan een brace kan hij ons niet helpen maar zegt hij er zijn twee orthopedische winkels tegenover het hospital waar ze ons kunnen helpen. Eerst terug naar het hostal om uit te checken en daarna fietsen we richting hospital aan de oostkant van de stad. De orthopedist heeft een ruime keus in soorten en maten. Om uit te proberen welke het beste past verdwijnen we met zijn allen in de behandelruimte. Zoals met wel meer dingen past de duurste natuurlijk het best, maar Wim is er blij mee en de orthopedist ook! Lachend gaat ze met de klant van de dag op de foto. We doorkruisen de stad van oost naar west en rijden via de CA-34 terug naar San Roque en vandaar richting Tarifa. Helaas kan dat alleen maar via de drukke vierbaansweg A-7. Op de brede vluchtstrook zijn fietsers toegestaan. Prettig fietsen is anders, maar er valt geen wanklank van het overige verkeer, zelfs geen toetertje! Op een van de industrieterreinen langs deze snelweg is een megastore van declathon. We hebben een blikje campinggas nodig en weten vrijwel zeker dat het daar verkrijgbaar is. Bij de receptie vragen we of de fietsen binnen bij de ingang mogen staan zodat we allebei rond kunnen snuffelen in dit sportwalhalla. Nee, zegt de receptioniste maar kom maar mee naar de fietsenafdeling. Er was daar zowaar een grote reparatieafdeling waar we de fietsen mochten stallen zodat het aanwezige personeel er een oogje op kon houden. Het was een lust voor het oog om in de store rond te kijken en de prijs van de aankopen viel ook best mee! Winkelen maakt hongerig dus doen we eerst een boterham voordat we weer verder de snelweg opgaan. Iets voorbij Algeciras houdt de A-7 op te bestaan en gaan we verder op de N-340. Op een kilometer of tien vóór Tarifa komen we langs Albergue Interjoven Algeciras. De albergue maakt deel uit van een organisatie die enigszins vergelijkbaar is met Pro Juventute. Het zijn onzes inziens jeugdherbergen met een sociale inslag. We kunnen er overnachten, krijgen elk een stapelbed en samen een eigen douche en toilet. Als we vanuit de kamer over de straat van Gibraltar kijken zien we de Spaanse enclave Ceuta en Marokko aan de overkant liggen. In de loop van de avond klopt de nachtportier aan en overhandigt ons elk twee euro, kunnen we nog wat lekkers halen uit de automaat in de hal!
