Vrijdag 25 mei 2012. Voor het eerst ontbijt op bed (bij gebrek aan stoelen op de kamer en ontbijtservice), maar het smaakt er niet minder om. Eerst bezoeken Wim en Joost de alimentari voor water dat ze vandaag weer hard nodig zullen hebben. Vanuit de stad loopt de weg meteen weer flink omhoog. Dit gaat zo door tot aan de grens met Kroatië. Daarna verleggen ze hun route om langs de Plitvic-meren te rijden.
Laatste stukje Bosnië
De broers rijden nu door Nationaal park ‘Plitvicka Jezera’. Helaas hebben ze vanaf Bihac nog geen enkele gelegenheid aangetroffen om koffie te drinken. De cafés die ze wel zagen waren gesloten. Bij het naderen van de Plitvic-meren komt daar verandering in. Ze kunnen geen woning voorbij rijden of er worden kamers aangeboden. Bij een enkele kun je ook koffie drinken.
Bij de eerste de beste die ze tegenkomen rijden ze het erf op. Een groepje mannen staat bij het huis te praten en één van de mannen komt naar de broers toe gelopen. Ze vragen of ze een kopje koffie kunnen drinken. Hij verontschuldigt zich en zegt dat dit normaal gesproken wel kan, maar vandaag niet omdat zijn moeder is overleden. Wim en Joost condoleren de man met dit verlies en wensen hem een zijn familie veel sterkte toe. Hij vertelt hen hun nog dat ze er vrede mee hebben. Zijn moeder is 93 jaar oud geworden en heeft een goed leven gehad.
Iets verderop treffen ze klein sportcentrum aan, waar ’s winters ook geskied kan worden. Hier is eindelijk de fel begeerde koffie. Omdat ze graag een klein weggetje willen volgen dat parallel loopt aan de hoofdweg, vragen ze de barman of ze goed zitten. Hij verzekert hen dat dat het geval is.
Als ze 100 meter verderop zijn, loopt de weg echter dood. Gelukkig staat er een ambtenaar met een mooi pak aan en een stropdas om. Hij beaamt dat hij Engels spreekt, maar daar horen ze niet veel van want daar is hij zuinig mee.
Ze laten hem de kaart zien en wijzen op het weggetje. Ondanks dat dit deel van de kaart een duidelijk overzicht geeft, wil hij het groots aanpakken en de hele kaart uitvouwen (die 120 bij 120 cm meet). Daar steken ze een stokje voor en als hij de broers ook nog eens richting Bihac wil sturen, hebben ze het wel zo’n beetje gehad met deze man. Ze zoeken niet langer en keren terug naar de hoofdweg.
Ze fietsen langs de Plitvic-meren zonder het te zien. Ze dalen nog een stukje af en pakken weg nummer 42 richting Ogulin. Hun klimspieren worden weer op de proef gesteld. Ze moeten naar ruim 800 meter hoogte. Bij het naderen van Josipdol betrekt het weer erg snel. In combinatie met de afstand op de kilometerteller besluiten ze om hier te overnachten.
