Na een winderige en buiige nacht en een staand ontbijt, worden de pelgrims Van der Male uitbundig uitgezwaaid door Klaas en Bas. Het is tijd om richting het einde van de wereld te fietsen.
Ondanks de plattegrond van de stad kost het enige moeite om de juiste uitvalsweg te vinden. Dat de broers niet op de fiets door een bepaalde tunnel mogen rijden, wordt hen luid toeterend kenbaar gemaakt door de andere weggebruikers. Gelukkig vinden ze al snel een alternatief. Met behulp van een wegwerker en een vriendelijke meneer van een garage vinden ze uiteindelijk de goede weg uit Santiago.
De broers hebben een alternatieve route uitgestippeld naar Cabo Finisterre. Ook deze route is aan de pittige kant, het is en blijft tenslotte een bergachtig land. Via Bertamirans, Nesreira, Apareira, Bainas en Bustelo komen ze in Cee. De camping is hier nog gesloten, dus rijden de pelgrims verder. Regelmatig komen ze bordjes tegen van de tourist info, maar alles is gesloten. In Sardinero de Aibaxo komen ze langs een camping waar het hek open staat en ze bezig zijn om de campingwinkel te bevoorraden. Op de vraag of er overnacht kan worden, krijgen Los Vandermalos nul op rekest. Morgen kunnen ze wel terecht, want dan gaat hij officieel open voor het seizoen.
De broers besluiten door te fietsen tot het einde van de camino, namelijk Gabo Finisterre. Na een laatste klim van ruim twee kilometer zijn ze aangekomen bij het caminopaaltje waarop staat “0,000 km”. Het doel is bereikt!
Wim en Joost zijn officieel bij het eind van de wereld
Een aardige Taiwanese dame maakt wat foto’s van de trotse broers op dit moment supreme. Ze hadden gehoopt dat de vuurtoren open zou zijn voor een mooie stempel, maar helaas kan dat alleen maar op zaterdag en zondag.
Ze stappen weer op de fiets en rijden terug naar het plaatsje Fisterra, om iets te vinden voor de nacht. In een winkel onder een pension vragen ze naar een kamer. Helaas, het pension is complet. Een aardige mevrouw die ook in de winkel aanwezig is, heeft wel een oplossing. Op een briefje schrijft ze: “Hotel €40,-“. De broers knikken en besluiten met haar mee te gaan in de veronderstelling dat ze hier in de buurt moeten zijn, in het centrum. Niets blijkt echter minder waar.
De fietsen voortduwend lopen de broers achter de vrouw aan door smalle straatjes, steeds verder omhoog. Ze wijst naar een groot huis met vele balkons, daar zal het wel zijn! Niet dus. Wim en Joost lopen inmiddels aan de rand van het dorp. Ze kijken elkaar eens aan en denken hetzelfde: “Waar komen we nou weer terecht?” Ze zien in de verste verte niets wat op een hotel zou kunnen lijken.
Dan wijst de vrouw hen op een groot nieuw huis, iets verderop in een doodlopend weggetje. Een jonge vrouw staat bij de woning te wachten. De broers vermoeden dat dat de dochter is van de vrouw die hen de weg wijst. De garagedeur van een grote inpandige garage staat uitnodigend open. Plenty ruimte voor de fietsen, want er staat verder niets in. Vanuit de garage gaan ze twee trappen omhoog, naar de begane grond. Daar kunnen ze kiezen uit twee kamers, waarvan één met uitzicht op zee (daarvoor moet je wel in de hoek van de kamer gaan staan, maar toch). De overige zes kamers hebben allemaal een tweepersoonsbed. Wim en Joost krijgen naast de kamersleutel ook een sleutel van de terrasdeur en de elektronische afstandsbediening van de garagedeur. De jonge vrouw verzoekt hen om de volgende morgen bij vertrek dit alles op een kastje in de hal te leggen. Ze krijgen de mededeling dat de warmwatervoorziening over een kwartier op temperatuur zal zijn. De dames verdwijnen zonder adres of telefoonnummer achter te laten.
De broers hebben het hele huis voor zich alleen, er is verder niemand en voor zover ze het kunnen inschatten heeft er niemand hier ooit eerder overnacht. Alles is spiksplinternieuw en pas ingericht. Hier en daar zijn zelfs nog wat prijskaartjes aanwezig.
Op de begane grond hebben ze de beschikking over een grote zitkeuken. Deze is nog niet helemaal ingericht, maar het is goed genoeg voor de mannen die gewend zijn geraakt aan stenen tennistafels en plastic tuinstoelen. Omdat de warmwatertemperatuur maar mondjesmaat oploopt, hebben ze zelf de thermostaat van de oliegestookte ketel wat hoger gezet en zijn ze eerst het dorp ingelopen om wat te gaan eten en de nodige boodschappen voor morgenochtend te halen. Tevens gaan ze langs de auberge Peregrinos voor een stempel en krijgen ze hier een tweede apostolaat. Vanaf Nijkerk tot Cabo Finisterre hebben ze in totaal 2840 kilometer gefietst.
Weer in het huis aangekomen, loopt er een jonge man rond. Hij hoort ook bij de familie. Hij heeft, zo blijkt achteraf, alle overige kamers afgesloten. Hij groet de broers vriendelijk en verdwijnt weer. In de grote keuken eten de pelgrims nog een lekker toetje, knabbelen wat nootjes weg en concluderen dat het water inmiddels warm genoeg is om te douchen. Als goede huisbewaarders controleren ze of alles afgesloten is en leggen zich ter ruste op de nog nooit beslapen matrassen van Ikea.
