Vrijdag 11 mei 2012. Gisteravond laat werd er op de camping omgeroepen dat er vandaag een staking zou zijn van het openbaar vervoer. De Randstadrail en metro rijden echter wel, van 7:00 tot 9:00, daarna wordt er gestaakt en vanaf 17:00 uur rijden ze weer.
Om 07:00 staan Wim en Joost bij de shuttlebus die hen naar het station van Prima Porta zal brengen. Vanaf daar gaan ze met de trein en metro richting het centraal station van Rome, waar ze voor achten arriveren. Hier hebben ze afgesproken met Wytske en Patricia (Wytske is de vrouw en Patricia de dochter van Joost). Ze vonden het leuk om de broers onderweg te ontmoeten en maken er een vijfdaagse stedentrip van.
Omdat de Van der Males maar één dag in Rome zijn en geen gebruik van de metro kunnen maken, besluiten ze gebruik te maken van een hop on, hop off bus. Deze bussen rijden langs alle belangrijke bezienswaardigheden. Bij iedere halte kun je in- en uitstappen en zo zelf bepalen wat je wil bezoeken. Op deze manier bezoeken ze vrijwel alle highlights van Rome: van de Sint Pieter tot de Trevi-fontein, het is allemaal zeer indrukwekkend.
Koffie verkeerd
Na een heerlijke maaltijd met een attente en zeer gezellige gastvrouw nemen de broers afscheid van de familie en spoeden ze zich naar het centraal station, waar ze via talloze roltrappen uiteindelijk op het juiste perron terechtkomen. Het valt hen op dat iedereen veel haast heeft. Na vier haltes stappen ze uit de metro om over te stappen op de bovengrondse Randstadrail. Aan alle kanten worden ze voorbij gerend door hun medepassagiers, alsof er thuis de hoofdprijs wacht.
Als de broers bovengronds zijn en het station binnengaan, zien ze nog net de rode achterlichten van de wegrijdende trein. Een ijverige spoorwegbeambte blokkeert met behulp van een rood lint het perron. Een agent van de politie bekijkt op enige afstand of alles ordentelijk verloopt. Het is iets over achten en de staking is weer begonnen. Die medepassagiers waren blijkbaar beter op de hoogte dan de broers.
Daar staan ze dan, in Rome. Er is maar één oplossing, kijken of ze een taxi te pakken kunnen krijgen. Dat lukt vrij snel. De taxichauffeur (voorzien van een fraai paardenstaartje) zet er onmiddellijk de spurt in. Wim en Joost zitten op de achterbank met samengeknepen billen en wel om de volgende redenen:
a) de chauffeur heeft duidelijk een cursus gevolgd over het recht van de sterkste (c.q. de brutaalste)
b) de snelheid waarmee het saldo van de taximeter oploopt. Daar worden beide Zeeuwen niet vrolijk van.
De taxichauffeur heeft er zo de spurt in, dat hij prompt de camping voorbijrijdt. Ondanks de opmerking van de broers dat hij terug moet rijden, is hij ervan overtuigd dat zijn TomTom gelijk heeft en rijdt hij nog anderhalve kilometer door. Omkeren en terugrijden dus. Ondertussen tikt de meter maar door. Als ze voor de ingang van de camping staan, staat de meter op bijna 40 euro.
De chauffeur vermoedt blijkbaar dat hij met Zeeuwen van doen heeft die dit niet gaan betalen. Hij stelt een bedrag van 30 euro voor. De broers accepteren dit bedrag en besluiten het fooitje maar achterwege te laten, dan had-ie maar moeten luisteren, deze cowboy. Wim en Joost maken zich gereed voor de nacht en hopen op een goede nachtrust zonder nachtmerries van de cowboy.
