25 mei 2013. De verse broodjes zijn een succes, knapperig, volkoren en zelfs nog een beetje warm. Om acht uur voldoen de broers hun schulden bij de receptie en vertrekken. Het is behoorlijk koud met zeven graden Celsius en daarbij komt nog een stevige westenwind die de gevoelstemperatuur aardig laat zakken. Omdat ze door het open veld rijden is er geen beschutting en krijgen ze steeds koudere handen.
Als de broers in een bushokje schuilen voor een regenbuitje, duikt Wim zijn winterhandschoenen op. Joost had zijn handschoenen na terugkomst uit Praag al uit zijn tas gedaan, want hij had andere verwachtingen van het weer in Oostenrijk. Om toch enigszins zijn handen te beschermen plooien ze een buff tot mof en hetzelfde doen ze met een helmmutsje. Dit mutsje vervangen ze even later door een washandje wat Wim normaal gebruikt om het zweet van zijn gezicht te deppen. Dat zal vandaag beslist niet nodig zijn!
Na veertig kilometer komen Wim en Joost bij Krems langs een industrieterrein en gaan op zoek naar een paar fatsoenlijke handschoenen. Je wilt tenslotte niet als een muppet door Oostenrijk blijven rijden! In het centrum van Krems doen ze een bakje en lezen in de krant dat de huidige temperatuur ruim tien graden lager ligt dan de afgelopen kerstdagen. In het weerbericht zien ze ook dat hoe verder naar het westen hoe slechter de weersverwachting. En moesten zij nou niet toevallig die kant op?
In Spitz verwennen ze hun lichaam met een warme hap. Wim wil graag eens Kaiserschmarrn proberen en Joost houdt het op een goulashsoep. Hij vraagt om een sneetje brood erbij, kein Problem. Ze rekenen af en de mevrouw somt op: twee cola, een Kaiserschmarrn, een goulashsoep en twee geback. Ze kijken de mevrouw verbaasd aan en zeggen in koor: “We hebben helemaal geen gebak gehad!” Ze kijkt hen meewarig aan en zegt: “Brot.”
Het is maar goed dat ze hier in 2013 zijn en niet in 2002, want dan hadden ze volgens een in de zaak aangebrachte meter, staande tot hun nek in het water de maaltijd moeten nuttigen!
Wim en Joost besluiten om te gaan overnachten in Pöchlarn, bij een huis van de Oostenrijkse natuurvrienden met een kampeerveldje. Een welbewuste keuze omdat je daar gebruik mag maken van alle faciliteiten van het huis en dus ook binnen mag zitten. Met de huidige temperaturen geen overbodige luxe. Beheerder 1 en 2 die in de omgeving wonen, geven beide niet thuis. Een buurtbewoner, die de broers bezig zag, schiet te hulp en krijgt tenslotte iemand aan de telefoon die weet te vertellen dat het hele spul dit weekend verhuurd is. Wonderlijk, zaterdagmiddag vier uur en geen enkele activiteit!
De buurtbewoner geeft de broers het advies iets terug te rijden (heerlijk voor de wind), naar de roeivereniging waar je ook kan kamperen. Ze treffen daar een vrolijke boel! Het kampeerveldje staat helemaal vol met attributen voor kinderspelen, de nodige kraampjes en een barbecue. Niemand kan Wim en Joost vertellen hoe laat het is afgelopen en de boel opgeruimd is. Hier gaan ze niet op wachten en kijken in het routeboekje. Zes kilometer verderop is er nog een camping. Hij is niet beschreven in het boekje maar ze wagen het erop. Extra alert om maar geen aanwijzing te missen rijden ze richting Ybbs.
Ze zien veel bordjes maar geen enkele die verwijst naar een camping. Er rest niets dan door te rijden. In de nabijheid van Ybbs vragen ze aan een sportvisser of hij een camping in de omgeving weet. Hij weet dat je bij gasthaus Grinn in Willersbach ook kan kamperen, het ligt circa tien kilometer verderop. De vermoeidheid slaat toe en het tempo zakt aanmerkelijk. De broers voelen pap in de benen en moeten iets eten. Ze delen een Ritter gevuld met marsepein en monter stappen ze weer op de fiets, ze maken direct een bochtje naar rechts en rijden zowat het Gasthaus binnen. Waar een Ritter al niet goed voor is!
Het kampeerveldje ziet er goed uit maar voor de rest is het but. De broers gaan voor een kamer, want met deze kou willen ze niet buiten zijn. Ze hebben een goede keus gemaakt, de kamer en het eten zijn prima voor elkaar.
