Alberobello – Castellaneta
Gisteren was een prachtige zonnige dag, maar vanmorgen rond een uur of vijf hoorden we weer getik op de tenten. Pluvius stond voor de deur en adviseerde ons de regenpakken maar bij de hand te houden. In de stromende regen verlaten we camping Bosco Selva en rijden richting Locorotondo. We rijden nu in de regio waar veel trulli staan met hun typische ronde puntdaken. Voor zover ons bekend staan er vele op de werelderfgoedlijst van de Unesco. Bij Locorotondo wordt het weer wat aangenamer. Dat komt goed uit want Wim heeft een lekke voorband. We hebben ervaring, dus de binnenband wordt snel verwisseld nadat we uit de buitenband kleine glassplinters hebben verwijderd.
Ondanks dat we precies de borden richting Martina Franca volgen komen we op de P134 terecht. We rijden drie kilometer terug om ons ervan te vergewissen wat we fout gedaan hebben. Op de rotonde aangekomen volgen we dit keer niet de aanwijsborden maar nemen de afslag die volgens ons de juiste is. We volgen de S172 tot de afslag naar Martina Franca en daar komt de aap uit de mouw. Er is een inrij verbod in verband met wegwerkzaamheden. Wij zijn van mening dat het wel heel gecompliceerd moet zijn wil je er met de fiets niet langs kunnen, dus rijden we door! Als we halverwege zijn is de weg geblokkeerd met een vangrail die zo is aangebracht dat er werkelijk niets langs kan. Zo’n honderdvijftig meter verderop is het van hetzelfde laken een pak maar dan voor het verkeer van de andere kant. Er moet een oplossing komen want terug fietsen is geen optie. Wat kan, is de bepakking van de fietsen halen, fiets over de vangrail, bepakking er weer op en dan na honderdvijftig meter hetzelfde kunstje herhalen. Voordat we aan dit vervelende klusje beginnen kijken we nog eens goed rond of er geen andere mogelijkheid is. Dan zien we dat vanuit de tuin van een nabij gelegen huis een soort pad door het bouwterrein loopt dat vermoedelijk uitkomt achter de verderop geplaatste vangrail. Het toeval wil dat de bewoner net naar buiten komt. Met handen-en voetenwerk maken we duidelijk dat we graag gebruik willen maken van het provisorisch aangelegde pad. In rad Italiaans krijgen we een heel verhaal te horen waarvan we alleen het laatste woord verstaan: Momento. Hij loopt terug naar de woning en opent van daaruit het elektrisch bedienbare hek. De omleidingsroute ligt open en als tol overhandigen we een paar klompjes. Probleem opgelost!
Rond etenstijd komen we voorbij een uitspanning waar het mogelijk is om onze natte tenten op te hangen om te drogen. Terwijl we hier mee bezig zijn komt er een jong stel met twee kinderen aangelopen. We menen enkele woorden Nederlands te horen en dat blijkt te kloppen. Afkomstig uit Heerhugowaard zijn ze op vakantie in Zuid Italië. Hun eerste vraag is of we soms water willen. Achteraf geen gekke vraag als we er al pratende achter komen dat ze zelf ook menig trappertje hebben rondgedraaid. Beeldend en boeiend vertellen ze over hun fietsavonturen voordat de kinderen geboren waren en ze popelen om over enkele jaren, als de kinderen oud genoeg zijn, de draad weer op te pakken. Gezelligheid kent geen tijd maar we moeten verder en nemen afscheid van onze medelanders.
Nog geen vijfhonderd meter verder staan we alweer stil en vergapen ons aan een overweldigend uitzicht van de fraaie kustlijn langs Middellandse Zee en zien dat het stadje Tarranto prachtig door de zon wordt uitgelicht.
