Caorle – Oriago

Dinsdag 29 mei 2012. Wim en Joost ontbijten op het terras van het restaurant, omdat daar nog niemand aanwezig is. De verse broodjes komen uit de winkel ernaast. Het is wolkenloos en de zon schijnt: het begin van een mooie dag. Bij het verlaten van de camping genieten de broers nog even van theatrale optreden van hun look-a-like.

Na een kilometer fietsen varen ze over met een pontje. Dat bespaart de broers vele kilometers omrijden. De toeristenindustrie tiert er welig, er lijkt geen eind te komen aan de vele appartementenblokken en parken met vakantiehuizen. Als gebruikelijk rijden ze weer een paar kilometer om, waardoor het voordeel van vanmorgen weer teniet wordt gedaan. Op de weg die ze volgen, zien ze aan de linkerkant een prachtig natuurgebied en aan de rechterkant landbouwgebied met o.a. bieten, maïs en gras. Vrijwel alle boerderijen langs de weg zijn onbewoond en vervallen, wat een troosteloze blik oplevert.

Al van verre zien ze de oude stad Venezia liggen. Om de camping te kunnen bereiken moeten de broers dwars door de stad Mestre. Op een wegenkaart met schaal 1:200.000 valt dit niet mee. Als ze voor de zoveelste keer op de kaart staan te kijken als een aap in een glas water, roepen ze de hulp in van een voorbij rijdende mountainbiker. Dat blijkt een schot in de roos. Hij legt het de broers niet alleen tweemaal uit, maar loodst ze behendig en snel door de stad tot de juiste uitvalsweg naar Oriago. Ze zijn hun weldoener zeer dankbaar voor dit mooie gebaar. Het laatste paar klompjes wisselen van stuurtas en hij is er zeer blij mee. Na een ferme handdruk fietst hij weer terug en fietsen de broers naar de camping. Een boerencamping ditmaal, met alle faciliteiten die een fietskampeerder graag ziet.

Op het moment dat ze de camping afrijden om boodschappen te halen, ontmoeten ze Fred uit Haarlem. Hij zoekt ook een plaatsje voor de nacht. De broers doen boodschappen in een minimarket, met in totaal drie mini winkelwagentjes waarvan na aanschaf de handvatten nog nooit waren schoongemaakt. Het winkelpersoneel bestaat uit twee personen: een uiterst vriendelijk en beleefde jonge vrouw die de versafdeling verzorgt en een oudere onvriendelijke onverzorgde hork (waarschijnlijk de eigenaresse) die alle geldzaken afwikkelt. Onder andere voor de loten, andere gokspelen en de kassa van de supermarkt. Het is geen opgeruimd type, vandaar dat de ruimte rond de kassa vol staat met allerhande troep. De enige vrij gebleven plaats is het glasplaatje van de barcodescanner.

De broers zijn niet de enige die het waren opgevallen, ook Fred had dezelfde ervaring. Fred is onderweg naar Rome en wil ook Venetië aandoen.

Na de Italiaanse maaltijd (spaghetti), horen Wim en Joost steeds duidelijker het geluid van naderend onweer. Snel halen ze hun was van de lijn en hangen ze het op een wasrek dat onder de overkapping kan blijven staan. Al snel vallen de eerste regendruppels en rennen ze naar hun tent. Het bleef nog heel lang onrustig en nat in Oriago.

Dit bericht is geplaatst in Italië 2012. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *