Donderdag 22 mei 2014.
We kunnen vandaag pas om acht uur ontbijten en het vertrek wordt nog meer uitgesteld door de neerplenzende regen. Zodra de regenval wat minder wordt gaan we op pad voor de laatste etappe naar Santiago. De extra inspanning van de laatste twee dagen resulteert nu in een etappe van circa vijftig kilometer.
Als we een uurtje op pad zijn komt de zon door. We wagen het erop om de regenkleding uit te doen in de hoop dat het voorlopig droog blijft. We gaan meteen maar koffie drinken in een bar. Bij binnenkomst komen we in goed gezelschap. Inclusief het meisje van de bediening zijn er alleen zeven dames aanwezig. Even later komen er nog twee dames bij. Ons bekruipt langzaamaan het gevoel dat we in een vrouwencafé zijn beland. Het maakt ons niet uit want de koffie is prima en we krijgen er een groot stuk cake bij! Niet veel later komt er toch nog een man bij. Hij maakt veelvuldig gebruik van de gratis pelpinda’s die op de bar staan en laat de doppen steevast op de grond vallen. Dit is niet ongewoon in Spanje. Op de grond voor de bar ligt alles wat de mensen niet mee willen nemen of niet in hun zak willen hebben.
Na een tweede bakje gaan we weer op pad. Niet al te ver voor Santiago let Joost niet goed op Basje en rijden we verkeerd en komen op de N525 uit die erg druk is zo vlak bij de stad. We besluiten er weer af te gaan en via alternatieve wegen de route weer op te zoeken. Dat levert nogal wat steile hellingen op die niet te fietsen zijn, dus af en toe lopen we een stukje. Als we op de route terug zijn besluiten we om eerst naar het station te gaan en daar kaartjes te reserveren voor de trein naar Astorga. Als we de man achter het loket uitgelegd hebben wat de bedoeling is verwijst hij ons door naar het serviceloket. Een niet al te vriendelijk en nogal ongeïnteresseerd meisje leest het briefje met onze wensen, wat in het Spaans is opgesteld.
Wat in Merida zo goed ging en wat in Santiago niet lukte
Het enige wat we van haar krijgen is een briefje waar op staat aan welke maten een fiets moet voldoen wil hij meegenomen worden in de hoge snelheidstrein. 120 cm. lang, 80 cm. hoog en 40 cm. breed. En als je dat voor elkaar hebt, je fiets is dan volledig gesloopt, moet alles in een koffer of in een doos. Wij willen echter met de regionale trein naar Astorga. Volgens het meisje achter het loket rijden er geen regiotreinen naar Astorga. Van uit Santiago rijden er alleen regiotreinen naar Vigo en A Coruna. In de vertrekhal kijkt Joost nog eens goed alle vertrekborden na maar er blijkt geen speld tussen te krijgen! We verlaten het station zonder kaartjes maar met een probleem. We zitten nog maar net op de fiets of we krijgen een telefoontje van de randstadgroep, ze staan op het plein voor de cathedraal en wachten daar tot wij er ook zijn. Tien minuten later zijn we er en zijn allemaal blij elkaar op deze plaats te treffen.
Aankomst in Santiago
Pelgrim zijn verbroedert meer dan je denkt!!! Het feest wordt helemaal compleet als ook Ria en haar vriend Martin het plein op komen rijden. Ook zij hebben onderweg reeds kennis gemaakt met Jos, Marjo en Eric. Nu we toch met zijn allen bij elkaar zijn gooien we ons reisprobleem in de groep. Jos en Marjo komen met de oplossing. Zij zijn een paar jaar geleden al eens met een bus van Santiago naar Sevilla gereisd en de fietsen konden mee zonder al te veel uit elkaar gehaald te worden. Een goed idee!
We spreken af, als het mogelijk is, vanavond samen een galgenmaal te nuttigen.
Wij spoeden ons naar het pelgrimsbureau. Daar moeten we anderhalf uur in de rij staan voordat we aan de beurt zijn om onze compostolaat in ontvangst te nemen.
Met de aflaat en een plattegrond op zak gaan we op zoek naar het busstation wat we vrij snel vinden.
Bij het informatieloket vragen we naar de mogelijkheden om naar Astorga te reizen incl. de fietsen. We krijgen een briefje met vertrek- en aankomsttijden, maar over de fietsen is ze niet erg duidelijk. Ze verwijst voor meer informatie naar het loket van de betreffende busmaatschappij ALSA. Eerst bekijken we de timetable en zien dan dat we s’nachts om drie uur in Astorga zijn. Dat is niet erg aanlokkelijk, want wat moet je daar de rest van de nacht? Wim oppert: Als we dan toch een hele nacht moeten doorhalen, dan maar liever in een bus. Bij ALSA vragen we of het mogelijk is vannacht naar Pamplona te reizen. Dat gaat niet, de maatschappij rijd niet verder dan Vitoria Gasteiz We zijn daar dan s’morgens om kwart voor acht. Van de fiets moet het voorwiel eruit en het geheel moet worden ingepakt in plastic.
We denken er even over na en besluiten onze plannen aan te passen en niet meer van Astorga naar Burgos te fietsen, maar in de tijd die ons nog rest vanuit Vitoria Gasteiz of mogelijk Pamplona richting Nederland te fietsen.
We kopen de tickets naar Vitoria Gasteiz en in een supermercado drie rollen huishoudfolie om de fietsen mee in te pakken. Wim belt Marjo en brengt ze op de hoogte van onze plannen. Ze heeft er alle begrip voor en we spreken af dat als we thuis zijn elkaar nog eens te ontmoeten.
Wachten op transport
Om kwart over elf verlaten we Santiago en rijden vergezeld door vijftien medepassagiers de donkere nacht in.
