Als de broers na het ontbijt de fietsen uit de garage willen halen, blijkt de afstandsbediening verdwenen te zijn. Die moet gisteravond door de man meegenomen zijn. Technisch als ze zijn, rukken ze de garagedeur uit zijn aandrijving en kunnen ze hem handmatig openen. De fietsen naar buiten, deur weer dicht, aandrijving opnieuw aansluiten en klaar is Kees! De vaders zijn niet voor één gat te vangen.
Al vóór acht uur draaien de trappers alweer lustig in de rondte en genieten ze van de prachtige uitzichten die langs de kustweg opdoemen. Na zo’n 40 kilometer, bij het plaatsje Lira, hebben ze voor de laatste keer zicht op de Gabo Finisterre.
De kustweg die de pelgrims volgen is verre van vlak en wijkt regelmatig af van de kustlijn. Ze vullen hun brandstof aan met een royaal bepoedersuikerde koek. Dat wordt vanavond weer kleren wassen! Tijdens het eten stoot Wim per ongeluk zijn fietscomputer van zijn fiets, die pardoes twee meter naar beneden valt in een tuin tussen de rozenstruiken.
Wim loopt een stukje terug waar de hoogte wat minder is en springt naar beneden om daar te zoeken naar het apparaatje. Als Wim gehurkt onder de rozenstruiken aan het zoeken is, komt er een man de tuin in lopen. Zijn ogen schieten vuur. De broers verstaan hem niet maar zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Ongevraagd zijn tuin betreden is een doodzonde! En wat deed Wim daar op zijn hurken?
De man maakt zich steeds drukker en gebaart dat Wim de tuin moet verlaten. Rapido por favor! Joost pakt snel zijn fietscomputer. Hij toont die aan de man, wijst naar de rozenstruik en zegt: “Componenta bicycletta la!” Joost moet het zeker drie keer herhalen voordat het tot de man doordringt dat Wim zijn computertje zoekt en niet van plan is om de tuin te gaan bemesten.
De man wordt op slag vriendelijker en Wim mag blijven zoeken. Terwijl hij zich omdraait en een paar passen van de broers verwijderd is, vindt Wim zijn componenta en roept een bevrijdend “YES!”. Hij steekt hem omhoog om aan de man te tonen waar ze naar op zoek waren. Hij kijkt, lacht vriendelijk en maakt een gebaar naar Wim dat hij goeie ogen heeft. Brigadier Dog had gelijk toen hij laatst zei dat Wim een verkenner was!
De broers fietsen verder langs de kust tot Noia, waar ze willen overnachten in een pension. Campings zijn hier niet. Ze proberen de tourist info te vinden, maar worden bij navraag van het kastje naar de muur gestuurd. Na zo’n drie kwartier zijn ze het spuugzat en strijken neer op een terras voor een ijsje. Aan de mevrouw die hen bedient stellen ze ook de vraag. Ze wijst naar een soort kiosk op het plein en zegt “Closed”. De broers weten genoeg, eten hun ijsje op en volgen de bordjes naar Hotel Noia. Daar krijgen ze een mooie schone kamer voor 35 euro.
Op advies van de hoteleigenaresse gaan ze eten in een visrestaurant. Een prima advies, blijkt achteraf. Vooraf krijgen de broers Langoustines en als hoofdgerecht ieder twee grote moten tarbot die perfect gebakken is. Dit alles moet wel besprenkeld worden met een flesje droge witte wijn!
Terug op de hotelkamer hebben de broers nog contact met Izaak en Riet. Ze willen verder fietsen naar Portugal, en Izaak en Riet zullen kijken wat de mogelijkheden zijn voor de broers om onderweg te kamperen.
Tot slot nog een raadsel: Twee broers rijden een helling met 3% naar beneden, en moeten toch bijtrappen om beneden te komen. Ra, ra, hoe kan dat?
