Carrion de Los Condes – Mansilla de las Mulas

Het is dinsdagmorgen 24 mei en Wim en Joost ontbijten op de veranda van de camping. Als ze de camping overzien lijkt het alsof het manna geregend heeft. Er ligt ontzettend veel witte pluis, afkomstig van de populieren die rondom de camping staan. Op het laatste restje campinggas hebben de broers nog net een kopje koffie weten te maken.

De pelgrims verlaten de camping en rijden een kilometer of acht over de echte camino die de wandelaars volgen. Het pad bestaat uit grove gravel en rijdt daardoor niet al te best. Daar komt nog eens bij dat dit het domein van de wandelaars is (althans, dat vinden de broers) en dat Joost en Wim zich daarnaar schikken: Ze oefenen zich in de kunst van de slalom. Ze houden zich ook aan de traditie om elke wandelaar die ze voorbij komen te groeten met ‘bon camino!’. Aan het einde van dit stukje originele pelgrimsroute hebben ze meer dan 200 keer deze groet uitgesproken en hebben de broers een droge mond van het groeten.

Omdat ze de wind in de rug hebben overbruggen ze de 40 kilometer lange route naar Sahagun in iets meer dan twee uur. In dit plaatsje gaan ze op jacht naar een tankje campinggas en twee reserveschakels voor de fietsketting van Wim. Wonderwel is dat snel voor elkaar. Tijdens het zoeken letten ze goed op of er ergens een kapsalon te zien is, want de broers verlangen naar een knipbeurt. Het is namelijk geen gezicht als ze de helmen afzetten, het profiel van de fietshelm staat diep in het haar geplant. Zelfs na het douchen blijven de groeven nog goed zichtbaar. Als de moed min of meer hebben opgegeven zien ze in een zijstraatje een salon waarvan ze eerst denken dat het een pedicure is. Eenmaal dichterbij gekomen blijkt het toch een kapsalon te zijn. De pantomime-voorstelling kan beginnen, want een buitenlandse taal zijn de kapsters niet machtig. Wellicht zijn ze vroeg gekapt met het leren van Engels.

De broers maken met twee vingers een knipbeweging, doen alsof ze met een tondeuse door hun haar gaan en zeggen ’tres milimetra’. Het Spaanse kwartje valt en Joost kan plaatsnemen in de stoel. De tondeuse bromt en even later verwijst de kapster Joost naar een volgende stoel, waar een andere kapster met masserende bewegingen het overgebleven haar wast. Al deze handelingen worden uitgebreid door Wim vastgelegd. De hele ceremonie vindt nogmaals plaats, maar dan met het hoofd van Wim in de hoofdrol. Zelden is het haar van de Van der Males voor zo weinig geld geknipt en gewassen. Acht euro en een kilo haar lichter lopen ze weg.

Wim en Joost houden het kort

Na het bezoek aan de kapsalon drinken de broers een kop koffie op een terras en lopen daar Koen.nl uit Winsum tegen het lijf. Als hij de korte koppies ziet verzucht hij: “Ik wil al dagen naar de kapper maar ik kan niets vinden…”. “Kom maar mee” zegt Wim en begeleidt Koen tot op de stoel in de kapsalon. De kapsters zijn zichtbaar blij met deze extra klandizie. “Gracias, gracias”.

Terug bij de koffie ontmoeten ze wederom Elly en Gerard uit Aarle-Rixtel. Er worden gegevens uitgewisseld en ze halen met z’n vieren een stempel op het gemeentehuis. Voordat ze verder gaan, bewonderen ze nog even de coupe van Koen.nl. Het had zo een broer van Wim en Joost kunnen zijn.

Het middageten wordt gegeten op een bankje naast de kerk met uitzicht op drie ooievaarsnesten bovenop de torenkrans. Zo te zien hebben de ooievaars ook nogal eens last van een buikkrampje. Zij hebben echter het voordeel dat ze geen wielerbroek dragen.

Een kleine air naturelle camping in Reliegos is niet te vinden, ook bij navraag niet. De broers bellen met ijlbode Bas en motor-ordonnans Klaas hoe de situatie elders is. De broers worden er niet vrolijk van. Ze rijden daarom door tot Mansilla de las Mulas en kloppen aan bij een pension. Ze krijgen een mooie kamer en zijn voor 40 euro vannacht onder de pannen.