St. Vincent-de-Paul – Navarrenx

Het is alweer een koude nacht geweest, maar dat belette de koekoek echter niet om zich deze ochtend uitbundig te manifesteren! Op een gegeven moment lijkt het of hij zich verslikt want een keer of vijf komt hij niet verder dan ‘koek’. Joost weet hoe vervelend het is als je stem je in de steek laat.

De broers schrijven een briefje met de naam en het adres van de KNO-arts die onlangs de stembanden van Joost opereerde, en laten dat briefje achter voor de koekoek. Ze voelen zich steeds meer pelgrim!

Klaas komt evenals gistermorgen ontbijten bij de Van der Males. Hij krijgt heet water voor de thee, de rest moet hij zelf meenemen. Klaas neemt vandaag de route naar St. Jean-Pied-de-Port over de Roelantpas en de broers gaan richting Oloron-Ste.-Marie, over de Col de Somport. De broers hopen Klaas onderweg nog eens te ontmoeten, “Onze Brigadier Dog is een aardige man”.

In Dax worden er nog wat inkopen gedaan en de route wordt weer vervolgd. Het is echter andere koek dan gisteren! Is dat wat de koekoek ze wilde vertellen?

Een echte hoha-dag met hellingen zoals ze niet eerder gezien waren, langer en met stijgingspercentages van 6%, 8% en 10% met korte uitschieters van 16%. Eén keer moesten ze zelfs een stukje lopen, geheel buiten adem.

De stempel van de dag halen ze dit keer bij de gendarmerie. De chef komt ze persoonlijk ondertekenen en de broers krijgen een stevige hand en ‘bon courage’ toegewenst. Met de zeldzame stempel op zak waren Joost en Wim zo in de wolken dat ze prompt langs de verkeerde kant van een vluchtheuvel reden…

De lunch van vandaag bestaat uit pain cereales met een heerlijk blauw geaderd kaasje van de Franse Aldi. In een schaduwrijk bushokje in de middle of nowhere doen de broers hun middagmaal.

De drie-sterrencamping Beau Rivage in Navarrenx is de eindstop. De zeer aardige mevrouw bij de receptie spreekt perfect accentloos Engels. Joost zegt dat hij zich niet kan voorstellen dat ze Francaise is. Dat klopt. Ze is Engels en runt samen met haar man al jaren deze werkelijk schitterende camping met brandschoon sanitair en alle nodige voorzieningen. Tafels en stoelen werden ook hier probleemloos beschikbaar gesteld. Als de broers ’s avonds uit eten willen gaan, adviseert mevrouw het restaurantje Auberge du Bois. “Rustiek ingericht, een goede maaltijd en redelijk geprijsd” zegt ze in het Engels.

De broers besluiten uit eten te gaan bij de Auberge en arriveren na enig zoekwerk rond 19:30. Op de veranda zijn lange tafels gedekt, waar drie Fransen zitten te eten. Joost en Wim kijken binnen maar zien niemand. Na enige minuten wachten kwam er een mevrouw het restaurant binnen. Ze veroverde meteen de harten van de broers. Ze zag eruit als Map van der Ploeg, de voeten gestoken in hoge pantoffels met een bontrandje, een lange blauw-wit gestreepte rok die net tot boven haar pantoffels viel, daarboven een zwart t-shirt en over dit alles heen een blauw-wit gestreept jas-schort tot over haar knieen. Op haar enigszins spits neus een Harry Potter brilletje. Ze had een vriendelijk, enigszins verlegen gezicht.

Map van der Ploeg

Map van der Ploeg

Een vrouw om nooit meer te vergeten. De broers vragen of er nog gegeten kon worden. Dat kon en de broers kiezen een plek uit op de veranda. Servies en bestek werden van een andere tafel weggehaald en bij de Wim en Joost neergezet. Neergezet is niet het juiste woord, want de vrouw had de diepe borden, de platte borden, de kleine lepeltjes, de lepels, de vorken, de messen, de waterglazen (die leken op een sherry-glas van de Xenos) en servetten allemaal opgestapeld, en zo op tafel gezet. Een interessante combinatie van self-service en service.

Mevrouw ging weg en de broers dekten zelf de tafel. Terwijl ze nog bezig waren kwam ze terug met een literfles rode wijn, een liter fles rosé en een kan water. Ze zette het op tafel en ging weer. Wim en Joost keken elkaar aan en dachten hetzelfde: “Wat gaat hier gebeuren?” Ze laten het over zich heen komen, “we zien wel”.

De Map-van-der-Ploeg lookalike komt er weer aan, met ditmaal een grote schaal dampende soep in haar handen. Ze zette de schaal op tafel, zei “Bon appetit” en ging weer. Het was een lichtgebonden aardappelsoep met blokjes aardappel en diverse andere groentes. De soep was werkelijk heerlijk van smaak. De jongens nemen allebei nog een tweede bordje en ontkurkten de fles rode wijn.

Na de soep kwam een koude risottosalade, gegarneerd met wortelsliertjes, gehakte rode bietjes en een plak rauwe ham. Het smaakte allemaal heel erg lekker en de schaal ging schoon terug. Nog maar net bekomen van dit lekkers kwam de volgende ronde op tafel. Op de schaal lagen twee gebakken hamlappen; een soort schnitzel maar dan ongepaneerd. Deze lapjes waren overdekt met een hoeveelheid frites waar je u tegen zegt. Mevrouw bleef zeer vriendelijk knikken en glimlachen en was duidelijk iemand van weinig woorden. Ook dit gerecht is tot en met het laatste frietje opgegeten.


Voor wie haar niet kent, een impressie van Map van der Ploeg.

De fles rode wijn raakte steeds verder leeg. Mevrouw nam de schaal mee en kwam terug met twee schoteltjes, waarop voor elke Van der Male twee plakjes kaas lagen (waarschijnlijk Tomme de Savoie). Verrukkelijk. Daarna kwam ze voor het dessert: ze had een groot plastic krat bij zich waar allerlei soorten ijsjes in zaten, rechtstreeks uit de vriezer. Van een raketje tot een Magnum, het aanbod was reuze. Vervolgens werd er nog vriendelijk een potje koffie op tafel gezet. Een kopje thee voor Joost was ‘pas de probleme’ en ze haalde het nog hete water bij de andere gasten van tafel, ging naar achteren en kwam terug met een behoorlijk groot plastic mandje vol met theezakjes. Uitzoeken maar!

Het was inderdaad zoals de mevrouw van de camping had gezegd, een rustieke eetgelegenheid. Joost en Wim kunnen dit beamen, want de kerstversiering zat nog steeds op de buitenramen!

Het werd tijd om af te rekenen. De broers hadden geen idee wat ze moesten betalen, maar al zou het 30 euro de man zijn, dan zouden ze dat nog met plezier betalen. Mevrouw kwam aan tafel zonder de gevraagde rekening, ze zei alleen “Vingt euro”. Voor alle zekerheid vroeg Joost “Combien?”, niet gelovende dat ze 20 euro kwijt waren voor al het culinair spektakel. Weer noemde de vrouw het bedrag. “Hoe is het mogelijk”, zeggen de broers, “€20,- voor zo’n topavond.”

Die dag had Map van der Ploeg een hele mooie fooi ontvangen van twee Hollandse pelgrims.

Dit bericht is geplaatst in Frankrijk 2011. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *