8 juni 2017

Donderdag 8 juni
Compiègne – Salancy
De vrijwilligster heeft de boodschap blijkbaar goed ontvangen want ze is al vroeg aanwezig om de administratie af te wikkelen. Inschrijven, stempelen en het presentiegeld á tien euro per persoon innen voor de overnachting. Er blijkt een klein misverstand in de organisatie want als zij vertrokken is komt de volgende vrijwlliger die de procedure wil herhalen. Hij maakt nog een praatje en als hij ziet dat alles in orde is, is hij snel verdwenen. Op loopafstand van de gite zit een Artisane Boulangerie en dus genieten we van een verse knapperige pain complet bij het ontbijt. We zwaaien de Belg uit die op weg gaat naar de Cevennen en nemen afscheid van de aimabele brabander Sjaak en wensen hem Bon Camino op zijn lange voettocht naar Lissabon. We ruimen de keuken op en vegen de vloer aan in de slaapzaal en laten zo de boel opgeruimd achter voor de volgende pelgrimsgasten. Voordat we vertrekken moet Wim nog iets van het hart. Hij werd afgelopen nacht rond half twaalf wakker en zag bij het schijnsel van de nachtverlichting dat de Belg, die zonodig om tien uur moest gaan slapen, een computer spelletje aan het spelen was en ondertussen luid smakkend en knabbelend een lolly verorberde. Wim kreeg het er Spaans/Frans benauwd van maar gaf uiteindelijk de pelgrimsgedachte voorrang boven het oog om oog, tand om tand, zij het met enige moeite.
Amper op weg naar de benedenstad komen we langs de Eglise Saint Jacques en zien op het plein een aantal oudstrijders met veel vlagvertoon aan komen lopen. We vermoeden dat er een herdenking plaats gaat vinden en dat blijkt ook zo te zijn. De militairen uit de stad Compiègne, die omgekomen zijn tijdens de laatste twee wereldoorlogen en de Algerijnse oorlog, worden hier bij het monument herdacht. De fietsen gaan even aan de kant en de helmen af. We zijn er welliswaar niet op gekleed maar nemen de vrijheid om de Nederlandse staat bij deze plechtigheid te vertegenwoordigen. Er volgen een aantal toespraken en er worden een viertal kransen gelegd. Het is opvallend dat ook hier de jeugd nauw betrokken wordt bij de hele plechtigheid. De ceremonie wordt beëindigd met het zingen van de het Franse volkslied, de Marseillaise. We kennen de tekst niet maar wel de melodie en dus neurieen we op gepaste wijze de plechtigheid naar het einde toe.
We zijn ondertussen hard aan een kop koffie toe en strijken neer op het eerste beste terras. Gelijktijdig met de koffie wordt de rekening gepresenteerd, een record tot nu toe, zeven euro en twintig cent voor twee kale bakjes! Zouden we het als volksvertegenwoordigers nog kunnen declareren bij het kabinet? We fietsen door het centrum naar de oever van de Oise en volgen deze noordwaarts en rijden onder een ereboog van platanen de stad uit. Enkele kilometers buiten de stad, in het bosgebied Foret de Laigue, komen we langs de plaats des onheils. Hier kwam Wim een paar jaar geleden ongelukkig ten val met alle gevolgen van dien. We houden even halt maar houden het kort, we hebben tenslotte al een plechtigheid achter de rug! Wim oppert nog wel om even bij het hospital langs te gaan zodat ze kunnen zien hoe mooi de wond is genezen. Voor de middagmaaltijd is het weer zoeken en als we tot tweemaal iets vinden zijn we net te laat. We spreken wat noodvoorraad aan en kachelen door naar Nyon en doen daar royaal inkopen bij de Intermaché. Vervolgens gaan we om informatie bij het Office de Tourisme want met een kaartje van de omgeving moeten we makkelijk de camping in Salency kunnen vinden. De bijzonder aardige informatrice legt ons haarfijn uit wat we willen weten, voorziet ons van het nodige kaartmateriaal en als kers op de taart heeft ze ook nog een prachtig stempel, die als laatste deze reis, in ons pelgrimspaspoort terecht komt. De camping is snel gevonden maar blijkt helaas op donderdag gesloten. Omdat het terrein voor fietsers vrij toegankelijk is besluiten we om de boel toch maar op te zetten. Al vrij snel komt er iemand op ons af, hij blijkt de beheerder te zijn. We mogen blijven als we ons morgenochtend voor vertrek wel eerst melden bij zijn vrouw voor de financiële afwikkeling. Oui bien sûr monsieur, pas de problem! Wim houdt regelmatig contact met de chauffeur die onderweg is om ons op te halen voor de terugreis die morgen plaats zal vinden. Om kwart over elf arriveert hij op de camping en niet lang daarna zoeken we de slaapzak op. Het is voor vader en zoon een beetje passen en meten maar als ze lepeltje-lepeltje gaan liggen passen ze net in Wim zijn tentje!