Auteursarchieven: admin

Kijk eens wie er weer zijn!!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Laatste fietsdag

Als het een beetje meezit is het vandaag onze laatste fietsdag. De tentjes staan al vroeg in het zonnetje waardoor we ze vrijwel droog in kunnen pakken. Over de dijk loopt ook een fietspad en we besluiten om dat te volgen. We zijn op de hoogte gebracht dat het pad verderop wel wat smaller wordt. Dat klopt aardig want uiteindelijk blijft er een onverhard spoor over van ca. 30 cm. breed. Maar het uitzicht over de soms steile kust is prachtig.

We houden het vandaag weer niet droog en trekken ons meest gewaardeerde kledingstuk maar weer aan en schuilen bij een boerderij onder een grote boom. Deze procedure herhaald zich nog een keer bij de jachthaven in Eckernförde, maar daarna neemt het zonnige weer hand over hand toe. Eckernförde is ook weer zo’n mooi toeristisch havenstadje met een grote jachthaven. Na de boodschappen bij Rewe gaan we op de koffie bij Boulangerie Rustique.

Joost kiest voor appeltaart en Wim voor een escargot van bladerdeeg met vers fruit. We zitten buiten op het terras waar de tafels nog een beetje nat zijn van de regen. Als Wim met enige kracht een stuk ananas wil halveren schuift de hele boel van tafel kletterend op de keien. Het gebak was al niet al teveel meer dus dat viel mee, maar het mooie bord met bedrijfslogo lag in tweeën. De bediening nam het nogal gemoedelijk op. Ja zoiets kan gebeuren.

Na dit intermezzo verlaten we Eckernförde en gaan zuidwaarts het binnenland in. Bij Sehestedt moeten we met de veerpont over het Nord Ostsee kanal. Aan de overkant kunnen we mooi even lunchen op een bankje en ondertussen de veerpont volgen die vrij snel heen en weer vaart. In een van de dorpen waar we doorheen komen is een soort buurtsuper waar we de nodige boodschappen inslaan voor vandaag en voor de reis naar huis, morgen.

Rond 17.00 uur zijn we weer terug op de camping waar we ruim vier weken terug gestart zijn. ’s Avonds lopen we nog even naar de Brahmsee en kijken naar de opkomende maan en genieten nog even van het uitzicht en van het Zwitserleven gevoel.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Brahmsee bij Langwedel

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Veerpont over het Nord-Ostsee kanal

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Binnenhaven Eckernförde

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Laatste blik op de Ostsee kust

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Zicht op Eckernförde

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Samen delen!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Panorama Kapeln

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Kapeln aan de Schlei

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

In geuren en kleuren

Prijs de dag niet voor het avond is, maar het is droog en wat zonnig.

Hier in het noorden van Duitsland is het een mooi glooiend landschap met vaak enorme graanvelden met hoofdzakelijk tarwe. Hetzelfde zagen we ook in Denemarken. Mogelijk heeft het iets te maken met de Russische graan boycot.

Het is nu ook weer mogelijk om ’s morgens een kopje koffie met wat lekkers te scoren. Daar maken we goed gebruik van want we hebben wel iets om te halen wat dat betreft. 🥧🥧☕☕

Rond het middaguur kruisen we het stadje Kapeln. Een levendige binnenstad waar veel toeristen een kijkje komen nemen. Wij kijken nog even bij de konditorei en verbazen ons over de hoeveelheid wespen die zich in de vitrines tegoed doen aan het uitgestalde lekkers.
Er zijn dus meer liefhebbers!

Op camping Dorotheenthal in Damp krijgen we een mooi plekje toegewezen. Aan de ene kant op 10 mtr. staat bistro strandkorb en aan de andere kant op zo’n 20 mtr. het strand aan de Oostzee.

Het is niet moeilijk te raden van welke kant de heerlijke geuren vandaan komen. We hebben het, voor alle zekerheid, ’s avonds toch maar even nauwkeurig onderzocht!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Reacties uitgeschakeld voor In geuren en kleuren

Klein, fijn en droog!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

In 20 minuten droog

Zondagmorgen, de kerkklokken luiden. We trekken een pak aan wat het beste past op deze dag namelijk, het regenpak. We hebben het plan om verder de Jutland fietsroute te volgen gewijzigd. We gaan naar de Oostzee kust omdat daar meer overnachtings- mogelijkheden zijn. Fietsend door de constant vallende regen komen we al snel tot de conclusie dat het vandaag een kamer of een hut moet worden en geen tent!

Er worden voornamelijk Ferienwohnungen aangeboden onderweg. De campings waar we informeren naar een hut hebben die niet. Rond het middaguur hebben we wel iets warms verdient en strijken we neer in de serre van strand lounge Habernis.

Kussens uit de stoelen en in het pak dineren. Het is tenslotte Zondag.

Om de hoek zit Manege/Pension Lindenhof. Na een kwartier zoeken is er niemand te vinden die ons te woord kan staan. Er staat nog wel een stal leeg. Maar ja, we hebben geen ezel bij ons!

Na het zoveelste bord over Ferienwohnungen eindelijk een camping bord met daaronder de tekst schlafhutte. Het zal toch niet waar zijn. Waar we op hopen komt uit. Voor de komende nacht is er ėėn vrij. Het geluk houdt niet op want er is kookgelegenheid, een droger en op loopafstand een kleine bistro genaamd fischerkrog.

Alles wat nat is, zelfs de regenkleding, verdwijnt in de droger en wordt in twintig minuten heerlijk droog en warm.

We zijn haast verplicht om in de bistro te gaan eten willen we morgenochtend nog kunnen genieten van een enigzins karig ontbijt.

Toch wel een mooie zondag!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Kruså, Padborg, Oversee en Tarp

Zaterdagmorgen verlaten we de Kruså camping en volgen de weg die we gisteravond uitgezocht hebben om weer op de Jutland fietsroute te komen. In Padborg gaan we tactisch inkopen om het laatste Deense muntgeld kwijt te raken. Na Padborg verlaten we Denemarken, schakelen over van Deens naar Duits en van Kronen naar Euro’s. Rond het middaguur zijn we in Oeversee en zit er langdurige regen aan te komen. Tijd voor een warme hap bij Gasthaus Frörup. Als we naderhand vragen naar een kamer moeten ze ons helaas teleurstellen. Ze zijn volgeboekt zoals de meeste hotels in de omgeving. Ze tippen ons een klein hotel in Tarp. Gelukkig kunnen we daar terecht en de Griekse eigenaar matst ons met de prijs. € 90,- cash und ohne Frühstück. Dat dan weer wel!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Wind mee

Eergisteren zijn we van de westkust naar de oostkust gefietst. En eindelijk, na vele dagen tegenwind, hadden we die dag de wind mee. Het fietsen is op deze manier een stuk plezieriger. Het weer was zoals gewoonlijk afwisselend. Om te kunnen kamperen wijken we van de route af en belanden op een camping aan en grote visplas. Een hytte van € 150,- vinden we al te gortig, maar de vriendelijke mevrouw van de receptie heeft ook nog wel een kamer voor € 46,- Dat past ons een stuk beter. Om te douchen krijgt Wim nog vier Dkr.2 munten mee. Kunnen we tenminste schoon in onze eigen lakenzak kruipen.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Ijs en weder dienende

Afgelopen nacht in Ribe op de camping gestaan. De duurste camping tot nu toe. Per persoon Dkr. 193 Reken maar eens even uit!

Vanmorgen liepen we langs een ijssalon in Ribe. Zo te zien kunnen ze er daar ook wat van!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Water en brood

Gisteren was het weer eens zover. Hier verenigen we het nuttige(n) met een onvermijdelijke regenbui.

Zulke prachtige bloemenranden zien we vaak onderweg.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Verlicht

Dinsdag stonden we op de kleine camping van een enorm sportcomplex. Een van de faciliteiten was en lopend buffet als avondmaaltijd. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan. We hebben het buffet alle eer aangedaan! Daarna was het uitbuiken in de tentjes met elk een eigen leeslampje. 💡💡

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Hollandse luchten boven Denemarken.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Gisteren een eenvoudig hutje voor de nacht.🤗

En een fraai uitzicht! 🥴

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Retteketet

We hebben beiden niet zo heel goed geslapen. Een kamer is ons gauw te warm als je een tent gewoon bent. Het uitgebreide ontbijtbuffet maakt het echter weer helemaal goed. Vandaag passen we de route aan omdat we op tijd in Silkeborg willen zijn om een grote buitensportwinkel te bezoeken voor een nieuwe slaapmat. Op internet hebben we hiervoor de benodigde informatie gevonden. Met windkracht 5 tegen en af en toe een buitje erbij zijn we rond een uur of één in de betreffende winkel. Het is alleen al een genot om er rond te kijken! De gewenste slaapmat is gelukkig op voorraad. In ruil voor Dkr. 840,- mogen we hem meenemen. Om dit heugelijke feit te vieren moeten we even de weg oversteken en doen ons tegoed bij de grote gele M. 🍔🍔🧋🧋

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Hoha

De slaapmat van Joost vertoont kuren. Doordat bepaalde las verbindingen loslaten wordt hij boller dan bol en valt er niet meer comfortabel op te slapen. Het lijkt wel een obesitasmatje!
Het was vandaag weer eens een echte hohadag. De hele dag op en neer. Gelukkig hebben we beide onze goede vriend Pendix die ons in barre tijden bijstaat. Ook worden we verrast door een hele middag zon en een temperatuur van ruim twintig graden Celsius. We wisten niet dat dat nog bestond! Vanwege de obesitasmat nemen we voor één nacht onze intrek in Hostel Viborg en slapen daar waarschijnlijk op gewone matrassen!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Effe schuilen voor een buitje!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Zondag 16 juli

Afgelopen vrijdag zijn we behoorlijk de mist ingegaan. Op een uni cruciaal punt ontbraken er twee route bordjes. Op aanwijzing van een ons tegemoet komende fietser gingen we de verkeerde kant op. Na een klim over twee forse heuvels kregen we een vaag vermoeden dat we niet goed zaten. Nadat we ons opnieuwp georiënteerd hadden kwamen we via een omweg alsnog op de route. Een prachtige route door het dal over een oude spoorlijn. Weinig op en af dus.

Op de camping in Hadsund moeten we ons digitaal aanmelden via een computerscherm. Alles eerlijk invullen en dan met een creditcard betalen. Gemak dient de mens. De relatieve rust op de camping werd enigzins verstoord door een paar Leidse corpsballen . Bij jiskefet noemden ze zulke figuren lulloos. Waarvan akte!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Donderdag 13 juli

We zijn weer een paar dagen verder. Vanuit Skagen zijn we via een andere route weer naar Frederikshavn gegaan en waren mooi op tijd op de camping om gebruik te maken van uitstekende was- en droog faciliteiten. De stapel wasgoed Was dermate groot dat we twee machines ermee konden vullen! Als alles droog en opgevouwen weer in de tassen zit geeft dat een goed gevoel. Na een pasta maaltijd en een flink toetje kunnen we er voorlopig weer tegenaan.

Vanmorgen konden we droog opbreken en dat is fijn. We zijn amper Frederikshavn uit of we staan al onder een viaduct om te schuilen. Dat gebeurde vandaag ook nog eens bij een glastuinbouwer, een bushokje, onder de bomen bij een mestsilo, bij de Spar supermarkt, en in een openbaar toilet. Tussen al deze bezoeken door was er ook regelmatig een zonnetje. We staan nu op een mini camping en sinds een uur vijf is het droog. De eigenaren van de camping zijn Nederlanders en erg aardig.

Bushokje met de bui op de achtergrond.

Openbaar toiletgebouw ( Wim zit binnen! )

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Woensdag 12 juli

Kijk ze eens genieten,🤣

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Dinsdag 11 juli – Grenen

Vandaag zwaarbewolkt en tot 15.00 uur droog. Daarna buien en harde wind. Tussen de buien door tent opzetten en boodschappen doen in Skagen. We eten een complete maaltijd die we in de oven moeten verwarmen. Als toetje een liter smakelijke skyr.
Wat is het toch fijn dat ze in Denemarken altijd een verwarmde ruimte hebben waar je kunt verblijven tot bedtijd. We maken er graag gebruik van nu het buiten koud en nat is.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

De kop van Jutland

Het uiterste puntje van Jutland dat met de fiets bereikbaar is.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Dagje waterfietsen

We waren ruim op tijd in Göteborg. Daar stapten we op de waterfiets richting Frederikshaven. We hebben flink doorgetrapt want 3,5 uur later stapten we weer de wal op. Voor deze prestatie kregen we zelfs een compliment van Strava! We zijn nog geen zes uur in Denemarken maar zijn al rijkelijk bedeeld met regenbuien.
Het is niet anders, het zij zo! Morgen op pad aar het noordelijkste puntje van onze fietstocht. Skagen aan het Kattegat.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Zonovergotenburg

Vandaag een zonovergoten dag en een mooie route. Deels door het binnenland en langs de kust. Hier, meer naar het Noorden, is de natuur wat ruiger en behoorlijk rotsig. Het glooiende landschap is meer heuvelachtig geworden met regelmatig een pittig klimmetje die overigens nooit erg lang zijn. Opmerkelijk is hoeveel fietsers deze route rijden. Op de camping ontmoeten we een Franse familie met drie kinderen die al twee maanden onderweg zijn. Vertrokken vanuit Nantes naar Skagen en van Göteborg naar Copenhagen. Het jongste kind was acht jaar en alles zelf gefietst.
Wat een kanjer! Morgen zijn we in Göteborg en varen we rond het middaguur naar Frederikshaven in Denemarken.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Uitzicht

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Slotsom

Gisteren een prachtige fietsdag. Aan het eind van de dag telefoon en voicemail over de sleutel B4. Als we er niet voor zorgden dat de sleutel terug kwam zouden ze ons 1500 skr. in rekening brengen. ( ca €120,- ) Via een postagentschap een stevige enveloppe en postzegels geregeld en de sleutel op reis gestuurd. Nou maar hopen dat hij aankomt!
We hebben zelf regelmatig de camping gebeld maar kregen steeds het antwoordapparaat. Uit eindelijk een email verstuurd met het bericht dat we de sleutel gevonden hadden in Wim zijn broekzak en nu opgestuurd was. Je kunt er maar druk mee zijn, maar de avond was wel een beetje verknald door de toon in hun voicemail bericht.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Waarheen leidt de weg?

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Vrijdag 7 juli

Zowaar vandaag droog en grotendeels zonnig.

Vroeg uit de veren voor de schoonmaak en een gekookt eitje bij het ontbijt. Onderweg koffie drinken schiet er nogal eens bij in, gewoonweg omdat er in de kleine dorpen niets is of de route loopt er niet langs.

Tussen de middag bij de boterham vindt Wim in zijn borstzakje een sleutel. Hij is onmiskenbaar van huisje 4B waar we overnacht hebben. Terug brengen is geen optie. Als ze hem missen zullen ze wel bellen! We staan weer op een mega camping nadat we op een andere camping geen plaats konden krijgen. Door misinformatie van de receptie moesten we naderhand de tent van Joost verplaatsen voor een Tesla echtpaar wat stroom nodig had. Balen!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Rara wat had ik nog in mijn zak?

De sleutel van de hut van afgelopen nacht.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Mølen

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Droog

Vanmorgen opgestapt met de regenjassen aan. De weersverwachting was namelijk niet al te rooskleurig. Niets was minder waar vandaag. De hele dag op een paar spikkels droog maar wel een stevige wind. In de namiddag en avond was het zelfs zonnig. Wat een verademing zo’n dag. Onderweg in het binnenland prachtige natuur. We staan nu op een mega camping in Valkenberg en zitten in een tweepersoons hut die van alle gemakken is voorzien. Niet te geloven dit was de beste oplossing i.p.v twee tentjes op twee plaatsen ver uit elkaar. Morgenochtend de handen uit de mouwen, want we moeten zelf de schoonmaak doen. 🥴

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Tikkie

Vandaag wordt onze oudste broer 82 jaar. Proficiat! 🎉
Wij hebben deze heugelijke dag gevierd bij de warme bakker in Bässtad en hebben onze broer hier deelgenoot van laten zijn via whatsapp. We mochten de versnapering declareren via een tikkie, hoe mooi is dat! Het weer van vandaag: vanaf 11 uur een druilige dag. We zitten nu droog en warm in een vandrarhem en vanavond hebben we heerlijk gegeten in de stad. Misschien nog een tikkie voor de jarige? 😄

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Koffie kompleet

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Dinsdag 4 juli

Vandaag een redelijke droge dag, althans vanaf een uur of elf. Inmiddels regend het af en toe weer. Mooie route langs de kust en deels door het binnenland. Bij een klein restaurantje langs de kust hebben we een lekker visje gegeten met gekookte nieuwe aardappeltjes erbij. Heerlijk! We staan nu op een giga camping in Totekov. Prima faciliteiten. Dus we zitten er warmpjes bij! Letterlijk wel te verstaan. 😄

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Neerslag

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Vandaag overgevaren naar Zweden

Vandaag overgevaren naar Zweden. Een iets ander land dan Denemarken maar het weer is hetzelfde. Na een pittige regenbui kregen we toch nog een warm welkom. Een vriendelijke Zweedse meneer nodigde ons uit in zijn appartement te schuilen en verwende ons met verse koffie met wat lekkers erbij. Wat zijn naam was weten we niet maar zijn pensioen kwam bij AEGON vandaan. Na een uurtje moeten we toch echt verder en nemen afscheid van deze ruim 90 jarige weldoener.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Kust voor de boeg

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Zondag 2 juli

Zondag weer afwisselend weer met regelmatig regenbuien en harde wind. We kwamen zo verfrommeld op de camping aan dat ons aangeboden werd om in een soort gemeenschapsruimte te overnachten. We hebben dat aanbod met beide handen aangegrepen. Geen last meer van kou en regen en goede voorzieningen om een maaltje te koken. Lekker slapen in ons zelf opgemaakte bed!

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Goedkoop schuilen bij de Aldi

We zijn weer twee dagen verder en zitten nu op de camping in Køge. Het weer is hier net als het landschap zeer afwisselend. Vandaag nogal last van windkracht 5 en gisteren regelmatig een buitje.

Amai, gisteravond een plezante gehad met een Belgische pedaleur en vanavond hebben we de picnic tafel gedeeld met een fraulein uit Köln.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Op naar Scandinavië!

De broers stappen weer op de pedalen, dit keer wijst het kompas naar het noorden! Eerst een stukje met de auto, om daarna vanuit Duitsland te fietsen naar Denemarken, Zweden, daarna weer naar Denemarken, terug naar Duitsland en de laatste kilometers met de auto naar Nederland.

Geplaatst in Scandinavië 2023 | Een reactie plaatsen

Binnenkort weer!

Binnenkort starten de mannen weer met dit keer de Van Gogh route: te beginnen in Nederland, zuidwaarts naar België om uiteindelijk in Parijs te eindigen.

Geplaatst in Frankrijk 2022 | 1 reactie

Alvast oefenen met links fietsen

Alvast oefenen met links fietsen
Geplaatst in Schotland 2019 | Een reactie plaatsen

Post 2

Dit is post nummer 2, om te testen of alles goed werkt en de nieuwste posts bovenaan verschijnen.

Geplaatst in Schotland 2019 | 1 reactie

We gaan weer beginnen

De broers gaan weer fietsen! Dit keer zullen ze Schotland doorkruisen.

Geplaatst in Schotland 2019 | 1 reactie

Fietstocht 2018

Beste familie en (fiets)vrienden,

Op zaterdag  5 Mei gaan de vaders weer van start voor hun jaarlijks uitje van circa vijf weken fiets- en waar mogelijk kampeerplezier.  We gaan deze keer weer, naar wat wij vinden, een van de mooiste fietslanden van Europa namelijk, Spanje.

We hebben daar inmiddels  vrijwel alle langeafstandroutes gefietst, behalve die langs de oostkant naar het zuiden.

We gaan van start in Girona. Hier neemt onze steun en toeverlaat Paul Benjaminse ons figuurlijk bij de hand en loodst ons met zijn reisgids Onbegrensd fietsen naar Andalusië, naar de mooiste steden in het zuiden van Spanje.

Uiteindelijk strijken we neer in Sevilla, waar op 13 juni een groene vogel van Transavia aanwezig zal zijn om ons huiswaarts te vliegen.

We vinden het nog steeds prettig om berichtjes en commentaar te ontvangen als we onderweg zijn. Dit is nu eenvoudig te realiseren via ons e-mailadres:  onzevaders@gmail.com

Met vriendelijke groet,

De vaders, Joost en Wim

Geplaatst in Spanje 2018 | 3 reacties

Klaar voor de start

Beste familie, (fiets)vrienden en pelgrimgangers,

Aanstaande donderdag 4 Mei, gaan we van start voor ons jaarlijks uitje van circa vijf weken. We gaan deze keer weer fietsen in Spanje, Portugal en Frankrijk. We starten in Santiago de Compostella. Van daaruit rijden we een van de Portugese pelgrimsroutes via onder andere Porto en Coimbrai naar Lissabon.

Vervolgens fietsen we de Ruta Iberica van Paul Benjaminse en doen dat in omgekeerde volgorde, van Lissabon naar het Franse Pau. Het traditionele stukje met de trein doen we vanuit Pau. We moeten tenslotte op tijd in Noord-Frankrijk zijn waar we opgehaald worden voor de laatste kilometers naar huis.

Als jullie dit lezen staan onze fietsen inclusief de bagage al gereed in Santiago de Compostella. Een en ander is keurig verzorgd door de firma Soetens.

We vinden het altijd prettig om berichtjes en commentaar te ontvangen als we onderweg zijn. Dit is nu eenvoudig te realiseren via ons e-mailadres: onzevaders@gmail.com

Met vriendelijke groet,
De vaders, Joost en Wim

Geplaatst in Spanje 2017 | 2 reacties

11 juni 2016

Piding – Nijkerk

We zijn zoals gewoonlijk vroeg onder het donsdek vandaan. Ontbijten en ons kamp opbreken doen we zo stil mogelijk om de buren niet in hun nachtrust te storen. Zoals gisteravond de slagboom van de camping stipt om tien uur werd gesloten zo wordt hij nu exact om zeven uur weer geopend. Rond acht uur vertrekken we nadat we de navigatie opdracht hebben gegeven ons naar Nijkerk te loodsen. Onze gids is wat eigenzinnig en stuurt ons eerst Piding in langs een Penny supermarkt. Nu we daar toch zijn slaan we meteen maar verse broodjes in voor onderweg. Binnen vijf minuten zitten we op de snelweg richting München en kunnen we snelheid maken. Ondanks dat weet Pluvius ons toch nog tweemaal te vinden voor een flinke traktatie. Deze keer deert het ons niet en kunnen de regenpakken in de tas blijven! Ondanks wat vertragingen in verband met wegwerkzaamheden verloopt de reis naar Nijkerk zeer voorspoedig. Onder de tegenliggers zien we erg veel Nederlanders, zoveel zelfs dat we ons afvragen wat we nog aan zullen treffen over als we de landsgrens overschrijden. Dat blijkt mee te vallen en zeker in Nijkerk waar de hele naaste familie gereed staat om ons een warm welkom te geven. De kleinkinderen zijn extra feestelijk gekleed en opgemaakt en hebben voor ons beiden een fraai gekleurd T-shirt gemaakt voorzien van de tekst: Welkom thuis opa, en Welkom thuis oom Wim. Zo’n mooie thuiskomst laat je niet bepaald onberoerd. Binnenshuis heffen we met de familie het glas en proosten op de goede afloop van vijf weken fietsen door zes landen.

Geplaatst in Italië 2016 | 1 reactie

10 juni 2016

Taxenbach – Piding

Oostenrijk altijd verrassend! Maakt deze slogan, ooit gelezen in een reclamefolder zich wel waar? Het klopt wel dat we al een aantal malen verrast zijn door het weer. Negatief weliswaar maar toch!  Als we de gordijnen van onze kamer open schuiven worden we weer verrast en ditmaal in positieve zin. Een vrijwel wolkenloze, strakblauwe lucht en een stralend zonnetje. We krijgen een goed ontbijt voorgeschoteld met verse broodjes en er is zelfs een gekookt eitje voor de liefhebber. We maken nog een praatje met de eigenaar. Van geboorte een Engelsman, nu een volledig ingeburgerde Oostenrijker. In combinatie met zijn hotel exploiteert hij ook nog een onderneming waar je kunt raften en in de winter is hij skileraar. We stappen weer op en volgen de Tauernradweg verder richting Zell am See. Maar wat een verschil met gisteren, toen was het allemaal grauw en grijs en laaghangende bewolking tot in het dal. Nu is alles kleurrijk en genieten we van de natuur, de prachtige uitzichten en de wild stromende rivier die nu een ideale oefenplaats is voor de rafters. In het centrum van Zell am See is het een drukte van belang. Van negen tot twaalf juni zijn hier de Vespa Alp Days. Vespa scooterfanaten uit heel Europa komen hier samen voor allerlei festiviteiten en om te toeren door het prachtige berglandschap. Als we onze route vervolgen komen we ze regelmatig in grote groepen tegen, in totaal zeker een paar honderd. Ronkend en rokend passeren ze ons en mogen we nagenieten van de kenmerkende tweetaktlucht. De lucht mist blijkbaar zijn uitwerking niet op ons brein want in Saalfelden raken we enigszins de kluts en de route door het centrum kwijt. We kiezen voor de beste oplossing en dat is linea recta naar de hoofdweg B311 terug en deze noordwaarts volgen. Volgens het routeboekje komen we dan na zo’n vier kilometer weer op de route. We volgen nog steeds de Tauernradweg langs de rivier de Saalach. Het is een genot de radweg onder deze omstandigheden te fietsen en het klopt vandaag ook beter met de afbeeldingen in het routeboekje waar een fluitend fietsertje onder een stralend zonnetje staat afgebeeld!  ( in het routeboekje regent het nooit! ) Bij de grensovergang naar Duitsland wacht ons de laatste hellingproef, twaalf procent over een slecht onverhard pad. Hijgend en puffend duwen we onze stalen rossen tegen de helling omhoog. Na dit obstakel rijden we nog kilometers lang over slechte paden met grove split totdat we in Bad Reichenhall zijn. Hier verlaten we de route die doorloopt naar Salzburg. We doen wat inkopen voor de dag van morgen, eten een lekker ijsje en leggen de laatste kilometers af naar camping Staufeneck in Piding. We schrijven ons in voor één nacht, krijgen voor een redelijk bedrag de autosleutel weer in ons bezit en belonen Frau Melanie Schön met oer-Hollands Delfts Blauw. Vervolgens zetten we onze tentjes op een plaats waar ze eigenlijk niet mogen staan en doen de klompjes hun werk, we mogen blijven staan voor deze ene nacht! Eerst lekker douchen in het superschone toiletgebouw en daarna gaan we met de auto naar een Burger King voor het laatste avondmaal.

Geplaatst in Italië 2016 | 1 reactie

9 juni 2016

Spittal an der Drau – Taxenbach

Er is brood of geen brood, oud brood bestaat niet! Maar als je vers afgebakken broodjes verwacht en je krijgt ze van de vorige dag moet je toch een keertje extra slikken! Het is nog steeds zwaar bewolkt en spikkelt een beetje als we de Drauradweg R1 weer op zoeken. Vanaf Möllbrucke wijzigt dit naar route R8. In Kolbnitz gaan we een kopje koffie drinken en doen aansluitend boodschappen in de naastgelegen Spar. Eenmaal weer onderweg richting Obervellach zien we in de verte twee fietser met volle bepakking aankomen. Als ze zo uitgerust zijn kun je er voor negentig procent zeker van zijn dat het Nederlanders zijn. We passeren elkaar met een vriendelijk hallooo, hallooo waar Wim na één seconde aan toevoegt: Hé Kees. In het Oostenrijkse bergland ontmoeten we Kees van de Meer en zijn partner Gré Timmermans. Wim kent Kees vanuit zijn vrijwilligerswerk voor het  VAC  en heeft samen met hem de GPS cursus van Garmin gevolgd. Kees is behoorlijk actief in de wereld van de vakantiefietsers. Hij doet o.a. vrijwilligerswerk voor de Europafietser en de Fietsersbond. Ook deze trip verenigt hij het nuttige met het aangename door in Slovenië een deel van een grote route te gaan controleren. Na deze verrassende ontmoeting vervolgen we onze weg richting Obervellach. Van hieruit begint een stevige klim over een lengte van acht kilometer naar het vijfhonderd meter hoger gelegen Mallnitz. We beginnen vol goede moed maar de eerste kilometer is dermate moordend dat we geregeld moeten afstappen. Met twaalf procent is het haast niet te doen! Allengs wordt het beter en klimmen we met gemiddeld acht procent en begeleidt door milde regen naar het station van Mallnitz. Van hieruit vertrekt de autotrein door de Tauern tunnel naar Böckstein. We hebben nog even de tijd want de trein is net vertrokken. We kunnen op ons gemak wat droogs aantrekken en een boterham eten. De fietsen kunnen met bepakking en al zo het eerste rijtuig van de trein in. We vertrekken om tien voor drie en staan twaalf minuten later op het station van Böckstein waar we verwelkomd worden door onze vriend Pluvius die ook hier aan de andere kant van de berg nadrukkelijk aanwezig is. In Bad Gastein gaat het even behoorlijk naar beneden met tien à twaalf procent en volgen we de Gasteinradweg tot  Lend. Hier pikken we de Tauernradweg op die langs de rivier de Salzach loopt en kachelen nog door tot Taxenbach. Als beloning voor een hele dag regen betrekken we hier een mooie en goed verwarmde kamer in Sportpension Sonnhof.

Geplaatst in Italië 2016 | Een reactie plaatsen

8 juni 2016

Pontebba – Spittal an der Drau

Aan sommige dingen merken we dat we niet meer zover van Oostenrijk verwijderd zijn. Dit zien we ook bij het ontbijt waar onze tafel voorzien is van een schotel met veel soorten fijne vleeswaren en kaas en niet te vergeten heerlijk vers gebakken brood. Vanuit Pontebba volgen we weer de de Alpe Adria fietsroute die is aangelegd op een oud spoortracé. Voor ons betekent dat voortdurend stevig vals plat omhoog. Dat deze fietsroute populair is ( van noord naar zuid! ) merken we aan het grote aantal tegenliggers, opvallend vaak voorzien van een vlaggetje en weinig bagage zij ze ons in een mum van tijd gepasseerd. Er zijn nogal wat uitspanningen die vandaag ruhetag hebben dus het is even speuren voor een kopje koffie. Vanaf Camparosso in Valcinale worden de rollen omgedraaid en mogen wij ervaren hoe het is langdurig vals plat naar beneden te rijden. Iets buiten het toeristische Tarvisio komen we op een soort van drielandenpunt. Hier kun je een keuze maken voor Oostenrijk, Slovenië of Italië. Kozen we vier weken terug nog voor linksaf naar Slovenië, nu de cirkel rond is gaan we rechtdoor richting Oostenrijk. Op dit punt ontmoeten we een al wat ouder echtpaar woonachtig in Velden am Wörthersee. Ze zijn op hun E- bike onderweg naar Kranjska Gora in Slovenië omdat je daar zo lekker kan eten! Joost suggereert dat ze daar wel zullen overnachten om morgen weer naar huis te fietsen. Dat is niet de bedoeling aldus het stel vanmiddag rijden we weer terug. Totaal zo’n honderdvijftig kilometer! Deze aardige mensen leveren maar weer eens het bewijs dat je, ook als je al wat ouder bent ( vijfentachtig en drieëntachtig )  nog leuke dingen kunt doen op de fiets. Als we in een park in Villach een bammetje eten begint het alweer een beetje te betrekken en rommelt het in de verte. De route loopt dwars door het centrum en zodoende moeten we een stukje lopend afleggen door voetgangersgebied. Tot onze grote verrassing lopen we hier het Belgisch echtpaar uit Leuven weer tegen het lijf. Omdat we nog steeds hun echte namen niet weten, en het niet nogal onpersoonlijk over de Belgen willen hebben, noemen we ze Boudewijn en Fabiola. Boudewijn is vandaag jarig komen we te weten en wij vinden dat we hem namens het Nederlandse volk een passend geschenk aan moeten bieden, zeker nu hij zover van huis is! Het kost enige moeite want het Delfts Blauw moet onder uit een van de achtertassen komen. De drieënzestig jarige is er verguld mee en nodigt ons uit om op een van de terrasjes het glas te heffen, want wie jarig is trakteert.  We laten de aangeboden prosecco aan ons voorbijgaan en houden het op een colaatje. Omdat we vandaag nog iets verder willen dan Villach nemen we afscheid van Boudewijn en Fabiola en zullen ongetwijfeld nog contact met ze hebben in de toekomst.  Vanuit Villach volgen we de Drauradweg R1 die grotendeels langs de rivier loopt. We hadden al een traktatie achter de rug, maar de laatste dertig kilometer krijgen we er nog één, ditmaal van Pluvius die er zodoende voor zorgt dat we toch nog enigszins doorweekt belanden in kamer 1 van Gasthof Kasperle. Met dit weer laten we camping voor wat hij is!

Geplaatst in Italië 2016 | Een reactie plaatsen

Geen WiFi? Geen updates

Momenteel begeven de broers zich in wifiloze gebieden. Binnenkort meer nieuws!

Geplaatst in Spanje 2015 | Een reactie plaatsen

De route

Fietsroute: Burgos – Valencia – Andorra – Toulouse – Moissac – Nevers.

Routeboekje El Cid. Burgos – Valencia via: El Burgo de Osma, Molina de Oragon, Teruel, Segorbe.
Valencia – Morella. Traject 11, 8 en 7 uit het routeboekje van El Cid.
Vanuit Morella weg N-232 volgen tot Monroyo.
Vanuit Monroyo weg A-1414 volgen tot Valderrobres.
Vanuit Valderrobres weg A-231 volgen. Bij Arnés wordt het weg T-330.
Bij Prat de comte wordt het weg T-333 deze volgen tot splitsing dan wordt het weg N-230b. Vóór Elpinell de Brai op kruising L.A. weg C-43 tot Gandesa.
Vanuit Gandesa weg N-420 volgen richting Mora d’ebre. Volg weg N-420a door het stadje, over de rivier, tot kruising met weg C-12, dan L.A.
Vanaf Mora la Nova weg C-12 volgen naar achtereenvolgens Flix, Malais en Lleida.
Vóór Lleida, weg C-12 gaat over in weg L-700. In Albatarec op kruising R.A. weg C-230a. Vanuit Lleida weg C-12 volgen naar Balaguer.
Vanuit Balaguer weg C147b volgen richting Tremp. Wegnummer wijzigt naar C-13.
Vanuit Tremp weg C-13 volgen tot La Pobla de Segur. Op rotonde R.A. weg N-260.
Vanuit La Pobla de Segur weg N-260 volgen tot Sort.
In Sort R.A. weg N-260 volgen over de rivier, deze weg volgen tot Adrall.
Vanuit Adrall weg N-260 volgen tot La Seu ‘d Urgell.
Vanuit La Seu ‘d Urgell weg N-1455 volgen richting Andorra. Bij de grens veranderd het wegnummer in CG-1.
Vanuit Andorra weg CG-2 volgen tot Pas de la Casa. Op de grens van Frankrijk veranderd het wegnummer in weg N-22. Na circa 5 Km. Links aanhouden richting Ax les Thermes. Vanaf hier weg N-320 volgen, na circa 5 Km. Veranderd het wegnummer in weg N-20 naar Ax les Thermes.
Vanuit Ax les Thermes weg D-613 volgen via Prades naar Belcaire. Circa 4 Km. na Belcaire L.A. weg D-29, dit wordt later D-16 tot aan Bélesta.
Vanuit Bélesta weg D-117 richting Lavelanet. Vanuit Lavelanet weg D-625 volgen via Mire Poix en Salles-sur-L’hers naar Ville France-de-Lauragais.
In Gardouch (iets onder Ville France) Canal du Midi oversteken en de route langs Canal du Midi volgen tot het centrum van Toulouse.
Vanuit centum Toulouse route Canal du Midi volgen tot Moissac.
Pelgrimsroute: ,,Langs oude wegen.”
Moissac – Cahors – Rocamadour – Brive – St. Léonard – La Souterraine – La Chátre – St Amand – Nevers.

Geplaatst in Spanje 2015 | Een reactie plaatsen

El Cid

Wim en Joost stappen weer op de trappers. Op 25 april met Izak en Riet meerijden naar Burgos. Eerst Burgos bekijken, de beentjes opwarmen en dan op donderdag op pad naar Valencia!

Geplaatst in Spanje 2015 | 2 reacties

Favoriete borden onderweg

Het eerste lievelingsbord

Het eerste lievelingsbord

Het tweede lievelingsbord

Het tweede lievelingsbord

Geplaatst in Spanje 2014 | Een reactie plaatsen

Meer verhalen komen eraan

De vaders hebben genoeg te vertellen, maar geen wifi om alles te kunnen uploaden. Binnenkort meer verhalen dus!

Geplaatst in Spanje 2014 | Een reactie plaatsen

Foto’s van Carlos

De Spaanse Carlos heeft de vaders heel mooi op de gevoelige plaat vastgelegd in Trujillo.

Trujillo

Trujillo

Trujillo

Trujillo

Geplaatst in Spanje 2014 | 1 reactie

Binnenkort weer verhalen

De vaders zijn bij tijd en wijlen wifiloos en maken zó veel mee, dat het neerpennen van de verhalen er soms wat bij inschiet. Binnenkort meer!

Geplaatst in Spanje 2014 | Een reactie plaatsen

Wifiets

De vaders hebben fietstassen vol nieuwe verhalen, maar wegens een gebrek aan wifi staan ze hier nog niet op. Zodra ze weer internettoegang hebben, komen er minimaal vier nieuwe posts online.

Geplaatst in Spanje 2014 | Een reactie plaatsen

De vierde tocht

…gaat beginnen!

Geplaatst in Nederland 2014, Spanje 2014 | 3 reacties

Epiloog

We kijken met enigszins gemengde gevoelens terug op deze fietstocht, als we nog van een fietstocht kunnen spreken, met meer kilometers in de trein dan op de fiets. Onze fietsen gestolen en wonder boven wonder weer terug gevonden door de Tsjechische Politie.

Het gedeelte van onze fietstocht waar we ons het meest van voorgesteld hadden, namelijk vanaf Praag via Slowakije en Hongarije naar Oostenrijk, hebben we door deze omstandigheden niet gerealiseerd. Het alternatief, de rit van Ceske Velenice naar Krems aan de Donau was wel weer de moeite waard, evenals de bezoeken aan een zonnig Praag en Wenen.

Het weer zat ook niet altijd mee, veel wind die we meestal tegen hadden, de temperatuur die wekenlang op een te laag pitje stond en de regen die uitermate royaal over ons uitgestort werd en als laatste de hoge waterstand in de rivieren waar we de laatste week nogal last van hadden (we voelden ons af en toe net ramptoeristen).

Tegenslag maakt vindingrijk en overal is een mouw aan te passen, dat hebben we dan ook veelvuldig gedaan. Wat we wel jammer vonden was het stuk met de trein van Pappenheim naar Frankfurt, dat hadden we graag gefietst om dan verderop, bijvoorbeeld door het Ruhrgebied, een stuk met de trein te gaan.

De laatste vier dagen hebben we echt mooi weer gehad waardoor we toch nog iets van het echte fiets/kampeer vakantiegevoel konden proeven. Al met al, een echte vakantie? Nou nee, meer een avontuurlijke werkvakantie!

Met dank aan iedereen die ons middels een berichtje en/of telefoontje een hart onder de riem heeft gestoken.

Met vriendelijke groet,

Joost en Wim van der Male

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Oosterhout – Nijkerk

Het water is de afgelopen nacht toch nog vijf centimeter gestegen, dus Wim en Joost hebben het wel droog gehouden. Op een bankje vlak bij de tenten nuttigen ze het ontbijt, de laatste van deze fietstocht. Rond een uur of negen verlaten we De Grote/Kleine Altena met zijn prima faciliteiten. Ze komen er graag nog een keer terug, maar dan wel om op het echte tentenveldje te staan!

De broers volgen de Waaldijk weer tot Ochten om van daar via Kesteren naar Rhenen te rijden. Ze gaan op de koffie bij Izaäk en Riet en omdat ze er dan toch zijn eten ze tussen de middag ook maar een boterham mee!

Als verassing is ook Christine aanwezig. Ze hebben het erg gezellig met elkaar en krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld. Voldoende aangesterkt starten ze voor de laatste veertig kilometer naar Nijkerk. Ter afwisseling hebben ze de wind weer eens tegen, maar de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam en dat maakt veel goed. In Barneveld maken ze nog een stop bij een Italiaanse ijssalon. Na alles wat ze meegemaakt hebben de afgelopen weken vinden ze dat ze wel een bolletje extra verdiend hebben.

Op de Valkenhof aangekomen hangt de vlag uit, niet de nationale driekleur maar een echte feestvlag want Nijkerk heeft dit jaar zeshonderd stadsrechten. Maar het is ook feest dat ze weer heelhuids thuis zijn, nou ja, zij het dat Joost nog enigszins gehavend is.

Wytske is blij dat ze er weer zijn en al gauw zitten ze aan de koffie. Ook Erwin, Kristel, Juul en Belle komen aan om de broers te verwelkomen. Wim en Joost kijken terug op weer een enerverende fietstocht!

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Xanten – Oosterhout

Als Wim en Joost opstaan is de zon ook alweer present. Volgens de weerberichten wordt het vandaag weer een warme zonnige dag. De warme beenstukken kunnen in de tas blijven en de sandalen kunnen meteen aan. Ze fietsen vandaag het laatste restje Duitsland. Over landelijke weggetjes via Kalkar naar Kleve, waar ze in een Mac Café hun laatste updates via gratis wifi versturen.

In Millingen aan de Rijn verlaten ze de Limesroute en varen met de pont naar de overkant. Ook hier is het water veel hoger dan normaal het geval is. Voordat de broers overvaren, vragen ze aan de pontbaas of de veerpont bij Pannerden ook nog in de vaart is. Dat blijkt zo te zijn, zodat ze daar ook overvaren en via de Waaldijk naar Bemmel fietsen voor een onaangekondigd familiebezoek bij Ruud en Marleen.

Tommy is jarig en zijn opa en oma (Teun en Rian) die ook aanwezig zijn gaan morgen met de camper op vakantie, alle reden om ze te verrassen. Het is een erg kort bezoekje want er is niemand thuis! Via het mobieltje horen ze dat Teun en Rian met Teuntje aan het fietsen zijn en dat Ruud en Marleen met Tommy een ijsje eten in het dorp. De broers besluiten om niet te wachten tot ze weer thuis zijn en vervolgen hun weg over de Waaldijk richting Nijmegen.

Iets voorbij Oosterhout, bij Slijk – Ewijk willen ze overnachten op camping De Grote Altena. Hopelijk kan dat, want de camping ligt wel aan de rivier! Bij aankomst blijkt dat ook hier het water heeft toegeslagen. Zeker driekwart van de oppervlakte staat onder water. In deze situatie is er meer sprake van De Kleine Altena.

De eigenaar van de camping heeft wel een plaatsje voor de broers op een stukje gras voor een caravan, drie meter van hen af staat het water vrijwel tegen het pad aan. Als het water niet meer dan twintig centimeter stijgt, houden ze het wel droog vannacht. De campingbaas stelt hen gerust, het water staat volgens hem op het hoogste punt en zal niet, of vrijwel niet meer stijgen. Voor de camping is de hoge waterstand in dit jaargetijde een behoorlijke strop van zeker enkele tienduizenden euro’s, ondernemingsrisico heet dat!

Vanaf hun plaats genieten de broers van het drukke scheepvaartverkeer op de Waal en later op de avond van een mooie zonsondergang. Met een gerust hart gaan ze slapen, ze hebben geen angst voor stijgend water want ze slapen allebei op een luchtmatras. Ze blijven wel drijven!

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Neukirchen – Xanten

Het is 5 juni 2013 en Wim heeft vannacht bezoek gehad in zijn slaapzak. Als hij opstaat, merkt hij dat een teek zich op zijn rechterknie vastgeklampt heeft. Als BHV-er heeft hij uiteraard een tekentang in zijn EHBO-tasje. Vakkundig wordt het kleine vampiertje verwijderd en als kadaver aan de natuur teruggegeven.

Wim en Joost hebben besloten om via Kamplintfort naar Rheinberg te fietsen en daar de Limesroute weer op te pakken. Vanaf daar zullen ze geen last meer hebben van hoog water, omdat de route wat verder landinwaarts loopt. Het is evenals gisteren zonnig weer en de temperatuur is aangenaam. Ook de wind is de broers gunstig gezind en laat zich met mate van zijn goede kant zien (de achterkant!)

Het einddoel vandaag is het stadje Xanten, bekend vanwege het feit dat de Romeinen hier vroeger een behoorlijk grote stad gebouwd hebben. Delen hiervan zijn middels opgravingen blootgelegd en op gepaste afstand toegankelijk voor het publiek. Rond het middaguur arriveren ze in het toeristische en pittoreske stadje.

De broers kijken wat rond, doen een paar boodschappen voor de lunch en zoeken de juiste uitvalsweg weg naar Waldcamping Speetenkath in Labbeck-Ursel, dat circa vier kilometer westwaarts ligt. Het kost enige moeite, maar uiteindelijk zitten ze op de juiste weg naar de camping. Net voor de Mittagruhe melden ze zich aan en verwijst men de broers naar het tentenveld, inschrijven komt later wel.

Ze eten eerst een boterhammetje en zetten daarna de tenten op. Warm douchen gaat alleen met gebruik van een muntje, de automaten hiervoor zitten op een rij buiten de doucheruimte, genummerd 1, 2 en 3. Als je je muntje in 1 doet en je neemt de daar tegenover liggende douche, dan sta je in douche 3 en kun je wachten tot je een ons weegt maar er komt geen warm water. Is het de warmte die Joost parten speelt of kan hij beter zijn bril ophouden tot in de douche?

Aan het eind van de middag doen ze nog wat boodschappen in Xanten. Omdat het nog steeds lekker warm is bereiden ze een koude salade met o.a. kidneybonen en tzatziki (ja, ja, Bas). Niet alleen deze heerlijke salade, maar ook de lekker warme en zonnige fietsdag geeft de broers weer het echte vakantiegevoel.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Rhein Kassel – Neukirchen

Als Joost om half zeven nog geen teken van leven heeft gegeven, wordt Wim enigszins ongerust. Zouden zijn verwondingen hem alsnog de das hebben omgedaan of zou hij zich verslikt hebben in het vocht van zijn knie? Het blijkt allemaal nogal mee te vallen, hij slaapt nog alsof het geen zes uur geweest is.

Als ze aan het ontbijt zitten belt Izaäk op. Hij heeft een en ander uitgezocht voor de volgende overnachting. Er zijn maar weinig mogelijkheden en hij adviseert de broers een stuk landinwaarts naar Neukirchen te gaan.

Om half negen nemen ze afscheid van Ad en Annie en wensen hen weinig hoog water en veel goed weer toe, wat ze tot nu toe ook gehad hebben. Wim en Joost leveren de sleutel van het toiletgebouw in bij de campingbaas en krijgen hun tien euro borg terug.

Ze drinken koffie bij een Mac Café omdat ze dan gebruik kunnen maken van een internetverbinding. Via Google Maps zoeken ze uit hoe ze het beste kunnen rijden naar Neukirchen (ja, ja Ad en Annie, hadden ze nu maar een GPS!)

Het schiet vandaag niet erg op, de broers rijden van stoplicht naar stoplicht en dan meestal van rood naar rood. Een politieagent ziet Joost bijna door rood licht gaan en zegt “Dat kostte je bijna vijfenveertig euro, Broer!”. “Daar gaan we liever een keer van eten”, antwoord Joost. De agent kan er de humor wel van inzien.

In Neukirchen aangekomen eten ze eerst een ijsje bij een Italiaanse ijssalon. Daarna kunnen ze op een plattegrond van de regio precies zien waar de camping ligt en kost het hen weinig moeite er heen te rijden. Als ze de camping oprijden zien ze een groot bord met de tekst ‘Ruhetag’. Een vaste campinggast wijst de broers een plaats aan en zegt: “Ga daar maar staan, het komt wel goed.”

De campingbaas die later arriveert voorziet Wim en Joost van twee muntjes voor de gasmeter en twee flesjes bier. Ze betalen ook meteen het campinggeld omdat dat morgen niet eerder kan dan negen uur. Daar hebben ze geen zin in, zo lang willen ze niet wachten.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Bad Breisig – Rhein Kassel

Wim en Joost ontbijten vanmorgen aan de grote tafel onder het afdak, weliswaar uit de wind maar de nachten zijn nog steeds erg koud. Ze nemen afscheid van de Romegangers en vragen of zij de groeten willen doen aan de nieuwe Heilige Vader.

Eenmaal weer onderweg merken ze dat er geen enkele mogelijkheid meer is om over de Rijn Radweg te fietsen, alles staat onder water. Op de beperkte kaartjes in het routeboekje stippelen ze voortdurend alternatieven uit. Onderweg maken ze een praatje met een Belg die hen tegemoet komt, ze kunnen hem waardevolle informatie geven over het vervolg van zijn route. Hij is een optimistisch mens, deze Belg, terwijl de broers nog deels in hun winterkleding rijden, fietst hij in een korte broek. Ze zien het hoendervel op zijn benen staan. Dit roept bij Wim visioenen op van de warme, bruine kippenkluifjes die ze regelmatig in de grill zien ronddraaien.

De broers fietsen weer verder op de alternatieve tour, maar het wordt zo langzamerhand een probleem om een camping te vinden die niet onder water staat, zowel aan de linker- als aan de rechterkant van de rivier. Het is een oeverloos verhaal. De laatste hoop voor deze dag is gevestigd op een camping in Rhein Kassel, als het daar niet lukt pakken ze het eerste hotel wat ze tegenkomen, al is het een Hilton!

Ze arriveren gelijktijdig met een stel wat uit de tegenovergestelde richting komt. De mevrouw gaat meteen informeren wat de mogelijkheden zijn. Gelukkig hebben ze nog een stukje camping aan de overkant van de weg wat een stukje hoger ligt dan de rest, hier mogen de broers een plekje zoeken, tussen de daar opgestelde caravans. Bij vrijwel alle caravans zijn de voortenten al uit voorzorg weggehaald. De tenten zijn amper opgezet of de broers worden al uitgenodigd door hun Friese buren voor een kopje vers gefilterde koffie. Heerlijk!

Vanwege de onzekerheid van wel of geen camping hadden ze nog geen inkopen gedaan voor avondeten. Omdat er naast de camping een klein restaurant is, besluiten ze daar te gaan eten. Bij aankomst zagen ze daar nog leven in de brouwerij, maar nu bleek de zaak gesloten. Vanwege de omstandigheden verwachten ze waarschijnlijk geen klanten. Als ze de fietsen halen om naar een eetgelegenheid te zoeken in de omgeving zijn de buren verbaasd dat ze nu al terug zijn. Wim en Joost doen hun verhaal en worden prompt uitgenodigd om gast aan tafel te zijn, want ze hadden toch een ruime hoeveelheid gekookt.

De broers generen zich wel een beetje om van deze uitnodiging gebruik te maken, maar hun eetlust doet het laatste restje gêne verdwijnen en ze schuiven aan voor een lekkere maaltijd. Ad en Annie zijn op de tandem onderweg naar Wenen. Zij fietsen ook al jaren, dus is er aan gespreksstof geen gebrek. Hoewel de klompjes bedoeld zijn voor hulpvaardige buitenlanders, maken ze in dit bijzondere geval graag een uitzondering. Met de vraag of ze nog wat ruimte over hebben om iets mee te nemen overhandigen ze de klompjes. Die gaan dus mee naar Wenen!

De broers hebben Izaäk gevraagd om voor hen uit te zoeken waar ze morgen eventueel kunnen kamperen, iets verder landinwaarts. Met dit vooruitzicht kunnen ze rustig gaan slapen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Trechtlinghausen – Bad Breisig

2 juni 2013. Als de broers ’s morgens opstaan, waait het nog steeds stormachtig. Het is wind, veel wind en heel veel wind wat de klok slaat. Hij komt uit het noorden en dat is vervelend en zelfs iets meer dan dat! Het water van de Rijn is de afgelopen nacht een centimeter of dertig gestegen, maar het staat nog steeds ver van de tenten verwijderd. De harde wind heeft één voordeel, de tenten zijn namelijk kurkdroog bij het inpakken.

In het plaatsje Sankt Goar drinken Wim en Joost koffie bij een bakker die druk bezig is zijn hele winkel leeg te ruimen, en hij niet alleen. Alle winkelpanden in de straat moeten in verband met het stijgende water ontruimd worden. Het is een af en aan rijden van bestelbusjes en tractoren met aanhangers om alle spullen naar hoger gelegen gebied te brengen. Een politieauto voorzien van een megafoon rijdt door de straat en voorziet de inwoners van belangrijke informatie.

In de middag ronden de broers der Deutsche Ecke in Koblenz. Op dit punt komen de Rijn en de Moezel bij elkaar. Nog meer water dus! Eigenlijk tegen beter weten in rijden ze langs de camping in Koblenz. Ook daar is de ontruiming in volle gang. De brandweer is druk bezig om rond de spiksplinternieuwe toiletgebouwen en het restaurant een waterkering te leggen. Overnachten wordt hier niets, dus ze moeten verder.

De eerstvolgende camping die niet aan de oever van de Rijn ligt is in Bad Breisig, circa vijfendertig kilometer verderop. Het wordt weer een pittig dagje want ze hebben er al zeventig kilometer op zitten! Op de camping is een klein kampeerveldje wat alleen voor fietsers bestemd is. Er is een groot afdak om onder te zitten, voorzien van een lange tafel met rondom stoelen. ’s Avonds is er verlichting en er is een aansluiting om de telefoon etc. op te laden. Ook ideaal als het regent!

De broers hebben een Nederlands stel als buren. Zij zijn op weg naar Rome. Wim en Joost koken een noodrantsoen uit de tas, bij gebrek aan beter! Ze blijven op zolang het licht is, en dat is hier na tienen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Kelsterbach – Trechtinghausen

Als Wim en Joost ’s morgens nog geen kilometer op pad zijn, staan ze voor de eerste barricade met het verbodsbord Hoch Wasser. Dat houdt voor de broers in dat ze de route aan moeten passen. Ze doen dit door toch zo dicht mogelijk bij de rivier te blijven, maar dan iets hoger. Ze komen vlak langs het vliegveld van Frankfurt en horen de vliegtuigen opstijgen, maar krijgen ze niet te zien vanwege het grijze laaghangende wolkendek. Er staat een harde, koude, venijnige wind uit het noorden, de winterkleding komt vandaag goed van pas.

Op een enigszins beschutte plaats bij een kerk, eten ze voor het eerst sinds lange tijd een boterhammetje buiten op een bankje. Het is weer even wennen. Weer onderweg was het frustrerend om te zien dat aan beide zijden van het dal de zon schijnt, terwijl de broers voortdurend onder een donkere wolk rijden die van geen wijken weet.

In Trechtlinghausen gaan ze naar een camping om te overnachten. In verband met het stijgende water is men daar al druk bezig om de caravans vanaf het lagere oevergedeelte hogerop te brengen. De broers krijgen ook een plaats op het hogere gedeelte en mogen niet te ruim staan, omdat er nog caravans bij moeten. Door de stormachtige wind zijn ze genoodzaakt de tenten extra te verankeren met wat extra scheerlijnen.

Vanaf de camping kunnen Wim en Joost goed zien hoeveel moeite het scheepvaartverkeer heeft om tegen de stroom in te komen. Het is een rare gewaarwording om te zien hoe een schip op volle kracht vooruit toch achteruit gaat door de sterke stroming. Doordat de stormachtige wind telkens de brander uitblaast zijn de broers genoodzaakt een hapje in het campingrestaurant te eten. De goedlachse kok doet hen denken aan de verhalen die op de lagere school werden voorgelezen uit het boekje In de Soete Suickerbol.

Als de broers naar de tenten gaan, waait het nog steeds stormachtig en klappert het tentzeil af en toe flink heen en weer. De broers zijn benieuwd of het een rustig nachtje wordt en hoeveel het water zal stijgen!

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Pappenheim – Kelsterbach

Als Wim en Joost de verse broodjes halen bij de campingbaas, vertelt hij dat het de hele nacht heeft geregend (de broers vermoedden al zoiets!) en dat er voorlopig geen end aan komt. Een opbeurende boodschap, aan het begin van de dag. Verder vraagt hij of ze vandaag verder gaan, als ze dat beamen vraagt hij: “Mit Rad oder mit der Bahn?” De broers zeggen “Mit Rad” maar hij brengt hen wel op een idee!

Ze ontbijten onder het afdak en hierna zetten ze er zoveel mogelijk bagage onder om het droog te houden. Als ze alles ingepakt hebben, nemen ze contact op met hun weerman Izaäk Krol (de oudere broer van Erwin). Nadat hij de weerkaarten heeft bestudeerd, adviseert hij hen om minimaal naar Frankfurt te reizen, beter nog naar Koblenz. De broers fietsen van Pappenheim door de stromende regen naar Treuchtlingen, omdat ze van daaruit een betere en snellere verbinding hebben naar Frankfurt.

Joost eet reepje in trein naar Frankfurt.

Joost eet reepje in trein naar Frankfurt.

Als ze vertrokken zijn en de trein op het eerstvolgende station stopt, zien ze tot hun grote verbazing Schalke 04 ook instappen (zouden ze dezelfde weerman hebben?). Ze bewonderen de metamorfose die Joost ondergaan heeft en vragen of hij een arts bezocht heeft. Joost beaamt dit en wijst naast hem op Wim en zegt: “Mijn lijfarts.”

Vanuit de trein zien de broers veel ondergelopen land. Hoog water dus, zo hoog dat er zelfs wat vocht in Joost zijn knie zit waarop hij gevallen is. Ze moeten overstappen in Würtsburg. Het station is nog van het oude stempel, wat inhoudt trap op trap af met bepakte fietsen! Ze stappen uit in Offenbach en fietsen van daaruit nog naar Kelsterbach en eten en slapen bij de Griek Arie Stotales.

De broers hebben een mega grote kamer met een éénpersoons en een tweepersoons bed, een zitbank, een eethoek en diverse kasten, om van de badkamer nog maar te zwijgen (een douchekop met een postelastiek erom). Ze creëren een constructie om de schoenen te drogen en Wim adviseert Joost om het extra kussen onder zijn opgezette knie te leggen zodat het vocht naar zijn mond kan lopen, hiermee wordt een droge mond ’s nachts voorkomen. Welterusten!

Schoendrogerij

Schoendrogerij

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Beilngries – Pappenheim

Gisteravond had de waard tegen de broers gezegd dat ze wel iets eerder dan acht uur mochten komen ontbijten. Toen ze om kwart voor acht in de eetzaal kwamen, bleken ze één van de laatsten te zijn. Door het klokgebeier op de christelijke feestdag was iedereen al vroeg uit de veren. Gelukkig hoefden ze het niet met de kruimeltjes te doen, daar zorgde mevrouw wel voor. Zij slaagt cum laude voor een paar klompjes van het grote formaat en belooft zeker de website te bekijken als ze even tijd heeft.

Wim en Joost vertrekken gelijktijdig met de Hell Angels, maar hebben iets minder lawaai en worden niet door de gastheer op de foto gezet. Onderweg eten ze voor het eerst van hun leven rabarbertaart en vinden het beide lekker. Ze wisselen regelmatig stuivertje met het duo van Schalke 04 en genieten van de route die werkelijk prachtig is.

Als de broers op een kilometer of tien van de geplande camping af zijn, schiet er plotseling een kat de weg op. Wim die voorop rijdt moet uitwijken, Joost die schuin achter hem fietst raakt hierdoor nog net met zijn voorwiel het achterwiel van Wim (ja, ja Bas) en belandt vervolgens met een smak op het asfalt. Gelukkig heeft hij niets gebroken en blijft het bij wat flinke schaafwonden op zijn gezicht en knie.

Wim verzorgt ter plaatse het letsel (hij is tenslotte BHV’er). Diverse passanten vragen of de broers hulp nodig hebben, maar ze klaren het wel. Ze fietsen rustig naar de camping in Pappenheim waar ze een mooi kampeerveld hebben waar de tenten kunnen staan. s’ Avonds eten ze een lekker maaltje spaghetti carbonara met een salade mista. Helaas, om acht uur begint het weer te regenen. Gelukkig kunnen ze onder een groot afdak nog droog zitten en nog wat schrijfwerk doen totdat het donker is.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Regensburg – Beilngries

Het kan niet missen, de naam zegt het al… Regensburg. Vannacht weer de nodige buien gehad maar daar heb je geen last van in de warme slaapzak. Als Wim en Joost opstaan regent het nog zachtjes. Ontbijten en koffie zetten doen ze in de wasruimte, waarbij ze de Miele’s als tafel gebruiken. Ze delen de ruimte met de Canadese buren die ook op het veldje staan.

De broers pakken de spullen in en in een druiligere regen verlaten ze de camping. Nog geen twee kilometer verder moet ook de regenbroek aan en schuilen ze in het bos tot het ergste voorbij is. Om twaalf uur zijn ze pas aan de koffie toe. Ze treffen het, want mevrouw kan zeer bekwaam taarten bakken. Ze zien er niet alleen mooi uit maar smaken ook erg lekker.

Ze trekken de regenpakken weer aan en gaan de kou en de nattigheid weer in. Rond half drie zoeken ze iets om een broodje te eten, de keus valt op een kwaliteitsslager (vergelijkbaar met topslager Bert Timmers uit Nieuwerkerk). Ze kiezen een broodje met warm gegrild spek, lekker voedzaam en het warmt beide fietsers weer wat op.

De route voert vandaag veelal over gravelpaden. Door de vele regen staan er overal grote plassen water en spat de leemachtige ondergrond hoog op. Aan het eind van de middag zien de broers en hun fietsen er niet uit. Zo durven ze zich nergens te vertonen. Als ze een Tankstelle passeren komen ze op het idee om gebruik te maken van de autowasserette (de handbediende versie wel te verstaan). Voor twee euro krijgen ze zeven minuten warm water en zien ze er weer spic en span uit.

Wim en Joost melden zich met een gerust hart bij Gasthaus zum Schlosswirt in Beilngries, waar ze allerhartelijkst worden ontvangen. Mevrouw is niets te veel, alle natte tassen die ze niet nodig hebben sjouwt ze naar een opslagruimte annex droogkamer. Ook de regenpakken worden er uitgehangen en de fietshandschoenen worden op de verwarming gedrapeerd. Als ze al op de kamer zijn, komt ze nog een stapeltje doeken en wat schoonmaakmiddel brengen om hun schoenen te reinigen te drogen. De fietsen staan veilig opgeborgen op de binnenplaats.

Wim en Joost delen het Gasthaus met nog meer fietsers, wandelaars en een groep Nederlandse Hell Angels. Alles bij elkaar een uitgelezen gezelschap dus. Tijdens het eten maken ze een praatje met twee Schalke 04 fietsers die ook een stuk van de Limes route fietsen (de Duitse variant). Ze zijn wel bekend met de Nederlanders, o.a. Joerie Mulder, Klaas Jan Huntelaar en Huub Stevens. Als de broers op hun kamer terug zijn sluiten ze de dag met een familiale Skype-sessie.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Irring – Regensburg

Als Wim en Joost vanuit hun kamer naar buiten kijken is het een beetje mistig, er staat dus sowieso geen wind. Als ze vertrekken na het ontbijt schijnt er een mager zonnetje. Ze zijn er blij mee, want de afgelopen dagen hebben ze vanwege het weer veel met het verstand op nul gereden. Ze maken zich er een beetje zorgen om of dit geen blijvende gevolgen zal hebben… maar gelukkig, nu is er de zon!

Buiten koffie drinken op een terras is ook alweer lang geleden, evenals een broodje eten op een bankje aan de oever van de Donau. Campings komen ze te kust en te keur tegen, zodat ze besluiten tot een uur of vier door te rijden. Vanaf dat moment gaat het fout, geen camping meer te vinden.

De broers vragen het diverse malen maar het loopt allemaal op niets uit. Dan maar doorrijden naar Regensburg. Ter hoogte van het centrum stoppen ze en vragen aan een voorbijganger naar een camping ter plaatse. Hij weet er ook niet veel van, maar noemt zo drie adressen waar je goed kunt eten. Ook belangrijk, maar nu even niet!

Wim en Joost halen de boekjes van de Limes-route uit de tassen, omdat ze verwachten daar meer informatie in te vinden. Er blijken hier zelfs twee campings te zijn. Een man stopt en vraagt of hij de broers van dienst kan zijn. Als een gangmaker fietst hij voor hen uit en loodst ze in nó time door de stad, tot aan de oever van de Donau. Ze krijgen van hem een laatste advies en hij krijgt een paar klompjes. “Hiermee ga ik mijn dochter verrassen”, zegt hij.

Drie uur later dan gepland zetten de broers de tentjes op en kunnen ze toch nog kamperen. Dit tot geruststelling van Wim, die afgelopen nacht een paar extra voeten op zijn matras zag liggen. Wat een prachtige zonnige dag met als toetje buiten eten op het terras.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Ottensheim – Irring

Als Wim en Joost ’s morgens het hotel verlaten, regent het alweer! Het grijze gesloten wolkendek bekijkend komt daar voorlopig geen verandering in. De broers komen erg veel fietsers tegen met hetzelfde stuurtasje van Eurobike. Het zijn mensen die een cruise maken over de Donau en ook gedeeltes per fiets afleggen.

Als de broers op een van de weinige pleisterplaatsen pauzeren zijn ze niet alleen. Tientallen cruisegangers staan te schuilen voor de regen. Op het moment dat hun cruiseschip passeert, rennen er vele naar de oever en trachten al zwaaiend de kapitein te overreden om aan te leggen, zodat ze weer aan boord kunnen waar het ongetwijfeld beter toeven is dan op de Donau Radweg. De kapitein zal wel gedacht hebben: varen ist gleich am fahren.

Rond een uur of één verlaten ze Oostenrijk en rijden Duitsland binnen, waar ze nat en verkleumd bij de eerste de beste eetgelegenheid stoppen om iets warms te nuttigen. Nadat Wim en Joost Passau gepasseerd zijn, zoeken ze een warm onderdak voor de nacht. Als ze een Gasthof gevonden hebben, heeft deze helaas vandaag een Ruhetag. Ze rijden een stukje terug omdat ze daar een bordje gezien hebben van een pension, vijfhonderd meter van de weg af. Duitse meters waarschijnlijk, de werkelijke afstand is twaalfhonderd meter en dan ook nog pittig bergop.

Op het hek staat een bord met het opschrift: Zimmer frei. Hun inspanning is dus niet voor niets geweest. Als ze zich melden worden ze via de intercom te woord gestaan door een mevrouw die hun verzoek voor een kamer afwimpelt met de woorden: ‘Alles reserviert’. De broers snappen er niets van, een gebouw zo groot als een weeshuis en dan geen kamer meer. Gefrustreerd keren ze om. Bij het hek aangekomen krijgen ze bijna ruzie wie het bordje doormidden mag breken. Ze beheersen zich en draaien het om zodat de tekst “belegt” bij aankomst goed zichtbaar is. Zo wordt voorkomen dat de mevrouw niet weer een vervelende boodschap af hoeft te geven.

Ze vervolgen hun weg en zien een bord van een camping op tweehonderd meter vanaf de weg. Ze gaan er op af om te kijken of ze ook een hut verhuren, een verwarmde wel te verstaan. Helaas wel een hut maar niet verwarmd! Gelukkig verhuurt de campingbaas ook kamers. Als ze akkoord gaan voor een kamer draait de chef snel de verwarming omhoog. Ondertussen spuiten de broers hun fietsen inclusief tassen schoon. Ze komen erachter dat het toiletgebouw is voorzien van een wasserette, wat hen goed uitkomt want ze hebben de laatste dagen niet kunnen wassen vanwege het slechte weer. Bij gebrek aan zeeppoeder maken ze een sopje in de douchebak. De gewassen kleding laten ze door de wasmachine uitspoelen en centrifugeren, de droger doet de rest.

Om kwart over negen Skypen ze nog even met Rhenen en staan versteld hoe licht het daar nog is terwijl het bij de broers al donker is. Terug op de kamer zoeken ze het wasgoed uit en houden een sok over die ze netjes terug in de droger leggen. Nu alles schoon en droog is zoeken ze met een tevreden gevoel hun lits jumeaux op.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Willersbach – Ottensheim

Het is vandaag 26 mei 2013, zondag. Wim en Joost hopen dat deze dag zijn naam eer aan gaat doen, maar hebben zo hun twijfels. ’s Morgens zien ze vanuit hun kamer dat de zon een verwoede poging doet om door het grijze wolkendek te breken, maar hij bakt er weinig van. Ook zien ze de vlaggen voor het Gasthaus strak naar het oosten wijzen; dat belooft weer wat vandaag.

Buiten gekomen blijkt het alweer behoorlijk koud te zijn zodat de winterhandschoenen weer goed van pas komen. De route gaat vanmorgen wat meer landinwaarts, landbouwakkers en bos wisselen elkaar af. Als ze om zich heen kijken in dit jachtgebied zien ze een veelheid aan kansels, maar is het niet wild van de predikanten! Een eindje verderop snappen ze waarom, er staat een bordje langs de weg met het opschrift ‘Kein winterdienst’. Jammer, een opbeurend woordje was welkom geweest.

Het is een grijze, saaie dag vandaag, vanaf een uur of elf volgen de regenbuien elkaar in rap tempo op en moeten ze regelmatig even schuilen. Bij gebrek aan beter eten ze een broodje Leberkäse bij een benzinestation en spoelen het weg met koffie uit een automaat. In Enns kost het nogal wat moeite om de juiste weg te vinden. Achteraf denken ze dat ze op het industrieterrein een bordje gemist hebben, waardoor ze op een ander deel van de route kwamen. Om uit de impasse te geraken besluiten ze om de Donau over te steken met een veerpontje en verder te gaan via de noordoever.

Op weg naar het pontje krijgen de broers op een splitsing toch nog de mogelijkheid om de route op de zuidoever te volgen. Ze zien nu ook dat het nummer van de route gewijzigd is van 6 naar R1. Inmiddels regent het constant en begint de wind af en toe trekjes van stormachtig aan te nemen. Beschutting langs dit stuk van de Donau is er nauwelijks. Iets voorbij Linz zoeken ze in een dorpje naar een warme kamer, die daar niet te vinden is.

Een hen tegemoet komende mevrouw adviseert de broers om door te rijden naar Ottensheim, waar ze zeker wat zullen vinden. Wim en Joost herpakken zich voor nog eens tien kilometer wind en regen, en komen uiteindelijk als twee verzopen katten terecht in een hotelletje op de markt in Ottensheim. Ze krijgen een lekker verwarmde kamer en voor de fietsen is er een veilig plekje in een echt fietsenhok.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Tulln – Willersbach

25 mei 2013. De verse broodjes zijn een succes, knapperig, volkoren en zelfs nog een beetje warm. Om acht uur voldoen de broers hun schulden bij de receptie en vertrekken. Het is behoorlijk koud met zeven graden Celsius en daarbij komt nog een stevige westenwind die de gevoelstemperatuur aardig laat zakken. Omdat ze door het open veld rijden is er geen beschutting en krijgen ze steeds koudere handen.

Als de broers in een bushokje schuilen voor een regenbuitje, duikt Wim zijn winterhandschoenen op. Joost had zijn handschoenen na terugkomst uit Praag al uit zijn tas gedaan, want hij had andere verwachtingen van het weer in Oostenrijk. Om toch enigszins zijn handen te beschermen plooien ze een buff tot mof en hetzelfde doen ze met een helmmutsje. Dit mutsje vervangen ze even later door een washandje wat Wim normaal gebruikt om het zweet van zijn gezicht te deppen. Dat zal vandaag beslist niet nodig zijn!

Na veertig kilometer komen Wim en Joost bij Krems langs een industrieterrein en gaan op zoek naar een paar fatsoenlijke handschoenen. Je wilt tenslotte niet als een muppet door Oostenrijk blijven rijden! In het centrum van Krems doen ze een bakje en lezen in de krant dat de huidige temperatuur ruim tien graden lager ligt dan de afgelopen kerstdagen. In het weerbericht zien ze ook dat hoe verder naar het westen hoe slechter de weersverwachting. En moesten zij nou niet toevallig die kant op?

In Spitz verwennen ze hun lichaam met een warme hap. Wim wil graag eens Kaiserschmarrn proberen en Joost houdt het op een goulashsoep. Hij vraagt om een sneetje brood erbij, kein Problem. Ze rekenen af en de mevrouw somt op: twee cola, een Kaiserschmarrn, een goulashsoep en twee geback. Ze kijken de mevrouw verbaasd aan en zeggen in koor: “We hebben helemaal geen gebak gehad!” Ze kijkt hen meewarig aan en zegt: “Brot.”

Het is maar goed dat ze hier in 2013 zijn en niet in 2002, want dan hadden ze volgens een in de zaak aangebrachte meter, staande tot hun nek in het water de maaltijd moeten nuttigen!

Wim en Joost besluiten om te gaan overnachten in Pöchlarn, bij een huis van de Oostenrijkse natuurvrienden met een kampeerveldje. Een welbewuste keuze omdat je daar gebruik mag maken van alle faciliteiten van het huis en dus ook binnen mag zitten. Met de huidige temperaturen geen overbodige luxe. Beheerder 1 en 2 die in de omgeving wonen, geven beide niet thuis. Een buurtbewoner, die de broers bezig zag, schiet te hulp en krijgt tenslotte iemand aan de telefoon die weet te vertellen dat het hele spul dit weekend verhuurd is. Wonderlijk, zaterdagmiddag vier uur en geen enkele activiteit!

De buurtbewoner geeft de broers het advies iets terug te rijden (heerlijk voor de wind), naar de roeivereniging waar je ook kan kamperen. Ze treffen daar een vrolijke boel! Het kampeerveldje staat helemaal vol met attributen voor kinderspelen, de nodige kraampjes en een barbecue. Niemand kan Wim en Joost vertellen hoe laat het is afgelopen en de boel opgeruimd is. Hier gaan ze niet op wachten en kijken in het routeboekje. Zes kilometer verderop is er nog een camping. Hij is niet beschreven in het boekje maar ze wagen het erop. Extra alert om maar geen aanwijzing te missen rijden ze richting Ybbs.

Ze zien veel bordjes maar geen enkele die verwijst naar een camping. Er rest niets dan door te rijden. In de nabijheid van Ybbs vragen ze aan een sportvisser of hij een camping in de omgeving weet. Hij weet dat je bij gasthaus Grinn in Willersbach ook kan kamperen, het ligt circa tien kilometer verderop. De vermoeidheid slaat toe en het tempo zakt aanmerkelijk. De broers voelen pap in de benen en moeten iets eten. Ze delen een Ritter gevuld met marsepein en monter stappen ze weer op de fiets, ze maken direct een bochtje naar rechts en rijden zowat het Gasthaus binnen. Waar een Ritter al niet goed voor is!

Het kampeerveldje ziet er goed uit maar voor de rest is het but. De broers gaan voor een kamer, want met deze kou willen ze niet buiten zijn. Ze hebben een goede keus gemaakt, de kamer en het eten zijn prima voor elkaar.

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Wenen

Het is 24 mei 2013. De broers nemen de trein en de metro naar Wenen en stappen uit op de Karlsplatz, waar Wytske en Patricia hen op het perron opwachten. Het bezoek aan deze historische stad starten ze met koffie en Sachertorte. De dames loodsen de broers als volleerde gidsen langs de prachtige monumentale panden en rond etenstijd een voortreffelijk Italiaans restaurant in. Met een bezoek aan een van de panden van de kunstenaar Hunderdwasser sluiten ze het culturele gedeelte af.

De vaders gaan weer richting camping en de dames gaan een van de mooie winkelstraten in. Met het vallen van de avond zakt de temperatuur snel naar beneden. Op tijd zoeken de broers hun warme slaapzak op om weg te dromen bij de gedachte aan de verse broodjes die morgenvroeg om half acht op hen liggen te wachten bij de mobiele bakker, als hij komt!

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Ceske Velenice – Tulln

23 mei 2013. Omdat de broers niet in het hotel kunnen ontbijten zitten ze al vroeg op de fiets. Ze vatten het plan op om in Gmünd te kijken voor koffie en een broodje. Bij een Konditorei kiezen ze de middelste van de drie aangeboden Frühstücks, ruim voldoende om de ochtend door te komen. Opvallend is de vriendelijkheid van de Oostenrijkers, alsook de prijzen die ze hanteren!

Buiten Gmünd kunnen ze meteen aan de bak op hun eerste echte helling van dertien procent en er volgen er nog vele. De broers vinden het niet onprettig, want ze fietsen tenminste weer! Ze genieten van het heuvelachtige landschap en de mooie gele koolzaadvelden. Een deel van de route loopt langs een groot stuwmeer waar het redelijk vlak is. Voordat ze in het dorpje Gföhl zijn moeten Wim en Joost nog een flinke pukkel over, klimmend op hun kleinste verzet. Voor de afdaling hoeven ze niets te doen, maar door de snelheid is het wel vreselijk koud.

Vanaf Gföhl is het constant afdalen naar Krems a.d. Donau. Omdat het nog vroeg in de middag is, besluiten de broers om door te rijden naar Tulln, om van daaruit de volgende dag met de trein naar Wenen te gaan. Ze schatten de nog te overbruggen afstand te optimistisch in en zien bij het arriveren op de camping dat de dagteller op honderdzevenendertig kilometer staat.

Ze lichten Wytske en Patricia in dat Wim en Joost morgen naar Wenen komen. Ze nemen nog een dubbele Cup A Soup en een toetje ter aanvulling van het hoofdgerecht, wat vlak voor de camping al genoten in een Imbiss. Sinds lange tijd kunnen ze weer genoeglijk in hun tentjes slapen. Heerlijk!

Geplaatst in Oostenrijk 2013, Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Nijkerk – Utrecht – Praag – Sadská – Praag – Ceske Velenice

Als je deze titel leest zul je wel denken “de vaders sporen niet”. De vaders sporen echt wel want ze hebben vrijwel alles per trein afgelegd! Om deze 21e mei op tijd voor de nachttrein van 19.28 uur in Utrecht te zijn, vertrekken de broers om 18.00 uur uit Nijkerk. Ze treffen het! Voor de afwisseling regent het weer eens, Nederland staat in de file en Wim en Joost dus ook. Traag vermindert de afstand op Tom- Tom, daartegenover lijken de horloge’s wel op hol geslagen net als de hartslag. Tergend langzaam schuiven ze voort door Utrecht.

Enkele minuten voor vertrektijd zijn Wim en Joost bij de ingang van het station en hollen zo goed en zo kwaad als dat gaat met elk zes stuks bagage. Volledig uitgewoond komen ze aan op perron 14, de trein staat er nog. Ze rukken de eerste de beste deur open en gooien de bagage naar binnen. De deur sluit, het fluitje klinkt en de trein vertrekt. Wim en Joost zijn uitgeput en gestresst, maar blij dat ze binnen zijn!

Om in de gereserveerde couchette te komen, moet de bagage door zeven treinstellen versleept worden. Hier wacht de volgende verassing: ze hebben vannacht vier logé’s, twee Duitse jongens en een Nederlands koppel. Wim en Joost stouwen hun bagage, met behulp van de aanwezige mensen, zo goed en zo kwaad als het gaat, in de beperkte ruimte, wissen het zweet van het voorhoofd en vragen of het raam een eindje open mag. Al snel wordt de vraag gesteld wat ze met zoveel bagage moeten en besmuikt doen ze hun verhaal.

Wim en Joost tuigen op tijd en in overleg de bedden op en hopen op een ongestoorde nachtrust. Het blijkt dat ze dat wel kunnen vergeten als ze horen dat de ene Duitser er in Berlijn uit moet en de andere niet verder meereist dan Dresden. Rond elf uur ligt iedereen gestrekt en kan het zagen beginnen!

Om vier uur wordt het zaagwerk stilgelegd door de conducteur die de nodige moeite moet doen om de Berliner uit de droom te helpen. Het ritueel herhaalt zich om half zeven als de man uit Dresden aan de beurt is. Wim en Joost wachten netjes totdat ook hun onderliggers opstaan zodat ze van de bedden weer banken kunnen maken. Als ontbijt eten ze meegenomen bruine boterhammen en pellen een hardgekookt eitje. Koffie halen ze bij de pantry, á raison €3,00 per beker. De Nederlandse reisgenote vond dat ze dat maar niet om moesten rekenen naar guldens. Ze heeft gelijk, want het wordt er toch niet goedkoper door.

De broers hebben leuke gesprekken met hun medereizigers die voor een korte vakantie naar Praag gaan. De mevrouw vertelt dat ze tien jaar geleden voor haar studie stage gelopen had in een animatiestudio in Praag. Wim dacht, als fan zijnde, onmiddellijk aan Buurman & Buurman en waarachtig, het was nog waar ook! Uitvoerig en tot in detail wordt uit de doeken gedaan hoe de poppetjes en de filmpjes gemaakt werden en hoe minutieus men te werk ging. Ze genieten enorm van dit kijkje in de Buurman & Buurman-keuken.

Als bewijs dat ze echte fans zijn tonen Wim en Joost de Buurman & Buurman-kaarten die ze bij zich hebben voor Jade, Juul en Belle; de kleinkinderen van Joost. Ook voor de politie van Sadská hebben ze een mooie Buurman & Buurman meegenomen met het opschrift A je to (voor mekaar). Als ze in Praag arriveren nemen ze afscheid van de aardige reisgenoten en gaan op zoek naar een bagagekluis om alle tassen op te bergen.

Wim en Joost kopen een retourtje Sadská en een dagkaart voor de fietsen. Tijdens de twintig minuten wachttijd eten ze ondertussen een broodje. In Sadská aangekomen zijn we al snel op het politiebureau, maar helaas is het lunchtijd en moeten ze drie kwartier wachten. Wim en Joost treffen dezelfde agente die hen de vorige keer ook geholpen heeft en ze vervullen alle plichtplegingen die bij de teruggave van de fietsen horen, waaronder zes keer een formulier tekenen.

Nu alle formaliteiten achter de rug zijn is het tijd om de geschenken uit te ruilen. De broers krijgen twee fietsen, de Tsjechen twee pakjes stroopwafels en een bedankkaart. A Je To.

Wat onwennig rijden Wim en Joost naar het station, waar ze na twintig minuten kunnen vertrekken naar Praag. Daar aangekomen bepakken ze de fietsen, pinnen er nog wat Tsjechische kronen bij en kopen snel een kaartje naar Ceske Velenice, een plaatsje op de grens met Oostenrijk. Alsof de duivel er mee speelt, moeten ze weer op het verste perron zijn en tot overmaat van ramp ook nog de fietsen met bepakking tegen een trap op sjouwen.

Als ze boven zijn, is het perron leeg! Vette pech, ze moeten twee uur wachten. Wim en Joost tellen hun zegeningen en hun Tsjechische kronen, en komen niet verder dan een flesje mineraalwater en vier rozijnenkoeken. Twee uur later dan verwacht melden ze zich bij de vrouwelijke conducteur omdat ze voor de fietsen gereserveerd hebben.

De fietsen moeten in een bagageruim dat gedurende de reis wordt afgesloten. Alle bagage moet eraf en moeten ze meenemen naar de coupé. Met wat zieligheid en charme vermurwen de broers de goedlachse conducteur en laten de bagage bij de fietsen. Na twee uur treinen moeten ze overstappen en werkt de conducteur vlot hun spullen naar buiten (een metertje lager). Wim en Joost krijgen nog een gulle lach van haar en zij krijgt een paar klompjes.

De laatste anderhalf uur reizen ze in een boemeltreintje dat op ieder station van geen betekenis stopte. Het waren er maar vijftien! Het is al donker als ze in Ceske Velenice arriveren. Met behulp van een vriendelijke Oostenrijker vinden ze een hotelletje waar ze een kamer krijgen die zo groot is dat hij tevens dienst kan en mag doen als fietsenstalling.

De broers nemen geen enkel risico meer

De broers nemen geen enkel risico meer

De hotelhoudster is een aardige en behulpzame Vietnamese mevrouw, waar ze ter afsluiting van de dag nog gezellig een biertje drinken. Na het biertje zijn de broers het spoor bijster en gaan lekker slapen.

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Zonder fiets in Nederland

Dinsdagmorgen 14 mei. De broers zijn weer thuis, terug van even weggeweest. Deze dagen zijn ze behoorlijk druk geweest in de communicatie met o.a. de politie in Sadská, de reisverzekeraar, DHL, UPS en drie internationale verhuisbedrijven. Dit alles om de fietsen weer heelhuids thuis te krijgen. Omdat Wim en Joost van de politie in Sadská geen zekerheid kregen dat ze de fietsen aan iemand anders mee wilden geven, hebben de broers uiteindelijk besloten om ze dan zelf maar te gaan halen en daarna vanuit Oostenrijk naar huis te fietsen.

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Diepe dalen zonder wifi

De broers zijn inmiddels weer op de fiets gestapt en hebben al een hoop avonturen meegemaakt. Door de diepe dalen in het buitenland lukt het nog niet om de verhalen door te sturen, maar binnenkort kun je weer meer lezen over de broers en hun fietstocht.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Sadská

Het is 13 mei 2013.

Als Wim en Joost om half zeven ontwaken, schijnt de zon reeds uitbundig hun hotelkamer binnen. Zo te zien belooft het een mooie dag te worden. Ze hebben gisteren wat broodjes gekocht en ontbijten op de kamer. Na de afwas pakken ze de spullen in en gaan gewapend met de cijfercodes van de sloten naar het hok waar de fietsen gestald staan.

De broers gaan de hoteldeur uit en Wim ziet de deur van de stalling al open staan. Joost kijkt als eerste naar binnen en zegt: De fietsen staan er niet meer! Op de grond ligt nog een doorgeknipt kabelslot en het tweede is nergens meer te zien.

Op het moment dat ze elkaar nog verbouwereerd aankijken komt de werkster eraan fietsen (zij wel!). Met handen en voetenwerk maken ze haar duidelijk wat er gebeurd is en vragen haar om iemand van het hotel te bellen. De werkster maakt de broers duidelijk dat ze dat niet kan, maar dat er rond tien uur iemand iemand aanwezig zal zijn. Wim en Joost gaan terug naar boven en nemen contact op met de ANWB, waar ze beiden een reisverzekering hebben. Zij maken een dossier aan en dragen enkele ideeën aan hoe een en ander af te handelen.

Omdat ze toch moeten wachten, leggen de broers de nog vochtige tenten (die al drie dagen naar wat frisse lucht lagen te snakken) te drogen op de omheining van het hotel. De boel hangt net, als er toevallig een politieauto passeert (“Even wuiven misschien?”). De auto stopt en komt terug rijden. De broers vertellen dat hun fietsen gestolen zijn (ja, ja, Bas). De agente begrijpt de situatie en zegt dat ze over vijf minuten terug is, omdat ze eerst een collega weg moet brengen. Wim en Joost pakken snel de tenten weer in en zorgen dat ze gereed zijn voordat de agente weer terug is.

Ze bekijkt het PD (plaats delict) en de schoenzolen van Wim en Joost. Ze moeten wachten op de technische recherche. De hotelbeheerder is ondertussen ook aangekomen en zit behoorlijk met de situatie in zijn maag. De broers krijgen een kopje koffie aangeboden voor de schrik en daarna komt hij nog zeker om het kwartier vragen of we nog iets willen gebruiken. Hij heeft het goede met ons voor. Als de technische recherche gereed is met het sporenonderzoek, mogen ze al hun tassen in de politieauto laden en gaan mee naar het bureau voor het opstellen van het proces verbaal. Dit wordt heel nauwkeurig gedaan, geen detail blijft onbesproken.

Nadat ze het proces verbaal en nog een aantal verklaringen hebben ondertekend, bedanken Wim en Joost de agente voor haar ondersteuning en de aandacht die ze aan hun probleem heeft besteed. De klompjes zijn hier zeker op zijn plaats! Voordat de agente de broers naar het station van Sadská brengt, doet ze de doeltreffende uitspraak: “De Tsjechen hebben gouden handen, maar ze gebruiken ze soms verkeerd”.

Wim en Joost reizen naar Praag en informeren op het station naar de mogelijkheden om snel en comfortabel naar huis te gaan. Ze nemen de CityNightLine Praag – Amsterdam. Ze moeten nog enkele uren wachten en brengen deze door in een Burger King, want met elk zes tassen rondsjouwen ben je al gauw zat. De trein vertrekt stipt op tijd en onderweg herkennen de broers hele stukken van de route die ze de afgelopen week gefietst hebben. Als het donker wordt gaan ze aan het verslag werken.

Rond tien krijgen de broers Wytske aan de telefoon. Zij is gebeld door de Tsjechische politie, met de verheugende mededeling: “We hebben de fietsen teruggevonden, waar zijn de mannen? Ze kunnen de fietsen weer op komen halen!” Voor de tweede keer vandaag kijken de broers elkaar verbouwereerd aan. Hoe is het mogelijk?

Als ze nu vanavond de slaap maar kunnen vatten in hun couchette… Je maakt wat mee op zo’n dag! En dan zijn andere bijzondere gebeurtenissen van vandaag nog buiten beschouwing gelaten, zoals de hooligans en de M.E in de trein naar Praag en een handgemeen tussen twee mannen bij de Burger King…

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | 2 reacties

Praag

12 mei 2013. Vandaag slapen Wim en Joost uit tot kwart voor zeven, ontbijten sober samen met Euroshopper en Wieger Ketellapper en lopen in twintig minuten naar het station. Voor omgerekend € 8,75 mogen ze samen heen en weer naar Praag. Ze doen er ongeveer één uur over en moeten overstappen in Poricany.

In Praag worden de broers verrast, want er wordt vandaag een marathon gelopen. Voor Wim en Joost is het minder leuk, want vrijwel alle pleinen staan vol met allerlei spul wat bij zo’n marathon komt kijken. Er staat zelfs een mobiel hospitaal! Omdat een gedeelte van het parcours door de binnenstad loopt, zijn er vele dranghekken geplaatst. Waarschijnlijk werd het rechtstreeks op de televisie uitgezonden, gezien de hoeveelheid camera’s en straalzenders.

Wim en Joost vullen hun ontbijt aan bij MacDonalds en maken tevens gebruik van wifi en het toilet (ze mogen geen gebruik maken van de vele Dixi’s langs het parcours). Het toiletgebruik is niet gratis, maar kost tien kronen. Na betaling ga je via een tournette de toiletruimte in. Kinderen mogen gratis, maar moeten wel door een kunstig uitgezaagd figuur kunnen. Het was vermakelijk om te zien hoe sommige volwassenen, zich in allerlei bochten wringend, probeerden weer kind te zijn.

Ze bekijken de meest markante gebouwen, luisteren naar een bandje op de Karlsbrücke en bezoeken een kerk waar de dienst op zijn einde loopt. De kerk op zich heeft prachtige fresco’s. De broers hadden graag wat info opgehaald bij de tourist information, maar deze is vandaag gesloten. Omdat ze de afgelopen dagen onderweg regelmatig gele aanwijzingsbordjes zagen die betrekking hadden op fietsroutes, vroegen ze zich af of hier een boekje of een kaart van zou zijn.

Karlsbrücke

Praag

Praag

Ze hebben er veel moeite voor moeten doen, maar uiteindelijk vinden ze in een enorm grote boekhandel in het palladium wat ze zoeken. Op weg naar het station bezoeken ze nog het monument van Jan Palach, een Tsjechische student die op 16 januari 1969 zichzelf in brand stak uit protest tegen de bezetting van Tsjecho-Slowakije na de Praagse lente.

Zwaar vermoeid, alsof ze zelf de marathon gelopen hebben, treinen Wim en Joost terug naar hun hotelletje in Sadská.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Melnik – Sadská

Het is 11 mei 2013. Om half acht mogen Wim en Joost genieten van een ontbijtbuffet, de fietsen staan dan al bepakt en bezakt gereed. De bedoeling is om te kamperen bij het plaatsje Stará Boleslav dat iets boven Praag ligt. Na achtentwintig kilometer en even voor tienen zijn ze er al!

De camping is niet wat ze ervan verwachten, zelfs verre van dat. Hier willen de broers absoluut geen twee nachten doorbrengen en ze besluiten iets anders te zoeken in de buurt van een station, omdat ze morgen een dagje naar Praag willen met de trein. De keus valt op het nabij gelegen plaatsje Láznê Touseń, maar eerst koffie. Dat valt echter niet mee.

Bij een bakker denken ze raak te schieten, want hij prijst in de etalage diverse soorten koffie aan. Het blijft bij aanprijzen, want koffie wordt niet verkocht. Met een koek in de hand verlaten ze het winkelpand. Na de eerste hap stopt de vriendelijke fietser bij de broers, die ze even daarvoor hebben gesproken toen ze hem naar de weg vroegen. Hoewel Wim en Joost hem niet verstaan, begrijpen ze dat ze hem moeten volgen.

De koeken gaan de tas in en de broers moeten fors op de pedalen om hem bij te houden. Hij gidst hen naar een fietspad langs de Elbe wat Wim en Joost zelf, op zijn eerdere aanwijzingen, nooit gevonden hadden. Onderweg lopen ze twee mountainbikers in, waarmee de gids in conclaaf gaat. Hij regelt het dat deze jongens de broers verder begeleiden naar het verderop gelegen Celákovice.

Wim en Joost bedanken hun gids en bieden hem een paar delftsblauwe klompjes aan, alsmede hun visitekaartje. De mountainbikers zetten de broers af voor het station. Ze bekijken eerst of – en hoe laat – er treinen gaan naar Praag en gaan dan op zoek naar een verblijf voor de nacht. Ze volgen de bordjes naar het enige pension van het plaatsje. Bij elk nieuw bordje blijft het steeds tweehonderd meter. Als ze na één kilometer aankomen, blijkt alles volgeboekt en krijgen ze het advies door te rijden naar Mochov, wat circa vijf kilometer verderop ligt. Ze raadplegen de kaart en zien dat er ook een station is, dus dat zit goed.

Aan onderkomen geen gebrek, maar het station was in verre staat van ontbinding en aan de roestige rails te zien was hier al jaren geen trein meer geweest. Ondertussen begon het weer zachtjes te spikkelen. Bij een tankstation schuilen Wim en Joost even. Eindelijk kunnen ze hun aangesproken koek wegspoelen met een kopje koffie. Ze rijden door naar Sadská en inspecteren voor de derde keer vandaag een station (eigenlijk de vierde, als je het tankstation meetelt). Ook dit station ziet er bouwvallig uit maar de rails zijn in goede staat.

Binnen is een wachtlokaal, met zelfs een loket wat bevrouwd is. Volgens de dienstregeling kunnen ze van hieruit elk uur naar Praag. Nu nog een bed voor twee nachten en dan zijn ze onder de pannen. Een perfect Engels sprekende jonge vrouw wijst de broers op de twee mogelijkheden hier ter plaatse. Ze kiezen voor het eenvoudige hotel met één blauwe ster.

Gelukkig hebben ze een kamer voor de broers. Nadat ze de tassen naar boven gebracht hebben, eten ze eerst een broodje en verzorgen zichzelf en de was. Die hangt nu te drogen aan een geïmproviseerde waslijn die vanaf de gordijnroe (ja, ja Bas) via een kledingskast naar een kapstokhaakje loopt.

De geïmproviseerde waslijn

De geïmproviseerde waslijn

Wim en Joost weten inmiddels ook waar de blauwe ster op slaat, namelijk op de prijs en de uitstekende kwaliteit van de maaltijd. Waar krijg je tegenwoordig nog een voorgerecht, een hoofdgerecht, 0,8 liter bier en een heerlijke espresso voor nog geen tien euro?

Voor de broers als echte Zeeuwen kan de dag niet meer stuk.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Dêcin – Melnik

10 mei 2013. Om vier uur vierenveertig vraagt Joost aan Wim: “Hoe laat is het?” Wel een beetje vreemd als je net die irritant luid tikkende klok naar de badkamer hebt verbannen. Zo vroeg is Joost dus duidelijk van slag!

Als de broers tijdens het ontbijt naar buiten over de Elbe kijken zien ze de regendruppels ronde kringetjes in het water maken. De lucht erboven is grijs en grauw, dat voorspelt niet veel goeds. Ze trekken meteen de regenkleding aan en zetten koers naar Ústi nad Labem. Daar pinnen ze de allereerste kronen en kijken ondertussen uit naar een koffietent. Wim en Joost steken de Elbe over en belanden daar op het station, altijd goed voor koffie plus. Joost maakt nog even gebruik van het toilet terwijl Wim op de fietsen past.

Net toen Joost terug kwam, ziet Wim een oudere mevrouw die van bovenaf van de omhooggaande roltrap af komt stuiteren. De broers schieten te hulp, zien geen noodknop, en zijn genoodzaakt om met de met haar hoofd naar beneden liggende vrouw, haar zo goed mogelijk ondersteunend naar boven te gaan. Boven aangekomen trekken ze de vrouw het perron op. De broers roepen naar twee vrouwen op het perron om 112 te bellen voor een ambulance. Ze zien nu pas dat de mevrouw behoorlijk gewond is. De twee vrouwen vertellen dat ambulance onderweg is en dat zij bij de mevrouw blijven tot hij gearriveerd is.

Wim en Joost reinigen Joost zijn kanariegele regenjas van het bloed en verlaten de plaats des onheils. Als ze weer in hun gewone ritme zijn moet Joost zijn verhaal over het toiletbezoek nog even kwijt. Het systeem werkt als volgt: je komt binnen in een halletje, meldt je bij het loket met twintig cent, waar je van een mevrouw in ruil een muntje krijgt. Die moet in de automaat voor toegang tot de toiletruimte. Voordat je deze betreedt wordt je teruggeroepen, je mag dan een hoeveelheid reeds afgescheurde velletjes toiletpapier (wat je nodig denkt te hebben) uit een bakje meenemen naar een toilet wat niet op slot kan. Erg ontspannen zit je dan niet!

Het is ondertussen nog niet droog geweest als ze Litomêrice binnenrijden. De broers willen zich graag van binnen en van buiten verwarmen en bezoeken daarvoor een pizzeria. Inwendig gloeiden ze van de scherpe spaghetti met knoflook, uitwendig mislukte volledig doordat één van de aanwezige gasten zonodig het raam open moest zetten.

Wim en Joost kachelen aan één stuk door naar Melnik, waar ze hartelijk worden ontvangen door de eigenaresse van pension Hana. Zij zorgt dat ze wat spullen krijgen om de tassen en fietsen te reinigen van allerlei drek. Ze krijgen een mooie grote kamer met twee relaxfauteuils. Om wat te eten lopen de broers omhoog naar het centrum, waar ze met chop sticks een heerlijke maaltijd verorberen. Na het verlaten van het restaurant genieten ze nog van het prachtige uitzicht vanaf het hoogste punt bij het slot.

Een mooie slot van deze natte dag.

Geplaatst in Praag 2013, Tsjechië 2013 | Een reactie plaatsen

Radebeul – Dêcin

Het is 9 mei 2013, Hemelvaartsdag.

De broers hebben niet veel last meer gehad van de kanovaarders. Het zijn wel mensen van ’s avonds een vent en ’s morgens een vent; niet alleen thuis maar ook in de tent. Toen Wim en Joost om zes uur opstonden, stond de eerste al onder de douche en hoorden ze gerommel in de andere tenten. Geholpen door het zonnige weer waren ze snel reisvaardig en reden om twintig voor acht de camping af. Gisteravond laat kregen de broers in de gaten dat het vandaag Hemelvaartsdag was en de winkels niet open zouden zijn. Dat wordt dus improviseren vandaag! Dat moet dan wel door Wim gebeuren want Joost had een beetje last van bordjesblindheid.

Al vroeg doen ze het centrum van Dresden aan en maken een klein tourtje langs de indrukwekkende gebouwen. Helaas is de Frauenkirche nog gesloten, dus missen ze het gezicht op de prachtig geschilderde koepel. Daarna naar een MacDonalds om gebruik te maken van gratis wifi. Jammer, de Mac is nog gesloten. maar met de iPad vlak voor het raam krijgen ze na enige moeite het wachtwoord binnen via een sms en hebben alsnog verbinding.

De temperatuur is inmiddels behoorlijk gestegen zodat ze minimaal gekleed de stad verlaten. Opvallend is dat ze veel groepen jongens en mannen tegenkomen, steevast met een fles bier in de hand en luidkeels liederen zingend. Of de tekst op de hemelvaart slaat kunnen de broers er niet uit opmaken.

Rond het elfde ure is het verzoeten of verzuren; zo luidt een bekend gezegde. Het is maar zelden dat het niet klopt, zo ook vandaag. Het begint te onweren en te regenen als ze het station van Kurort Rathen oprijden om te schuilen. Bij Köningstein gaat de route via een pontje naar de rechter oever, het alternatief laten ze dus links liggen. Er staat een lange rij wachtenden die allemaal aan boord mogen, de laatste twee konden niet mee, dat geluk hadden de broers dus. Bij de volgende vaart mogen Wim en Joost als eerste inschepen, waarbij ze bijna onder de voet gelopen worden door een soort hooligans met opgeknipte koppies en strak gekamde haren.

Het tijdverlies, opgelopen bij het pontje, bleek ook zijn voordeel te hebben. Rond half twee rijden ze het station van Bad Schandau op omdat het weer begint te onweren. Ze stallen de fietsen en besluiten van de gelegenheid gebruik te maken om een broodje te nuttigen. Vlak achter het station slaat de bliksem in, wat wel even schrikken is. Het onweer wordt gevolgd door een wolkbreuk die grote delen blank zet.

Na een half uur is het droog en stappen ze weer op en fietsen richting de Tsjechische grens. Het weer kent geen grenzen, want ook hier worden ze vergast op een derde portie onweer gevolgd door hevige regen en hagelbuien gedurende ongeveer een uur. Jammergenoeg was er nu geen station in de buurt, maar moesten ze schuilen onder een smal overstek van een tunneltje.

Enigszins verkleumd besluiten ze om niet verder door te fietsen naar een camping. maar om een warme kamer te nemen in Dêcin. Ze krijgen een mooie grote kamer, voorzien van een kitchenette en een zitbarretje. De fietsen nemen ze mee de trap op, waar ze gestald mogen worden in het buitenrestaurant, waar ze later zich laten verwennen door de kock.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Torgau – Radebeul

Als Wim en Joost opstaan is het mistig. Ze bezoeken voor de laatste maal het toiletpaleis! Om tien voor acht rijden ze de camping af en volgen een stukje alternatief naar de Elbe radweg. Ze besluiten de radweg via de andere oever te volgen, want die keus is er.

Bij Mühlberg steken ze de Elbe over en omdat ze trek hebben in een kopje koffie volgen ze de bordjes naar de altstad. Hier raken de broers verzeild op een weekmarkt, waar de plaatselijke frietkraam koffie serveert in plastic bekertjes en de koek komt van het Duitse Stoepje. Ze fietsen nu door een andere deelstaat, wat merkbaar is aan de andere wegwijzers en aan de hoeveelheid bankjes die langs de route staan.

Rond vier uur belanden Wim en Joost op de kanoclub van Radebeul waar zij als fietsers ook mogen overnachten. “Zoek maar een plaatsje uit”, zegt de beheerder, “er is ruimte zat.” Ze zoeken een plaatsje uit en hebben de beschikking over vier waslijnen. Binnen korte tijd hangen deze vol met de schoongewassen spullen en kunnen wind en zon hun werk doen. Ook de slaapzakken hangen lekker uit te dampen.

Niets is wat het lijkt! Binnen luttele uren zijn ze volledig ingebouwd door een achttal tenten, bevolkt door reünie vierende kanoërs. Hoe meer mensen arriveren, hoe meer kratten bier er tevoorschijn komen. De broers vrezen voor hun nachtrust die ze wel verdiend hebben na 92 winderige kilometers.

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Wittenberg – Torgau

Het is dinsdag 7 mei 2013. Als Wim en Joost opstaan is het buiig. Ontbijten doen ze in de afwasruimte. Tussen de buien door breken ze de tent op en beladen de fietsen. Eerst op zoek naar een fietsenmaker, die vrij snel gevonden wordt. Helaas moeten ze een half uur wachten voordat de winkel open gaat. Als het zover is zoekt Joost, als een kind in een snoepwinkel, een nieuwe standaard uit. Eentje van staal deze keer, volgens de fietsenmaker is hij onbreekbaar. De baas gaat aan het werk en de broers gaan de stad in voor een kopje koffie plus.

Rond tien uur laten ze Wittenberg met zijn stellingen achter zich. Ondertussen is het droog geworden en verschijnt er af en toe een waterig zonnetje. ’s Middags blijft het zwaar bewolkt en af en toe spikkelt het wat. Ze komen veel Elbefietsers tegen.

Vandaag ontstaat er een verschil van mening. Volgens Joost hebben ze door de dwarrelende wind vaak windje mee gehad. Deze luchtige praat valt niet in goede aarde bij Wim. Volgens hem is Joost windblind geworden door het veelvuldig achter zijn rug te rijden. ’s Avonds gaat de wind liggen en is ook het meningsverschil uit de lucht. Ze overnachten in Torgau op de camping voor een luttel bedrag en frissen zich op in het nieuwe toiletgebouw, wat volgens de campingbeheerder een half miljoen euro gekost heeft. Wat een luxe!

Bij zoveel luxe willen de broers niet achterblijven. En trakteren ze zichzelf op een Sweinenhacxe van de grill (voor de kenners een knoesje). Het leek wel keutjesavond! Weldoorvoed schrijven ze nog een stuk verslag en stoppen hiermee als het zachtjes gaat regenen, lekker slapen dus!

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Prödel – Lutherstad Wittenberg

Vandaag het eerste campingontbijt, brood van het stoepje met sinaasappelmarmelade uit een potje en chocopasta uit een tube, wat een feest! Het geeft de broers een dejá-vu gevoel. Al vanaf het opstaan schijnt er een lekker zonnetje en dat blijft gelukkig zo. Er staat wel, evenals gisteren, een forse wind vanuit het zuiden die ze dus tegen hebben.

De wind is niet het enige wat vandaag tegen zit, want als Wim en Joost na ruim negentig kilometer op de camping in Wittenberg arriveren, parkeert Joost zo enthousiast zijn fiets voor de receptie dat spontaan zijn standaard doormidden knapt! De tweede binnen een jaar. Ja, dat komt ervan als je vijftien jaar lang vindt dat zo’n ding er niet aan hoeft te zitten!

De broers willen langs deze weg hun Belgische vriend Paul nog vergewissen van het feit dat ze de gele hamer uitgeleend hebben aan een Duitser; dit alles in het kader van een verenigd Europa. Na een lekker maaltje kruipen ze vroeg in hun mandje, want na zo’n dagje zijn ze aardig uitgewoond.

Ondergaande zon in Luther zijn stad

Ondergaande zon in Luther zijn stad

Geplaatst in Duitsland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Nijkerk – Magdeburg – Prödel

Het is zondag 5 mei 2013. Na afscheid genomen te hebben van Wytske stappen Wim en Joost om 6:30 uur op hun fietsen en spoeden zich naar station Amersfoort, want ze moeten op tijd zijn voor de trein van 7:30 uur. Op perron 1 aangekomen, wacht hen de eerste verassing van de dag. De trein waarvoor ze gereserveerd hebben heeft een vertraging van 30 minuten. Dat heeft als consequentie dat ze de aansluitende trein in Hannover (waar de broers 18 minuten de tijd hadden) op hun buik kunnen schrijven.

Rond 7.45 uur krijgen ze de verblijdende informatie van de NS dat de storing aan de locomotief dermate complex is, dat de trein uit de dienstregeling wordt genomen. Op advies van NS reizen de broers verder naar Hengelo, want vanaf daar ‘wordt er iets voor ze geregeld’, zegt men. Niets is minder waar, in Hengelo moeten ze gewoon wachten op de volgende internationale trein richting Berlijn. Dat hadden ze dus ook gewoon in Amersfoort kunnen doen! Van de NS krijgen Wim en Joost een consumptiebon en een formulier waarmee ze een deel van onze ticketkosten terug kunnen vorderen. Als de ICE richting Berlijn in Hengelo aankomt heeft ook die trein alweer een vertraging van 30 minuten. De Duitse conducteur vertelt de broers dat er vanuit Hannover ieder uur een ICE vertrekt naar Magdeburg.

Uiteindelijk arriveren Wim en Joost om 16.00 uur op de eindbestemming, drie uur later dan gepland. Ze rangschikken het maar, zij het met enige moeite, onder het motto – Vervelend, maar niet meer dan dat. –

Bepakt en bezakt zoeken de broers de Elbe Radweg op, die ze snel vinden. De frustratie moet eruit en ondanks een stevige tegenwind verwerken ze nog vijftig kilometer voordat ze op het eerste overnachtingsadres arriveren, camping Prödler See in Prödel. Later op de avond roept een bekende hen welkom, KOEKOEK – KOEKOEK – KOEKOEK.

Geplaatst in Duitsland 2013, Nederland 2013, Praag 2013 | Een reactie plaatsen

Op weg naar Magdeburg

Allereerst heel hartelijk dank voor al jullie leuke berichten van de afgelopen dagen via de site, e-mail en telefoon. Beide broers hebben veel zin in de nieuwe tocht!

Op dit moment zitten Wim en Joost in de trein richting Duitsland. Vroeg in de morgen zijn ze naar station Amersfoort gefietst om daar om half acht met de ICE te vertrekken naar het Duitse Magdeburg. Vanaf daar zullen zij de tocht vervolgen richting het zuiden.

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 1 reactie

Een nieuwe reis

Beste familie, vrienden en pelgrimsgangers,

Vanaf zondag 5 mei gaan de vaders weer fietsen. We hebben beiden nogal last van het fietsvirus en volgens de huisarts moeten we rekening houden met een therapie van circa vijf weken! Nou, dat moet dan maar plaatsvinden. Met behulp van der Deutschen Bahn gaan we eerst naar Magdeburg, van daar volgen we (per fiets) de Elbe stroomopwaarts naar Praag.

We vervolgen onze fietstocht door het noorden en oosten van Tsjechië, o.a. via Pardubice, Svitavy en Olomouc. Bij Hodonin verlaten we Tsjechië en rijden oostwaarts door Slowakije naar Nove Mesto, vandaar zuidwaarts om bij Velky Meder de Donau over te steken naar Hongarije. In Hongarije fietsen we van Gyor zuidwestwaarts naar Sopron. Daar gaan we de grens over naar Oostenrijk richting Wenen. Hier gaan we de Donau volgen tot Regensburg en vandaar de Limes route die ons via Frankfurt, Koblenz en Keulen huiswaarts voert.

Ook dit jaar zijn we weer te volgen via deze website. We stellen het zeer op prijs als jullie ons onderweg steunen met een berichtje.

We hopen op een prettige en voorspoedige fietstocht met vele leuke en onverwachte ontmoetingen.

Met vriendelijke groet,
De vaders: Joost en Wim van der Male

Geplaatst in Nederland 2013, Praag 2013 | 8 reacties

Rieden – Nijkerk

Zaterdag 9 juni 2012. Als de broers om 5.15 uur wakker worden van het alarm op de telefoon, roffelt de regen op de tenten. Ze verwisselen hun zijden pyjama’s voor een plastic regenpak en gaan aan de bak. Weer of geen weer, de trein vertrekt om 7.02 uur vanaf spoor 3 uit Füssen. Rond 6:00 duwen Wim en Joost hun fietsen de steile helling op om de camping te verlaten. Een half uur later staan ze op het station en kunnen het regenpak weer uittrekken. Met een dweiltje maken ze hun fietsen en tassen een beetje droog, ze zijn tenslotte nette leute!

Stipt op tijd vertrekken de broers met de regional bahn naar Augsburg, waar ze overstappen op de IC naar Stuttgart. Hier moeten ze weer overstappen en mogen deze keer op hetzelfde perron blijven. De broers treffen daar nog twee Nederlandse fietsers, die eveneens met de IC richting Hamburg reizen. Gezamenlijk laden ze de fietsen in de fietswagon, ieder op zijn vooraf toegewezen nummer, waarna ze hun gereserveerde plaatsen opzoeken. De medereizigers zijn van mening dat ze ergens anders moeten zitten en verlaten het rijtuig waar Wim en Joost zitten.

Normaal gesproken stappen de broers over in Osnabrück, maar vanwege problemen met de locomotief lopen ze een vertraging op van bijna een uur. De aansluiting in Osnabrück kunnen ze waarschijnlijk wel op hun buik schrijven. De conducteur wiens advies ze vragen beaamt dit en adviseert de broers om in Munster uit te stappen en de regional bahn naar Enschede te nemen en vandaar verder met de NS. Als ze in Munster uitstappen, verwachten Wim en Joost hun medereizigers weer te treffen, maar tot hun verbazing zien ze hen niet!

Na ruim een uur treinen hebben ze een mooie aansluiting in Enschede, waar de intercity naar Amersfoort al gereed staat. Gelukkig gaan er niet meer fietsers mee, want voor meer dan twee bepakte fietsen is er in de erg krappe fietsruimte geen plaats. De Duitse buren hebben dat beter voor elkaar! Als ze eenmaal onderweg zijn, horen Wim en Joost via de portofoon van de conducteur dat ook deze trein kuren heeft. Als ze in Apeldoorn arriveren komt de treindokter erbij en deze trekt na een kwartiertje de diagnose: tot hier en niet verder!

Inmiddels is op het andere perron een trein uit Duitsland gearriveerd, de IC Berlijn – Schiphol. Iedereen wordt verzocht om over te stappen in deze trein. Gelukkig is er een lift van perron naar perron zodat de broers niet met de fietsen de trappen op en af moeten zoals in Augsburg!

Op het juiste perron aangekomen blijkt de fietsruimte in het allerlaatste rijtuig te zijn, dus maken de broers nog even tempo over het perron. Tot hun verbazing worden ze bij het inladen van de fietsen geholpen door, jawel, hun medereizigers die ze bij het uitstappen in Munster misten. Zij waren bewust doorgereden tot Osnabrück, waar ze het geluk hadden dat deze IC een vertraging van ruim een half uur had. De bofkonten!

Wim en Joost hebben nog een leuk gesprek met de mannen, die een fietstocht gemaakt hebben van Nijkerk naar Salzburg. Dat kan dus als je in Nijkerk woont! In Amersfoort aangekomen, nuttigen Wim en Joost eerst een kroketje en stappen vervolgens op voor de laatste kilometers die ze aangenaam voor de wind afleggen.

Rond 21:45 arriveren ze op de Valkenhof, waar de vlag uithangt en tot hun grote verrassing een heel ontvangstcomité gereed staat bestaande uit familie, vrienden en buren. We vinden het geweldig dat ze de moeite hebben genomen om bij onze aankomst aanwezig te zijn. Wytske heeft een en ander goed georganiseerd. Hulde! Onder het genot van een hapje en een drankje wordt er heel wat bijgepraat tot in de kleine uurtjes. Morgenochtend gezond weer op, maar niet om 6:00 uur!

Geplaatst in Duitsland 2012, Nederland 2012 | 3 reacties

Rieden – Rieden (2)

Vrijdag 8 juni 2012. De broers hebben gebruik gemaakt van de broodjesservice en halen om 8:00 vijf heerlijke mehrkorn brötchen af bij de receptie. Het is weer staande receptie, want het weer speelt de broers weer parten. Rond 9:30 pakken ze de fiets voor een afbouwrondje. Als ze door de bossen fietsen horen ze de Duitse kijkkijk-vogel roepen. Ze kunnen hem goed verstaan.

Het fietsrondje eindigt bij een Asia Imbiss, waar ze een lekker bordje noedels met knapperige eendenborst nuttigen. Ze ronden de maaltijd af en gaan ter afscheid nog even naar de Italiaan. Het valt hen op dat sinds hun eerste bezoek de bolletjes steeds kleiner worden. Ze gaan twijfelen aan de vriendschap!

Op de terugweg gaan ze langs de Lidl en doen de nodige aankopen om morgen de treinreis draaglijk te maken. Als ze vanaf de Lidl komen en de weg opdraaien richting de camping, zien ze tot hun verbazing aan de overkant van de weg een echtpaar op een tandem, aan een voorbijganger de weg te vragen. De broers herkennen hen direct als het echtpaar die ze eerder ontmoeten op weg naar Bassano del Grappa. Wim en Joost steken over en bieden hun diensten aan, ze stellen voor de tandemmers naar de camping te begeleiden. Naderhand maken ze kennis en stellen ze zich voor.

Zij zijn Jan en Eeke van der Wal, geboren Friezen, maar al sinds 20 jaar wonend in het midden van het land. Ze zijn hun tour in Siena gestart naar Rome en via Assisi en Venetie op weg naar München om van daar met de nachttrein huiswaarts te keren. Ze wisselen wat opgedane ervaringen uit en hebben verder een leuk gesprek. ’s Avonds maken de broers nog een praatje met Jan, maar de regen is weer eens spelbreker en jaagt ze de tent in. Wim en Joost zetten beiden de wekker, want ze moeten morgen vroeger op dan normaal.

Geplaatst in Duitsland 2012 | Een reactie plaatsen

Rieden – Rieden

Donderdag 7 juni 2012. Wim en Joost ontbijten op een bankje aan het meer met een mooi uitzicht op de bergen. Nadat ze een kopje koffie hebben gedronken en afscheid hebben genomen van Rob, maken ze een toertje rond de Forggensee.

Onze Belgische vriend Rob

Onze Belgische vriend Rob

Volgens de beschrijving is dit ‘een lichte route’. Ondanks deze klassering zit er toch een uitschieter bij, een klimmetje van 14%. De broers hebben de tijd en weten ook nog een paar foto’s te schieten.

Jammie jammie

Jammie jammie

Fussen

Fussen

Forggensee Fussen

Forggensee Fussen

Om de band met de Italiaan te verstevigen doen ze nog een proefmomentje en keren dan terug naar de camping om te lunchen op het bekende bankje. Ze zitten gelukkig op een schaduwrijk plekje, omdat de zon wel erg zijn best doet om hen de vele regenbuitjes van gisteren te doen vergeten. De middag benutten de broers met het maken van het verslag. ’s Avonds gaan ze weer op de knieën voor het koken van fussili á la carbonara.

Na de afwas doen ze nog een bakje, maar worden wreed verstoord door een snel opkomende onweersbui die gepaard gaat met heftige windstoten. Daarna barst de bui los met heftige regen en onweer. De broers vluchten hun tent in en komen er die avond niet meer uit.

Geplaatst in Duitsland 2012 | Een reactie plaatsen

Nassereith – Rieden

Woensdag 6 juni 2012. Vandaag moeten Wim en Joost de laatste grote hobbel nemen, de Fernpas. Dat doen ze via de doorgaande weg. Het stijgingspercentage blijft hierdoor beperkt tot maximaal 7 procent. Inmiddels volgen ze de Via Augusta, een route die gebaseerd is op een weg uit de Romeinse tijd. Hij loopt vanuit Italië tot ver in Duitsland. De broers drinken laat koffie bij een M-Preis supermarkt, waar ze beschikken over een uur free wifi. Hier maken ze dankbaar gebruik van. Inmiddels is er zoveel tijd verstreken dat ze er maar gelijk een broodje eten.

Ze besluiten om naar een camping in Rieden am Forggensee te gaan, dat 7 kilometer boven Füssen ligt. Voordat ze vertrekken gaan ze eerst kennis maken met een Italiaanse ijssalon voor een proefmomentje. Geslaagd en voor herhaling vatbaar. Op de camping aangekomen komt hun grote vriend weer aan bod. Met de gele plastic hamer (een geschenk van hun Belgische tandemvrienden) meppen ze de haringen de rotsachtige bodem in. Zeker en vast!

Eenmaal gesetteld worden ze op afstand aangesproken door een man met een Vlaams accent. Zijn kopje net buiten de tent stekend zegt hij: “Een mooi land, maar het weer moest wat beter zijn”. Wim en Joost krijgen spontaan een deja-vu gevoel. Dat kopje en die stem komen bekend voor. Het kwartje valt: het is Rob, de Belg, die ze vorig jaar in Santiago ontmoet hebben. Hij blijkt geen steek veranderd, hij maakt nog steeds graag een praatje met Jan en alleman.

Rob heeft weer mooie verhalen, waar de broers met veel plezier naar luisteren. Hij maakt ze erop attent dat in verband met een nationale feestdag morgen alle winkels gesloten zijn en wijst de weg naar de Aldi en de Lidl, want Rob let goed op de kleintjes. Wim en Joost rijden weer 5 kilometer tot aan de rand van Füssen en slaan voor een paar dagen boodschappen in. Voortdurend worden ze geplaagd door spikkelbuitjes. Zittend op hun hurken koken ze een potje, want de camping biedt geen enkele faciliteit voor fietsers en wandelaars. Omdat de regen hen blijft plagen zoeken ze vroegtijdig de slaapzak op.

Geplaatst in Duitsland 2012, Oostenrijk 2012 | Een reactie plaatsen

Kajetansbrücke – Nassereith

Dinsdag 5 juni 2012. De broers genieten van hun ontbijt met de vers gebakken broodjes. In de campingwinkel kopen ze er wat wat beleg bij en voor elk een kop koffie. Als extra service krijgen ze van de campingbaas een bordje en bestek erbij en mogen ze gebruik maken van het overdekte terras. Ze drinken hun eerste Oostenrijkse bakje koffie en verslikken zich bij het horen van de prijs: €2,50 per stuk.

In Landeck verlaten ze de Reitsma-route en bezoeken ze de Tourist Information voor wat kaartmateriaal. Ze gaan de Innradweg volgen tot Imst. Ze volgen mooie smalle asfaltweggetjes die tussen de bergweiden doorlopen en omdat het ondertussen zonnig is geworden, is het een feest om hier te fietsen. Ondanks de informatie van de VVV blijkt dat zowel het restaurant als de campingwinkel nog niet geopend zijn.

Wim en Joost vragen zich af of de winkels in Nassereith nog wel open zijn, het is inmiddels al half zeven. In het dorp aangekomen is de bakker al gesloten en bij navraag blijkt de supermarkt een eindje buiten het dorp te zijn, maar waarschijnlijk al om zes uur gesloten. De broers wagen het erop en fietsen door. De winkel is gesloten, maar de eigenaar die nog aanwezig is en hen ziet staan opent alsnog de deur en nodigt de broers uit om binnen te komen. Op hun gemak mogen Wim en Joost uitzoeken wat ze nodig hebben en uit een krat met brood dat retour gaat zoeken ze het lekkerste brood uit! Helaas zijn ze door hun klompjes heen, maar deze kruidenier komt met zijn dienstverlening er zeker voor in aanmerking.

Op het terras van het gesloten campingrestaurant mogen ze koken en eten, waarbij ze worden gadegeslagen door twee bierdrinkende mannen. Eén daarvan komt de broers vertellen dat hun brouwsel erg lekker ruikt. Na de maaltijd drinken Wim en Joost nog een kopje koffie/thee en werken tot het donker invalt nog aan het reisverslag.

Geplaatst in Oostenrijk 2012 | Een reactie plaatsen

Glurns – Kajetansbrücke

Maandag 4 juni 2012. Voordat het tijd is om op te staan, horen de broers de regen op de tenten tikken en besluiten ze om nog maar een poosje te blijven liggen. Als ze rond acht uur ontbijten aan de picknicktafel die onder een afdak staat steekt de campingbaas zijn hoofd om de hoek en vraagt lachend wijzend omhoog: “Alles in ordnung?” Wim en Joost lachen wat besmuikt terug en beamen knikkend zijn vraag.

Kwart over tien stappen ze op en beginnen aan een 9 kilometer lange klim bestaande uit: 2 km vals plat, 2 km 3-5%, 5 km 8-10% en 4 keer even 14-18%. Vooral het laatste stuk is slopend en ze hebben dan ook meermalen een stukje moeten lopen. De broers hebben ook last van het 1500 meter kuchje, veroorzaakt door de korte maar hevige inspanningen. Rond 13:30 rijden ze de top op, een hoogte van 1520 meter, dalen een stuk af en klimmen vervolgens naar de Norbertshöhe op 1445 meter. Via 11 haarspeldbochten dalen ze af en rijden ze bij Martina Zwitserland in.

De route voert langs de rivier de Inn door een zeer nauw, zes kilometer lang dal, met steil omhooggaande rotswanden. Voor de tweede keer tijdens de toer doen ze drie landen op één dag aan. Vandaag zijn dat Italië, Zwitserland en Oostenrijk. Eerder deden ze dit op 27 mei door de landen Kroatië, Slovenië en Italië. Als ze weer in Oostenrijk zijn vinden de broers het welletjes voor vandaag. Via een hobbelig, met grind bestrooid pad rijden ze zachtjes en gedoseerd remmend naar de lagergelegen camping. Een oneffenheid in het pad doet Joost de das om en hij gaat onderuit. De schade blijft beperkt tot een lichte kneuzing van een rib.

Vermoedelijk is er kermis in de hel, want het regent en tegelijkertijd schijnt de zon. Op de camping eten ze een pizza.

Uitzicht vanaf camping te Glurns

Uitzicht vanaf camping te Glurns

Tijdens de maaltijd worden ze getrakteerd op een auto rodeo. Op een klein betonnen platform naast het restaurant wordt geoefend voor een zogenaamde ’tuning day’. Eerst ruiken ze de geur van verbrand rubber en vervolgens die van een verbrande koppeling. Einde demonstratie, als ze het wegslepen van de BMW met geblokkeerde wielen niet meerekenen. Tot laat in de avond werken ze het verslag bij en krijgen van de campingmevrouw een uur gratis wifi. Als laatste bestellen ze verse broodjes voor morgenochtend vroeg en duiken onder de wol.

Geplaatst in Italië 2012, Oostenrijk 2012, Zwitserland 2012 | Een reactie plaatsen

Vilpiano – Glurns

Zondag 3 juni 2012. Wim en Joost staan al vroeg gereed om te vertrekken, maar omdat ze nog niet betaald hebben moeten ze nog ruim een half uur wachten. Daar hebben de broers geen trek in. Ze bellen aan bij de receptie en schakelen de vader van de campingbaas in die het voor elkaar maakt dat ze alsnog snel kunnen vertrekken.

Het gaat de broers weer voor de wind, letterlijk en figuurlijk. Ondanks dat het zondag is rijden ze tegen een bakkerswinkel aan met koffie, koeken, melk en vers gebakken broodjes. De route voert hen weer door een prachtig dal waar het ontzettend druk is met fietsers. De dag van de republiek wordt schijnbaar door velen fietsend gevierd. Als lunch nuttigen ze 5 broodjes en 2 blikjes vis.

Joost heeft wat problemen met zijn versnelling. Hij vond het fietsen al zo zwaar gaan bij een pittige klim. Al rijdend bekijkt Wim op wat voor kransje Joost rijdt ten opzichte van de indexschakelaar. Hij zit er eentje naast. Nadat het euvel verholpen is spoeden ze zich naar de gemeentecamping in Glurns. De campingbaas matst de broers behoorlijk met de prijs voor een overnachting.

Ze beschikken weer over een picknicktafel, maar wederom geen ingrediënten voor een maaltijd. In het prachtig ommuurde stadje hebben ze in het voorbijgaan al een imbiss ontdekt. Ze besluiten hier een warentest uit te voeren die zeer positief uitvalt, evenals het bier dat erbij geserveerd wordt. Joost informeert nog even bij de beheerder naar wat de weersverwachting is voor morgen. Hij zegt dat het alle kanten op kan gaan en dat ze al een week regen voorspellen, maar het nog steeds droog gebleven is. Omdat hij regelmatig het gras moet besproeien kan een buitje regen geen kwaad. De broers leggen zich te ruste in de hoop dat de regen verre van hen blijft.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Valcanòver – Vilpiano

Zaterdag 2 juni 2012. Het ontbijt vindt plaats op het alweer winderige terras. Als de wind uit dezelfde hoek blijft komen, kunnen ze daar vandaag weleens profijt van hebben. Om acht uur rijden ze de camping af en volgen de weg richting Trento. Hier komen ze weer op de hoofdroute en opnieuw is er een prachtig fietspad wat vrij parallel loopt aan de snelweg. Het is een vreemde gewaarwording te weten dat ze hier circa vijf weken geleden ook langsreden, in tegenovergestelde richting zittende in de auto. Hoe snel gaat de tijd…

Vanaf het moment dat de broers vanmorgen op de fiets zitten, zien ze steeds meer fruitboomgaarden. Voornamelijk appelbomen. Veel percelen zijn ook nog eens aan de bovenkant afgeschermd met een fijnmazig kunststof doek. Alle percelen hebben ook nog een beregeningsinstallatie. De broers vermoeden dat de oogst wordt aangeleverd bij een coöperatie, waarvan ze er regelmatig één tegen komen. De gebouwen gaan bijna schuil achter de enorme stapels lege fruitkisten. Ze zijn zo hoog opgestapeld dat ze met tuidraden gefixeerd worden.

De streek waar Wim en Joost doorheen fietsen is Zuid-Tirol. Vanaf het plaatsje Salurn worden ze geacht Duits te spreken, want hier ligt de taalgrens. Dankzij de wind kachelen ze aardig door. Wim en Joost rijden constant met een gangetje van wel 28 kilometer per uur. Een Italiaans echtpaar dat hen langzaam passeert steekt de duimen omhoog en roepen complimento, complimento! Respect voor de wijze waarop de broers zich verplaatsen hebben ze al vaak ondervonden onderweg.

Wim en Joost gaan overnachten op de camping in Vilpiano, waar ze een mooi groen veldje aangewezen krijgen aan de rand van de terrassencamping. Omdat het een nationale feestdag is, nodigen ze zichzelf uit om in het campingrestaurant spaghetti te gaan eten. De kokkin was nogal royaal met de chilipepers omgesprongen. In plaats van een servetje hadden ze beter een klein dweiltje naast het bord kunnen leggen om de transpiratie van het gezicht te deppen.

Na de maaltijd werken ze nog een poosje aan een dagverslag, zittend aan de picknicktafel waar ze gebruik maken van het lichtschijnsel van het toiletgebouw. Als het bedtijd is en ze naar de tenten lopen zien ze rondom zich vuurvliegjes vliegen. Ondanks dat ze goed verzekerd zijn besprenkelen ze uit voorzorg de tenten met water.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Bassano del Grappa – Valcanòver

Vrijdag 1 juni 2012. Joost heeft vannacht gedroomd over mevrouw Hork. Juist ja, die van de chocola. Ze heeft beide repen opgegeten, per stukje wat ze op at werd haar huidskleur steeds donkerder. Toen de repen op waren had ze dezelfde kleur als het koffiemannetje waar ze eerder een foto van maakten. Het voelt als gerechtigheid en de broers kunnen het nu een plekje geven.

Bij gebrek aan iets beters bestaat het ontbijt uit kokosmakroontjes en een kopje koffie uit de automaat. Wat ze gisteren al vermoeden wordt vandaag bewaarheid, de route loopt langs de fabriek van Climaveneta waar ze zo naar gezocht hebben. Ze volgen de rivier de Brenta stroomopwaarts en doen dit over een prachtig aangelegd fietspad.

Ter hoogte van Primolano houdt de politie de broers tegen; de weg is afgesloten. Een aardige Italiaan komt naar ze toe en vertelt hoe ze het beste om kunnen rijden. Kort daarna rijden ze weer op het mooie fietspad. Verder op de route (het is dan al in de middag) valt het op hoeveel Nederlandse echtparen hen tegemoet komen rijden, gemakshalve worden die Henk en Ingrid genoemd. Vele van u zullen het kunnen beamen dat je in het buitenland de Nederlanders er zo uit pikt.

Onderaan het Lago di Caldonazzo biedt een Italiaanse wielrijder de broers zijn diensten aan, als ze hun routeboekje bekijken. Als hij hoort waar ze heen willen stelt hij voor om voor Wim en Joost uit te rijden. Ze starten niet voordat ze de maximumsnelheid hebben afgekaart op 25 km per uur en uitvoerig zijn verwondingen hebben bekeken die hij onlangs had opgelopen toen hij niet tijdig kon uitwijken voor een plotseling remmende auto. Vertrouwend op de Italiaan laten Wim en Joost het routeboekje even voor wat het is en volgen ze hun leider via de smalle weggetjes tussen de boomgaarden door tot aan de oevers van het meer.

Nadat ze hun gids bedankt hebben volgen Wim en Joost de weg langs het meer tot aan Valcanòver waar ze een mooi plaatsje op de camping uitzoeken, strak langs de spoorlijn. Dan kunnen ze alvast een beetje wennen aan de trein voor de terugreis. De aardige mevrouw van de camping kan blijkbaar niet goed thuisbrengen wat ze met een tafeltje en twee stoelen bij hun tent moeten doen. Ze mochten er wel gebruik van maken, maar niet meenemen. Het gevolg hiervan was dat de broers, in de stevige wind die er stond, een maaltijd moesten bereiden.

Vanaf vandaag moet Joost het doen zonder standaard op zijn fiets. Een handige beweging tijdens een plasstop heeft de standaard niet overleefd, hij brak finaal doormidden. Er is geen man overboord, zeker niet als je al 13 jaar ervaring hebt zonder standaard.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Oriago – Bassano del Grappa

Donderdag 31 mei 2012. Om vijf uur worden de broers wakker van naderend onweer en weldra breekt de bui boven hen los en komt ook de regen met bakken uit de lucht. Ze draaien zich nog maar eens om en staan rond 7:30 op. Het is dan eindelijk droog geworden.

Tijdens het ontbijt vertelt Fred dat hij het niet droog heeft gehouden in zijn tent. Hij is er zelf niet door verrast en vertelt dat hij deze tent een paar jaar geleden voor 24 euro bij Karwei heeft gekocht, in de uitverkoop wel te verstaan. Van een beetje vocht maken zowel Fred als Karwei geen punt.

Gezamenlijk vertrekken ze van de camping en fietsen de eerste kilometers samen op. In Oriago, bij de brug over het Brenta kanaal, scheiden de wegen: Fred richting Rome en de broers richting Trento. De lucht vóór Wim en Joost wordt steeds donkerder. Eén ding is zeker: ze krijgen regen, ze weten alleen nog niet wanneer.

De broers hoeven niet lang te wachten en trekken snel de regenpakken aan. Als er dan ook nog onweer bij komt houden ze het snel voor gezien en duiken onder het afdak van een restaurant. Ondanks dat het nog niet geopend is, krijgen ze toch een kopje koffie. Bij het afrekenen maakt de eigenaar duidelijk dat ze van hem nog niet weg hoeven. Maar door een mals buitje laten de broers zich niet tegen houden.

Ze lunchen vandaag in een prachtig park, nadat ze eerst toestemming gevraagd hebben. Er staat een groot landhuis op, genaamd Villa Breda. Het kort geschoren gras is bij uitstek geschikt voor het drogen van de kletsnatte tenten, want inmiddels schijnt de zon weer volop en is het lekker warm. Bij het verlaten van het park, op weg naar de route, zien ze in de verte een stel op een tandem voorbij fietsen. Dat zijn vast Nederlanders! Voordat ze die in kunnen halen, nemen ze een andere weg dan dat het routeboekje aangeeft.

Een eind verderop, inspecteren de broers Wim zijn fiets in verband met een steeds harder klinkend gepiep. Nee, niet het muisje, maar een losgelopen boutje van het kleinste voorblad voor de ketting is de oorzaak. Als ze na de reparatie het gereedschap opbergen, stopt het stel met de tandem bij hen. Het blijkt dat de broers niet de enigen zijn die wel eens verkeerd rijden.

Het vrijwel zeker uit Friesland afkomstige echtpaar is vanaf Seina naar Rome gefietst en zijn nu op weg naar München om vanaf daar met de trein naar huis te gaan. Ook zij gaan, net als de broers, overnachten in het ostello in Bassano del Grappa. Voordat Wim en Joost daar echter naartoe gaan, willen ze een bezoekje brengen aan de fabriek van Climaveneta. Joost werkte voor hij met pensioen ging bij de IBK-groep in Houten. Deze importeert onder andere koelinstallaties van Climaveneta. Toentertijd had Joost nogal eens contacten met Carlo Zen, die hij ook eens persoonlijk ontmoet heeft.

De broers hebben het adres van de fabriek, maar dan ben je er nog niet. De eerste navraag doen ze bij binnenkomst van de stad bij een tankstation. Als je één Italiaan de weg vraagt, dan bemoeien zich er in no time vijf andere mee. Onderling zijn ze er nog niet uit, als de broers alweer op de fiets stappen. Wat ze mee krijgen is: richting centrum en achter de kerk met twee torens over de brug. Dit hebben ze aardig snel gevonden. Op de rotonde vragen ze het nogmaals, waarbij de tweede persoon hen op het juiste spoor zet. Na enkele kilometers gaan ze twijfelen en vragen het nogmaals aan een voorbijganger. Hij zegt dat het niet ver meer is.

Wim en Joost melden zich bij de receptie en leggen uit waar ze voor komen. De attente receptioniste belt onmiddellijk Carlo Zen. Hij begroet de broers en is enthousiast als ze vertellen welke ze gefietst hebben om hem te bezoeken. Hij geeft hen een rondleiding door de fabriek, wat voor de broers heel interessant is. Ze krijgen wat te drinken aangeboden en Carlo maakt nog enkele foto’s van de broers voor de fabriek. Ze nemen afscheid van Carlo en gaan op zoek naar de ostello.

Bezoek fabriek Climaveneta

Bezoek fabriek Climaveneta

Die hebben ze snel gevonden en krijgen een kamer op de derde verdieping. Gelukkig is er een lift, want alle bagage moet naar boven omdat de fietsen niet achter slot en grendel kunnen. Tegen alle regels in heeft Joost de kamersleutels in zijn zak. Hij is wel de schatbewaarder (Joost mag de gezamenlijke portemonnee in zijn stuurtas bewaren), maar het sleutelwerk is Wim zijn afdeling. Het gaat dan ook niet goed, zo kan het gebeuren dat Wim de kamerdeur moet openen met Joost zijn fietssleutels, terwijl de kamersleutel in de buurt van de fietsen op een tafeltje ligt.

Omdat het ostello geen keuken heeft en te laat is om inkopen te doen gaan Wim en Joost de stad in om een hapje te eten. Zittend op het terras genieten ze niet alleen van de goede maaltijd maar ook van een drietal bedienende, al op leeftijd zijnde obers en de garant die zittend achter een geopend raam het terras en de kassa in de gaten houdt. Bij de broers komt het over als een enigszins georganiseerde chaos. Niet altijd komt een bestelling op het juiste tafeltje terecht.

Als de broers al lang en breed hun bord spaghetti op hebben, vragen ze toch maar eens waar de mista salata blijft. Snel wordt de fout hersteld en krijgen ze er zelfs een extra mandje brood bij, altijd welkom bij fietsers. Het toetje kopen ze in de vorm van een ijsje, elders in de stad. Genietend van de zwoele zomeravond lopen de broers terug naar het ostello.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Oriago – Oriago

Woensdag 30 mei 2012. Vandaag nemen Wim en Joost een rustdag. Ze zwaaien Fred uit die met de bus een dagje naar Venetië gaat. Joost leent hem zijn draagriem van de stuurtas, omdat hij de zijne niet zo snel kan vinden. Een dagje Venetië met de stuurtas onder je arm, daar word je niet vrolijk van. Als Fred uit het zicht is verdwenen, spoeden de broers zich naar de redactietafel. Er moet gewerkt worden! Ze lopen namelijk (door allerlei omstandigheden) vele dagen achter met hun verslag voor de website. Ook redactiewerk maakt hongerig, dus zorgen ze dat ze voor 13:00 in hun favoriete winkel zijn. Ze zijn snel klaar. Ze halen wat lekkers voor de lunch bij de klantvriendelijke mevrouw van de versafdeling.

Helaas kunnen ze er niet onder uit, ze moeten ook nu weer langs mevrouw Hork. De broers treffen het, ze is namelijk in een opperbeste stemming, net als gisteren. Omdat stemmingen soms overdrachtelijk zijn, verlaten ze snel de winkel.

Inmiddels heeft de schoonmaakploeg (vier man sterk) de sanitaire ruimtes weer spic en span gereinigd. Voorbeeldig! Na de lunch is het weer werken geblazen. Om even te ontspannen, nemen ze een kijkje in de moestuin van de boer. Daar hebben ze gisteren wat verse selderij voor de spaghetti geleend. De ladder bij de kersenboom nodigt ze uit om het hogerop te zoeken. Voor de laatste maal in Oriago rijden ze naar de supermarkt om nog eenmaal in te slaan voor het avondeten. Jammer, de mevrouw van de versafdeling is niet meer aanwezig. Maar geen nood, mevrouw Hork laat de kassa voor wat het is en helpt de broers op haar manier aan de verse groente die Wim en Joost aanwijzen.

In Italië is het gebruikelijk om een dun plastic handschoentje aan te trekken bij het inpakken van groenten en fruit. Mevrouw had blijkbaar ontheffing. Omdat ze vandaag zo productief zijn geweest op de redactie, zoeken de broers beide een tablet chocolade uit. Op naar de rommelige kassa, waar ze alles afrekenen.

Tijdens de maaltijd arriveert Fred weer na zijn dagje Venetië. Gezamenlijk eten ze aan de grote picknicktafel en Fred doet verslag. Hij vertelt onder ander dat hij op een bankje in zijn routeboekje had zitten lezen en dit naast zich neer gelegd had. Enkele uren later kwam hij er achter dat hij het boekje (voor de route onmisbaar) miste. Hij schrok enorm en zag zichzelf al de hele nacht schrijvend een boekje van de broers overpennen. Gelukkig voor hem lag het boekje er nog, hij pakte het op en werd meteen aangesproken door een omstander met de vraag of het boekje wel van hem was.

Na het eten drinken ze gezamenlijk een kopje thee. Wim vraagt aan Joost: “Haal jij even de chocolade uit je fietstas?” waarop geantwoord wordt met: “Die heb ik niet, die heb jij in je tas.” Geen chocola te vinden dus. Wim heeft er zo de pest in dat hij, gewapend met de kassabon, op de fiets stapt om terug te gaan naar de winkel. De chocolade moet nog bij de kassa liggen. Helaas, de winkel is gesloten.

Balend als een stekker terug naar de camping met dit slechte nieuws. Wat is er fout gegaan? De broers doen een reconstructie en maken daarbij gebruik van de Omroep Max geheugentrainer, met name het boodschappenspel. Dan herinnert Wim zich dat er bij de kassa, tijdens het scannen een bestelformulier op de grond gevallen was. Hij raapte het op, en heeft het vrijwel zeker op de repen gelegd. Ze gunnen iedereen twee repen chocola, maar dit was toch wel erg zuur voor de broers.

Tegoedbon voor twee repen chocola

Tegoedbon voor twee repen chocola

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Caorle – Oriago

Dinsdag 29 mei 2012. Wim en Joost ontbijten op het terras van het restaurant, omdat daar nog niemand aanwezig is. De verse broodjes komen uit de winkel ernaast. Het is wolkenloos en de zon schijnt: het begin van een mooie dag. Bij het verlaten van de camping genieten de broers nog even van theatrale optreden van hun look-a-like.

Na een kilometer fietsen varen ze over met een pontje. Dat bespaart de broers vele kilometers omrijden. De toeristenindustrie tiert er welig, er lijkt geen eind te komen aan de vele appartementenblokken en parken met vakantiehuizen. Als gebruikelijk rijden ze weer een paar kilometer om, waardoor het voordeel van vanmorgen weer teniet wordt gedaan. Op de weg die ze volgen, zien ze aan de linkerkant een prachtig natuurgebied en aan de rechterkant landbouwgebied met o.a. bieten, maïs en gras. Vrijwel alle boerderijen langs de weg zijn onbewoond en vervallen, wat een troosteloze blik oplevert.

Al van verre zien ze de oude stad Venezia liggen. Om de camping te kunnen bereiken moeten de broers dwars door de stad Mestre. Op een wegenkaart met schaal 1:200.000 valt dit niet mee. Als ze voor de zoveelste keer op de kaart staan te kijken als een aap in een glas water, roepen ze de hulp in van een voorbij rijdende mountainbiker. Dat blijkt een schot in de roos. Hij legt het de broers niet alleen tweemaal uit, maar loodst ze behendig en snel door de stad tot de juiste uitvalsweg naar Oriago. Ze zijn hun weldoener zeer dankbaar voor dit mooie gebaar. Het laatste paar klompjes wisselen van stuurtas en hij is er zeer blij mee. Na een ferme handdruk fietst hij weer terug en fietsen de broers naar de camping. Een boerencamping ditmaal, met alle faciliteiten die een fietskampeerder graag ziet.

Op het moment dat ze de camping afrijden om boodschappen te halen, ontmoeten ze Fred uit Haarlem. Hij zoekt ook een plaatsje voor de nacht. De broers doen boodschappen in een minimarket, met in totaal drie mini winkelwagentjes waarvan na aanschaf de handvatten nog nooit waren schoongemaakt. Het winkelpersoneel bestaat uit twee personen: een uiterst vriendelijk en beleefde jonge vrouw die de versafdeling verzorgt en een oudere onvriendelijke onverzorgde hork (waarschijnlijk de eigenaresse) die alle geldzaken afwikkelt. Onder andere voor de loten, andere gokspelen en de kassa van de supermarkt. Het is geen opgeruimd type, vandaar dat de ruimte rond de kassa vol staat met allerhande troep. De enige vrij gebleven plaats is het glasplaatje van de barcodescanner.

De broers zijn niet de enige die het waren opgevallen, ook Fred had dezelfde ervaring. Fred is onderweg naar Rome en wil ook Venetië aandoen.

Na de Italiaanse maaltijd (spaghetti), horen Wim en Joost steeds duidelijker het geluid van naderend onweer. Snel halen ze hun was van de lijn en hangen ze het op een wasrek dat onder de overkapping kan blijven staan. Al snel vallen de eerste regendruppels en rennen ze naar hun tent. Het bleef nog heel lang onrustig en nat in Oriago.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Sistiana – Caorle

Maandag 28 mei 2012. De broers ontbijten weer op de stoep van het vakantiehuisje. Voordat ze hun tenten kunnen inpakken worden ze nog door Pluvius getrakteerd op een spikkelbuitje. Ze volgen de kustweg weer richting Monfalcone en daarna richting San Giorgio di Nogaro. De route is niet spectaculair. Met een beetje verbeeldingkracht fiets je gewoon in Nederland, zelfs de harde zuidwestenwind ontbreekt niet.

Ze hebben vandaag het geluk om nog net voor de siësta een supermarkt in te kunnen. In Latisana verlaten ze SS 14 en nemen ze de secundaire weg P42 richting Caorle. Daar aangekomen starten ze eerst een vergelijkend warenonderzoek tussen de twee aanwezige ijssalons, waarbij numero twee als beste naar voren komt.

Ze melden zich bij Campeggio S. Margherita en worden daar ontvangen door een lookalike van Edwin de Vries (de partner van Monique van de Ven). Een druk baasje die de broers naar een schaduwrijk plekje brengt. De camping staat vol met Oostenrijkers en iedereen wordt in het Duits aangesproken.

Wim en Joost hebben veel kleding te wassen en hangen twee waslijnen vol. Ze hopen dat het nog droog wordt, want het is al laat. Terwijl ze een bordje spaghetti eten in het restaurant, horen ze iemand zeggen dat het regent. Snel halen ze alles binnen, want natter hoeft het niet te worden. Als de douche ook niet is wat het moet zijn, eindigt de dag in mineur en kruipen ze mopperend de slaapzak in.

Geplaatst in Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Zastenice – Sistiana

Zondag 27 mei 2012. Wim heeft kort geslapen vannacht. Figuurlijk gezien. Zijn bedbank was wat aan de korte kant en zijn voeten staken 25 cm uit. Je zou dus ook kunnen zeggen dat hij uitstekend geslapen heeft.

De broers ontbijten op het terras met uitzicht op de mooie tuin en krijgen elk een grote beker cappuccino van het huis. De koekjes en de snoepjes komen ook weer op tafel. Bij zo’n warm onthaal kunnen de klompjes niet achterwege blijven. De aangeboden fles wijn slaan ze beleefd af. Gezegend door de moeder nemen Wim en Joost afscheid van deze aardige mensen.

Moeder en dochter, de gastvrouwen

Moeder en dochter, de gastvrouwen

Eenmaal op de fiets doemt de eerste berg al snel op. Halverwege worden ze gepasseerd door twee mountainbikers die met een groepje van vier onderweg zijn. De tweede helft van de groep laten ze echter achter zich, tot aan de top. De twee die later aankomen krijgen het nodige commentaar van de fietsvrienden. De broers maken een praatje en moeten met hen op de foto.

Wim en Joost passeren de grens met Slovenië en kijken uit naar een minimarket, maar vinden er geen. In Starigrad stoppen ze bij een restaurant waar een varken aan het spit draait. Deze laatste kans grijpen ze met beide handen aan en smullen van het geroosterde varkensvlees. Het doet hun denken aan keutjesavond.

Wim wil voor zijn C.V. graag in Slovenië kamperen, maar de op de kaart aangegeven camping is onvindbaar. Ze fietsen terug naar de route en beginnen af te dalen, naar Trieste om daar te overnachten op een hoog boven de stad liggende camping. Door de snelle en geconcentreerde afdaling (slecht wegdek) missen ze een zijweg en belanden de broers in het centrum van de stad recht voor een ijssalon. Hoe is het mogelijk!

Ze vieren dat ze het weer voor elkaar hebben om verkeerd te rijden. Om te weten te komen hoe ze op de camping kunnen belanden, vragen ze de weg aan een meneer die ook voor de ijssalon staat te wachten. Ze wijzen op de kaart aan naar welke camping ze willen. En wat ze al vermoeden blijkt te kloppen: “Very steep!”. Dan vraagt hij of ze naar Venetië of Slovenië moeten. Richting Venetië dus. In dit geval adviseert hij de broers om de kustweg te volgen tot Sistiana waar diverse camping zijn. Het is maar 17 km fietsen en dan zijn ze er.

Ze krijgen een plaatsje op het tentenveld en zetten snel de tent op. Voordat ze een boterhammetje kunnen eten, begint het al te regenen en onweren. Ze schuilen onder het overstek van een vakantiehuisje en vullen hun magen. Ze verheugen zich erop dat ze weer heerlijk kunnen kamperen en lekker in hun slaapzak kunnen kruipen. Eerst nog een warme douche en dan heerlijk knorren.

Geplaatst in Kroatië 2012 | 1 reactie

Josipdol – Zastenice

Zaterdag 26 mei 2012. Als de broers ’s morgens om 7:00 de ontbijtzaal betreden en naar buiten kijken, zien ze twee vrouwelijke koks druk in de weer. Er hangen al drie varkens en een schaap aan het spit. De koks zorgen er tevens voor dat het houtvuur in de juiste proportie blijft branden.

Tot op heden hebben ze nog niet de gelegenheid gehad om zo’n varkentje te proeven. Ze nemen zich voor dat, voordat ze de Balkan verlaten, dit wel moet gebeuren. De attente serveerster ziet hun smachtende blikken en voelt aan wat de broers graag willen. Ja, juist. Extra koffie en thee.

Vervolgens belonen ze haar met een paar klompjes. Carla heeft gelijk, ze is er verguld mee. Ze stappen op en dalen via mooi vals plat af naar Ogulin, wat een mooi begin van de dag. Daarna begint het erop te lijken dat het vandaag een echte hoha dag gaat worden. Je kunt wel spreken van een hehoha dag (heftig heuvel op heuvel af). De stijgingspercentages liegen er niet om. Ze noteren regelmatig 10, 12 en 15 procent. Uiteindelijk brengt dit hen op een hoogte van bijna 900 meter.

Makkie!

Makkie!

In Ravna Gora kiezen de broers voor een andere route, waarvan ze hopen die iets minder heftig is. Hun keuze blijkt goed uit te vallen, de route is een stuk milder. Tijdens een klim passeren ze een mountainbiker. Als ze iets verderop even stoppen om wat te drinken, voegt de mountainbiker zich bij Wim en Joost en maken ze een praatje. Hij vraagt of hij het fietspompje mag gebruiken, want zijn achterband is nogal zacht.

Het is even zoeken naar het juiste verloopnippeltje, maar eenmaal aangesloten kan het pompen beginnen. Er komt geen eind aan, want er zit een minuscuul gaatje in de band. Dit zorgt ervoor dat alle energie die de broers erin pompen er heel zachtjes weer uit loopt. Ze adviseren de mountainbiker om terug te rijden naar het dorp voor reparatie.

Om hun eigen energie weer op peil te brengen, tovert Wim twee bananen uit één van zijn voortassen, in de veronderstelling dat dit de bananen waren die ze s’morgens hadden gekocht. Bij het afpellen blijkt: banaan één is snot, banaan twee van binnen rot. Ze kunnen zich niet voorstellen dat ze vanmorgen zo zijn bedot. Apentrots tovert Wim nog twee bananen uit één van zijn tassen.

Omdat ze morgen richting Slovenië gaan willen ze niet helemaal afdalen naar Rijeka en blijven ze liever wat op deze hoogte. De broers besluiten in Cavle een slaapplaats te vinden. Dat valt niet mee, omdat er op het nabijgelegen motorcircuit dit weekend internationale wedstrijden zijn.

Modelbouw van Marklin

Modelbouw van Marklin

Ze vangen vijf keer bot en krijgen het advies om door te fietsen naar Drazice, waar private sobe zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. In de plaatselijke bar informeren ze hiernaar. Alles bezet. De aanwezige mensen trekken zich echter wel het lot van Wim en Joost aan en binnen notime zijn er vier personen aan het bellen geslagen. Na circa een uur komt er een verlossend telefoontje. Over 20 minuten worden ze opgehaald door iemand die een kamer voor ze heeft.

Wim en Joost bedanken hun weldoeners en bieden hen een drankje aan. Een paar echte klompen zou zeker op zijn plaats zijn. De mevrouw die de broers ophaalt spreekt een beetje Duits. Dit zorgt ervoor dat het niet allemaal handen- en voetenwerk wordt.

Ze moeten terug naar Zastenice waar ze letterlijk en figuurlijk een onderkomen krijgen. De nette kamer met badkamer ligt onder het woonhuis, dat wordt bewoond door de mevrouw die hen ophaalde en haar moeder. Alles wat ze nodig hebben is aanwezig. De tassen zijn nog niet uitgepakt of ze worden al uitgenodigd voor de koffie. Ze krijgen daarbij ook nog een glas sap, mini pennywafeltjes en zelfs een blikje snoepjes wordt geopend. Ze drinken de koffie voorzichtig, want het is Turkse.

Omdat ze nog moeten eten, biedt de gastvrouw aan om met de broers naar een supermarkt te rijden. Van dit aanbod maken ze graag gebruik. Nadat ze zich gedoucht hebben, genieten ze van een maaltijdsalade en houden het voor gezien.

Geplaatst in Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Bihac – Josipdol

Vrijdag 25 mei 2012. Voor het eerst ontbijt op bed (bij gebrek aan stoelen op de kamer en ontbijtservice), maar het smaakt er niet minder om. Eerst bezoeken Wim en Joost de alimentari voor water dat ze vandaag weer hard nodig zullen hebben. Vanuit de stad loopt de weg meteen weer flink omhoog. Dit gaat zo door tot aan de grens met Kroatië. Daarna verleggen ze hun route om langs de Plitvic-meren te rijden.

Laatste stukje Bosnië

Laatste stukje Bosnië

De broers rijden nu door Nationaal park ‘Plitvicka Jezera’. Helaas hebben ze vanaf Bihac nog geen enkele gelegenheid aangetroffen om koffie te drinken. De cafés die ze wel zagen waren gesloten. Bij het naderen van de Plitvic-meren komt daar verandering in. Ze kunnen geen woning voorbij rijden of er worden kamers aangeboden. Bij een enkele kun je ook koffie drinken.

Bij de eerste de beste die ze tegenkomen rijden ze het erf op. Een groepje mannen staat bij het huis te praten en één van de mannen komt naar de broers toe gelopen. Ze vragen of ze een kopje koffie kunnen drinken. Hij verontschuldigt zich en zegt dat dit normaal gesproken wel kan, maar vandaag niet omdat zijn moeder is overleden. Wim en Joost condoleren de man met dit verlies en wensen hem een zijn familie veel sterkte toe. Hij vertelt hen hun nog dat ze er vrede mee hebben. Zijn moeder is 93 jaar oud geworden en heeft een goed leven gehad.

Iets verderop treffen ze klein sportcentrum aan, waar ’s winters ook geskied kan worden. Hier is eindelijk de fel begeerde koffie. Omdat ze graag een klein weggetje willen volgen dat parallel loopt aan de hoofdweg, vragen ze de barman of ze goed zitten. Hij verzekert hen dat dat het geval is.

Als ze 100 meter verderop zijn, loopt de weg echter dood. Gelukkig staat er een ambtenaar met een mooi pak aan en een stropdas om. Hij beaamt dat hij Engels spreekt, maar daar horen ze niet veel van want daar is hij zuinig mee.

Ze laten hem de kaart zien en wijzen op het weggetje. Ondanks dat dit deel van de kaart een duidelijk overzicht geeft, wil hij het groots aanpakken en de hele kaart uitvouwen (die 120 bij 120 cm meet). Daar steken ze een stokje voor en als hij de broers ook nog eens richting Bihac wil sturen, hebben ze het wel zo’n beetje gehad met deze man. Ze zoeken niet langer en keren terug naar de hoofdweg.

Ze fietsen langs de Plitvic-meren zonder het te zien. Ze dalen nog een stukje af en pakken weg nummer 42 richting Ogulin. Hun klimspieren worden weer op de proef gesteld. Ze moeten naar ruim 800 meter hoogte. Bij het naderen van Josipdol betrekt het weer erg snel. In combinatie met de afstand op de kilometerteller besluiten ze om hier te overnachten.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | Een reactie plaatsen

Kljuc – Bihac

Donderdag 24 mei 2012. Na een lekker ontbijt kunnen de broers er weer tegenaan. Niet alleen de hoofdstraat is opgebroken, ook de te volgen weg is gefreesd door de wegwerkers en wordt gevreesd door de broers. Ze weten zo langzamerhand wel wat een gefreesde weg inhoudt.

Over een lengte van ruim 8 kilometer genieten ze van dit wegdek. Ze stijgen van 260 meter naar 770 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 procent. Eenmaal op deze hoogte aangekomen rijden ze over een afstand van wel 20 kilometer op een redelijk vlakke weg. Het landschap waar ze op neer kijken heeft veel weg van een enorme golfbaan.

De broeders fietsen weer eens door een eenzaam gebied en zijn blij als ze eindelijk een bordje met een bar zien staan. Eindelijk koffie, hopen ze. Bij binnenkomst treffen ze twee bier drinkende, stug rokende mannen aan. Inmiddels ook voor de broers een vertrouwd verschijnsel, maar geen espresso.

Wel kunnen ze een kopje koffie ‘Classico’ krijgen. Ze denken dat het Nescafé is, maar het blijkt Turkse koffie te zijn. Inschenken, wachten, nog langer wachten en dan voorzichtig drinken, zodat de prut onder in het kopje blijft. In Bosanski Petrovac verdrijven ze de smaak van de Turkse koffie door een kopje echte Espresso.

Ze doen wat boodschappen en zoeken een postkantoor om een extra kaartje te posten naar Jade, Juul en Belle, de kleinkinderen van Joost. De kaarten zijn al gefrankeerd als Joost ze afgeeft aan de luie, achterover in zijn stoel liggende beambte. Gewichtig legt de man de kaarten één voor één ter controle op de weegschaal en constateert dat er dat er een zegeltje bij moet. Bijlappen dus. Een echte grammenjager.

Ze dalen af naar Bihac en gaan op zoek naar een rustplaats voor de nacht.

Het afgelegde parcours vanaf 7u45 tot Bihac

Het afgelegde parcours vanaf 7:45 tot Bihac

In het centrum aangekomen zien ze donkere wolken zich samenpakken en kort daarop breekt er onweer los. Gelukkig staan ze net op tijd onder de overkapping van een hotel/restaurant en informeren ze daar naar de prijs van een kamer die (als ze de Bosnische normen hanteren) ver boven hun budget ligt. Als ze dit kenbaar maken aan de receptionist, is hij zo vriendelijk om naar een goedkoper verblijfadres te bellen voor een kamer. Met dit belletje verdient hij 35 euro voor de broers. Voila.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Turbe – Kljuc

Woensdag 23 mei 2012. Wim en Joost hebben vannacht boven de pekara/bar geslapen, dus het ontbijt en de koffie zijn snel geregeld. Tijdens het verorberen van een koud broodje hamburger hebben ze uitzicht op een pleintje met bushalte. De scholen beginnen hier waarschijnlijk vroeg, want rond 7:00 stopt er al een schoolbusje, een verlengde Ford Transit. Één voor één stappen de tieners in en ze zijn allemaal voorzien van een rugtas. Het blijft maar doorgaan en uiteindelijk tellen de broers er 27. Ze zijn stom verbaasd dat dat allemaal in dat busje paste.

Als het busje weer weg rijdt, lezen ze op de achterkant: ‘Transportska Sarfat’. Dit verklaart wel het een en ander. Eenmaal onderweg stoppen ze bij een internetcafé waar ze koffie kunnen drinken en gebruik kunnen maken van wifi. Als ze verder gaan begint het te betrekken en houden ze het niet droog. Voor de tweede keer tijdens hun fietstocht moet het regenpak aan. Onophoudelijk daalt de regen neer. Dan weer hard, dan weer zacht.

Zo rond enen kijken ze uit naar een warm en droog plekje om iets warms te eten. De broers denken iets gevonden te hebben en pellen zich uit de regenpakken om enigszins toonbaar naar binnen te gaan. Helaas, drank is er genoeg maar geen warme hap… daarvoor moeten ze twee kilometer verderop zijn. Wim en Joost hijsen zich weer in de regenpakken om ze even later weer uit te doen.

En niet voor niets! Ze worden gastvrij ontvangen door de Duits sprekende eigenaar van het schitterende hotel/restaurant. Hij komt erbij zitten en neemt uitgebreid de tijd om de menukaart te vertalen en de nodige aanbevelingen te doen. Vrijwel alle producten komen uit eigen tuin of veestapel. De salade die ze geserveerd krijgen is dus kakelvers, evenals de door Joost bestelde kipfilet. Wim houdt het bij licht gerookt warm varkensvlees en hij is helemaal verrukt over de verfijnde smaak. Het lekkerste vlees tot nu toe! En daar heeft hij gelijk in, vindt Joost, die ook even mag proeven.

Dit is het begin...

Dit is het begin...

Bijna klaar!

Bijna klaar!

Als ze klaar zijn met eten en gaan betalen, overhandigen ze de eigenaar een klein geschenkje in de vorm van twee Delfts blauwe klompjes aan een rood wit blauw lintje. Hoe komen de broers hier aan? Carla en Dirk deden de suggestie om wat van deze klompjes uit hun voorraad mee te nemen en bij leuke ontmoetingen de mensen ermee te verrassen. Volgens Carla zijn de mensen in Bosnië er dol op, net als op onze Hollandse stroopwafels.

De man is er zeer mee in zijn nopjes en biedt de broers nog van alles aan om mee te nemen voor onderweg. Als de broers bij een alimentari stoppen voor water en cola, zien ze bij het naastgelegen restaurant Wouter en Florian onder het overdekte terras staan.

Als ze weer hoger klimmen rijden ze de laaghangende bewolking in, in de vorm van mist. Het zicht is beperkt tot 100 meter. Door extra reflectie en verlichting zorgen de broers dat ze goed zichtbaar zijn. Ze arriveren in Kljuc, waar ze een plek zoeken om te overnachten. Als ze door de opgebroken hoofdstraat rijden, zien ze Florian en Wouter voor de derde keer. Staande voor de supermarkt lunchen de heren voor de tweede keer en wijzen Wim en Joost op een sobe die ze net gepasseerd zijn.

Ze rijden echter door, richting het centrum, in de verwachting nog wel iets tegen te komen. Niets blijkt minder waar, de door Wouter en Florian aangewezen sobe is het enige overnachtingsadres in Kljuc. De broers worden warm ontvangen. Letterlijk en figuurlijk, het doet hun verkleumde lijven goed. De natte spullen leggen ze op de verwarming en stappen onder een heerlijk warme douche. Als ze dan ’s avonds rijst met goulash eten, ziet de wereld er weer heel anders uit.

Geplaatst in Bosnië 2012 | 2 reacties

Sarajevo – Turbe

Dinsdag 22 mei 2012. Voor de laatste keer worden Wim en Joost verwend door Carla met een heerlijk ontbijt, terwijl buiten de regen gestaag naar beneden valt. Ze hebben alle tijd om de tafel alle eer aan te doen. Doordat het zo regent stellen ze hun vertrek uit. Rond 10:00 uur, als het droog is, nemen ze afscheid van Carla en stappen ze op de fiets.

De geplande route kunnen ze vrij makkelijk vinden en al snel rijden ze op de weg naar Travnik. Ondanks dat de route over een gele weg op de kaart liep, blijkt er toch ontzettend veel verkeer te rijden. Dat hadden de broers niet verwacht. Met uitzondering van één klim, rijden ze vandaag de hele dag door een breed glooiend dal. Een beetje saai.

De weergoden zijn hun echter goed gezind, het blijft droog en ’s middags laat de zon zich regelmatig even zien. Terwijl Joost in de supermarkt hun kostje bijeen scharrelt en Wim de fietsen bewaakt, komen er nog twee fietsers aan om inkopen te doen. Ze stellen zich voor als Florian en Wouter en zijn onderweg van Istanbul naar Amsterdam.

Ze laten Travnik voor wat het is en rijden nog zo’n 10 kilometer door naar Turbe. De broers kijken rond voor een kamer (sobe) en vinden er één boven een bar, pekara en een minimarket. Alles bij de hand. De fietsen stallen ze in een container tussen zakken meel en een noodaggregaat. Kunnen ze lekker opladen voor morgen.

Als de aardige eigenaar ons naar de kamer brengt, knipt hij niet alleen het licht aan maar ook de elektrische boiler schakelt hij in. Dat wordt dus even wachten met douchen. Die tijd benutten de broers met zoeken naar een eetgelegenheid. Het valt niet mee om iets te vinden voor een fatsoenlijke maaltijd. Het zal wel Bosnische fastfood worden. Dit blijkt inderdaad de enige mogelijkheid te zijn. Vanavond geen slaapmutsjes. Dat is vervelend, maar niet meer dan dat.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Sarajevo

Maandag 21 mei 2012. Vandaag ontbijten Wim en Joost in de woonkamer. Het kan ook op het balkon, mits ze een regenpak aantrekken. Het water valt met bakken uit de lucht. Ze eten weer heerlijk vers brood, wat Dirk nog speciaal voor hen bij de bakker heeft gehaald voordat hij naar zijn werk ging.

Rond 10:00 is het vrijwel droog. Gewapend met een paraplu lopen Wim en Joost samen met Carla naar de oude binnenstad en kopen daar wat souvenirs voor het thuisfront. Als de magen beginnen te knorren, brengt Carla de broers naar een pekara (bakker). Ze proeven daar verschillende soorten burek, gevuld met onder andere spinazie, kaas, vlees of aardappel. Ze zijn allemaal even lekker.

Daarna bezoeken ze de expositie van de World Press Photo, waar ze gruwelijke maar ook imponerende afbeeldingen voorbij zien komen. Het is een indrukwekkende tentoonstelling, zeker in een stad als Sarajevo, waar je op vele plaatsen nog aan de oorlog herinnerd wordt.

Aan het einde van de middag voegt Dirk zich bij de groep en brengt de broers met de auto naar het Tunnelmuseum. Deze 800 meter lange tunnel, die onder het vliegveld doorloopt, was de enige mogelijkheid om van het belegerde Sarajevo naar een vrije corridor te komen zonder onder vijandelijk vuur te komen liggen. De tunnel is geheel met mankracht in vier maanden en vier dagen uitgegraven. Het is voorzien van een soort rail voor transport met een lorry. De afmetingen van de tunnel zijn bescheiden; één meter breed en één meter zestig hoog.

Ze drinken een drankje bij een forellenkwekerij aan de rand van Sarajevo, waar het heerlijk rustig en schaduwrijk is. Het is namelijk behoorlijk warm. Op de terugweg zijn ze blij dat – dankzij een tip van Wim – de arko van Dirk zijn auto sinds lange tijd weer functioneert (arko = alle ramen kunnen open).

Ze besluiten de dag zoals ze intussen gewend zijn, lekker eten in de stad. Het slaapmutsje komt weer uit dezelfde fles als gister, voor elk been één. Welterusten Sarajevo, het waren twee geweldige dagen.

Vrienden in Sarajevo

Vrienden in Sarajevo

Bekeerd? (Imam op de achtergrond)

Bekeerd? (Imam op de achtergrond)

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Sarajevo

Zondag 20 mei 2012. Wim en Joost ontbijten deze morgen op het zonnige terras waar ze een geweldig uitzicht hebben over de stad. Het Bed & Breakfast-verleden van Carla uit zich door een tot in de puntjes verzorgde ontbijttafel. De broers genieten er met volle teugen van. Het is zo gezellig dat de tijd voorbij vliegt. Nadat de ontbijttafel afgeruimd is, brengen Dirk en Carla de broers met de auto naar één van de mooiste uitzichtpunten over Sarajevo.

Uitzicht op Sarajevo

Uitzicht op Sarajevo

Opvallend zijn de vele grote begraafplaatsen van de moslims die tijdens de laatste oorlog zijn omgekomen. Elk graf is voorzien van een witte zuil. Door de grote oppervlakte van deze begraafplaatsen (er zijn meer dan 11.000 slachtoffers gevallen) zie je ze als witte vlekken tegen de berghellingen liggen. Het is een indrukwekkend gezicht. Waar je ook uitkijkt over Sarajevo, overal zie je minaretten van de meer dan 100 moskeeën.

Ze lunchen in de oude binnenstad en eten Cevapi. Dit gerecht bestaat uit kleine gebakken runderworstjes (naar keuze 5, 10, 15 of 20 stuks). Het is een soort pitabrood met een stukje verse kaas. Ze krijgen er een groot glas klonterige yoghurt bij. Lekker fris.

Na een wandeling door de oude binnenstad bezoeken ze het Plaza Hotel. Verwoest door de oorlog, maar geheel herbouwd. Op de bovenste verdieping is een bar-restaurant, dat in een tijdspanne van 2,5 uur eenmaal ronddraait.

Omdat ze over hun biertje geen 2,5 uur doen, besluiten ze een gedeelte van de stad te bekijken. Ze sluiten de dag af bij restaurant Picolo Mondo, waar ze op het terras ter afwisseling een heerlijk bordje spaghetti nuttigen. Als voorafje nemen ze een heerlijk soepje van het huis.

Het toeval wil dat de eigenaar (een fervent motorrijder) de broers tijdens een rit heeft zien fietsen in de buurt van Konic. Hij waardeert het zeer wat de broers doen en laat dat mede blijken door ze te verrassen met een liter zelf gestookte rakija. De fles wordt geopend en ze proeven een glaasje. Volgens de kenner in ons midden is hij van uitzonderlijke kwaliteit en bij uitstek geschikt als slaapmutsje.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Prozor – Sarajevo

Zaterdag 19 mei 2012. Wim en Joost hebben geen goede nachtrust gehad, dankzij de jongelui. Ze hadden het anders gehoopt, omdat ze vandaag in Sarajevo aan willen komen. Dat is een afstand van ruim 100 kilometer. Het is alsof de kok dat wist, hij brengt ze namelijk twee grote omeletten met knapperig vers gebakken brood.

Eenmaal op de fiets maken ze ze een lange, snelle afdaling, die ook nog bitter koud blijkt te zijn. Wat verlangen ze naar hun winterhandschoenen! Die zitten echter onderin de tas. Na de afdaling wordt de kou weer snel verdreven door een pittige lange beklimming van 9%.

Tussen de middag moeten de broers altijd improviseren om ergens te kunnen zitten en een boterham te eten. Vandaag doen ze dat in een kraakpand, in gezelschap van twee zwerfhonden. Vijftien kilometer voor Sarajevo, net op het moment dat Wim en Joost hun dorst staan te lessen, worden ze verrast door Dirk en Carla. Zij volgen vanaf de Kroatische kust deels dezelfde route als de broers.

Wim en Joost bestuderen de routekaart met Dirk

Wim en Joost bestuderen de routekaart met Dirk

Op weg naar Sarajevo

Op weg naar Sarajevo

Dirk is door zijn werkgever voor een aantal jaren gestationeerd in Sarajevo samen met Carla, zijn vrouw. Totdat ze terug komen woont Wim zolang in hun huis en verzorgt hij onder andere twee katten, twee ganzen, een toom kippen, een kraaiende haan en twee tuinen. Behendig loodsen Dirk en Carla de broers (alsof het hun dagelijks werk is) naar hun fraaie woning met een schitterend uitzicht over de stad.

Daar fietsen de broers

De straten van Sarajevo

De straten van Sarajevo

De fietsen gaan voor twee dagen in de garage en de broers mogen een mooie kamer uitzoeken.

Aankomst Sarajevo

Aankomst Sarajevo

Nadat Wim en Joost zich opgefrist hebben, gaan ze met z’n vieren lekker eten en drinken in de stad.

Dirk en Carla hebben zo hun adresjes

Dirk en Carla hebben zo hun adresjes

Nom nom nom van der Male

Nom nom nom van der Male

Nadat ze terug zijn gekeerd uit de stad, kijken ze nog naar de finale van de Champions League. De pittige fietsdag en het afzakkertje eisen hun tol. De oogjes van de broers vallen, ondanks de spannende finale, regelmatig dicht. Snel zoeken ze hun bed op, want morgen wordt het een drukke dag.

Geplaatst in Bosnië 2012 | Een reactie plaatsen

Tijarica – Prozor

Vrijdag 18 mei 2012. Na een stevig ontbijt stappen Wim en Joost weer op, uitgezwaaid door hun gastheer en gastvrouw.

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Mali Berlin, voor een goede nachtrust

Na 9 kilometer passeren ze de grens van Bosnië-Herzegovina en niet veel later rijden ze bovenlangs het Busko, een meer waar ze genieten van een prachtig uitzicht. Rond het middaguur arriveren ze in Tomislavgrad, een iets grotere plaats waar opvallend veel jeugd rondloopt. De meesten dragen een t-shirt met daarop de naam van hun school.

Op weg naar Tomislavgrad

Op weg naar Tomislavgrad

Omdat ze nog geen Bosnisch geld hebben, zoeken de broers een bankomat. Deze vinden ze al snel en hiermee voorzien ze zichzelf van de nodige marka’s. Omrekenen van euro’s naar marka’s is simpel: de marka-prijzen delen door twee is de prijs in euro’s. Omdat het nogal koud en winderig is, besluiten ze in één van de vele eettentjes iets warms te nuttigen.

De keus valt op Grill Winnie Pooh. Binnen bekijken ze de plaatjes met daarop de verschillende menu’s. Ze hebben het er over wat al die vreemde namen op ons bordje kunnen brengen. Als de broers aan de beurt zijn vragen ze aan de mevrouw of ze Engels spreekt. Ze antwoordt met: “Nee, maar ik spreek wel een beetje Nederlands”. Ze stelt zich voor als Nikoliha Jude. Ze heeft gedurende 3 jaar in Helmond gewoond, nadat ze uit Bosnie voor het oorloggeweld gevlucht was. Bij terugkeer is ze deze grill begonnen. Ze beveelt de broers aan om ‘Cevapi’ te nemen (een typisch Bosnisch gerecht). Weer een verrassende ontmoeting rijker verlaten Wim en Joost Tomislavga, zich afvragend of toeval nu wel of niet bestaat.

Langzaam maar gestaag klimmen ze vele kilometers tot een hoogte van 1270 meter en komen dan op een hoogvlakte. Hun vrienden uit Sarajevo die gisteren deze weg in tegengestelde richting reden, berichtten hen dat er een flink pak sneeuw lag en vroegen zich af of de broers wel sneeuwkettingen bij hun hadden.

Een videoboodschap voor Wim en Joost

Maar na een dag met veel zon, in combinatie met de ‘bora bora’, had er voor gezorgd dat de sneeuw grotendeels was weggesmolten.

Winterbanden verplicht

Winterbanden verplicht

Er ligt echter nog voldoende sneeuw om even te sneeuwballen.

De ballenjongens

De ballenjongens

De hoogvlakte die zich over een lengte van ruim 20 kilometer uitstrekt, maakt een verlaten en desolate indruk op de broers. De enige activiteit die ze waarnemen is een kudde schapen, met op afstand een herder. De vier honden die deze kudde normaal in het gareel houden, zien waarschijnlijk zelden fietsers. Ze komen blaffend en grommend op de broers afrennen. Omdat de herder niet ingrijpt zijn Wim en Joost zelf genoodzaakt om in te grijpen en ze grijpen naar hun Dazzer.

Het effect is elke keer weer verbluffend en voor de broers uiterst amusant! Zodra de honden het hoogfrequente signaal ontvangen, staan ze direct stil, zakken iets door de achterpoten, de staart gaat naar beneden en ze maken meteen rechtsomkeert tot ze buiten het bereik van het signaal zijn. Een tweede poging wordt zelden ondernomen.

De broers fietsen door.

Mooi Bosnië

Mooi Bosnië

Bosnische Sandeman

Bosnische Sandeman

Na 90 kilometer vinden Wim en Joost het welletjes en besluiten ze om in Prozor te overnachten. Aangezien hier geen camping is, melden ze zich aan bij motel Rama (vernoemd naar de nabijgelegen rivier). Bij het binnenrijden van deze plaats horen ze de kerkklokken luiden en zien ze vele zeer chic geklede jongelui naar de kerk gaan. De broers houden het maar op een trouwpartij. Motel Rama heeft voor hun een mooie en nette grote kamer op de derde verdieping. De fietsen mogen de nacht doorbrengen in de garage.

Als ze vanaf daar hun bagage naar boven brengen komen ze langs een feestzaal met lange rijen keurig gedekte tafels. Zelfs de stoelen zijn voorzien van een wit overtrek met op de rugleuning een mooie witte strik. Hier kunnen de broers vanavond waarschijnlijk niet eten, maar de eigenaresse stelt ze gerust. Er is namelijk nog een kleine zaal, weliswaar minder chic aangekleed, waar ze vanavond kunnen eten.

De vriendelijke, Duits sprekende ober die de maaltijd serveert vertelt dat er geen bruiloft is, maar dat er een feest gehouden wordt door scholieren die hun eindexamen van de middelbare school hebben gehaald. Het is een Bosnische traditie. Ze gaan eerst naar de kerk en daarna hebben ze een uitbundige feestavond. En ja, uitbundig was het, tot 4 uur in de morgen.

Geplaatst in Bosnië 2012, Kroatië 2012 | 1 reactie

Ancona – Split – Tijarica

Donderdag 17 mei 2012. “Nou dat was me het nachtje wel!” Vanwege de bora bora ging de ferry aardig tekeer en werden de broers nogal eens wakker geschud door het rollen en stampen van het schip. Omdat ze de afvaart niet wilden missen, zijn ze opgebleven tot 12 uur. Ook toen stond er nog een stormachtige wind.

Zodra het schip los was van de kade werd het door een klein loodsbootje begeleid door de havenhoofden. Het was ongelofelijk hoe dat bootje tekeer ging, het danste op de wilde golven en het verbaasde de broers dat het niet omsloeg. Eenmaal buiten de havenhoofden spoedden ze zich naar de hut om snel plat te gaan liggen. Hiermee voorkom je zeeziekte, wist Joost uit ervaring.

De broers ontbijten in hun hut met een brood dat al twee dagen met hen mee reist. Hun Belgische vrienden zeggen: “Er is brood, of geen brood”. Met andere woorden: oud brood bestaat niet. Het vertrouwen in de voedselvoorziening aan boord is sinds de warme hap van gisteravond tot het dieptepunt gedaald. Vandaar de eigen catering. Ze wagen zich nog wel aan een cappuccino, maar helaas. Het is de slechtste en de duurste tot nu toe.

In overleg met hun vrienden en de Nederlandse ambassade in Bosnië wijzigen de broers hun voorgenomen route. Het bezoek aan Mostar komt hiermee te vervallen, evenals de voorgenomen treinreis naar Sarajevo. Ze doen dus alles per fiets. In Split zoeken ze een printshop die van hun wegenkaart de nieuwe route op een handzaam formaat afdrukt zodat ze goed in het kaartenvak van de stuurtas passen.

Al snel boeken ze resultaat. Vanaf Split gaat het enkel bergop, bijna altijd 8% met soms een stukje van 5% (om bij te komen). Als ze naar een hoogte van 730 meter klimmen zien ze rondom zich besneeuwde bergtoppen. Negen kilometer voor de grens met Bosnië zien ze pension Mali Berlin.

Bij alle voorzieningen staat ook een bedje getekend. Dat komt goed uit, want de pijp is aardig leeg. De broers twijfelen geen moment en vragen of ze kunnen blijven slapen. Eén van de zonen van de eigenaar is toevallig thuis en denkt dat we voor 30 euro een tweepersoons kamer kunnen krijgen en dat zijn vader, die nog met zijn middagdutje bezig is, het hiermee wel eens zal zijn.

De fietsen gaan de garage in en Wim en Joost installeren zich in hun kamer. De badkamer delen ze met de hele familie. Als er geklopt wordt, staat de uitgeslapen eigenaar voor de deur met een paar slippers in de hand. Het is de bedoeling dat de broers, zodra ze op de woonetage zijn, hun schoenen uit doen en verder slipperen. Met de zoon spreken ze in het Engels en met de vader in het Duits. De vader heeft twintig jaar in Duitsland gewerkt, vijf jaar als ober en vijftien jaar als eigenaar van een restaurant.

De hele familie is erg aardig en gastvrij en de zoon wil alles weten van de fietstocht. Hij is niet enkel geïnteresseerd in de fietstocht, maar vraagt ook of het waar was dat in Amsterdam vrouwen van goede wil voor de ramen zitten en of er een prijslijst bij hangt. Ook is hij op de hoogte van coffeeshops en spacecake.

Amsterdam, here i come!

Amsterdam, here i come!

Voorafgaand aan het eten krijgen de broers een glas wijn aangeboden, door de eigenaar zelf vervaardigd. Ze hebben voortreffelijk gegeten met het huiswijntje erbij. Na het eten laat de eigenaar de jerrycan nog eens rondgaan. Een lekker slaapmutsje voor een goede nachtrust.

Geplaatst in Bosnië 2012 | 1 reactie

Piana di Potenza – Ancona

Woensdag 16 mei 2012. Wim en Joost zijn benieuwd wat voor ontbijt ze krijgen voorgeschoteld in het hotel. Het Italiaanse ontbijt stelt normaal gesproken niet veel voor. Een kop koffie en een croissant, daar blijft het meestal bij. Als ze de eetzaal binnenkomen zijn ze aangenaam verrast. Er staat zowaar een ontbijtbuffet waar je als fietser je maag goed mee kan vullen.

Als ze van alles willen proeven halen ze de ferry naar Split vandaag zeker niet, dus houden ze zich een beetje in. De portier vertelt de broers vol trots dat enkele ploegen uit de Giro in dit hotel hebben overnacht. De garagebox waar de fietsen van Wim en Joost de nacht doorbrachten was ook gebruikt voor materiaalopslag van de wielerploegen. Wat een eer voor de fietsen om daar te mogen staan.

Welke coureurs de kamer van Wim en Joost deelden mogen ze niet doorvertellen van de portier. Bij vertrek verzoekt de portier één van de dames achter de bar om de bidons te vullen met gekoeld flessenwater. Vier liter in totaal!

Het weer is aangenaam. Rond een uur of tien zien de broers al 20 graden op de thermometer, de jasjes kunnen wel uit. Deze stop benutten ze tevens om een kopje koffie te drinken. De barman heeft al snel in de gaten dat ze geen Italianen zijn, ondanks het feit dat ze intussen vloeiend om twee kopjes koffie kunnen vragen. Hij gaat over op Engels en vraagt honderduit. Iedere vraag en elk antwoord wordt rap vertaald in het Italiaans voor de overige klanten. Mogelijk heeft hij connecties met het Kroatisch verkeersbureau, want hij geeft de ene na de andere tip over dat land.

Elke nieuwe bezoeker die binnen komt wordt meteen op de hoogte gebracht van alle ins en outs. Hij heeft het er maar druk mee. Nadat ze alweer een kilometer of drie gereden hebben, worden ze aangehouden door een man die ze herkennen als één van de bezoekers van de bar. Hij spreekt geen Engels, maar adviseert de broers met behulp van hun kaart een andere route te nemen die minder heuvelachtig is.

Ze nemen zijn advies ter harte en vervolgen hun weg. In het stadje Osimo kost het weer moeite om de juiste uitvalsweg te vinden, maar een vriendelijk echtpaar uit een fruitwinkeltje neemt alle moeite om te helpen waarbij ze een oudere man (die zich er herhaaldelijk mee wil bemoeien) vakkundig de mond snoert. Ondanks het taalprobleem heeft ze het de broers prima uitgelegd. Ze zoeven binnen no time de stad uit op de goede weg.

Het weer verandert ondertussen snel, dreigende wolken pakken samen en de wind trekt fors aan. Voor de broers uit een ongunstige richting, ze hebben hem pal tegen. Wim en Joost hadden de verwachting dat hoe dichter ze bij de kust zouden komen, hoe vlakker het zou worden. Niets is echter minder waar: het blijft heuvelig tot aan de waterkant. De regengoden zijn ons goed gezind, er vallen slechts enkele spikkelbuitjes.

In de ferryterminal waar ze rond één uur arriveren, kopen ze de tickets voor de nachtferry naar Split. Gelukkig is hier een goed werkende wifi-verbinding, waarmee alle opgeslagen berichten en diverse foto’s van de tablet binnen een half uur kunnen worden verzonden. Dat is de laatste dagen wel anders geweest, de broers hebben nogal problemen met Gmail gehad.

Omdat ze moeten wachten tot half zeven voor ze aan boord mogen, hebben ze alle tijd om wat opgelopen achterstand in te halen onder het genoot van een flink bordje spaghetti carbonara. Het is inmiddels al half twaalf en ze liggen nog steeds voor de wal. De afvaart is drie uur vertraagd vanwege storm op de Adriatische zee. De verwachting is dat ze morgenochtend rond tien uur in Split arriveren. Het is vervelend, maar niet meer dan dat.

Ja Bas, wij kunnen er ook wat van!

Ja Bas, wij kunnen er ook wat van!

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Bevagna – Piane di Potenza

Dinsdag 15 mei 2012. Nadat de broers hun warme broodjes (voorzien van roomboter, marmelade en chocopasta) een goed plekje hebben gegeven, verlaten ze de camping en nemen op advies een andere, minder steile weg. Tussen Bevagna en Foligno verlaten ze de Rietsmaroute en gaan gebruik maken van een Michelin wegenkaart, schaal 1 op 200.000.

Het valt niet mee om in Foligno de juiste uitvalsweg naar Nocera Umbra te vinden. Uiteindelijk de juiste weg gevonden, dachten ze. Ze belonen zich met een koffie +. Voor alle zekerheid in de bar maar even navragen aan de baristo. Blijkt dat ze toch nog verkeerd zitten, het scheelt maar één straat, maar toch. De koffie smaakt er niet minder om.

Vanaf Foligno tot Passo Cornello moet het nodige klimwerk verricht worden om het hoogste punt van 818 meter te bereiken. Het bergop fietsen gaat de broers steeds beter af! De snelle afdaling tot 470 meter mondt uit in een smal dal, dat over een lengte van tientallen kilometers vrijwel vlak is. Het rugwindje bepaalt mede dat ze op dit traject gemiddeld 28 kilometer per uur rijden.

Zicht op het einde van het dal

Zicht op het einde van het dal

Tijdens de lunch die ze nuttigen in een parkje met speeltoestellen laten ze de tenten drogen, mede met het oog op de mogelijkheid dat ze een hotelovernachting moeten maken. Dit omdat er aan de gekozen route geen campings zijn. De rust in het parkje wordt weldra wreed verstoord door een flinke schoolklas, begeleid door twee juffen.

Voordat het kroost zich op de toestellen werpt, graaien de broers als een speer al hun attributen bij elkaar. Gelukkig is alles vrijwel droog. Je kunt je afvragen hoe het komt dat ze zo vaak de tent moeten drogen. Door de koude nachten condenseert de waterdamp die ze uitademen tegen de binnenkant van de buitentent en omdat ze vroeg opbreken krijgt de zon geen kans om een en ander te drogen.

Het vinden van een hotel levert nogal wat problemen op. Bordjes met aanduidingen zat, maar nergens staat erbij vermeld wat de afstand is. Op de bonnefooi een bordje volgen doen ze niet meer, dat hebben ze één keer gedaan naar een COOP supermarkt (na de halve stad en ruim twee kilometer verder doemde het pand voor ons op). Hier worden ze niet vrolijk van, zeker als ze ook nog terug moeten rijden naar de route.

De broers hebben zichzelf overtroffen met de 128 kilometer die ze vandaag afgelegd hebben. Ze vieren dit met een flesje cola en een pakje Tuc. Als Wim op de hotelkamer de dop van de fles losdraait sproeit de cola de hele kamer rond. De Trevi-fontein in Rome is er niets bij. Het water van de Trevi-fontein zal zeker niet zo plakken op de vloer als de cola. De dader kuist de boel met een handdoek van het hotel, zo is de vloer ook weer eens gedweild, ze zullen de Van der Males wel dankbaar zijn! Omdat de kamerhuur voor één nacht nogal hoog is, laten ze het restaurant links liggen en gaan rechts naar een nabijgelegen bar voor een broodje en een flesje water zonder prik. Je ziet: ze leren snel.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Borgaria – Bevagna

Maandag 14 mei 2012. Als de broers erop rekenen dat ergens een campingwinkel is en als die gesloten blijkt te zijn, dan hebben ze de volgende morgen accuut een ontbijtprobleem. Ook vandaag dus geen brood. Het noodrantsoen (door Wytske meegenomen) komt nu goed van pas. Ze zien dat er gisteravond laat nog een fietskampeerder bij is gekomen. Opvallend is dat zijn tent bijna identiek is aan die van Joost. Zijn fiets is een Gazelle, dus de eigenaar moet haast een Nederlander zijn. Er is echter nog geen teken van leven.

Als geste naar deze fietser zetten Wim en Joost hun tafel en stoelen bij zijn tent neer. Ze bekijken nu zijn fiets van iets dichterbij en zien op het achterspatbord de sticker van een rijwielhandel uit Vries. Ze hadden al een licht vermoeden maar nu weten ze het bijna zeker: dit moet Klaas zijn, die ze verleden jaar regelmatig op de camping ontmoetten.

Het blijkt inderdaad zo te zijn. Klaas is stomverbaasd en kijkt alsof hij water ziet branden als ze hem middels een luide kreet opmerkzaam maken dat ze ook aanwezig zijn. Het weerzien is allerhartelijkst en Klaas wil onmiddellijk een andere campinggast inschakelen om het weerzien op de gevoelige plaat vast te leggen. De broers stellen voor dat ze eerst wat bijpraten op deze toch wel onverwachte ontmoeting. Zo gezegd, zo gedaan.

Klaas tussen de familie Petje

Klaas tussen de familie Petje

Na de fotosessie nemen ze afscheid van Klaas die binnen enkele dagen Rome zal bereiken, om daar zijn laatste stempel te halen in het Vaticaan. Eenmaal weer onderweg ontmoeten ze twee Nederlandse fietsers en maken uiteraard een praatje. Terwijl ze daarmee bezig zijn, passeren er nog vier Nederlandse mannelijke fietsers die hen groetend voorbij zoeven.

In een klein supermarktje waar Wim en Joost brood en beleg kopen, mogen ze eerst diverse kazen proeven om zo te beoordelen welke een beetje pittig van smaak is, want daar houden ze van. Ze maken de winkelmevrouw duidelijk dat ze zes plakjes willen. Ze pakt het grote kaasmes en voor de broers het in de gaten hebben heeft ze al twee plakken van een centimeter dik afgesneden.

Om te voorkomen dat ze de rest van de reis voldoende kaas hebben grijpen ze in en roepen “Basta!”. Ze vinden het wel sneu voor het aardige meisje, want ze had voor hun bestelling een nieuwe kaas aangesneden. Ze vat het sportief op en laat hen ook nog van de prosciutto (ham) proeven, vers van het mes. Hier kunnen ze geen weerstand aan bieden, ze snijdt vakkundig vier mooie plakken af.

Voordat ze vertrekken eten ze buiten nog een banaantje op. De moeder van het meisje vertelt vol trots dat domani de Giro hun dorp aandoet. Ze maken haar duidelijk dat ze het jammer vinden dat ze een dag te vroeg zijn, maar nu ze het weten zullen ze alvast de route richting Assisi verkennen.

Het venijn zit vandaag weer in de staart. Zwaar hijgend, de fietsen vooruit duwend, bereiken ze de camping. Tegen 20% stijgingspercentage is niet op te fietsen. De hartelijke ontvangst (in het Nederlands) op camping Pian di Boccio maakt alles weer goed. Ze krijgen zelfs een welkomstgeschenk, een fraai vormgegeven flesje olijfolie van eigen bodem.

Nadat ze geïnstalleerd zijn, maken ze een rondje over een deel van de camping. Ze komen onder andere langs een groot zwembad en veertien appartementen die vrijwel gereed zijn voor gebruik. Op de daken wordt een zonnecelsysteem geïnstalleerd dat een vermogen oplevert van 43 kW, vrijwel voldoende om de totale behoefte van de camping te dekken. Het gehele complex (camping en olijfgaard) omvat ruim 70 hectare.

Als ze ’s avonds een vorkje prikken in het campingrestaurant, wordt een en ander muzikaal begeleid door het zoontje Max die ruim één jaar oud is (hij heeft talent). Dat kan ook gezegd worden van de mevrouw die in de keuken de scepter zwaait. De broers smullen van een heerlijke boerensoep waarin o.a. spelt, bonen en vlees is verwerkt.

Pianomuziek bij het diner

Pianomuziek bij het diner

Ook het tweede gerecht, een soort varkensrollade met daarbij een pruimenmoes mag er zijn, een heerlijke combinatie. De service reikt zo ver dat ze de volgende morgen al om half acht vers gebakken broodjes af kunnen halen. Met dit mooie vooruitzicht duiken de broers de slaapzak in.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Fiano Romano – Borgaria

Het is vandaag zondag, een feestdag want op zondag drinken de broers altijd twee keer koffie. Dat is hier in Italië geen straf! Omdat ze nu in tegenovergestelde richting fietsen op de zogenaamde lichtere route, is de kans groot dat ze Romegangers tegenkomen. Vandaag treffen ze de eerste twee. Ze maken een praatje en wisselen wat ervaringen uit en komen zo te weten dat ze hoogstwaarschijnlijk Klaas uit Noord-Drenthe (die we kennen van het pelgrimsavontuur van vorig jaar) in Verona hebben ontmoet. Rond 14:00 zijn Wim en Joost op hun overnachtingsadres: camping Monti del Sole nabij Borgaria.

Plaatje!

Plaatje!

De oude campingbaas die net wegrijdt op zijn tractor komt snel terug om de broers in te schrijven. Ze zien dat ze gebruik kunnen maken van hun ACSI kortingskaart en het oude baasje beaamt dat dit mogelijk is. Als blijkt dat ze met twee kleine tentjes zijn is er een klein probleempje: de ACSI-korting telt maar voor één tent, ongeacht de grootte. Hij zegt dat hij iets gaat regelen, pakt de telefoon en belt de directie.

Tijdens het gesprek steekt hij triomfantelijk zijn duim omhoog en zegt “pas de problème”. Hij spreekt Frans met de broers omdat Engels niet zijn sterkste kant is. Nadat de formaliteiten zijn afgewikkeld begeleidt hij hen naar een groot kampeerveld waar ze een plaatsje mogen uitzoeken. Als ze naderhand bij de receptie informeren of het restaurant vanavond geopend is, maken ze kennis met de directie: een jonge vrouw van circa 35 jaar, het blijkt de dochter van het oude baasje te zijn.

Het restaurant en de winkel zijn gesloten, maar ze biedt aan dat haar vader hen vanavond naar een nabij gelegen pizzeria kan brengen en hen na de maaltijd weer komt ophalen. Wim en Joost gaan graag op haar voorstel in en zeggen toe om om 20:00 bij de receptie gereed te staan. Tijdens de maaltijd hebben ze leuk contact met de pizzabakker, die zijn werkterrein tegenover hun tafeltje heeft.

De goede man is betooid met een bril volgens de laatste mode: groot, zwart en met mooie dikke glazen. Wim vraagt hem of hij een foto van de broers kan nemen met de tablet. Hij neemt er niet één, maar vier. De beste hebben ze uitgezocht. Als dank stoppen ze hem het adres van Hans Anders toe.

Foto genomen door een pizzabakker!

Foto genomen door een pizzabakker!

Voldaan keren ze huiswaarts in de auto van de campingbaas, die hen vanwege de regen en onweersbuien keurig voor de tent afzet. Als dat geen service is!

Geplaatst in Italië 2012 | 3 reacties

Bericht van Mister Sisi But

Zoals de broers beloofd hadden aan meneer Sisi But, hebben ze hem zijn foto toegestuurd. Ze kregen een leuk mailtje terug:

Dear Mr. Wim van der Male,

thank you very much for your picture: it is a good memory of your stay
in the Camping Amiata of Casteldelpiano.

We hope to meet you again. Best regards.

Antonio

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Prima Porta – Fiano Romano

Zaterdag 12 mei 2012. Vandaag starten de broers het tweede deel van de fietstocht, met als eindbestemming Sarajevo. In Italië kunnen ze tot Assisi gebruikmaken van de Reitsmaroute. Omdat de verwachting is dat het vandaag een zeer warme dag wordt, zijn ze al vroeg op pad. De te fietsen afstand vandaag valt mee, ongeveer 43 kilometer. Er is wel een adder onder het gras vandaag: een behoorlijk aantal pittige hellingen. Een makkie zal het dus niet worden.

De combinatie van het stijgingspercentage en de hitte sloopt de broers vakkundig. Ze zijn dan ook erg blij dat ze om 13:00 op de camping arriveren. Ze zoeken een mooi schaduwrijk plekje en zetten snel de tenten op, want er moet ook nog gegeten worden. Voor het eerst tijdens deze fietstocht kunnen ze een tafel en twee stoelen organiseren. Nadat ze die schoongemaakt hebben kunnen ze vorstelijk zitten. Wat een luxe!

Zonnig weer, schone was, tafel en stoelen, wat wil je nog meer!

Zonnig weer, schone was, tafel en stoelen, wat wil je nog meer!

Er blijken nogal wat Nederlandse gasten op de camping aanwezig te zijn, dat houdt in dat Wim en Joost regelmatig aanloop hebben. Op zich heel leuk, maar het plan is om eens flink aan het reisverslag te werken. Dat lukt dus niet helemaal. De broers leggen zich er maar bij neer en trakteren zichzelf op een biertje.

Terwijl ze hun biertje drinken is de Engelse overbuurman druk in de weer. Ze denken dat hij iets in watermanagement doet, omdat hij niet bij de kraan is weg te slaan. Emmers water halen en emmers water terug brengen, zelfs een rollende watercontainer wordt tot de nok toe gevuld. Wim en Joost denken in eerste instantie dat hij hiermee het gras gaat rollen, maar dit is niet het geval. Wat hij met al dat water doet weten ze niet precies, maar ze zien hem later wel samen met zijn vrouw van een waterijsje smikkelen.

’s Avonds eten de broers op Italiaanse wijze bereide spaghetti. Het is een experiment dat bijzonder goed uitpakt. Honger zullen ze niet krijgen vannacht en met hun bescherming is het ook wel in orde, want sinds ze hier staan is de carabinieri (politie) al 3 keer langs gereden.

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Prima Porta – Rome – Prima Porta

Vrijdag 11 mei 2012. Gisteravond laat werd er op de camping omgeroepen dat er vandaag een staking zou zijn van het openbaar vervoer. De Randstadrail en metro rijden echter wel, van 7:00 tot 9:00, daarna wordt er gestaakt en vanaf 17:00 uur rijden ze weer.

Om 07:00 staan Wim en Joost bij de shuttlebus die hen naar het station van Prima Porta zal brengen. Vanaf daar gaan ze met de trein en metro richting het centraal station van Rome, waar ze voor achten arriveren. Hier hebben ze afgesproken met Wytske en Patricia (Wytske is de vrouw en Patricia de dochter van Joost). Ze vonden het leuk om de broers onderweg te ontmoeten en maken er een vijfdaagse stedentrip van.

Omdat de Van der Males maar één dag in Rome zijn en geen gebruik van de metro kunnen maken, besluiten ze gebruik te maken van een hop on, hop off bus. Deze bussen rijden langs alle belangrijke bezienswaardigheden. Bij iedere halte kun je in- en uitstappen en zo zelf bepalen wat je wil bezoeken. Op deze manier bezoeken ze vrijwel alle highlights van Rome: van de Sint Pieter tot de Trevi-fontein, het is allemaal zeer indrukwekkend.

Koffie verkeerd

Koffie verkeerd

Na een heerlijke maaltijd met een attente en zeer gezellige gastvrouw nemen de broers afscheid van de familie en spoeden ze zich naar het centraal station, waar ze via talloze roltrappen uiteindelijk op het juiste perron terechtkomen. Het valt hen op dat iedereen veel haast heeft. Na vier haltes stappen ze uit de metro om over te stappen op de bovengrondse Randstadrail. Aan alle kanten worden ze voorbij gerend door hun medepassagiers, alsof er thuis de hoofdprijs wacht.

Als de broers bovengronds zijn en het station binnengaan, zien ze nog net de rode achterlichten van de wegrijdende trein. Een ijverige spoorwegbeambte blokkeert met behulp van een rood lint het perron. Een agent van de politie bekijkt op enige afstand of alles ordentelijk verloopt. Het is iets over achten en de staking is weer begonnen. Die medepassagiers waren blijkbaar beter op de hoogte dan de broers.

Daar staan ze dan, in Rome. Er is maar één oplossing, kijken of ze een taxi te pakken kunnen krijgen. Dat lukt vrij snel. De taxichauffeur (voorzien van een fraai paardenstaartje) zet er onmiddellijk de spurt in. Wim en Joost zitten op de achterbank met samengeknepen billen en wel om de volgende redenen:
a) de chauffeur heeft duidelijk een cursus gevolgd over het recht van de sterkste (c.q. de brutaalste)
b) de snelheid waarmee het saldo van de taximeter oploopt. Daar worden beide Zeeuwen niet vrolijk van.

De taxichauffeur heeft er zo de spurt in, dat hij prompt de camping voorbijrijdt. Ondanks de opmerking van de broers dat hij terug moet rijden, is hij ervan overtuigd dat zijn TomTom gelijk heeft en rijdt hij nog anderhalve kilometer door. Omkeren en terugrijden dus. Ondertussen tikt de meter maar door. Als ze voor de ingang van de camping staan, staat de meter op bijna 40 euro.

De chauffeur vermoedt blijkbaar dat hij met Zeeuwen van doen heeft die dit niet gaan betalen. Hij stelt een bedrag van 30 euro voor. De broers accepteren dit bedrag en besluiten het fooitje maar achterwege te laten, dan had-ie maar moeten luisteren, deze cowboy. Wim en Joost maken zich gereed voor de nacht en hopen op een goede nachtrust zonder nachtmerries van de cowboy.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Lago di Vigo – Prima Porta

Het is donderdag 10 mei 2012. Wim en Joost hebben de avond ervoor eenvoudig doch voedzaam gegeten. Ze moesten tot na achten wachten voordat er iets op tafel kwam. Ze waren dus behoorlijk hongerig. Na elke gang waren de bordjes schoon leeg. Zeer schoon zelfs, waar de korstjes van het brood al niet goed voor zijn!

De vriendelijke ober die hen bediende zag de hele situatie lachend aan. Zulke goede eters trof hij waarschijnlijk niet zo vaak. Hij deed zelf ook nog een duit in het zakje, hij bracht een in acht punten gesneden vers gebakken krokante pizzabodem. Heerlijk, er bleef geen kruimel over. De bordjes waarop de tiramisu geserveerd werd gingen helaas niet zo schoon naar de keuken, want er was geen korstje brood over om de sporen chocoladesaus vakkundig te verwijderen.

Nadat ze bepakt en bezakt zijn – en betaald hebben – nemen de broers afscheid van de campingcrew, waarmee ze vanaf het moment van aankomst leuk contact hebben. Op dat moment vermoeden de broers niet dat ze hen nog twee keer zullen spreken. Omdat Wim en Joost nog niet ontbeten hebben, stoppen ze bij de eerste de beste bar waar ze langs fietsen. Ze worden verwelkomd door de campingcrew, die al aan de koffie zit. Ze weten wat Wim en Joost altijd bestellen en roepen in koor: “Due cappuccino!” Hilariteit alom. Zij vertrekken en zwaaien de broers gedag.

Als Wim en Joost na 10 minuten ook de bar verlaten, zitten ze buiten nog op het terras en bestuderen aandachtig de fietsen. De broers geven hen nog wat uitleg en stappen op. Arrivederci. Na enkele kilometers rijdt de campingcrew luid toeterend voorbij. Ze zijn op weg naar het ziekenhuis, waar één van de jongens een foto van zijn enkel moet laten maken omdat hij gisteravond onderuit gegaan is met zijn motor.

Tegen de middag zoeken de broers in Civita Castellana een alimentari om wat boodschappen te doen. Ze vragen het aan een lokale politieagent, die het een en ander uitlegt in zijn moedertaal. Hij zegt blijkbaar ook dat hij ze erheen zal brengen, want hij geeft aan dat ze hem moeten volgen. Daar lopen ze dan, de vaders, achter een grote rijzige agent, alsof ze opgebracht worden! Ze zijn zo onder de indruk, dat ze de door hem aangewezen winkel straal voorbij lopen. Maar hun redder bracht hen snel weer op het rechte pad. Hij heeft blijkbaar vaker met dat bijltje gehakt!

In de winkel vist Joost de dagelijkse liter melk uit het schap en overhandigt deze aan de winkelmevrouw. Ze laten een stukje kaas en wat vleeswaren afsnijden en zoeken een mooi knapperig broodje uit. Als laatste vragen ze een grote fles water singaz. Als ze op het punt staan te betalen, vraagt Wim “Is dat wel melk?”. Joost vraagt: “Latte biologi?”, waarop de mevrouw antwoordt: “No, no vino blanco”.

Nog voordat ze van de melk gedronken hebben is Joost al in de olie, met als gevolg dat zijn stuurtas in de winkel blijft staan. Op weg naar de deur komt de attente winkelmevrouw Joost al tegemoet en overhandigt al lachend zijn tas.

Terwijl ze iets verderop in een dorpje het zojuist gekochte lekker zitten te verorberen, worden ze opgeschrikt door een snerpend fluitje dat aan een politieman toebehoort. Er staat een auto fout geparkeerd. Op deze manier wordt de overtreder opgetrommeld. Die is rap ter plaatse en na een reprimande mag hij zonder bekeuring vertrekken. Toch makkelijk zo’n fluitje. ’s Middags maken ze bivak op de camping Tiber in het plaatsje Prima Porta. Omdat deze camping ongeveer 20 kilometer van het centrum van Rome afligt, is dit een prima uitvalsbasis om met de trein en metro morgen de stad te bezoeken.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Capodimonte – Lago di Vico

Woensdag 9 mei 2012. De zon verschijnt om zes uur over de kraterrand en zorgt voor een spiegelend meer. Helaas van korte duur, want na een halfuur verdwijnt hij achter de laaghangende bewolking en vallen er zelfs enkele regendruppels. Gelukkig blijft het daar bij.

De broers passen de route een klein beetje aan en laten het dorpje waar ze de vorige avond pizza aten links liggen. Ze kiezen voor een andere, iets drukkere, weg. In Tuscánia drinken ze de dagelijkse cappuccino, dit keer met een croissant gevuld met banketbakkersroom. Heerlijk, evenals de prijs: alles bij elkaar 3 euro en 40 cent.

Door een wegomlegging rijden ze niet een weg te ver, maar een poort te ver. Hierdoor belanden ze via mooie straatjes bij een uitzichtpunt op de vestingmuur. Nadat ze van het uitzicht genoten hebben, doen ze nog wat boodschappen bij de alimentari. Bij navraag naar de Via del Comune komt de aap uit de mouw en blijkt dat ze een poortje gemist hebben.

Onderweg hebben de broers veel bekijks

Onderweg hebben de broers veel bekijks

Het vervolg van de route heeft nog een verrassing in petto: circa 8 kilometer gefreesd wegdek. Beleefd aanbevolen voor wie van trillingen en stof houdt. In Vertralla besluiten ze de hoofdweg aan te houden, die na zes kilometer weer aansluit op de route. Ze doorkruisen het plaatsje Cura. Plots ziet Wim een fietsenwinkel met de bekende naam Vittorio. Hier moeten ze uiteraard even stoppen om een foto te maken met de fiets van Joost op de voorgrond, want die is van het merk Vittorio.

Als ze druk doende zijn met de foto’s komt de eigenaar naar buiten en kijk met bewondering naar de Santos-fiets van Wim (grapje!). Ze spreken hem aan en attenderen hem op de fiets van Joost. “Si si Vittorio, Ollandesi?” “Si si”, antwoorden de broers. De man is blijkbaar goed op de hoogte dat deze fietsen in Nederland gemaakt worden. “Momento” zegt hij, en komt even later terug met twee unieke Vittorio bidons. Eigenlijk hebben de broers te weinig ruimte om de bidons mee te nemen, maar voor dit mooie gebaar maken ze graag een plaatsje vrij.

Het landschap verandert voordurend. Regelmatig zien ze kurkeiken en er is ook een mooie laan, volledig overkoepeld door het groen van de kastanjebomen. In de omgeving van het Lago di Vico zijn er uitgestrekte hazelnootplantages.

Op de camping aangekomen hebben de broers een primeur. De 23 jaar oude toiletgebouwen zijn afgelopen winter gerenoveerd. Het ziet er allemaal spic en span uit, weliswaar met de Italiaanse slag afgewerkt. Maar ieder voordeel heeft zijn nadeel, de campingwinkel en het restaurant zijn vandaag helaas gesloten. Dat wordt dus weer uit eten!

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Casteldelpiano – Capodimonte

Dinsdag 8 mei 2012. Deze morgen ontbijten de broers in de wasruimte op de camping van mr. Sisi But. Het is er lekker warm en er zijn tuinstoelen om op te zitten. De grote strijktafel met daarop een hagelwit laken doet dienst als ontbijttafel. Door een onhandige manoeuvre van een boterham met pastachoca was de maagdelijkheid van het kleed snel verdwenen. Na afloop van het ontbijt halen ze het kleed van de strijktafel, plooien het volledig uit en vouwen het dermate kunstig op dat er weer een schone kant boven ligt.

Het vinden van een kop koffie vormt vandaag ook een probleem. Zelfs na driemaal vragen, onder andere bij het postkantoor, een mobiele groentewinkel en aan een mevrouw die de broers alleen maar verbaasd aanstaart en geen antwoord geeft. Uiteindelijk besluiten ze bij de alimentari (kruidenierswinkel) een broodje met wat te drinken te kopen, want hun ontbijt was vanmorgen ook al niet te royal.

In een ultieme poging om toch koffie te kunnen drinken, stellen ze voor de vierde maal de vraag. De winkelmevrouw loopt met de broers naar buiten en wijst naar het naastgelegen pand. Onbewust zijn ze daar al drie keer langs gereden. Voor een buitenstaander valt niet te zien dat dit een bar is. De koffie smaakt overigens prima.

Wonen zonder hoogtevrees!

Wonen zonder hoogtevrees!

Rond het middaguur merken ze dat ze een medereiziger hebben. Het is een muisje, zo piepklein dat hij bij Wim in een van zijn trappers zit. In het begin houdt hij zich nog aardig gedeisd, maar later laat hij bij iedere trap op het pedaal van zich horen. Hoogst irritant. De broers besluiten hem te drogeren met kettingolie. Het duurt even voordat het ingewerkt is, maar daarna horen ze niets meer.

De streek waar ze nu doorheen rijden is wat meer bebost met loofbomen, sparren en dennen. Aan het eind van deze etappe verandert het landschap weer in weilanden en graanvelden, met hier en daar een veld aardappels.

Dagelijks zulke verrassingen!

Dagelijks zulke verrassingen!

Het vinden van een redelijke camping is een probleempje. De eerste camping, geheel aan het eind van de dagrit, ziet er haveloos uit en heeft geen douche. Twee kilometer terugrijden en daar informeren. De eigenaar moet hen helaas teleurstellen, de toiletgebouwen worden verbouwd: dus geen water, geen stroom en geen plaats voor de broers.

De man is echter wel zo vriendelijk om te informeren bij een 10 kilometer verderop gelegen camping, of deze geopend zijn. Dit blijkt gelukkig het geval. Om deze camping te bereiken moet er nog één horde genomen worden. Het betreft een helling, met over een lengte van 300 meter een stijgingspercentage van 9 tot 20%. Niet te fietsen dus.

Ze belanden hierna niet op de mooiste camping, maar hebben wel een geweldige staanplaats (een zogenaamde A-keuze) aan de rand van het meer met een fantastisch uitzicht.

Kamperen aan het Lago di Bolsena

Kamperen aan het Lago di Bolsena

Er zou ook een kampwinkel zijn, maar deze blijkt gesloten. Er zit niets anders op, gezien het late tijdstip, om een pizzeria te bezoeken. De pizzabakker (dat is een respectabel beroep hier) kwijt zich uitstekend van zijn taak en presenteert twee prachtige pizza’s met een flinterdunne krokante bodem. Een goede voedingsbodem om de nacht mee door te komen.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Casciano – Casteldelpiano

De morgenstond heeft goud in de mond, vandaar dat Wim al vroeg wakker is. Niet om het goud op te rapen, maar om zijn tent uit te dweilen. De stortregens van afgelopen nacht hebben blijikbaar een klein gaatje in de tent gevonden, een doorgehaald lusje kan al de boosdoener zijn. De schade blijft beperkt tot een nat luchtbed en een natte mouw van zijn pyjama.

Joost krijgt niets van dit alles mee. Erger nog, hij slaapt door tot kwart voor zeven (toen kreeg hij last van hoog water). Ondanks de slechte start deze morgen is het landschappelijk gezien de mooiste fietsdag tot nu toe.

Olijfgaard in Italië

Olijfgaard in Italië

De hooggelegen dorpjes zijn schitterend om te zien, om dit van dichtbij beter te bekijken kost het echter nogal wat moeite. Hierdoor wordt het een pittige dag, mede doordat ze het laatste uur voor aankomst op de camping in de stromende regen moeten rijden.

Korte stop bij een klein stationnetje

Korte stop bij een klein stationnetje

Als twee verzopen katten worden de broers hartelijk verwelkomd door de ruim 70-jarige campingbaas. Gelukkig spreekt hij goed Engels en begeleidt hij hen naar een veldje waar ze een plaatsje uit mogen zoeken. Het staanplaatsnummer moet ook geregistreerd worden, waarschijnlijk zodat er geen dubbele boeking kan komen (ze zijn de enige tentkampeerders…).

De broers noemen de campingbaas al gauw Mister Sisi But. Hij zegt na vrijwel iedere vraag van de broers “Si, Si, but…” en dan heeft hij weer iets. Inmiddels schijnt de zon alsof er nooit een regenbui gevallen is.

Op het grote terras met zowaar 6 picknicktafels wordt de natte kleding te drogen gelegd en bereiden de broers een warme maaltijd. Omdat er een droger aanwezig is, kunnen de broers flink wat kleding een sopje geven zodat alles weer schoon en droog de tassen in kan. Mr. Sisi But belooft de broers dat hij de rekening vanavond nog opmaakt, zodat ze morgenochtend kunnen vertrekken wanneer ze willen.

Als ANWB-leden krijgen ze over de totale rekening 5% korting, zijnde een bedrag van 82 eurocent (afgerond naar beneden). Joost vraagt om een paar oude kranten om in zijn natte schoenen te proppen. Ondanks dat er diverse stapels in zijn kantoor staan, moet Mister Sisi But echt even zoeken welke hij weg wil doen. Uiteindelijk krijgen ze de krant van 2 en 3 februari. Tot slot vragen ze of ze een foto van hem mogen maken.

Mister Sisi But (voor de kijkers rechts!)

Mister Sisi But (voor de kijkers rechts!)

Het antwoord kun je raden, maar dan zonder ‘but’. Wim maakt een foto met zijn tablet en laat het resultaat zien. De man vindt het geweldig en is er zeer vereerd mee. Ze beloven hem een exemplaar per e-mail toe te sturen, but, pas als er free wifi was. Bij het verlaten van kantoortje krijgen ze beide een hand en enige schouderklopjes. “Als we hier niet goed van kunnen slapen, dan weten we het niet meer.”

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Siena – Casciano

Als de broers deze zondagmorgen opstaan, ziet het ernaar uit dat het niet droog zal blijven. Terwijl ze richting het centrum van Siena fietsen vallen de eerste druppels. Gelukkig blijft het hierbij. Wim en Joost bezichtigen de binnenstad met onder andere Il Campo, het schelpvormige plein wat tot een van de mooiste pleinen ter wereld behoort.

Ook de Duomo, de uit zwart en wit marmer opgebouwde Dom, is zeer fraai om te zien. Op het Il Campo hebben de broers hun fietsen voor het hoofdgebouw geplaatst. Volgens een – overigens heel aardige – politieman was dit haast een doodzonde en hij vraagt beleefd of ze de fietsen daar weg wilden halen. De broers volgen zijn bevel op, waarna de agent keurig met twee vingers aan zijn pet tikt.

Bij de Dom heeft een Braziliaanse toerist veel belangstelling voor de beide fietsen met bepakking. Hij maakt er zelfs foto’s van! Hij vindt het typisch Europees, “zoiets zou je in Brazilië nooit zien” zegt hij. Als de broers hem vertellen over hun fietsplan, kijkt de man hen ongelovig aan. Van zoiets had hij nog nooit gehoord.

Via een stadsplattegrond stippelen Wim en Joost een route uit die hen terug brengt op juiste weg. In een voorstadje van Siena drinken ze koffie en mogen ze gebruik maken het aanwezige wifi. Ze fietsen weer verder door het prachtige landschap, wat hen iedere dag weer verrast. Vandaag hebben ze een korte etappe en rijden rond lunchtijd de camping op. Een beetje redelijk vlakke plaats vinden valt nog niet mee! Ook deze keer moeten ze genoegen nemen met een hellend vlak.

Tijdens het opzetten van de tenten worden ze getrakteerd op een buitje, waarvan ze op dat moment nog geen vermoeden hebben dat dit nog maar een voorproefje is. Na het buitje maken ze kennis met een medekampeerder uit Goirle. Hij vertelt dat hij vorig jaar met twee vrienden naar Santiago was gefietst. Zij waren begin juni vertrokken, juist op het moment dat het mooie weer (dat de broers toen hadden) was uitverkocht.

Hun eerste fietsdag is het vrijwel niet droog geweest, zodat ze doorweekt arriveerden op hun besproken adres van vrienden op de fiets, bij Hooghalen in de outback. Om toch nog iets te kunnen eten moesten ze ’s avonds terug naar Hooghalen. Het aanbod van de hospita hen met de auto daarheen te brengen werd als echte pelgrim van de hand gewezen. Terwijl de pelgrimgangers genoten van hun broodje shoarma, stal een niet-pelgrim een van de fietsen. Hij had er kijk op, want hij ging voor de Koga Myata die door de eigenaar tot in de puntjes afgesteld was.

Dat bij tegenslag improvisatietalent loskomt bewijst het feit dat er de volgende dag rond het middaguur een nieuwe identieke fiets in Hooghalen gebracht werd. De pelgrimstocht had maar een halve dag vertraging opgeleverd. Ook zij volgden de route over de Somport, maar hadden bij de afdaling zoveel tegenwind dat hun snelheid niet boven de 14 kilometer per uur kwam. Toen Wim en Joost daar afdaalden moesten ze flink remmen om niet boven de 50 kilometer per uur te komen. Dag en nacht verschil dus.

Het begint nu steeds harder en langduriger te regenen. Van eten koken komt deze dag dus niets terecht. Uit nood trakteren de broers zichzelf op het toeristenmenu in het campingrestaurant. Voor 15 euro per persoon kunnen ze voortreffelijk eten. Een poging om droog de tenten te bereiken valt in het water. Onder het getik van de regen vallen ze al snel in slaap.

Na zonneschijn komt regen in Casciano

Na zonneschijn komt regen in Casciano

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Florence – Siena

Het is zaterdag, 5 mei. Waar Wim en Joost voor vreesden is niet gebeurd. In hun directe omgeving staan een groot aantal campingchalets, bevolkt door Engelse jongelui die gisteren in de namiddag al flink aan de wijn waren. Zo van: de fles gaat rond, van mond tot mond. Tegen de avond stapten ze allemaal opgetut (sommige bij het vulgaire af) struikelend over te hoge hakken de bus in. Waarschijnlijk hadden ze nog een excursie!

De broers hebben de feestgangers ’s nachts wel thuis horen komen, maar daar bleef het ook bij. Bij het vertrek komen Wim en Joost langs het stekje van de Canadezen. Echte kampeerders! Een mooi schuin afgespannen tarp met daaronder 2 mummie-slaapzakken, waarvan de inhoud nog in diepe rust was. Het kost de broers weer enige moeite om de hoofdroute weer op te pakken, maar met behulp van alweer een aardige Italiaanse mevrouw blijft de schade tot enkele kilometers beperkt. “We zullen het maar eerlijk bekennen: ’s morgens vroeg zijn we niet op ons best”.

Daarom drinken de broers – indien mogelijk – bijtijds een kop koffie. Zo ook vandaag in Cerbaia. Je kunt wel merken dat het vandaag zaterdag is, want het is gezellig druk op het plein en in de koffiebar. Het is een komen en gaan van aller slag mensen. Jong, oud, strak in het pak of in werkkleding. Voorin de bar kun je iets uitkiezen uit de vitrine, zoals een koffiebroodje, diverse soorten croissants en sandwiches. Verderop aan de bar serveren ze de koffie uit. Er hangt een sfeer die je in Nederland niet kent.

Wim en Joost fietsen vandaag alweer door een mooi Toscaans landschap, gekenmerkt door enorme cypressen. Ook hier veelvuldig wijn- en olijfgaarden. Het valt ze op dat in sommige gevallen de olijfbomen fors teruggesnoeid worden. Ook hier kent men het gezegde “Snoei brengt bloei”. Tijdens het middaguurtje worden de broers op een klein spikkelbuitje getrakteerd. Ondanks dat het zeer dreigend oogt, blijft het tot hun verbazing zelfs de hele avond droog.

Vanaf de camping rijden ze een flink stuk naar beneden om de Coop supermercato te bezoeken. Het is zaterdag, dus extra inslaan! Ze zijn echter niet de enigen die er zo over denken. Honderden Italianen rijden met hun winkelwagentje kriskras als mieren van hut naar her. De broers zijn blij wanneer ze weer buiten zijn en de kakofonie achter zich kunnen laten. Op de camping in Siena hebben ze Nederlandse buren, ook fietsers. Zij hebben de voorgaande jaren tweederde van de route gefietst en doen nu het laatste deel.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Monta de Fo – Florence

Vrijdagochtend 4 mei 2012. Deze morgen beginnen de broers met een afdaling. Wim en Joost hebben zich extra warm aangekleed, want het is flink koud en een klein beetje mistig. Door de kou en de snelheid tranen hun ogen zo hevig dat het zicht dermate belemmerd wordt dat ze de juiste afslag missen. Terugrijden is geen optie, dus kiezen ze ervoor om zelf een alternatieve route uit te stippelen.

Ze krijgen al snel in de gaten waarom Reitsma zijn route hier niet langs laat lopen. Niet alleen de verkeersintensiteit is hier hoger, maar ook het aantal hellingen en het stijgingspercentage. Eénmaal terug op de route drinken de broers eerst maar eens een kop koffie en, vanwege de extra inspanning, nemen ze er een troostkoek bij. De manier om scheve zaken recht te trekken.

De route voert Wim en Joost over een prachtig landelijk weggetje, waar ze diverse malen een schitterend uitzicht hebben op het lager gelegen Florence. Ook zien ze hier de eerste olijfgaarden en een verdwaalde vijgenboom. Rond het middaguur fietsen de broers via de buitenwijken naar de zuidzijde van de stad. Ze moeten goed opletten, want het verkeer is Italiaans druk.

Nadat ze in een parkje hun middagbrood hebben gegeten zijn ze mooi op tijd op de camping. Ze zetten snel de tenten op en gaan de was doen, want het is lekker zonnig weer met een heerlijk zwoel windje. Later in de middag zien ze voor het eerst sinds de start nog twee fietskampeerders. Ze hebben de broers blijkbaar ook gezien, want ze komen later een praatje maken bij de tent.

Beide dames komen uit Canada en zijn hun fietstocht gestart in Rome. Ze zijn van plan om via Noord-Italië naar Zuid-Frankrijk te gaan. Ook ontmoeten Wim en Joost nog een Australisch echtpaar met twee kinderen. Ze maken een rondreis per camper door Frankrijk en Italië. Evenals de Canadese dames vinden ze het geweldig om in Europa te zijn.

Het is op dit moment 21.35 uur en de broers zitten buiten dit verslag maken. Erg warm is het niet meer, maar het is helder en volle maan. Straks nog even tanden poetsen en dan het mandje in. De fris gewassen pyjama’s liggen gereed op de zijden hoofdkussens. Als dat geen goede nachtrust wordt!

Geplaatst in Italië 2012 | 2 reacties

Bologna – Monta de Fo

Donderdag 3 mei 2012. Vlak naast het kampeerveld waar Wim en Joost gisteren neergestreken zijn, staan een aantal huisjes die bij het hostel horen. Gisteravond hadden ze reeds gebruik gemaakt van een buitenzitje. Toen ze wat verder rondkeken bleek ook de voordeur open te zijn. Nieuwsgierig naar hoe de indeling was, namen ze de vrijheid om dat even te bekijken. Omdat het niet verhuurd was en het campingtoilet ongeveer 150 meter verderop was, besloten de broers dit toilet alleen bij hoge nood te gebruiken. Gemak dient de mens.

Het opladen van de batterijen gaat in één moeite door. Prima service voor een schappelijke prijs bij dit hostel. Een aanrader.

De morgenstond heeft goud in de mond. Het goud bestaat deze keer uit: zonnig en fris weer, droge tenten, een stevig ontbijt en bij vertrek een aardige mevrouw die de broers de goede richting wijst.

Onderweg ontdekken ze al snel dat Italië een echt wielerland is met aardige renners, die vrijwel allemaal vriendelijk groeten en regelmatig een opgestoken duimpje geven. In Nederland maken de broers dat niet vaak mee.

Het is geen pittige, maar een zware dag vandaag. Met kilometers lange klimmen van 6 tot 8%, afgewisseld met stukjes van 10%. En dan die verraderlijke haarspeldbochtjes, oplopend tot 15%. Daarbij stelt de met vlagen krachtige tegenwind de krachten van de broers extra op de proef. “Met tegenwind fietsen is te doen, bergopwaarts fietsen is te doen, maar bergopwaarts met tegenwind: dat geven we je te doen!”.

Het Toscaanse landschap

Het Toscaanse landschap

Vanaf de tweede pas naar beneden zijn de broers zo enthousiast dat ze hun overnachtingsadres voorbij rijden. Gelukkig blijft de schade beperkt tot 50 meter terugrijden. Ze zijn blij dat ze er zijn, maar ook erg benieuwd hoe ze de nacht doorkomen, rustend op een grindbed.

Het diner is heerlijk: de broers laten zich goed verwennen in het campingrestaurant. Terwijl Wim en Joost trachten te converseren met mama die de broers bedient, zien ze dat er in de keuken vier personen rondlopen die hun bestelling gereed maken. Ze zijn de enige gasten, echt Italiaans!

Heerlijk gegeten, dus van de honger zullen ze vanavond in ieder geval niet wakker liggen. ‘Ontspanning na inspanning’, luidt het gezegde. Daar hebben ze zich netjes aan gehouden.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

Ferrara – Bologna

Woensdag 2 mei. Deze morgen ontbijten Wim en Joost uit hun tasvoorraad. Het blijft bij wat Ligakoeken en een muesli-reepje, wat weggespoeld wordt met een kopje cappuccino uit de campingautomaat. Prima te drinken overigens.

Zittend voor de automaat moeten ze tot 8 uur wachten, want eerder vertrekken is niet mogelijk. Bij aankomst betalen ook niet. Als je bepakt en bezakt gereed staat is het erg frustrerend als de poort gesloten blijft. Ze zijn hier nogal van de regeltjes. Zelfs voor het gebruik van wifi moet een formulier ingevuld worden, voorzien van paspoortnummer. En dat voor 1 euro.

Voordat het karige ontbijt zijn tol eist, bezoeken Wim en Joost een klein winkeltje waar ze voor elk een ciabattabroodje bestellen en laten beleggen. Zowel de broers als de winkelmevrouw zijn behendig in de gebarentaal.

De lunch wordt genuttigd in een mooi parkje in Castenaso, waar ook de tenten weer een luchtje mogen scheppen.

D-day oftewel droogdag

D-day oftewel droogdag

Door het missen van een afslag geeft het vinden van de camping nogal problemen. Een aardige Italiaan zet de broers weer op het goede spoor. Ze waren er dichterbij dan ze dachten, binnen 3 minuten stonden ze voor de receptie.

Hier in Bologna zitten de broers aan de voet van de Appenijnen, waarvan de contouren al van verre te zien waren. De hoogste toppen zijn nog met sneeuw bedekt. Morgen wordt het een echte bergetappe waarin een hoogteverschil van circa 950 meter overwonnen moet worden. Wim en Joost kunnen de borst nat maken!

Geplaatst in Italië 2012 | 1 reactie

Montagnana – Ferrara

Het is dinsdag 1 mei 2012 en de broers hoorden gisteravond laat dat ze deze morgen toch gebruik mochten maken van faciliteiten van de jeugdherberg. Daar waren ze erg blij mee, want je kunt bij hoge nood altijd nog beter op een toilet zitten dan hurken in het struweel.

Na het verorberen van een Aldi ontbijt kunnen ze opgelucht op pad. In het dorp Badio Polesine is de weg afgesloten vanwege de plaatselijk markt. Er is van alles te koop, zelfs haardhout voor slechts 130 euro per kuub. Ze besluiten in het volgende stadje koffie te drinken en wat boodschappen te doen. De broers komen letterlijk en figuurlijk op de koffie. De koffie met wat lekkers is geen probleem, maar boodschappen op deze nationale feestdag van 1 mei is een ander verhaal.

Dat wordt dus improviseren vandaag. Tussen de middag delen Wim en Joost samen het laatste Aldi-broodje, aangevuld met vruchtenbiscuits. Een slokje water erbij en ze kunnen weer vooruit. Tijdens de 1 mei-lunch hebben de broers hun tenten op een veldje uitgespreid om te laten drogen. Deze waren vanmorgen bij vertrek nog kleddernat.

Met het buikje rond en droge tenten gaan ze weer op stap richting Ferrara. Onderweg zien ze op een aantal park-achtige plaatsen vele Italiaanse families enthousiast barbecueën. Zij hadden dus wel tijdig ingekocht.

Even na tweeën rijden de broers de camping bij Ferrara op. Een zeer fraai aangelegde camping met uitstekende voorzieningen. Snel zetten ze de tenten op en omdat het de dag van de arbeid is, doen ze de was. In blind vertrouwen gebruikt Joost de tube die hij van Wim meegekregen heeft. Het valt niet mee om van chocoladepasta een sopje te maken.

Helaas krijgen ze de was niet droog binnen, want het betrekt snel en begint te regenen. Het werd een buitje van krap 2 uur. Als het weer droog is maken ze gebruik van een tafel en stoelen onder een afdak, waar ze alweer improviserend hun avondeten bereiden.

Aan de maaltijd!

Aan de maaltijd!

Tijdens het eten krijgen ze bezoek van een Italiaanse dochter met haar vader. Ze spreekt redelijk Engels en vertaalt de conversatie aan haar vader van zevenenzestig. Haar laatste vraag was: “Are you twin brothers?”. Wim en Joost zeggen yes, en vragen “how do you know that?”. Ze antwoordt: “You have both short cutted hair”. Vanaf nu zijn ze niet meer alleen de vaders, maar ook nog de twin brothers.

Geplaatst in Italië 2012 | 3 reacties

Lazise – Montagnana

Het is maandag 30 april en de broers zijn om 8:00 opgestapt voor de eerste fietsdag. Ze worden uitbundig uitgezwaaid door Izak en Riet. Luchtig gekleed, want het is al 18 graden.

Normaal zit het venijn in de staart maar ditmaal zit het in de kop. Vanaf de camping tot aan de doorgaande weg moeten Wim en Joost flink klimmen. Vanuit het Italiaanse Lazise gaat het steeds verder omhoog richting Bussolengo, waar ze ter hoogte van Pescantina de Reitsma-route oppikken.

Deze route voert de vaders door een mooi landelijk gebied met hoofdzakelijk fruitteelt: veelal druiven, peren en abrikozen. In Verona kunnen ze door vrijwel de gehele stad de rivier de Adige volgen. Hierbij moeten Wim en Joost wel goed de bruggen tellen, want die zijn er veel.

Ook straatnaambordjes zijn belangrijk. De “Via F. Rosa de Morando” geeft de broers enige problemen. Staande schuin aan de overkant van de straat, zien ze dat de straat begint met Via Fillipo, de rest van de naam wordt afgeschermd door een verkeersbord. Doorrijden tot de volgende zijstraat, maar ook deze is niet de juiste. Aan een oud baasje die in zijn tuintje staat vragen ze de weg.

Hij spreekt zelfs een beetje Engels en maakt de broers duidelijk dat ze terug moeten naar de kruising alwaar ze zojuist hebben staan kijken. Hij is wel benieuwd op welk nummer ze moeten zijn. Wim en Joost vertellen dat ze op weg zijn naar Rome, waarna de man hen een heel andere kant op wil sturen.

De aangewezen straat inrijdend zien ze het hele naambord, Fillipo Rosa de Morado. Weer wat geleerd: verder kijken dan je neus lang is. Na Verona voert de route hen door vele dorpjes, die steeds maar enkele kilometers uit elkaar liggen. De fruitteelt wordt hier afgewisseld door landbouw met veel augurkenteelt.

Ook zien ze regelmatig uien, aardappelen en zonnebloemen. Vanaf Verona is de route vlak, maar de zuidoostenwind hebben de broers tegen. Zeker windkracht 4. In Montagnana moeten ze even zoeken naar de jeugdherberg waar ze in de tuin hun tenten vast mogen prikken tegen een tarief van 12 euro p.p.

Morgenvroeg wordt het behelpen, want voor 8:30 uur kunnen ze geen gebruikmaken van de faciliteiten. Gelukkig krijgen ze wel een sleutel van het hek zodat ze wel op tijd kunnen vertrekken.

Geplaatst in Italië 2012 | Een reactie plaatsen

De eerste meters: in de auto

Een eerste bericht van Wim en Joost: “Allereerst willen we iedereen bedanken die ons op een of andere wijze een hart onder de riem heeft gestoken voor aanvang van onze fietstocht. We hebben nu twee reisdagen met de auto. Dat beviel uitstekend want het was ‘all inclusive’. Bacillen inbegrepen. Broer Izak heeft Joost enigszins besmet met een forse verkoudheid.”

Het is zaterdag 28 april 2012 en de Wim en Joost zijn om 6 uur in de auto gestapt met (broer) Izak en Riet. Met regen uit Rhenen vertrokken, maar gelukkig worden ze in Zuid-Duitsland door een stralende zon en 31 graden begroet. Izak en Riet verrassen de broers op een Indische maaltijd, compleet met saté.

Dag twee is een bewolkte dag, maar de temperatuur blijft aangenaam. Tussen Bolzano en Trento kunnen de broers, ondanks het fraaie uitzicht, gerust een uiltje knappen. Op de terugweg fietsen ze hier langs en hebben ze alle tijd om rond te kijken, zo beredeneren ze.

Aan het einde van de dag is het kampement opgeslagen aan de oever van het Lago di Garda. Het is bijna etenstijd en als de broers hun neuzen in de lucht steken vermoeden ze dat er weer een heerlijke maaltijd aan zit te komen.

Morgen gaat het echt beginnen, als de broers vanuit Lazise via Cola bij Pescantina de Reitsma route oppikken die hen door Verona naar Montagnana voeren zal. De broers zijn er klaar voor. “We hebben er zin in!!”

Geplaatst in Duitsland 2012, Nederland 2012 | Een reactie plaatsen

De broers fietsen door!

Vanaf 28 april 2012 gaan de vaders weer aan een nieuwe fietstocht beginnen. Na het volgen van de route die Sint Jakobus ooit heeft afgelegd, gaan ze nu op zoek naar een andere heilige: de paus. De route is nog niet uitgestippeld want alle wegen leiden immers naar Rome. Van Rome reizen de broers per boot door naar Split om daarna in Sarajevo uit te komen. Na Sarajevo gaat de tocht verder via Kroatië en Slovenië naar Venetië. Daarna fietsen de broers richting Oostenrijk om uiteindelijk in het zuiden van Duitsland uit te komen. Daar stappen onze vaders van de fiets en op de trein naar Nederland.

De broers hopen weer op een voorspoedige en prettige fietstocht met vele leuke ontmoetingen. Op deze website kun je hun avonturen volgen.

Geplaatst in Voorbereiding 2012 | Een reactie plaatsen

Het pelgrimspaspoort

Wanneer je de bedevaartstocht naar Santiago de Compostela gaat afleggen en je wil in Santiago een officieel Compostelaat ontvangen, dan dien je een pelgrimspaspoort aan te vragen. Dit “Credencial del Peregrino” wordt uitgegeven door de Europese Jacobusgenootschappen, waaronder dus ook het Nederlands Genootschap van Sint Jacob.

Op de pas staat in verschillende talen aangegeven dat de houder van de pas de traditionele pelgrimstocht naar Santiago aflegt en dat men wordt verzocht om hulp en steun te verlenen aan de pelgrim wanneer dat nodig is. Daarnaast bevat dit paspoort vele vakjes waarin de stempels gezet kunnen worden. Wanneer je wil overnachten in een auberge, dien je ook deze pas te tonen, anders moet je elders een slaapplaats vinden.

Om in Santiago het Compostelaat in ontvangst te mogen nemen, dien je met de gezette stempels te laten zien dat je minimaal de laatste 100 kilometer te voet, 200 kilometer per fiets of 300 kilometer te paard in één aaneengesloten periode hebt afgelegd. Een besliste voorwaarde voor het krijgen van je ‘pelgrimsdiploma’ is dat je in het laatste deel van de tocht iedere dag minimaal twee stempels in je pas laat zetten. Het Compostelaat is daarna te vragen in Santiago bij het pelgrimsbureau Oficina de Peregrinos.

Van het volle pelgrimspaspoort van Wim staan de foto’s hieronder. Klik op de foto’s om een grotere versie te zien.

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de voorkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 1

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 2

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 3

Het pelgrimspaspoort, de achterkant deel 3

Geplaatst in Terug in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Het Compostelaat

Eenmaal in Santiago aangekomen, ontvangen de pelgrims op vertoon van hun pelgrimspaspoort het Compostelaat. Dit is een verklaring van het pelgrimsbureau ‘Oficina de peregrinos’ dat de pelgrims aangetoond hebben dat ze de laatste kilometers volgens de regels hebben afgelegd.

Klik op de afbeelding om een grotere versie ervan te zien.

Het compostelaat

Het compostelaat

Een vertaling: Het kapittel van de Zegenrijke Apostolische en Aartsbischoppelijke Kerk van Compostela, als bewaarder van het zegel van het Altaar van de Zalige Apostel Jacobus belast met de taak een bewijsstuk te overhandigen aan alle Gelovigen en Pelgrims uit alle landen van de wereld, die uit devotie of omwille van een gelofte de Bedevaartsplaats van de Heilige Jacobus, onze Apostel, Patroon van de Spanjaarden en Titelheilige, bezoeken, maakt bekend aan allen, te zamen en afzonderlijk, die dit zullen nagaan, dat de heer Zoannem Villelmum Van Der Male dit allerheiligste Godshuis uit godsvrucht toegewijd heeft bezocht. Ter waarmerking hiervan overhandig ik hem/haar het voorliggend schrijven, bekrachtigd met de zegel van dezelfde Heilige Kerk. Gegeven te Compostela op de 29 Mei in het jaar des Heren 2011. De Secretaris van het Kapittel.
(Vertaling via deze site.)

In Finisterre krijgen de pelgrims nog een certificaat uitgereikt.

Klik op de afbeelding om een grotere versie ervan te zien.

De verklaring van Finisterre

De verklaring van Finisterre

Vrij vertaald: De gemeenteraad van Finisterre verklaart hierbij dat Willem van der Male op 31 mei 2011 de Costa da Morte heeft betreden en het einde van het pad van Jacobus heeft bereikt.

Geplaatst in Terug in Nederland 2011 | Een reactie plaatsen

Vila Chã – Nijkerk

Dinsdag 7 juni. Gisteren had Wim zijn telefoonalarm ingeschakeld en had verwacht dat deze om half zeven af zou gaan. Zodra de wekker piept, staat Wim naast zijn matje en begint de tent op te breken. Na enige tijd ligt de tent inmiddels plat en Wim vraagt zich af waarom broeder Joop nog niet wakker is. Dan kijkt hij eens op zijn horloge en beseft dat hij geen rekening heeft gehouden met het uur tijdsverschil; de telefoon staat nog op de Spaanse tijd ingesteld. In het extra uur dat Wim op deze manier gewonnen heeft, ruimt hij zijn tent en bijbehorende spullen op en is klaar terwijl Joost, Izaak en Riet langzaamaan wakker worden.

De familie vertrekt mooi op tijd en nuttigen onderweg een kop koffie en een broodje. Als ze tegen de avond de snelweg verlaten om een camping te zoeken waar ze kunnen overnachten, komt het dorpje Joost en Wim bekend voor. Niet alleen de huizen en gebouwen, maar vooral de herdershond die ze zien rondlopen op een erf.

De hond en de broers hebben al eerder met elkaar kennisgemaakt. Op de dag dat de broers van Burgos naar Carrión de Los Condes fietsten, zijn ze in Castrojeriz gestopt om daar hun brood te eten. Joost en Wim zaten op een bankje naast een erf, waar achter het hek een herdershond met daarbij een klein hondje rondliep. De bazin nam het kleine hondje mee om uit te laten, maar dat ging niet zonder het kleine monster luid keffend langs het hek te laten lopen. De herdershond werd fel en ging door het lint en al gauw happen de beide honden naar elkaar door het hek.

Wim en Joost hadden dit schouwspel aangezien en herinnert hen aan de Dazer die Wim heeft gekocht ter voorbereiding op zjin reis. Dit is een “ultrasone hondenafschrikker voor iedereen die bang is voor honden”, en geeft een (voor de mens onhoorbaar) piepsignaal af waar de honden geen brood van lusten. De broers lopen naderbij en worden onvriendelijk begroet door de grommende en happende herder. Wim haalt de Dazer tevoorschijn, drukt op het knopje en zoef! De hond stuift weg en laat niets meer van zich horen. Wat een toeval dat Izaak en Riet juist dit plaatsje hadden gekozen voor het tentenkamp van deze dag.

Het is woensdag en Wim, Joost, Izaak en Riet rijden met de auto uit het dorpje en nemen gepast afscheid van de herder. Eén piepje nog. De familie rijdt verder en arriveert na ruim 600 kilometer in het stadje Pons. Het tentenkamp wordt weer opgezet en de elektrische bakplaat van Izaak wordt aangesloten. Ze mikken alle eetbare restjes op de plaat en smikkelen van het ontstane gerecht, wat ze wegspoelen met rode en witte wijn. Na het opstellen van een reisplan voor de komende dagen kruipt de familie van der Male in hun tenten, waarop de regen zachtjes begint te tikken.

Donderdag 9 juni. Mooi op tijd vertrekt de familie van der Male verder huiswaarts. Ze zoeven door Frankrijk met een gemiddelde snelheid van 94 kilometer per uur. De overnachting vindt plaats in Berck, de camping die Izaak en Riet als eerste bezochten toen ze op 5 mei richting Portugal vertrokken. Ze kennen de weg zó goed dat ze onbedoeld een toeristische route kiezen, waardoor de broers de hele omgeving van het plaatsje te zien krijgen. Gelukkig gaat het boodschappen doen ze beter af, want ze komen terug met de heerlijkste spijzen van de traiteur. Na een douche en een consumptie praat de familie nog even na en duikt het campingbed in.

Het is vrijdag 10 juni. Het laatste ritje naar huis. Het regent nog volop als de Van der Males de tenten opbreken. Het ontbijt wordt snel naar binnen geschoven en ze vertrekken zonder koffie, wat voor Joost betekent dat hij onder het rijden direct in slaap dommelt. Onderweg drinken Joost, Wim, Izaak en Riet koffie op de vuilste parkeerplaats van Frankrijk.

Wim en Joost zitten in de auto bij Izaak en Riet. Wim is aan het filmen, Joost is zijn notitieboekje aan het bijwerken, Riet heeft de wegenkaart op schoot en Izaak houdt zijn ogen op de weg. Niet altijd makkelijk met een ondeugende broer op de achterbank.

Op verzoek van zijn broers rijdt Izaak nog over Galder, waar Wim en Joost op de heenreis tijdens Koninginnedag veel moeite hebben gedaan om een stempel te bemachtigen. In het pelgrimspaspoort hebben ze speciaal een vakje open gehouden en willen die nu graag bestempeld hebben. Het telefoonnummer dat ze op de heenreis bij de kapel hadden genoteerd, wordt ingetoetst en aan de andere kant van de lijn horen ze dat ze het stempel kunnen krijgen. Na een vriendelijke ontvangst krijgen ze het stempel en schrijven ze een stukje in het gastenboek. Een geanimeerd gesprek volgt en de goedgevulde pelgrimspaspoorten maken indruk.

Eenmaal in Rhenen aangekomen laden de broers alle spullen uit en binden alles weer op de fietsen. Na een heerlijk bakje koffie nemen Joost en Wim afscheid van Izaak en Riet. Eenmaal op de fiets hebben ze er al snel de sokken in en met een gangetje van zo’n 26 kilometer per uur snellen ze huiswaarts. Om niet verrast te worden door de hongerklop kopen ze onderweg nog een paar lekkere koeken. Hoe dichter bij Nijkerk, hoe donkerder het wordt. De regen komt eraan en het staat op uitbarsten, nog even een tandje bijschakelen dus. De pelgrims draaien de Valkenhof in en komen daar als eerste Jade en Juul tegen, de kleinkinderen van Joost. Ze hebben een groot spandoek en staan met medailles klaar om die bij de broers om te hangen.

Wytske, Erwin en Kristel, Patricia en Dick, Koos en Loes, Henk en Hanna, Joop en Ina en hun dochter Gertrud zorgen voor een zeer hartelijke ontvangst. Een gezellig weerzien na de 43 dagen waarin de broers 3280 kilometer hebben afgelegd. En het was nog uren onrustig in Huize Van der Male te Nijkerk.

Welkom thuis pelgrims!

Welkom thuis pelgrims!

Het ontvangstcomité staat buiten klaar om de helden te verwelkomen

Het ontvangstcomité staat buiten klaar om de helden te verwelkomen

De broers stappen van de trappers en zetten voet op Nijkerkse grond

De broers stappen van de trappers en zetten voet op Nijkerkse grond

Wil je een reactie achterlaten voor Joost en Wim? Klik dan hier om je reactie te plaatsen.

Geplaatst in Portugal 2011, Terug in Nederland 2011 | 3 reacties

De klimmers in actie

Wim, Joost en Bas fietsen hier omhoog. Cameraman Wim heeft het gebrek aan een professionele cameraploeg creatief opgelost.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

De buff in tweeën

De pelgrims hadden een multifunctionele buff meegenomen: te gebruiken als sjaal, muts of als bandana. Het was echter zo warm onderweg, dat deze functies eigenlijk overbodig waren. De buff werd doorgeknipt. In de filmpjes hieronder is te zien welke nieuwe functie de buff heeft gekregen.

Geplaatst in Spanje 2011 | Een reactie plaatsen

Twee gedichten van Rob

Enige dagen terug waren Joost en Wim de Belgische Rob tegengekomen, die een aantal gedichten declameerde. Hier twee van de gedichten die deze Belgrim had meegebracht.

Hoog in de bergen
– Vrij naar Bert Decat (http://blog.seniorennet.be/stelvio/)

Hoog in de bergen op de trappers
je grenzen verleggen
je beperkingen vaststellen
en toegeven
karakter tonen

Nieuwsgierig kijken achter elke bocht
sterven en toch genieten
je eigen ademhaling horen in een immense stilte
hoog in de bergen
hier zou ik eeuwig willen rusten

Het tweede gedicht dat Rob voordroeg klinkt als volgt:

Fietsen om te vergeten
om nooit meer te weten
fietsen om te weten
om nooit meer te vergeten

Geplaatst in Tussendoor 2011 | Een reactie plaatsen

Vila Chã – Porto – Vila Chã

Het is maandag 6 juni, en vandaag doen de broers een dagje Porto. Izaak en Riet brengen de pelgrims met de auto naar Mindelo, waar ze in de metro stappen die hen in zo’n 35 minuten in het centrum van Porto brengt. Op de camping hebben Joost en Wim een stadsplattegrond gekregen die goed van pas komt. Bij de tourist info krijgen ze een stempel. Lopend door het mooie centrum gaan de broers richting kathedraal om daar een andere stempel te krijgen, maar die is helaas gesloten tot 14:30. Er is wel een informatiepunt open, maar die heeft dezelfde stempel als de tourist info en de dame achter de balie weet niet zeker of ze in de kathedraal een andere hebben. De broers besluiten om later terug te keren.

De pelgrims lopen verder naar en over de Ponte Dom Luis 1, die over de Rio Douro gaat. Deze brug is ontworpen door het architectenbureau van Ferdinand Eiffel. De overeenkomsten met de Eiffeltoren in Parijs zijn in de constructie goed te zien. Het is een prachtig gezicht. Lopend over de brug heb je een schitterend uitzicht op het lager gelegen stadsdeel.

De Ponte Dom Luis 1 in Porto

De Ponte Dom Luis 1 in Porto

De broers lopen wat verder door en nemen een kijkje bij het station van een kabelbaan en bekijken uitvoerig de techniek die gebruikt is. Daarna keren ze terug naar de kathedraal, die inmiddels geopend is. Evenals de vele andere kerken in Spanje en Portugal heeft deze kathedraal een hoog bling-bling gehalte. Het is niet de stijl waar de broers van houden. Te protserig. Maar smaken verschillen en vele bezoekers zijn er verrukt van. In de kathedraal is een klein infobureau. Op de vraag naar een specifieke stempel van de kathedraal wordt bevestigend geantwoord. Deze laatste stempel in het pelgrimspaspoort is voor de broers een mooie afronding van hun caminotour.

Eenmaal uit de kerk is het tijd om een broodje eten. De lunchroom heeft een terras, maar Wim en Joost besluiten om binnen plaats te nemen aan het enige tafeltje, wat half achter de toonbank staat. Ze bestellen een broodje en wat te drinken. Het ziet er smakelijk uit en dat is het ook. Ondertussen bekijken ze het reilen en zeilen in de zaak. Opvallend is de man achter de kassa. Hij is zo te zien de enige die afrekent met de klanten. Het meisje in de bediening geeft aan de man door wat er door de gasten besteld is. Hij slaat het aan op de kassa waar een bonnetje uitkomt. Dit legt hij op een schaaltje, samen met een Fruitella toffee. Soms twee toffees. Het frappante is dat de man totaal niets zegt. Alles doet hij met gebaren. Als er een klant komt afrekenen knikt hij en zoekt het bijbehorende schoteltje met bon en toffee, rekent af en knikt nogmaals. Het eerste dat in Joost opkomt is dat de man (net als Joost) een stembandoperatie heeft ondergaan. De broers observeren de man wat beter en zien achter zijn zonnebril een flink blauw/geel oog en een gehechte wenkbrauw. Deze kwetsuren horen niet bij een stembandoperatie!

Een bekende van de man bestelt een kopje koffie aan de toonbank. De kassaman gebaart dat hij niet hoeft te betalen. Dan vraagt de man kennelijk wat er aan de hand is. De kassaman schrijft nu een en ander op een briefje, laat dat zien en doet als aanvulling zijn lippen, die tot nu toe gesloten waren, iets uit elkaar. Het gezicht van de klant spreekt boekdelen. De broers kunnen slechts gissen en zullen het nooit te weten komen. Als pleister op de wond krijgen ze bij het afrekenen twee toffees en een knikje. De lippen blijven helaas op elkaar. Toch voelen ze veel verwantschap met deze man. De gebarentaal, het werken met een briefje: het is de pelgrims niet vreemd.

Na dit intermezzo gaan Joost en Wim op zoek naar een opstapplaats voor de Yellow Bus. Ze gaan namelijk een rondrit maken door historisch Porto. De kaartjes voor deze rondrit kregen ze van de campingburen die kaartjes hadden voor twee dagen. Omdat zij vertrokken mochten de broers de kaartjes met bijbehorende oordopjes hebben. Al snel vinden ze een Yellow opstapplaats en na ruim 10 minuten arriveert de bus. Ze stappen in de dubbeldekker en vinden een plaatsje bovenin, pal achter de voorruit. Zodoende hebben ze een prachtig uitzicht.

De broers pluggen hun oordopjes in en stemmen af op de Nederlandse taal. De bijna twee uur durende rondrit is heel mooi en voert langs veel monumenten uit het verleden. Opvallend was het “Casa de Musica”, een modern pand in de vorm van een kristal. Het ontwerp is van de Nederlandse Rem Koolhaas. De broers vinden het prachtig! De tour gaat ook nog een stukje langs de kust. De schuimkoppen op de golven laten zien dat de wind fors in kracht is toegenomen. Na de rondrit lopen ze een stukje door de stad en duiken dan de metro in. Daar waarderen ze de metrotickets op tot Mindelo waar ze een half uurtje later arriveren. Taxi Izaak staat al gereed en levert zijn broers daarna keurig voor de tent af.

De wind is inmiddels aangewakkerd tot windkracht 6. Dit komt de familie niet zo goed uit, want Izaak en Riet hebben alles voorbereid voor een barbecue. Met behulp van een windscherm en een parasol wordt het kampeerterrein in stelling gebracht en het feest kan beginnen. De kant- en klare barbecues produceren meer rook dan vuur. Het vuur komt van een Nederlandse campinggast die ’s middags gearriveerd is. Briesend deelt hij de hongerige familie mee: “Uit die rotzooi!”. Izak antwoordt stoïcijns dat hij dat zo net nog niet weet. Ze volgen de goede raad niet op en even later stijgen de heerlijke geuren op van de barbecue. Het bij de dorpsslager gekochte vlees is van prima kwaliteit en ze genieten er met volle teugen van.

Het reisplan voor morgen wordt nog even doorgenomen, want dan gaat de terugreis echt beginnen. Het was voor de broers weer een mooie dag vandaag, Porto heeft veel indruk op ze gemaakt!

Geplaatst in Portugal 2011 | Een reactie plaatsen

Barcelos – Vila Chã

Het is zondag 5 juni, en al tijdens het ontbijt krijgen de broers een telefoontje van de thuisbrengers Izaak en Riet, dat ze vandaag Braga verlaten. Ze hebben daar een nare ervaring gehad met een local die zich over hun kostbare spullen wilde ontfermen, zonder dat ze daar toestemming voor gaven. Ze voelen zich niet meer op hun gemak op die camping en gaan vandaag verkassen. In de loop van de dag zullen ze de broers inlichten over waar ze heengaan. Joost en Wim schrappen de uitgezette route naar Braga en nemen de gele 306 richting Modivas. Het zal vandaag niet zo’n heel lange fietsdag worden, want Izaak en Riet zoeken een camping in de buurt van Porto.

De broers nemen uitgebreid de tijd voor de koffie en als ze in een dorpje komen waar een concert gaande is, zetten ze de fietsen opzij om zich onder de toehoorders te begeven. Het concert wordt verzorgd door twee orkesten die tegenover elkaar hun eigen podium hebben. Het publiek staat ertussen. Zodra het ene orkest is uitgespeeld en het applaus in ontvangst is genomen, wordt hen de rug toegekeerd om het andere orkest te zien spelen. Voor zover de broers als leken het kunnen beoordelen wordt hier op een behoorlijk niveau gemusiceerd!

Eén van de twee orkesten

Eén van de twee orkesten

Wim en Joost luisteren en fotograferen en krijgen van een aardige meneer de adressen voor e-mail en website. Die is hier te bekijken: http://www.bandanovafermentelos.com/index.php. De broers beloven de gemaakte foto’s op te sturen. Dat het hier feest is blijkt ook uit het prachtige tableau wat ze gemaakt hebben. Het heeft een afmeting van circa 4 meter breed en 20 meter lang, met als basis coniferentakjes. Hierin zijn fraaie motieven verwerkt van andere natuurlijke materialen. Om het fris te houden wordt het regelmatig met water beneveld. Het ruikt ook erg lekker!

Deze vogel is onderdeel van het tableau

Deze vogel is onderdeel van het tableau

Na afloop van het concert worden er vuurpijlen afgeschoten vanaf een nabijgelegen terrein. Na van al die moois genoten te hebben gaan de fietsers verder richting Porto. In de buurt van het vliegveld eten ze iets van de grill met Franse frietjes erbij. Inmiddels hebben ze van Izaak en Riet vernomen dat ze in het kustplaatsje Vila Chã zijn neergestreken en dat er voldoende ruimte is voor de twee fietstentjes. Na wat speurwerk en twee keer vragen, belanden de broers op de kustweg naar Vila Chã. Deze keer leidt de route noordwaarts, omdat de broers al ver richting Porto waren gefietst. Geen probleem om even terug te fietsen.

Nog 15 kilometer te gaan. Ze hebben het al vaker gezegd tijdens de fietstocht: “Het venijn zit in de staart”. Dat is ook nu weer het geval. De broers wanen zich tussen Parijs en Roubaix, en dan met name op de kasseien. Het is werkelijk bar en boos. In deze kustweg zit één letter teveel. Om het echt gezellig te maken doet de koude noordenwind er nog een schepje bovenop!

Wim en Joost hebben zo langzamerhand geleerd om met tegenslag om te gaan en hanteren het motto van Joost zijn ex-collega Ton Vissers: “Het is vervelend, maar niet meer dan dat.” Daarmee is de kous af en bereiken de door elkaar gehusselde broers het dorpje Vila Chã, waar ze bij de ingang van de camping worden opgewacht door Izaak en Riet. Iedereen is blij om elkaar weer in goede gezondheid te zien.

Van de campingbaas krijgen de pelgrims een plekje naast Izaak en Riet, op een mooi grasstrookje. Izaak en Riet verwennen de broers met een heerlijk avondmaal en een lekker toetje. Dit was de laatste fietsdag op de camino Português. Morgen waarschijnlijk naar Porto voor een laatste stempel in de kathedraal. Dat zal een mooie afsluiting zijn.

Geplaatst in Portugal 2011 | Een reactie plaatsen

Tui – Barcelos

Om half drie in de nacht wordt de nachtrust van de broers verstoord. Door een enorme gil zitten alle pelgrimsgasten verschrikt rechtop in bed. Op één na, die ligt namelijk op de grond! Deze Engelse meneer is van het ruim 2 meter hoge stapelbed naar beneden gevallen. De consternatie is groot, hulp wordt snel geboden en wonder boven wonder blijkt de man niets te mankeren. Ook de gillende vrouw, waar de man naast was geland, is weer tot bedaren gebracht. Na zo’n 10 minuten is de man weer bij zijn positieven en klimt eigenhandig twee meter omhoog om zich op de plek des onheils neer te vleien alsof er niets gebeurd is.

Het kost enige tijd voordat Joost de slaap weer kan vatten, op zijn hoge stapelbed zonder opstaande randen. Wim, die op een benedenbed ligt, is druk bezig aan een oplossing voor het voorval. Zo te horen worden de poten onder het stapelbed afgezaagd!

Om half zeven staan de broers op en voor achten zitten ze alweer op de fiets richting Portugal. Op gepaste afstand worden ze met saluutschoten verwelkomd door het Portugese leger als ze de brug over de Rio Minho overfietsen en voor het eerst in hun leven de Portugese grond betreden. In het plaatsje Valenca de Minho zetten de broers eerst de horloges een uur terug. Vanaf nu zal het ’s morgens bij het ontwaken licht zijn. In Spanje was het rond zes uur ’s morgens nog behoorlijk schemerig. Vandaag hebben Joost en Wim dus een uurtje extra, dus passen ze zich aan: ze drinken een keer extra koffie. Met kleine cocosmacroontjes! Lekker.

Portugal!

Portugal!

Zo ver als mogelijk volgen Wim en Joost de camino Português. Waar hij voor fietsers niet begaanbaar is, passen ze de route aan, bij voorkeur over de witte en gele wegen die ze op hun kaart zien. In Ponte de Lima fietsen ze de gele 306 op. Een mooie fietsweg, redelijk bochtig en afwisselend stijgen en dalen. Op deze weg worden de broers ongevraagd betrokken bij een schadeongeval.

Wim en Joost rijden tijdens een klim met geruime tussenafstand achter elkaar. Achter hen rijdt een auto die gaat passeren, en voor hen komt er een tegenligger aan. De achteropkomende auto passeert Joost, maar in plaats van tussen Joost en Wim in te voegen zet deze toekomstige klant van Hanso Anderso zijn passeerbeweging door. Om een ongeluk te voorkomen, rest de tegenligger niets anders dan sterk afremmend zijn auto met de zijkant tegen de vangrail te zetten.

De broers schrikken zich wezenloos van het angstaanjagende geluid van vervormend blik. De auto die hen gepasseerd is stopt iets verderop. De chauffeur van de zwaar beschadigde auto stapt uit. Op dat moment rijdt de andere chauffeur, die alles veroorzaakt heeft, door! Voordat Wim en Joost van de schrik bekomen zijn, zien ze de auto verdwijnen achter de bocht, de broers in verbijstering achterlatend.

De chauffeur van de beschadigde auto stapt snel weer in. Het kost hem de nodige moeite om zijn auto los te wrikken van de vangrail. Als een speer rijdt hij door, tot hij verderop kan keren. De broers zien hem daarna als een dolleman met gillende banden door de bochten gaan en ze houden hun hart vast. Naderhand zien ze hem nog eenmaal terug, als hij hen tegemoet rijdt. Zijn achtervolging is zinloos geweest. Hopelijk bestaat er in Portugal ook zoiets als een garantiefonds, anders is het wel erg sneu. Je voorkomt een ongeluk en blijft vervolgens met een enorme schadepost zitten. Schandelijk!

Tijdens de lunch in een mooi parkje begint de lucht steeds meer te betrekken en horen de broers gerommel in de verte. Als ze weer onderweg zijn begint het iets te regenen en te onweren. Om niet in de onweersbui verzeild te raken bivakkeren de broeders 20 minuten in een bushokje. Vanuit de schuilplaats zien ze dat er ook Portugezen zijn die zeer kerst-minded zijn. De complete kerstversiering hangt nog voor de ramen en aan de gevel.

Als ze in Barcelos, de stad van de kippen, aankomen, is het grote plein bij het centrum feestelijk versierd. Ook is er een mooi en lang downhillcircuit aangelegd voor fietscrossers, waar de een na de ander naar beneden komt zeilen. Vele vrijwilligers leiden alles in goede banen, zodoende kunnen Wim en Joost tussen de rijders door het circuit oversteken. Op naar de tourist info!

Bij de tourist info krijgen ze het adres van een niet-officiële auberge. Het is een gebouw van een folkloristische dansgroep met een slaapzaal voor 22 personen. Ook de overige voorzieningen zijn hier oké. Er is helaas geen keuken om een maaltijd te bereiden. De broers schrijven zich in en mogen een bed uitzoeken. Ze hoeven niet lang na te denken en kiezen, gezien de ervaring van de afgelopen nacht, voor de laatste twee bedden beneden.

Nadat de broers het stof van de dag van zich hebben afgespoeld gaan ze de stad in en drinken een kopje koffie. Daarna op zoek naar een eetgelegenheid, maar het valt tegen om voor half negen een warme maaltijd te krijgen. Wim en Joost vinden een restaurant waar ze op de eerste verdieping op een overdekt terras kunnen zitten. De temperatuur is daar nog aangenaam. De tafel wordt keurig gedekt door een zwijgzame maar vriendelijke ober. Buiten het gebruikelijke mandje met brood, krijgen ze ook nog een schaaltje boter, een schaaltje olijven en een soort kikkererwtensalade. Naderhand wordt er nog een schaaltje geserveerd met daarop voor ieder drie warme hapjes. Voor de nodige vitaminen bestellen de broers een salade als voorafje. Voor het hoofdgerecht zijn twee vissen uitverkoren om op de borden van de Van der Males te mogen liggen. De droge witte wijn van het huis is prima.

Wanneer ze een flesje wijn bij de maaltijd nemen, moet Joost vaak denken aan de woorden van Adinda en Hans toen ze onlangs een vispotje zijn komen eten: “Een wijntje bij een visje maakt het tienmaal lekkerder”. Joost begint zo langzamerhand te denken dat ze gelijk hebben! Ook nu is de vis weer voortreffelijk. Wat kunnen de Spanjaarden en Portugezen toch voortreffelijk vis bereiden!

Rond half tien zijn de broers weer terug in de auberge, waar de medepelgrims al in diepe rust zijn. Enigszins vermoeid, voldaan en met een gerust gevoel leggen de broers zich neer op de benedenbedden voor een ongestoorde nachtrust.

Geplaatst in Portugal 2011, Spanje 2011 | Een reactie plaatsen