9 Juni 2018.

Olvera – Montellano

Na een goede nachtrust op de rotsbodem verlaten we camping Pueblo Blanco en koersen terug naar Olvera. Eerst maar koffie en boodschappen want dat zal op de Via Verde de la Sierra wellicht niet voorhanden zijn. We volgen de groene bordjes richting Via Verde en maken zowat een vrije val, zo heftig daalt het weggetje naar het voormalig stationnetje van Olvera. Als we de Via Verde oprijden worden we geconfronteerd met een verbodsbord waarop een inrijverbod staat met de tekst dat de Via Verde is afgesloten. Daaronder een overzichtskaart waarop de blokkades met rood zijn aangegeven. Tweeëneenhalve week geleden hadden we op de camping in Siles hier al wat over gehoord van een landgenoot. Door zware regenval waren er op diverse plaatsen modderstromen geweest die ook een aantal tunnels min of meer hadden versperd. Volgens hem waren ze toen al bezig de modder op te ruimen en het pad weer begaanbaar te maken. We denken dus dat het allemaal wel mee zal vallen en negeren het verbodsbord. Na zevenhonderd meter volgt de eerste tunnel die deels afgesloten is met een dranghek. We schuiven het hek wat opzij en als we de tunnel inrijden gaat de spaarzame verlichting branden. Als we honderd meter verder zijn zien we de uitgang van de tunnel die deels gebarricadeerd is door een hoop grond waarin wat sporen te zien zijn. Wim rijdt nog wat verder door en rijdt zich prompt vast in de prut. Het is leem met de consistentie en werking van drijfzand! Joost moet er aan te pas komen om Wim en zijn fiets er weer uit te trekken. We zien nu wel het nutteloze van deze expeditie in en laten de tunnel en de Via Verde, zij het met pijn in ons hart, voor wat ze zijn. Buiten de tunnel peuteren we met een stokje zoveel mogelijk leem weg tussen band en spatbord, de remblokken en Wim nog bij zijn voeten en sandalen. We gaan terug naar Olvera. Een vrije val omhoog bestaat helaas niet, dus moeten we onze fietsen over een lengte van bijna één kilometer omhoog duwen tegen een helling van veertien procent! Als we eenmaal boven zijn hebben we het gevoel dat we ons kruit voor vandaag wel verschoten hebben, maar na een kop koffie en een flinke zak churus ziet de wereld er weer wat beter uit. Vanuit Olvera zit er niet veel anders op dan voor een groot deel dezelfde weg terug te fietsen die we gisteren met de nodige moeite hebben afgelegd. Als we halverwege langs een tankstation met een  autowasplaats komen maken we van de gelegenheid gebruik om met een hogedrukspuit Wim zijn voeten, sandalen en fiets van de sneldrogende gele bagger te verlossen. Vijftien kilometer vóór Villamartin verruilen we de A-438 voor de A-375 en rijden naar Puerto Serrano waar we de route van Benjaminse weer oppikken. Aan het eind van de middag komen we in Montellano aan waar we willen overnachten in Hotel La Posada. Als we op het adres aankomen, staat op het hotel “Andalou” en op de deur prijkt een vel papier waarop met grote letters staat: COMPLETO. Eronder staat een telefoonnummer. Twee buurvrouwen die naast het hotel wonen, helpen ons uit de brand. Wat vroeger La Pasado was is nu Andalou en zij bellen wel even naar de hotelbaas! Vijf minuten later is hij al ter plaatse. Hij zorgt ervoor dat we toch nog een kamer krijgen en wij betuigen onze dank aan de dames met voor elk een paar klompjes.

Dit bericht is geplaatst in Spanje 2018. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *