Turbe – Kljuc

Woensdag 23 mei 2012. Wim en Joost hebben vannacht boven de pekara/bar geslapen, dus het ontbijt en de koffie zijn snel geregeld. Tijdens het verorberen van een koud broodje hamburger hebben ze uitzicht op een pleintje met bushalte. De scholen beginnen hier waarschijnlijk vroeg, want rond 7:00 stopt er al een schoolbusje, een verlengde Ford Transit. Één voor één stappen de tieners in en ze zijn allemaal voorzien van een rugtas. Het blijft maar doorgaan en uiteindelijk tellen de broers er 27. Ze zijn stom verbaasd dat dat allemaal in dat busje paste.

Als het busje weer weg rijdt, lezen ze op de achterkant: ‘Transportska Sarfat’. Dit verklaart wel het een en ander. Eenmaal onderweg stoppen ze bij een internetcafé waar ze koffie kunnen drinken en gebruik kunnen maken van wifi. Als ze verder gaan begint het te betrekken en houden ze het niet droog. Voor de tweede keer tijdens hun fietstocht moet het regenpak aan. Onophoudelijk daalt de regen neer. Dan weer hard, dan weer zacht.

Zo rond enen kijken ze uit naar een warm en droog plekje om iets warms te eten. De broers denken iets gevonden te hebben en pellen zich uit de regenpakken om enigszins toonbaar naar binnen te gaan. Helaas, drank is er genoeg maar geen warme hap… daarvoor moeten ze twee kilometer verderop zijn. Wim en Joost hijsen zich weer in de regenpakken om ze even later weer uit te doen.

En niet voor niets! Ze worden gastvrij ontvangen door de Duits sprekende eigenaar van het schitterende hotel/restaurant. Hij komt erbij zitten en neemt uitgebreid de tijd om de menukaart te vertalen en de nodige aanbevelingen te doen. Vrijwel alle producten komen uit eigen tuin of veestapel. De salade die ze geserveerd krijgen is dus kakelvers, evenals de door Joost bestelde kipfilet. Wim houdt het bij licht gerookt warm varkensvlees en hij is helemaal verrukt over de verfijnde smaak. Het lekkerste vlees tot nu toe! En daar heeft hij gelijk in, vindt Joost, die ook even mag proeven.

Dit is het begin...

Dit is het begin...

Bijna klaar!

Bijna klaar!

Als ze klaar zijn met eten en gaan betalen, overhandigen ze de eigenaar een klein geschenkje in de vorm van twee Delfts blauwe klompjes aan een rood wit blauw lintje. Hoe komen de broers hier aan? Carla en Dirk deden de suggestie om wat van deze klompjes uit hun voorraad mee te nemen en bij leuke ontmoetingen de mensen ermee te verrassen. Volgens Carla zijn de mensen in Bosnië er dol op, net als op onze Hollandse stroopwafels.

De man is er zeer mee in zijn nopjes en biedt de broers nog van alles aan om mee te nemen voor onderweg. Als de broers bij een alimentari stoppen voor water en cola, zien ze bij het naastgelegen restaurant Wouter en Florian onder het overdekte terras staan.

Als ze weer hoger klimmen rijden ze de laaghangende bewolking in, in de vorm van mist. Het zicht is beperkt tot 100 meter. Door extra reflectie en verlichting zorgen de broers dat ze goed zichtbaar zijn. Ze arriveren in Kljuc, waar ze een plek zoeken om te overnachten. Als ze door de opgebroken hoofdstraat rijden, zien ze Florian en Wouter voor de derde keer. Staande voor de supermarkt lunchen de heren voor de tweede keer en wijzen Wim en Joost op een sobe die ze net gepasseerd zijn.

Ze rijden echter door, richting het centrum, in de verwachting nog wel iets tegen te komen. Niets blijkt minder waar, de door Wouter en Florian aangewezen sobe is het enige overnachtingsadres in Kljuc. De broers worden warm ontvangen. Letterlijk en figuurlijk, het doet hun verkleumde lijven goed. De natte spullen leggen ze op de verwarming en stappen onder een heerlijk warme douche. Als ze dan ’s avonds rijst met goulash eten, ziet de wereld er weer heel anders uit.

Dit bericht is geplaatst in Bosnië 2012. Bookmark de permalink.

2 reacties op Turbe – Kljuc

  1. Albert Talen schreef:

    Hallo boys. Lennart bedankt voor je humoristische verslagen, maar Ford is toch echt met een DEE. Zo te zien hebben de vaders nogal regen gehad, jammer. Wij gaan morgen 5 juni op vakantie. Ik zal Wim een mailtje sturen. Tot ziens allemaal

  2. Lennart schreef:

    Ai, daar is inderdaad een foutje in geslopen bij het overnemen van de teksten, dank je voor het melden. Ik heb het meteen aangepast.

    De broers schrijven voor het grootste deel alles zelf en sturen hun foto’s en verslagen naar mij door. Die ruwe diamanten worden dan gepolijst tot de verhaaltjes die je hier op de site ziet. Leuk dat je de site volgt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *