Woensdag 30 mei 2012. Vandaag nemen Wim en Joost een rustdag. Ze zwaaien Fred uit die met de bus een dagje naar Venetië gaat. Joost leent hem zijn draagriem van de stuurtas, omdat hij de zijne niet zo snel kan vinden. Een dagje Venetië met de stuurtas onder je arm, daar word je niet vrolijk van. Als Fred uit het zicht is verdwenen, spoeden de broers zich naar de redactietafel. Er moet gewerkt worden! Ze lopen namelijk (door allerlei omstandigheden) vele dagen achter met hun verslag voor de website. Ook redactiewerk maakt hongerig, dus zorgen ze dat ze voor 13:00 in hun favoriete winkel zijn. Ze zijn snel klaar. Ze halen wat lekkers voor de lunch bij de klantvriendelijke mevrouw van de versafdeling.
Helaas kunnen ze er niet onder uit, ze moeten ook nu weer langs mevrouw Hork. De broers treffen het, ze is namelijk in een opperbeste stemming, net als gisteren. Omdat stemmingen soms overdrachtelijk zijn, verlaten ze snel de winkel.
Inmiddels heeft de schoonmaakploeg (vier man sterk) de sanitaire ruimtes weer spic en span gereinigd. Voorbeeldig! Na de lunch is het weer werken geblazen. Om even te ontspannen, nemen ze een kijkje in de moestuin van de boer. Daar hebben ze gisteren wat verse selderij voor de spaghetti geleend. De ladder bij de kersenboom nodigt ze uit om het hogerop te zoeken. Voor de laatste maal in Oriago rijden ze naar de supermarkt om nog eenmaal in te slaan voor het avondeten. Jammer, de mevrouw van de versafdeling is niet meer aanwezig. Maar geen nood, mevrouw Hork laat de kassa voor wat het is en helpt de broers op haar manier aan de verse groente die Wim en Joost aanwijzen.
In Italië is het gebruikelijk om een dun plastic handschoentje aan te trekken bij het inpakken van groenten en fruit. Mevrouw had blijkbaar ontheffing. Omdat ze vandaag zo productief zijn geweest op de redactie, zoeken de broers beide een tablet chocolade uit. Op naar de rommelige kassa, waar ze alles afrekenen.
Tijdens de maaltijd arriveert Fred weer na zijn dagje Venetië. Gezamenlijk eten ze aan de grote picknicktafel en Fred doet verslag. Hij vertelt onder ander dat hij op een bankje in zijn routeboekje had zitten lezen en dit naast zich neer gelegd had. Enkele uren later kwam hij er achter dat hij het boekje (voor de route onmisbaar) miste. Hij schrok enorm en zag zichzelf al de hele nacht schrijvend een boekje van de broers overpennen. Gelukkig voor hem lag het boekje er nog, hij pakte het op en werd meteen aangesproken door een omstander met de vraag of het boekje wel van hem was.
Na het eten drinken ze gezamenlijk een kopje thee. Wim vraagt aan Joost: “Haal jij even de chocolade uit je fietstas?” waarop geantwoord wordt met: “Die heb ik niet, die heb jij in je tas.” Geen chocola te vinden dus. Wim heeft er zo de pest in dat hij, gewapend met de kassabon, op de fiets stapt om terug te gaan naar de winkel. De chocolade moet nog bij de kassa liggen. Helaas, de winkel is gesloten.
Balend als een stekker terug naar de camping met dit slechte nieuws. Wat is er fout gegaan? De broers doen een reconstructie en maken daarbij gebruik van de Omroep Max geheugentrainer, met name het boodschappenspel. Dan herinnert Wim zich dat er bij de kassa, tijdens het scannen een bestelformulier op de grond gevallen was. Hij raapte het op, en heeft het vrijwel zeker op de repen gelegd. Ze gunnen iedereen twee repen chocola, maar dit was toch wel erg zuur voor de broers.
Tegoedbon voor twee repen chocola
