Pelayos de la Presa – El Escorial
We hebben vandaag een niet zo heel erg lange etappe voor de boeg maar wel een met veel klimkilometers. Met het stijgen van de temperatuur en hoogtemeters wisselen we regelmatig van kleding totdat er slechts een hemd, wielerbroek en sandalen overblijven. De klim loopt aardig geleidelijk omhoog maar toch ontbreken er nooit de zogenaamde vuile stukjes. Als we in de loop van de middag de camping naderen is er volgens onze gids Benjaminse een onverhard fietspad naar de achterkant van de camping. Een echt Benjaminse paadje zeggen we tegen elkaar als we een paar honderd meter hebben afgelegd. Maar na enkele kilometers lijkt het alsof we in de jungle terecht zijn gekomen. Over een lengte van ruim honderd meter liggen er grote plassen, modder en dikke gladde boomwortels. Balancerend op de rand van het pad kunnen we zelf nog droge voeten houden maar de fietsen en de tassen moeten het ontgelden en zien er niet uit. We komen tot de conclusie dat dit gedeelte van het pad ons inziens niet te doen is voor fietsers. Wel lijkt het ons uitermate geschikt voor de zwarte Iberico varkens.
Bij de receptie van de camping aangekomen handelt Joost zoals gebruikelijk de administratie af en probeert Wim ondertussen met een tuinslang de hardnekkige drek van zijn fiets af te spuiten.
Wanneer we de tenten opzetten voelen we het gemis van het gele hamertje nu we met een steen de haringen de harde grond in moeten rammen. Zo is het leven!
