Zaterdag 28 mei. Als de broeders opstaan is het buiten behoorlijk mistig, dus koud. De sandalen blijven even in de tas en de schoenen met sokken nemen voorlopig hun plaats in. De voeten van de Van der Males worden goed verzorgd. De broers gaan naar het bejaardentehuis om te ontbijten op de bank waar ze gisteren het kopje koffie gedronken hebben. Comfortabel, want het is daar ook nog overdekt. Voor de broers staan zeker acht verschillende fitnessapparaten opgesteld. Bas heeft ze gisteren een demonstratie gegeven, zo sierlijk en gracieus dat Epke Zonderland van kleur zou verschieten! Bas verbaast de broeders telkens weer, ze zullen hem missen als hun wegen scheiden in Santiago.
Na zo’n 12 kilometer gefietst te hebben zijn ze enigszins verkleumd en moeten ze nodig aan het koffie-infuus. In een hele mooie bakkerswinkel vinden ze het zwarte goud, met daarbij nog een groot rond rozijnen-notenbrood met een heerlijke krokante korst. De broeders kunnen haast niet wachten!
In de buurtsuper proberen ze hun Spaans bij te spijkeren. In het plaatsje Airexe hebben ze een dorpsfeest. De mannen horen al van verre dat het feest is, en nemen een kijkje. Er staat een groot mobiel podium, met daarop drie zangeressen die hun best doen het publiek te amuseren. Het publiek heeft echter meer interesse in de grote vierkante bar waar drank en hapjes verkrijgbaar zijn. De zangeressen mengen zich nu in het publiek om de mensen te verleiden tot een soort vogeltjesdans. Er is maar weinig animo.
De leading lady van de zangeressen ontdekt Wim en Joost, “de cyclista”, en houdt een praatje over hen tegen het aanwezige publiek. Hierop volgt een hartelijk applaus. Nu kunnen ze er echt niet meer onderuit, en moeten meedoen met de dans. Noodgedwongen doen de broers een poging om de Spaanse vogeltjesdans onder de knie te krijgen. Dat lukt vrij aardig, maar ze liggen wel steeds een paar maten achter!
Joost ontkomt niet aan de Spaanse vogeltjesdans
De zangeressen vervolgen hun optreden op het podium. Wim oppert het idee om op de fietsen een afscheidsrondje voor het podium langs te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Statig zwaaiend, als twee echte Sinterklazen (ze zijn tenslotte in Spanje), rijden ze voor het podium langs. Uitbundig wordt er teruggezwaaid door de zangeressen en de overige bandleden. Klaas zou zeggen: “’t kan minder”.
Vandaag gaan de pelgrims kamperen op een veldje naast een café. Volgens het routeboek is dat mogelijk. Eerst rijden ze er voorbij. Bij terugkomst blijkt de boel gesloten en moeten ze tot 16:00 wachten. Als de baas arriveert, blijkt dat er geen tenten op het veldje mogen. Wel is er een kleine plaats voor de broeders in zijn kleine 10-persoons pelgrims-auberge. Omdat er verderop geen overnachtingsmogelijkheden zijn, slapen de broers vannacht in een zaal met vijf Fransen, een Engelsman en een Spanjaard.
’s Avonds eten ze gezamenlijk aan een lange tafel een eenvoudige maaltijd. Soep, omelet met rauwe ham, groene salade en brood. Een en ander wordt besprenkeld met water en wijn. Tot slot krijgen ze een stukje tarte á Santiago voorgeschoteld. Kost een paar centen, maar dan krijg je ook wat. Acht euro per persoon. Het was weer een goede dag!
