Astorga – Ponferrada

Na een erg warme nacht kopen Wim en Joost een ontbijt in de hotellobby. Een glas versgeperst sinaasappelsap ernaast. Heel wat anders dan pingpongtafels met reepjes muesli. Vandaag zal het een pittige dag worden, want de Cruz de Ferro staat op het programma. Een hoogteverschil van 770 meter moet overbrugd worden. Goeiemorgen!

De broers hebben vanuit Holland een kleine steen meegenomen op deze reis, die al wekenlang hun fietsbagage met een aantal gram heeft verzwaard. Deze dag zullen ze zich op de Cruz de Ferro ontdoen van deze kei.

De stenen die uit Nederland zijn meegenomen

De stenen die uit Nederland zijn meegenomen

Op weg naar de eerste klim rijden ze achter Gerard en Elly, het stel uit Aarle-Rixtel. Zij worden door de broers ook wel het Klokkenstel genoemd, vanwege de klokkengieterij-geschiedenis van hun woonplaats. Al keuvelend rijden ze met zijn allen gezellig verkeerd. Zij rijden omhoog een dorpje in en komen er te laat achter dat ze fout zitten. Boven in het dorpje worden de kaarten en boekjes erbij gepakt en komen ze tot de ontdekking dat er maar één goede weg is: terug.

De weg waarop ze rijden is gemaakt van grote bonkige keien. Volledig door elkaar gehusseld komen ze beneden aan. Het ontbijt en sinaasappelsap zullen nu wel gemengd zijn. Na wat kleine klimmetjes worden er boodschappen gedaan en koffie gedronken in Rabanal. Als ze het dorpje uitdraaien, de route op, zien ze een paar honder meter verderop het onmiskenbare Ramro-wielershirt van Bas. Hij kijkt niet op of om totdat een aanmoedigend “Hup Bas, zet hem op!” van Wim hem uit zijn klimtrance haalt.

Gezamenlijk voltooien ze de klim naar de top en komen aan bij een grote houten paal met een ijzeren kruis erop. De meegebrachte steentjes worden uit de fietstas gehaald en bij de paal neergelegd. Het verhaal gaat dat als je hier een steen achterlaat, je symbolisch een last van je schouders werpt. Een reden te meer om Santiago te halen.

De Cruz de Ferro

De Cruz de Ferro

Wim laat nog even zien waarom hij jaren geleden de titel “Sterkste man van Nieuwerkerk” in de wacht heeft gesleept.

De sterkste man van Nieuwerkerk gaat internationaal!

De sterkste man van Nieuwerkerk gaat internationaal!

Vanaf dit punt wacht de pelgrims een spectaculaire daling. Uiterst geconcentreerd en in fases remmen de mannen zich een weg naar beneden. Ze proberen de snelheid niet hoog op te laten lopen, maar dat is nog een hele onderneming. Je zou er bijna kramp van in je vingers krijgen.

Ondanks het geconcentreerde afdalen vergeten de broers niet te genieten van het uitzicht op de vallei van El Bierzo. Verderop in de afdaling komen de haarspeldbochten en gaan ze als een serpentine naar beneden. Het is voor Joost een prachtig gezicht om Wim, die een paar bochten voor hem rijdt, naar beneden te zien gaan. Na de afdaling fietsen ze nog door tot Ponferrada.

Het is de bedoeling dat de pelgrims op een grasveldje bij een pelgrimsauberge overnachten. Nog maar net aan de rand van de stad aangekomen, zien ze een fraai gebouw met een Jakobsschelp erop. De broers zitten meteen op het goede adres en schuiven aan in de lange rij pelgrims om zich in te schrijven. De man die ze inschrijft, bekijkt uitvoerig de pelgrimspassen en is zeer enthousiast over de mooie stempels uit België en Frankrijk. Die krijgt hij niet dagelijks te zien!

De broers krijgen een plekje buiten het terrein van de auberge aangewezen, met de mededeling dat ’s avonds om 22:30 het hek op slot gaat en de volgende morgen om 6:30 weer open gaat, stipt op tijd. Of nee, zelfs nog iets eerder, zegt de man. Dat heeft een geschiedenis. Gisteren kwamen Klaas (Brigadier Dog) en nog iemand hier aan en het hek werd op slot gedaan, maar de volgende ochtend waren de mensen van de auberge vergeten om het hek te openen.

Klaas had zijn politiefluitje bij zich. Na ongeveer 15 minuten bij het hek gewacht te hebben was voor hem de maat vol. Hij haalt diep adem en laat heel Ponferrada horen dat zijn opleiding niet voor niets is geweest. Er breekt bijna paniek uit aan de andere kant van het hek, maar Brigadier Dog bezweert dit tactisch door duidelijk te maken dat het hem enkel om de sleutel van het hek gaat. De vrede in Ponferrada keert weder.

Brigadier Dog naast het hek

Brigadier Dog naast het hek

De kampeerpelgrims mogen gebruik maken van alle faciliteiten die de auberge biedt. Hierbij hoort ook een compleet ingerichte keuken, waar niets ontbreekt. Er is voldoende ruimte om je maaltijd op te eten. Als Wim en Joost na het douchen weer bij de tent komen, heeft Bas voor ieder twee stoelen geregeld, zo deelt hij de twee mede. Ze kunnen erin zitten en ze ook als tafel gebruiken. Dat kon overigens ook zo’n 10 meter verderop binnen het hek. Ja, Bas is een enthousiast baasje.

Terwijl Joost het reisverslag aan het bijwerken is, zijn Wim en Bas boodschappen aan het doen in de stad. Dit ging echter niet van een leien dakje: de kidneybonen waren nergens te vinden. Drie verschillende winkels afgezocht, maar geen succes. Change of plans: terug naar de winkel om pasta te kopen om een pastasalade te maken.

Terwijl Joost de pasta aan het koken is, staat naast hem een italiaan, ook pasta te koken. Hij penne, Joost tagliatella. Beide hetzelfde merk, made in italy. Hij was er trots op dat de broers Italiaanse pasta hadden gekocht en geen Spaanse pasta. Het was leuk om te zien hoe deze Italiaan zijn pasta bereidde. De penne werd al dente gekookt. Op het fornuis had de Italiaan ook nog een koekenpan staan. Ingrediënten: een flinke scheut olijfolie, een stuk of vijftien tenen knoflook (drie voeten), en wat grof gesneden rode pepers. Dit alles werd vermengd met de penne en klaar is Keso. Tip voor thuis!

Voordat de pelgrims aan het avondmaal beginnen, krijgen ze nog een kleine opleving van de tachtigjarige oorlog voor hun kiezen. Het door Bas geregelde ameublement blijkt illegaal. Eén van de medewerkers gaat volledig uit zijn dak tegen Bas en vliegt hem bijna aan. De stoelen, waar nog wat wasgoed op lag te drogen, vliegen in de rondte. Wim, die op dat moment in zijn tent was, komt rap naar buiten en maakt sussende gebaren, onderwijl roepend “Pardone, pardone, pardone!”

De verhitte gemoederen werden zo enigszins gesust, de stoelen bij elkaar gezocht en teruggebracht. De vrede keerde wederom terug in Ponferrada en de pelgrims hebben er weer een vriend bij… die Bas de hele avond nauwlettend in de gaten houdt.

De koude pastasalade is gereed en de broers hebben Bas uitgenodigd als gast aan tafel. Hij wil met alle geweld in de kosten bijdragen, maar de broers willen daar niets van weten. Pas als ze dreigen zijn bijdrage aan hun nieuwe Spaanse vriend te schenken, accepteert Bas zijn rol als gast. De salade ziet er niet alleen mooi uit, maar hij smaakt ook prima in deze prettige ambiance. Ze hebben toetjes gekocht die per vier verpakt zijn. Als iedere pelgrim zijn portie gehad heeft, wordt ook de vierde soldaat gemaakt en broederlijk rondgedeeld. Om de beurt neemt ieder een hapje.

De drie-sterren-chefkoks en hun heerlijke maaltijd

De drie-sterren-chefkoks en hun heerlijke maaltijd

De dag wordt afgesloten met koffie en cake. Het lijkt wel een uitvaart in plaats van een bedevaart! De koffie en cake smaken echter goed en de broers kruipen na deze enerverende dag de tent weer in.

Dit bericht is geplaatst in Spanje 2011. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *