Zaterdag 26 mei 2012. Als de broers ’s morgens om 7:00 de ontbijtzaal betreden en naar buiten kijken, zien ze twee vrouwelijke koks druk in de weer. Er hangen al drie varkens en een schaap aan het spit. De koks zorgen er tevens voor dat het houtvuur in de juiste proportie blijft branden.
Tot op heden hebben ze nog niet de gelegenheid gehad om zo’n varkentje te proeven. Ze nemen zich voor dat, voordat ze de Balkan verlaten, dit wel moet gebeuren. De attente serveerster ziet hun smachtende blikken en voelt aan wat de broers graag willen. Ja, juist. Extra koffie en thee.
Vervolgens belonen ze haar met een paar klompjes. Carla heeft gelijk, ze is er verguld mee. Ze stappen op en dalen via mooi vals plat af naar Ogulin, wat een mooi begin van de dag. Daarna begint het erop te lijken dat het vandaag een echte hoha dag gaat worden. Je kunt wel spreken van een hehoha dag (heftig heuvel op heuvel af). De stijgingspercentages liegen er niet om. Ze noteren regelmatig 10, 12 en 15 procent. Uiteindelijk brengt dit hen op een hoogte van bijna 900 meter.
Makkie!
In Ravna Gora kiezen de broers voor een andere route, waarvan ze hopen die iets minder heftig is. Hun keuze blijkt goed uit te vallen, de route is een stuk milder. Tijdens een klim passeren ze een mountainbiker. Als ze iets verderop even stoppen om wat te drinken, voegt de mountainbiker zich bij Wim en Joost en maken ze een praatje. Hij vraagt of hij het fietspompje mag gebruiken, want zijn achterband is nogal zacht.
Het is even zoeken naar het juiste verloopnippeltje, maar eenmaal aangesloten kan het pompen beginnen. Er komt geen eind aan, want er zit een minuscuul gaatje in de band. Dit zorgt ervoor dat alle energie die de broers erin pompen er heel zachtjes weer uit loopt. Ze adviseren de mountainbiker om terug te rijden naar het dorp voor reparatie.
Om hun eigen energie weer op peil te brengen, tovert Wim twee bananen uit één van zijn voortassen, in de veronderstelling dat dit de bananen waren die ze s’morgens hadden gekocht. Bij het afpellen blijkt: banaan één is snot, banaan twee van binnen rot. Ze kunnen zich niet voorstellen dat ze vanmorgen zo zijn bedot. Apentrots tovert Wim nog twee bananen uit één van zijn tassen.
Omdat ze morgen richting Slovenië gaan willen ze niet helemaal afdalen naar Rijeka en blijven ze liever wat op deze hoogte. De broers besluiten in Cavle een slaapplaats te vinden. Dat valt niet mee, omdat er op het nabijgelegen motorcircuit dit weekend internationale wedstrijden zijn.
Modelbouw van Marklin
Ze vangen vijf keer bot en krijgen het advies om door te fietsen naar Drazice, waar private sobe zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. In de plaatselijke bar informeren ze hiernaar. Alles bezet. De aanwezige mensen trekken zich echter wel het lot van Wim en Joost aan en binnen notime zijn er vier personen aan het bellen geslagen. Na circa een uur komt er een verlossend telefoontje. Over 20 minuten worden ze opgehaald door iemand die een kamer voor ze heeft.
Wim en Joost bedanken hun weldoeners en bieden hen een drankje aan. Een paar echte klompen zou zeker op zijn plaats zijn. De mevrouw die de broers ophaalt spreekt een beetje Duits. Dit zorgt ervoor dat het niet allemaal handen- en voetenwerk wordt.
Ze moeten terug naar Zastenice waar ze letterlijk en figuurlijk een onderkomen krijgen. De nette kamer met badkamer ligt onder het woonhuis, dat wordt bewoond door de mevrouw die hen ophaalde en haar moeder. Alles wat ze nodig hebben is aanwezig. De tassen zijn nog niet uitgepakt of ze worden al uitgenodigd voor de koffie. Ze krijgen daarbij ook nog een glas sap, mini pennywafeltjes en zelfs een blikje snoepjes wordt geopend. Ze drinken de koffie voorzichtig, want het is Turkse.
Omdat ze nog moeten eten, biedt de gastvrouw aan om met de broers naar een supermarkt te rijden. Van dit aanbod maken ze graag gebruik. Nadat ze zich gedoucht hebben, genieten ze van een maaltijdsalade en houden het voor gezien.
