Vila Chã – Nijkerk

Dinsdag 7 juni. Gisteren had Wim zijn telefoonalarm ingeschakeld en had verwacht dat deze om half zeven af zou gaan. Zodra de wekker piept, staat Wim naast zijn matje en begint de tent op te breken. Na enige tijd ligt de tent inmiddels plat en Wim vraagt zich af waarom broeder Joop nog niet wakker is. Dan kijkt hij eens op zijn horloge en beseft dat hij geen rekening heeft gehouden met het uur tijdsverschil; de telefoon staat nog op de Spaanse tijd ingesteld. In het extra uur dat Wim op deze manier gewonnen heeft, ruimt hij zijn tent en bijbehorende spullen op en is klaar terwijl Joost, Izaak en Riet langzaamaan wakker worden.

De familie vertrekt mooi op tijd en nuttigen onderweg een kop koffie en een broodje. Als ze tegen de avond de snelweg verlaten om een camping te zoeken waar ze kunnen overnachten, komt het dorpje Joost en Wim bekend voor. Niet alleen de huizen en gebouwen, maar vooral de herdershond die ze zien rondlopen op een erf.

De hond en de broers hebben al eerder met elkaar kennisgemaakt. Op de dag dat de broers van Burgos naar Carrión de Los Condes fietsten, zijn ze in Castrojeriz gestopt om daar hun brood te eten. Joost en Wim zaten op een bankje naast een erf, waar achter het hek een herdershond met daarbij een klein hondje rondliep. De bazin nam het kleine hondje mee om uit te laten, maar dat ging niet zonder het kleine monster luid keffend langs het hek te laten lopen. De herdershond werd fel en ging door het lint en al gauw happen de beide honden naar elkaar door het hek.

Wim en Joost hadden dit schouwspel aangezien en herinnert hen aan de Dazer die Wim heeft gekocht ter voorbereiding op zjin reis. Dit is een “ultrasone hondenafschrikker voor iedereen die bang is voor honden”, en geeft een (voor de mens onhoorbaar) piepsignaal af waar de honden geen brood van lusten. De broers lopen naderbij en worden onvriendelijk begroet door de grommende en happende herder. Wim haalt de Dazer tevoorschijn, drukt op het knopje en zoef! De hond stuift weg en laat niets meer van zich horen. Wat een toeval dat Izaak en Riet juist dit plaatsje hadden gekozen voor het tentenkamp van deze dag.

Het is woensdag en Wim, Joost, Izaak en Riet rijden met de auto uit het dorpje en nemen gepast afscheid van de herder. Eén piepje nog. De familie rijdt verder en arriveert na ruim 600 kilometer in het stadje Pons. Het tentenkamp wordt weer opgezet en de elektrische bakplaat van Izaak wordt aangesloten. Ze mikken alle eetbare restjes op de plaat en smikkelen van het ontstane gerecht, wat ze wegspoelen met rode en witte wijn. Na het opstellen van een reisplan voor de komende dagen kruipt de familie van der Male in hun tenten, waarop de regen zachtjes begint te tikken.

Donderdag 9 juni. Mooi op tijd vertrekt de familie van der Male verder huiswaarts. Ze zoeven door Frankrijk met een gemiddelde snelheid van 94 kilometer per uur. De overnachting vindt plaats in Berck, de camping die Izaak en Riet als eerste bezochten toen ze op 5 mei richting Portugal vertrokken. Ze kennen de weg zó goed dat ze onbedoeld een toeristische route kiezen, waardoor de broers de hele omgeving van het plaatsje te zien krijgen. Gelukkig gaat het boodschappen doen ze beter af, want ze komen terug met de heerlijkste spijzen van de traiteur. Na een douche en een consumptie praat de familie nog even na en duikt het campingbed in.

Het is vrijdag 10 juni. Het laatste ritje naar huis. Het regent nog volop als de Van der Males de tenten opbreken. Het ontbijt wordt snel naar binnen geschoven en ze vertrekken zonder koffie, wat voor Joost betekent dat hij onder het rijden direct in slaap dommelt. Onderweg drinken Joost, Wim, Izaak en Riet koffie op de vuilste parkeerplaats van Frankrijk.

Wim en Joost zitten in de auto bij Izaak en Riet. Wim is aan het filmen, Joost is zijn notitieboekje aan het bijwerken, Riet heeft de wegenkaart op schoot en Izaak houdt zijn ogen op de weg. Niet altijd makkelijk met een ondeugende broer op de achterbank.

Op verzoek van zijn broers rijdt Izaak nog over Galder, waar Wim en Joost op de heenreis tijdens Koninginnedag veel moeite hebben gedaan om een stempel te bemachtigen. In het pelgrimspaspoort hebben ze speciaal een vakje open gehouden en willen die nu graag bestempeld hebben. Het telefoonnummer dat ze op de heenreis bij de kapel hadden genoteerd, wordt ingetoetst en aan de andere kant van de lijn horen ze dat ze het stempel kunnen krijgen. Na een vriendelijke ontvangst krijgen ze het stempel en schrijven ze een stukje in het gastenboek. Een geanimeerd gesprek volgt en de goedgevulde pelgrimspaspoorten maken indruk.

Eenmaal in Rhenen aangekomen laden de broers alle spullen uit en binden alles weer op de fietsen. Na een heerlijk bakje koffie nemen Joost en Wim afscheid van Izaak en Riet. Eenmaal op de fiets hebben ze er al snel de sokken in en met een gangetje van zo’n 26 kilometer per uur snellen ze huiswaarts. Om niet verrast te worden door de hongerklop kopen ze onderweg nog een paar lekkere koeken. Hoe dichter bij Nijkerk, hoe donkerder het wordt. De regen komt eraan en het staat op uitbarsten, nog even een tandje bijschakelen dus. De pelgrims draaien de Valkenhof in en komen daar als eerste Jade en Juul tegen, de kleinkinderen van Joost. Ze hebben een groot spandoek en staan met medailles klaar om die bij de broers om te hangen.

Wytske, Erwin en Kristel, Patricia en Dick, Koos en Loes, Henk en Hanna, Joop en Ina en hun dochter Gertrud zorgen voor een zeer hartelijke ontvangst. Een gezellig weerzien na de 43 dagen waarin de broers 3280 kilometer hebben afgelegd. En het was nog uren onrustig in Huize Van der Male te Nijkerk.

Welkom thuis pelgrims!

Het ontvangstcomité staat buiten klaar om de helden te verwelkomen

De broers stappen van de trappers en zetten voet op Nijkerkse grond

Wil je een reactie achterlaten voor Joost en Wim? Klik dan hier om je reactie te plaatsen.