Categorie archieven: Frankrijk 2011

Urdos – Berdún

Joost en Wim hebben vannacht weer heerlijk geslapen, vlak naast het ruisende riviertje dat langs de camping loopt. De tenten zijn weer kleddernat van de condens; het is weer een koude nacht geweest. Ze zitten op een hoogte van 760 meter. Deze dag zullen ze over de Col du Somport gaan en het vooruitzicht stemt niet zo vrolijk. De broers weten namelijk dat er vanaf hier tot de Col du Somport geen enkele meter vlak zal zijn. Vanaf de camping naar het dorp alleen al krijgen ze 12% voor de kiezen. Goeiemorgen!

De winkel voor brood is nog gesloten, maar de aardige mevrouw doet hem voor onze pelgrims een kwartier eerder open. Gewapend met twee broden en een doos muesli-repen gaan Wim en Joost het gevecht met de berg aan. Vanuit Urdos moeten ze 880 hoogtemeters overwinnen.

De eerste zes kilometer hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Daarna wisselt het tussen de 8% en 10%. Na iedere 120 hoogtemeters die de broers overwinnen, wordt er kort gepauzeerd. Ze dronken een glas, deden een plas, maar het hellingspercentage bleef wat het was.

Tijdens één van deze pauzes passeren een stuk of acht trikes, deze motoren rijden bergopwaarts met aan hun trike complete travelsleepers gekoppeld. Een uitbundig gezelschap dat de broers vrolijk toezwaait. Joost en Wim denken dat dit misschien ook iets is voor Izaak en Riet; dan kunnen ze de vouwfietsen met pensioen sturen.

Na iedere stop wordt het zwaarder. De krachten nemen langzamerhand af. Rond 12:00 staan de broers met een voldaan gevoel op de top van de Col du Somport. Die overwinning moet gevierd worden! Na een uitgebreide fotosessie (met dank aan een Spaanse meneer) trakteren de broers zich op een lekker kopje Spaanse koffie met een stukje Spaanse home-made cake. Hier krijgen ze ook nog eens de eerste Spaanse stempel, een hele mooie!

Broeders aan de top!

Broeders aan de top!

Na alle inspanningen gaat het feest nu echt beginnen. De broers staan nu op 1640 meter hoogte en zullen over een lengte van 7 kilometer afdalen naar 1200 meter. Met het extra gewicht van de koffie en cake hoeven ze niet bang te zijn dat ze stil komen te staan. Joost en Wim schrijven: “Het is maar goed dat we tijdens de afdaling stevig afremden, anders waren we ’s avonds al in Santiago aangekomen.” Dat moet een fijne afdaling geweest zijn.

Op het traject Canfranc-Jaca was er opvallend veel politie op de been. De auto’s van de Guardia Civil reden overal. Op een gegeven moment dachten de broers dat iedere personenwagen begeleid werd door een een politieauto. Na Jaca werden de auto’s bijna niet meer gespot. Misschien wil de Guardia Civil indruk op je maken zodra je Spanje binnenkomt.

In Jaca willen de broers twee kerken bezoeken, maar die bleken allebei gesloten te zijn. Aan de rand van Jaca is een camping, maar die ziet er zo onverzorgd uit dat de doorgewinterde kampeerders besluiten om verder te rijden naar Santa Cilia de Jaca. Volgens het boekje is de grote camping daar het hele jaar geopend. Bij aankomst blijkt echter dat het hek gesloten is en een groot vel papier vermeldt in keurig Engels “Closed”.

Aan twee mannen, die door het hek de camping verlaten, wordt gevraagd wat er aan de hand is. Het enige dat Wim en Joost te horen krijgen is “Camping closed”. Het routeboek wordt geraadpleegd om te kijken wat nu de mogelijkheden zijn. In Berdún, zo’n 12 kilometer verderop, moet een auberge voor pelgrims zijn. De broeders gaan daarheen, want ze hebben geen zin om 16 kilometer terug te fietsen naar Jaca. Dagelijks merken de broers dat het venijn hem in de staart zit. Het prachtige dorpje ligt hoog op een heuvel. Dat is geweldig als je van het uitzicht wil genieten, maar minder prettig aan het einde van een pittige fietsdag.

De kamer in de auberge wordt geregeld. Er is een redelijk schone badkamer die met andere gasten gedeeld moet worden. De kamer van de broers is ook netjes en het beddegoed is fris en schoon. De slaapzakken kunnen dus ingepakt blijven. Het keukentje is niet veel soeps, Wim trekt een extra handdoek uit de linnenkast en legt deze over het tafeltje zodat ze daaraan kunnen eten. De fietsen mogen ook binnen staan, en wel in de voorraadruimte van het hotel waarvan de auberge een onderdeel is. Ze staan daar goed tussen de dozen frisdrank, een baal uien, paprika’s, een vriezer vol vlees en vis en aan de balken hangen gedroogde worsten.

In de loop van de avond komen er nog twee Franse gasten bij. Zij krijgen de kamer met het tweepersoonsbed. We eten ’s avonds pasta met lekkere verse groentes en verse worstjes (uit eigen voorraad!). Een mooi einde van een warme, zonnige dag.

Geplaatst in Frankrijk 2011, Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Navarrenx – Urdos

Dinsdag 17 mei. De mannen hebben een goede nachtrust gehad: “Een koude nacht en rode wijn maakt het slapen een festijn”. Omdat het dinsdag is en de broers niet verrast willen worden door bordjes “fermé” op de winkeldeuren wordt er groot ingeslagen bij de supermarkt in Navarrenx.

Na 20 kilometer pellen Joost en Wim een laagje kleren eraf en gaan de sandalen aan, want het is al behoorlijk warm. Tegenover het gerechtshof van Oloron Sainte-Marie wordt op het terras een bakje koffie gedronken en de gedachte komt al snel op om hier een stempel te gaan halen. Joost gaat met beide pelgrimspaspoorten naar het gerechtshof.

Het gebouw lijkt uitgestorven. Achter de eerste deur die Joost opent is een ruimte waar je beter niet kunt komen: de rechtszaal. Een klopje op de volgende deur veroorzaakt een duidelijk “oui!”. Joost gaat de kamer binnen en vier dames kijken hem verbaasd aan. Joost doet zijn verhaal, dat hij inmiddels vloeiend uit kan spreken, en kijkt verwachtingsvol. Dat helpt niet. Eén van de vrouwen zegt dat ze een stempel van het gerechtshof niet zomaar ergens in of op mag zetten. Joost vouwt het pelgrimspaspoort open en toont de stempels van de police municipal en de gendarmerie, en zegt “aussi justice”.

Ze aarzelt nog een moment maar pakt dan toch een stempel, en plant deze als een klap met de hamer in het pelgrimspaspoort. Het recht heeft gezegevierd!

Terwijl Joost en Wim koffie drinken zien ze twee fraai in het zwart geklede geestelijken op het plein uit een auto stappen. Op hun hoofd hebben ze gebreide mutsjes, onder hun hoofd hangen lange baarden. Ze waren duidelijk op zoek naar iets en verdwijnen op een gegeven moment uit het zicht. Even later, tijdens het pinnen, zagen Joost en Wim de mannen drie rondjes over de rotonde rijden. Nog steeds ergens naar op zoek, schijnbaar.

Van de pin-automaat fietsen Joost en Wim naar de kathedraal (“Je moet toch ergens heen met je geld!”) en treffen bij de ingang de twee geestelijken. Ze zijn druk bezig de beeltenissen in het voorportaal te fotograferen. Wim en Joost lopen erlangs en treden de kerk binnen.

Als de geestige broeders de kerk in zijn, volgen de geestelijke broeders niet lang daarna. De kathedraalvoorportaalfotografen lopen tot voor het altaar en beginnen tweestemmig een gebed te zingen. De ambiance van de indrukwekkende kathedraal en het gezang van de geestelijken maakt dit tot een prachtig moment.

Een stempel van de kathedraal krijgen lukt helaas niet, maar gelukkig biedt het office du tourisme uitkomst en is er weer een mooie stempel binnen. De pelgrimspassen raken al aardig gevuld.

De broers verlaten Oloron Sainte-Marie, interpreteren het boekje verkeerd en krijgen een klim van maar liefst 18% voor de kiezen. Al snel hebben ze in de gaten dat ze niet goed zitten en lossen dit op door een alternatieve route te kiezen. Na ongeveer 4 kilometer zitten ze weer terug op de route die nu langs de rivier loopt. Als Joost en Wim in l’Urbe Saint Christeau komen zien ze een jong stel met fiets en bepakking staan. Joost vraagt, in het Engels, waar ze vandaan komen.

Het zijn Amerikanen, afkomstig uit New England, die bezig zijn met een trektocht van twee maanden door Spanje en Portugal, met een uitstapje naar Frankrijk. Ze zijn gestart in Madrid en eindigen daar ook weer. Ze vertellen dat ze al heel veel slecht weer hebben gehad in Spanje en om die reden nog maar weinig hebben gekampeerd. Ze zijn helemaal weg van de routeboekjes die Wim en Joost bij zich hebben. Wat een leuke ontmoeting met deze aardige Amerikanen.

Vanwege het warme weer en de stralende zon, eten de broeders vandaag hun brood in een schaduwrijk bushokje. Vandaag is het plan om tot Urdos te fietsen, een Frans plaatsje aan de Frans-Spaanse grens, waar ze op een camping willen overnachten. Voordat ze daar zijn wachten nog een aantal flinke klimmen in de aanloop naar de Pyreneeën. Gelukkig weten ze die te trotseren en is het tijd om te gaan slapen.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

De gevolgen van rode wijn

Joop na rode wijn kan goede fiets niet vinden.

Joop na rode wijn kan goede fiets niet vinden.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

St. Vincent-de-Paul – Navarrenx

Het is alweer een koude nacht geweest, maar dat belette de koekoek echter niet om zich deze ochtend uitbundig te manifesteren! Op een gegeven moment lijkt het of hij zich verslikt want een keer of vijf komt hij niet verder dan ‘koek’. Joost weet hoe vervelend het is als je stem je in de steek laat.

De broers schrijven een briefje met de naam en het adres van de KNO-arts die onlangs de stembanden van Joost opereerde, en laten dat briefje achter voor de koekoek. Ze voelen zich steeds meer pelgrim!

Klaas komt evenals gistermorgen ontbijten bij de Van der Males. Hij krijgt heet water voor de thee, de rest moet hij zelf meenemen. Klaas neemt vandaag de route naar St. Jean-Pied-de-Port over de Roelantpas en de broers gaan richting Oloron-Ste.-Marie, over de Col de Somport. De broers hopen Klaas onderweg nog eens te ontmoeten, “Onze Brigadier Dog is een aardige man”.

In Dax worden er nog wat inkopen gedaan en de route wordt weer vervolgd. Het is echter andere koek dan gisteren! Is dat wat de koekoek ze wilde vertellen?

Een echte hoha-dag met hellingen zoals ze niet eerder gezien waren, langer en met stijgingspercentages van 6%, 8% en 10% met korte uitschieters van 16%. Eén keer moesten ze zelfs een stukje lopen, geheel buiten adem.

De stempel van de dag halen ze dit keer bij de gendarmerie. De chef komt ze persoonlijk ondertekenen en de broers krijgen een stevige hand en ‘bon courage’ toegewenst. Met de zeldzame stempel op zak waren Joost en Wim zo in de wolken dat ze prompt langs de verkeerde kant van een vluchtheuvel reden…

De lunch van vandaag bestaat uit pain cereales met een heerlijk blauw geaderd kaasje van de Franse Aldi. In een schaduwrijk bushokje in de middle of nowhere doen de broers hun middagmaal.

De drie-sterrencamping Beau Rivage in Navarrenx is de eindstop. De zeer aardige mevrouw bij de receptie spreekt perfect accentloos Engels. Joost zegt dat hij zich niet kan voorstellen dat ze Francaise is. Dat klopt. Ze is Engels en runt samen met haar man al jaren deze werkelijk schitterende camping met brandschoon sanitair en alle nodige voorzieningen. Tafels en stoelen werden ook hier probleemloos beschikbaar gesteld. Als de broers ’s avonds uit eten willen gaan, adviseert mevrouw het restaurantje Auberge du Bois. “Rustiek ingericht, een goede maaltijd en redelijk geprijsd” zegt ze in het Engels.

De broers besluiten uit eten te gaan bij de Auberge en arriveren na enig zoekwerk rond 19:30. Op de veranda zijn lange tafels gedekt, waar drie Fransen zitten te eten. Joost en Wim kijken binnen maar zien niemand. Na enige minuten wachten kwam er een mevrouw het restaurant binnen. Ze veroverde meteen de harten van de broers. Ze zag eruit als Map van der Ploeg, de voeten gestoken in hoge pantoffels met een bontrandje, een lange blauw-wit gestreepte rok die net tot boven haar pantoffels viel, daarboven een zwart t-shirt en over dit alles heen een blauw-wit gestreept jas-schort tot over haar knieen. Op haar enigszins spits neus een Harry Potter brilletje. Ze had een vriendelijk, enigszins verlegen gezicht.

Map van der Ploeg

Map van der Ploeg

Een vrouw om nooit meer te vergeten. De broers vragen of er nog gegeten kon worden. Dat kon en de broers kiezen een plek uit op de veranda. Servies en bestek werden van een andere tafel weggehaald en bij de Wim en Joost neergezet. Neergezet is niet het juiste woord, want de vrouw had de diepe borden, de platte borden, de kleine lepeltjes, de lepels, de vorken, de messen, de waterglazen (die leken op een sherry-glas van de Xenos) en servetten allemaal opgestapeld, en zo op tafel gezet. Een interessante combinatie van self-service en service.

Mevrouw ging weg en de broers dekten zelf de tafel. Terwijl ze nog bezig waren kwam ze terug met een literfles rode wijn, een liter fles rosé en een kan water. Ze zette het op tafel en ging weer. Wim en Joost keken elkaar aan en dachten hetzelfde: “Wat gaat hier gebeuren?” Ze laten het over zich heen komen, “we zien wel”.

De Map-van-der-Ploeg lookalike komt er weer aan, met ditmaal een grote schaal dampende soep in haar handen. Ze zette de schaal op tafel, zei “Bon appetit” en ging weer. Het was een lichtgebonden aardappelsoep met blokjes aardappel en diverse andere groentes. De soep was werkelijk heerlijk van smaak. De jongens nemen allebei nog een tweede bordje en ontkurkten de fles rode wijn.

Na de soep kwam een koude risottosalade, gegarneerd met wortelsliertjes, gehakte rode bietjes en een plak rauwe ham. Het smaakte allemaal heel erg lekker en de schaal ging schoon terug. Nog maar net bekomen van dit lekkers kwam de volgende ronde op tafel. Op de schaal lagen twee gebakken hamlappen; een soort schnitzel maar dan ongepaneerd. Deze lapjes waren overdekt met een hoeveelheid frites waar je u tegen zegt. Mevrouw bleef zeer vriendelijk knikken en glimlachen en was duidelijk iemand van weinig woorden. Ook dit gerecht is tot en met het laatste frietje opgegeten.


Voor wie haar niet kent, een impressie van Map van der Ploeg.

De fles rode wijn raakte steeds verder leeg. Mevrouw nam de schaal mee en kwam terug met twee schoteltjes, waarop voor elke Van der Male twee plakjes kaas lagen (waarschijnlijk Tomme de Savoie). Verrukkelijk. Daarna kwam ze voor het dessert: ze had een groot plastic krat bij zich waar allerlei soorten ijsjes in zaten, rechtstreeks uit de vriezer. Van een raketje tot een Magnum, het aanbod was reuze. Vervolgens werd er nog vriendelijk een potje koffie op tafel gezet. Een kopje thee voor Joost was ‘pas de probleme’ en ze haalde het nog hete water bij de andere gasten van tafel, ging naar achteren en kwam terug met een behoorlijk groot plastic mandje vol met theezakjes. Uitzoeken maar!

Het was inderdaad zoals de mevrouw van de camping had gezegd, een rustieke eetgelegenheid. Joost en Wim kunnen dit beamen, want de kerstversiering zat nog steeds op de buitenramen!

Het werd tijd om af te rekenen. De broers hadden geen idee wat ze moesten betalen, maar al zou het 30 euro de man zijn, dan zouden ze dat nog met plezier betalen. Mevrouw kwam aan tafel zonder de gevraagde rekening, ze zei alleen “Vingt euro”. Voor alle zekerheid vroeg Joost “Combien?”, niet gelovende dat ze 20 euro kwijt waren voor al het culinair spektakel. Weer noemde de vrouw het bedrag. “Hoe is het mogelijk”, zeggen de broers, “€20,- voor zo’n topavond.”

Die dag had Map van der Ploeg een hele mooie fooi ontvangen van twee Hollandse pelgrims.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Commensacq – St. Vincent-de-Paul

De afgelopen nacht is het flink koud geweest. Bij het ontwaken was het slechts 5 graden. Gelukkig staat er geen wind, zodat het voor de broers nog wel draaglijk is. De binnenkanten van de tenten zijn zeiknat van de condens: dat wordt nat inpakken dus.

De gebruikte picknicktafel wordt weer teruggezet en de fietsers verlaten de camping. Het begint een beetje te regenen, in ieder geval voldoende om de regenjas aan te trekken. Via de D626 rijden ze terug richting Labouheyre om daar weer op de Sint Jacobsroute te komen.

In de Eglise St. Jacob wordt er door een aardige mevrouw een mooie stempel in de pelgrimspassen gezet, waarna de broers een euro offeren en een kaarsje branden voor allen die hen dierbaar zijn.

Niet veel later kopen ze brood bij een prachtige boulangerie waar de oven in de winkel staat en de boulanger in zijn korte broek. Op zijn Crocs werkt hij zich in het zweet. Daarna worden bij een Frans equivalent van de Aldi boodschappen gehaald en worden er twee bakjes koffie besteld bij een café aan het plein, waar op dat moment de markt in volle gang is. Dat alles gebeurt onder prachtig afgeknotte dakplatanen, typisch Frans.

De route wordt snel weer opgepikt (daar worden de Van der Males steeds handiger in) en ze rijden verder door Les Landes, waar ze vooral hout, hout en nog eens hout voorbijfietsen. Zowel gezaagd, als nog groeiend. Gelukkig komen ze gaandeweg steeds vaker gecultiveerde grond tegen, waar dan meestal maïs op wordt verbouwd. Eén keer was er een perceel zonnebloem en er zijn zelfs aardappels gespot. Ieder perceel heeft zijn eigen beregeningsinstallatie, omdat er anders waarschijnlijk niets wil groeien op deze zandgronden. De wind is de jongens gunstig gezind en is west-noord-west, dat betekent dat ze schuin voor de wind fietsen en aardig tempo kunnen maken.

Omdat er door tijdgebrek de afgelopen dagen nogal wat zaken zijn blijven liggen, willen de broers uiterlijk om 16:00 op een camping zijn. Al rijdend door het eenzame en desolate Les Landes krijgen de broers steeds meer respect voor de pelgrims die dit stuk al wandelend afleggen. Van dit soort exemplaren zijn er een aantal gespot vandaag.

Zelf doden de broers de tijd door het geheugen te testen op de tekst van psalm 23. Het blijven tenslotte pelgrims. Waarom Psalm 23? Dat zit zo: Bij tegenwind rijdt Joost vaak achter Wim uit de wind. Als Wim dan te hard rijdt, roept Joost “23!” Dat is het maximum aantal km/u wat tegen de wind in te fietsen is. De broers komen een heel eind, met zowel de psalm als de tekst. “Het gaat te ver om dat in het verslag op te nemen, maar we gaan ervan uit dat vele van onze websitebezoekers wel een naslagwerk in huis hebben om te lezen hoe het ook weer precies was.”

Voor 16:00 hebben Wim en Joost hun doel bereikt en slaan ze de tenten op in St. Vincent-de-Paul, anderhalve kilometer voor Dax. Wanneer ze naar het toiletgebouw lopen, zien ze het grijze kopje van Klaas boven de heg uitkomen. Leuk om hem weer te zien! Klaas was in zijn werkzame leven motoragent bij de Rijkspolitie. Vanwege zijn kordate optreden op de boerderij en de agressieve hond noemen Wim en Joost hem onderling ‘Brigadier Dog’, een geuzennaam.

Tot tien uur ’s avonds zijn de broers druk met het doen van een grote was, de fietsen schoonmaken, de fietsen smeren, eten koken, het tentenkamp inrichten, een tafel en drie stoelen regelen en een stuk verslag voor de website schrijven. Gelukkig was er ook even tijd om samen met Klaas een kopje thee te drinken en een kokosmacroontje te eten. Met een goed gevoel gaan de broers de slaapzak in en ze hebben zin om er morgen weer tegenaan te gaan.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Créon – Commensacq

Zaterdag 14 mei 2011. Het weer is volledig omgeslagen: afgelopen nacht was er veel regen, harde wind en onweer in de lucht. Het lukt nog net om regenvrij te ontbijten, maar daarna worden de broeders gezegend met een mals buitje. De omgeving was wel aan wat water toe, maar van Joost en Wim had het wel droog mogen blijven.

Klaas vertelde gisteravond dat hij in Lourdes is geweest, dat was samen met zijn vrouw. Hij zei: “Veel mensen kunnen hun krukken weggooien in Lourdes. Mijn vrouw brak daar haar been en kwam op krukken terug”. Joost en Wim bekijken het positief: “Nou ja, als er zoveel krukken weggegooid werden kun je wellicht voor een prikje een paar mooie uitzoeken.”

Nadat de stoelen zijn schoongemaakt en netjes teruggebracht, vervolgen de pelgrims hun tocht. Via de D13 van Créon naar Cadillac, waar ze de pelgrimsroute weer oppakken. Nadat ze de drukke markt in Londiras doorgemanouvreerd zijn, eten ze een boterhammetje en zien ze Klaas op een bankje zitten bij de kerk.

Tot die tijd hebben ze de hele tijd in hun regenpak moeten rijden. Tot het middaguur was het bewolkt en regenachtig, maar gelukkig klaart het ’s middags op en is er veel zon. Er staat een lichte westenwind.

Klaas is een klein beetje doof, maar aan zijn gezichtsvermogen mankeert niets. Gisteravond op de camping dacht hij het licht van de vuurtoren van Bordeaux te zien, circa 30 kilometer verderop. Of was het het laserlicht van de disco?

Na de lunch gaan de broers weer fietsen, Klaas is dan alweer even onderweg. De route loopt door de dennebossen van Les Landes: Als je van hout houdt kun je hier je hart ophalen. Langs de kant van de weg liggen enorme stapels gezaagd hout, tot 5 meter hoog opgestapeld en dan tot zo’n 500 meter lengte. Het is wel een beetje saai daar, want het ‘hout’ niet op, er is totaal geen afwisseling. Het is er niet echt heuvelachtig, maar er is wel veel vals plat, tot 2%. Deze dag werd dan ook gedoopt tot de Dag van het Vals Plat.

Hout Moet!

Hout Moet!

Wim en Joost hebben besloten om in Pisos op een camping te overnachten bij een kayakcentrum. Volgens het routeboekje kunnen ze daar terecht, en anders is er nog een air naturelle. Eerst rijden de broers beide plaatsen voorbij om in het dorp naar de boulangerie en de epicerie te gaan.

Klaas is ook in het dorp en is bij het kayakcentrum geweest, waar een vrouw bezig was om de boel af te sluiten. “Fermé” zei ze, en ging weg. Gedrieën rijden de fietsers terug om te kijken of er toch een mogelijkheid is om daar te overnachten. Helaas was dat niet het geval, zelfs het water was afgesloten. Op naar de air naturelle, maar die was niet te vinden. Uiteindelijk besluiten de drie om de route nog een stukje te volgen en dan, van de route af, naar Commensacq te fietsen, waar ook een kayakcentrum is: Base Nautic Mexico. In het dorp zien ze inderdaad een bord die de weg wijst naar Mexico. Na ongeveer 2 kilometer gereden te hebben, slaat de twijfel toe. Hoever zou het nog zijn? Nog 2, 5 of 10 kilometer? De pelgrims weten het niet.

Klaas gaat naar een boerderij om een en ander te vragen, maar hij moet alle zeilen bijzetten om zich een woedende hond van het lijf te houden. Geen info dus. Dan maar terugfietsen richting het dorp totdat daar iemand ze meer kan vertellen over de camping. Vlak voor ze het dorp binnenrijden vertelt een man aan Klaas dat het kayakcentrum nog circa 3 kilometer is. Blijkbaar zijn ze net te vroeg omgekeerd. De hond waar ze weer voorbijfietsen is nog even agressief maar komt niet van het erf af.

Het kayakcentrum is nu wel bereikt, maar bij de receptie is niemand aanwezig. Wel is er een groep Franse jongemannen die zich nogal luidruchtig laven aan een jerrycan gevuld met wijn. Als ze een en ander vragen kunnen ze uit het gelal wel opmaken dat de eigenaar net naar huis is gegaan. Er is warm en koud stromend water en er zijn toiletten en douches. Snel worden de tenten opgezet en wordt de picknicktafel geregeld. De mannen hebben trek, maar door alle onvoorziene gebeurtenissen staat het eten pas om 20:00 op tafel. Na de korte nacht van gisteren willen de mannen koste wat het kost rond 22:00 op bed liggen, en gelukkig liggen ze voor die tijd in de slaapzak, bij te komen van deze dag.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 3 reacties

Nog geen kilo’s kwijt…

Ondanks het bezoek aan Montignac, zijn de broers nog maar weinig kilo's verloren

Ondanks het bezoek aan Montignac, zijn de broers nog maar weinig kilo's verloren

Pelgrims gaande naar Santiago
Verliezen gewicht, dat zie je zo
Maar twee broers van Zeeuwse gronde
hroeie deze reize vele poonden

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Aubeterre-sur-Dronne – Créon

Op vrijdag 13 mei rijden de mannen van Aubeterre naar Créon. De dag begint goed. “Staande aan de pingpongtafel zagen we Bas zowaar 4 boterhammen eten, nooit eerder vertoond. We hadden dus een primeur!”

Nadat Bas de broers uitvoerig gefilmd en bedankt heeft, gaat hij Wim en Joost verlaten. Althans, dat denken ze. Bas gaat de ondergrondse kerk in Aubeterre bekijken en hij is van plan om te gaan overnachten in St. Emilion, bij de broeders in een klooster. Hij zal overnachten in een cel, in afzondering. Bas houdt van gezelligheid dus dat zal niet meevallen!

De broers stappen weer op de trappers en wisselen regelmatig stuivertje met, naar later blijkt, Klaas uit Drenthe.

Joost en Wim moeten vandaag weer wat moeite doen om brood en beleg te versieren, maar dat komt gelukkig goed. Op een terras drinken ze koffie en zoals gebruikelijk laten ze de kopjes staan, niet wetende dat die kopjes later nog voor een verrassing zouden zorgen…

Het middagbroodje wordt op een mooie picknickplaats genuttigd, samen met Klaas die zich aan de broers voorstelt en vertelt wie hij zoal heeft ontmoet onderweg. Met z’n drieën plunderen ze een enorme kersenboom met heerlijke rijpe kersen. Iets later, als de drie stilstaan om een bladzijde van het routeboek om te slaan en iets te drinken, fietst Bas ineens langs!

Hij rijdt mee tot St. Emilion waar hij een slaapplaats bij de broeders in het klooster zal zoeken. Bas vertelt dat hij koffie ging drinken onderweg, en op een terras twee lege kopjes zag staan. Hij wist zeker dat die van de broers waren geweest en heeft ze op de foto gezet. Allerlei details over de plek, het tafeltje, het personeel en het cafeetje kwamen precies overeen met wat de broers zich herinnerden van het bewuste kopje. Wonderlijk.

St. Emilion is vergeven van winkeltjes waar de betere wijnen worden gepromoot en verkocht. Een bakker is lastiger te vinden, maar van een aardige mevrouw krijgen Wim en Joost een plattegrond waarop ze aangeeft waar de bakker te vinden is. De bakker is vrij snel gevonden, maar helaas is hij op dat moment gesloten. De broers willen geen half uur wachten en fietsen verder.

Een paar kilometer na Branne gaan Joost en Wim van de route af naar La Sauve. Het fietspad waar ze rijden is aangelegd op een oude spoorbaan en heeft een stijgingspercentage tot 2 graden. Eenmaal boven blijkt er geen camping te zijn en moeten ze nog zo’n 8 kilometer verder rijden richting Créon en Lorient. Daar vinden ze een mooie camping met geweldig sanitair. In overleg met de campingmevrouw regelen ze een tafel en drie stoelen: très comfortable.

Op de dinerkaart staan vanavond weer lekkere kidneybonen. Wim en Joost schrijven een stukje verslag, gaan douchen en zien dan dat het al 23:00 is geweest voordat ze liggen. Veel te laat!

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Brie – Aubeterre-sur-Dronne

Donderdag 12 mei, de route is Brie – Aubeterre sur Dronne. Afgelopen nacht dreven er wat onweersbuiten langs: donder en veel bliksem. Gelukkig viel er vrijwel geen regen en kon de tent droog ingepakt worden. Geen campingbeheerder te zien, dus het was weer gratis. Onder een zwaarbewolkte hemel vertrekken de broers en Bas rijdt ook weer mee. De temperatuur ligt een stuk lager dan gistermorgen, dus kleden de drie pelgrims zich warm aan. Later kon de warme kleding weer uit, want na half 11 trekt het open en wordt het vandaag zelfs 28 graden.

In Torsac is het tijd voor koffie, maar eerst een stempel halen bij de burgemeester (maire). Eén van haar medewerkers zet voor ons de stempels. Als Bas aan de beurt is om zijn stempel te ontvangen, kan hij zijn pelgrimspas niet vinden. De stuurtas en alle andere tassen worden overhoop gehaald, maar niets te vinden… De mannen bedanken de beambte en gaan koffie drinken.

Gelukkig vindt Bas zijn pas na lang zoeken in één van zijn tassen en gaat naar de mairie om zijn stempel te laten zetten. Bas komt terug met het bericht dat madame la maire graag hun routeboek wil zien. Met z’n allen gaan ze terug naar de burgemeester, die zeer geïnteresseerd is in de drie pelgrims. Ze vraagt veel over de route, kopieert zelf enkele bladzijden uit het routeboekje, gaat meermalen met het trio op de foto en bekijkt de website. Zo maak je weer wat mee, met dank aan Bas die zijn pas niet kon vinden.

Bas met zijn pelgrimspas en de burgemeester van Torsac

Bas met zijn pelgrimspas en de burgemeester van Torsac

De mannen zijn aan het rijden, maar onderweg schakelt Bas verkeerd en zijn achterderailleur komt in de spaken van het achterwiel terecht. Met wat kunst- en vliegwerk wordt de fiets gerepareerd en kunnen de drie fietsbroeders weer verder.

Na een korte supermarktstop bij de Super U zijn de mannen weer on route. Bas zijn schoen komt vast te zitten aan zijn klikpedaal en wil er niet meer af. Uiteindelijk krijgen ze het voor elkaar om de schoen van de fiets te ontdoen, met veel geweld van Bas en beleid van Joost, die er nog een gewonde vinger aan overhoudt.

Bas z'n schoen wil niet meer van de trapper af

Bas z'n schoen wil niet meer van de trapper af

In Aubeterre-sur-Dronne fietsen de drie naar de Jakobskerk, waar een gids de mannen naar het Tourist Office verwijst voor een très beau stempel. Naast het Tourist Office is een internetcafé waar twee dagen verslag voor de website worden getikt en naar het thuisfront opgestuurd. De broers mogen wat langer daar blijven en de deur sluiten. De baas is een biertje gaan drinken.

Eenmaal buiten treffen de jongens een Nederlander die daar al 11 jaar woont. Hij zegt dat het warme weer en de droogte uitzonderlijk zijn voor de tijd van het jaar. Hij informeert voor de pelgrims of de plaatselijke camping open is en gelukkig is die geopend. Op één caravan na is de camping leeg. Het toiletgebouw is goed en schoon, maar in plaats van op het toilet zitten de jongens liever aan een picknicktafel, of op een paar stoelen. Helaas lijken die in geen velden of wegen te bekennen en de mannen besluiten om de pingpongtafel aan te wijzen als surrogaatpicknicktafel. Daar houden de drie een staande receptie met lekkere fussili en heerlijke fromage bleu bresse als toetje. ’s Avonds bij de koffie en thee trakteert Bas de broers op een Snickers, en laten de Van der Males de marsepein rondgaan. Met dat lekkere eten én een mooie dag achter de kiezen, duiken de fietsers de slaapzakken in.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Kersen eten

Joost eet verse Franse kersen

Joost eet verse Franse kersen

Wim eet verse Franse kersen

Wim eet verse Franse kersen

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Château-Garnier – Brie

Het opschrijfboekje van Joost is erbij gepakt en de broers hebben de volgende update getikt voor de website:

Woensdag 11 mei 2011 Traject: Chateau-Garnier – Brie

Geen brood vanmorgen dus en ook geen manna! We doen het met een reepje muesli en vinden toch nog twee verloren boterhammetjes, een kop koffie en een vitaminepil ronden het petit dejeuner af. Om 8.00 zitten we op de fiets en rijden in het dorpje eerst naar de epicerie voor koffiekoeken en een pak sap om door ons drinkwater te mengen. In Charroux doen we de overige boodschappen en drinken koffie waarvan we het idee krijgen dat de bonen nog geplukt moesten worden, jonge, jonge wat duurde dat. Ter compensatie zat er een koekje en een snoepje bij.

Als we de winkel uitkomen heeft het tot onze verrassing iets geregend. De lucht was de hele tijd al een beetje dreigend. Eenmaal onderweg vallen er regelmatig enkele spikkels en stoppen we even onder een afdakje bij een kerk, we zijn tenslotte pelgrims! Het is een poosje regenjas aan / regenjas uit. Het rommelt wat in de lucht en af en toe is er een lichtflits.

Het is vandaag een echte hohadag en aardig wat zwaarder dan gisteren. Aan het eind van de dag hebben we aardig de pijp leeg, mede door de hoge temperatuur van circa 30 graden. We kunnen eerst de camping niet vinden en rijden er prompt voorbij. Terugrijdend zien we het bordje wel. Typisch Frans, om de aanwijsborden maar aan één kant van de weg te zetten zodat ze van de andere kant niet zichtbaar zijn…

De camping stelt niet veel voor en de boel is aardig vervuild. Maar hier is ook weer een positief punt, de camping wordt uitstekend bewaakt door een compleet tankbataljon dat naast de camping staat opgesteld en op oefening is. De camping ligt naast een klein vliegveld. Hier gaan we naar toe om een stempel voor ons paspoort. Vanavond eten we een koude salade (recept volgt!).

Het lijkt wel alsof we een abonnement hebben, alweer een gratis overnachting!

Het weer voor vandaag: Het is al snel warm vandaag maar blijft bewolkt tot rond het middaguur. Daarna is er volop zon en stijgt de temp. tot 30 gr.

Zo, dat was het voor vandaag. Het internetkantoortje is eigenlijk al gesloten maar van de eigenaar mochten we dit nog even afmaken. Hij is ondertussen een biertje gaan drinken en wij doen zo de deur dicht.

Groetjes van de vaders.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Châtellerault – Château-Garnier: deel 2

Joost en Wim hebben een internetcafé gevonden en omdat het doorbellen van de avonturen veel tijd en geld kost, hebben ze zelf het een en ander op papier gezet. Hier het tweede deel van de reis op dinsdag 10 mei:

In Vernon eten we een broodje op mooie bankjes onder prachtige platanen lekker in de schaduw. Er zitten al vier Franse fietsers die ook onderweg zijn. We weten niet waarheen. Ook arriveren er nog 2 Nederlandse mannen. Het zijn Ad en Piet uit Dongen, ook onderweg naar Santiago de Compostella. Zij fietsen voor het KWF. Wij hadden hen niet eerder ontmoet, maar Bas wel, namelijk in de jeugdherberg van Compiègne. Uit bittere noodzaak had hij daar een nacht het bed gedeeld met Piet. Piet en Ad zijn echte Brabanders, gek op een glaasje en op de nonnen.

Op de route bij het plaatsje Auget missen we een afslag, voordat we dat in de gaten hebben zitten we al in St. Laurant-de-Jourdes. We hebben geen zin om terug te rijden en stippelen zelf een route uit die ons zuidwaarts rijdend geleidelijk weer naar de Sint Jacobsroute voert.Via het dorpje Plan, het iets grotere dorpje St. Secondin en het gehucht Vitre komen we bij Château-Garnier weer op de route. Hier gaan we overnachten op een air-naturelle. Het weer werkt goed mee vandaag, het is een warme droge dag en ongeveer 23 graden. Bovendien staat er vrijwel geen wind.

De accommodatie is nogal belegen maar wel schoon. Het camping-gedeelte is afgeschermd van het overige recreatieterrein. Met een kruiwagen halen we daarvandaan een picknicktafel, altijd prettig om bij de hand te hebben. In de dorpjes waar we vandaag doorheen kwamen waren de winkels gesloten. Dus geen avondeten en morgenochtend geen brood. Gelukkig is er een restaurantje in het dorp dat geopend is. We bestellen alle drie het dagmenu. Als voorafje een bordje met diverse soorten worst, paté en vleeswaren plus een mandje stokbrood. Dan een entrecote met frietjes, een paar blaadjes sla en een kommetje mayonaise. De volgende ronde is fromage: een stukje camembert en een stukje geitenkaas. Als laatste een stukje kersentaart a la maison. Dit alles afgerond met een geurig kopje koffie. We smullen er heerlijk van.

We zitten aan een tafeltje bij het raam. Witte vitrage van boven naar beneden, keurig geplooid. Bas wil ook wel zien wat er buiten gebeurt en geeft een ruk aan het gordijn waarop dit met het nodige lawaai naar beneden dondert. Wim en ik komen niet meer bij van het lachen. Bas probeert nog e.e.a. te redden maar dat lukt niet erg. Als de Patron binnenkomt kijkt hij wel even vreemd op, maar hij blijkt handiger dan Bas en heeft het gordijn snel weer op zijn plaats.

Nadat we betaald hebben krijgen we een mooie stempel in ons pelgrimspaspoort. Al fietsend terug naar de camping krijgt Bas de geest (dat hebben pelgrims soms) en rijdt als een speer voor ons uit om als eerste op de camping te zijn, hij zou Wim en Joost wel even een poepie laten ruiken! Helaas voor Bas, hij neemt de verkeerde afslag! We komen niet meer bij.

’s Middags kwam de beheerder van het recreatieterrein langs met zijn geldtasje op zijn enorme buik bungelend. We dachten dat we moesten dokken, hij keek naar onze routeboekjes, zei e.ea. hierover en verdween weer. De volgende morgen zagen we hem weer het terrein oprijden maar hij kwam niet meer langs. Het gevolg? Een gratis nachtje kamperen!

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Châtellerault – Château-Garnier: deel 1

Dinsdagochtend, de zon komt op in Châtellerault. Joost heeft niet zo goed geslapen; de treinen denderden langs de camping. Een TGV maakt niet zoveel lawaai, maar de zware goederentreinen die ’s nachts rijden maken een hoop kabaal. Bovendien was ’s morgens vroeg om een uur of 5 er een koekoek op tilt geslagen. “Verschrikkelijk.” Om 06:00 stond Joost op, Wim volgde een kwartiertje later. Om 08:00 zaten ze op de fiets, Bas fietste weer gezellig mee. Het opwarmertje voor de dag: in de eerste 15 km zitten er twee klimmen van 1,5 km, eentje met 8% en eentje 10%. Goede morgen!

Bij Saint-Georges-lès-Baillargeaux zien de drie het Futuroscope liggen vanaf de weg, indrukwekkend.
Het Futuroscope

Een paar kilometer verderop in Poitiers is het erg druk met autoverkeer. De broers moeten goed opletten om de juiste route te volgen. Zowel kijken in het boekje als op de weg valt niet mee, maar de drie fietsers weten uiteindelijk hun weg te vinden. Er zijn twee kerken hier: de Église Ste-Radegonde (daar geeft niemand thuis, helaas) en de Eglise Saint-Pierre. Daar afgestapt en gezocht naar een stempel. Eenmaal in de kerk zien de fietsers een man die grote passen maakt, waarschijnlijk is hij iets aan het opmeten door zijn stappen te tellen. De fietsers maken duidelijk wat ze komen doen: We zijn onderweg naar Santiago en willen graag een stempel in onze pelgrimspassen.” De man begrijpt wat ze bedoelen en gaat het bij de curie proberen te regelen. Het duurt even voor hij terug is. Hij komt terug met 2 stempels, zowel van deze kerk als van de kerk waar ze eerder voor een gesloten deur stonden. Er is wel een probleempje: de hand van de beste man schudt behoorlijk heen en weer, een combinatie van ouderdom en de zenuwen. Maar als doorgewinterde stempelvangers sturen de broers per stempel een beetje bij en helpen hem de stempel op het papiertje te drukken, binnen het daarvoor bestemde vakje.

De broers waren niet de enigen die een stempel wilden. Naast Bas, Joost en Wim stonden ook de Belgen in de rij voor een stempel. Maar omdat hij 2 verschillende stempels had, moest hij 10 keer stempelen. Eigenlijk was het iets teveel van het goede, de man was niet gewend om op één dag 10 stempels te moeten zetten. Gelukkig kwamen ze er samen wel uit.

De man vertelt veel over de twee kerken en het is wat lastig om te volgen. Gelukkig vertaalt Paul het een en ander, zodat voor iedereen duidelijk is wat de man wil overbrengen. Na het relaas over de églises gaat iedereen weer op pad.

Het middagmaal werd genuttigd in ‘Le Clerc’, een mega-supermarkt in een mega-shoppingcentrum. Het was er zo groot dat je er kon verdwalen. De broers konden moeilijk de kassa vinden. Eindelijk gevonden. Joost had bananen gekocht en gezocht naar een weegschaal, maar die leek afwezig. Misschien wegen ze het bij de kassa. Dat bleek niet het geval. De cassière begint in het Frans te ratelen, maar Joost heeft niet zoveel trek om weer een kilometer door de winkel te moeten lopen en houdt zich van de domme. “Je ne parle pas français” zegt hij met een sterk Nederlands toeristenaccent. Dan maar geen bananen.

Bas had ook bananen gekocht, ook niet afgewogen, maar daar werd meteen actie ondernomen door de cassière: Iemand van de winkel ging de bananen wegen. Zo kan het dus ook!

De mannen eten snel een pain au raisin, maar zijn lang in Poitiers geweest en willen nog wel een paar kilometers afleggen, dus stappen ze weer op de fiets. Het gaat echter veel op en neer en het is weer een echte hoha dag. Niet zo heftig als de eerdere hohadag, maar toch een hohadag. Met heel veel vals plat. De pain au raisin is snel verteerd.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Tours – Châtellerault

De broers hebben uitstekend geslapen, ondanks het kermiskabaal. Geen brood bij het ontbijt, want bijna alle proviand was op. Het ontbijt bestond daarom uit koffie, twee mueslireepjes, anderhalf koekje en een vitaminepil. De mannen zijn daarom direct naar de Carrefour gereden en hebben daar inkopen gedaan. En voor 1,50 euro een pain au raisin (soort koffiebrood) en een bak koffie gedronken. Uitzonderlijk, voor die prijs zul je dat in Frankrijk niet snel meemaken.

Vlak voor Veigné zien de broers Bas weer. Bas rijdt voor een goed doel naar Santiago, hij rijdt voor de Stichting Ramro. Stichting Ramro steunt kleinschalige projecten in Nepal. Na Santiago rijdt Bas door op een andere pelgrimscamino richting Sevilla.

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Bas fietst voor het goede doel Stichting Ramro

Bas haakt aan en de 3 rijden verder. Een korte lunchstop in Sorigny, waar alles was: een toilet, water, bankjes, een prachtige vlindertuin… “het was gewoon een plaatje om te zitten”. Het weer helpt ook mee. Het is een prachtige zonnige dag: 23 graden met een lichte bries. Snel weer op de fiets.

Na anderhalve kilometer komt Joost er achter dat hij zijn handschoenen kwijt is. Wim fietst terug naar het bankje bij de vlindertuin om te zoeken, maar kan niets vinden. Ook in de berm en op de weg komt Wim niets tegen wat op de handschoenen van Joost lijkt. “Dan ben ik ze verloren”, zegt Joost. Helaas. Joost rolt zijn jasje uit en wat valt er op de grond? De handschoenen.

En ze ruiken nog fris ook. De handschoentjes zijn een paar dagen geleden gewassen. Ze zijn Joost erg dierbaar, ongeveer vanaf Joost z’n eerste Roparun heeft hij ze al. Na de wasbeurt is de originele grijze kleur weer teruggekomen, na jarenlang bruin te zijn geweest. “Bij het uitwassen van de handschoenen stond de milieupolitie bij de camping in verband met de watervervuiling”, zegt Joost over de telefoon.

Aankomst in Châtellerault bij de Jacobskerk met daarin een prachtig houten beeld van Sint Jakob. Toen de broers binnen stonden viel het licht van buiten samen met het lamplicht zo, dat het net was of Rembrandt het zelf geschilderd had, zo mooi. Als kers op de taart was er op dat moment ook nog eens iemand aan het oefenen op het orgel, mooier konden de broers het niet treffen.

Aan de overkant van de kerk stond een gebouw in de steigers, maar op een deur stond dat daar de curie van de kerk was. De pelgrimspassen werden gepakt en de mannen liepen erheen en het bleek inderdaad het kantoor van de kerk te zijn. De stempel is weer binnen!

De camping was erg mooi met goede voorzieningen. De broers staan er wederom niet alleen: De Belgen zijn er weer, Koen.nl (Koen uit Nederland, er is ook een Koen uit België), Bas uit Vlissingen, Harold aus Deutschland, de van der Males zelf en later op de avond kwamen Ad en Piet (afkomstig uit Dongen) ook nog aangefietst. Zij rijden voor het KWF, nog meer goededoelenrijders dus. Er zijn een hoop mooie mensen onderweg naar Santiago.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Fréteval – Tours

Het is zondag 8 mei en Joost en Wim worden wakker. Ze merken dat het ’s nachts steeds warmer wordt omdat ze soms wakker worden van de warmte. De lange thermo-onderbroeken zijn niet meer nodig en de mutsjes zitten diep opgeborgen in de tassen. Een heel verschil met een week geleden.

De pedalen gaan rond. In Vendôme is iets bijzonders aan de hand. Het blijkt dat vandaag de doden herdacht worden van de Tweede Wereldoorlog. De broers zien veel oud-strijders met hele ritsen medailles opgespeld. Ze lopen met vlaggen naar de herdenkingsmis in de kerk. Een stempel halen is daardoor niet mogelijk.

De optocht

De optocht

Ze komen in gesprek met een man en een vrouw en de mannen vertellen dat ze hier eigenlijk een stempel kwamen halen. De man zegt: “Als je over 1.5 uur terugkomt bij de curie (kerkadministratie) dan kan je een stempel krijgen”, maar zo lang wilden de broers eigenlijk niet wachten. De man en vrouw hadden jaren geleden een stuk van de Santiago-route in Spanje gelopen dus er was gespreksvoer genoeg. De man loopt weg van het gesprek, komt later terug en wenkt de van der Males. In zijn hand had hij een stempel en een stempeldoos. Hij was zelf naar de curie gegaan om voor ons een stempel te regelen.

In Vendôme hebben de broers nog even op het terras gezeten en updates doorgebeld voor deze site. Al met al hebben ze er aardig lang gezeten, de herdenkingsmis was afgelopen en dat was een indrukwekkend gezicht: Eerst liepen zo’n 30 veteranen met al hun medailles de kerk uit, daarachter kwamen hoogwaardigheidsbekleders waaronder de burgemeester, een hoge militair en het hoofd van de politie. De hoogwaardigheidsbekleders liepen naar het monument, legden een krans, draaiden om, en liepen al saluerend langs het muziekkorps, de oudstrijders, de jeugdbrandweer, mensen van de EHBO en een schoolklas. Het muziekkorps speelde tijdens het défilé. Indrukwekkend om te zien.

De hoogwaardigheidsbekleders

De hoogwaardigheidsbekleders

In de buurt stond een agent alles te dirigeren. De agent riep zo hard, dat onze fietsers er stil van werden. Het deed Joost denken aan het incident op de dam. Ineens begon het en daarna was het stil, de man had een stem als een kanon. Daarna vertrok iedereen achter elkaar met als laatste de hoogwaardigheidsbekleders die de rijen sloten.

Dat is maar goed ook, want de fietsers moeten verder. En er is een pittige tegenwind dus dat maakt de reis er niet makkelijker op. Gelukkig is het wel droog.

Vandaag is het opvallend stil in alle dorpjes. Overal dodenherdenking. In ieder dorp liggen er veel bloemen en kransen bij de monumenten.

In Tours hebben Joost en Wim de kathedraal bezocht en is er een mooie stempel in het pelgrimspaspoort gezet. Hier ontmoetten ze wederom Bas uit Vlissingen, die met nog 2 fietsers op pad was. Op het plein voor de kathedraal werd er kennis gemaakt met een Taiwanese familie. “We stonden nog maar net stil en die vrouw had al een foto van ons gemaakt. Na even in de kathedraal geweest te zijn hebben we de familie toch maar aangesproken en gegevens uitgewisseld. Ze konden er niet genoeg van krijgen om foto’s te maken met allerlei camera’s.” De Taiwanezen waren ook op vakantie in Nederland geweest. Onder andere in Amsterdam, maar ook in Giethoorn. “Ze konden eerst niet op de naam Giethoorn komen, maar vertelden over een plaats met veel bootjes en lage bruggetjes. Toen wij Giethoorn zeiden, waren ze blij verrast dat we dat wisten”, zegt Wim. Hele aardige mensen en weer een leuke ontmoeting erbij.

Een leuke ontmoeting met een Taiwanese familie

Een leuke ontmoeting met een Taiwanese familie

Aan de andere kant van het water, ten zuiden van Tours, komen de broers aan op de camping in Saint Avertin. Ontzettend veel populierenpluis op het veld. Wim dacht dat het manna was (want het brood was op), maar dat bleek helaas niet het geval. Bij de receptie van de camping zeiden ze dat de Carrefour tot 20:00 geopend was, dus daar konden ze mooi terecht voor boodschappen. Samen met Paul naar de supermarkt gefietst, maar die bleek toch gesloten te zijn.

Deze zondag was de eerste dag dat de broers geen picknicktafel ter beschikking hadden. Het diner bestond uit kidneybonen met droge worst, ui, chili con carne en als toetje een half reepje mars. Het laatste beetje van de Mars-proviand van de buurvrouw uit Burgh-Haamstede was nu echt opgegeten. Tijd om te slapen. Op bed hoorden de broers aardig wat geluid van de kermis die aan de andere kant van de rivier was opgezet, maar toch waren ze zo vertrokken.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 2 reacties

Chartres – Fréteval

Zaterdag 7 mei, tijd om van Chartres naar Fréteval te fietsen. De afgelopen nacht was er wat regen gevallen en waren er enkele donderslagen te horen. De tenten zijn in ieder geval flink nat geworden. Na het afbouwen even koffie drinken met Izaak en Riet, met een lekkere plak gemberkoek erbij.

Izaak en Riet weten dat pelgrims het niet breed hebben en overladen de broeders met vier uien, een bol knoflook, 4 hardgekookte eieren (die waren over van Pasen) en elk een pakje zakdoeken om de tranen mee weg te deppen. Joost en Wim kunnen weer even vooruit.

Vanaf de camping zitten ze snel weer op de Sint-Jakobsroute. De heuvels zijn hier gelukkig wat minder hoog en steil. Onderweg komen ze een Zeeuwse Santiagoganger tegen, Bas uit Vlissingen. Hij is alleen op pad, maar rijdt vandaag samen met Koen uit Groningen, die de Van der Males eerder al waren tegengekomen.

Het is een aangename dag met veel zon en warmte. Er staat een forse tegenwind, windkracht 4 uit het zuiden, dus rijden ze met z’n vieren in een treintje verder. Omroep Zeeland heeft ooit een interessante uitzending gemaakt over waaierrijden en dat item kun je hier zien:

In Bonneval moeten er wat inkopen gedaan worden en moet de officiële Sint-Jakobsroute even worden gelaten voor wat het is. Met z’n vieren rijden Joost, Wim, Koen en Bas richting de supermarkt. Tijdens het afremmen voor de supermarkt gaat het mis: één van de jongere jongens kan niet snel genoeg zijn schoenen uit de klikpedalen krijgen en slaat tegen het asfalt. De schade blijft gelukkig beperkt tot schaafwonden, maar de schrik is groot. “Je zal maar iets breken, dan is het einde pelgrimstocht”, zegt Joost.

Het middagbroodje wordt gegeten in Châteaudun, op een bankje met prachtig uitzicht op het Franse heuvelland. Wielerteam Van der Male wil geen stempel bij de kathedraal of het gemeentehuis halen: ter afwisseling gaan ze een stempel halen bij het politiebureau. In hun beste Frans leggen ze aan de diender uit dat ze bezig zijn om naar Santiago te fietsen en dat ze vinden dat een stempel van de ‘police municipale’ niet mag ontbreken. De agent aan de andere kant van de toonbank hoort eerst bedenkelijk de broers aan, maar aan het eind van het betoog begon hij helemaal te glimmen. De stempel werd in de pelgrimspas gezet en waarachtig: hij is nog mooi ook!

Onderweg ontvangen de fietsers vaak leuke reacties van mensen die ze passeren of tegemoetrijden. Vanmiddag was er een hele rits 2CV’s, zeker 20 stuks. Tijdens de tocht zijn ze nog nooit zo uitbundig uitgezwaaid, bejubeld en beclaxonneerd als door deze groep mensen. Onderweg reden ze een vrouw voorbij die direct een kruisje sloeg en vroeg of ze haar in Santiago willen herdenken. En zo gebeurt er iedere dag iets bijzonders.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Bezoek van Izaak en Riet in Chartres!

Izaak (broer van Joost en Wim) en Riet hadden het al aangekondigd op deze site, in één van de comments:
“Aangezien wij de laatste 3 dagen niets van de broers vernomen hebben, lijkt het ons raadzaam om morgen maar eens richting het zuiden te rijden om polshoogte te gaan nemen .We zijn zeer benieuwd of men morgen voor ons ook de vlaggen uithangt zoals bij Joost en Wim het geval was.Wanneer alles volgens schema verloopt zullen we hen in Chartres treffen.”

Op 6 mei kreeg ik een smsje van Wim:
“Nu in Chatres. Izak en Riet stonden ons op te wachten. Na kledingwas, douche en tentenkamp bouwen gezellig met zn 4en getafeld en bijgekletst. Lig nu in de tent te luisteren naar onweer en lichte regen. Izak heeft foto voor web via Chris10. Moet nu gaan pitten ben al 1 1/2 te laat. Morgen 85 km. Liefs voor jullie. paps.”

Via Christine (dochter van Izaak en Riet) kregen we nog wat foto’s uit Frankrijk ‘van het hulpconvooi’:

Bonte handwas

Bonte handwas

Wim op de fiets in Chartres!

Wim op de fiets in Chartres!

Christine heeft op 7 mei laten weten: Joost had dus kloven in zijn hiel van het fietsen en ze zijn met spierpijn maar met goede zin weer op pad …

De mobiele pedicurestudio van Riet

De mobiele pedicurestudio van Riet

Kwik, Kwek en Kwak aan tafel

Kwik, Kwek en Kwak aan tafel

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Mézières-sur-Seine – Chartres

Op de avond van 5 mei hebben Joost en Wim het zo druk gehad met allerlei zaken zoals eten, koken en wassen dat ze tot 23:00 bezig waren. “Vanuit de douche gelijk de zak in” vat Wim de avond samen. Hierdoor hebben de twee ook iets te kort geslapen en bovendien zijn ze allebei ’s nachts vaak wakker geweest. Niet echt een goed begin van de dag als je weer op tijd op de fiets wil zitten.

Toch weten de broers gelijktijdig met Paul en Liliane zichzelf op het zadel te hijsen begint de reis richting Chartres, waar ze Izaak en Riet zullen ontmoeten. Izaak is een broer van Wim en Joost en is samen met Riet op doorreis naar Spanje en Portugal. Zij zullen als alles volgens plan verloopt de broeders vanuit Spanje weer met de auto terugbrengen naar Nederland.

De dag begint met een afdaling dus dat is een lekker begin. Dan was de klim die ze de dag ervoor hebben gehad naar de camping toch niet helemaal voor niets geweest. Toch staat ze nog wat moois te wachten: vrij vroeg worden ze geconfronteerd met een klim van 7%. “Als we al niet wakker waren, dan werden we het nu wel. Goedemorgen!” vertelt Joost.

In de heuvels is het elke morgen een strijd tussen de geest en het lichaam. De geest roept: “Kom op, doorgaan!” maar het lichaam wil terug de slaapzak in: “Niks geen inspanning vandaag, maar rust.”. De geest jubelt maar de spieren gillen. Na een klein uurtje is meestal het compromis gesloten en gaan lichaam en geest weer samen onderweg.

Tijdens de lunch zijn de jongens erop voorbereid dat de Belgen langskomen en dit keer staan ze gereed om een foto en een filmpje te maken van Paul en Liliane. Dit keer rijden ze niet zo snel voorbij waardoor ze er mooi op staan.

Joost en Wim zijn de hele dag al in de waan dat het zaterdag is, terwijl het eigenlijk pas vrijdag is. Ze vonden het al opmerkelijk dat de kinderen deze dag naar school gingen. En ze dachten geluk te hebben dat ze precies op tijd bij het gemeentehuis in Adainville waren om een stempel te halen, want die zijn op zaterdag slechts van 10 tot 12 uur open. Vlak voor Chartres gaan Joost en Wim naar de supermarché om eens goed in te slaan, zodat ze zondag en maandag genoeg te eten bij zich hebben. ’s Avonds komen ze er door Izaak en Riet pas achter dat het eigenlijk vrijdag is. Als je hele dagen aan het fietsen bent, telt het niet meer wat voor dag het eigenlijk is. Op dit soort momenten worden ze eraan herinnerd dat het toch wel handig kan zijn om daar even bij stil te staan.

Izaak en Riet zijn het ontvangstcomité bij de camping. Eerst maar eens de was doen, want daar is de afgelopen paar dagen weinig van terecht gekomen. Met vier paar handen gaan al die dingen toch een stuk sneller. Daarna heerlijke nasi gegeten en een lekker toetje. En gezellig natuurlijk om Izaak en Riet op de camping te zien.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Liancourt – Mézières-sur-Seine: deel 2

Het was een prachtige zonnige dag, met een zuid-oosten wind. Vooral aan het einde van de dag werd het erg warm. De broers hebben onderweg nog 3 liter water en een liter sap gekocht en gedronken.

Richting Gargenville is er een mooie afdaling richting de Seine. Met een gangetje van 50 km/u razen de broeders naar beneden. Goed opletten, want als ze door het stadje heenrijden komen ze veel ander verkeer tegen.

Over de Seine naar Mézières-sur-Seine: even boodschappen doen. Vanaf hier is het nog vier kilometer naar de camping dus is het een mooie plek om wat eten en drinken in te slaan. Die laatste kilometers zullen wel meevallen, toch? Nou, nee. Vandaag zat het venijn in de staart: van de laatste vier kilometer waren er drie met een stijgingspercentage van 7%. Gelukkig konden de broeders boven uitrusten op camping Canada (“Geopend het hele jaar rond”) waar een grote Indiaan ze stond op te wachten. Het veldje was een knollenveld, maar er was ook een mooie overdekte ruimte waar de Van der Males lekker konden zitten.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Liancourt – Mézières-sur-Seine: deel 1

Wim en Joost zijn vanochtend uitgezwaaid door hun Italiaanse buren. Hele aardige mensen, erg belangstellend en ze zijn vorig jaar ook naar Santiago gefietst. Eén van de buren had een badjas aan met koeienprint, dus de broertjes stapten met een lach op de fiets. De eerste de beste supermarkt die ze tegenkwamen: fors inslaan. De proviandproblemen van de eerste dagen willen ze nooit meer meemaken. Verse paté en een flinke portie melk gekocht en weer op de fiets gestapt.

In Mouy was er een nieuwe stempel te verkrijgen op het gemeentehuis. Alvorens naar binnen te gaan hebben de broertjes op een affiche buiten eerst een kort onderzoek gedaan: Is deze stempel wel zo mooi dat wij hem in ons boekje willen? De stempel was mooi dus het stempelen kon beginnen, maar niet voordat de mevrouw achter de balie aan een collega had gevraagd of het wel mocht. Blijkbaar komen er niet dagelijks Santiago-gangers in Mouy en is zo’n stempel een officieel ding.

Hoge heuvels tot 200 meter maakten het de gebroeders Van der Male niet gemakkelijk. Stijgingspercentages van 3 tot 7%, met soms een uitschieter naar 10%. Hele lange klimmen zaten er tussen, met als hoogtepunt een klim van 3 kilometer. Joost zegt: “Het is een echte hoha-dag. Heuvel op, heuvel af.”

Tijdens de lunch komen de Belgen Paul en Lilian langsgevlogen. Hun tandem met daarachter het bob-wagentje raast met zeker 60 kilometer per uur de berg af. Tijd om een foto te maken hadden Joost en Wim niet. Heuvelop ging het de dag ervoor niet zo lekker met de Belgen; zij hadden dat hele stuk gefietst met met de sleeprem erop. Paul zijn benen waren nu al aardig in omvang toegenomen.

Een echtpaar uit Sittard kwamen ze ook tegen op de fiets. Een heel aardig stel van ongeveer 70 jaar oud en ze hebben alle tijd voor een praatje. Na gezellig met ze gesproken te hebben, fietst het gebroederte voort.

Tijdens het fietsen richting Gargenville, worden de jongens toegeroepen door een zeer bejaard echtpaar die willen weten waar de fietsers heen moeten. Ze staan op het erf langs de kant van de weg. “Gargenville”, klinkt het vanaf de zadels. Ze wijzen de weg richting Gargenville aan. Toch blijven de broertjes even staan en zijn lichtelijk verbouwereerd door het schouwspel. De twee oudjes zijn haveloos gekleed en nodig aan een wasbeurt toe. Groezelig. Alsof ze regelrecht uit een sprookje van de gebroeders Grimm zijn gelopen. De vrouw heeft een bijltje in de hand, en de man tuingereedschap wat nog het meeste lijkt op een kruising tussen een hak en een hark. Een ha(r)k zou je kunnen zeggen. De donkere vlek in zijn broek wekte de suggestie dat hij net naar het toilet was geweest. “We dachten dat de wasbeurt al was begonnen” lacht Joost over de telefoon.

Joost en Wim hebben hun eigen opschrijfboekjes nog niet helemaal bijgewerkt dus blijft het even hierbij. In de volgende update lees je hoe het ze verder is vergaan op deze zevende fietsdag.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Happencourt – Liancourt

Van Happencourt naar Liancourt, dat staat er op het programma. Het is 4 mei en na alweer een koude nacht wrijven de broertjes de slapers uit hun ogen. Gelukkig staat er deze ochtend geen wind en voelt het minder koud dan de vorige dag. In het zonnetje zitten de twee aan -alweer- een picknicktafel en eten daar hun ontbijtje.

Netjes op tijd, 8:20, hebben ze hun stalen ros opgezadeld en worden de trappers weer in gang gezet.

Koffie en lunch in Noyon, en uiteraard de lokale kathedraal met en bezoekje vereerd. Het lijkt erop alsof geen enkele kathedraal wordt overgeslagen op de bedevaartstocht van de broertjes. In het kader van de Dodenherdenking hebben Wim en Joost een kaarsje aangestoken in de kathedraal. En een minuut stilte gehouden. Ik vraag waarom ze geen twee minuten stilte hebben gehouden aangezien dat de traditie is. Enigszins overdonderd door deze kritische vraag hoor ik aan de andere kant van de lijn “we waren druk!”

In de kathedraal liepen ze toevallig een vrouwelijke suppoost tegen het lijf die een stempel kon zetten in het stempelboekje. Daarna weer op de fiets. Compiègne lag op de route, maar omdat er deze weken wel gefietst moet worden, hebben ze dit plaatsje maar overgeslagen. “De campings liggen hier niet om de 10 kilometer!” Zo’n 35 kilometer verderop worden in Liancourt de haringen weer in de grond gestoken en de tentjes opgezet. Genoeg gefietst voor vandaag.

Tijdens de rit hebben ze veel fietsers ontmoet. Een kort overzicht:

  • Een Groninger die ook op weg is naar Santiago de Compostella
  • Een gezinnetje bestaande uit een vader, moeder en twee dochters van ongeveer 10 en 12 jaar oud. Ieder jaar rijden ze een stuk van de Sint Jakobsroute. Vorig jaar reden ze vanuit Nederland naar Kortrijk. Dit jaar doen ze het stuk Kortrijk-Parijs. Petje af voor de jonge dames die zo’n hele fietstocht achter hun ouders aanrijden. Wim en Joost waren erg onder de indruk.
  • Drie Belgische 65-plussers die op pad zijn van Kalmthout (België) naar Marbella.

Het stacaravanpark in Liancourt heeft ‘zeer povere voorzieningen’, vertelt Joost me door de telefoon. De toiletten zijn het absolute dieptepunt. Joost en Wim hebben erover gedacht om de toiletten aan te bieden aan het lokale museum.

De Belgen en het Nederlandse gezin staan ook op de camping. Het is passen en meten om iedere vierkante centimeter die ter beschikking is optimaal te benutten. Vanuit een internationaal oogpunt was het een interessant gezicht: Op het gras van Liancourt zijn België en Nederland al samengevoegd op kleine schaal. De grens ligt bij Italië, want die stonden met hun tentje er ook bovenop. Iedereen maakt zich op om de koude nacht tegemoet te gaan.

Dat de broertjes naar Santiago reizen, weet iedereen al lang. Om ook eens te zien waar een ander naar onderweg is, is hier een sfeerimpressie van het Spaanse Marbella. De drie Belgische 65-plussers gaan het daar vast naar hun zin hebben.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | 1 reactie

Marchiennes – Happencourt

Ik heb Joost aan de telefoon die me bijpraat over de afgelopen dagen. De vijfde dag: Dinsdag. Fietsen van Marchiennes naar Happencourt, een plaatsje met 200 inwoners.

De bevolkingsaantallen van Happencourt

De bevolkingsaantallen van Happencourt

Het was een goede koude nacht. ’s Morgens was het 5 graden, maar met een windkracht van 4 Bft lag de gevoelstemperatuur onder 0. Het heeft Wim en Joost geïnspireerd tot het schrijven van een versje:

Na alweer zo’n koude lentenacht
zijn onze wallen vol en zacht
Maar eenmaal door de zon beschenen
is deze schoonheid rap verdwenen

Ondanks dat de twee dik aangekleed waren was het “bar en bar koud”. Rillend zaten de twee te ontbijten aan de picknicktafel en door het hevige klappertanden “hoefden we het brood er alleen maar in te schuiven”.

De broertjes zijn om 08:15 vertrokken met mutsjes onder de helmen, dikke winterhandschoenen aan en dichte schoenen. Vandaag geen sandalen! Ondanks de kou was er wel een mooi zonnetje en hielp de oostenwind de jongens goed op weg.

In Cambrai werd er weer een stempel gescoord bij het secretariaat van de kathedraal. Een hele mooie stempel! Ook was er lekkere koffie op het grote plein in de stad. Voor Joost was dit een feest van herkenning, want tijdens een eerdere fietstocht met Wytske heeft hij hier ook vertoefd. Toen reden ze de route Nieuwerkerk – Boulogne-sur-Mer – Strassbourg.

De lunch vond plaats op een bankje naast een tennisveld. Omdat ze op maandag voor veel gesloten supermarktdeuren stonden, was de lunch karig: Twee-en-een-halve plak kaas en marmelade. De broers nemen zich voor om de voorraad beter op peil te houden en beter te plannen. Onderweg dus beter opletten waar de supermarkten staan en meteen kopen.

Deze dag stonden er veel heuvels op het programma en was het zwaarder dan maandag. Een stijgingspercentage van 6% met af en toe klimmetjes van 10%. Deze klimmetjes zijn dan meestal 50/60 meter, maar met zoveel kilo’s bepakking op je fiets hakken ze er aardig in.

Vlak voor Saint Quentin, waar het Van der Male-tentenkamp moest worden opgezet, fietsten ze langs een kanaal met sluisjes. Een mooi gezicht om te zien en ook goed fietsbaar, want net als het water moest ook het land daar vlak zijn. Om de kilometer heb je dan een klimmetje, en daarna is het weer lange tijd vlak.

Zoals gezegd was er van tevoren gekozen voor de camping bij Saint Quentin, maar deze is vanaf 1 juni pas open. Dat stond niet in het boekje. Toch even daar boodschappen gedaan en de volgende camping uitgekozen. Na een rit van 13 kilometer met een Kwalitatief Uitermate Teleurstellende klim (“dat mag je er best bijzetten hoor!”) denken ze er te zijn. Na die pittige klim ging het lekker bergafwaarts en zoefden de heren van de berg af. Eenmaal beneden ontdekken ze dat ze het bordje ‘CAMPING -’ bovenop de heuvel hebben gemist en moeten ze het hele eind weer omhoog rijden. Niet alles zit mee als je van Nijkerk naar Santiago fietst.

Geplaatst in Frankrijk 2011 | Een reactie plaatsen

Geraardsbergen – Marchiennes

Maandag 2 mei staat in het teken van de reis van Geraardsbergen naar Marchiennes. “We vliegen door Frankrijk!” zegt Wim over de telefoon, terugblikkend op de rit. “We zijn al op de helft! …van het aantal landen.” komt er vrolijk achteraan. Deze dag is er bijna 100 kilometer gefietst, met de wind in de rug.

Ondanks dat het ze voorspoedig gaat, is er wel een probleem: Geen enkele winkel die op maandag open is! Los van het supermarktje waar ze ’s ochtends wat brood konden scoren, lijken alle andere winkeliers niet open te staan voor bezoek van de Hollandse broertjes. Voor vanavond zijn ze aangewezen op Cup-a-Soup met wat sneeën brood, kaas en salami.

Met het stempeltjesklassement wil het al wat beter lukken: In Tournai/Doornik moesten ze 2 uur wachten tot ze een stempel konden krijgen dus zijn Joost en Wim maar naar de lokale VVV gegaan en hebben daar een stempel weten te bemachtigen. Ook de bisschop in Lessines was de broeders goed gezind, daar werd een stempel in de boekjes gezet.

Het eerste echte klimmetje van de rit is ook een feit. Een stijgingspercentage van wel 10%, de jongens waren beide buiten adem, maar ze leven nog. Er zitten nog een aantal gemene klimmetjes aan te komen deze reis maar na het overwinnen van deze klim met volle bepakking is de ontgroening achter de rug. De heren zijn ook alweer schoon (wees gerust, ze hebben iedere dag gedoucht) en staan op het moment van bellen in de wasruimte van de camping. Er staat wind en die is koud, dus zoeken ze de warmte op bij de wasmachines en schrijven ze daar hun memoires. Wim zegt: “zet er maar bij dat Joost vloeiend Frans spreekt en dat ik les van hem krijg.” In hoeverre dit waar is kan ik niet beoordelen, maar het klinkt in ieder geval gezellig.

Een leuk weetje om dit bericht mee af te sluiten: Op de camping in Marchiennes kun je nog ambachtelijk poepen, op de aanwezige hurktoiletten. Artisanal, heet dat met een mooi Frans woord. We hopen dat zowel de toiletten als onze bedevaartsgangers het allemaal overleven.

Geplaatst in België 2011, Frankrijk 2011 | 2 reacties